Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 września 2019 r. znak (...) Z. (...) Oddział w S., na podstawie art. 18 ust. 1 i 3-6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst – Dz. U. z 2019 r. poz. 645), odmówił ubezpieczonej A. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z uwagi na odzyskanie przez nią zdolności do pracy (decyzja – k. 15 akt zasiłkowych). Organ rentowy powołał się przy tym na wydane na skutek sprzeciwu ubezpieczonej od orzeczenia lekarza orzecznika Z. orzeczenie Komisji Lekarskiej Z. z dnia 30 sierpnia 2019 r.

Ubezpieczona A. S. wniosła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Podniosła, że świadczenie rehabiitacyjne zostało jej przyznane w dniu 15 grudnia 2018 r. natomiast od dnia 4 lipca 2018 r. pozostaje nadal pod stała kontrolą lekarza psychiatry i regularnie zażywa przepisane leki. Zdaniem ubezpieczonej, jej stan zdrowia nie pozwala jej na powrót do pracy (odwołanie – k. 3-3v).

W odpowiedzi na odwołanie Z. (...) Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania w całości. W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 6-6v). Podkreślił, że Komisja Lekarska Z. orzeczeniem z dnia 30 sierpnia 2019 r. stwierdziła, że w przypadku A. S. brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Zauważył, że ze stanowiskiem tym zgodził się Przewodniczący Komisji Lekarskich Z. w opinii z dnia 10 października 2019 r. Stąd też organ rentowy nie stwierdził podstaw do przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. ma 48 lat. Ma wykształcenie średnie ogólne. Dotychczas pracowała jako magazynier, pracownik obsługi klienta na stacji benzynowej, kasjer-sprzedawca i sprzątaczka. W związku z sytuacją w pracy oraz ciągnąca się sprawa rozwodową podjęła leczenie psychiatryczne od czerwca 2018 r.

W związku z nasileniem dolegliwości psychicznych A. S. pozostawała niezdolna do pracy od dnia 13 czerwca 2018 r. W tym czasie pobierała zasiłek chorobowy, wyczerpując pełny okres zasiłkowy, oraz świadczenie rehabilitacyjne przez okres 6 miesięcy od 15 grudnia 2018 r. do 12 czerwca 2019 r.

Niesporne, nadto:

- dokumentacja lekarska Z. – tom II;

- akta zasiłkowe Z..

Aktualnie u A. S. rozpoznaje się zaburzenia adaptacyjne.

Po wykorzystaniu zasiłku chorobowego i po okresie sześciomiesięcznego świadczenia rehabilitacyjnego z dniem 13 czerwca 2019 r. A. S. odzyskała zdolność do pracy.

Dowód :

- opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii – k. 21-23 i 66;

- dokumentacja medyczna – k. 19 i 37-54.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst – Dz. U. z 2019 r., poz. 645), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Oznacza to, że przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek: dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej.

Stan faktyczny w zakresie podlegania A. S. ubezpieczeniom społecznym i przebiegu jego leczenia był między stronami bezsporny. Możliwe było jego ustalenie na podstawie dokumentów zgromadzonych w sądowym postępowaniu dowodowym i w aktach organu rentowego, zwłaszcza w oparciu o znajdującą się tam dokumentację medyczną. Strony nie kwestionowały autentyczności ani rzetelności sporządzenia tych dokumentów, dlatego też, Sąd uznał je za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Bezspornym pozostawało, że ubezpieczona wyczerpała podstawowy okres zasiłku chorobowego z dniem 14 grudnia 2018 r., nabyła prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z dniem 15 grudnia 2018 r. i od tego dnia do 12 czerwca 2019 r. pobierała świadczenie rehabilitacyjne – zgodnie z kolejnymi decyzjami Z. S. w S..

Sporną kwestią między stronami była ocena stanu zdrowia ubezpieczonej po sześciomiesięcznym okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczoną zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego posiadających wiadomości specjalne z medycyny z zakresu psychiatrii co odpowiadało rodzajowi schorzeń, w związku z którymi ubezpieczona pozostawała niezdolna do pracy do dnia 12 czerwca 2019 r.

Z opinii przedłożonej przez biegłą z zakresu psychiatrii K. P., badającej A. S. w dniu 30 grudnia 2019 r. (k. 21-23) wynika, że w wypadku ubezpieczonej nie jest spełniona podstawowa przesłanka wymieniona w art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa warunkująca uzyskanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W ocenie biegłej odwołująca się po wykorzystaniu sześciomiesięcznego okresu świadczenia rehabilitacyjnego z dniem 13 czerwca 2019 r. odzyskała zdolność do pracy. Biegła stwierdziła, że ubezpieczona pozostaje pod opieką psychiatryczną i psychologiczną, ma ustalone leczenie i ustępujące objawy adaptacyjne. Zauważyła, że podjęcie pracy będzie miało dla ubezpieczonej wymiar terapeutyczny, na co zresztą wskazywała sama ubezpieczona w wywiadzie medycznym.

Opinię biegłej kwestionowała ubezpieczona (k. 36). Podniosła, że z opinii nie wynika, na jaki moment biegła oceniła stan zdrowia ubezpieczonej. Opinii zarzuciła brak uzasadnienia, w szczególności w zakresie ustępowania objawów adaptacyjnych u ubezpieczonej. Domagała się dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu psychologii. Do pisma załączyła dokumentację medyczną.

W opinii uzupełniającej (k. 66) biegła K. P. w całości podtrzymała swoją opinię i wnioski w niej zawarte. Biegła wyjaśniła, że przedmiotem jej oceny był stan zdrowia ubezpieczonej w okresie po dniu 12 czerwca 2019 r. Powołała się na zapisy dokumentacji medycznej odwołującej się, z której wynika, że poprawa stanu psychicznego ubezpieczonej zaczęła się wiosną 2019 r. Biegła przytoczyła treść konkretnych zapisów historii choroby wskazujących na normalizację snu, stabilizację nastroju, wyciszenie i w miarę dobre funkcjonowanie, czyli redukcję dolegliwości i stopniowe ustępowanie zaburzeń adaptacyjnych.

Sąd uznał tak uzupełnioną opinię biegłej za w pełni rzetelną i wiarygodną. Zdaniem Sądu, opinia jest pełna i spójna, zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, oparte zarówno na badaniu przedmiotowym jak i treści dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Wreszcie wydana została przez wysokiej klasy fachowca o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzeń ubezpieczonej, po badaniach przedmiotowych oraz dogłębnej analizie dokumentacji medycznej . O rzetelności ekspertyzy świadczą szczegółowe opisy badań przedmiotowych i analizy treści dokumentacji medycznej.

Zdaniem Sądu, biegła wydała opinię zgodnie z tezą dowodową określoną postanowieniem z dnia 27 listopada 2019 r. Wydając opinię zbadała obiektywną zdolność ubezpieczonej do pracy bezpośrednio po sześciomiesięcznym okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego opierając się na całości dokumentacji medycznej związanej z leczeniem ubezpieczonej i wywiadzie lekarskim o funkcjonowaniu A. S..

W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić opinii biegłej powołanej w sprawie przymiotu wiarygodności i uznał ekspertyzę za miarodajną do wydania rozstrzygnięcia w sprawie. W ślad za biegłą Sąd przyjął, że po dniu 12 czerwca 2019 r. ubezpieczona A. S. nie pozostawała niezdolna do pracy i uznał za słuszne stanowisko organu rentowego wyrażone w zaskarżonej decyzji. W konsekwencji, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie oddalił.

Sąd nie uznał za konieczne dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu psychologii, albowiem oceniana w sprawie kwestia ma charakter medyczny i dotyczy zdolności do pracy ubezpieczonej nie zaś możliwości intelektualnych odwołującej się. Dlatego też wniosek ubezpieczonej w tym zakresie nie został uwzględniony.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)