Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z 18 sierpnia 2022 r., znak: ON. (...).1. (...).2022.EH, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. zmienił orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. z 21 czerwca 2022 r., którym zaliczono I. Ł. do lekkiego stopnia niepełnosprawności z symbolem 07 – S (choroby układu oddechowego i krążenia) i 05 – R (schorzenia narządu ruchu), okresowo do 30 czerwca 2025 r., o tyle że uznał, że niepełnosprawność powodują wyłącznie schorzenia określone symbolem 07 – S.

I. Ł. wniosła odwołanie od tego orzeczenia, domagając się zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz ustalenia daty powstania niepełnosprawności na dzień 23 lutego 2010 r. Zdaniem odwołującej zaskarżone orzeczenie nie odzwierciedla jej faktycznego stanu zdrowia, który nie uległ poprawie, a wręcz się pogorszył. W 2010 r. u I. Ł. stwierdzono wadę serca – tętniaka aorty piersiowej na tle dwupłatkowej zastawki aortalnej. Z tego powodu jest ona pod stałą kontrolą w Klinice (...) w Poradni Kardiologicznej - (...) w S.. Wada ta stanowi ograniczenia i przeciwskazania do jakiejkolwiek pracy fizycznej, wymusza unikanie wszelkich sytuacji, które mogą powodować stres i wzrost ciśnienia tętniczego. Oznacza to zakaz dźwigania oraz pracy pod dużą presją czasu. Odwołująca podniosła, że od kilkunastu lat była w kolejnych orzeczeniach zaliczana do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, a niepełnosprawność ustalano od 23.02.2010 r. Nadto, podniosła, że w 2019 r. stwierdzono kręgozmyk w odcinku L5/S1. Stan zdrowia pogorszył się w 2021 r. po upadku, gdy straciła przytomność z powodu nagłego spadku ciśnienia tętniczego. Przy dłuższym przebywaniu w pozycji siedzącej odwołującej drętwieją odwołującej kończyny dolne, a w pozycji leżącej ma ograniczoną możliwość przewrócenia się pleców na bok co skutkuje drętwieniem i skurczem mięśni kończyn dolnych z zakłóceniem snu. Rehabilitacja nie przyniosła poprawy i jest częściowo ograniczona ze względu na wadę serca. I. Ł. podkreśliła, że jej zdolność do samodzielnej egzystencji jest w dużym stopniu ograniczona i potrzebuje wsparcia innych osób w prowadzeniu gospodarstwa domowego, w procesie leczenia oraz w pełnieniu ról społecznych. Pomoc w miarę swoich możliwości udzielają jej dzieci, znajomi i sąsiedzi. Pomoc z ich strony dotyczy przede wszystkim takich czynności jak: przyniesienie i wniesienie węgla do piwnicy, porąbanie drewna, zrobienie zakupów, większe porządki domowe.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. wskazał, że nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia decyzji w zakresie stopnia niepełnosprawności i wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane zgodnie ze stanem faktycznym. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy przedstawił argumentację analogiczną do zaprezentowanej w zaskarżonym orzeczeniu. Podkreślił, że z orzeczenia (...) należało wyeliminować symbol niepełnosprawności 05 – R, albowiem inne stany chorobowe niż schorzenia kardiologiczne nie powodują niepełnosprawności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. Ł., urodzona (...) ma 51 lat. Posiada wykształcenie wyższe. Odwołująca jest aktywna zawodowo. Obecnie jest zatrudniona na stanowisku pracownika socjalnego w Ośrodku Pomocy (...).

Niesporne , nadto dowód: wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności – k. 94-94v. ocena funkcjonowania społecznego – k. 98-98v. akt organu.

Z powodu rozpoznanej w 2010 r. wady serca w postaci dwupłatkowej zastawki aortalnej i tętniaka aorty piersiowej I. Ł. pozostaje pod stałą kontrolą Poradni Kardiologicznej przy Klinice (...) w S..

Dowód : dokumentacja medyczna – k. 7-32v., 51 (koperta), dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach organu.

Odwołująca od 2010 r. była uznawana za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z uwzględnieniem schorzeń kardiologicznych.

Dowód : orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności – k. 15, 32, 50, 78 akt organu.

I. Ł. zgłasza skargi na zmniejszoną tolerancję wysiłku, spoczynkowe bóle w okolicy sutkowej lewej, zawroty głowy, szumy w uszach, kołatania serca, dużą zmienność wartości ciśnienia tętniczego, a także bóle kręgosłupa lędźwiowo- krzyżowego. W badaniu odwołującej odnotowuje się symetryczną klatkę piersiową, prawidłowo ruchomą oddechowo. W. jawny, szmer pęcherzykowy zachowany, szmerów dodatkowych nie stwierdza się. Brak cech klinicznych niewydolności oddechowej. Prawidłowe granice stłumienia bezwzględnego serca. Czynność serca miarowa 102/min. Tony serca głośne, nadmiernie akcentowane nad aortą. Szmer skurczowy, wyrzutowy w II prawym międzyżebrzu. Krążenie wydolne.

Zmiany chorobowe układu krążenia w aktualnym stopniu klinicznego zaawansowania czynią I. Ł. trwale niepełnosprawną w stopniu lekkim od 1 czerwca 2022 r. U odwołującej nie stwierdza się objawów niewydolności serca. W badaniach USG serca nie stwierdza się powiększenia przedsionków i komór. Serce wykazuje przerost komory lewej, przy prawidłowej kurczliwości globalnej i odcinkowej, z frakcją wyrzutu komory lewej EF = 60 - 65 %. Zastawka aortalna dwupłatkowa, z objawami stenozy doprowadziła do wtórnego poszerzenia opuszki oraz aorty wstępującej. Wrodzone zmiany tętnic wieńcowych nie powodują niewydolności krążenia wieńcowego. Nadciśnienie tętnicze samoistne, prawidłowo regulowane w leczeniu ambulatoryjnym, nie doprowadziło do zmian naczyniowych ośrodkowego układu nerwowego. I. Ł. jest osobą zdolną do pracy, z naruszoną sprawnością organizmu, powodująca w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy w porównaniu do zdolności jaką wykazuje osoba z pełną sprawnością i fizyczną, nie wymaga jednak czasowej lub okresowej pomocy innych osób w pełnieniu ról społecznych. Jest zdolna do pracy na otwartym rynku pracy z uwzględnieniem psychofizycznych ograniczeń, pracy niewymagającej dużego wysiłku fizycznego, dźwigania, pracy z dużą presją czasu.

Dowód : dokumentacja medyczna – k. 7-32v., k. 51 (koperta), dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach organu, opinia biegłego z zakresu kardiologii J. S. – k. 52-55 wraz z opinią uzupełniającą – k. 61.

Od 2019 r. u I. Ł. rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego z przewlekłym zespołem bólowym. Odwołująca na dzień wydania zaskarżonego orzeczenia nie była niepełnosprawna z powodu zmian narządu ruchu. Z powodu zmian pod postacią spondyloartozy i spondyloistezy w odcinku L5/S1 z wtórną stenozą kanału kręgowego I. Ł. 24 lutego 2023 r. została poddana operacji stabilizacji kręgosłupa. Przebyty zabieg operacyjny i konieczność rehabilitacji czynił odwołującą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym dopiero od 24 lutego 2023 r. do końca sierpnia 2023 r.

Dowód : dokumentacja medyczna – k. 7-32v., 51 (koperta), karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 88, opinia biegłych z zakresu ortopedii H. M. i neurologii T. P. – k. 95-96 wraz z opinią uzupełniającą – k. 124.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na materiał dowodowy w niniejszej sprawie złożyła się dokumentacja dotycząca odwołującej się, w tym również dokumentacja medyczna zawarta w aktach sprawy oraz w aktach organu, której prawdziwości i rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała.

Orzekanie o stopniu niepełnosprawności jest regulowane przez ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 100) oraz rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz.U. z 2021 r. poz. 857).

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych rozróżnić można trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki.

Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji (art. 4 ust. 1 ustawy).

Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy).

Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację (art. 4 ust. 4 ustawy).

Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (art. 4 ust. 3 ustawy).

Standardy w zakresie kwalifikowania do poszczególnych stopni niepełnosprawności uregulowane zostały w przywołanym rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności. Wyżej wymienione rozporządzenie precyzuje pojęcia użyte przez ustawodawcę, i tak w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności, niezdolność do pracy oznacza całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu (§ 29 ust. 1 pkt 1), konieczność sprawowania opieki - całkowitą zależność od otoczenia polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem (§ 29 ust. 1 pkt 2), konieczność udzielania pomocy, w tym pomocy w pełnieniu ról społecznych – zależność od otoczenia wymagającą wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych (§ 29 ust. 1 pkt 3). Natomiast w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności czasowa pomoc w pełnieniu ról społecznych oznacza konieczność udzielania pomocy (zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych) w okresach wynikających ze stanu zdrowia (§ 30 ust. 1 pkt 1), a częściowa pomoc w pełnieniu ról społecznych oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności wskazanej powyżej (§ 30 ust. 1pkt 2).

Przy zastosowaniu powyższych zasad, zdaniem Sądu, należało przyjąć, że zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności odpowiadało prawu.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawało, iż wnosząca odwołanie jest osobą niepełnosprawną. Spór dotyczył stopnia niepełnosprawności. I. Ł. kwestionowała zaliczenie jej przez Zespoły do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. do lekkiego stopnia niepełnosprawności, domagając się orzeczenia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz ustalenia daty początkowej niepełnosprawności na dzień 23 lutego 2010 r. Sąd zważył, że w istocie odwołująca domaga się ustalenia nie daty początkowej niepełnosprawności (organ na przestrzeni lat w wydawanych orzeczeniach o niepełnosprawności wskazywał, że tej daty nie da się ustalić), lecz odmiennej daty ustalenia stopnia niepełnosprawności. Data 23 lutego 2010 r. jest bowiem datą powstania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, którą ustalono wydając odwołującej orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności po raz pierwszy.

Z przeprowadzonych przez przedstawicieli zarówno Powiatowego, jak i Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ustaleń wynika, że choć stany chorobowe występujące u odwołującej naruszają sprawność organizmu i obniżają zdolność do pełnej aktywności zawodowej, to jednak nie czynią odwołującej osobą wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Spostrzeżenia organu co do oceny sprawności odwołującej potwierdził biegły z zakresu kardiologii J. S.. Po zbadaniu odwołującej i analizie dostępnej dokumentacji medycznej, biegły z zakresu kardiologii podkreślił, że stan zdrowia odwołującej oceniany zgodnie ze specjalnością biegłego uzasadnia zaliczenie I. Ł. do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Biegły wyjaśnił, że mimo rozpoznanych schorzeń kardiologicznych brak jest objawów niewydolności serca. W badaniach USG serca nie stwierdza się powiększenia przedsionków i komór. Serce wykazuje przerost komory lewej, przy prawidłowej kurczliwości globalnej i odcinkowej. Wrodzone zmiany tętnic wieńcowych nie powodują niewydolności krążenia wieńcowego. Nadciśnienie tętnicze samoistne, prawidłowo regulowane w leczeniu ambulatoryjnym, nie doprowadziło do zmian naczyniowych ośrodkowego układu nerwowego. I. Ł. nie wymaga czasowej lub okresowej pomocy innych osób w pełnieniu ról społecznych. Odwołująca jest zdolna do pracy na otwartym rynku pracy z uwzględnieniem psychofizycznych ograniczeń, pracy nie wymagającej dużego wysiłku fizycznego, dźwigania, pracy z dużą presją czasu. Biegły, podobnie jak organ, wskazał, że datą początkową ustalenia lekkiego stopnia niepełnosprawności jest 1 czerwca 2022 r., to jest dzień następny po dniu utraty ważności poprzedniego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydanego I. Ł..

Z kolei biegli z zakresu ortopedii i neurologii, H. M. i T. P. stanęli na stanowisku, że w dniu wydania zaskarżonego orzeczenia schorzenia narządu ruchu nie powodowały niepełnosprawności. Wskazali natomiast, że dopiero od 24 lutego 2023 r. odwołującą należy w związku z przebytym zabiegiem operacyjnym i koniecznością rehabilitacji zaliczyć do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności okresowo do końca sierpnia 2023 r.

Opinie sporządzone przez biegłych należało ocenić jako rzetelne, oparte na dostępnej dokumentacji medycznej oraz bezpośrednim badaniu ubezpieczonej. Sąd zważył, iż biegli to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu klinicznym oraz wieloletnim doświadczeniu orzeczniczym i specjalnościach odpowiednich do dolegliwości wnoszącego odwołanie. Tym samym Sąd przyjął ustalenia poczynione przez biegłych za miarodajne dla skonstruowania stanu faktycznego w sprawie. Opinie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania charakteryzują się zrozumiałością i brakiem wewnętrznych sprzeczności, jak również wnikliwością w zakresie badania strony odwołującej i rozpoznania jej dolegliwości. W rezultacie, całokształt wniosków przedstawionych przez powołanych w sprawie biegłych sądowych odpowiadał na zadane przez Sąd pytania i zawierał logiczny wywód oparty o wszechstronną analizę zgromadzonej dokumentacji medycznej. Biegli w sposób przekonujący uzasadnili swoje stanowisko odnosząc się do obowiązujących przepisów stanowiących podstawę orzekania o stopniach niepełnosprawności oraz wskazując przesłanki medyczne, które legły u podstaw dokonanej przez nich oceny.

Wnioski biegłych z zakresu ortopedii oraz neurologii w zakresie uznania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności odwołującej nie mogły jednak stanowić podstawy do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Należy wskazać, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązuje zasada oceny prawidłowości decyzji według stanu istniejącego w dacie jej wydania. Mimo, że sąd ubezpieczeń społecznych rozpoznaje sprawę merytorycznie na nowo, to jednak jako organ kontrolny wobec organu rentowego ma obowiązek odniesienia się do stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania decyzji. Z tej przyczyny obowiązująca w "klasycznym" procesie cywilnym reguła wyrażona w art. 316 § 1 k.p.c., zgodnie z którą sąd bierze pod uwagę stan rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy, doznaje wyjątku w postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, ze względu na jego szczególny, odwoławczy charakter (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2014 r., II UK 76/14, LEX nr 1777882). Oznacza to, że ocena stanu zdrowia odwołującej dokonywana była na dzień 18 sierpnia 2022 r. Zmiany, które zaszły w stanie zdrowia po tej dacie (po 18 sierpnia 2022 r.) nie mogły podlegać ocenie w niniejszym postępowaniu sądowym.

Brak było również podstaw do zastosowania art. 477 ¹⁴ § 6 k.p.c., zgodnie z którym w sprawie, w której wniesiono odwołanie od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności lub wydanej przez ten zespół decyzji, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących niepełnosprawności, które powstały po dniu wniesienia odwołania od tego orzeczenia lub decyzji. W tym przypadku sąd uchyla orzeczenie lub decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania wojewódzkiemu zespołowi do spraw orzekania o niepełnosprawności i umarza postępowanie.

Przez nowe okoliczności, o jakich mowa w art. 477 ¹⁴ § 6 k.p.c., należy rozumieć schorzenia i ograniczenia nimi spowodowane, istniejące w dniu wydania zaskarżonego orzeczenia, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. Przepis art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. pozwala Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności na uaktualnienie swojego stanowiska orzeczniczego niejako w trakcie procesu sądowego wskutek zgromadzonych w tym postępowaniu dowodów.

Przedłożona dokumentacja medyczna, na której oparto wnioski opinii biegłych z zakresu ortopedii oraz neurologii (k. 88) o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie może być wzięta przez sąd pod uwagę, bowiem sąd orzeka według stanu medycznego istniejącego w dacie wydawania orzeczenia przez Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Zabieg operacyjny, jaki przeszła odwołująca był co prawda konsekwencją istniejących już w dacie orzekania przez Zespoły przez organ zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, ale dopiero operacja dysku L5/S1, którą przeszła odwołująca w dniu 24 lutego 2023 r. (podczas gdy Zespoły orzekały w dniach 21 czerwca 2022 r. i 18 sierpnia 2022 r.) i konieczność rehabilitacji po operacji skutkowała uznaniem jej za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Uchylenie zaskarżonego orzeczenia nie mogło mieć zatem miejsca, ponieważ przedłożenie przez odwołującą dodatkowej dokumentacji medycznej nie stanowi nowej okoliczności, o której mowa w cytowanym art. 477 ¹⁴ § 6 k.p.c.

W konsekwencji, okoliczności medyczne, na które wskazali biegli w swojej opinii warunkujące zaliczenie odwołującej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności stanowić mogłyby jedynie podstawę do ponownego wystąpienia przez odwołującą do organu z wnioskiem o ustalenie niepełnosprawności, pozostają jednak bez wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonego w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia organu.

W toku procesu I. Ł. kwestionowała ustalenia biegłych ortopedy i neurologa w zakresie, w jakim określili oni czas trwania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Mimo początkowych nieścisłości w opinii głównej, co do przyjętej przez biegłych daty początkowej ustalonego przez nich umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, w opinii uzupełniającej biegli wskazali jednoznacznie, że stopień ten i datę jego powstania należy wiązać wyłącznie z przebytą operacją stabilizacji kręgosłupa i w konsekwencji, koniecznością podjęcia rehabilitacji.

Dla przyjęcia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności konieczne jest wystąpienie przynajmniej jednej z dwóch przesłanek: całkowitej niezdolności do pracy (poza ewentualnie pracą w warunkach chronionych) i konieczności czasowej lub częściowej pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych. Ani z opinii biegłych ani z dokumentacji zgromadzonej w sprawie nie wynika występowanie którejś z nich w przypadku wnoszącej odwołanie oceniając stan zdrowia I. Ł. na dzień wydania zaskarżonego orzeczenia. Ustalenia poczynione przez biegłego z zakresu kardiologii odpowiadały ustaleniom organu, które swój wyraz znalazły w zaskarżonym orzeczeniu. Gdyby istniały przesłanki ku temu, aby uwzględnić żądanie ubezpieczonej w zakresie zmiany stopnia niepełnosprawności odwołującej na stopień umiarkowany, zmiana ta wiązałaby się również z koniecznością zmiany orzeczenia w części dotyczącej daty początkowej stopnia.

Dokonawszy analizy zgromadzonego materiału dowodowego, w poczet którego zaliczono dostępną dokumentację medyczną oraz opinie sporządzone przez biegłych sądowych, Sąd stanął na stanowisku, że orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z 18 sierpnia 2022 r., znak: ON. (...).1. (...).2022.EH odpowiadało prawu. W tych warunkach należało uznać, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., że odwołanie jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w sentencji orzeczenia.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...),

5.  (...)

20.03.2024 r.