Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia z dnia 15 kwietnia 2022 r., znak (...).604.CW. (...).2022 - (...), nr sprawy (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w P., działając na podstawie art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2021 r., poz.1133, z późn. zm.), odmówił ubezpieczonej R. W. prawa do wypłaty zasiłku chorobowego za okres od dnia 27 grudnia 2021 r. do 12 stycznia 2022 r. z tytułu zatrudnienia u płatnika P. spóła z o.o., wskazując, że z dniem 13 grudnia 2021 r. ubezpieczona wykorzystała pełny okres zasiłkowy wynoszący 182 dni. R. W. była niezdolna do pracy z powodu choroby w okresie od 15 czerwca 2021 r. do 13 grudnia 2021 r., a następnie z powodu nałożonej od 9 do 24 grudnia 2021 r. oraz 27 grudnia 2021 r. do 12 stycznia 2021 r. kwarantanny i kolejno od 3 lutego do 27 marca 2022 r. ponownie z powodu choroby. W ocenie organu, wszystkie powyższe okresy należało zliczyć do jednego okresu zasiłkowego.

Odwołanie od powyższej decyzji wywiodła ubezpieczona R. W., domagając się przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres objęty zaskarżoną decyzją. Ubezpieczona zarzuciła organowi, że jej wniosek winien być rozpatrzony w oparciu o stan prawny obowiązujący przed dniem 1 stycznia 2022 r. jako że prawo do zasiłku powstało przed tą datą. Ubezpieczona, nie kwestionując wyczerpania 182 dniowego okresu zasiłkowego, wskazywała, że ponowna niezdolność do pracy na podstawie innej jednostki chorobowej winna rozpoczynać nowy okres zasiłkowy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości argumentując analogicznie jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutu ubezpieczonej, jakoby wydał decyzję w oparciu o niewłaściwy stan prawny, wskazał, że podstawę zaskarżonej decyzji stanowi art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. W. podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P..

Niesporne

R. W. korzystała nieprzerwanie ze zwolnień lekarskich w związku ze schorzeniem kręgosłupa począwszy od dnia 15 czerwca 2021 r. Z dniem 13 grudnia 2021 r. ubezpieczona wykorzystała pełny okres zasiłkowy, wynoszący 182 dni.

Niesporne, nadto dowód: zaświadczenia lekarskie (...) k. 7-17 pliku akt rentowych organu, zestawienie zaświadczeń – k. 21 pliku akt rentowych organu.

W okresie od 9 grudnia 2021 r. do 24 grudnia 2021 r. oraz od 27 grudnia 2021 r. do 12 stycznia 2021 r. R. W. przebywała na kwarantannie.

Niesporne , nadto dowód: wydruk zestawienia decyzji o kwarantannie – k. 20 plik akt rentowych organu.

Od 3 lutego 2022 r. do 27 marca 2022 r. R. W. korzystała ze zwolnień lekarskich w związku ze schorzeniami psychiatrycznymi.

Niesporne, nadto dowód: zaświadczenia lekarskie (...) k. 18-19 pliku akt rentowych organu, zestawienie zaświadczeń – k. 21 pliku akt rentowych organu.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej zasługiwało na uwzględnienie.

Przedmiot sporu w niniejszej sprawie stanowiło prawo R. W. do zasiłku chorobowego za okres od 27 grudnia 2021 r. do 12 stycznia 2022 r. za okres kwarantanny.

Niespornym przy tym między stronami było, że okres 182 dni niezdolności do pracy R. W., zapoczątkowany w dniu 15 czerwca 2021 r. zakończył się z dniem 13 grudnia 2021 r.

Strony różniły się stanowiskami w zakresie tego czy okres kwarantanny, którą ubezpieczona rozpoczęła z dniem 27 grudnia 2021 r. należy w myśl art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wliczać do wyczerpanego z dniem 13 grudnia 2021 r. okresu zasiłkowego.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że wbrew twierdzeniom ubezpieczonej, organ prawidłowo oparł zaskarżoną decyzję o przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. (Dz.U. z 2021 r., poz.1133, z późn. zm.), dalej także jako: ustawa zasiłkowa. Okoliczność ta nie budziła wątpliwości – właściwy stan prawny został przywołany zarówno w sentencji decyzji jak i jej uzasadnieniu. Sprawa dotyczyła prawa do zasiłku chorobowego R. W. za okres od dnia 27 grudnia 2021 r. do 12 stycznia 2022 r. Organ słusznie, kierując się treścią art. 21 ustawy z dnia 24 czerwca 2021 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 1621), który stanowi, że zasiłki oraz świadczenie rehabilitacyjne, do których prawo powstało przed dniem 1 stycznia 2022 r., wypłaca się w wysokości, na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2022 r. za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy, wydał decyzję w oparciu treść art. 8 ustawy zasiłkowej w uprzednio obowiązującym brzmieniu tego przepisu.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2021 r., poz.1133, z późn. zm.) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, przysługuje zasiłek chorobowy. Na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby traktuje się niemożność wykonywania pracy:

1)  w wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi;

2)  wskutek poddania się obowiązkowi kwarantanny, izolacji w warunkach domowych albo izolacji, o której mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi;

3)  z powodu przebywania w:

a)  stacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego w celu leczenia uzależnienia alkoholowego,

b)  szpitalu albo innym zakładzie leczniczym podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne w celu leczenia uzależnienia od środków odurzających lub substancji psychotropowych;

4)  wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów.

Definicję legalną pojęcia kwarantanny statuuje art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2022 r. poz. 1657), zgodnie z którym kwarantanna jest to odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych.

W myśl art. 8 ww. ustawy zasiłkowej - zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Do okresu, o którym mowa w przywołanym art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2., w tym niemożności jej wykonywania wskutek poddania się obowiązkowi kwarantanny.

Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, należało uznać, że okres zasiłkowy rozpoczęty przez ubezpieczoną w dniu 15 czerwca 2021 r. obejmował wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy (od 15 czerwca do 13 grudnia 2021 r.), jak również okres niemożności wykonywania pracy wskutek poddania się obowiązkowi kwarantanny (od 9 grudnia do 24 grudnia 2021 r.), ponieważ brak było przerwy pomiędzy tymi okresami.

Przywołany art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej stanowi, że okres zasiłkowy liczy się od nowa w przypadku, w którym między poszczególnymi okresami niezdolności do pracy, spowodowanymi różnymi chorobami, wystąpi choćby jeden dzień przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy. Jeśli niezdolność do pracy trwa bez żadnej przerwy to wszystkie dni tej niezdolności wlicza się w całości do jednego okresu zasiłkowego, bez względu na to, czy spowodowane zostały tą samą, czy inną chorobą. Okres zasiłkowy jest liczony na nowo tylko wówczas, gdy zachodzi jedna z okoliczności wskazanych okoliczności:

1)  niezdolność do pracy, która wystąpiła przy przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy,

2)  przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

Literalna wykładania przepisu art. 9 ust. 2 ww. ustawy nakazuje przyjąć, że powyższe zasady należy stosować jedynie do okresów niezdolności ubezpieczonego do wykonywania pracy warunkowanych chorobą, nie zaś do okresów niemożności wykonywania pracy wskutek poddania się obowiązkowi kwarantanny. Jedynie w przypadku gdy niezdolność do pracy oraz niemożność wykonywania pracy trwa nieprzerwanie okresy te należy zliczać do jednego okresu zasiłkowego. Wynika to wprost z treści art. 9 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Ustawodawca intencjonalnie w ust. 2 przepisu posłużył się zwrotem „do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzednich niezdolności do pracy”, pomijając okresy niemożności jej wykonywania z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy zasiłkowej. Powyższych norm nie sposób wyłożyć inaczej również z uwagi na cel omawianej regulacji. Prawo do zasiłku chorobowego przysługujące osobom poddanym kwarantannie jest formą zabezpieczenia społecznego, które nakazuje traktować je na równi z osobami niezdolnymi do pracy z powodu choroby. Istotnym pozostaje, że osoby na kwarantannie są osobami zdrowymi, a ich odosobnienie wynika wyłącznie z faktu narażania na zakażenie, na choroby szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych, nie zaś z powodu choroby. Stąd też w tym przypadku wyłączona jest możliwość badania, tak jak ma to miejsce w przypadku niezdolności do pracy, czy okresy, za które uprzednio przysługiwał ubezpieczonemu zasiłek choroby, powodowane są tą samą chorobą czy też występująca pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności przerwa powoduje to samo bądź inne schorzenie – zarówno okresy poszczególnych kwarantann jak i przerw między nimi są okresami, w których ubezpieczony jest zdolny do pracy. Uwaga ta ma jednak marginalny charakter. W niniejszej sprawie bowiem, organ rentowy, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, na żadnym etapie postępowania nie kwestionował zdolności do pracy R. W. zarówno w okresie w okresie objętym zaskarżoną decyzją jak i w okresie ją poprzedzającym (to jest 25-26 grudnia 2021 r.).

Wskutek poczynionych ustaleń i rozważań, Sąd doszedł do przekonania, iż wbrew stanowisku organu rentowego, R. W. była uprawniona do zasiłku chorobowego za okres sporny.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym zawartych w aktach organu rentowego. Sąd zauważył, że żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości i rzetelności sporządzenia dokumentów, rrównież Sąd nie doszukał się okoliczności uniemożliwiających uznanie ich za miarodajne dla przyjęcia ustaleń faktycznych w sprawie.

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w P. z dnia 15 kwietnia 2022 r., znak (...).604.CW. (...).2022 - (...), nr sprawy (...) przyznając R. W. prawo do zasiłku chorobowego od dnia 27 grudnia 2021 r. do dnia 12 stycznia 2022 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)

5.04.2023 r.