Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z 4 lipca 2018 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił A. T. (1) prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego za okres od 14 marca 2018r. do 20 maja 2018r.

W uzasadnieniu decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że po ustaniu zatrudnienia w (...) spółce akcyjnej we W. A. T. (1) nadal był zgłoszony do ubezpieczenia chorobowego z tytułu umowy zlecenia w (...) spółce akcyjnej, zatem nie przysługuje mu zasiłek chorobowy, ponieważ po ustaniu tytułu ubezpieczenia z tytułu umowy o pracę będąc niezdolnym do pracy posiadał inny tytuł do ubezpieczeń społecznych (decyzja – k. 23 akt rentowych).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. T. (1) domagając się jej zmiany, poprzez przyznanie mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 14 marca 2018r. do 20 maja 2018r. Uzasadniając swoje żądanie wskazał, że pomimo zawarcia umowy zlecenia w okresie od 1 grudnia 2016 r. do 17 kwietnia 2018 r. ze spółką (...), nie wykonywał z tego tytułu żadnych czynności, ani nie otrzymał z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. Stwierdził, że skoro nie prowadził w spornym okresie jakiejkolwiek działalności to nie ma podstaw pozbawienia go prawa do zasiłku chorobowego (odwołanie – k. 3 – 4v).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 9 – 9v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. T. (1) w okresie od 14 grudnia 2015 r. do 13 marca 2018 r. był objęty obowiązkowo ubezpieczeniem społecznym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w (...) spółce akcyjnej we W..

Niesporne, nadto dowód: przesłuchanie A. T. (1) w charakterze strony – k. 36-37, wydruk tytułów ubezpieczenia – k. akt rentowych, świadectwo pracy k. 5

W okresie od 1 grudnia 2016 r. do 17 kwietnia 2018 r. A. T. (1) łączyła z (...) spółką akcyjną we W. umowa zlecenia, na podstawie której zobowiązany był do pośredniczenia w sprzedaży usług spółki polegających na pomocy osobom poszkodowanym w dochodzeniu od zakładów ubezpieczeń roszczeń z tytułu umów ubezpieczenia powstałych w związku ze zdarzeniem wypadkowym klienta. Umowa przewidywała przyznanie wynagrodzenia prowizyjnego naliczanego dopiero po zawarciu umowy z klientem.

W związku z zawartą umową A. T. (1) nie podjął żadnych czynności zmierzających do jej wykonania. W okresie trwania umowy nie podpisał żadnej umowy z klientem, a także nie otrzymał żadnego wynagrodzenia. Nie odbył też żadnej rozmowy handlowej.

Wyrejestrowanie z ubezpieczeń społecznych z tytułu tej umowy nastąpiło w dniu 18 kwietnia 2018r.

Dowód: przesłuchanie A. T. (1) w charakterze strony – k. 36-37, umowa zlecenia – k. 9 -10v., druk (...) P (...) k. 11, zaświadczenie k. 12, pismo z dnia 20.04.2018r. k. 19 akt organu, wydruki wiadomości mailowych k. 21v. akt organu

A. T. (1) był nieprzerwanie niezdolny do pracy od 20 listopada 2017r. do 20 maja 2018r.

Niesporne, a nadto dowód: świadectwo pracy k. 5, druki (...) k. 5-6,9,16 i 22, akt organu, druk ZUS Z_3 k. 12-15 akt organu

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. T. (1) okazało się uzasadnione.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był sporny i ustalony został w oparciu o zgromadzone dokumenty i korespondujące z nimi zeznania ubezpieczonego. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia wiary tym ostatnim zwłaszcza, że organ rentowy nie kwestionował okoliczności podawanych przez A. T. (1). W toku postępowania poprzedzającego wydanie decyzji i w odpowiedzi na odwołanie, organ powoływał się jedynie na okoliczność istnienia umowy zlecenia ze spółką (...), ale już nie na faktyczne wykonywanie przez ubezpieczonego czynności z nią związanych.

Spornym na gruncie ustalonego stanu faktycznego pozostawało prawo ubezpieczonego do zasiłku chorobowego w okresie objętym zaskarżoną decyzją.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity – Dz. U. z 2017 r., poz. 1368) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, przy czym ubezpieczony obowiązkowo nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia. Jeśli zatem niezdolność do pracy powstanie w czasie zatrudnienia i trwa nadal po jego ustaniu, byłemu pracownikowi w zasadzie nadal przysługuje prawo do zasiłku chorobowego. Od zasady tej ustawodawca wprowadził jednak wyjątki. Określone zostały one w art. 13 ust. 1 ustawy. Zgodnie z wymienionym przepisem zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, m. in. wówczas, gdy osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby (art. 13 ust. 1 pkt 2). Ten ostatni przepis stanowił podstawę odmowy prawa do dochodzonego świadczenia A. T. (1).

Świadczenia z ubezpieczenia społecznego mają na celu zapewnienie środków utrzymania ubezpieczonemu, który z różnych powodów nie ma w danym okresie możliwości uzyskiwania dochodu z działalności wykonywanej osobiście, niezależnie od jej podstawy. Analogiczną funkcję pełni zasiłek chorobowy zastępujący utracony zarobek. W trafnym orzeczeniu z dnia 4 czerwca 2012 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt I UK 13/12 (LEX nr 1218583) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że ryzykiem chronionym jest w tym przypadku niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania. W uzasadnieniu cytowanego wyroku Sąd Najwyższy trafnie zwrócił uwagę, że tylko faktyczne wykonywanie działalności zarobkowej powoduje utratę prawa do świadczenia. Nadto Sąd Najwyższy podkreślił, że „zasiłek nie przysługuje jedynie w okresie trwania wymienionych w nim [w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy] okoliczności”.

Pojęcie działalności zarobkowej, niezdefiniowane ani na gruncie ustawy zasiłkowej ani w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, należy natomiast rozumieć szeroko. W sensie rodzajowym wchodzi tu w grę każda praca (działalność) zarobkowa, mogąca stanowić źródło dochodów (H. Pławucka, glosa do uchwały SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/200, OSP 2002, z. 12, poz. 599).

Pojęcie „innej działalności zarobkowej” z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy musi przejawiać się rzeczywistą aktywnością ubezpieczonego ukierunkowaną na uzyskanie zarobku (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach, III AUa 67/99, OSA 2000/7-8/37). Potwierdzają to poglądy prezentowane przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 30 sierpnia 2001 r. (III ZP 11/01, OSP 2002/1/18) oraz Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 27 lutego 2001 . (III AUa 91/01, OSA 2001/11/42).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że niespornie ubezpieczonego łączyła w okresie od 1 grudnia 2016 r. do 14 kwietnia 2018 r. umowa zlecenia z (...) spółka akcyjną we W., która stanowiła podstawę do objęcia go ubezpieczeniem społecznym, jednakże A. T. (1) w ogóle nie przystąpił do wykonania tej umowy oraz nie podjął żadnej czynności na rzecz spółki. Dodał, że nie otrzymał od niej żadnego wynagrodzenia, co zostało potwierdzone przez samą spółkę.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że ubezpieczony nie kontynuował działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Nie otrzymywał też żadnego wynagrodzenia, jako że to naliczane i wypłacane było – zgodnie z umową – jako prowizja procentowa liczona od wartości honorarium netto spółki uzyskanego od klienta z tytułu umowy zawartej za pośrednictwem A. T.. Skoro odwołujący się nie wykonywał w okresie obowiązywania umowy zlecenia żadnych czynności zarobkowych w rozumieniu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, to zachował prawo do zasiłku chorobowego.

W konsekwencji sąd uwzględnił odwołanie w całości i w oparciu o treść art. 477(14) § 2 k.p.c. orzekł o przyznaniu A. T. (1) prawa do zasiłku chorobowego za okres od 14 marca 2018r. do 20 maja 2018r.

W pkt II wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Zgodnie z treścią przepisu art. 98 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przegrał proces, stąd winien zwrócić ubezpieczonemu poniesione przez niego koszty, na które składało się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika – radcy prawnego (180 zł) ustalone w oparciu o stawki określone w § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity - Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)

(...)