Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 24 listopada 2021 r., znak ON. (...).2.363.2021.A. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. uchylił zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. zaliczające małoletniego O. K. (1) do osób niepełnosprawnych, z symbolem niepełnosprawności 12-C, w zakresie dotyczącym jedynie symbolu niepełnosprawności – wskazując na symbol 10-N, a w pozostałej części utrzymując w mocy zaskarżone orzeczenie. Organ wskazał, iż niepełnosprawność datuje się od urodzenia, a orzeczenie zostaje wydane do 31 października 2022 r. Nadto organ ustalił, iż małoletni wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie małoletniego, wymaga konieczności korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, wymaga stałego współudziału na co dzień opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, iż małoletni ma naruszoną sprawność organizmu w następstwie stanów chorobowych określonych symbolem 10-N, których skutki wymagają konieczności zapewnienia pomocy opiekunów w sposób przewyższający wsparcie potrzebne dziecku w tym samym wieku. Nie wymaga on jednak konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

W imieniu małoletniego O. K. (1) odwołanie od tego orzeczenia złożyła matka M. K., domagając się uznania, że małoletni wymaga konieczności stałej i długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz przyznania orzeczenia na okres do ukończenia 16. roku życia dziecka. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że całościowe zaburzenia rozwoju psychoruchowego wywołane wadą wrodzoną w postaci guza mózgu powodują, że jej syn wymaga stałej opieki w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Opisała poszczególne ograniczenia dziecka (odwołanie k. 4-12).

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. wniósł o oddalenie odwołania w całości wobec stwierdzenia, że występujące u małoletniego ograniczenia nie powodują konieczności zapewnienia całkowitej opieki w zaspokajaniu - stosownie do wieku – podstawowych potrzeb życiowych, uznając jednocześnie, iż nie miał podstaw do wydania innego orzeczenia niż zaskarżone.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

O. K. (2), urodził się (...) z wadą wrodzoną mózgowia.

Niesporne

Po urodzeniu wykonano dziecku (...) głowy, które wykazało torbielowate poszerzenie przestrzeni płynowych okołosiodłowych o wymiarach 23x31x27 mm, sięgające aż do koła tętniczego mózgu i modelujące je. Po 12 miesiącu życia (...) głowy z kontrastem wykazało zwiększenie wymiarów torbieli do 50x37x39 mm. W sierpniu 2021 r. podjęto decyzję, że chłopiec nie wymaga zabiegu neurochirurgicznego. Rozwój motoryczny przebiegał w sposób opóźniony. W związku z obniżonym napięciem mięśniowym od 2 roku życia przechodzi rehabilitację, korzysta z ortez na stopy i podudzia. Ma także opóźniony rozwój mowy – obecnie ma ograniczony zasób słów. Upada częściej od rówieśników. Korzysta z poradni psychologiczno – pedagogicznej oraz poradni zdrowia psychicznego dla dzieci. Nie jest leczony farmakologicznie.

Dowód: dokumentacja medyczna – k. 14, 18, 89, 90, 102, 149-157, 167-173 oraz w aktach organu, ocena stanu zdrowia dziecka – k. 16-17, faktura – k. 19

Od 2019 roku rozmiar torbieli nadsiodłowej mózgowia nie powiększa się istotnie. Rezonans magnetyczny z 18 maja 2021 r. wykazał powiększenie o 1-3 mm – to jest o tyle, ile urosła głowa dziecka. Wskaźnik E. nawet zmniejszył się nieznacznie, czyli doszło do poprawy rozmiaru torbieli w stosunku do tkanki mózgowej. Nie ma cech zwiększonego ciśnienia śródczaszkowego i nie wymaga leczenia, a jedynie obserwacji. Napięcie mięśniowe u dziecka jest w dolnych granicach normy. Objawy będące następstwem słabego napięcia mięśniowego, jak stopy płasko – koślawe, powiększona kifoza piersiowa, odstające łopatki i przodopochylenie miednicy wymagają rehabilitacji, ale nie wpływają na zdolności motoryczne dziecka w sposób pozwalający stwierdzić opóźnienie w rozwoju ruchowym zaburzające jego funkcjonowanie. Nie wymaga leczenia przeciwbólowego. Z punktu widzenia neurologicznego jest niepełnosprawny, natomiast nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Torbiel modeluje przyległe struktury mózgowia, nie zaburzając w istotny sposób ich funkcji. Musi unikać poważnych urazów głowy – tak jak każde inne dziecko.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii J. B. – k. 34-37, opinia uzupełniająca – k. 75-76.

Rozwój intelektualny, emocjonalny i społeczny O. K. (1) są zaburzone. W porównaniu z rówieśnikami wymaga pomocy rodziców w takich sferach, jak komunikacja i higiena (nadal jest pieluchowany). Stan psychiczny nie powoduje niepełnosprawności (a jedynie stan neurologiczny).

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii K. B. – k. 53-60.

Z punktu widzenia neurochirurgicznego deficyty funkcji narządu ruchu i stanu neurologicznego nie dają podstaw do orzeczenia niepełnosprawności. Mimo śródczaszkowej patologii strukturalnej w postaci torbieli podpajęczej mózgu u małoletniego nie stwierdza się objawów funkcjonalnej ogniskowej patologii, jak też objawów ciasnoty śródczaszkowej. Brak ograniczeń do prowadzenia aktywnego życia w sposób uznawany za typowy dla dziecka w tym wieku. Wymaga rehabilitacji ze stymulowaniem rozwoju intelektualnego i psychoruchowego, przy wsparciu i współpracy rodziców – tak jak każde inne dziecko w tym wieku.

Dowód: opinia biegłego z zakresu neurochirurgii oraz biegłej z zakresu rehabilitacji – k. 103-129.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U.2020.426 j.t.) osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Kryteria oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia określone zostały Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U.2002.17.162), wydanym na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 4a ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Zgodnie z § 1 rozporządzenia oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1) przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2 rozporządzenia, przekraczającego 12 miesięcy,

2) niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo

3) znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

Przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu, sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość poprawy stanu funkcjonowania pod wpływem leczenia i rehabilitacji. (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).

W § 2 ust. 1 rozporządzenia wymienione zostały schorzenia uzasadniające konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku.

Zaliczenie do osób niepełnosprawnych w przypadku dziecka do 16 roku życia może mieć zatem miejsce w dwóch sytuacjach: gdy dziecko jest niezdolne do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych w postaci samoobsługi, poruszania się, komunikacji z otoczeniem, co rodzi konieczność zapewnienia mu stałej (długotrwałej) opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, albo też gdy dziecko zachowuje zbliżoną do rówieśników zdolność do zaspokajania wskazanych potrzeb życiowych, w związku jednak ze znacznym zaburzeniem funkcjonowania organizmu wymaga stałego leczenia i rehabilitacji w domu i poza domem i w tym zakresie zwiększonej pomocy rodziców.

W rozpoznawanej sprawie sporne było to czy małoletni w związku z niepełnosprawnością wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji czy też jego niepełnosprawność wynika z tej drugiej z ww. opisanych przesłanek (znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem).

Zdolność do samodzielnej egzystencji oceniania musi być w porównaniu do zdrowych rówieśników chorego dziecka. Oczywistym jest bowiem, iż w różnym okresie życia dzieci wymagają w różnym stopniu wsparcia rodzica w zwykłych codziennych czynnościach – w przypadku niemowląt zachodzi całkowita niezdolność do wykonywania czynności samoobsługowych, potem wraz z wiekiem w przypadku dzieci zdrowych udział rodzica w takich czynnościach stopniowo ulega zmniejszeniu, zmienia się w nadzór, a z czasem całkowicie ustaje. Przykładowo już dzieci pięcio, sześcioletnie z powodzeniem mogą same spożywać posiłki, ubierać się, samodzielnie przemieszczać się, myć się (choć zazwyczaj pod kontrolą opiekunów), niewątpliwie natomiast rodzice muszą chociażby przygotowywać im posiłki czy towarzyszyć przy udawaniu się do miejsc oddalonych od miejsca zamieszkania w związku z koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa i niedostateczną jeszcze orientacją dziecka w terenie.

W przypadku dzieci chorych na przewlekłe choroby, niezależnie od ich wieku, opieka rodzica musi być nieco szersza niż u dzieci zdrowych, bo obejmuje przynajmniej podawanie leków czy dbanie o odpowiednią dietę, dokładniejsze monitorowanie stanu zdrowia. Konieczność takiej zwiększonej opieki nie zawsze jednak skutkuje zaliczeniem dziecka do grona osób niepełnosprawnych, a tym bardziej uznaniem, iż jest ono niezdolne do samodzielnej egzystencji. Decydujące znaczenie ma tu bowiem nie samo występowanie danego schorzenia, a jego wpływ na funkcjonowanie małoletniego – stopień zaburzenia tego funkcjonowania.

Zakres opieki nad chorym dzieckiem - tym, u którego stopień zaburzenia organizmu nie jest na tyle duży, by skutkować niepełnosprawnością i tym, u którego zaburzenia te są istotne i łączą się z koniecznością stałego leczenia i rehabilitacji - jest szerszy w tym znaczeniu, że rodzic (opiekun) wykonywać musi inne dodatkowe czynności, których nie wykonują, albo wykonują okazjonalnie – w czasie zwykłych chorób, po urazach rodzice dzieci zdrowych. Nie zawsze jest natomiast szerszy w tym znaczeniu, że obejmuje wykonywanie przy dziecku czynności, z którymi jego zdrowi rówieśnicy radzą już sobie dobrze. A właśnie w tym ostatnim znaczeniu rozpatruje się go na potrzeby ustalenia niepełnosprawności przy ocenie, czy dziecko wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną zdolnością do samodzielnej egzystencji. Taka opieka lub pomoc bez wątpienia występuje w przypadku dzieci z rozmaitymi niedowładami, upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim itp. Nie są one bowiem w stanie samodzielnie podejmować zwykłych codziennych czynności wykonywanych już przez rówieśników.

Z uwagi na fakt, iż rozpoznanie niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii. Biegły ten wskazał, iż małoletni jest osobą niepełnosprawną, ale nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Biegły podkreślił, że od 2019 roku rozmiar torbieli nadsiodłowej mózgowia nie powiększa się istotnie, po rezonansie magnetycznym z 18 maja 2021 r. wskaźnik E. nawet zmniejszył się nieznacznie, czyli doszło do poprawy rozmiaru torbieli w stosunku do tkanki mózgowej rosnącej głowy dziecka. Biegły uzasadnił swój wniosek tym, że u O. K. (1) nie ma cech zwiększonego ciśnienia śródczaszkowego i nie wymaga on leczenia, a jedynie obserwacji. Napięcie mięśniowe u dziecka jest w dolnych granicach normy. Objawy będące następstwem słabego napięcia mięśniowego wymagają rehabilitacji, ale nie wpływają na zdolności motoryczne dziecka w sposób pozwalający stwierdzić opóźnienie w rozwoju ruchowym zaburzające jego funkcjonowanie. Nie wymaga leczenia przeciwbólowego.

Opinia okazała się być logiczną i spójną, a także należycie uzasadnioną. Odwołująca się wniosła do niej zarzuty, do których biegły odniósł konkretnie się w opinii uzupełniającej. Biegły wskazał przy tym, że torbiel modeluje przyległe struktury mózgowia, nie zaburzając w istotny sposób ich funkcji. Badany musi unikać poważnych urazów głowy – tak jak każde inne dziecko.

Kolejną była opinia biegłej z zakresu psychiatrii. Jej wnioski były takie same, jak biegłego z zakresu neurologii, to jest wskazała na stan niepełnosprawności dziecka, ale na brak konieczności stałej lub długotrwałej opieki w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Co istotne – biegła nie rozpoznała żadnych schorzeń psychicznych, które mogłyby być przyczyną niepełnosprawności. (...) się na jednostce neurologicznej, w ten sposób wychodząc poza swoje kompetencje i wkraczając w zakres specjalistycznej wiedzy biegłego z zakresu neurologii. W tym zakresie opinia ta okazała się być nieprzydatną. Niemniej należało podkreślić, że jej wnioski końcowe były takie same, jak w przypadku opinii biegłego neurologa.

Biegły neurolog w wydanej opinii uzupełniającej wskazał na potrzebę zasięgnięcia ekspertyzy biegłego z zakresu neurochirurgii. Sąd dopuścił taki dowód. Biegły neurochirurg – posiłkując się biegłym z zakresu rehabilitacji i fizjoterapii – złożył bardzo obszerną i szczegółową opinię. Odniósł się w niej do całej historii leczenia i wszystkich istotnych dokumentów medycznych, chronologicznie omawiając poszczególne wyniki. Badanie przedmiotowe było szerokie – objęło kilkadziesiąt aspektów aktywności dziecka – stosownie do jego wieku, wskazując na wysoki trend aktywności fizycznej we wszystkich domenach. Przeprowadzono również ocenę punktową postawy O. K. (1), wykazując lekkie jej zaburzenie. Szczegółowo omówiono także wyniki przedmiotowego badania neurologicznego. We wnioskach końcowych biegli wskazali nie tylko na brak potrzeby stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną zdolnością do samodzielnej egzystencji, ale także na brak niepełnosprawności. W ocenie biegłych, pomimo śródczaszkowej patologii strukturalnej w postaci torbieli podpajęczej mózgu, u małoletniego nie stwierdza się objawów funkcjonalnej ogniskowej patologii, jak też objawów ciasnoty śródczaszkowej. Biegli wskazali na brak ograniczeń do prowadzenia aktywnego życia w sposób uznawany za typowy dla dziecka w tym wieku. Uznali, że wymaga rehabilitacji ze stymulowaniem rozwoju intelektualnego i psychoruchowego, przy wsparciu i współpracy rodziców – tak jak każde inne dziecko w tym wieku.

Odwołująca się złożyła zarzuty do tej opinii, które stanowiły jedynie wyraz polemiki z biegłymi – przedstawienia własnej oceny stanu zdrowia dziecka w odniesieniu do ustawowej definicji niepełnosprawności oraz możliwości samodzielnej egzystencji. Sąd stwierdził brak potrzeby uzupełniania opinii, która była wyjątkowo obszerna i skrupulatna, obejmując wszystkie aspekty zdrowia neurologicznego dziecka i konsekwencji istnienia torbieli w mózgowiu.

Sąd pominął wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii psychologa na mocy art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., jako nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. W sytuacji, gdy stan zdrowia psychicznego nie powoduje sam w sobie niepełnosprawności, co wynika z opinii biegłej z zakresu psychiatrii, to kwestie psychologiczne mogłyby mieć charakter jedynie uzupełniający względem tych rozważań i tym samym nie mogłyby same w sobie prowadzić do stwierdzenia potrzeby stałej lub długotrwałej opieki w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia, do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą:

1) wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się,

2) wrodzone lub nabyte ciężkie choroby metaboliczne, układu krążenia, oddechowego, moczowego, pokarmowego, układu krzepnięcia i inne znacznie upośledzające sprawność organizmu, wymagające systematycznego leczenia w domu i okresowo leczenia szpitalnego,

3) upośledzenie umysłowe, począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym,

4) psychozy i zespoły psychotyczne,

5) całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności,

6) padaczka z częstymi napadami lub wyraźnymi następstwami psychoneurologicznymi,

7) nowotwory złośliwe i choroby rozrostowe układu krwiotwórczego do 5 lat od zakończenia leczenia,

8) wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące znaczne ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 5/25 lub 0,2 według S. po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi, lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni,

9) głuchoniemota, głuchota lub obustronne upośledzenie słuchu niepoprawiające się w wystarczającym stopniu po zastosowaniu aparatu słuchowego lub implantu ślimakowego.

Samo jednak zdiagnozowanie u dziecka jednostki chorobowej określonej w § 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia nie prowadzi samo przez siebie do ustalenia, iż dziecko wymaga konieczności stałej opieki lub pomocy innej osoby. W przeciwnym razie dopuszczanie dowodu z opinii biegłego lekarza jakiejkolwiek specjalności nie byłoby konieczne do rozpoznania sprawy, wystarczyłoby zlokalizowanie określonej jednostki chorobowej w dokumentacji medycznej dziecka. W ocenie Sądu nieodzownym elementem do stwierdzenia przesłanki wymogu „stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji” jest uprzednie stwierdzenie czy u dziecka występuje niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, o czym mowa w § 1 pkt 2 cytowanego rozporządzenia i co do tego elementu wypowiedzieli się w sprawie w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości biegli z zakresu neurologii, neurochirurgii oraz psychiatrii. Wskazane przez stronę odwołującą się okoliczności i ograniczenia w funkcjonowaniu dziecka uzasadniają, że niepełnosprawność małoletniego wynika z konieczności pomocy dziecku w edukacji, terapii i częstych zabiegów rehabilitacyjnych w domu i poza domem i w konsekwencji pomocy innych osób w stopniu przewyższającym wsparcie osobie w tym samym wieku. Nie wymaga on jednak stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Na marginesie należy tylko wskazać, że zgodnie z § 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności - w przypadku zmiany stanu zdrowia osoba niepełnosprawna posiadająca orzeczenie o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności może wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w § 6 ust. 1, o wydanie orzeczenia o ponowne wydanie orzeczenia uwzględniającego zmianę stanu zdrowia.

Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r. poz. 2095). Zgodnie z brzmieniem tego przepisu jeżeli w sprawie rozpoznawanej według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w całości, sąd może zamknąć rozprawę i wydać orzeczenie na posiedzeniu niejawnym po uprzednim odebraniu od stron lub uczestników postępowania stanowisk na piśmie. Strony otrzymały taką możliwość. Poza tym odwołująca się mogła odnieść się do postanowienia o pominięciu wniosku dowodowego, otrzymując odpis postanowienia z odpowiednim wyprzedzeniem.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie oddalono.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

25.04.2023