Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 15 listopada 2022 r., znak: (...). (...).(...). (...).(...), W. w S. uchylił zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia (...) września 2022 r. w części dotyczącej ustaleń zawartych w pkt III., w którym stwierdzono, że orzeczenie wydaje się na stałe i orzekł w pkt III, że orzeczenie wydaje się do 31 października 2027 r. W pozostałym zakresie organ drugiej instancji utrzymał w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji, w którym zaliczono P. T., do lekkiego stopnia niepełnosprawności z symbolem niepełnosprawności 11-I. W. w S. stwierdził w uzasadnieniu, że P. T. ma naruszoną sprawność organizmu, a rodzaj i zakres tych ograniczeń istotnie obniża zdolność do wykonywania pracy, a zatem spełnia ona jedną z przesłanek zaliczenia do lekkiego stopnia niepełnosprawności, określonych w art. 4 ust 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, który stanowi, że do lekkiego stopnia zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu: powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne lub inne działania. Organ stwierdził również, że:

- odwołująca się jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim z powodu schorzeń oznaczonych symbolem 11-I, które w całości wypełniły obraz zaburzenia funkcji organizmu, natomiast skutki innych chorób, o których uwzględnienie wniosła odwołująca się w odwołaniu, utrudniają funkcjonowanie ale nie w stopniu kwalifikującym do niepełnosprawności;

- odwołująca się wymaga konieczności zaopatrzenia w środki ułatwiające funkcjonowanie (pkt 5 wskazań) i korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielności egzystencji (pkt 6 wskazań – zgodnie z obowiązującymi przepisami);

- odwołująca się jest zdolna do pracy na otwartym rynku pracy z uwzględnieniem psychofizycznych ograniczeń (praca wymagająca dźwigania, w narażeniu na choroby, przeziębienia, pozycja długotrwale wymuszona bez możliwości zmiany, duża presja czasu);

- wziąwszy pod uwagę wpływ oddziaływań leczniczych i rehabilitacyjnych, że stan zdrowia odwołującej się rokuje zmianę, orzeczenie wydano na określony czas do dnia 31 października 2027 r., ponadto organ stwierdził, że skutki naruszonej sprawności organizmu nie wymagają zapewnienia odwołującej się częściowej pomocy innych osób w celu wyrównania szans i uczestnictwa w różnych sferach życia jak również odwołująca się nie jest niezdolna do pracy albo zdolna do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej. Pomimo występujących utrudnień i ograniczeń, które obniżają zdolność do pełnej aktywności zawodowej, odwołująca się nie jest osobą zależną od otoczenia; jest zdolna do zaspokajania bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb fizjologicznych, może komunikować się samodzielnie z otoczeniem i wykonywać pracę na otwartym rynku pracy po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z charakteru schorzeń; mając powyższe na względzie, W. w S. uchylił decyzję organu pierwszej instancji w części dotyczącej pkt III., natomiast pozostałe ustalenia zawarte w orzeczeniu Zespołu (...) utrzymał w mocy, nie znajdując podstaw do ich uchylenia.

P. T. wniosła odwołanie od tego orzeczenia domagając się zmiany decyzji poprzez:

- zaliczenie jej do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym,

- ustalenie symbolu niepełnosprawności: 11-I, 07-S, 05-R,

- wydanie orzeczenia na stałe,

- ustalenie wskazań dotyczących:

a)  w punkcie (...) – odpowiedniego zatrudnienia – praca w warunkach pracy chronionej,

b)  w punkcie 5 – konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie danej osoby – wymaga,

c)  w punkcie 6 – korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki – wymaga,

d)  w punkcie 8 – konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji – wymaga,

e)  w punkcie 9 – spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt (...) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym – spełnia,

f)  w punkcie 10 – prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju – wymaga.

Skarżąca w uzasadnieniu wskazała na to, że w poprzednim orzeczeniu z dnia 6 sierpnia 2018 r. (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. zaliczył ją do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, wskazując jako symbol przyczyny niepełnosprawności: 11-I oraz 07-S, a ponadto w porównaniu z zaskarżonym orzeczeniem, oprócz wyżej wskazanych wymagań w pkt 5 i 6, ustalił również w pkt 10, że odwołująca się posiada prawo do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Odwołująca się zarzuciła również organom obu instancji, że oba orzeczenia wydane zostały na podstawie dokumentacji bez wzywania badanej, przeprowadzenia wywiadu i badania, w orzeczeniu wskazano, że była badana, a co jest niezgodne z faktami, ponadto odwołująca się wskazała na swoje liczne schorzenia oraz na to, że od momentu zaliczenia jej w 2018 r. do stopnia umiarkowanego niepełnosprawności, jej stan zdrowia nie poprawił się, a wręcz uległ pogorszeniu.

W odpowiedzi na odwołanie W. w S. wniósł o oddalenie odwołania w całości. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy przedstawił argumentację analogiczną do zaprezentowanej w zaskarżonym orzeczeniu oraz wskazał na to, że po wniesieniu odwołania, po ponownym zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz aktami sprawy, nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. T., urodzona (...) w S., ma obecnie 22 lata. Jest panną. Jest studentką (media kreatywne). Kłopoty zdrowotne towarzyszą jej od wczesnego dzieciństwa (już od 2 roku życia zmagała się z chorobami układu oddechowego i krążenia). W czerwcu 2009 r. rozpoznano u niej autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy (niedoczynność kory nadnerczy i choroba H.). Około 5 lat temu stwierdzono początkową fazę wrzodziejącego zapalenia jelit. Od trzech lat dokuczają jej bóle kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego.

Dowód: orzeczenie o niepełnosprawności – k. 3 akt organu, kopia dowodu osobistego odwołującej się – k. 7 w aktach organu, zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia dziecka – k. 8-8v. akt organu, zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia – k. 21-22 akt organu, zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia – k. 23-24 akt organu, zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia – k. 261-260 w aktach organu, dokumentacja medyczna przedłożona do sprawy – k. 55, k. 117-174, k. 182-183, k. 185-211, k. 263-264, 284-285, 288-293, opinia sądowo-lekarska T. P. i H. M. – k. 62-63.

U P. T. rozpoznano początkowe zmiany dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Schorzenia te nie powodują u odwołującej się niepełnosprawności. U skarżącej nie stwierdzono upośledzenia funkcji narządu ruchu, dającego podstawę do zaliczenia odwołującej się do osób niepełnosprawnych. Całokształt obrazu klinicznego generowany przez niedoczynność tarczycy – stan tyreotropowy wyrównany, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, astmę oskrzelową bez klinicznych wykładników niewydolności oddechowej czyni P. T. niepełnosprawną w stopniu lekkim ze wskazaniami ujętymi w zaskarżonym orzeczeniu organu.

Dowód : zaświadczenie lekarskie – k. 290 akt organu, karta informacyjna – k. 280 akt organu, dokumentacja medyczna – k. 6 (koperta), k. 8-8v., k. 16 (koperta), k.17-24, k. 34-147, k. 148-155, k. 161-167, k. 171 – 259 akt organu, opinia sądowo-lekarska T. P. i H. M. – k. 62-63 oraz opinia uzupełniająca – k. 229, opinia sądowo-lekarska I. P. – k. 310-310v. oraz opinia uzupełniająca – k. 350.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione

Orzekanie o stopniu niepełnosprawności jest regulowane przez ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (jednolity tekst – Dz. U. z 2021 r., poz. 573 z późn. zm.) oraz rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (tekst jednolity - Dz. U. z 2021 r., poz. 857 ze zm.).

Art. 4 ust. 1-4 wyżej wymienionej ustawy stanowi, iż:

- do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji;

- do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającej czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych;

- do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Przy czym niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

Określone przez ustawę zasady ustalania stopnia niepełnosprawności precyzuje wyżej powołane rozporządzenie z dnia z dnia 15 lipca 2003 r., zgodnie z którym:

- standardy w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:

(...)) niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu;

2) konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem;

3)  konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

Przy czym, przez długotrwałą opiekę i pomoc w pełnieniu ról społecznych rozumie się konieczność jej sprawowania przez okres powyżej 12 miesięcy w zakresie, o którym mowa w pkt 2 i 3.

- standardy w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające naruszenie sprawności organizmu powodujące:

1)  czasową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w pkt 3 powyżej, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;

2)  częściową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w pkt 3 powyżej.

- standardy w zakresie kwalifikowania do lekkiego stopnia niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu powodujące:

1)  istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną;

2)  ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, co oznacza trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu.

Przy czym, możliwość kompensacji ograniczeń oznacza wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Przy zastosowaniu powyższych zasad, zdaniem Sądu, należało przyjąć, że zaskarżona decyzja Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. była prawidłowa.

Z przeprowadzonych przez przedstawicieli zarówno Powiatowego, jak i Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności i udokumentowanych w aktach organu postępowań wynika, że P. T., mimo występujących u niej schorzeń, pozostaje zdolna do pełnienia ról społecznych oraz samodzielnej egzystencji. Przede wszystkim jest w stanie samodzielnie się poruszać i komunikować. Może również podejmować zatrudnienie na otwartym rynku pracy, albowiem ustalone schorzenia nie dyskwalifikują jej jako pracownika, a wymagają jedynie podjęcia zatrudnienia odpowiedniego do stanu zdrowia. Z pewnością nie wymaga ona czasowej ani częściowej pomocy w pełnieniu ról społecznych. Oznacza to brak zależności skarżącej od otoczenia, polegającej na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych. Tym samym brak kwalifikowania się odwołującej się do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Odwołująca się wniosła o ustalenie symbolu niepełnosprawności: 11-I, 07-S oraz 05-R. Ze zgromadzonej w aktach sprawy, w tym aktach organu, dokumentacji medycznej oraz z opinii biegłych sądowych wynika jednak, że zasadniczym schorzeniem odwołującej się, powodującym niepełnosprawność, jest autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy (niedoczynność kory nadnerczy i choroba H.), któremu odpowiada symbol 11-I. Pozostałe zaś dolegliwości nie powodują niepełnosprawności odwołującej się.

Diagnozę tę potwierdzili także biegli sądowi lekarze z zakresu neurologii oraz ortopedii. W opinii z dnia 28 kwietnia 2023 r. (k. 62-63), T. P. i H. M. stwierdzili w sposób jednoznaczny, że pomimo początkowych zmian dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego u odwołującej się, nie jest ona osobą niepełnosprawną. Podczas badania lekarskiego nie stwierdzono objawów zespołu bólowego, ani neurologicznych objawów ubytkowych. Nie stwierdzono upośledzenia funkcji narządu ruchu, dającego podstawę do zaliczenia ubezpieczonej do osób niepełnosprawnych. Swoją opinię biegli podtrzymali w całości w opinii uzupełniającej z dnia 8 lutego 2024 r. (k. 229). Wobec powyższego, Sąd nie znalazł podstaw, by uznać, że schorzenia odwołującej się powodują jakąkolwiek niepełnosprawność w zakresie upośledzenia narządu ruchu, której odpowiada symbol 05-R.

Sąd uznał również, że dolegliwości skarżącej nie pociągają za sobą niepełnosprawności w zakresie chorób układu oddechowego i krążenia, której odpowiada symbol 07-S.

Powyższe zostało potwierdzone przez wnioski zawarte w opinii biegłej sądowej lekarz internisty z dnia 27 maja 2024 r. (k. 310-310v.). Biegła sądowa I. P. po przedmiotowym badaniu internistycznym skarżącej stwierdziła, że jej klatka piersiowa jest symetryczna, o prawidłowej ruchomości oddechowej; nad polami płucnymi osłuchowo szmer oddechowy pęcherzykowy zwykły, bez szmerów patologicznych. Ponadto, czynność serca odwołującej się jest miarowa (74/min.), zgodna z tętnem na obwodzie; tony serca czyste, akcentowane prawidłowo, bez szmerów dodatkowych.

W ocenie Sądu, schorzenia którym odpowiada symbol niepełnosprawności 11-I, nie powodują u odwołującej się stopnia niepełnosprawności wyższego aniżeli lekki.

Powyższe ustalenia potwierdziły wnioski sformułowane w wyżej powołanej opinii lekarza internisty, w której biegła stwierdziła, że całokształt obrazu klinicznego generowany przez niedoczynność tarczycy – stan tyreotropowy wyrównany, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, astmę oskrzelową bez klinicznych wykładników niewydolności oddechowej - czyni badaną niepełnosprawną w stopniu lekkim analogicznie jak wskazano w orzeczeniu Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S.. Biegła nie znalazła podstaw do orzekania do innego niż lekki stopnia niepełnosprawności oraz podkreśliła, że orzeczenie Zespołu jest trafne i zasadne w całej rozciągłości.

Szczegółowe możliwości zatrudnienia i funkcjonowania w społeczeństwie odwołującej się opisali przedstawiciele Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. w ocenie zawodowej dla potrzeb postępowania o ustalenie stopnia niepełnosprawności (k. 348-348v. akt organu) podając, że P. T. zachowała zdolność do pracy na otwartym rynku pracy, z ograniczeniami wynikającymi z niepełnosprawności. Zalecana dla odwołującej się praca to taka, w której nie jest wymagana pełna sprawność fizyczna, natomiast niewskazana jest praca wymagająca pełnej sprawności ruchowej, dźwigania, dużego wysiłku fizycznego, narażenia na choroby i dużej presji czasu. W celu dostosowania pracy powyższych warunków zalecono skarżącej szkolenie zawodowe. Podkreślono jednak, że jest ona zdolna do zatrudnienia. Sąd nie znalazł zatem podstaw do uwzględniania żądania odwołującej się w przedmiocie wskazania w punkcie (...), że wymaga ona odpowiedniego zatrudnienia, polegającego na pracy w warunkach pracy chronionej.

We wskazaniach zawartych w punkcie 5 (konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie danej osoby) oraz pkt 6 (konieczność korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki) organ uwzględnił zawarte w tych punktach wymogi skarżącej na jej korzyść.

W dokumentach przedłożonych do niniejszej sprawy, w aktach organu ani w opiniach biegłych nie znalazły się żadne dowody na to, że odwołująca się wymaga konieczności stałego współudziału w procesie jej leczenia, rehabilitacji i edukacji oraz że można by odnieść do niej odpowiednio, jako osoby pełnoletniej, wskazania dotyczące dziecka. Skarżąca jest bowiem osobą samodzielną. Nie ma kłopotów w samodzielnym studiowaniu w zwykłym trybie, nie ma również żadnych wskazań medycznych, by inna osoba musiała nadzorować jej proces leczenia czy rehabilitacji. Nie było zatem podstawy do zmiany pkt 8 ustaleń organu.

Z opinii lekarzy z zakresu neurologii oraz ortopedii wynika, że nie stwierdzono upośledzenia funkcji narządu ruchu, dającego podstawę do zaliczenia ubezpieczonej do osób niepełnosprawnych. Sąd nie znalazł zatem żadnych podstaw do przyznania w pkt 9 skarżącej prawa do karty parkingowej, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2024 r. poz. 1251, ze zm.), albowiem zgodnie z art. 8 ust. 3a pkt (...) tejże ustawy przysługuje ona osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Sąd nie znalazł również podstaw do przyznania odwołującej się w pkt 10 prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Stopień niepełnosprawności i rodzaj schorzeń skarżącej nie wymaga takich ustaleń, ponadto z akt sprawy nie wynika, aby do życiowych przeszkód ubezpieczonej należało zamieszkiwanie wraz z innymi osobami w pokoju w akademiku, na co wskazywała strona odwołująca się. Skarżąca mieszka pod tym samym adresem, co jej matka (k. 4) i z akt nie wynika, by korzystała ona z akademika. Gdyby jednak wystąpiła taka potrzeba, schorzenia, na które cierpi odwołująca się, nie wykluczają jej ze zwykłych interakcji towarzyskich i socjalnych.

Zdaniem Sądu obie opinie biegłych charakteryzują się wszechstronnością, zrozumiałością i brakiem wewnętrznych sprzeczności, jak również wnikliwością w zakresie badania odwołującej się i rozpoznania jej dolegliwości. Wnioski opinii zostały przez biegłych wyciągnięte w sposób logiczny i odpowiedni do wyników przeprowadzonych badań oraz w oparciu o gruntowną analizę dokumentacji medycznej. Stąd też, sporządzone ekspertyzy zasługują, zdaniem Sądu, na przyjęcie za miarodajne dla wydania orzeczenia w sprawie w pełnym zakresie.

Odnosząc się do zarzutów odwołującej się do opinii biegłych w dziedzinie neurologii i ortopedii Sąd zauważył, że wymienione przez skarżącą dolegliwości chorobowe nie pociągają za sobą niepełnosprawności. Nie każda choroba, choćby przewlekła automatycznie nie powoduje niepełnosprawności w rozumieniu powołanej we wstępie rozważań ustawy. Nie zostały również w sposób konkretny wykazane przez stronę odwołującą się regularność i natężenie schorzeń: np. krwiste biegunki pojawiają się okresowo, możliwe jest, że jest to tylko kilka dni w miesiącu. Nie powodują jeszcze niepełnosprawności podejrzenia różnych chorób (tocznia układowego oraz zespołu (...)). Brak trafności zarzutów do powyższej opinii biegłych potwierdziła opinia uzupełniająca tychże biegłych, w której T. P. i H. M. podkreślili, że podczas badania lekarskiego biegli nie stwierdzili upośledzenia funkcji narządu ruchu, zaś zgłaszane w piśmie dolegliwości ubezpieczonej mają charakter subiektywny i nie mają odzwierciedlenia w badaniu klinicznym.

Sąd nie zgodził się również z zarzutami strony odwołującej się względem opinii biegłej z zakresu chorób wewnętrznych. W ocenie Sądu podnoszone dolegliwości i ograniczenia skarżącej nie uzasadniają przyjęcia, że jest ona niepełnosprawna w stopniu wyższym, aniżeli lekki. Potwierdza to opinia uzupełniająca biegłej internisty, w której wskazała ona, że stan tyreotropowy badanej jest wyrównany substytucyjnie i tym samym nie generuje umiarkowanego lub znacznego stopnia niepełnosprawności. Analogicznie w przebiegu astmy oskrzelowej nie zachodzą kliniczne wykładniki niewydolności oddechowej, więc brak zasadności do orzekania o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności. Brak jest również klinicznych objawów niewydolności krążenia. Biegła nie spostrzegła też istotnej orzeczniczo dysfunkcji atopowej. Biegła ustaliła, że brak jest nowych medycznych faktów merytorycznych w sprawie i podtrzymała treść wcześniej wydanej opinii w całej rozciągłości.

Wyżej powołane opinie biegłych oraz opinie uzupełniające są rzetelne, kompletne i, w ocenie Sądu, jednoznaczne i wystarczające do sformułowania stosownego orzeczenia w niniejszej sprawie. Przeprowadzenie dowodów z opinii innych biegłych oraz konsylium lekarskiego prowadziłoby jedynie do przewlekłości postępowania.

Strona odwołująca się miała również możliwość przedstawienia swoich argumentów na rozprawie dnia 21 listopada 2024 r. Sąd nie zgodził się jednak z tym, że niedokrwistość ubezpieczonej powoduje u niej stopień niepełnosprawności wyższy aniżeli lekki.

Sąd zauważył, że wiele dokumentów składanych przez stronę odwołującą się pochodziło z badań wykonanych po dniu 15 listopada 2022 r. (pełnomocnik odwołującej się potwierdził na rozprawie, że dokumenty złożone 18 listopada 2024 r. dotyczą nowych okoliczności medycznych), a zatem z okresu po wydaniu zaskarżonego orzeczenia organu. Podkreślić należy, że Sąd w niniejszym postępowaniu badał zgodność z prawem i stanem faktycznym orzeczenia o stopniu niepełnosprawności Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 15 listopada 2022 r. Nie ma zatem wpływu na tę ocenę podnoszone przez stronę odwołującą się pogorszenie stanu zdrowia skarżącej, które miałoby wynikać z badań wykonanych po tej dacie. Ubezpieczona natomiast ma możliwość wystąpienia do odpowiedniego powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności o wydanie nowego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i przedłożenia odpowiedniej dokumentacji (w tym również z okresu po 15 listopada 2022 r.) w postępowaniu przed tym organem.

Podsumowując powyższy wywód, Sąd ustalił jednoznacznie, że brak jest podstaw do podważenia wniosków biegłych. Opinie zostały oparte zarówno na bezpośrednim badaniu P. T. przez biegłych, jak i na analizie całości dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, sporządzonej przez niezależne od Zespołu placówki medyczne. Oznacza to, iż biegli w swojej opinii uwzględnili zarówno aktualny stan zdrowia odwołującej się jak i jej stan zdrowia uwidoczniony w dokumentacji medycznej, biorąc zaś pod uwagę wysoką fachowość i kwalifikacje biegłych, należy uznać, że wnioski zostały na takiej podstawie wysnute prawidłowo.

Wobec powyższego należy uznać, że zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. było prawidłowe i odpowiadało prawu.

W rezultacie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § (...) k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)