Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Po ostatecznym sprecyzowaniu żądania powód Z. F. wniósł o ustalenie, że odpis na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych w pozwanym (...) Uniwersytecie Technologicznym w S. obejmuje jego dodatkowe wynagrodzenie roczne (k. 126). W uzasadnieniu wskazał, że pozwany pomija przy tworzeniu funduszu dodatkowe wynagrodzenia roczne swoich pracowników. Tymczasem Sąd Okręgowy w Gliwicach w jednym ze swoich wyroków przyjął, iż z dodatkowych wynagrodzeń rocznych uczelnia publiczna powinna odprowadzać odpis na fundusz. Interes prawny w żądaniu ustalenia tłumaczył tym, że uwzględnienie dodatkowego wynagrodzenia rocznego na potrzeby funduszu pozwoli mu oraz współpracownikom uzyskać wyższe świadczenia.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa. Swoje stanowisko argumentował tym, iż powodowi nie przysługuje legitymacja czynna, gdyż posiadają ją wyłącznie związki zawodowe. Nadto w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 18 grudnia 2012 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej uczelni publicznych oraz rozporządzenia wcześniej obowiązującego w tej materii wyraźnie odróżnia się wynagrodzenia osobowe od dodatkowych wynagrodzeń rocznych. Uczelnie nie mają zatem podstaw do tworzenia odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych także z tzw. trzynastek. Pozwany też podjął polemikę z poglądami zawartymi w przedstawionym przez powoda pisemnym uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach wskazując jednocześnie, iż wyrok ów nie jest dla niego wiążący.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany jest uczelnią publiczną. Powód natomiast jest pracownikiem dydaktycznym pozwanego. W planach rzeczowo-finansowych, w oparciu o które funkcjonuje pozwany rozdziela wynagrodzenia osobowe i dodatkowe wynagrodzenia roczne. W efekcie dodatkowych wynagrodzeń rocznych pracowników nie uwzględnia przy naliczaniu odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Dnia 30 maja 2012 r. powód wystąpił do pozwanego o dokonanie korekty wysokości dotacji na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za rok 2012 poprzez uwzględnienie kwoty dodatkowego wynagrodzenia osobowego.

Rektor pozwanego przytaczając przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej uczelni publicznych wyjaśnił, że dodatkowe wynagrodzenie roczne nie może stanowić podstawy odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Pismem z dnia 21 czerwca 2012 r. powód ponownie zwrócił się do rektora pozwanego o dokonanie korekty wysokości dotacji na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych poprzez uwzględnienie kwoty dodatkowego wynagrodzenia osobowego, która nie została ujęta w dotacji oraz o przekazanie na dotację należnych środków finansowych za co najmniej trzy poprzednie lata lub za cały okres pełnienia funkcji przez ówczesnego rektora.

W odpowiedzi na pismo powoda rektor pozwanego wskazał, że nie dodatkowe wynagrodzenie roczne nie stanowi podstawy odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Na przełomie listopada i grudnia 2013 r. pozwany został poddany kontroli PIP-Okręgowego Inspektoratu Pracy w S.. Jej celem było m.in. sprawdzenie przestrzegania przepisów w zakresie naliczania i odprowadzania odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. W wyniku kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości w zakresie pomijania przez pozwanego dodatkowych wynagrodzeń rocznych przy naliczaniu odpisu na fundusz.

Dowód:

- pismo z 02.07.12 r. k. 20,

- pismo z 21.06.12 r. k. 21,

- pismo z 18.06.12 r. k. 22,

- pismo z 30.05.12 r. k. 25,

- protokół k. 59-63,

- plany rzeczowo-finansowe k. 64.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Stan faktyczny sprawy ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów przedstawionych przez strony. Sąd uznał je za wiarygodne, jak również nie kwestionowała ich żadna ze stron.

Podstawę żądania ustalenia stanowił przepis art. 189 k.p.c. Zgodnie z nim powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Celem powództwa opartego na w/w przepisie jest wyeliminowanie stanu niepewności co do istnienia lub treści określonego prawa lub stosunku prawnego. Strona występująca z żądaniem ustalenia winna wykazać interes prawny rozumiany jako potrzeba prawna, wynikająca z sytuacji prawnej, w jakiej się znalazła. Jeżeli z prawa przedmiotowego nie wynika, że strona ma potrzebę ustalenia, wyrok ustalający jest zbyteczny. Wydanie wyroku ustalającego ma sens wtedy, gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem stosunku prawnego lub powstała wątpliwość co do jego istnienia. Nadto ustalenie stosunku prawnego lub prawa może nastąpić tylko wtedy, gdy twierdzony stosunek prawny rzeczywiście istnieje. Interes prawny w żądaniu ustalenia zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 5 kwietnia 2007 r., sygn. II AUa 1518/05, Lex nr 257445). Nie jest to jednak wystarczający wymóg dla ustalenia istnienia interesu prawnego. Ugruntowanym zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie jest pogląd, wedle którego interes prawny nie istnieje, gdy powód może uzyskać ochronę swoich praw w innym postępowaniu, np. w procesie o świadczenie, o ukształtowanie prawa lub stosunku prawnego, a nawet w drodze orzeczenia o charakterze deklaratywnym (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dni: 4 stycznia 2008 r., sygn. III CSK 204/07, Lex nr 395051; 6 czerwca 1997 r., sygn. II CKN 201/97, Monitor Prawniczy 1998 nr 2, poz. 3; 21 stycznia 1998 r., sygn. II CKN 572/97; 5 października 2000 r., sygn. II CKN 750/99, Monitor Prawniczy 2003 nr 9, s. 422; 29 marca 2001 r., sygn. I PKN 333/00, Prokuratura i Prawo 2002 nr 2, poz. 43; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 28 listopada 2006 r., sygn. I Aca 888/06, Lex nr 331023). Stanowisko to wynika przede wszystkim ze względów celowości i ekonomii procesowej.

Zdaniem strony pozwanej powód nie miał legitymacji czynnej w domaganiu się ustalenia, gdyż stosownie do treści art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2012. 592 ze zm.) przysługuje ona związkom zawodowym.

Sąd nie zgodził się z tym zarzutem, gdyż w/w przepis odnosi się wyłącznie do roszczenia o zwrot funduszowi środków wydatkowanych niezgodnie z przepisami ustawy lub o przekazanie należnych środków na fundusz. Powód tymczasem nie domagał się przekazania czy zwrotu, czyli o nakazanie pozwanemu określonego zachowania, lecz ustalenia, że jego dodatkowe wynagrodzenie roczne stanowi podstawę tworzenia odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Podstawy jego żądania nie stanowił zatem art. 8 ust. 3 w/w ustawy, ale wspomniany art. 189 k.p.c.

Między powodem i pozwanym istniał spór co do tego, czy dodatkowe wynagrodzenie roczne powoda powinno być uwzględniane przy odpisie na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych pozwanego. Powód nie miał możliwości jego rozstrzygnięcia w inny sposób, aniżeli poprzez ustalenie. Wskazał też interes prawny, który sprowadzał się do tego, że otrzymywałby wyższe świadczenia z funduszu, gdyby przy odpisie ujmowano także dodatkowe wynagrodzenie roczne.

W tej sytuacji Sąd mógł przejść do dokonania interpretacji obowiązujących norm prawnych, gdyż to właściwie do tego sprowadzał się spór.

Stosownie do treści art. 157 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. 2012.572) dla pracowników uczelni publicznych tworzy się odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych w wysokości 6,5% planowanych przez uczelnię rocznych wynagrodzeń osobowych. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „wynagrodzenie osobowe”. Posłużył się nim jeszcze dwukrotnie, tj. w art. 155 ust. 4 i 8 ustawy. W ustawie użyto również terminu „dodatkowe wynagrodzenie roczne”. Zgodnie z art. 156 ust. 3 ustawy pracownikowi uczelni publicznej przysługuje dodatkowe wynagrodzenie roczne na zasadach określonych w przepisach o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym pracowników jednostek sfery budżetowej. Jest to świadczenie pracownicze w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługujące pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy (art. 4 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. 2013.1144). Zatem nie jest możliwe, wyłącznie na podstawie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, ustalenie, czy dodatkowe wynagrodzenie roczne jest jednym z elementów wynagrodzenia osobowego. (...) należy poszukiwać w innych aktach prawnych.

Jednym z nich jest na pewno rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 2 marca 2010 r. w sprawie szczegółowej klasyfikacji dochodów, wydatków, przychodów i rozchodów oraz środków pochodzących ze źródeł zagranicznych (Dz.U. 2010.207). W jego § 403 wskazano, iż wynagrodzenia osobowe obejmują w szczególności:

- wynagrodzenia zasadnicze w formie czasowej, akordowej, prowizyjnej i innej,

- dodatki za staż pracy oraz inne dodatki (dodatkowe wynagrodzenia) za szczególne właściwości pracy, szczególne kwalifikacje lub warunki pracy,

- premie i nagrody regulaminowe i uznaniowe,

- dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych,

- wynagrodzenia dodatkowe za prace wykonywane w ramach obowiązującego wymiaru czasu pracy, lecz niewynikające z zakresu czynności,

- wynagrodzenia za czynności przewidziane do wykonania poza normalnymi godzinami pracy w zakładzie lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę (np. dyżury, pełnienie pogotowia domowego),

- dopłaty (dodatki) wyrównawcze (np. wyrównanie do wysokości kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalonego na podstawie odrębnych przepisów),

- wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, wypłacane ze środków pracodawców (wynagrodzenia za urlopy wypoczynkowe i dla poratowania zdrowia, za czas niezdolności do pracy wskutek choroby, za czas przestoju niezawinionego przez pracownika i inne),

- nagrody jubileuszowe, odprawy rentowe i emerytalne, ekwiwalenty pieniężne za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i inne,

- uposażenia posłów i senatorów wraz z uposażeniem dodatkowym, odprawy emerytalne, rentowe i parlamentarne posłów i senatorów, odprawy pracowników biur klubów, kół poselskich i senatorskich oraz zespołów parlamentarnych w związku z zakończeniem kadencji Sejmu i Senatu, a także odprawy dla pracowników samorządowych zatrudnionych na podstawie wyboru, z którymi został rozwiązany stosunek pracy w związku z upływem kadencji,

- świadczenia o charakterze deputatowym (wartość świadczeń w części nieopłaconej przez pracownika) lub ich ekwiwalenty pieniężne (np. deputaty węglowe, energetyczne, środki spożywcze), a także ekwiwalenty za umundurowanie, jeżeli obowiązek jego noszenia wynika z obowiązujących ustaw (z wyjątkiem ujętych w paragrafie 418),

- świadczenia odszkodowawcze (np. w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia, świadczenia wyrównawcze wypłacane pracownikom, którzy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznali stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu),

- świadczenia pieniężne w wysokości zasiłku z ubezpieczenia społecznego wypłacane sędziom i prokuratorom w przypadkach, w których pracownikom podlegającym ubezpieczeniu społecznemu przysługują zasiłki niezależnie od prawa do wynagrodzenia.

Do wynagrodzeń osobowych nie zalicza się wynagrodzeń z tytułu rozporządzania przez pracowników prawami autorskimi do utworów stworzonych w ramach stosunku pracy. O dodatkowym wynagrodzeniu rocznym rozporządzenie mówi dopiero w następnym paragrafie.

Z tej regulacji wnosić należy, że wynagrodzenia osobowe nie obejmują dodatkowego wynagrodzenia rocznego.

Pojęcie „wynagrodzeń osobowych” pojawia się również w ustawie z dnia z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (t.j. Dz.U. 2015.2008). W art. 6 ust. 4 ustawy stwierdza się, że do obliczenia wysokości wynagrodzenia pracownika przyjmuje się przysługujące pracownikowi składniki wynagrodzenia i inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy, zaliczone według zasad statystyki zatrudnienia i wynagrodzeń określonych przez Główny Urząd Statystyczny do wynagrodzeń osobowych. Ustawodawca odsyła nas zatem do zasad statystyki zatrudnienia i wynagrodzeń określonych przez Główny Urząd Statystyczny. Te zaś w dziale VII pkt 2 mówią o tym, iż wynagrodzenia dzielą się na:

1) wynagrodzenia osobowe,

2) wynagrodzenia bezosobowe (z wyjątkiem honorariów),

3) honoraria (wynagrodzenia z tytułu korzystania lub rozporządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi),

4) wynagrodzenia agencyjno-prowizyjne,

5) dodatkowe wynagrodzenia roczne dla pracowników jednostek sfery budżetowej,

6) wypłaty z tytułu udziału w zysku lub w nadwyżce bilansowej.

Dalej mowa jest o tym, iż wynagrodzeniami osobowymi są wynagrodzenia i inne świadczenia z tytułu pracy, wypłacane lub wydawane w naturze (odpowiednio przeliczone):

1) pracownikom – należne z tytułu stosunku pracy lub stosunku służbowego,

2) osobom wykonującym pracę nakładczą – należne z tytułu umowy o pracę nakładczą,

3) młodocianym z tytułu umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego i osobom pełnoletnim, które kończą naukę zawodu na warunkach określonych dla młodocianych.

Do katalogu wynagrodzeń osobowych zaliczone zostały:

1) wynagrodzenia zasadnicze w formie czasowej, akordowej, prowizyjnej i innej,

2) dodatki za staż pracy oraz inne dodatki (dodatkowe wynagrodzenia) za szczególne właściwości pracy, szczególne kwalifikacje lub warunki pracy,

3) premie i nagrody regulaminowe i uznaniowe,

4) dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych,

5) wynagrodzenia dodatkowe za prace wykonywane w ramach obowiązującego wymiaru czasu pracy, lecz niewynikające z zakresu czynności,

6) wynagrodzenia za czynności przewidziane do wykonania poza normalnymi godzinami pracy w zakładzie lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę (np. dyżury, pełnienie pogotowia domowego),

7) wyrównanie do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę,

8) wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, wypłacane ze środków pracodawców (wynagrodzenia za urlopy wypoczynkowe i dla poratowania zdrowia, za czas niezdolności do pracy wskutek choroby, za czas przestoju niezawinionego przez pracownika i in.),

9) nagrody jubileuszowe, odprawy rentowe i emerytalne, ekwiwalenty pieniężne za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i inne,

10) uposażenia posłów i senatorów wraz z uposażeniem dodatkowym, odprawy emerytalne, rentowe i parlamentarne posłów i senatorów, odprawy pracowników biur klubów, kół poselskich i senatorskich oraz zespołów parlamentarnych w związku z zakończeniem kadencji Sejmu i Senatu, a także odprawy dla pracowników samorządowych zatrudnionych na podstawie wyboru, z którymi został rozwiązany stosunek pracy w związku z upływem kadencji,

11) świadczenia o charakterze deputatowym (wartość świadczeń w części nieopłaconej przez pracownika) lub ich ekwiwalenty pieniężne (np. deputaty węglowe, energetyczne, środków spożywczych), a także ekwiwalenty za umundurowanie, jeśli obowiązek jego noszenia wynika z obowiązujących ustaw,

12) świadczenia odszkodowawcze (w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia), dodatek wyrównawczy wypłacany pracownikom, których wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Do wynagrodzeń osobowych nie zalicza się wynagrodzeń z tytułu rozporządzania przez pracowników prawami autorskimi do utworów stworzonych w ramach stosunku pracy.

Do wynagrodzeń bezosobowych zaliczono natomiast:

1) wynagrodzenia wypłacane na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło,

2) wynagrodzenia wypłacane na podstawie odrębnych przepisów osobom, które wykonują określone czynności na polecenie właściwych organów, np. biegłym w postępowaniu dochodzeniowym, sądowym i administracyjnym, wynagrodzenia, za czynności arbitrów,

3) wynagrodzenia wypłacane osobom fizycznym za udział w komisjach, radach nadzorczych, zarządach spółek, jury w konkursach, radach naukowych i naukowotechnicznych, niezależnie od sposobu ich powoływania,

4) dodatkowe wynagrodzenia radców prawnych z tytułu zastępstwa w postępowaniu sądowym, wypłacane na podstawie umowy cywilnoprawnej,

5) wynagrodzenia przysługujące członkom komisji wojewódzkiej do spraw służby zastępczej i członkom komisji do spraw służby zastępczej za udział w pracach tych komisji,

6) wynagrodzenia dla pozaetatowych członków samorządowych kolegiów odwoławczych za udział w posiedzeniach oraz wynagrodzenia ryczałtowe dla pozaetatowych członków kolegiów regionalnych izb obrachunkowych.

Poza zakresem wynagrodzeń osobowych i bezosobowych umieszczono natomiast:

1) honoraria (wynagrodzenia z tytułu korzystania lub rozporządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi),

2) wynagrodzenia agencyjno-prowizyjne,

3) dodatkowe wynagrodzenia roczne dla pracowników jednostek sfery budżetowej,

4) wypłaty z tytułu udziału w zysku lub w nadwyżce bilansowej (źródło: http://stat.gov.pl/obszary-tematyczne/rynek-pracy/zasady-metodyczne-rocznik-pracy/zasady-metodyczne-statystyki-rynku-pracy-i-wynagrodzen,1,1.html).

Zatem i w tym przypadku już nie organ władzy wykonawczej, ale ustawodawca jednoznacznie wskazuje, że dodatkowe wynagrodzenia roczne nie należą do wynagrodzeń osobowych.

Taki sam wniosek wysnuć można z regulacji zawartej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2012 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej uczelni publicznych (Dz.U. 2012.1533) oraz w uchylonym przez nie rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej uczelni publicznych (Dz.U. 2006.1796). W § 2 stwierdza się, że uczelnia publiczna sporządza roczny plan rzeczowo-finansowy obejmujący m.in. informację o zatrudnieniu i wynagrodzeniach wynikających ze stosunku pracy w grupach stanowisk pracowników, o których mowa w art. 151 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, w podziale na wynagrodzenia osobowe i dodatkowe wynagrodzenie roczne, z wyodrębnieniem środków na nagrody, o których mowa w art. 155 ust. 4 i 8 tej ustawy. Tożsamą regulację zawierało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2006 r.

W tym stanie rzeczy, przy założeniu o racjonalności ustawodawcy i wobec tego, że w sposób konsekwentny nie identyfikuje on dodatkowych wynagrodzeń rocznych z wynagrodzeniami osobowymi, nie sposób uznać żądanie powoda za uzasadnione.

Nie może tego zmienić okoliczność wydania przez inny sąd powszechny wyroku zawierającego odmienną ocenę stanu prawnego. Analiza pisemnych motywów wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 7 marca 2012 r. w sprawie VIII P 57/11 nie pozwoliła Sądowi orzekającemu w niniejszej sprawie stwierdzić, dlaczego Związek (...) w Politechnice (...) mógł skutecznie domagać się ustalenia na podstawie art. 189 k.p.c., skoro przysługiwało mu dalej idące roszczenie o nakazanie Politechnice (...) przekazania na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych kwoty odpowiadającej odpisowi od dodatkowych wynagrodzeń rocznych wszystkich pracowników na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Wydaje się, że powinno to wykluczyć istnienie interesu prawnego w domaganiu się ustalenia. Z uzasadnienia wynika, iż nie stwierdzono podstaw do tego, by o podstawie dokonywania odpisu na fundusz decydowało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 2 marca 2010 r. w sprawie szczegółowej klasyfikacji dochodów, wydatków, przychodów i rozchodów oraz środków pochodzących ze źródeł zagranicznych. Uzasadnieniem takiego poglądu miało być to, iż taka klasyfikacja służy tylko celom porządkowym. Nie wzięto jednak pod uwagę pozostałych aktów prawnych, o których wspomniał Sąd we wcześniejszej części uzasadnienia. Przesłanką uznania dodatkowego wynagrodzenia rocznego za wynagrodzenie osobowe miało być to, że „trzynastka” jest świadczeniem dodatkowym wynikającym z faktu wykonywania pracy u pracodawcy, jest świadczeniem przyznawanym indywidualnie. Odprowadza się od niego składki na ubezpieczenie społeczne. Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie nie są to jednak argumenty przemawiające za dokonaniem wykładni z wyłączeniem brzmienia powszechnie obowiązujących przepisów prawa, w tym rangi ustawowej.

W konsekwencji powództwo należało uznać za bezzasadne, czemu dano wyraz w pkt I wyroku.

W pkt II wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Zapadło ono w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. Na koszty pozwanego składało się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego (45 zł) ustalone zgodnie z dyspozycją § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Wartość stanowiącą podstawę do obliczenia opłaty przyjęto w wysokości wskazanej przez powoda na wstępie postępowania. Na późniejszym jego etapie wartość ta uległa zmianie, ale stosownie do treści § 4 pkt 2 rozporządzenia, można to wziąć pod uwagę poczynając od następnej instancji.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień.

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć powodowi i pełn. pozwanego.

3.  Przedłożyć z apelacją lub za 20 dni.