Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód M. R., pozwem nadanym w polskiej placówce pocztowej w dniu 9 października 2015 r., skierowanym przeciwko P. spółce z .o.o. w S., domagał się zasądzenia, na swoją rzecz, odszkodowania w kwocie 13.500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Powód domagał się również zasądzenia od pozwanej spółki, na swoją rzecz, kosztów procesu według norm przepisanych.

Złożona w niniejszej sprawie odpowiedź na pozew uległa zwrotowi – pozwana spółka nie uzupełniła jej braków formalnych, tj. nie złożyła podpisu pod odpowiedzią na pozew.

W piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2016 r., złożonym przed pierwszą rozprawą, pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda, na swoją rzecz, kosztów procesu według norm przepisanych.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska oraz powoływały wnioski dowodowe na poparcie zgłaszanych przez siebie twierdzeń, przy czym podczas rozprawy w dniu 3 lutego 2017 r. (odroczonej na dzień 22 marca 2017 r.), po cofnięciu przez stronę powodową wniosków o przesłuchanie stron i świadka M. S., wniosek o przesłuchanie w charakterze strony pozwanej D. B. i świadka M. S. złożyła pozwana spółka, wskazując, że wnioski te były zgłoszone w pozwie i dopiero ich cofnięcie, skutkowało koniecznością ich powołania przez stronę pozwaną. W piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2017 r. strona powodowa zgłosiła ponownie wniosek o przesłuchanie powoda. Zaś w piśmie procesowym z dnia 21 marca 2017 r. pozwana spółka zawnioskowała o przesłuchanie dodatkowo świadka M. D. argumentując, iż powzięła informację o wiedzy świadka w zakresie okoliczności istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy dopiero z akt sprawy VII W 42/16, z którymi zapoznała się w dniu 8 marca 2017 r. po doręczeniu jej wyroku nakazowego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. R. został zatrudniony w (...) sp. z o.o. od dnia 4 maja 2010 r., na podstawie umowy o pracę, w tym od dnia 1 kwietnia 2012 r. na czas nieokreślony. Początkowo pracował na stanowisku przedstawiciela handlowego, a od dnia 1 listopada 2012 r. na stanowisku specjalisty do spraw zaopatrzenia.

Bezsporne, a nadto dowód: świadectwo pracy – cz. C akt osobowych;

Na zajmowanym przez siebie stanowisku M. R. zajmował się zamawianiem zabawek. Z uwagi na zakres swoich obowiązków M. R. niejednokrotnie wyjeżdżał do C., aby spotykać się z dostawcami zabawek. Ostatni raz był w C. w czerwcu 2015 r. przez około 2 tygodnie. Wraz z nim do C. pojechał M. S., zatrudniony w (...) sp. z o.o. od trzynastu lat, na podstawie umowy o pracę, na stanowisku przedstawiciela handlowego. M. S. zajmował się m.in. negocjowaniem z hurtowniami cen zabawek.

Bezsporne, a nadto dowód: zeznania powoda – k. 140-142 w zw. z k. 163 -164, zeznania świadka M. S. – k. 143-146;

M. R. i M. S. podjęli decyzję o założeniu spółki cywilnej, która będzie się zajmowała sprzedażą zabawek. W dniu 6 lipca 2015 r. powstała spółka cywilna o nazwie – T. M. R., (...) spółka cywilna. Jako przedmiot działalności spółki wskazano sprzedaż detaliczną gier i zabawek. M. R. zajmował się w spółce cywilnej tym samym, czym w (...) sp. z o.o., tj. zamówieniami towaru. Spółka cywilna do prowadzenia swojej działalności w sierpniu 2015 r. wynajęła magazyn.

Spółka cywilna oferowała taki sam asortyment jak (...) sp. z o.o., tj. plastikowe zabawki z C.. Spółka cywilna sprowadzała towar z C., gdzie zamawiała je m.in. u dostawcy (...), u którego zabawki zamawiała również (...) sp. z o.o. oraz u innych dostawców będących dostawcami (...) sp. z o.o. Sprzedawała je m.in. do hurtowni (...) spółki jawnej, (...) Z sp. z o.o., A., C. M. P., do których sprzedaży od wielu lat dokonywała także (...) sp. z o.o. (...) sp. z o.o. oferowała znacznie bogatszy asortyment od (...) spółki cywilnej. Od 1 września 2015 r. biuro spółki cywilnej znajdowało się w P., przy ul. (...). W spółce cywilnej od dnia 1 września 2015 r. zatrudniony był jeden pracownik M. D., który od 2013 r. do końca lipca 2015 r., w oparciu o umowę o pracę zawartą na czas określony, był zatrudniony w (...) sp. z o.o. i zajmował się przygotowywaniem ofert dla hurtowni. M. R. zaproponował M. D. pracę w (...) spółce cywilnej. M. D. w (...) spółce cywilnej wykonuje analogiczne obowiązki, co w (...) sp. z o.o.

Pierwsza sprzedaż zabawek sprowadzonych z C. przez (...) spółce z o.o. nastąpiła około połowy września 2015 r. (zamówienie miało miejsce w lipcu 2015 r.). W tym czasie były również zamówione kolejne zabawki z C.. We wrześniu 2016 r. M. S. na tablecie służbowym otrzymanym od (...) sp. z o.o. przygotował ofertę spółki cywilnej (...). W ofercie znajdowały się takie same produkty, jakie oferowała (...) sp. z o.o. Wiedzę o ofercie sporządzonej na tablecie służbowym (...) sp. z o.o. powzięła na początku 2016 r. Spółka cywilna (...) dokonywała sprzedaży po cenach atrakcyjniejszych od (...) sp. z o.o.

M. R., ani M. S. nie poinformowali pracodawcy, że prowadzą ww. spółkę cywilną.

M. R. chciał prowadzić działalność gospodarczą i jednocześnie być zatrudnionym w (...) sp. z o.o. po to, by otrzymywać od spółki wynagrodzenie, bo jego własna działalność w początkowym okresie nie mogła przynosić dochodów.

Umowa o pracę z M. S. została rozwiązana we wrześniu 2015 r. na mocy porozumienia stron (M. R. pozostawał wówczas pracownikiem (...) sp. z o.o.). M. S. poinformował pracodawcę, że odchodzi ze spółki, bo będzie zajmował się działalnością związaną z częściami samochodowymi.

M. R. we wrześniu 2015 r. poinformował D. B., że będzie chciał odejść ze spółki, bo będzie pracował w wyższej uczelni prywatnej zakładanej przez jego ojca.

M. R. nie wypowiedział (...) sp. z o.o. umowy o pracę.

M. R. oraz M. S. rozważają obecnie zawarcie ze swoim pracownikami umów o zakazie konkurencji, aby z ich pracownikami (spółka zatrudnia 5 pracowników) nie powtórzyła się taka sytuacja, jak w (...) sp. z o.o.

Dowód: dane z wypisu w rejestrze REGON – k. 138-139, oferta z września 2015 r. – k. 135, zeznania powoda – k. 140-142 w zw. z k. 163 -164, zeznania D. B. – k. 164-165, zeznania świadka M. S. – k. 143-146, zeznania świadka M. D. – k. 156-158;

W dniu 22 września 2015 r. jeden z pracowników (...) sp. z o.o. pokazał L. A. – ojcu D. B. wyciąg z P. firm, z którego wynikało, że M. R. prowadzi ww. działalność gospodarczą.

Bezsporne, a nadto dowód: zeznania D. B. – k. 142-143;

W dniu 23 września 2015 r. M. R., po rozmowie z L. A. oraz D. B., sporządził notatkę, w której wskazał, iż we wrześniu 2015 r. odebrał, w ramach własnej działalności gospodarczej, towar zakupiony od firmy (...) oraz podał, iż płyną jeszcze do jego firmy dwa kontenery. M. R. podał nadto, że sprowadzony towar został sprzedany do hurtowni zabawek takich jak I., M&Z, A., C., przy czym spółka, którą założył, sprzedała towary na kwotę 60.000 – 70.000 zł.

Bezsporne, a nadto dowód: notatka z dnia 23 września 2015 r. – cz. C akt osobowych;

W dniu 23 września 2015 r. M. R. udał się do lekarza psychiatry, od którego uzyskał zwolnienie lekarskie od dnia 24 września 2015 r. do dnia 6 października 2015 r.

M. R. wcześniej nie leczył się psychiatrycznie.

Podczas zwolnienia lekarskiego M. R. prowadził swoją działalność gospodarczą.

Bezsporne, a nadto dowód: (...) k. 12, zeznania powoda – k. 140-142 w zw. z k. 163 -164;

W dniu 24 września 2015 r., około godziny 11.00, do siedziby (...) spółki cywilnej przyjechała D. B. wraz z mężem. M. R. znajdował się wówczas w siedzibie spółki cywilnej.

Bezsporne, a nadto dowód: zeznania świadka M. S. – k. 143-146, protokół przesłuchania świadka M. R. – k. 118-120, protokół przesłuchania świadka M. S. – k. 125-126, protokół przesłuchania świadka M. D. – k. 130-133;

W dniu 25 września 2015 r. M. R. otrzymał, za pośrednictwem poczty, oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. W oświadczeniu tym wskazano, iż podstawę rozwiązania umowy o pracę stanowi art. 52 §1 pkt 1 k.p., albowiem powód ciężko naruszył podstawowe obowiązki pracownicze, tj.

- działał na szkodę pracodawcy, wykorzystał tajemnicę przedsiębiorstwa, a także wiedzę wynikającą z zajmowanego stanowiska pracy, do prowadzenia w trakcie zatrudnienia własnej działalności gospodarczej, bez zgody i wiedzy pracodawcy, stanowiącą działalność całkowicie zbieżną z działalnością pracodawcy, tj. sprowadzanie i sprzedaż zabawek, wśród których znajdowały się zabawki sprzedawane lub mające być sprzedawane przez pracodawcę,

- wykorzystał bez wiedzy i zgody pracodawcy wyjazd służbowy do C., opłacony przez pracodawcę, dla potrzeb własnej działalności gospodarczej, tj. dokonał zamówienia na swoją rzecz u dostawców pracodawcy, bez jego wiedzy i zgody, m.in. towaru, który był również zamawiany w imieniu pracodawcy,

- prowadził bez zgody i wiedzy pracodawcy sprzedaż towaru pozyskanego w sposób opisany powyżej z wykorzystaniem odbiorców i klientów pracodawcy,

- posiadał nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy w dniu 24 września 2015 r.

Bezsporne, a nadto dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę – k. 15;

Po zwolnieniu M. R. zamawianiem zabawek zajęła się D. B.. Na przełomie października i listopada 2015 r. została zatrudniona osoba, która miała przejąć dotychczasowe obowiązki M. R., ale spółka nie była zadowolona z jej pracy.

Dowód: zeznania D. B. – k. 164-165;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Zgodnie z treścią art. 56 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Jak stanowi art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością – zawsze z rozpatrzeniem, czy zwykłe wypowiedzenie nie będzie środkiem wystarczającym. Naruszenie obowiązków pracowniczych stanowi podstawę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w oparciu o art. 52 § 1 pkt 1 k.p. tylko wówczas, gdy dotyczy obowiązków podstawowych i jednocześnie jest ciężkie, przy czym ocena czynu pracownika jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych zależy w dużym stopniu od okoliczności faktycznych każdego konkretnego przypadku. Normatywnie do obowiązków podstawowych pracownika zaliczony został expressis verbis jedynie obowiązek przestrzegania przepisów i zasad bhp (art. 211 kp). Jednakże do powszechnych (występujących w każdym stosunku pracy) obowiązków o charakterze podstawowym zalicza się, zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie, również te wymienione w art. 100 kp, a także wskazane w regulaminie pracy, którym pracodawca nadał charakter podstawowy oraz te, których przymiot podstawowych wynika z rodzaju wykonywanej pracy oraz zajmowanego stanowiska ( orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97 oraz orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 1999 r., I PKN 188/99, a także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2001 r., I PKN 400/2000 i orzeczenie Sądu Najwyższego w sprawie I PK 153/2004).

Zarzut ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych jest zasadny tylko wtedy, gdy zachowanie pracownika jest bezprawne (tj. naruszające jego obowiązki objęte treścią stosunku pracy), rażąco niewłaściwe, a zarazem można przypisać mu winę kwalifikowaną tj. jego zachowanie wynika ze złej woli lub rażącego niedbalstwa. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 października 2010 r. (sygn. akt III PK 21/10) rażące niedbalstwo jako element ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.), jest postacią winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działania, jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu. Natomiast wina umyślna wyraża się w tym, że pracownik chce przez swoje zachowanie wyrządzić szkodę pracodawcy lub co najmniej świadomie się na to godzi. Oczywiste jest przy tym, że rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 w razie braku winy pracownika stanowi naruszenie tego przepisu oraz iż ciężar wykazania winy pracownika spoczywa - w związku ze złożeniem odwołania do sądu pracy – na pracodawcy.

Przedstawione powyżej okoliczności faktyczne pozostawały w istocie między stronami bezsporne, a Sąd ustalił je na podstawie dowodów z dokumentów szczegółowo wymienionych powyżej, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała (z wyjątkiem oferty (...) spółki cywilnej z września 2015 r., o czym szerzej poniżej), a także zgodnych – w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy – zeznań stron (z wyjątkami wskazanymi poniżej) i świadków M. S. oraz M. D..

W konsekwencji oceny Sądu wymagała okoliczność, czy prowadzenie przez pracownika spółki, który nie ma zawartej umowy o zakazie konkurencji, własnej działalności gospodarczej o przedmiocie analogicznym do pracodawcy, stanowi wystarczającą przyczynę do rozwiązania umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym.

Jak stanowi art. 100 §1 k.p. pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie, przy czym w szczególności zobowiązany jest dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz zachowywać w tajemnicy informację, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Tymczasem, co między stronami bezsporne, powód będąc pracownikiem spółki, wraz z innym pracownikiem tej spółki prowadził działalność w postaci spółki cywilnej, w której zatrudniony został kolejny pracownik pozwanej spółki (choć ten ostatni już po zakończeniu współpracy z (...) sp. z o.o.). Przedmiot działalności spółki cywilnej był analogiczny do przedmiotu działalności pracodawcy i koncentrował się na sprzedaży zabawek z C., przy czym spółka cywilna dokonywała zakupu zabawek u tych samych podmiotów, u których zoapatrywała się pozwana spółka, a także dokonywała sprzedaży m.in. do tych hurtowni, do których swój towar sprzedawała pozwana spółka. W ocenie Sądu takie działanie powoda niewątpliwie narusza jeden z podstawowych obowiązków pracowniczych, jakim jest dbanie o dobro zakładu pracy. W szczególności obowiązek ten naruszony został poprzez sprzedaż analogicznego towaru do dotychczasowych odbiorców współpracujących z pozwaną spółką, co niewątpliwie narażało pozwaną spółkę na szkodę. W tym miejscu podkreślić należy, iż art. 52 k.p., jak wynika z jego treści, nie wymaga powstania po stronie pracodawcy szkody. Niewątpliwie wystarczające jest w tej mierze samo narażenie na szkodę, przy czym nie musi to być szkoda wielkich rozmiarów. Sąd rozstrzygający niniejszy proces zdaje sobie sprawę, iż w szerokim orzecznictwie, na które również powołuje się strona powodowa, co do zasady zajmowane jest stanowisko, iż prowadzenie działalności konkurencyjnej stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę. Sąd Najwyższy nie wyklucza jednak, co oczywiste, możliwości dyscyplinarnego rozwiązania umowy o pracę w sytuacji prowadzenia działalności konkurencyjnej. Wszystko zależy bowiem, jak zawsze, od okoliczności konkretnej sprawy. Zdaniem Sądu przedstawione powyżej okoliczności stanowią wystarczającą przyczynę do dyscyplinarnego rozwiązania umowy o pracę, a powodowi, całkowicie ignorującemu następstwa swoich działań w stosunku do spółki, w której był zatrudniony, można przypisać winę co najmniej w postaci rażącego niedbalstwa. Sąd zwraca również uwagę na postawę powoda, który jak sam zeznał, nie przerwał pracy w pozwanej spółce, bo mając na uwadze, że jego działalność początkowo nie będzie przynosić zysków, zależało mu na wypłacie wynagrodzenia ze spółki. Na podkreślenie zasługują również zeznania wspólnika powoda, który wskazał, iż razem z powodem zastawia się obecnie nad zawarciem z pracownikami spółki cywilnej umów o zakazie konkurencji, by taka sytuacja jak w (...) sp. z o.o. (jak Sąd rozumie w ocenie świadka – niekorzystna dla pracodawcy) nie powtórzyła się w (...) spółce cywilnej. W ocenie Sądu w przedstawionych powyżej okolicznościach nie sposób wymagać od pracodawcy, by dokonał wypowiedzenia umowy o pracę, a przez trzymiesięczny okres wypowiedzenia, nawet przy zwolnieniu z obowiązku świadczenia pracy, wypłacał powodowi wynagrodzenie, które miało umożliwić prowadzenie konkurencyjnej działalności gospodarczej. Ponadto zdaniem Sądu domagania się obecnie przez powoda odszkodowania pozostaje, z wyżej wskazanych względów, w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Odnosząc powyższe rozważania do oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę należy zauważyć, iż w toku procesu ustalono, iż powód dopuścił się zachowań, o których mowa w punkcie 1 i 3 oświadczenia. Pracodawca nie wykazał natomiast, a to na nim w tej mierze – zgodnie z art. 6 k.c. (mającym zastosowanie na mocy art. 300 k.c.) – spoczywał ciężar dowodu, okoliczności wskazanych w punktach 2 i 4 oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Dowód z zeznań D. B., jako osoby niewątpliwie zainteresowanej korzystnym dla spółki rozstrzygnięciem sprawy, należy uznać w tej mierze za niewystarczający. Sąd nie przyjął zatem, by powód podczas czerwcowego wyjazdu służbowego do C. dokonał zamówienia na rzecz spółki cywilnej, która została założona na początku lipca 2015. Nie przyjął również, by nieobecność powoda w pracy w dniu 24 września 2015 r. była nieusprawiedliwiona, albowiem powód dysponował zwolnieniem lekarskim za ten dzień (z adnotacją „chory może chodzić”), które przekazał pracodawcy, a strona pozwana nie wykazała, by powód w dniu 24 lipca 2015 r. wykonywał pracę w spółce cywilnej, choć poza sporem pozostaje, że był w niej obecny. Pomimo takich ustaleń w ocenie Sądu i tak, z wyżej podanych przyczyn, rozwiązanie umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym okazało się zasadne.

Powód w niniejszym procesie, podczas swoich zeznań, powoływał się na wypowiedzenie pracodawcy umowy o pracę. Ciężar dowodu w zakresie wykazania prawdziwości tego twierdzenia spoczywał na powodzie (ww. art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), albowiem to on z faktu tego wywodził skutki prawne. Wykazanie przedmiotowej okoliczności miałoby bowiem niewątpliwie wpływ na ocenę zachowania powoda. Okoliczność ta nie została jednak przez powoda wykazana, albowiem D. B. jej zdecydowanie zaprzeczyła, a faktu wypowiedzenia przez powoda umowy nie potwierdził żaden inny dowód (w tym z zeznań przesłuchanych świadków).

W oparciu o zeznania świadka M. S. Sąd ustalił, iż świadek ten na służbowym tablecie otrzymanym od pracodawcy przygotowywał ofertę spółki (...). Sąd przyjął również, iż ostatnia rubryka powoływanej powyżej tabeli została doklejona przez stronę pozwaną w celu wykazania różnic w cenach oferowanego tego samego towaru. Sąd zwrócił jednak uwagę, iż wiedzę o ww. ofercie pozwana spółka podjęła już po rozwiązaniu z powodem umowy o pracę, a zatem fakt jej sporządzenia nie mógł stanowić podstawy rozwiązania umowy o pracę.

Sąd oddalił wnioski dowodowe strony powodowej zgłoszone na rozprawie w dniu 29 września 2017 r., albowiem zobowiązanie spółki do przedłożenia dokumentacji księgowej i sprzedażowej z hurtowniami wymienionymi w notatce z dnia 23 września 2015 r. od sierpnia 2015 r. do końca 2016 r. na okoliczność rozmiaru zjawiska spadku sprzedaży pozwanej spółki w wyniku działalności spółki cywilnej bez braku jednoczesnego przedłożenia analogicznych wyników za okres sprzed założenia spółki cywilnej, w żaden sposób nie mogło doprowadzić do potwierdzenia ww. tezy dowodowej. Bez znaczenia pozostawała zatem okoliczność, na którą powoływał się powód składając ww. wniosek dowodowy, iż kwestia spadku obrotów pozwanej spółki pojawiła się dopiero podczas dowodowych zeznań D. B.. Odnośnie natomiast wniosku o przedstawienie oferty pozwanej spółki z września 2015 r., kierowanej do podmiotów wymienionych w notatce z dnia 23 września 2017 r., Sąd zważył, iż strona powodowa nie sprecyzowała tezy, na którą ww. dowód miał zostać przeprowadzony, przedmiotowa notatka znajdowała się w aktach sprawy od samego początku procesu (stanowiła załącznik do akt osobowych powoda), a zatem niewątpliwie już wcześniej istniała możliwość zgłoszenia wniosków dowodowych, a nadto sam powód w swoich zeznaniach potwierdził, iż podmioty wskazane w tej notatce to hurtownie, do których sprzedaży dokonywała również pozwana spółka. Dodatkowo wskazać należy, na co zwracano uwagę już powyżej, iż warunkiem zwolnienia w trybie art. 52 k.p. nie jest wyrządzenie pracodawcy szkody.

W niniejszej sprawie nie mogły się ostać zarzuty strony powodowej o naruszeniu przez pracodawcę art. 41 k.p. oraz art. 30 §4 k.p.

Jak stanowi art. 41 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie nieusprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Z literalnej treści przepisu wynika zatem, iż dotyczy on wyłącznie sytuacji, gdy do rozwiązania umowy o pracę dochodzi za wypowiedzeniem, co nie ma miejsca w niniejszej sprawie.

W myśl art. 30 §4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. W ocenie Sądu zarzuty powoda dotyczące ogólnikowości i lakoniczności przyczyn zawartych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę nie mogą się ostać, gdyż już pierwsza lektura przedmiotowego oświadczenia nie pozostawia wątpliwości, jaka jest istota zarzucanych powodowi czynów.

Mając na względzie powyższe, Sąd w I punkcie wyroku oddalił powództwo.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treści art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie pozwana spółka reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata, którego minimalne wynagrodzenie - w związku ze zgłoszonym żądaniem - wynosi 60 zł (§ 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które z uwagi na termin złożenia pozwu znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie).

Zarządzenia:

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...).

17 października 2017 r.