Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 30 marca 2017 r. A. O. domagał się zasądzenia od pozwanej Grupy (...) spółki akcyjnej w P. kwoty 38.600 złotych tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy w roku 2013. Za miesiące od stycznia do maja roku 2013 powód żądał kwot po 3.100 zł a od czerwca do grudnia 2013 r. – kwot po 3.300 zł miesięcznie. Domagał się zasadzenia poszczególnych kwot miesięcznego wynagrodzenia wraz z ustawowymi odsetkami obliczanymi od 11 dnia miesiąca następującego po tym, za który powód domagał się wynagrodzenia do dnia zapłaty do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od całości dochodzonej kwoty począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Nadto powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej spółki kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Przedmiotowej kwoty A. O. domagał się tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy Grupie (...) spółce akcyjnej w P. w okresie od stycznia do grudnia 2013 r.

W uzasadnieniu swoich żądań powód wskazał, że z pozwaną spółką łączy go od 5 czerwca 2007 r. umowa o pracę na czas nieokreślony. 1 lutego 2012 r. w pozwanej spółce doszło do zawarcia umowy outsourcingu z (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w przedmiocie wykonywania zadań Warsztatu (...) oraz elektryków Wydziału (...) Wodnego, a tym samym do przejęcia części zakładu pracy przez innego pracodawcę w trybie art. 23 ¹ k.p. Pozwana poinformowała powoda, że od 1 kwietnia 2012 r. na mocy ustaleń poczynionych w oparciu o wyżej wskazaną umowę został pracownikiem (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Powód twierdził tymczasem, że nadal jest pracownikiem pozwanej spółki, jednakże nie został on dopuszczony do pracy na dotychczasowym stanowisku. Wobec powyższego wystąpił z do sądu powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy. Sprawa zakończyła się wyrokiem z dnia 21 lutego 2014 r. (prawomocnym z dniem 24 października 2014 r.) ustaleniem, że (...) spółkę akcyjną w P. łączy umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony w dniu 6 czerwca 2007 roku – postępowanie przed Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie IX Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o sygn. akt IX P (...). Po uprawomocnieniu się wyroku, w dniu 3 listopada 2014 r. powód został przez pozwaną dopuszczony do pracy. Powód twierdził, że w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 2 listopada 2014 r. był gotów do wykonywania pracy, której jednak nie wykonywał ze względu na przeszkody ze strony pracodawcy. Wobec powyższego, A. O. zwrócił się do pracodawcy o wypłacenie mu za ten okres wynagrodzenie za pozostawanie w gotowości do pracy. Powód wskazał, że w związku z brakiem ustosunkowania się do tego żądania, wniesiony przez niego w niniejszej sprawie pozew jest w pełni uzasadniony.

Tutejszy Sąd w dniu 8 czerwca 2017 r. wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał Grupie (...) spółce akcyjnej w P. żeby w ciągu dwóch tygodni zapłaciła powodowi A. O. kwotę 38.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w sposób wskazany w pozwie, a także orzekł o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty Grupa (...) spółka akcyjna w P. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zażądała od powoda na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona pozwana potwierdziła okoliczności wskazane w treści uzasadnienia powództwa. Wskazała jednakże, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż w okresie za który powód dochodzi wynagrodzenia pozostawał on w zatrudnieniu w (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Wedle oceny strony pozwanej powód nie wykazał, aby w tym czasie miał faktycznie zdolność do świadczenia pracy oraz pozostawał w dyspozycji pracodawcy, a zatem nie udowodnił swojej gotowości do pracy, a tym samym nie ma prawa do wynagrodzenia na podstawie art. 81 § 1 k. p. Jednocześnie pozwana wskazała, że samo zgłoszenie przez powoda powództwa nie może zostać uznane za wystarczającą przesłankę gotowości do świadczenia pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k.p.

Na rozprawie w dniu 31 października 2017 r. powód oświadczył, że w pozwie błędnie wskazano, że za czerwiec 2013 r. domaga się kwoty 3.300 złotych, tymczasem za czerwiec 2013 r. domaga się kwoty 3.100 zł i od tej kwoty winny być liczone odsetki w okresie od 11 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. W konsekwencji łączna kwota żądania to 38.400 zł, od której powinny być liczone ustawowe odsetki za opóźnienie począwszy od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. O. jest zatrudniony na stanowisku elektromechanika w Grupie (...) spółce akcyjnej w P. (dawniej pod firmą Zakłady (...) S. A. z siedzibą w P.) od dnia 6 marca 2007 roku, początkowo w oparciu o umowę o pracę na okres próbny, a następnie od dnia 6 czerwca 2007 roku na umowę o pracę na czas nieokreślony. Swoją pracę wykonywał jako elektryk dyżurny w Wydziale (...) Wodnego.

Niesporne, a nadto: umowy o pracę – k. 1, 6 cz. B akt osobowych

W związku z zawarciem przez Zakłady (...) S. A. z siedzibą w P. umowy outsourcingowej z (...) Spółką z o.o. z siedzibą w P., doszło m. in. do przejęcia przez drugą ze spółek do realizacji wykonywania zadań polegających na zapewnieniu realizacji zadań dotychczas wykonywanych przez elektryków zatrudnionych dotychczas w Wydziale (...) Wodnego. Załącznik do umowy określał listę pracowników przejmowanych przez (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w P. na zasadzie art. 23 ¹ k. p. W załączniku tym nie został wymieniony A. O.. A. O. w okresie od 31 marca 2012 roku do 13 kwietnia 2012 roku przebywał na wcześniej zaplanowanym urlopie. Po powrocie z urlopu, w dniach 14 i 15 kwietnia 2012 roku A. O. wykonywał swoją pracę na dotychczasowym stanowisku, na rzecz Zakładów (...) S. A. w P.. Od dnia 16 kwietnia 2012 roku nie został już dopuszczony do pracy przez swojego pracodawcę, który poinformował go, że od 1 kwietnia 2012 roku stał się pracownikiem (...) Spółki z o.o. z siedzibą w P.. A. O., twierdząc, że przejęcie go nie dotyczy i nadal pozostaje pracownikiem Zakładów (...) S. A., skierował do sądu pozew o ustalenie istnienia stosunku pracy. Wyrokiem z dnia 21 lutego 2014 roku (prawomocnym w dniu 24 października 2014 roku) w sprawie o sygn. akt IX P 699/12 Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, że (...) Spółkę akcyjną z siedzibą w P. łączy umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony w dniu 6 czerwca 2007 roku. W związku z powyższym z dniem 3 listopada 2014 roku Grupa (...) Spółka akcyjna w P. dopuściła do pracy A. O..

Niesporne, a nadto: akta sprawy IX P (...), w szczególności umowa z dnia 1 lutego 2012 r. – k. 39-45, załącznik nr 1 do umowy z dnia 1 lutego 2012 r. – k. 38 v., wyrok Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 21 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt IX P (...) – k. 406; akta osobowe A. O., przesłuchanie A. O. w charakterze strony – k. 72

W okresie od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. wynagrodzenie zasadnicze A. O., zatrudnionego w Grupie (...) Spółce akcyjnej w P. wynosiło 3.100 zł miesięcznie a począwszy od lipca 2013 r. – 3.300 zł.

Niesporne, a nadto: umowa o pracę – k. 6 cz. B akt osobowych, porozumienie z dnia 10 lutego 2012 r. – k. 33, aneks do umowy z dnia 18 listopada 2014 r. – k. 34, akta osobowe A. O.

Z uwagi na niedopuszczanie do pracy przez Zakłady (...) spółkę akcyjną w P. A. O. w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 2 listopada 2014 r. świadczył pracę na stanowisku elektryka w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Niesporne, a nadto: świadectwo pracy z dnia 6 listopada 2014 r. – k. 31 – 32, przesłuchanie A. O. w charakterze strony – k. 71

W okresie od dnia 1 stycznia 2013 r. do 31 marca 2013 r. A. O. był gotowy do natychmiastowego odejścia od nowego pracodawcy w sytuacji, gdyby Grupa (...) Spółka akcyjna w P. dopuściła go do pracy, o czym informował ją ustnie i pisemnie.

Dowód: żądanie dopuszczenia do pracy z dnia 14 stycznia 2013 r. – k. 128, potwierdzenie nadania przesyłki – k. 129, pismo z dnia 7 lutego 2013 r. – k. 130, żądanie dopuszczenia do pracy z dnia 18 lutego 2013 r. – k. 131, potwierdzenie nadania przesyłki – k. 132, pismo z dnia 4 kwietnia 2013 r. – k. 146, pismo z dnia 7 stycznia 2013 r. – k. 101, przesłuchanie A. O. w charakterze strony – k. 72

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne jedynie w części.

W niniejszej sprawie nie było kwestią sporną, że powód A. O. w roku 2013 r. pozostawał pracownikiem pozwanej spółki. Sąd, dokonując ustaleń faktycznych w tym zakresie, posiłkował się aktami sprawy toczącej się uprzednio przed SądemRejonowym S.-Centrum w S. pod sygn. akt IX (...). W związku z zapadłym w postępowaniu o sygn. akt IX P (...) prawomocnym wyrokiem, przedmiotem rozważań Sądu w przedmiotowej sprawie nie było ustalenie istnienia stosunku pracy pomiędzy powodem a pozwaną spółką, gdyż zgodnie z zasadą sformułowaną w art. 365 § 1 k. p. c. jest on związany prawomocnym rozstrzygnięciem sądu, zgodnie z którym (...) spółkę akcyjną w P. łączy umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony w dniu 6 czerwca 2007 roku. Wobec powyższego dla oceny zasadności roszczenia powoda wystarczające było ustalenie zaistnienia przesłanek z art. 81 § 1 k. p. na przestrzeni roku 2013.

Zgodnie z art. 81 § 1 k. p. pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów. Wykładnia wyżej wskazanego przepisu prowadzi do wniosku, że wynagrodzenie, o którym mowa należy się pracownikowi jeżeli łącznie spełnione zostaną trzy przesłanki – pracownik nie wykonywał pracy, pracownik był gotowy do wykonywania pracy, pracownik nie został dopuszczony do wykonywania pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy.

W ustalonym stanie faktycznym nie ma wątpliwości, że powód w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 marca 2013 r. nie wykonywał pracy na rzecz pozwanej oraz, że nie został dopuszczony do wykonywania tej pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy. Pozwana uznawała go za pracownika firmy (...) i pozostawanie w tym miejscu pracy przez powoda było przez pozwaną niejako wymuszone.

Sporna między stronami pozostawała okoliczność, czy A. O. faktycznie był gotowy do wykonywania pracy na rzecz pozwanej w spornym okresie i manifestował swoją gotowość w sposób wystarczający.

Jak słusznie wskazała pozwana spółka zgodnie z ukształtowanym przez judykaturę pojmowaniem gotowości do pracy wyróżnia się cztery elementy wyznaczające ten stan: zamiar wykonywania pracy, faktyczna zdolność do świadczenia pracy, uzewnętrznienie gotowości do wykonywania pracy oraz pozostawanie w dyspozycji pracodawcy.

W wyroku z dnia 19 maja 2004 r. (sygn. akt I PK 486/2003) Sąd Najwyższy wskazał, że przez faktyczną gotowość do wykonywania pracy należy rozumieć stan, w którym pracownik jest fizycznie i psychicznie zdolny do jej wykonywania, oraz nie występują przeszkody do jej świadczenia, np. w postaci niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Z kolei pozostawanie w dyspozycji pracodawcy oznacza stan, w którym pracownik może niezwłocznie, na wezwanie pracodawcy, podjąć pracę. Pracownik pozostający w dyspozycji pracodawcy oczekuje na możliwość podjęcia pracy na terenie zakładu pracy lub w innym miejscu wskazanym przez pracodawcę, ewentualnie w miejscu wskazanym przez siebie i podanym pracodawcy, jeżeli pracodawca bezprawnie nie dopuszcza go do pracy. Jednocześnie podkreślić należy, że wykonywanie pracy u innego pracodawcy nie wyklucza skutecznego zgłoszenia przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w rozumieniu art. 48 § 1 k. p. ani pozostawania w gotowości do wykonywania pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k. p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2003 r., sygn. I PK 109/2003). Dotyczy to jednak sytuacji, w której praca taka nie wyłącza dyspozycyjności pracownika, to jest nie uniemożliwia niezwłocznego podjęcia pracy, którą pracownik zobowiązał się wykonywać na rzecz pracodawcy, z którego strony doznał przeszkód w jej wykonywaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2005 r., sygn. akt II PK 111/2005). Na kanwie niniejszej sprawy na przytoczenie zasługuje również stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 13 grudnia 2007 roku o sygn. akt I PK 149/2007, zgodnie z którym dwukrotne pisemne zgłoszenie przez pracownika gotowości podjęcia pracy i wreszcie wystąpienie z powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy stanowi dostateczne uzewnętrznienie zamiaru świadczenia pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k. p.

W świetle wyżej przytoczonych poglądów Sądu Najwyższego nie ma wątpliwości, że A. O. miał faktyczną zdolność do świadczenia pracy w spornym okresie. W okresie objętym żądaniem pozwu, tj. stycznia 2013 r. do grudnia 2013 r., powód świadczył pracę na rzecz (...) spółki z o.o. w P.. Wykonywanie przez niego obowiązków elektryka w tej firmie świadczy właśnie o tej faktycznej zdolności. Zaistnienie przesłanki zdolności do pracy zależy bowiem od rzeczywistej fizycznej i psychicznej możliwości świadczenia pracy określonego rodzaju. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że powód w dalszym ciągu uważał się za pracownika pozwanej spółki. Swoje przekonanie manifestował pisemnie względem pozwanej spółki w okresie od stycznia do marca 2013 r. Powód przesyłał w tym okresie do pozwanej pisemne żądania dopuszczenia go do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku wskazując, że pracę w A. podejmował wyłącznie ze względu na konieczność uzyskiwania środków na życie.

W ocenie Sądu takie zachowanie A. O. zawierało wszystkie niezbędne elementy, ażeby uznać, że w okresie 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 maca 2013 r. pozostawał on w stanie gotowości do pracy. Powodowi udało wykazać się zarówno jego faktyczną zdolność do świadczenia pracy oraz jak i pozostawanie w dyspozycji pracodawcy, jednakże tylko w odniesieniu do pierwszych trzech miesięcy 2013 r. Fakt ten potwierdził również pełnomocnik strony pozwanej przyznając, że były zgłoszenia żądania dopuszczenia do pracy kierowane przez pełnomocnika powoda do pozwanej spółki w dniu 14 stycznia 2013 (k. 128-129) i 18 lutego 2013 r. (k. 131-132). Na te żądania pozwana udzieliła odpowiedzi negatywnych w dniach 7 lutego 2013 r. (k. 102) i 4 kwietnia 2013 r. (k. 103). Można zatem założyć, że ostatnim z wymienionych pism pozwana ustosunkowała się do gotowości powoda do podjęcia zatrudnienia w okresie marca 2013 r.

Jednocześnie przy przyjęciu, że A. O. miał faktyczną zdolność do świadczenia pracy w całym spornym okresie, brak było podstaw do uznani, że powód sygnalizował pozwanej gotowość do podjęcia zatrudnienia począwszy od kwietnia 2013 r. do grudnia 2013 r. Nie wykazał bowiem, aby w okresie od kwietnia 2013 r. do grudnia 2013 r. w jakikolwiek sposób manifestował swoją gotowość do wykonywania pracy wobec pracodawcy, co było zasadniczym przedmiotem sporu stron. Ciężar dowodu w zakresie wykazania prawdziwości tego twierdzenia spoczywał na powodzie (ww. art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), albowiem to on z faktu tego wywodził skutki prawne.

A. O. na poparcie swoich twierdzeń złożył wniosek dowodowy w postaci zgłoszeń gotowości do pracy kierowanych w jego imieniu przez radcę prawnego J. W. do pozwanej spółki w roku 2012 r. i 2014 oraz w postaci pism pozwanej spółki z dnia 7 stycznia 2013 r., 7 lutego 2013 r. oraz 4 kwietnia 2013 r. Jednocześnie powód nie przedłożył dokumentów potwierdzających nadanie ww. zgłoszeń pozwanej spółce.

W wyniku zobowiązania Sądu, potwierdzenia nadania zgłoszeń gotowości do pracy przedłożył radca prawny J. W., jednakże tylko co do zgłoszeń z dnia 14 stycznia 2013 r. oraz z dnia 18 lutego 2013 r.

Strona powodowa nie naprowadziła żadnych innych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń, w szczególności powód nie powołał dowodów potwierdzających jego osobiste stawianie się w przedsiębiorstwie pozwanej z żądaniem dopuszczenia do pracy w okresie od kwietnia do grudnia 2013 r. ani w postaci zeznań świadków a ni w postaci dokumentów. W konsekwencji, przy braku dalszych potwierdzonych pisemnych żądań dopuszczenia do pracy Sąd uznał, iż twierdzeń co do prawidłowego sygnalizowania pozwanej gotowości do pracy po marcu 2013 r. powód nie udowodnił.

Wymaga przy tym podkreślić, że manifestowanie gotowości do pracy, jako przesłanka żądania wynagrodzenia z art. 81 k.p. ma charakter obiektywny – niezależny od stopnia świadomości lub zawinienia pracownika. W konsekwencji brak uzewnętrznienia, manifestacji gotowości do pracy ze strony A. O. w okresie od kwietnia do grudnia 2013 r. musiał prowadzić do oddalenia powództwa o wynagrodzenie za ten okres.

Jak wynika ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów wynagrodzenie zasadnicze A. O. w okresie od stycznia 2013 r. do czerwca 2013 r. włącznie kształtowało się na poziomie 3.100 zł, natomiast w okresie lipiec – grudzień 2013 r. wynosiło 3.300 zł i te kwoty stanowiła podstawę wyliczeń. Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2011 r., o sygn. akt II PK 3/11 stawka osobistego zaszeregowania w rozumieniu art. 81 k. p. oznacza wynagrodzenie zasadnicze i dodatek funkcyjny, niespornym zaś było że dodatku funkcyjnego powód nie pobierał.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd w punkcie pierwszym wyroku zasądził na rzecz powoda A. O. od pozwanej Grupy (...) spółki akcyjnej w P. tytułem wynagrodzenia za gotowość do pracy w styczniu, lutym i marcu 2013 r. kwotę 9.300 zł wraz z ustawowymi odsetkami obliczonymi, wedle żądania zawartego w pozwie, tj. od 11 dnia miesiąca następującego po tym, za który powód domagał się wynagrodzenia do dnia zapłaty. Podstawę takiego rozstrzygnięcia stanowił art. 85 § 2 k. p., w myśl którego wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych dziesięciu dni miesiąca kalendarzowego oraz art. 481 § 1 k.c. (poprzez art. 300 k.p.) stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W punkcie drugim wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie trzecim wyroku oparto na treści art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Na koszty powoda składało się wynagrodzenie pełnomocnika – radcy prawnego, które zostało ustalone zgodnie z regulacją zawartą w § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 obowiązującego w dniu wniesienia powództwa rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265) i wynosi 2.700 zł. Na koszty pozwanej spółki składało się wynagrodzenie pełnomocnika – radcy prawnego, które zostało ustalone zgodnie z regulacją zawartą w § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 wymienionego rozporządzenia i wynosi 2.700 zł. Zatem, przy przyjęciu, iż powód wygrał proces w ¼ przegrywając go w pozostałym zakresie tytułem kosztów procesu pozwanej spółce należy się kwota 1.800 zł.

O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono w punkcie czwartym wyroku w oparciu o art. 97 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz.U. z 2016 r., poz. 623) obciążając nimi pozwaną spółkę w jednej czwartej. Kwota 483 zł stanowi 25 % kwoty wpisu należnego odo pozwu, a którego powód nie miał obowiązku uiścić.

W punkcie piątym wyroku na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. należało nadać wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, co uzasadnia nadanie niniejszemu wyrokowi nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.300 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)