Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód S. B. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 31.376,24 zł tytułem wynagrodzenia za okres od września 2015 r. do sierpnia 2017 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot wynagrodzeń należnych za poszczególne miesiące (k. 9-10). Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanej odszkodowania w kwocie 4.350 zł z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę przez pozwaną bez wypowiedzenia z winy pracownika (k. 10).

Na uzasadnienie zgłoszonych roszczeń podał, że pozwana regularnie nie wypłacała mu wynagrodzenia za pracę. Musiał się o nie upominać. W kwestii odszkodowania wskazał, że rozwiązanie umowy przez pozwaną wynikało z tego, że wielokrotnie monitował w sprawie zaległego wynagrodzenia.

Pozwana w odpowiedzi na pozew przyznała, że powód nie otrzymał wynagrodzenia, ale zaległość z tego tytułu wynosi nie 31.376,24 zł lecz 27.405,96 zł. Przyczyną jej powstania były trudności finansowe. Pracownicy wiedzieli o nich i akceptowali deklaracje zarządu, iż po rozwinięcia działalności należne pobory będą stopniowo wypłacane. Pozwana zaprzeczyła, by przyczyną rozwiązania umowę o pracę z powodem było domaganie się wypłaty wynagrodzenia. Wyjaśniła, że 22 sierpnia 2017 r., powód samowolnie zakupił na koszt pozwanej część zamienną, przez co pozbawił ją marży. Mógł to być nie pierwszy tego typu przypadek i powód miał być w przeszłości kilkukrotnie zwalniany z pracy. Często odmawiał wykonywania poleceń służbowych. Uszkadzał mienie zakładu pracy i klientów. Psuł opinię pozwanej poprzez rozpowszechnianie informacji o jej złej sytuacji finansowej. Na podane okoliczności pozwana zawnioskowała o przesłuchanie świadków M. K., T. K., E. C., J. C., i C. C..

Wyrokiem z dnia 14 maja 2019 r. wydanym przez tutejszy Sąd w sprawie IX (...) uwzględnił powyższe roszczenie powoda do kwoty 27.968,11 zł. W pozostałym zakresie powództwo oddalił. Orzekł też o kosztach procesu.

Wyrok ów został zaskarżony przez stronę pozwaną. Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2021 r. w sprawie VI Pa 93/19 uchylił rozstrzygnięcia zawarte w pkt I, III-V, zniósł postępowanie w zakresie czynności procesowych dokonanych przed sądem I instancji po dniu 14 stycznia 2019 r. i przekazał sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania pozostawiając sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Sąd Okręgowy stwierdził, że postępowanie dowodowe przed sądem I instancji zostało przeprowadzone z pominięciem prawidłowo ustanowionego pełnomocnika pozwanej, który zgłosił się do udziału w sprawie składając odpowiedź na pozew wraz z pełnomocnictwem. Późniejsze braki w składzie zarządu pozwanej nie miały wpływu na ważność wcześniej udzielonego pełnomocnictwa. Ponowne rozpoznanie sprawy wymagać będzie sprecyzowania roszczeń w zakresie wysokości żądanego za poszczególne miesiące wynagrodzenia i odsetek ustawowych. Należy też ponowić postępowanie w zakresie czynności dokonanych bez udziału pełnomocnika pozwanej.

Pismem z dnia 3 sierpnia 2021 r. powód sprecyzował, iż wnosi o zasądzenie kwoty 28.223,54 zł tytułem wynagrodzenia za okres od października 2015 r. do sierpnia 2017 r. wyliczonej w następujący sposób:

- październik 2015 r. – 1.433,12 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 listopada 2015 r.

- listopad 2015 r. – 1.480,53 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 grudnia 2015 r.

- grudzień 2015 – 1.219,16 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 stycznia 2016 r.

- styczeń 2016 r. – 834,03 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 lutego 2016 r.

- luty 2016 r. – 484,37 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 marca 2016 r.

- marzec 2016 r. – 998,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 kwietnia 2016 r.

- kwiecień 2016 r. – 865,53 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 maja 2016 r.

- maj 2016 r. – 1.288,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 czerwca 2016 r.

- czerwiec 2016 r. – 998,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 lipca 2016 r.

- lipiec 2016 r. – 1.429,29 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 sierpnia 2016 r.

- sierpień 2016 r. – 1.524,56 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 września 2016 r.

- wrzesień 2016 r. – 1.398,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 października 2016 r.

- październik 2016 r. – 1.265,53 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 listopada 2016 r.

- listopad 2016 r. – 588,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 grudnia 2016 r.

- grudzień 2016 r. – 1.043,21 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 stycznia 2017 r.

- styczeń 2017 r. – 1.360,54 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 lutego 2017 r.

- luty 2017 r. – 1.523,72 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 marca 2017 r.

- marzec 2017 r. – 1.507,51 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 kwietnia 2017 r.

- kwiecień 2017 r. – 1.604,15 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 maja 2017 r.

- maj 2017 r. – 1.225,47 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 czerwca 2017 r.

- czerwiec 2017 r. – 1.200 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 lipca 2017 r.

- lipiec 2017 r. – 1.500 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 sierpnia 2017 r.

- sierpień 2017 r. – 1.450 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 września 2017 r.

Nadto wskazał, że podtrzymuje żądanie zasądzenia odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (4.350 zł). Podtrzymał też wniosek o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów postępowania apelacyjnego (k. 335-337v).

Na rozprawie w dniu 5 lipca 2022 r. powód cofnął pozew w zakresie roszczenia o wynagrodzenie za pracę ponad kwotę 28.223,54 zł ze zrzeczeniem się roszczenia (k. 382v).

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Od 28 sierpnia 2015 r. strony łączył stosunek pracy, w ramach którego powód świadczył pracę na rzecz pozwanej na stanowisku pracownika administracyjnego. Wynagrodzenie powoda określono na kwotę 1.750 zł. Do tego miał otrzymywać premię uznaniową w wysokości do 300 zł. W późniejszym okresie wynagrodzenie powoda podwyższano do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Do obowiązków pracowniczych powoda należało m.in.: zaopatrywanie pozwanej w części zamienne do aut, wykonywania prac gospodarczych. Pozwana świadczyła usługi w zakresie serwisu pojazdów samochodowych.

Powód miał opinię dobrego pracownika.

Dowód:

- umowa o pracę k. 4

- świadectwo pracy k. 23-25

- ankieta personalna k. 31-34

- zeznania M. K. k. 382

- przesłuchanie S. B. k. 382

W dniu 22 sierpnia 2017 r. do warsztatu pozwanej przyjechał swoim autem M. K., który do kwietnia 2017 r. pełnił funkcję prezesa zarządu pozwanej. Zlecił on pozwanej wymianę filtra oleju silnikowego. Przy tym wręczył powodowi pieniądze na zakup filtra i poprosił go, by udał się po niego do sklepu. Sam zaś skierował się do biura pozwanej. Tam przebywał T. K. - dyrektor zarządzający pozwanej, który zauważywszy powoda opuszczającego teren zakładu pracy zadzwonił do niego i polecił mu powrócić na jego stanowisko pracy.

Powód uczynił zadość temu poleceniu. Zaraz po tym T. K. udał się kupić filtr. Następnie usługa zlecona przez M. K. została wykonana.

Dowód:

- zeznania M. K. k. 382

- przesłuchanie S. B. k. 382

Jeszcze w dniu 22 sierpnia 2017 r. T. K. sporządził i złożył powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o prace bez wypowiedzenia. Jako przyczynę wskazał w nim „ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych art. 52 par. 1 kodeksu pracy”.

Dowód:

- pismo z 22.08.17 r. k. 27

T. K. faktycznie kierował działalnością pozwanej. Posiadał on umocowanie do wykonywania w imieniu pozwanej wszystkich czynności w ramach zwykłego zarządu, w tym do zawierania umów o pracę na przeciętnych warunkach rynkowych. Pełnomocnictwo obejmowało też uprawnienie do rozwiązywania umów o pracę.

Dowód:

- pismo z 22.08.17 r. k. 27

- pełnomocnictwo k. 69

Za okres od października 2015 r. do końca zatrudnienia powoda pozwana nie uregulowała całości należnego mu wynagrodzenia. Do zapłaty pozostała kwota 26.361,44 zł.

Dowód:

- zestawienie k. 35,

- zapisy na koncie k. 36-38

- listy płac k. 39-62

Pozwana nie regulowała bieżących zobowiązań także wobec pozostałych swoich pracowników. Taka sytuacja trwała już od momentu utworzenia pozwanej, dlatego występowała u niej rotacja kadry pracowniczej.

Dowód:

- zeznania M. K. k. 382

- przesłuchanie S. B. k. 382

Wartość ekwiwalentu pieniężnego za jeden miesiąc urlopu wypoczynkowego powoda wynosiła na dzień rozwiązania z nim umowy o pracę 2.209,65 zł.

Dowód:

- wyliczenie k. 70.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne zostały poczynione w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadka oraz przesłuchanie powoda. Sąd na podstawie art. 242 k.p.c. pominął przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków E. C., J. C. o albowiem nie stawiali się oni na wezwania kierowane do nich na (...) adres pozwanej. Z tej samej przyczyny pominięty został wniosek o przesłuchanie T. K. w charakterze strony.

Sporną w sprawie była zasadniczo tylko kwestia przyczyny rozwiązania umowy o pracę z powodem.

Pozwana przyznała bowiem, że za sporny okres zalega z wypłatą wynagrodzenia powodowi na kwotę 26.361,44 zł (w wyliczeniu na k. 35 podała kwotę 27.405,96 zł, ale uwzględniła w tym miesiąc wrzesień 2017 r., który nie był objęty żądaniem pozwu). Tłumaczyła się wyłącznie tym, iż pracownicy, w tym powód, mieli wiedzę o złej kondycji jej finansowej i akceptowali to.

Taka argumentacja w żaden sposób nie niweczyła żądania powoda w zakresie zapłaty wynagrodzenia. Pracownik ma prawo do wynagrodzenia za wykonaną pracę (art. 22 § 1 i art. 80 k.p.).

W tym stanie rzeczy omawiane roszczenie należało uznać za usprawiedliwione co do zasady.

Powód ostatecznie przyznał, że wyliczenia pozwanej w zakresie pozostałego do wypłaty wynagrodzenia (k. 35) są prawidłowe (k. 120). Dlatego Sąd ustalając zaległość pozwanej wobec powoda oparł się właśnie na tych wyliczeniach uznając je za wiarygodne, a co więcej – przyznane przez powoda.

Pomimo uznania wyliczeń pozwanej za prawidłowe powód nie zweryfikował swojego żądania za miesiące, w których żądane wynagrodzenie przewyższało wynagrodzenie wyliczone przez pozwaną. Nawet przy ponownym rozpoznaniu sprawy domagał się wynagrodzenia w łącznej wysokości 28.223 zł, choć z wyliczenia pozwanej wynikało, iż jej zaległość ogranicza się do kwoty 27.405,96 zł.

Zasądzeniu podlegały zatem następujące kwoty wynagrodzenia:

- 908,09 zł za m-c październik 2015 r.,

- 1.377,38 zł za m-c listopad 2015 r.

- 535,55 zł za m-c grudzień 2015 r.,

- 834,03 zł za m-c styczeń 2016 r. (wynagrodzenie należne wynosiło 928,74 zł, ale powód domagał się kwoty 834,03 zł)

- 414,65 zł za m-c luty 2016 r.,

- 998,48 zł za m-c marzec 2016 r. (wynagrodzenie należne wynosiło 1.004,37 zł, ale powód domagał się kwoty 998,48 zł),

- 798,48 zł za m-c kwiecień 2016 r.,

- 1.288,69 zł za m-c maj 2016 r. (wynagrodzenie należne wynosiło 1.465,53 zł, ale powód domagał się kwoty 1.288,69 zł),

- 888,69 zł za m-c czerwiec 2016 r.,

- 1.398,48 zł za m-c lipiec 2016 r.,

- 1.429,29 zł za m-c sierpień 2016 r.,

- 1.398,48 zł za m-c wrzesień 2016 r. (wynagrodzenie należne wynosiło 1.524,56 zł, ale powód domagał się kwoty 1.398,48 zł),

- 1.198,48 zł za m-c październik 2016 r.,

- 558,69 zł za m-c listopad 2016 r., (wynagrodzenie należne wynosiło 765,53 zł, ale powód domagał się kwoty 558,69 zł)

- 938,69 zł za m-c grudzień 2016 r.,

- 1.343,21 zł za m-c styczeń 2017 r.,

- 1.360,54 zł za m-c luty 2017 r.,

- 1.507,51 zł za m-c marzec 2017 r. (wynagrodzenie należne wynosiło 1.523,72 zł, ale powód domagał się kwoty 1.507,51 zł),

- 884,51 zł za m-c kwiecień 2017 r.,

- 1.225,47,15 zł za m-c maj 2017 r., (wynagrodzenie należne wynosiło 1.604,15 zł, ale powód domagał się kwoty 1.225,47 zł),

- 1.200 zł za m-c czerwiec 2017 r. (wynagrodzenie należne wynosiło 1.325,47 zł, ale powód domagał się kwoty 1.200 zł),

- 1.184,39 zł za m-c lipiec 2017 r.

- 1.450 zł za m-c sierpień 2017 r. (wynagrodzenie należne wynosiło 1.558,94 zł, ale powód domagał się kwoty 1.450 zł).

Łącznie zasądzeniu podlegała kwota 25.121,78 zł.

Uwzględnione zostało również roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie od zaległych wynagrodzeń począwszy od 11-go dnia miesiąca przypadającego po miesiącu, za który wynagrodzenie było należne. Podstawę tego roszczenia stanowił przepis art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Zgodnie z nimi jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Termin zaspokojenia roszczenia o wynagrodzenie wynika z art. 85 § 2 k.p. Zgodnie z nim wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego.

Uwzględnieniu podlegało także roszczenie powoda o odszkodowanie. Jego podstawę stanowił przepis art. 56 § 1 k.p. Zgodnie z nim pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Wedle treści art. 30 § 4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.

Przyczyna rozwiązania umowy o pracę ma dwojakie znaczenie: jedno występuje w aspekcie zgodności z prawem czynności pracodawcy, a drugie jej zasadności (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 2001 r., sygn. I PKN 370/00).

Sąd orzeka o odszkodowaniu lub przywróceniu do pracy w przypadku ustalenia, że rozwiązanie umowy zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę. Rozwiązanie umowy o pracę bez wskazania przyczyny lub bez jej skonkretyzowania uważa się za dokonane z naruszeniem prawa, a dokładnie art. 30 § 4 k.p.

Sprostanie przez pracodawcę wymaganiom określonym w art. 30 § 4 k.p. polega na wskazaniu przyczyny rozwiązania w sposób jasny, zrozumiały i dostatecznie konkretny (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 maja 2000 r., sygn. I PKN 641/99). Z oświadczenia pracodawcy powinno wynikać w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi, gdyż to on ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca dokonuje rozwiązania.

Naruszenie art. 30 § 4 k.p. ma zatem miejsce wówczas, gdy pracodawca w ogóle nie wskazuje przyczyny rozwiązania, albo gdy jest ona niedostatecznie konkretna, przez co niezrozumiała dla pracownika i nieweryfikowalna.

W niniejszej sprawie pozwana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy ograniczyła się do stwierdzenia, że przyczyną jego złożenia jest „ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych art. 52 par. 1 kodeksu pracy”.

Ocena zasadności decyzji pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika uzależniona jest od ustalenia, czy zachowanie pracownika, stanowiące przyczynę tej decyzji, nosiło znamiona ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, gdyż tylko takie ich naruszenie umożliwia pracodawcy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo, w szczególnych okolicznościach.

Kodeks pracy nie zawiera definicji ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. W orzecznictwie przyjmuje się, że mieszczą się w tym pojęciu trzy elementy, tj. bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. Odnośnie stopnia winy w orzecznictwie ukształtował się jednolity pogląd, że powinna się ona przejawiać w umyślności (złej woli) lub rażącym niedbalstwie pracownika (por. wyroki Sądu Najwyższego z 6 lipca 2011 r., sygn. akt II PK 13/11 i z 24 maja 2011 r., sygn. III PK 72/10, z 25 kwietnia 2017 r., sygn. II PK 74/16).

Oświadczenie pozwanej zasadniczo nie zawiera przyczyny rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Pozwana winna była zawrzeć w nim opis zdarzenia, które w jej ocenie stanowiło podstawę zakończenia stosunku pracy z powodem. Tymczasem ograniczyła się do wskazania podstawy prawnej. Braki jej oświadczenia uniemożliwiały sądową kontrolę jego zgodności z prawem. Już ta okoliczność nakazywała uznać zaskarżoną czynność za wadliwą.

Nadto z ustaleń Sądu nie wynika, by przed złożeniem powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia naruszył w sposób ciężki swoje podstawowe obowiązki pracownicze.

Zgodnie z wyliczeniami pozwanej, których powód nie kwestionował, mógł się on domagać od pozwanej odszkodowania w wysokości 6.628,95 zł. Żądał jednak 4.350 zł i taką też kwota została zasądzona bez odsetek, albowiem powód się ich nie domagał.

Ostatecznie zasądzeniu podlegała kwota 29.471,78 zł (25.121,78 zł wynagrodzenia i 4.350 zł odszkodowania).

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt II wyroku wynikało z faktu, iż na rozprawie w dniu 5 lipca 2022 r. powód cofnął pozew w zakresie roszczenia o wynagrodzenie za pracę ponad kwotę 28.223,54 zł ze zrzeczeniem się roszczenia (k. 382v). Jego podstawę stanowił przepis art. 203 § 1 k.p.c. Sąd nie dopatrzył się przy tym okoliczności nakazujących uznać częściowe cofnięcie pozwu za niedopuszczalne.

Powód skutecznie ograniczył żądanie wynagrodzenia do kwoty 28.223,54 zł, choć jak już wspomniano, przyznał pozwanej rację w zakresie jej wyliczeń należnego wynagrodzenia. Skoro tytułem wynagrodzenia zasądzono kwotę 25.121,78 zł, to należało jeszcze orzec o różnicy między kwotą żądaną i zasądzoną, tj. o wynagrodzeniu w kwocie 3.101,76 zł.

Sąd miał na względzie to, iż w wyroku z dnia 14 maja 2019 r. w pkt II zawarte zostało rozstrzygnięcie o oddaleniu powództwa w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy w Szczecinie uchylił ten wyrok wyłącznie w pkt I, III-V. Prowadzi to do wniosku, iż w zakresie pkt II wyrok z 14 maja 2019 r. jest prawomocny. Dlatego Sąd ponownie rozpoznający sprawę nie mógł po raz kolejny oddalić powództwa. Pozew w zakresie kwoty 3.101,76 zł żądanej tytułem wynagrodzenia należało odrzucić. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Zawarto je w pkt III wyroku.

W pkt IV wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Zapadło ono w oparciu o przepis art. 98 §1 k.p.c. Pozwana po ponownym rozpoznaniu sprawy przegrała proces. Wygrała natomiast postępowanie apelacyjne. Dlatego powinna zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty postępowania pierwszoinstancyjnego. Z kolei powód powinien zwrócić jej koszty postępowania drugoinstancyjnego. Na koszty powoda składało się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 2.880 zł, przy czym w zakresie wynagrodzenia wyniosło ono 2.700 zł, a w zakresie odszkodowania – 180 zł. Ustalone zgodnie z regulacją zawartą w § 9 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Koszty pozwanej sprowadzały się do opłaty od apelacji (30 zł). Ostatecznie Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 2.850 zł (2.880 zł-30zł).

W toku postępowania Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie tymczasowo poniósł koszty opłaty od pozwu. Stosownie do wyniku sprawy i unormowania zawartego w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 98 k.p.c. – Sąd w pkt IV wyroku obciążył pozwaną w/w kosztami sądowymi (29.471,78 zł x 5%).

Rozstrzygnięcie w pkt V wyroku zapadło w oparciu o przepis art. 477 ² § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)