Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W. Z. w pozwie skierowanym przeciwko (...) spółce z o.o spółce komandytowej w S., wniósł odwołanie od rozwiązania umowy o pracę domagając się zasądzenia kwoty 7674,00 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za luty 2021 r. wraz z odsetkami od dnia 10 marca 2021 r. oraz kwoty 7674,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Domagał się również wydania świadectwa pracy za przepracowany okres oraz wydania zaświadczenia o zatrudnieniu za okres styczeń i luty 2021 r.

Uzasadniając dochodzone roszczenia wskazał, iż były pracodawca nie wypłacił mu należności z tytułu umowy o pracę za wskazany okres, będący ostatnim miesiącem zatrudnienia, a nadto w okresie trwania wypowiedzenia umowy o pracę pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę w trybie natychmiastowym wysyłając w przedostatnim dniu roboczym miesiąca skan rozwiązania umowy o pracę.

W odpowiedzi na pozew (...) spółka z o.o spółka komandytowa w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zasadność złożonego rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym. Wskazała, że wynagrodzenie za luty 2021 r. nie zostało powodowi wypłacone z tego powodu, że w tym okresie powód zaprzestał przychodzenia do pracy i nie stawił się do pracy w lutym 2021 r. w żadnym dniu. Pozwana wskazała, iż powód był wielokrotnie dyscyplinowany i wskazywano mu na konieczność obecności w przedsiębiorstwie pracodawcy, natomiast powód samodzielnie i bez uzgodnienia z pozwaną zdecydował się na wykonywanie pracy zdalnie (z domu). Jednocześnie podnosiła, iż do pracy powoda były zastrzeżenia, gdyż nie wykonał oprogramowania dedykowanego dla pozwanej, do czego był zobowiązany w umowie o pracę.

Pozwana zawnioskowała o przyznanie zwrotu kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. Z. był zatrudniony w (...) spółce z o.o spółce komandytowej w S. na podstawie umowy o pracę początkowo na czas określony od 1 maja 2020 r. do 31 lipca 2020 r., a następnie na czas nieokreślony od 1 sierpnia 2020 r. na stanowisku specjalisty do spraw IT. Do zakresu obowiązków powoda należała bieżąca obsługa pracodawcy w zakresie IT oraz przygotowanie oprogramowania na potrzeby pracodawcy. Powód jest osobą niepełnosprawną ruchowo, porusza się na wózku inwalidzkim

Bezsporne, a nadto umowy o pracę (k. 6 i k. 9, część B akt osobowych); przesłuchanie powoda k. 92; przesłuchanie P. K. (1) k. 94

Powód od początku zatrudnienia świadczył pracę zdalnie, z miejsca swojego zamieszkania. Pracownicy pozwanej kontaktowali się z powodem telefonicznie lub mailowo, zgłaszając problem informatyczny, wówczas powód łączył się zdalnie z ich komputerem w biurze pozwanej i usuwał problem. W razie potrzeby lub w przypadku awarii, na wyraźne polecenie pracodawcy, powód przyjeżdżał osobiście do biura aby pracować na miejscu.

Dowód: zeznania świadka D. T. (k. 96-97); zeznania świadka M. N. (k. 125-126); zeznania świadka M. Z. (1) (k. 129); zeznania świadka K. K. (k. 132-134); zeznania świadka P. K. (2) (k. 135); zeznania świadka B. Z. (k. 150); przesłuchanie powoda (k. 92-93 oraz k. 152-154)

W lutym 2021 r. powód nadal wykonywał swoje obowiązki pracownicze w sposób zdalny. W lutym 2021 r. powód był w trakcie wypowiedzenia umowy o pracę i na polecenie pracodawcy w dniu 14 lutego 2021 r. przyjechał do siedziby pracodawcy przekazać obowiązki nowemu informatykowi – M. Z. (2). Pracownicy pozwanej zwracali się o pomoc do powoda również w lutym 2021 r. i powód im pomagał. W pod koniec lutego 2021 r. pracownicy pozwanej otrzymali informację, aby już do powoda nie dzwonić, lecz kontaktować się z nowym informatykiem.

Dowód: zeznania świadka D. T. (k. 96); zeznania świadka M. N. (k. 126); zeznania świadka M. Z. (1) (k. 129); zeznania świadka K. K. (k. 132-133); zeznania świadka P. K. (2) (k. 135); zeznania świadka M. Z. (2) (k. 149); zeznania świadka B. Z. (k. 150); przesłuchanie powoda (k. 93 oraz k. 152)

Siedzibą pozwanej jest biuro przy ul. (...) w S.. Biuro nie jest dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych, m.in. z uwagi na schody wejściowe do budynku, nadto w środku w biurze są różnice w poziomie podłoża (istnieją pojedyncze schody). Pozwana częściowo przystosowywała biuro dla osoby niepełnosprawnej – zamontowano barierkę w toalecie. W połowie 2020 r. pozwana podjęła decyzję o wynajęciu drugiego biura przy ul. (...), gdzie przeniesiono część pracowników, głównie osoby zajmujące się spedycją. Biuro przy ul. (...) było dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych, m.in. była winda, parking dla osoby niepełnosprawnej. Siedziba przy ul. (...) została wynajęta do końca stycznia 2021 r. W styczniu 2021 r. pracownicy pozwanej zostali ponownie przeniesieni do biura przy ul. (...).

Dowód: zeznania świadka D. T. (k. 96-98); zeznania świadka M. N. (k. 126-127); zeznania świadka K. K. (k. 132-134); zeznania świadka P. K. (2) (k. 135); zeznania świadka B. Z. (k. 151); przesłuchanie powoda (k. 92-93 oraz k. 152-154); przesłuchanie P. K. (1) (k. 94 oraz k. 154-155)

Do obowiązków powoda należała bieżąca obsługa informatyczna pozwanej oraz stworzenie oprogramowania (aplikacji) o nazwie r. (...) wspomagającej pracę pozwanej. W momencie ustania stosunku pracy powoda aplikacja PIK nie była ukończona, działała jedynie częściowo. Prezes pozwanej P. K. (1) nie był zadowolony z postępu prac nad tym oprogramowaniem.

Dowód: zeznania świadka D. T. (k. 97); zeznania świadka M. N. (k. 126-127); zeznania świadka M. Z. (1) (k. 128-131); zeznania świadka K. K. (k. 132-134); zeznania świadka M. Z. (2) (k. 149); zeznania świadka B. Z. (k. 151); przesłuchanie powoda (k. 92-93 oraz k. 153); przesłuchanie P. K. (1) (k. 94-95 oraz k. 154-155)

Powód pracując zdalnie uzupełniał zbiorczą listę obecności, która leżała w biurze pozwanej wówczas gdy pojawiał się osobiście w biurze. Było to akceptowane przez pozwaną. W grudniu 2020 r. oraz styczniu i lutym 2021 r. powód podpisywał się na indywidualnej liście obecności, którą przesłał na koniec miesiąca kadrowej – M. Z. (1). W marcu 2021 r. taki sposób potwierdzania obecności w pracy powoda został zakwestionowany przez M. Z. (1).

Dowód: zeznania świadka M. Z. (1) (k. 128-131); zeznania świadka B. Z. (k. 152); przesłuchanie powoda (k. 93-94 oraz k. 154); przesłuchanie P. K. (1) (k. 94-95 oraz k. 154-155)

W styczniu 2020 r. powód złożył wypowiedzenie umowy o pracę i od tego dnia do końca lutego 2021 r. był w trakcie wypowiedzenia umowy. W dniu 25 lutego 2021 r. pozwana przesłała powodowi mailem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Zeskanowane pismo zawierające podpis prezesa zarządu pozwanej P. K. (1) zostało wysłane powodowi mailem. Oryginał pisma (z własnoręcznym podpisem) powód otrzymał dopiero w marcu 2021 r.

Bezsporne: a nadto zeznania świadka M. Z. (1) (k. 128); przesłuchanie powoda (k. 93 oraz k. 152); przesłuchanie P. K. (1) (k. 95 oraz k. 154)

Powód nie otrzymał wynagrodzenia za luty 2021 r. Wynagrodzenie brutto powoda wynosiło 7674,00 zł. Ekwiwalent za urlop za jeden dzień wynosił 365,40 zł

Bezsporne, a nadto umowa o pracę (k. 9 część B akt osobowych); pismo k. 99; potwierdzenia przelewów (k. 105-108; przesłuchanie powoda (k. 93 oraz k. 152); przesłuchanie P. K. (1) (k. 95 oraz k. 154-155)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się częściowo uzasadnione.

Powód wnosił o zasądzenie wynagrodzenia za pracę za okres luty 2021 r. oraz odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Roszczenie w zakresie wynagrodzenia znajduje oparcie w przepisie art. 22 § 1 k.p., zgodnie z którym przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Z przepisu tego, jak również z 84 k.p. wynika zasada odpłatności stanowiąca podstawową zasadę prawa pracy. Oznacza ona, że pracownikowi przysługuje wynagrodzenie godziwe, odpowiadające m.in. rodzajowi wykonywanej pracy i posiadanym kwalifikacjom (art. 78 k.p.). Przede wszystkim zaś, w myśl art. 80 zd. 1 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną.

Stosownie natomiast do art. 82 § 1 k.p., za wadliwe wykonanie z winy pracownika produktów lub usług wynagrodzenie nie przysługuje. Jeżeli wskutek wadliwie wykonanej pracy z winy pracownika nastąpiło obniżenie jakości produktu lub usługi, wynagrodzenie ulega odpowiedniemu zmniejszeniu.

Natomiast podstawą żądania odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę był przepis art. 56 § 1 k.p., zgodnie z którym pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Przepis art. 30 § 3 k.p. stanowi, że oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.

Poza sporem była okoliczność, że powód do 25 lutego 2021 r. był pracownikiem pozwanej. Pozwana kwestionowała jednak aby w lutym 2021 r. powód świadczył pracę na jej rzecz. Wobec treści przywołanego przepisu art. 80 k.p. przedmiotem ustaleń Sądu była okoliczność wykonywania przez powoda czynności pracowniczych na rzecz spółki w lutym 2021 r. (do 25 lutego 2021 r.) oraz okoliczność nieotrzymania wynagrodzenia za ten okres. Ponadto wobec kwestionowania przez powoda złożonego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę Sąd ustalił okoliczności złożenia tego oświadczenia powodowi oraz jego zgodność z prawem.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, iż powód do 25 lutego 2021 r. wykonywał pracę na rzecz pozwanej spółki. Jego twierdzenia Sąd ocenił jako prawdziwe również dlatego, że zostały w całości potwierdzone zeznaniami świadków: D. T., M. N., K. K., P. K. (2), B. Z. oraz M. Z. (2). Wszyscy świadkowie potwierdzili, że powód wykonywał pracę informatyka w pozwanej spółce w lutym 2021 r. w sposób identyczny jak w okresie wcześniejszym, nie zauważyli zmiany sposobu pracy powoda, a zaprzestali kontaktów z powodem dopiero na wyraźne polecenie szefa, aby do powoda nie dzwonić. W lutym 2021 r. (dokładnie 14 lutego) powód uprzednio wezwany przez pracodawcę, osobiście stawił się w siedzibie pozwanego, przekazując obowiązki nowemu informatykowi – M. Z. (2). Nowy informatyk kontaktował się z powodem również po tej dacie, w sprawach informatycznych pozwanej. Żaden z pracowników pozwanej nie kwestionował faktu wykonywania przez powoda W. Z. pracy w lutym 2021 r.

Sąd nie dał wiary zeznaniom prezesa pozwanej, że polecił powodowi ustnie aby stawiał się osobiście każdego dnia w siedzibie spółki w lutym 2021 r. Co więcej, gdyby takie polecenie faktycznie zostało wydane, wydaje się, że pozwana powinna wcześniej aniżeli 25 lutego 2021 r. rozwiązać z powodem umowę o pracę z powodu jego nieobecności, a nie dopiero pod koniec miesiąca. Co więcej, okoliczność niewykonywania pracy przez powoda w lutym 2021 r., a w zasadzie okoliczność „nieprzychodzenia do pracy”, została podniesiona dopiero w odpowiedzi na pozew na potrzeby uzasadnienia odmowy wypłaty wynagrodzenia za ostatni miesiąc pracy. Przyczyna niewykonywania (nieprzychodzenia do) pracy przez powoda nie została również wskazana jako przyczyna rozwiązania z nim umowy o pracę. Sąd zważył nadto, że twierdzenia prezesa pozwanej P. K. (1) o nakazaniu pracy powodowi od lutego 2021 r. w siedzibie spółki wydają się mało prawdopodobne w obliczu faktu, że w styczniu 2021 r. zrezygnowano z drugiego biura przy ul. (...) i wszyscy pracownicy pracujący w tym biurze zostali przeniesieni do biura pozwanej przy ul. (...). W tej sytuacji polecenie zmiany sposobu wykonywania pracy przez powoda właśnie w tym miesiącu wydaje się mało prawdopodobne. Dlatego sąd uznał, że powód do 25 lutego 2021 r. wykonywał pracę na rzecz pozwanej i za okres od 1 lutego do 25 lutego 2021 r. należało mu się z tego tytułu wynagrodzenie.

Sąd uznał również, że powód wykonywał obowiązki pracownicze w okresie od 1 lutego do 25 lutego 2021 r. w sposób niewadliwy. Żaden ze świadków – pracowników pozwanej nie potwierdził, aby praca powoda była wykonywana nienależycie w lutym 2021 r, a wręcz przeciwnie wszyscy pracownicy byli z pracy powoda zadowoleni. Uważali, że powód był skuteczniejszy w rozwiązywaniu problemów informatycznych, niż jego następca – M. Z. (2). Sąd nie dał wiary zeznaniom M. Z. (1) w części, w której stwierdziła, że z powodem w lutym 2021 r. nie było już kontaktu. Z zeznań innych pracowników i przesłuchania powoda wynika bowiem, że zwłaszcza ona korzystała z pomocy powoda i wcześniej nigdy nie skarżyła się na pracę powoda.

Zdaniem sądu bez znaczenia dla oceny prawa do wynagrodzenia powoda za okres od 1 lutego do 15 lutego 2021 r. pozostawała okoliczność, czy powód dokończył pracę nad oprogramowaniem PIK. Umowa o pracę nie jest umową rezultatu, lecz umową starannego działania. Co więcej, w przeciwieństwie do umów cywilnoprawnych, umowa o pracę jest wykonywana na ryzyko pracodawcy. Ryzyko nieosiągnięcia przez pracownika zamierzonego rezultatu spoczywa na pracodawcy, nie na pracowniku. Nieosiągnięcie przez pracownika celu założonego przez pracodawcę nie może uzasadniać wstrzymania wypłaty wynagrodzenia.

Zarzut pozwanej dotyczący niewykonywania przez powoda pracy w okresie od 1 lutego do 25 lutego 2021 r. oceniono jako bezzasadny. Nadto, pozwana – reprezentowana – przez zawodowego pełnomocnika – zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu z art. 6 k.c., winna na podnoszoną przez siebie okoliczność niewykonywania umowy o pracę naprowadzić stosowne dowody, czego w toku niniejszego postępowania nie uczyniła. Podkreślenia wymaga, iż w sprawach z zakresu prawa pracy wspomniany ciężar dowodowy w co do wykazania okoliczności niewykonywania pracy przez pracownika spoczywa na pracodawcy. W niniejszym procesie pozwana nie zaproponowała materiału dowodowego, który wykazałby ten fakt. Sąd miał na uwadze, iż zgodnie z art. 84 k.p. pracownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia, ani przenieść tego prawa na inną osobę. Przepis ten przewiduje bowiem bezwzględny zakaz zrzekania się prawa do wynagrodzenia. Zakaz ten wiąże się w szczególności z bezwzględnie odpłatnym charakterem stosunku pracy (art. 22 § 1 k.p.). Argumentacja pozwanej w tym zakresie musiała więc zostać uznana za chybioną.

W konsekwencji w pkt I wyroku zasądzono na rzecz powoda wynagrodzenia za okres od 1 lutego 2021 r. do 25 lutego 2021 r. w kwocie 7290,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10 marca 2021 r. do dnia zapłaty. Powodowi należało się wynagrodzenie za okres od 1 lutego do 25 lutego 2021 r., czyli za 19 dni roboczych (ilość dni roboczych w lutym 2021 r. ). W lutym 2021 r. wypadało 20 dni roboczych, zatem kwotę wynagrodzenia miesięcznego brutto, czyli 7674 zł podzielono na 20 dni pracy, co dało kwotę 383,70 zł za dzień pracy powoda (w przypadku powoda - 7 godzin). W okresie od 1 lutego do 25 lutego 2021 r. wypadało 19 dni pracy czyli 383,70 zł x 19 dni roboczych = 7.290,30 zł. Datę odsetek wskazał powód w pkt 2 pozwu z dnia 11 marca 2021r. Domaganie się przez powoda odsetek od tej daty ocenione zostało jako uprawnione, jako że wynagrodzenie za luty 2021r. winno być zapłacone do ostatniego dnia trwania umowy o pracę (czyli do 25 lutego 2021 r.), zatem od dnia 10 marca 2020 r. pozwana pozostawała w zwłoce z zapłata wynagrodzenia za okres od 1 do 25 lutego 2021 r. W konsekwencji orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Zasądzając odszkodowanie w pkt II wyroku sąd zważył, że dokonane przez pozwaną powodowi rozwiązanie umowy o pracę było skuteczne, lecz dokonane z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę.

Zgodnie z art. 30 § 3 K.p., oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. W przypadku powoda nie została zachowana forma pisemna wypowiedzenia – pracodawca wysłał powodowi mailem skan pisma. Złożone oświadczenie z 25 lutego 2021 r. mimo, że wywołało skutek prawny w postaci rozwiązania umowy o pracę w tym dniu, to naruszało przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę, zatem powodowi należało się odszkodowanie. Zgodnie z art. 60 k.p., jeżeli pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia. Powodowi należało się odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia, zatem za okres 3 dni (od 26 lutego do 28 lutego 2021 r.). Odszkodowanie jest liczone jak ekwiwalent za urlop. Zgodnie z wyliczeniem przedstawionym przez pozwaną i nie zakwestionowanym przez powoda, kwota ekwiwalentu za 1 dzień urlopu powoda wynosiła 365,40 zł. Pomnożenie tej kwoty przez liczbę trzech dni daje kwotę 1.096,20 zł. Odsetki od odszkodowania były należne powodowi dopiero od dnia następnego po dniu doręczeniu pozwu, które nastąpiło 18 maja 2021 r. Pozwana pozostawała w zwłoce dopiero od kolejnego dnia czyli od 19 maja 2021 r., dlatego od tego dnia zasadzono odsetki od odszkodowania. W konsekwencji orzeczono jak w punkcie II wyroku.

W puncie III wyroku oddalono powództwo powoda w pozostałym zakresie, w części dotyczącej wynagrodzenia za okres po 25 lutego 2021 r. oraz odszkodowania przekraczającego wysokość wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia, zatem za okres 3 dni (od 26 lutego do 28 lutego 2021 r.). Oddalono powództwo o wydanie świadectwa pracy, gdyż powód świadectwo pracy od pozwanej otrzymał, oraz o wydanie zaświadczenia o zatrudnieniu, gdyż sąd pracy nie posiada kompetencji w tym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2020.755 t.j.) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator, Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu wynosiła mniej niż 50.000 złotych powód był zwolniony z obowiązku ponoszenia opłaty od złożonego pozwu, wynoszącej 500 zł zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Opłatą tą należało natomiast obciążyć stronę pozwaną.

Orzeczenie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności znajduje oparcie w treści art. 477 ² § 1 k.p.c., w myśl którego zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia. Kwota 7674 zł jest kwotą wynagrodzenia powoda wynikającą z umowy o pracę.

Pozwaną w niniejszej sprawie była spółka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S. (NIP (...)), co nie było sporne. Na skutek błędnych zapisów w systemie sądowym w pismach sądu pojawiało się niepełne oznaczenie pozwanej spółki, nie pozwala to jednak na uznanie że w istocie występował nieprawidłowy podmiot po stronie pozwanej, gdyż strona pozwana od początku wskazywała pełną nazwę spółki na (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S., w imieniu takiego podmiotu została złożona odpowiedź na pozew (k. 35) i ten podmiot udzielił pełnomocnictwa pełnomocnikowi zawodowemu (k. 40), ponadto powód w pozwie podał NIP pozwanej spółki (k. 3), co jednoznacznie identyfikuje pozwanego pracodawcę.

Błędne oznaczenie spółki zostało sprostowane odrębnym postanowieniem.

Z:

1)  (...)

2)  (...) spółki - (...) - (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) S.

3)  (...)

4)  (...)

(...)