Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka W. S. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na swoją rzecz, kwoty 5.177,16 zł jako skapitalizowanych odsetek przysługujących jej od odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę oraz odprawy z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika. Na powyższe złożyły się kolejno kwoty:

- 2.253,50 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwoty 19.200,00 zł należnej powódce tytułem odszkodowania od dnia 20 lipca 2016 r., czyli dnia doręczenia pozwanej pozwu o zasądzenie odszkodowania do dnia 21 lutego 2018 r. będącego dniem dokonania przez pozwaną zapłaty kwoty 6.400,00 zł objętej rygorem natychmiastowej wykonalności,

- 687,34 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwoty 12.800,00 zł należnej powódce tytułem brakującej kwoty odszkodowania od dnia 22 lutego 2018 r., czyli dnia następującego po dokonaniu wpłaty kwoty 6.400,00 zł do dnia 28 listopada 2018 r. będącego dniem dokonania przez pozwaną wpłaty dalszej części należności,

- 2 236,32 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwoty 12.800,00 zł należnej tytułem odprawy od dnia 1 czerwca 2016 r., czyli dnia upływu okresu wypowiedzenia do dnia 28 listopada 2018 r. będącego dniem dokonania przez pozwaną zapłaty kwoty należności głównej.

Dodatkowo powódka wniosła przyznanie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska powódka wskazała, że wysokości kwot, od których naliczyła odsetki będące przedmiotem postępowania są bezsporne i wynikają bezpośrednio z wyroku wydanego w dniu 16 lutego 2018 r. przez Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w S. IX W. w sprawie o sygn. akt IX (...) prawomocnego w dniu 26 listopada 2018 r. po wydaniu przez Sąd Okręgowy w S. wyroku oddalającego apelację od ww. wyroku (sygn. akt (...)).

W następstwie wniesionego powództwa dnia 15 maja 2019 r. Sąd wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zażądała zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia, powagi rzeczy osądzonej oraz wskazała na błędne wyliczenie kwoty roszczenia. Wniosła również o zawieszanie postępowania na czas postępowania toczącego się przed Sądem Najwyższym na skutek wniesienia przez nią skargi kasacyjnej od wyroku Sądu II instancji w postępowaniu IX (...).

Uzasadniając sprzeciw strona pozwana wskazała, że nieprawidłowo wskazana należna powódce kwota tytułem żądanych odsetek obarczona jest błędem rachunkowym. Nie kwestionowała przy tym stanu faktycznego sprawy. Podnosząc zarzut powagi rzeczy osądzonej wskazała, że powódka od początku i w trakcie procesu o odszkodowanie i odprawę, wiedząc o możliwości zasądzenia odsetek, nie dochodziła ich – tym samym zdaniem strony pozwanej zgłaszanie roszczeń uzupełniających w obecnym postępowaniu było spóźnione i wkraczało w materię uprzednio rozstrzygniętą prawomocnym orzeczeniem. Zdaniem strony pozwanej roszczenie o zasądzenie odsetek powinno zostać przez powódkę ujęte w pozwie o zapłatę odprawy, natomiast roszczenie z tytułu odszkodowania stało się w całości należne dopiero w momencie uprawomocnienia się wyroku rozstrzygającego tę kwestię.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. S. od dnia 9 sierpnia 2010 r. pozostawała z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialności w W. w stosunku pracy. W dniu 8 lutego 2016 r. powódka otrzymała oświadczenie o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę. Z uwagi na nieprawdziwość przyczyn wskazanych w wypowiedzeniu umowy o pracę powódka zainicjowała postępowanie przed S. w S. o zasądzenie od pozwanej odszkodowania stanowiącego równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony oraz odprawy stanowiącej równowartość dwumiesięcznego wynagrodzenia tytułem z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika. Pozwanej doręczono pozew w dniu 20 lipca 2016 r.

Niesporne, a nadto: akta sprawy IX (...), w szczególności zarządzenie z dnia 6 lipca 2016 r. – k. 207, pismo – k. 208-209, potwierdzenie doręczenia – k. 210 (k. 207-210 akt sprawy niniejszej).

Roszczenie zostało w całości zasądzone na rzecz powódki wyrokiem S. w S. z dnia 16 lutego 2018 r. w sprawie o sygn. akt IX (...). Wyrokiem tym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki tytułem odszkodowania kwotę 19.200 zł (w pkt I) oraz tytułem odprawy kwotę 12.800 zł (w pkt II) i nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w punkcie I co do kwoty 6.400 zł (w pkt V). Na skutek odwołania pozwanej od wyroku Sąd Okręgowy w S. VI W. po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 26 listopada 2018 r. w sprawie o sygn. akt (...) oddalił apelację, nadając tym samym prawomocność orzeczeniu Sądu I instancji.

Niesporne, a nadto: wyrok (...) w S. dnia 16 lutego 2018 r., wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 26 listopada 2018 r. zawarte w aktach sprawy IX (...).

W dniu 21 lutego 2018 r. (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z Siedzibą w W. zapłaciła W. S. kwotę 6.400 zł a następnie w dniu 28 listopada 2018 r. kwotę 25.600 zł.

Niesporne

W związku z uprawomocnieniem się orzeczenia w sprawie IX (...) toczącej się przed Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w S. IX W. z powództwa W. S. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z Siedzibą w W. o odszkodowanie i odprawę, pismem z dnia 2 stycznia 2019 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty na jej rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 19.200,00 zł od dnia 20 lipca 2016 r. do dnia 21 lutego 2018 r. i od kwoty 12.800,00 zł od dnia 22 lutego 2018 r. do dnia 28 listopada 2018 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 12.800,00 zł od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 28 listopada 2018 r.

Niesporne, a nadto: wezwanie do zapłaty z dnia 2 stycznia 2019 r. – k. 6-7.

W dniu 27 marca 2019 r. strona pozwana wniosła do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego (sygn. akt (...)). Postanowieniem z dnia 9 lipca 2019 r. Sąd Okręgowy w S. odrzucił skargę kasacyjną z uwagi na fakt jej nieopłacenia przez stronę pozwaną mimo wyznaczenia dodatkowego terminu na jej uiszczenie.

Niesporne, a nadto: postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 9 lipca 2019 r. – k. 36-37.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało niemal w całości na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego sporu było prawo do odsetek z tytułu odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę powódki W. S. i odprawy należnej jej w związku z likwidacją zajmowanego stanowiska pracy w pozwanej spółce.

Stan faktyczny okazał się być niesporny i został ustalony uprzednio, wyrokiem S. w S. IX Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 lutego 2018 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt IX (...), a który uprawomocnił się z dniem 26 listopada 2018 r. z uwagi na oddalenie przez Sąd Okręgowy w S. VI W. apelacji wywiedzionej przez pozwaną od wyroku Sądu Rejonowego. Z uprzednich rozstrzygnięć wynika, że powódce przysługiwało zarówno prawo do odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę w kwocie 19.200 zł jak i do odprawy w związku z likwidacją stanowiska pracy powódki w kwocie 12.800 zł Ustalono również, że o żądaniu odszkodowania pozwana dowiedziała się z doręczonego jej odpisu pozwu doręczonego jej w postępowaniu IX (...) w dniu 20 lipca 2017 r. zaś łącząca strony uprzednio umowa o pracę rozwiązała się z dniem 31 maja 2016 r. Nie były kwestionowane daty i kwoty wypłat poszczególnych należności przez pozwaną na rzecz powódki. Fakty te wynikają wprost z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy niniejszej oraz akt postępowania IX (...), a których prawdziwość i rzetelność sporządzenia na gruncie niniejszego postępowania nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Zgodnie z art. 300 Kodeksu pracy w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, więc w sytuacji gdy będący dłużnikiem z tytułu nieuregulowania płatności pracodawca opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, pracownik lub były pracownik będący wierzycielem może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które pracodawca odpowiedzialności nie ponosi. W razie braku ustaleń co do wysokości odsetek w umowie o pracę pracownik uprawniony jest do dochodzenia odsetek ustawowych określonych w art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego. Nie jest przy tym koniecznością wystąpienie z owym roszczeniem wraz z żądaniem zapłaty należności głównej. O ile bowiem żądanie odsetek podziela los roszczenia głównego w zakresie jego zasądzenia bądź oddalenia, o tyle też stanowi osobne roszczenie oparte, jak wyżej wskazano, na innej podstawie prawnej i faktycznej. Tym samym zarzut pozwanej co do naruszenia przez powódkę zasady powagi rzeczy osądzonej jest całkowicie chybiony, jako że odsetki, których powódka dochodzi w niniejszym procesie, nie były dotychczas przedmiotem rozpoznania przez sąd i być nim nie musiały. Należało w konsekwencji ustalić, czy pozwana opóźniała się ze spełnianiem świadczeń wobec powódki.

Zgodnie z treścią art. 455 k.c. znajdującym zastosowanie poprzez regulację art. 300 k.p., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W związku z faktem doręczenia pozwu stronie pozwanej w dniu 20 lipca 2016 r. traktując je tym samym jako wezwanie do spełnienia świadczenia odszkodowawczego należy stwierdzić, że sporne świadczenie stało się wymagalne w tym dniu, zaś począwszy od dnia następnego, tj. od dnia 21 lipca 2016 r., pozwana pozostawała w opóźnieniu w jego zapłacie na rzecz powódki, niezależnie od późniejszego przesądzenia przez sąd o zasadności roszczenia w tym zakresie. W rezultacie należało przyjąć, że powódce należą się odsetki od odszkodowania w kwocie 19.200 zł od dnia 21 lipca 2016 r. do dnia częściowego spełnienia świadczenia 21 lutego 2018 r. (zapłata kwoty 6.400 zł) wynoszące 2.139,35 zł oraz od pozostałej kwoty odszkodowania 12.800 zł, za dalszy okres do momentu całkowitego spełnienia świadczenia (od 22 lutego 2018 r. do 28 listopada 2018 r.) wynoszące 687,34 zł. Łącznie 2.826,69 zł, przy przyjęciu stawki 7 % w stosunku rocznym.

Podobnie opóźniła się pozwana z zapłatą odprawy na rzecz powódki. Sąd uznał, że wobec jednoznacznego brzemienia art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. – Dz. U. z 2018 r., poz. 1969) prawo do odprawy pracownik nabywa z upływem ostatniego dnia trwania stosunku pracy, którym w przypadku powódki był dzień 31 maja 2016 r. Tym samym nie wypłacając W. S. należnej odprawy z dniem 31 maja 2016 r. dotychczasowy pracodawca popadł w opóźnienie w spełnieniu świadczenia począwszy od dnia 1 czerwca 2016 r. i pozostawał w nim do momentu zapłaty odprawy w dniu 28 listopada 2018 r. Za ten okres odsetki od kwoty 12.800 zł wyniosły 2.236,32 zł, przy przyjęciu stawki 7 % w stosunku rocznym.

Suma odsetek należnych powódce wyniosła 5.063,01 zł i taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanej na jej rzecz w punkcie pierwszym wyroku. Nie znalazł przy tym podstaw do zawieszenia postępowania z uwagi na wniesienie skargi kasacyjnej przez pozwaną w postępowaniu IX (...), jako że wyrok wydany w przedmiotowym postępowaniu jest prawomocny i de facto kształtuje stan faktyczny w sprawie niniejszej. Wysokość świadczeń, od których odsetek domagała się powódka w niniejszym postępowaniu wynika bezpośrednio z obowiązujących przepisów prawa pracy i uprzedni wyrok z 16 lutego 2018 r. wydany w postępowaniu IX (...) nie miał charakteru prawnokształtującego – nie wykreował świadczeń możliwych do dochodzenia po jego uprawomocnieniu, lecz potwierdził zasadność roszczeń już istniejących. Stąd przekonanie pozwanej o późniejszej wymagalności roszczeń powódki należy uznać za błędne.

W punkcie drugim wyroku Sąd oddalił powództwo co do kwoty żądania przekraczającej sumę 5.063,01 zł wskazując, że powódka nieprawidłowo wyliczyła część roszczenia, w szczególności poprzez wskazanie zbyt dużej ilości dni przy obliczaniu okresu należności odsetek ustawowych za opóźnienia od kwoty 19.200,00 zł należnej powódce tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę. Błędnie przyjęła, że pierwszym dniem opóźnienia był dzień 20 lipca 2016 r., podczas gdy w tym dniu pozwana dopiero otrzymała żądanie zapłaty a w opóźnienie popadła w dniu następnym, tj. od dnia 21 lipca 2016 r. W rezultacie powództwo oddalono co do kwoty 114,15 zł.

Z uwagi na oddalenie powództwa w znikomej części Sąd nie odnoszącej się co do zasady orzeczenia a jedynie sposobu wyliczenia, uznał stronę powodową za wygrywającą spór w całości. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treści art. 98 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie powódka reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata. Strona pozwana, jako przegrywająca w całości w sprawę, powinna zwrócić powódce kwotę 1800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Została ona ustalona na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, obowiązującego na dzień wniesienia pozwu.

O nieuiszczonych kosztach sądowych w zakresie uwzględnionej części powództwa orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, stosując w tym zakresie odpowiednio art. 98 k.p.c., dotyczący rozliczenia kosztów procesu. Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – S. w S. kwotę 253 zł stanowiącą 5% wartości przedmiotu sporu tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych – opłaty stosunkowej od pozwu, której powódka – jako zwolniona z mocy ustawy od kosztów sądowych – nie miała obowiązku uiścić. Sąd uznał przy tym, że pozwana powinna pokryć jedynie tę cześć opłaty, jaka byłaby należna od kwoty zasądzonej, a nie pierwotnie dochodzonej.

Nadając wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie pierwszym Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c., zgodnie z którym, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, które w przypadku powódki wynosiło 6.400 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)