Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 2 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie VIII Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Pękała

Protokolant: sekretarz sądowy Ewelina Preś

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa A. B. (1)

przeciwko A. B. (2)

o podwyższenie alimentów

1.  podwyższa rentę alimentacyjną należną powódce A. B. (1) od pozwanego A. B. (2) z kwoty po 200 zł miesięcznie ustalonej ugodą sądową zawartą przed Sądem Rejonowym w Szczecinie dnia 19 września 1999 roku w sprawie RVIIC 571/00 do kwoty po 600 (sześćset) złotych miesięcznie płatnej z góry do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 18 kwietnia 2016 r.;

2.  w pozostałej części powództwo oddala;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego A. B. (2) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych z tytułu kosztów sądowych;

4.  wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

VIII RC 203/16

UZASADNIENIE

Powódka A. B. (1) wniosła o podwyższenie alimentów należnych jej od pozwanego A. B. (2) z kwoty po 200 zł miesięcznie do kwoty po 800 zł miesięcznie. W uzasadnieniu powództwa wskazano w szczególności, iż przez ten czas zwiększyły się potrzeby powódki, a pozwany nie posiada już obowiązku alimentacyjnego wobec jej brata.

Pozwany A. B. (2) uznał powództwo do kwoty po 400 zł miesięcznie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Matka powódki, H. B. i pozwany A. B. (2) są małżeństwem. Obecnie toczy się pomiędzy nimi sprawa o rozwód. małżonkowie posiadają ze swego związku czworo dzieci, z których obecnie jedynie A. B. (1) nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. W dniu 19 września 1999 r. przed Sądem Rejonowym w Szczecinie zawarta została ugoda, na mocy której A. B. (2) zobowiązał się do łożenia na rzecz małoletniej wówczas A. B. (1) i jej brata rent alimentacyjnych w kwotach po 200 zł miesięcznie na rzecz każdego z nich, poczynając od dnia 1 września 1999 r. W czasie zawierania ugody A. B. (1) liczyła 22 miesiące, a jej brat, I., miał 13 lat. Matka powódki pracowała jako salowa za wynagrodzeniem w granicach od 650 do 800 zł miesięcznie. Pozwany mieszkalna razem z rodziną i ponosił opłaty mieszkaniowe. A. B. (2) żywił się odrębnie, pracował zawodowo, ale zarazem nadużywał alkoholu. Jak zeznał - z żoną nie miał o czym rozmawiać i wolny czas spędzał z kolegami. Za pracę otrzymywał wynagrodzenie w kwocie około 1250 zł netto miesięcznie. Tytułem czynszu płacił po 250 zł, a za energie elektryczną po 110 zł w skali miesiąca.

Dowód: dokumenty w aktach spawy (...) C 571/99

Obecnie A. B. (1) liczy 18 lat. Jest uczennicą maturalnej klasy technikum w Zespole Szkół nr (...) w S.. Powódka uczy się zawodu logistyka. Powódka mieszka z matką, H. B.. Pozwany w tym samym lokalu „pomieszkuje”, bowiem większość czas przebywa w mieszkaniu swojej matki. A. B. (1) ma problemy z kręgosłupem, zatokami i tarczycą Między innymi z powodu schorzeń kręgosłupa uczęszcza na zajęcia aerobiku. W skali miesiąca ponosi w związku z tym koszt 90 zł. Na opłatę telefonu komórkowego przeznacza 50 zł miesięcznie. Od września 2016 r. powódka uczy się dodatkowo języka niemieckiego, co wiąże się
z miesięcznym kosztem 197 zł. Matka powódki, podobnie jak i pozwany, nie posiada poza nią innych osób na utrzymaniu. H. B. pracuje jako pomoc operatora w szpitalu i zarabia aktualnie od 1900 do 1980 zł miesięcznie. Tytułem zabezpieczenia powództwa w sprawie o rozwód, H. B. ma zasądzoną od pozwanego kwotę 150 zł miesięcznie jako kosztów zaspokojenia potrzeb rodziny. Kobieta spłaca kredyt bankowy zaciągnięty dwa lata temu. Kredyt był wzięty w kwocie 11000 zł, częściowo na spłatę poprzedniego kredytu i na zaspokojenie bieżących potrzeb życiowych. Rata kredytu wynosi 477 zł miesięcznie, a koniec jego spłaty przypada na kwiecień 2017 roku. H. B. poprzedni kredyt zaciągnęła na zakup kanapy, komputera dla powódki i jej wyjazd na wakacje.

Dowód:

- przesłuchanie powódki k. 54;

- zeznania świadka H. B. k. 80-81,

- zaświadczenie o dochodach H. B. k. 25;

- odpis list płac H. B. k. 68;

- dokumenty k. 21 – 25 oraz 76-79.

Pozwany A. B. (2) liczy obecnie 63 lata. Z zawodu jest operatorem procesów chemicznych. Jest zatrudniony w Zakładzie (...) w S.. Po pracy pozwany na ogół przebywa u swej matki, która jest po amputacji nogi, mieszka samotnie i utrzymuje się z emerytury, która wynosi około 1700 zł miesięcznie. Pozwany korzysta w mieszkaniu matki z Internetu, który opłaca kwotą 60 zł skali miesiąca. A. B. (2) opłaca czynsz w mieszkaniu, które zajmuje powódka z matką, i w którym on sam bywa po K. razy w miesiącu, w wysokości po 630 zł miesięcznie. Płaci za energię elektryczną w granicach od 130 do 200 zł co dwa miesiące. Z powodu dolegliwości zwyrodnieniowych i przepukliny kręgosłupa, pozwany regularnie jeździ na wczasy rehabilitacyjne. W bieżącym roku trzykrotnie był na takich wyjazdach: w K., w Z. i P.. W maju 2016 roku pozwany zaciągnął kredyt w wysokości 1000 zł na poczet kosztów jednego z tych wyjazdów. Za tzw. wczasy pod gruszą pozwany z zakładu pracy otrzymuje dofinansowanie w wysokości po 360 zł miesięcznie. Pozwany ma złe relacje, nie interesuje się jej sprawami i praktycznie z nią ani z żoną nie rozmawia. Pozwany zarabia średnio około 3396 zł netto miesięcznie.

Dowód:

- odpis listy płac pozwanego k. 72;

- przesłuchanie pozwanego k.55-56;

- rachunki k. 32 i 35.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zostało oparte o art. 138 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 788 ze zm. – cyt. dalej jako k.r.o.). Zgodnie z powołanym unormowaniem, w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego.

Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zmniejszenie lub ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji albo istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, wskutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania przez stosowne zmniejszenie albo zwiększenie wysokości świadczeń alimentacyjnych (Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz pod red. prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego, 2. wydanie, Wydawnictwo C.H. Beck, s. 1123).

Zgodnie z art. 133 § 1 k.r.o., rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Rozmiar alimentów uregulowany został w art. 135 § 1 i 2 k.r.o. Przepis ten stanowi, iż zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Jednocześnie wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać także w całości lub części na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie. Powołany przepis nie określa górnej granicy wiekowej dziecka, wobec, którego rodzic zobowiązany jest do alimentacji. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymywać się samodzielnie, może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art. 135 § 2 k.r.o.).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż od daty ustalenia alimentów od pozwanego na rzecz córki upłynęło 17 lat. Powódka z dziecka stała się osobą pełnoletnią. Jednakże pomimo tego, nie jest ona w stanie utrzymać się samodzielnie. Nie ma jeszcze przygotowania zawodowego i obecnie kontynuuje naukę. Jest w klasie maturalnej, nie posiada majątku i zgodnie z treścią art. 133 § 1 k.r.i.o. Rodzice (w tym pozwany) nadal są zobowiązani do zapewnienia jej utrzymania. Z upływem czasu, jaki ma miejsce od czasu ustalenia alimentów na rzecz powódki w poprzedniej wysokości wiąże się także wzrost ogólnych cen towarów i usług oraz wysokości wynagrodzenia za pracę pozwanego i matki powódki. Pozwany podczas ustalania alimentów w poprzedniej wysokości zarabiał około 1250 zł miesięcznie netto, a obecnie kwota ta wynosi 3396 zł netto w skali miesiąca. W tamtym czasie poza powódką pozwany zobligowany był do alimentacji jej starszego brata; obecnie zaś nie posiada takowego obowiązku.

Biorąc pod uwagę wiek powódki, fakt pobierania przez nią nauki, stan zdrowia, warunki w jakich żyje, Sąd ocenił jej średni miesięczny koszt utrzymania na kwotę około 1200-1300 zł miesięcznie. W skład tak ustalonych kosztów utrzymania wchodzą koszty utrzymania mieszkania i energii, które opłaca pozwany. Koszt nauki języka niemieckiego to wydatek 197 zł miesięcznie, oplata za telefon komórkowy 50 zł miesięcznie, a zajęcia aeorobiku – 90 zł miesięcznie. Na wyżywienie powódka potrzebuje około 500 zł miesięcznie. Zważywszy na dysproporcję dochodów pozwanego i matki powódki oraz wysokość przyjętego kosztu jej utrzymania, zgłoszone w pozwie żądanie podwyższenia alimentów od pozwanego na rzecz córki, w ocenie Sądu nie było wygórowane. Oddalając powództwo ponad kwotę 600 zł miesięcznie, Sąd uwzględnił okoliczność, iż pozwany w całości opłaca czynsz mieszkaniowy i energię elektryczną w lokalu, w którym mieszka powódka z matką. A. B. (2) dokonując powyższych opłat częściowo pokrywa koszty utrzymania powódki na średnim poziomie około 230 zł miesięcznie, przy uwzględnieniu wyżej przedstawionych kosztów czynszu i energii elektrycznej.

Sąd zważył ponadto i na tę okoliczność, że pozwany poza alimentami praktycznie nie uczestniczy w życiu dorastającej córki. Od lat prowadzi swoje życie poza rodziną. Po kilka razy w roku wyjeżdża na wczasy bez żony i córki i praktycznie mieszka u swej matki. Nie interesuje się sprawami powódki i jako ojciec nie stanowi dla niej wsparcia. Pomimo upływu kilkunastu lat od ostatniego ustalenia alimentów nie poczuł się do dobrowolnego ich podwyższenia, nawet w sytuacji wydatnego wzrostu jego dochodów i potrzeb córki.

Mac na uwadze treść powołanego przepisu oraz całokształt wskazanych okoliczności Sąd orzekł jak w pkt 1 i 2 wyroku.

O kosztach sądowych orzeczono stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie, z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Jako, że na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych, obowiązkiem tym został obciążony pozwany. Art. 13 powołanej ustawy stanowi, że opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 100 000 złotych. Wysokość opłaty Sąd ustalił przy uwzględnieniu stosunku, w jakim pozwany przegrali sprawę.

W przedmiocie rygoru natychmiastowego wykonalności Sąd orzekł
w punkcie 4 wyroku, mając na względzie treść art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., w myśl którego sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty, co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa.