Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Pawliczak

Protokolant: Karolina Mateja

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2019 r. sprawy Z. Z.

urodz. (...) w J., syna J. i K.

oskarżonego o to, że:

w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy 1 października 2013 r. a 18 czerwca 2018 r. w S. podrobił wpisy i podpisy w dowodzie rejestracyjnym BAI (...) wystawionym dla pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) w rubryce dotyczącej okresowych badań technicznych pojazdu w ten sposób, że dokonał w nim wpisów dat 01.10.2013 r. oraz 29.09.2014 r., wbicia pieczęci sugerujących dokonanie badań technicznych w uprawnionej stacji diagnostycznej oraz podpisów sugerując, iż zostały one złożone przez uprawnionych pracowników stacji diagnostycznej (...), a następnie dokumentem takim się posługiwał, w tym posłużył się nim podczas kontroli ruchu drogowego w dniu 18 czerwca 2018 r.

to jest o popełnienie przestępstwa z art. 270 § 1 kk

I.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk warunkowo umarza na okres roku próby postępowanie karne przeciwko Z. Z. o to, że w okresie od 01 października 2013 r. do 13 grudnia 2015 r. w S., podczas korzystania z pojazdu marki R. (...) nr rej. (...), w tym w dniu 28 czerwca 2014 r. w czasie badania technicznego, o którym mowa w art. 81 Ustawy Prawo o ruchu drogowym i w czasie sprzedaży pojazdu w dniu 13 grudnia 2015 r., używał, jako autentycznego dowodu rejestracyjnego pojazdu nr BAI (...), który został przerobiony w ten sposób, że naniesiono w nim podrobione, opieczętowane zapisy dotyczące pozytywnego wyniku badań technicznych w dniu 01.10.2013 r. oraz 26.09.2014 r. i opatrzono podrobionymi podpisami uprawnionego diagnosty tj. o popełnienie czynu z art. 270 § 1 kk,

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 (tysiąca) zł,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę wyłożonych w postępowaniu wydatków oraz opłatę w kwocie 100 (stu) zł.

sygn. akt V K 1335/18

UZASADNIENIE

Od 2011 roku Z. Z. był właścicielem samochodu osobowego marki R. (...) nr rej. (...). Pojazd był dopuszczony do ruchu, na dowód, czego wystawiono dowód rejestracyjny nr BAI (...). W rubryce dotyczącej okresowych badań technicznych pojazdu bliżej nieustalona osoba dokonała opieczętowania daty 1 października 2013 r. oraz zapisu dotyczącego pozytywnego wyniku badań technicznych pojazdu. Badanie to nie zostało ujęte w ewidencji (...), a pieczęć i podpis diagnosty nie były zgodne ze złożonym w Urzędzie Miasta S. wzorem. W dniu 28 czerwca 2014 r. Z. Z. pojechał na stacje diagnostyczną (...) celem przeprowadzania dodatkowego badania technicznego pojazdu. Podczas badania posłużył się ówcześnie przerobionym dowodem rejestracyjnym BAI (...). W czasie bliżej nieustalonym, w przedmiotowym dowodzie rejestracyjnym, w miejscu dotyczącym okresowych badań technicznych pojazdu bliżej nieustalona osoba dokonał wpisu daty 26 września 2014 r. oraz dokonała opieczętowania zapisu dotyczącego pozytywnego wyniku badań technicznych pojazdu. Badanie to nie zostało ujęte w ewidencji (...), a pieczęć diagnosty nie była zgodna ze wzorem pieczęci złożonym w Urzędzie Miasta S. m. in. ze względu na występujące podwójne, mniej widoczne linie. Podpis diagnosty nie by zgodny ze złożonym w Urzędzie Miasta S. wzorem i nosił ślady kilkukrotnego poprawiania.

W dniu 13 grudnia 2015 r. Z. Z. sprzedał samochód osobowy marki R. (...) nr rej. (...) K. B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą „Usługi marketingowo-reklamowe K. B.” za kwotę 14.000 złotych. Przy sprzedaży pojazdu Z. Z. posłużył się dowodem rejestracyjnym BAI (...). Pomimo dokonanej sprzedaży auto zostało przerejestrowane na nowego właściciel w dniu 1 sierpnia 2018 r. W dniu 18 czerwca 2018 r. funkcjonariusze K. Miejskiej w S. zatrzymali dowód rejestracyjny BAI (...) w związku z podejrzeniem, iż dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym nie odpowiadają stanowi faktycznemu.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 34-35, 61-62,

- zeznania R. L. – k. 7-8,

- zeznania T. A. – k. 22-23,

- zeznania D. S. – k. 25-26

- zawiadomienie z Urzędu Miasta S. – k. 1,

- pismo RD- (...) – k. 2,

- informacja z historii pojazdu – k. 3,

- wyciąg z rejestru (...)/08/P – k.4-5,

- dowód rejestracyjny BAI (...) – k. 11,

- zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym - k. 18,

- faktura (...) – k. 60.

Z. Z. urodził się (...) Utrzymuje się renty w wysokości 2400 złotych. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Legitymuje się orzeczeniom o znacznym stopniu niepełnosprawności. Choruje na nowotwór złośliwy. Nie był leczony odwykowo ani psychiatrycznie. W przeszłości nie był karany.

Dowód:

- dane wskazane przez Z. Z., co do swojej osoby – k. 33,

- karta karna k. 46

- dokumenty dotyczące leczenia oskarżonego – 54-59.

Oskarżony nie przyznał się do zarzuconego mu czynu. Podczas postępowania przygotowawczego wyjaśnił, że od 2011 roku tj. od momentu zakupu samochodu osobowego marki R. (...) o nr rej. (...) do 2015 r. posługiwał się dowodem rejestracyjnym. Nigdy nie udostępniał go osobom trzecim. Zaprzeczył, aby kiedykolwiek podrobił wpis w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, nie podrabiał żadnych wpisów czy też pieczęci diagnostycznych. Nie posługiwał się dowodem rejestracyjnym z podrobionymi wpisami. Kiedy był właścicielem pojazdu marki R. (...) wszystkie badania techniczne wykonywał na stacji diagnostycznej przy ul. (...) w S.. Nigdy nie ingerował w treść dowodu rejestracyjnego. Oskarżony odmówił złożenia podpisu pod protokołem. Słuchany na etapie postępowania sądowego oskarżony podtrzymał swoje stanowisko procesowe, iż nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że nie miał świadomości tego, że wpisy w dowodzie rejestracyjnym są podrobione. Badanie diagnostyczne odbywał się w ten sposób, że diagnosta zabierał dowód rejestracyjny, sprawdzał stan techniczny pojazdu a następnie stawiał w dowodzie swoją pieczątkę. Nie zna się na pieczątkach i nie wiedział, że należy to sprawdzać. Oskarżony osobiście jeździł na badania techniczne pojazdu. Wyjaśnił, że nie jest prawdą, aby badania techniczne wykonywał tylko na stacji diagnostycznej przy ul. (...). Rozbieżność między wyjaśnieniami z postepowania przygotowawczego, a tymi złożonymi na rozprawie tłumaczył, że tylko tę stację pamiętał.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego – k. 34-35.

Wyjaśnieniom oskarżonego dano wiarę w zakresie, w jakim nie odbiegają one od poczynionych w sprawie ustaleń i nie są sprzeczne z innymi dowodami. W szczególności wiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego na okoliczności związane z kupnem oraz sprzedażą (...). Niewiarygodne natomiast są główne wyjaśnienia oskarżonego, w których twierdzi on, że cała sytuacja jest wynikiem nieświadomego posłużenia się sfałszowanym dokumentem. Materiał dowodowy, układający się w logiczną całość, wskazuje na to, że takie twierdzenie oskarżonego stanowi wyłącznie przyjętą linię obrony i zaprzecza aby pojazd oskarżonego miał mieć przeprowadzone przeglądy techniczne w dniach 1 października 2013 r. oraz w dniu 26 września 2014 r. i aby przeglądy te wykonano. Nadto treść zeznań T. A. oraz D. S. potwierdził, iż we wskazanych okresach pojazd oskarżonego nigdy nie był poddany przeglądowi na (...)/(...) oraz (...)/P. Nadto jak wynika z zeznań R. L. oraz w oparciu o własne spostrzeżenia Sądu stwierdzić należało, że podpis 26 września 2018 r. nosił istotne cechy charakterystyczne kilkukrotnego poprawiania.

Na wiarę w pełni zasługują również zeznania świadka R. L., T. A. i D. S.. Wymienieni świadkowi są osobami obcymi dla oskarżonego, a zatem brak jest podstaw do twierdzenia, aby były zainteresowane złożeniem zeznań na niekorzyść oskarżonego, które nie byłyby zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń. Świadkowie T. A. i D. S., jako pracownicy stacji kontroli pojazdów potwierdzili, iż samochód osobowy marki R. (...) nigdy nie miał przeprowadzanych badań technicznych na S. (...)/(...)oraz ZS/031/P. Z kolei zeznania R. L. pozwoliły na ustalenie okoliczności związanych z zatrzymaniem dowodu rejestracyjnego BAI (...).

Sąd dał wiarę ujawnionym podczas postępowania dowodom z dokumentów albowiem zostały one sporządzone w przepisanej formie, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że oskarżony Z. Z. dopuścił się tego, że w okresie od 01 października 2013 r. do 13 grudnia 2015 r. w S., podczas korzystania z pojazdu marki R. (...) nr rej. (...), w tym w dniu 28 czerwca 2014 r. w czasie badania technicznego, o którym mowa w art. 81 Ustawy Prawo o ruchu drogowym i w czasie sprzedaży pojazdu w dniu 13 grudnia 2015 r., używał, jako autentycznego dowodu rejestracyjnego pojazdu nr BAI (...), który został przerobiony w ten sposób, że naniesiono w nim podrobione, opieczętowane zapisy dotyczące pozytywnego wyniku badań technicznych w dniu 01.10.2013 r. oraz 26.09.2014 r. i opatrzono podrobionymi podpisami uprawnionego diagnosty tj. o popełnienie czynu z art. 270 § 1 kk.

Sąd zmodyfikował opis czynu zabronionego zarzucanego w akcie oskarżenia poprzez usunięcie z jego opisu elementów dotyczących podrobienia przez Z. Z. wpisów w dowodzie rejestracyjnym pojazdu nr BAI (...). W sprawie nie ujawniły się żadne dowody pozwalające na ustalenie, że to oskarżony podrobił wpisy. Nie można, bowiem utożsamiać czynności sprawczej polegającej na używaniu podrobionego dokumentem z jego bezpośrednim podrobieniem. Niewystarczająca okolicznością było ustalenie, że tylko oskarżony w okresie, kiedy był właścicielem pojazdu posługiwał się przedmiotowym dowodem rejestracyjnym. Zmianie uległ również czas popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu. Jak wynika bowiem z załączonej do akt faktury nr 169/2015 oskarżony w dniu 13 grudnia 2015 r. sprzedał samochód osobowy marki R. (...) podmiotowi trzeciemu. Transakcja niewątpliwie wiązała się z przekazaniem nowemu właścicielowi dokumentu potwierdzającego dopuszczenie pojazd do ruchu, jakim był dowód rejestracyjny nr BAI (...). Od tej chwili oskarżony nie był już w posiadaniu przedmiotowego dokumentu, zatem nie mógł się nim dalej posługiwać. Z powyższych względów należało zawężyć okres, w jakim oskarżony miał obiektywną możliwość posługiwania się przedmiotowym dokumentem wskazując, iż zarzuconego mu czynu dopuścił się w okresie od 1 października 2013 r. do 13 grudnia 2015 r. Bez znaczenia była przy ty okoliczność, iż podczas kontroli w dniu 18 czerwca 2018 r., jako właściciela dowodu rejestracyjnego wskazano Z. Z., gdyż fakt ten był wynikiem późniejszego przerejestrowania pojazdu na osobę nowego właściciela. Ponadto jak wynikało wprost z przedmiotowego dowodu rejestracyjnego datą drugiego sfałszowanego badania technicznego był dzień 26 września 2014 r., a nie jak wskazano 29 września 2014 r.

Odpowiedzialności karnej z art. 270 § 1 kk podlega ten, kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu, jako autentycznego używa. Występek ten zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 5. Dowód rejestracyjny pojazdu jest dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 kk. Nie ulega wątpliwości, że dowód rejestracyjny o nr BAI (...) został przerobiony. Wpisy dotyczące badań diagnostycznych pojazdu datowane na dni 1 października 2013 r. oraz 26 września 2015 r. nie pochodziły od osób, które dysponowały odpowiednimi uprawnieniami do ich dokonania. Oskarżony miał świadomość, że powyższy dokument był podrobiony. Sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego jest przyjęcie, że oskarżony nie miał świadomości tego, że wpisy datowane na dzień 1 października 2013 r. oraz 26 września 2015 r. były podrobione, bowiem już sam wygląd dokumentu wskazuje, na ich nieautentyczność. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości możliwość przypisania oskarżonemu Z. Z. winy. Oskarżony jest osobą dorosłą i poczytalną, w pełni zdawał sobie sprawę z charakteru popełnionego przez siebie czynu i miał możliwość pokierowania swoim postępowaniem.

Sąd nie zdecydował się na zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 270 § 2a kk. Przez wypadek mniejszej rozumie się uprzywilejowaną postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzującą się zmniejszonym stopniem społecznej szkodliwości ze względu na przewagę pozytywnych elementów o charakterze przedmiotowo-podmiotowym. W kontekście niniejszej sprawy przesłanki takie nie zaistniały, albowiem oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Fakt, że Z. Z. swoim nagannym zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 270 § 1 kk nie oznacza automatycznie konieczności skazania oskarżonego i wymierzenia mu kary. W przedmiotowej sprawie zaistniały zarówno przesłanki materialne jak i formalne do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, a zdaniem Sądu skorzystanie z dobrodziejstwa wymienionej instytucji będzie wystarczającą reakcją na czyn oskarżonego.

W myśl art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy tryb życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Przy czym warunkowe umorzenie postępowania stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą do 5 lat pozbawienia wolności (art. 66 § 2 kk).

Jak już zostało wyżej wskazane okoliczności popełnienia czynu nie budzą żadnych wątpliwości, co do tego, że zachowaniem swym oskarżony wypełnił wszystkie znamiona występku określonego w art. 270 § 1 kk. Brak wątpliwości, co do okoliczności popełnienia czynu wynika nie tylko z zeznań świadków, ale także dowodów z dokumentów uznanych przez Sąd za wiarygodne. Okoliczność, że oskarżony kwestionował swoją winę nie miała wpływu na zastosowanie instytucji z art. 66 kk, gdyż przyznanie się oskarżonego do winy nie jest warunkiem koniecznym orzekania o warunkowym umorzeniu postępowania.

Przy ustaleniu stopnia winy Sąd kierował się miernikami limitującymi karę wskazanymi w art. 53 § 1 kk, biorąc pod uwagę zarówno elementy strony podmiotowej tj. postać zamiaru i motywację sprawcy, jak i przesłanki przesądzające o możliwości przypisania mu winy tj. ogólną zdolność jej przypisania uwarunkowaną dojrzałością i poczytalnością oskarżonego, Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd kierował się dyrektywami art. 115 § 2 kk. I tak w ocenie Sądu stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu nie były znaczne. Oskarżony swoim zachowaniem godził w dobro prawne, jakim jest wiarygodność dokumentów działając przy tym z zamiarem bezpośrednim. Należy jednak mieć na uwadze, że posłużył się on podrobionym dowodem rejestracyjnym jedynie dwukrotnie. Analiza wszystkich okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że rozmiary wyrządzonej szkody nie były znaczne, a w stosunku do oskarżonego można postawić pozytywną prognozę kryminologiczną. Oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, ma 73 lata, a dotychczas nie był karany, co wskazuje, że przedmiotowe zdarzenie miało charakter incydentalny. Ponadto oskarżony, jako osoba dojrzała zdolny jest do autorefleksji i krytycznej oceny swojego zachowania. Te wszystkie okoliczności zdaniem Sądu uzasadniają przypuszczenie, że oskarżony pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni kolejnego przestępstwa.

Oskarżony nie był uprzednio karany, a zarzucone i przypisane mu przestępstwo zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 5 lat. Spełnione zostały, zatem przesłanki formalne do warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zdaniem Sądu, zastosowanie dobrodziejstwa instytucji z art. 66 kk w wystarczającym stopniu spełni wobec oskarżonego swe cele wychowawcze bez potrzeby wydawania wyroku skazującego, a roczny okres próby pozwoli na weryfikację poprawności decyzji o warunkowym umorzeniu postępowania. Oskarżony musi mieć jednak na uwadze, że ewentualne naruszenie przez niego porządku prawnego w okresie próby może skutkować podjęciem niniejszego postępowania i wydaniem wyroku skazującego.

Na podstawie art. 67 § 3 kk. Sąd orzekł wobec oskarżonego Z. Z. środek karny w postaci świadczenie pieniężne w wysokości 1000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W ocenie Sądu środek ten będzie wychowawczo oddziaływał na oskarżonego, uzmysłowi mu nieopłacalność popełniania przestępstwa i naganność jego postępowania.

W punkcie III części dyspozytywnej wyroku Sąd kierując się ogólną zasadą za wynik postępowania zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierzył mu opłatę w wysokości 100 złotych. W ocenie Sądu możliwości zarobkowe oskarżonego pozwalają mu na uiszczenie wymienionych należności.