Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

13 sierpnia 2025 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: stażysta Natalia Putko

po rozpoznaniu 23 lipca 2025 roku w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko R. S.

o naruszenie posiadania

I.  nakazuje pozwanemu, aby przywrócił powodowi naruszone posiadanie pomieszczeń garażu murowanego oznaczonego numerem 11 przy al. (...) w S. o powierzchni 19,82 m ² i zaniechania dalszych naruszeń posiadania garażu;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 537 (pięćset trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

III.  nadaje wyrokowi w punkcie I. rygor natychmiastowej wykonalności.

Sędzia Sebastian Otto

Sygn. akt III C 864/24

UZASADNIENIE

wyroku z 13.08.2025r.

Pozwem z dnia 14 listopada 2024 roku powód M. S. wniósł o nakazanie pozwanemu R. S., aby przywrócił powodowi naruszone posiadanie pomieszczeń garażu murowanego oznaczonego numerem 11 przy al. (...) w S. o powierzchni 19,82 m ² i zakazanie dokonywania dalszych naruszeń posiadania garażu oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności liczonych od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

W uzasadnieniu powód wskazał, że był on posiadaczem samoistnym garażu murowanego oznaczonego numerem 11 znajdującego się przy al. (...)
w S. zlokalizowanego w ciągu kompleksu garaży murowanych na nieruchomości należącej do Gminy M. S.. Powód podniósł, że zapłacił z własnych środków za nakłady poczynione na przedmiotowy garaż poprzedniemu właścicielowi, jednakże z uwagi na wspólne ustalenia oraz relacje rodzinne umowa została sporządzona na brata powoda tj. R. S.. M. S. płacąc za nakłady i faktycznie przejmując posiadanie garażu działał jako posiadacz samoistny, zarówno co do woli posiadania wyłącznie dla siebie jak i wykonując wszystkie działania i zachowując się jak właściciel, dokonując remontów
i dbając o stan garażu, płacąc wszelkie należności związane z posiadaniem garażu takie jak opłaty od (...) oraz opłaty związane ze zużyciem energii.

Strona powodowa wskazała, że R. S. od chwili zawarcia umowy nabycia nakładów i umowy z Gminą M. S. dzierżawy garażu, nie przejął jego posiadania, ani nie miał w nim żadnych własnych rzeczy, nie posiadał również kluczy do przedmiotowego garażu. Powód w uzasadnieniu podniósł również, że pozwany dokonał wymiany zamków do przedmiotowego garażu bez wiedzy i zgody strony powodowej, co uniemożliwiło M. S. korzystanie z pomieszczeń garażu, a także ze zgromadzonych w nim rzeczy osobistych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 28 grudnia 2024 roku pozwany R. S. wniósł o oddalenie powództwa w całości, obciążenie powoda kosztami procesowymi oraz o obciążenie powoda na rzecz pozwanego kwotą 10 000,00 złotych za uniemożliwienie korzystania z garażu, oraz obciążenie kosztami ślusarza.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że M. S. dokonał bezprawnego zajęcia pomieszczenia tj. garażu murowanego numer (...) przy al. (...) w S., zlokalizowanego w ciągu garaży murowanych, jednocześnie powód dopuścił się kradzieży kluczy, książeczki opłat za dzierżawę od (...), na której dokonywał bezprawnie skreśleń danych strony pozwanej jako właściciela i zamieszczał swoje dane osobiste tuż po śmierci ich ojca tj. od kwietnia 2021 roku.

Pismem z dnia 7 lutego 2025 roku strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu w całości oraz zaprzeczyła twierdzeniom pozwanego, w których podnosił on, że posiadał przedmiotowy garaż, a dnia 30 kwietnia 2021 roku M. S. pozbawił go tego posiadania. Powód wskazał, ze od momentu zakupu pozwany nie objął garażu w posiadanie, albowiem po zakupie to powód dokonał wymiany zamków po poprzednim właścicielu i od tego momentu do chwili naruszenia posiadania w dniu 29 października 2024 roku posiadał on garaż i dysponował do niego kluczem. Strona powodowa wskazała również, że w garażu znajdował się samochód zmarłego ojca oraz rzeczy należące do M. S..

W uzupełnieniu pisma strona powodowa podniosła, że przedstawione przez pozwanego dowody w postaci wydruku opłat ze (...) wskazują jedynie, że opłaty te były dokonywane na nazwisko strony pozwanej, jednakże co do istoty nie przez niego, a przez powoda, o czym świadczy adres wskazany na potwierdzeniach będący adresem M. S..

Stan faktyczny.

Dnia 6 kwietnia 2016 roku R. S. działając jako kupujący zawarł z D. P. umowę kupna – sprzedaży garażu murowanego numer (...) położonego przy al. (...) w S.. Kupujący zobowiązał się do uiszczenia na rzecz sprzedającej kwotę 2 000 złotych, a wydanie garażu miało nastąpić dnia 6 kwietnia 2016 roku.

D. P. dnia 6 kwietnia 2016 roku złożyła oświadczenie o zrzeczeniu się wszelkich praw i obowiązków wynikających z umowy najmu oraz nakładów poniesionych na wybudowanie garażu murowanego ze środków własnych ludności oznaczonego numerem 11 położonego w S. przy al. (...) na rzecz pana R. S. zamieszkałego w S. przy ul. (...).

Dowód:



umowa kupna – sprzedaży garażu murowanego z dnia 6 kwietnia 2016 roku – k. 24.



zrzeczenie z dnia 6 kwietnia 2016 roku – k. 27.

Dnia 6 kwietnia 2016 roku R. S. złożył podanie do Zarządu (...) w S. z prośbą o zawarcie z nim umowy najmu garażu murowanego wybudowanego ze środków własnych oznaczonego numerem 11 przy al. (...) w S..

Dowód:



podanie z dnia 6 kwietnia 2016 roku – k. 27v.

6 kwietnia 2016 roku R. S. zawarł z (...) S.A z siedzibą w P. umowę numer (...) o świadczenie usługi kompleksowej. Przedmiotem umowy było określenie praw i obowiązków stron dotyczących świadczenia przez sprzedawcę na rzecz klienta usługi kompleksowej, polegającej na sprzedaży energii elektrycznej oraz zapewnieniu świadczenia usługi dystrybucji do miejsca dostarczania na rzecz obiektu będącym garażem numer (...) położonym w S. przy al. (...).

W okresie od 2016 roku do 2024 na rzecz R. S. zostały wystawione trzy faktury tj. Faktura VAT numer (...), Faktura VAT numer (...) oraz Faktura VAT numer (...) związane z świadczeniem przez (...) S.A. usługi kompleksowej.

Dowód:



umowa numer (...) – k. 45 – 47;



faktury VAT oraz potwierdzenia opłat – k. 36 – 44.

14 kwietnia 2016 roku Gmina M. S. zawarła z R. S. umowę najmu garażu, której przedmiotem był garaż murowany wybudowany ze środków własnych ludności, położony w S. przy al. (...) o powierzchni 19,82 m ² (część działek numer (...) z obrębu (...) Ś. i numer 11/38 z obrębu 1020 Ś., symb. użytku. (...)) i dojazd o powierzchni 9,64 m ² (część działki numer (...) z obrębu 1020 Ś., symb. Użytku. (...)). Umowa została zawarta na czas nieoznaczony i obowiązywała od dnia 6 kwietnia 2016 roku.

20 kwietnia 2016 roku R. S. złożył przed notariuszem I. P. oświadczenie o poddaniu się egzekucji.

Dowód:



umowa najmu garażu z dnia 14 kwietnia 2016 roku – k. 28 – 29;



oświadczenie o poddaniu się egzekucji z dnia 20 kwietnia 2016 roku – k. 25 – 26.

Wezwaniem z dnia 15 lipca 2022 roku R. S. wezwał M. S.
o dopuszczenie go do korzystania z jego nieruchomości, wskazując że M. S. nie posiada żadnej umowy czy to pisemnej czy tez słownej i nigdy nie otrzymał zgody na wejście w posiadanie garażu.

Dowód:



wezwanie do wydania nieruchomości z dnia 15 lipca 2022 roku – k. 23.

Pismem z dnia 10 października 2024 roku R. S. wezwał M. S. do ostatecznego opuszczenia i opróżnienia zajmowanego bez podstawy prawnej lokalu użytkowego tj. garażu numer (...) położonego w S. przy al. (...) o powierzchni 19,82 m ². M. S. poinformował również adresata pisma, że dnia 29 października 2024 roku garaż zostanie otworzony przez ślusarza, a pozostawione w nim rzeczy zostaną zajęte i będą czekać na wydanie w terminie ustalonym przez właściciela.

Dowód:



wezwanie do opuszczenia i wydania lokalu użytkowego z dnia 10 października 2024 roku – k. 7;



potwierdzenie nadania oraz potwierdzenie odbioru – k. 76.

Pismem z dnia 14 listopada 2024 roku M. S. wystosował wobec R. S. pismo, w którym wezwał adresata do dobrowolnego wydania garażu murowanego oznaczonego numerem 11 przy al. (...) w S., przejętego w wyniku bezprawnego naruszenia posiadania garażu przez M. S..

Dowód:



wezwanie do przywrócenia naruszonego posiadania z dnia 14 listopada 2024 roku – k. 15.

27 grudnia 2024 roku R. S. wystąpił do Urzędu Pocztowego numer 5 w S. z prośbą o przekazanie wyciągu dowodów wpłat od 1 stycznia 2016 roku do dnia 30 kwietnia 2024 roku, które wnioskodawca dokonywał na rzecz Zarządu (...) w S. tytułem opłat za garaż numer (...) położony przy al. (...).

Dowód:



podanie z dnia 27 grudnia 2024 roku – k. 54.

Wydział Podatków i Opłat (...) kolejno w latach 2016, 2017, 2021, 2022,2023 oraz 2024 wydawał decyzje podatkowe dotyczące garażu murowanego numer (...) położonego w S. przy al. (...). Każda z powyższych decyzji była adresowana do R. S. na adres J. Ż. 12B/6 71 – 440 w S..

Opłaty związane z podatkiem od nieruchomości w latach 2023, 2022, 2021 opłacała K. S. (1) będąca partnerką R. S., z kolei w okresie od 2016 do 2017 roku opłaty te uiszczał R. S..

Dowód:



decyzje podatkowe wraz z potwierdzeniami opłat – k. 30 – 35.

Dnia 17 grudnia 2024 roku oraz 25 listopada 2024 roku K. S. (2) dokonała na rzecz Zarządu (...) – jednostka budżetowa w S. wpłat w wysokości 143,09 złotych oraz 147,00 złotych tytułem opłat za garaż numer (...) przy al. (...) w S..

Dowód:



potwierdzenia opłat – k. 51a – 53.

Rozważania.

Powództwo okazało się uzasadnione.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 344 par. 1 i 2 k.c., zgodnie z treścią którego przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem (par. 1). Roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia (par. 2).

Powód wystąpił ze swoim roszczeniem o ochronę posiadania pozwem wniesionym do tutejszego sądu z dniem 15 listopada 2024 roku, zatem zachował przewidziany art. 344 par. 2 k.c. wyżej wskazany roczny termin od chwili naruszenia (naruszenie miało miejsce w październiku 2024 roku).

W toku procesu strony nie doszły do porozumienia w kwestii możliwości zawarcia ugody.

Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 478 k.p.c. w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznaje natomiast prawa do spornej rzeczy ani dobrej wiary pozwanego. Zakres kognicji sądu ograniczony jest zatem do badania ostatniego stanu posiadania i faktu jego naruszenia, co zostało podyktowane potrzebą udzielenia posiadaczowi szybkiej ochrony. W procesie posesoryjnym roszczenie powoda oparte jest wyłącznie na posiadaniu, i to niezależnie od tego, czy jest to posiadanie samoistne, czy zależne, wadliwe, czy niewadliwe, w dobrej, czy w złej wierze, zgodne, czy też niezgodne z prawem, a wydany wyrok ma charakter tymczasowy w tym znaczeniu, że nie rozstrzyga o prawach stron i nie zamyka drogi do ich dochodzenia. Żądanie przywrócenia naruszonego posiadania nie jest żądaniem skierowanym do prawa, lecz dotyczy stanu faktycznego, i nie zmierza do pozbawienia osoby naruszającej prawa posiadania rzeczy, lecz do odzyskania przez dotychczasowego posiadacza faktycznego władztwa nad rzeczą w związku z samowolą uprawnionego w realizowaniu przysługującego mu prawa do rzeczy. Uwzględnienie powództwa posesoryjnego nie przesądza zatem samego prawa do posiadania, o którym może orzec sąd w innym postępowaniu. Dlatego też osoba pozwana nie może podnieść zarzutu, że to ona, a nie dotychczasowy posiadacz, jest osobą uprawnioną do władania rzeczą (jako właściciel lub uprawniony z innego prawa). Od tej zasady przepis art. 344 § 1 in fine k.c. wprowadza jeden wyjątek. Zezwala on na podniesienie przez pozwanego zarzutu prawa, jeżeli prawomocne orzeczenie sądu lub innego organu, powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju, stwierdza, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Jeżeli pozwany przedstawi takie orzeczenie, to powództwo posesoryjne zostanie oddalone, choćby naruszenie posiadania było samowolne ( por. uchwałę SN z dnia 26 lipca 1968 r., III CZP 52/68, OSNCP 1969, nr 3, poz. 48; uchwałę SN z dnia 30 sierpnia 1968 r., III CZP 70/68, OSNCP 1969, nr 5, poz. 92).

Roszczenie posesoryjne służy ochronie faktycznego stanu posiadania, a nie ochronie praw podmiotowych. Postępowanie w sprawach o naruszenie posiadania ma charakter doraźny, gdyż zgodnie z art. 478 k.p.c. w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Istotą postępowania jest bezzwłoczna ochrona posiadacza poprzez zlikwidowanie skutków samowolnego naruszenia. Dlatego też ustawodawca postanowił, że przedmiotowe roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone „w ciągu roku od chwili naruszenia”. Mamy tutaj do czynienia z rygorystycznym terminem zawitym. Z jego upływem roszczenie posesoryjne wygasa, co sąd orzekający uwzględnia z urzędu. Bieg rocznego terminu zawitego rozpoczyna się od chwili dokonanego naruszenia posiadania. Ujemnym skutkom zastrzeżonego terminu zawitego można zapobiec jedynie poprzez „dochodzenie roszczenia” w ciągu roku od naruszenia posiadania. Nie można tu zaś zastosować dalszych zasad dotyczących przerwania bądź zawieszenia biegu przedawnienia roszczeń ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1960 r., 1 CR 859/59; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1926 r., C 1114/24). Przez dochodzenie roszczenia, o którym mowa w § 2 art. 344, rozumie się wytoczenie powództwa, natomiast nie jest dochodzeniem wezwanie do próby ugodowej w postępowaniu pojednawczym (art. 184 – 186 k.p.c.).

Jak wynika z twierdzeń powoda, wywodzi on roszczenie z faktu naruszenia posiadania garażu murowanego oznaczonego numerem 11 położonego w S. przy al. (...), polegającego na pozbawieniu go posiadania tego garażu („wyzucia z posiadania”) – pozwany miała bowiem w październiku 2024 roku wymienić dotychczasowe zamki zamontowane w garażu i zamontował własne zamki przejmując tym samym posiadanie garażu. W takim przypadku naruszenie posiadania stanowi zdarzenie jednorazowe i następuje w oznaczonym momencie, dalej zaś następuje już wykonywanie posiadania przez nowego posiadacza.

Na podstawie zeznań świadków H. S. (1) oraz K. S. (2), a także zeznań stron sąd ustalił, że od kwietnia 2021 roku do dnia wymienienia zamków w październiku 2024 roku w przedmiotowym garażu znajdowały się rzeczy powoda M. S. oraz samochód należący do ojca stron, który zmarł w kwietniu 2021 roku. Świadkowie H. S. (1) oraz K. S. (2) w toku postępowania zeznały, że strona pozwana po 2021 roku nie przechowywała w przedmiotowym garażu żadnych rzeczy, jednocześnie zgodnie z zeznaniami świadków przez ww. okres czasu strona pozwana nie dysponowała kluczami do garażu.

Na rozprawie w dniu 23 lipca 2025 roku pozwany zeznał, że od śmierci ojca tj. od kwietnia 2021 roku do momentu wymiany zamków w październiku 2024 roku nie miał on dostępu do przedmiotowego garażu, gdyż nie był w posiadaniu kluczy umożliwiających mu wejście.

Z zeznań świadków oraz stron postępowania, w tym na podstawie pisma znajdującego się w aktach sprawy sąd ustalił, że dnia 29 października 2024 roku na zlecenie strony pozwanej dokonano otwarcia przedmiotowego garażu przy pomocy ślusarza, a tym samym dokonano zajęcia rzeczy znajdujących się w środku. O zamiarze wymiany zamków w garażu numer (...) strona pozwana poinformowała powoda ww. pismem z dnia 10 października 2024 roku, w którym wezwała M. S. do ostatecznego opuszczenia i opróżnienia zajmowanego bez podstawy prawnej lokalu niemieszkalnego tj. garażu numer (...) położonego w S. przy al. (...). Pozwany wyznaczył powodowi termin 14 dni od dnia doręczenia pisma na oddanie opróżnionego lokalu niemieszkalnego wraz z kluczami wskazując, że po tym czasie w garażu zostanie dokonana wymiana zamków na koszt wezwanego. Zgodnie z zeznaniami świadka K. S. (2) po dokonaniu wymiany zamków w garażu M. S. skontaktował się z R. S. dnia 29 października 2024 roku, lub dnia następnego.

Niewątpliwie zmiana zamków dokonana w dniu 29 października 2024 roku przez stronę pozwaną naruszyła posiadanie powoda. Podkreślenia wymaga, że pozwany zgodnie z obowiązującym prawem, nie może poza postępowaniem egzekucyjnym dokonywać działań zmierzających do bezprawnego usunięcia powoda z przedmiotowego garażu murowanego, ani zakłócać korzystanie przez powoda z niego. sąd w postępowaniu o ochronę posiadania nie bada w ogóle stosunków własnościowych a jedynie posiadanie i fakt jego naruszenia. W procesie posesoryjnym przedmiotem badania sądu są wyłącznie okoliczności związane z samym posiadaniem – tj. ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje przysługujące posiadaczowi i naruszycielowi prawo do rzeczy oraz ich dobra, czy zła wiara. Przesłanką uwzględnienia roszczenia jest jedynie samowolne naruszenie posiadania. Naruszenie posiadania polega natomiast na jakimkolwiek wkroczeniu w sferę faktycznego władztwa sprawowanego nad rzeczą przez posiadacza uniemożliwiając lub utrudniając tym samym jego sprawowanie. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Działania podjęte przez pozwanego R. S. naruszyły posiadanie przez powoda lokalu niemieszkalnego tj. garażu murowanego numer (...) położonego w S. przy ul. (...) przez zakłócanie korzystania z niego, co wykazało postępowanie dowodowe.

Sąd wskazuje, że na moment zarówno zaistnienia naruszeń posiadania nieruchomości powoda, jak i na moment orzekania, nie istnieją prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem (art. 344 § 1 k.c.).

Mając na względzie powyższe ustalenia sąd w punkcie I wyroku z dnia 13 sierpnia 2025 roku nakazał pozwanemu, aby przywrócił powodowi naruszone posiadanie pomieszczeń garażu murowanego oznaczonego numerem 11 przy al. (...) w S. o powierzchni 19,82 m2 i zaniechania dalszych naruszeń posiadania garażu.

Na podstawie art. 333 § 2 k.p.c., zgodnie z którym sąd może nadać wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza należność z wekslu, czeku, warrantu, rewersu, dokumentu urzędowego lub dokumentu prywatnego, którego prawdziwość nie została zaprzeczona, oraz jeżeli uwzględnia powództwo o naruszenie posiadania, wobec czego w niniejszym postępowaniu sąd w punkcie III wyroku nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności, uznając, że jest to niezbędne dla ochrony posiadania powoda.

Stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a także zeznań świadków H. S. (2) i K. S. (2) oraz stron postępowania powoda M. S. i pozwanego R. S.. Do wszystkich zeznań sąd podszedł z ostrożnością, gdyż wszyscy przesłuchani świadkowie byli związani bądź z powodem, bądź pozwanym, zaś strony – co oczywiste, były zainteresowane uzyskaniem korzystnego dla siebie wyniku sprawy. Nie mniej jednak, w takim zakresie, w jakim powyższe zeznania były ze sobą spójne, sąd uznał je za wiarygodne.

O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu obciążył pozwanego całością poniesionych przez powódkę kosztów procesu, na co składały się: opłata sądowa od pozwu (200,00 zł), wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej (320,00 zł) ustalone na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2023 r. poz. 1935) oraz opłata od pełnomocnictwa (17,00 zł).