Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2024 roku

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie – Wydział III Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Janik-Białek

Protokolant: stażysta Alicja Kacała

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. J. (1) i I. J.

przeciwko I. R. (1)

o przywrócenie naruszonego posiadania i zaniechanie dalszych naruszeń

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powodów A. J. (1) i I. J. solidarnie na rzecz pozwanej I. R. (1) kwotę 657 (sześciuset pięćdziesięciu siedmiu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia Małgorzata Janik- Białek

Sygn. akt III C 722/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 listopada 2022 r. I. J. i A. J. (1) wnieśli o przywrócenie naruszonego posiadania pomieszczenia piwnicznego oznaczonego numerem 7 (aktualnie oznaczonego przez pozwaną I. R. (1) numerem 5), przynależnego do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczysta Kw (...) wraz z pozostawionymi w tym pomieszczeniu ruchomościami, stanowiącymi wspólność majątkową małżeńską powodów, poprzez wydanie kluczy do kłódki zainstalowanej na drzwiach wejściowych do pomieszczenia oraz o zakazanie naruszania posiadania powodów w przyszłości. Nadto wnieśli o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powodowie podnieśli, że na podstawie umowy z dnia 16 grudnia 2011 r. nabyli prawo własności lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą Kw (...). Do lokalu tego, zgodnie z ww. umową, przynależy pomieszczenie piwniczne oznaczone na drzwiach wejściowych numerem 7. W dacie zawarcia umowy powodowie objęli w posiadanie również i pomieszczenie piwniczne i użytkowali je nieprzerwanie do czasu bezprawnego naruszenia ich posiadania przez pozwaną I. R. (1), co miało miejsce pod koniec 2021 r. O naruszeniu posiadania powodowie dowiedzieli się w momencie podjęcia próby dostania się do pomieszczenia z uwagi na konieczność udzielenia administratorowi dostępu do pionu kanalizacyjnego przebiegającego przez piwnicę. Podczas próby otworzenia piwnicy okazało się, że posiadany przez powodów klucz nie pasuje do zamka. Kłódka została zdemontowana i powodowie założyli nową kłódkę. W nocy pozwana zdemontowała kłódkę założoną przez powodów, założyła własne zabezpieczenie i na drzwiach piwnicy zamalowała widniejący numer 7, a następnie czarną farbą nakreśliła numer 5. Pozwana pozostawiła swój numer telefonu do kontaktu. Pismem z dnia 22 lipca 2022 r. pozwana została wezwana do przywrócenia powodom posiadania ww. pomieszczenia piwnicznego. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

W świetle powyższego, uzasadnione jest, w ocenie powodów, żądanie przywrócenia naruszonego posiadania pomieszczenia piwnicznego oraz zakazanie pozwanej naruszania posiadania powodów w przyszłości.

Pozwana I. R. (1) wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc, że będące przedmiotem sporu pomieszczenie piwniczne od lat osiemdziesiątych użytkowane było przez jej babkę, której przysługiwało prawo do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Piwnica również oznaczona była numerem 5. Babka zmarła w 1999 r. Po jej śmierci nagle na drzwiach pomieszczenia piwnicznego pojawił się numer 7 i zmieniono kłódkę. Jej syn założył swoją kłódkę. Taka sytuacja miała miejsce kilkukrotnie. Pozwana podniosła nadto, że wbrew twierdzeniom strony powodowej, piwnica była w jej posiadaniu co najmniej od 2018 r. Pomieszczenie to użytkował najemca lokalu numer (...). Z pisma powodów z dnia 28 grudnia 2021 r. kierowanego do zarządy nieruchomości wspólnej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wynika, że po tym, jak kłódka została przecięta przez hydraulika, w piwnicy znajdowały się rzeczy należące do pozwanej. Z informacyjnego przesłuchania powoda wynika również, że w 2018 r. w piwnicy znajdowały się 2 rowery i że powód wzywał przez ogłoszenie do ich zabrania. Przedmiotowa piwnica przez okres kilku lat znajdowała się zatem w posiadaniu pozwanej i to zachowania strony powodowej polegające na zmianie kłódki nosiły znamiona naruszenia posiadania ( pismo k. 144 – 145).

Pozwana wniosła nadto o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej.

W dalszym toku postępowania strony nie modyfikowały swoich zasadniczych stanowisk procesowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

2 stycznia 1970 r. lokal położony w S. przy ul. (...) został wynajęty E. M. (1).

Zgodnie z postanowieniem par. 3 umowy najmu najemcy przysługiwało wyłączne prawo do używania piwnicy oznaczonej numerem 7 położonej w budynku przy ul. (...).

Najemca wraz z małżonką M. M. użytkował pomieszczenie piwniczne oznaczone numerem 7.

Dowód:

- kopia umowy najmu k. 208 – 211,

- zeznania świadka A. W. k. 214 – 216.

W latach 80 – tych I. L. (1) wynajęła lokal położony w S. przy ul. (...). Z prawem najmu tego lokalu związane było prawo do używania pomieszczenia piwnicznego.

Przed 1999 r. I. L. (1) użytkowała pomieszczenie piwniczne oznaczone numerem 7 położone w budynku przy ul. (...). Trzymała w niej między innymi węgiel, przetwory.

Po śmierci I. L. (1) prawo własności lokalu położonego w S. przy ul. (...) przeszło na jej córkę I. R. (1).

Dowód:

- zeznania świadka P. D. k. 150 v. , transkrypcja k. 152 a – 152 d,

- zeznania pozwanej I. R. (1) w charakterze strony k. 228.

Poprzednik prawny Gminy M. S., z którym E. M. (2) i I. L. (2) zawarli wyżej wymienione umowy najmu, przyznawał najemcom prawo do używania pomieszczeń piwnicznych.

Po zbyciu na rzecz najemców prawa własności lokali, przyznane do używania pomieszczenia piwniczne stanowiły pomieszczenia przynależne do nabytych lokali.

Dowód:

- zeznania świadka T. S. k. 213 v. – 214.

W latach 2000 – 2005 w lokalu przy ul. (...) zamieszkiwała wnuczka M. A. W.. Użytkowała ona piwnicę oznaczoną numerem 7. W piwnicy znajdowały się półki na przetwory oraz słoiki.

Dowód:

- zeznania świadka A. W. k. 214 – 216.

10 stycznia 2005 r. J. J. (córka powodów) nabyła od M. M. i A. W. prawo własności lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...).

W umowie nie zawarto żadnego postanowienia co do przysługującego właścicielowi tego lokalu prawa do pomieszczenia piwnicznego.

Małżonek A. W. przekazał rodzicom nabywczyni klucze do pomieszczenia piwnicznego, z którego korzystała M. M. i wkazał im to pomieszczenie – oznaczone numerem 7.

J. J. objęła pomieszczenie piwniczne w posiadanie. Wchodziła do niego od podwórka: po lewej stronie było wejście do piwnicy, potem kilka schodków, a następnie w prawo i za rogiem była usytuowana piwnica numer 7. W piwnicy składowała rzeczy pozostałe po remoncie lokalu i te, które były zbędne w lokalu.

Dowód:

- zeznania świadka J. J. k. 190, transkrypcja k. 192a-192h,

- zeznania powoda A. J. (1) w charakterze strony k. 228,

- zeznania powódki I. J. w charakterze strony k. 228,

- kopia umowy sprzedaży k. 155 – 158.

16 grudnia 2011 r. J. J. zbyła prawo własności lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) na rzecz swoich rodziców I. J. i A. J. (1).

W par. 2 umowy sprzedaży wskazano, że właściciele lokalu numer (...) korzystają w sposób wyłączny z piwnicy numer 7.

J. J. przekazała nabywcom klucze do pomieszczenia piwnicznego numer 7.

Powodowie objęli pomieszczenie piwniczne w posiadanie.

Dowód:

- umowa sprzedaży k. 9 – 11,

- zeznania powoda A. J. (1) w charakterze strony k. 228,

- zeznania powódki I. J. w charakterze strony k. 228.

Powodowie wynajmowali lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...). Pomieszczenie piwniczne udostępniali tym najemcom, którzy byli zainteresowani korzystaniem z niego. W piwnicy przechowywali także sprzęty AGD oraz elementy wyposażenia mieszkania zbędne najemcom, jak np. stół.

W latach 2013 – 2016 z piwnicy korzystali najemcy – dwie kobiety – w celu przechowywania rowerów.

Kolejni najemcy nie byli zainteresowani używaniem piwnicy.

Dowód:

- protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 04.07.2016 r. k. 173, k. 225

- zeznania powoda A. J. (1) w charakterze strony k. 228,

- zeznania powódki I. J. w charakterze strony k. 228.

W okresie, kiedy lokal był wynajmowany, powodowie nie korzystali z piwnicy. Podczas pobytów w nieruchomości dokonywali jedynie zewnętrznej lustracji, czy piwnica jest zamknięta. Po stwierdzeniu, że na drzwiach wisi kłódka, nie otwierali pomieszczenia.

Dowód:

- zeznania powoda A. J. (1) w charakterze strony k. 228,

- zeznania powódki I. J. w charakterze strony k. 228.

W latach 2017 – 2018 P. D. zauważył, że na drzwiach do piwnicy znajduje się inna kłódka, do której nie pasują posiadane przez niego klucze. Wymienił tą kłódkę na swoją.

W 2018 r. powodowie stwierdzili, że doszło do włamania do piwnicy – pomieszczenie było otwarte.

Powód zlecił naprawę uszkodzonych drzwi do pomieszczenia piwnicznego i założył nową kłódkę.

Dowód:

- zeznania powoda A. J. (1) w charakterze strony k. 228,

- zeznania powódki I. J. w charakterze strony k. 228.

Przed (...) syn I. P. D., działający w imieniu i na rzecz swojej matki - wynajmował lokal przy ul. (...) parze z małym dzieckiem. Najemcy użytkowali również pomieszczenie piwniczne oznaczone numerem 7. Trzymali w nim między innymi rzeczy dziecka jak wózek i zabawki.

W 2019 r. P. D. wynajął lokal przy ul. (...) Y. T.. Poinformował najemcę, że do lokalu przynależy pomieszczenie piwniczne oznaczone numerem 7. Wynajmujący wyjaśnił, że oznaczenie pomieszczenia numerem 7 nastąpiło na skutek błędu. Klucz do tego pomieszczenia nowy najemca otrzymał od poprzednich najemców. Klucz ten pasował do kłódki. W pomieszczeniu piwnicznym znajdowały się m. in. rzeczy dziecka. Nowy najemca wezwał poprzednich najemców do zabrania postawionych w pomieszczeniu piwnicznym rzeczy, lecz bezskutecznie. Po kilku miesiącach uprzątnął przedmiotowe rzeczy z pomieszczenia, a z uwagi na to, że był z zawodu hydraulikiem, w piwnicy przechowywał narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania zawodu. Pomieszczenie to zajmował również pod koniec 2021 r. Był widywany przez sąsiadkę z mieszkania nr (...), jak schodził do piwnicy razem z synem i zanosił tam swoje rzeczy.

Dowód:

- zeznania świadka P. D. k. 150 v. , transkrypcja k. 152 a – 152 d,

- zeznania świadka Y. T. k. 189 – 190,

- zeznania pozwanej I. R. (1) w charakterze strony k. 228,

- zdjęcia k. 146 – 148;

- zeznania świadka E. W. (1) k. 227 v

W listopadzie 2021 r. z powodami skontaktował się zarządca wspólnoty mieszkaniowej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. z prośbą o udostępnienie pomieszczenia piwnicznego oznaczonego numerem 7 w związku z koniecznością usunięcia awarii.

Gdy powód przybył do piwnicy wraz z przedstawicielami zarządcy, okazało się, że posiadany przez niego klucz nie pasuje do kłódki, która jest zawieszona na drzwiach.

Na jego polecenie pracownicy przecięli kłódkę, usunęli awarię, a następnie na drzwiach założono nową, zakupioną przez powoda kłódkę.

Dowód:

- zeznania świadka W. W. (2) k. 103,

- zeznania świadka H. G. k. 103,

- zeznania powoda A. J. (1) w charakterze strony k. 228,

- zeznania powódki I. J. w charakterze strony k. 228.

Najemca lokalu numer (...) - Y. T. po stwierdzeniu, że posiadany przez niego klucz nie pasuje do pomieszczenia piwnicznego numer 7, zdjął kłódkę założoną przez powoda, założył własną, a na drzwiach namalował czarną farbą numer 5. Zostawił numer telefonu do właścicielki lokalu numer (...) –I. R. (1) w celu nawiązania kontaktu i wyjaśnienia sprawy zajmowania piwnicy.

Dowód:

- zeznania świadka Y. T. k. 189 – 190,

- zdjęcie k. 20.

Powód zwrócił się o wyjaśnienie problemu z piwnicą numer 7 do zarządcy wspólnoty mieszkaniowej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S..

Zarządca poinformował, że na klatce schodowej zostało wywieszone ogłoszenie o konieczności oznaczenia przez właścicieli lokali – ponumerowania przynależnych do ich lokali pomieszczeń piwnicznych.

Dowód:

- pismo z dnia 28.12.2021 r. k. 15 – 16,

- pismo z dnia 01.02.2022 r. k. 17 – 18,

- pismo z dnia 28.01.2022 r. k. 19,

- zeznania świadka T. S. k. 213 v. – 214,

- zeznania powoda A. J. (1) w charakterze strony k. 228,

- zeznania powódki I. J. w charakterze strony k. 228.

Pismem z dnia 22 lipca 2022 r. powodowie wezwali pozwaną do wydania zajmowanego pomieszczenia piwnicznego numer 7.

Dowód:

- wezwanie do wydania pomieszczenia k. 21 – 22,

- dowód nadania k. 23,

- wydruk ze strony internetowej operatora pocztowego k. 25 – 25,

- zeznania powoda A. J. (1) w charakterze strony k. 228,

- zeznania powódki I. J. w charakterze strony k. 228.

Pozew w niniejszej sprawie wpłynął do tut. Sądu w dniu 8 listopada 2022 r.

Niesporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 344 par. 1 i 2 k.c., zgodnie z treścią którego przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem (par. 1). Roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia (par. 2).

Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 478 k.p.c. w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznaje natomiast prawa do spornej rzeczy ani dobrej wiary pozwanego. Zakres kognicji sądu ograniczony jest zatem do badania ostatniego stanu posiadania i faktu jego naruszenia, co zostało podyktowane potrzebą udzielenia posiadaczowi szybkiej ochrony. W procesie posesoryjnym roszczenie powoda oparte jest wyłącznie na posiadaniu, i to niezależnie od tego, czy jest to posiadanie samoistne, czy zależne, wadliwe, czy niewadliwe, w dobrej, czy w złej wierze, zgodne, czy też niezgodne z prawem, a wydany wyrok ma charakter tymczasowy w tym znaczeniu, że nie rozstrzyga o prawach stron i nie zamyka drogi do ich dochodzenia. Żądanie przywrócenia naruszonego posiadania nie jest żądaniem skierowanym do prawa, lecz dotyczy stanu faktycznego, i nie zmierza do pozbawienia osoby naruszającej prawa posiadania rzeczy, lecz do odzyskania przez dotychczasowego posiadacza faktycznego władztwa nad rzeczą w związku z samowolą uprawnionego w realizowaniu przysługującego mu prawa do rzeczy. Uwzględnienie powództwa posesoryjnego nie przesądza zatem samego prawa do posiadania, o którym może orzec sąd w innym postępowaniu. Dlatego też osoba pozwana nie może podnieść zarzutu, że to ona, a nie dotychczasowy posiadacz, jest osobą uprawnioną do władania rzeczą (jako właściciel lub uprawniony z innego prawa). Od tej zasady przepis art. 344 § 1 in fine k.c. wprowadza jeden wyjątek. Zezwala on na podniesienie przez pozwanego zarzutu prawa, jeżeli prawomocne orzeczenie sądu lub innego organu, powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju, stwierdza, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Jeżeli pozwany przedstawi takie orzeczenie, to powództwo posesoryjne zostanie oddalone, choćby naruszenie posiadania było samowolne ( por. uchwałę SN z dnia 26 lipca 1968 r., III CZP 52/68, OSNCP 1969, nr 3, poz. 48; uchwałę SN z dnia 30 sierpnia 1968 r., III CZP 70/68, OSNCP 1969, nr 5, poz. 92).

Roszczenie posesoryjne służy ochronie faktycznego stanu posiadania, a nie ochronie praw podmiotowych. Postępowanie w sprawach o naruszenie posiadania ma charakter doraźny, gdyż zgodnie z art. 478 k.p.c. w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Istotą postępowania jest bezzwłoczna ochrona posiadacza poprzez zlikwidowanie skutków samowolnego naruszenia. Dlatego też ustawodawca postanowił, że przedmiotowe roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone „w ciągu roku od chwili naruszenia”. Mamy tutaj do czynienia z rygorystycznym terminem zawitym. Z jego upływem roszczenie posesoryjne wygasa, co sąd orzekający uwzględnia z urzędu. Bieg rocznego terminu zawitego rozpoczyna się od chwili dokonanego naruszenia posiadania. Ujemnym skutkom zastrzeżonego terminu zawitego można zapobiec jedynie poprzez „dochodzenie roszczenia” w ciągu roku od naruszenia posiadania. Nie można tu zaś zastosować dalszych zasad dotyczących przerwania bądź zawieszenia biegu przedawnienia roszczeń ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1960 r., 1 CR 859/59; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1926 r., C 1114/24). Przez dochodzenie roszczenia, o którym mowa w § 2 art. 344, rozumie się wytoczenie powództwa, natomiast nie jest dochodzeniem wezwanie do próby ugodowej w postępowaniu pojednawczym (art. 184-186 k.p.c.).

Jak wynika z twierdzeń strony powodowej, wywodzi ona roszczenie z faktu naruszenia posiadania pomieszczenia piwnicznego oznaczonego numerem 7, polegającego na pozbawieniu jej posiadania tego pomieszczenia („wyzucia z posiadania”) – pozwana miała bowiem usunąć kłódkę zawieszoną przez powodów, zająć pomieszczenie i założyć własną kłódkę. W takim przypadku naruszenie posiadania stanowi zdarzenie jednorazowe i następuje w oznaczonym momencie, dalej zaś następuje już wykonywanie posiadania przez nowego posiadacza.

Na podstawie dowodu z umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) Sąd ustalił, że najemcy tego lokalu – E. M. (1)- przysługiwało prawo do używania pomieszczenia piwnicznego oznaczonego numerem 7. Następnie pomieszczenie to użytkowała jego małżonka M. M.. Na podstawie zeznań świadków A. W., P. D. oraz A. J. (2), a także zeznań stron Sąd ustalił, że na przestrzeni lat, począwszy od lat 80 – tych, kiedy to prawo do lokalu położonego przy ul. (...) nabyła babka pozwanej I. L. (1), pomieszczenie piwniczne oznaczone numerem 7 użytkowane było zarówno przez osoby, którym przysługiwało prawo do lokalu numer (...) (powodowie i ich poprzednicy prawni oraz najemcy tego lokalu) jak i osoby, którym przysługiwało prawo do lokalu numer (...) (pozwana i osoby, które prawo do zajmowania lokalu wywodziły z zawartej z nią umowy najmu). I tak, z zeznań świadka P. D., syna pozwanej, wynika, że przed 1999 r. piwnica znajdowała się w posiadaniu właścicielki lokalu numer (...) - jego prababki I. L. (1). Składowała w nim między innymi węgiel, który świadek przynosił do mieszkania ogrzewanego wówczas piecem. Następnie w latach 2000 – 2005 r. z piwnicy korzystały A. W. i M. M.. A. W. sprzedała prawo własności lokalu numer (...) córce powodów A. J. (2) i na podstawie tej umowy objęła ona w posiadanie również i pomieszczenie piwniczne oznaczone numerem 7, aczkolwiek w umowie sprzedaży brak jakiejkolwiek adnotacji o nabyciu prawa do tego pomieszczenia. Świadek T. S. wyjaśniła natomiast, że pomieszczenia piwniczne stanowiły pomieszczenia przynależne do zbywanych lokali mieszkalnych. Następnie, na podstawie umowy z dnia 16 grudnia 2011 r., prawo własności lokalu numer (...) nabyli powodowie. W umowie znalazło się oświadczenie stron, że właściciele lokalu numer (...) korzystają w sposób wyłączny z piwnicy numer 7. Podstawą tego oświadczenie nie był jednak żaden dokument, a jedynie oświadczenie zbywającej J. J.. Z zeznań powodów w charakterze strony wynika, że objęli oni przedmiotową piwnicę w posiadanie i składowali w niej rzeczy, które okazały się zbędne w lokalu. Lokal numer (...) wynajmowali. Piwnicę okazywali i udostępniali jedynie tym najemcom, którzy byli zainteresowani korzystaniem z tego pomieszczenia. Między innymi z piwnicy korzystały dwie kobiety (pielęgniarki), które składowały w niej rowery. Umowa zawarta z tymi osobami wygasła w 2016 r. Następni najemcy – arabska rodzina – nie byli zainteresowani pomieszczeniem piwnicznym. W okresach, kiedy lokal numer (...) był wynajmowany, powód nie miał potrzeby korzystania z piwnicy. Podczas pobytów na nieruchomości zaglądał jedynie, czy pomieszczenie jest zamknięte. Kiedy widział, że wisi kłódka, nie zaglądał do wnętrza pomieszczenia. W 2018 r. powodowie stwierdzili, że doszło do włamania do piwnicy – pomieszczenie było otwarte. Powód zlecił zatem naprawę uszkodzonych drzwi do pomieszczenia i założył nową kłódkę. Do listopada 2021 r., kiedy to zarządca nieruchomości domagał się udostępnienia piwnicy w celu usunięcia awarii, powód nie zaglądał do tego pomieszczenia i nie korzystał z niego. Na podstawie zeznań świadka P. D. oraz Y. T. Sąd ustalił natomiast, że od 2019 r. pomieszczenie piwniczne było nieprzerwanie zajmowane przez Y. T., który wynajmował lokal mieszkalny nr (...) od pozwanej. P. D. zeznał, że wskazał nowemu najemcy pomieszczenie piwniczne oznaczone numerem 7 oraz że nowemu najemcy został wydany klucz do piwnicy. W pomieszczeniu tym znajdowały się wówczas rzeczy poprzednich najemców lokalu numer (...), między innymi rzeczy przeznaczone do użytkowania przez dziecko. Ostatecznie Y. T. objął piwnicę w posiadanie i trzymał w niej przedmioty związane z wykonywanym zawodem. Był widywany przez sąsiadkę - świadka E. W. (1) z rzeczami hydraulicznymi jak schodzi do piwnicy razem z synem. Do listopada 2021 r. Y. T. korzystał z pomieszczenia w sposób wyłączny i nieprzerwany. Strona powodowa nie zaoferowała żadnego dowodu, który podważyłby prawdziwość i wiarygodność zeznań P. D., E. W. (1) i Y. T.. Dowodem takim nie mogą być bowiem zeznania powodów, z których wynika jedynie, że od 2018 r., kiedy to założyli nową kłódkę, nie wchodzili do pomieszczenia piwnicznego i nie korzystali z niego. Nie mają zatem powodowie wiedzy pozwalającej na ustalenie, że najemca lokalu numer (...) nie użytkował spornej piwnicy. P. D. zeznał natomiast, że po 2018 r., kiedy to powodowie założyli kłódkę, usunął ją i założył swoją. Y. T. do listopada 2021 r. nie miał problemu z wejściem do piwnicy i korzystaniem z niej.

Reasumując powyższe rozważania, na podstawie dowodów zaoferowanych przez strony, nie było możliwe ustalenie daty dziennej, kiedy doszło do naruszenia posiadania pomieszczenia piwnicznego numer 7. Jednakże w ocenie Sądu naruszanie posiadania powodów nastąpiło z momentem usunięcia przez P. D. kłódki powodów i założenia swojej kłódki a następnie wydania przedmiotowego pomieszczenia do użytkowania najemcy lokalu nr (...) Y. T. czyli w okresie 2018-2019 r., a najpóźniej w 2019 r., kiedy to piwnica była już użytkowana przez ww. najemcę lokalu numer (...). Ze złożonych zeznań wynika bowiem, że od tego roku nieprzerwanie korzystał on z piwnicy. Pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu w dniu 8 listopada 2022 r., a zatem niewątpliwie po upływie roku od chwili naruszenia. Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. art. 344 par. 2 k.c., postanowił, iż roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia. Dla ustalenia momentu rozpoczęcia biegu ww. terminu prekluzyjnego ma zatem znaczenie chwila naruszenia posiadania, a nie chwila powzięcia przez powodów wiedzy o tym naruszeniu.

Skoro zatem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do ustalenia, iż do naruszenia posiadania powodów doszło najpóźniej w 2019 r., a pozew w sprawie został wniesiony w dniu 8 listopada 2022 roku, to dochodzone pozwem roszczenie wygasło, co musiało skutkować oddaleniem powództwa.

Nawet zaś gdyby przyjąć, że strona powodowa wytoczyła powództwo posesoryjne z zachowaniem terminu przewidzianego przepisem art. 344 par. 2 k.c., to powództwo podlegałoby oddaleniu z tego powodu, że ostatni nieprzerwany stan posiadania wskazuje na najemców lokalu należącego do pozwanej I. R. (2). Powodowie złożyli protokół zdawczo – odbiorczy datowany na 4 lipca 2016 r. , z którego wynika, że najemcy lokalu numer (...) zwrócili również klucz do pomieszczenia piwnicznego. Pozwala to na przyjęcie, że do 4 lipca 2016 r. pomieszczenie piwniczne znajdowało się w posiadaniu powodów – użytkowali je najemcy powodów. Powód zeznał, że kolejni najemcy lokalu nie byli zainteresowani korzystaniem z pomieszczenia piwnicznego. Powód również nie był zainteresowany korzystaniem z niego poza wstawieniem do piwnicy stołu, zbędnego dla wynajmującej mieszkanie nr (...) rodziny arabskiej. Z kolei świadek P. D. zeznał, że w latach 2017 – 2018 lokal numer (...) wynajmował małżonkom z dzieckiem. Najemcy ci korzystali z pomieszczenia piwnicznego i po zakończeniu najmu pozostawili w nim między innymi rzeczy należące do dziecka (wózek, zabawki). Zeznania tego świadka korespondują z zeznaniami świadka Y. T., który zeznał, że przez pewien czas po zawarciu umowy najmu nie mógł użytkować piwnicy ponieważ były w nim rzeczy należące do poprzedniego najemcy, w tym rzeczy dziecka. Po włamaniu w 2018 r., po stwierdzeniu którego powodowie naprawili drzwi i założyli nową kłódkę, kłódka ta została zdjęta przez P. D. a pomieszczenie piwniczne zostało ponownie objęte w posiadanie przez pozwaną. Działający w jej imieniu i na jej rzecz P. D. przekazał następnie przedmiotową piwnicę do użytkowania kolejnemu najemcy lokalu nr (...), który od 2019 r. korzystał z niej nieprzerwanie do końca listopada 2021 r., a więc przez okres prawie dwóch lat. A zatem ostatni spokojny i nieprzerwany stan posiadania wskazuje na pozwaną, a nie na powodów.

Z powyższych względów powództwo uległo oddaleniu.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz kopii dokumentów złożonych przez stronę powodową, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana, a także na podstawie zeznań świadków W. W. (2), H. G., A. W., J. J., P. D., Y. T., T. S. oraz pozwanej w charakterze strony, co do wiarygodności których Sąd nie powziął zastrzeżeń. Zeznania powodów w charakterze strony okazały się natomiast niewystarczające do poczynienia ustaleń faktycznych co do daty naruszenia posiadania, zgodnych z twierdzeniami tej strony. Z zeznań P. D. i Y. T. wynika bowiem jednoznacznie, że co najmniej od 2019 r. piwnica znajdowała się w wyłącznym użytkowaniu Y. T.. Brak przy tym dowodów, które podważałyby prawdziwość i wiarygodność zeznań tych świadków. Zeznania natomiast świadka E. W. (2) okazały się przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie w marginalnymi jedynie zakresie tj. co do faktu, że Y. T. był przez tego świadka widywany, jak schodził do piwnicy z synem zanosząc tam rzeczy służące do wykonywania przez niego prac hydraulicznych. W pozostałym zakresie świadek ten nie miała natomiast wiedzy co do tego, w jaki sposób strony niniejszego procesu użytkowały przedmiotową piwnicę. Zeznania świadka dotyczyły jedynie okresu jej użytkowania przez poprzednika prawnego pozwanej.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wynikającymi z art. 98 par. 1 k.p.c. zasadami odpowiedzialności za wynik postepowania i zwrotu kosztów celowych. Powodowie przegrali proces, a zatem zobligowani są zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty procesu, które zgodnie z art. 98 par. 3 k.p.c. obejmują wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata oraz opłatę skarbową od złożonego pełnomocnictwa procesowego.

W ocenie Sądu zostały spełnione przesłanki uzasadniające przyznanie pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności wysokości stawki minimalnej.

Przepis par. 15. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie stanowi, że

1. Opłaty stanowiące podstawę zasądzania kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich ustala się z uwzględnieniem stawek minimalnych określonych w rozdziałach 2-4.

2. (utracił moc);

3. Opłatę ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki ani wartości przedmiotu sprawy, jeśli uzasadnia to:

1) niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu;

2) wartość przedmiotu sprawy;

3) wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie;

4) rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.

Zgodnie z par. 5 pkt 4 tego rozporządzenia stawka minimalna w sprawach o naruszenie posiadania wynosi 320 zł.

Stan prawny niniejszej sprawy nie wykraczał poza zakres typowej sprawy tego rodzaju, jednakże ustalenie stanu faktycznego sprawy, który obejmował okres wielu lat wstecz i dotyczył stanu posiadania przedmiotowego pomieszczenia piwnicznego również i przez poprzedników prawnych stron, wymagało znacznego nakładu pracy pełnomocników stron i prowadzenia szerokiego postępowania dowodowego obejmującego dokumenty i zeznania świadków oraz stron. Stąd też w ocenie Sądu uzasadnione jest przyznanie pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki minimalnej, tj. w kwocie 640 zł. Poza ww. kosztami strona pozwana poniosła nadto koszt 17 zł opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie II wyroku zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanej koszty procesu w kwocie 657 zł oraz, stosownie do treści przepisu art. 98 par. 1 [1] k.p.c., odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

Sędzia Małgorzata Janik-Białek