Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Alicja Przybylska
Protokolant:	Sekretarz sądowy Katarzyna Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2023 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Company (...) z siedzibą w S. (Bułgaria)

przeciwko S. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt III C 687/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 kwietnia 2023 r. powód (...) Company (...) z siedzibą w S. (Bułgaria) wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego S. S. kwoty 2.902,01 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym koszami poniesionymi w elektronicznym postępowaniu upominawczym na podstawie art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c., kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kwotą 17 zł, tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty, zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W uzasadnieniu żądania pozwu wskazano, że powód jest spółką bułgarskiego prawa handlowego zarejestrowaną w Agencji (...) Ministerstwa Sprawiedliwości Republiki Bułgarii pod numerem (...) i prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu ubezpieczeń komunikacyjnych i majątkowych. W zakresie działalności wykonywanej w Polsce podlega nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego jako notyfikowany zakład ubezpieczeń państwa członkowskich UE i EFTA – stron umowy o (...).

Dochodzone pozwem roszczenie wynika z wiążącej strony umowy – polisy ubezpieczeniowej (...) numer (...). Zgodnie z polisą powód udzielił ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdu marki V. o numerze VIN (...), a poprzednik prawny pozwanego (poprzedni właściciel auta) zobowiązany był do opłacenia rocznej składki w kwocie 517 zł. Płatność składki miała nastąpić w dwóch ratach, pierwsza w kwocie 260,75 zł płatna do dnia 27 listopada 2019 r., druga w kwocie 256,25 zł płatna do dnia 27 maja 2020 r. Wysokość należnej składki ustalana jest indywidualnie, po dokonaniu przez powoda oceny ryzyka w oparciu o przedstawione przez ubezpieczającego dane we wniosku. W niniejszej sprawie doszło do zbycia pojazdu, będącego przedmiotem ubezpieczenia, na pozwanego, co spowodowało przejście na niego praw i obowiązków z umowy ubezpieczenia. Pozwany nie wywiązał się w całości z umowy. Na dzień wytoczenia powództwa zadłużenie wynosi 2.902,01 zł jako rekalkulacja ryzyka ubezpieczeniowego. Wyznaczony w wezwaniu do zapłaty termin upłynął bezskutecznie.

Powództwo jest kontynuacją postępowania zainicjowanego przez powoda w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a pozew w (...) został złożony w dniu 12 grudnia 2022 r.

W dniu 23 grudnia 2022 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura VI-Nc-e (...)). Pozwany S. S. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2023 r., wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z dnia 23 grudnia 2022 r. umorzono postępowanie w całości.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 kwietnia 2020 r. pomiędzy G. P. (sprzedającym), a S. S. (kupującym) i A. Ł. (kupującym) została zawarta umowa sprzedaży samochodu marki V., rok produkcji 2000, nr VIN (...), kolor niebieski, nr rej. (...). Sprzedający oświadczył, że pojazd będący przedmiotem umowy stanowi jego wyłączną własność, jest wolny od wad prawnych oraz praw osób trzecich, iż nie toczy się żadne postępowanie, którego przedmiotem jest ten pojazd i że nie stanowi on również przedmiotu zabezpieczenia (§2 umowy). Sprzedający przeniósł na rzecz kupującego własność ww. pojazdu za kwotę 3.500 złotych (§4 umowy). Strony ustaliły, że wszelkiego rodzaju koszty transakcji wynikające z realizacji ustaleń niniejszej umowy oraz koszty opłaty skarbowej obciążają kupującego (§6 umowy).

Pod umową podpisali się jako kupujący S. S. oraz A. Ł. z dopiskiem „współwłaściciel”.

W/w pojazd chciała zakupić A. Ł. i poprosiła swojego kolegę S. S., aby pojechał wraz z nią ze S. do Ł. i pomógł jej przy dokonywaniu zakupu. Na miejscu okazało się, że A. Ł. nie zabrała ze sobą dowodu osobistego i w związku z tym właściciel pojazdu nie chciał podpisać z nią umowy sprzedaży. S. S. miał przy sobie swój dowód osobisty, więc zgodził się na to, by on także widniał na umowie sprzedaży jako kupujący.

Przy zawarciu umowy przekazano kartę pojazdu, dowód rejestracyjny i potwierdzenie ubezpieczenia samochodu w E. Hestia.

Dowód:

- umowa sprzedaży z 1 kwietnia 2020 r., k. 30,

- przesłuchanie S. S., k. 58.

W dniu 4 kwietnia 2020 r. została zawarta umowa sprzedaży pomiędzy S. S. (sprzedającym), a A. Ł. (kupującą), której przedmiotem był samochód marki V., rok produkcji 2000, nr VIN (...), kolor niebieski, nr rej. (...). Sprzedający oświadczył, że pojazd będący przedmiotem umowy zostaje sprzedany jako samochód do remontu za kwotę 1.800 zł. Podczas powrotu autem po zakupie od poprzedniego właściciela ujawniły się wady techniczne pojazdu. Wszystkie dokumenty związane z pojazdem były już w posiadaniu A. Ł. od dnia 1 kwietnia 2020 r. A. Ł. kontynuowała ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w E. Hestia.

Dowód:

- umowa z dnia 4 kwietnia 2020 r., k. 29,

- przesłuchanie S. S., k. 58.

Pismem z dnia 21 października 2022 r. (...) S.A. z siedzibą w W. działając w imieniu Towarzystwa (...) S.A., którego agentem wyłącznym jest (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. wezwała S. S. do zapłaty zadłużenia, które wraz z odsetkami na dzień 26 sierpnia 2022 r. wynosi 3.493,11 zł. Wskazano, że istnieje możliwość zawarcia ugody, a brak spłaty zadłużenia lub niewynegocjowanie w wyznaczonym terminie nowych warunków spłaty spowoduje podjęcie czynności windykacyjnych, w tym czynności na drodze postępowania sądowego.

S. S., wiedząc, że od dawna nie jest już właścicielem samochodu, którego miałoby dotyczyć ubezpieczenie, przekazał to wezwanie właścicielce pojazdu – A. Ł..

Dowód:

- wezwanie, k. 31,

- przesłuchanie S. S., k. 58.

(...) Company (...) AD używa również nazwy (...).

Sporządzono dokument: Wniosek – Polisa ubezpieczenia nr: (...), Ubezpieczenie komunikacyjne (...), w którym wskazano m.in.:

- Okres ubezpieczenia: od 2019-11-26 do 2020-11-25,

- Ubezpieczający/właściciel: G. P.,

- Dane pojazdu: numer rejestracyjny (...), marka, model: V. (...), Moc silnika 74 kW, Pojemność silnika: 1595 cm3, Rok produkcji: 2000, N. V.: (...), sposób użytkowania: prywatny.

Łączna składka do zapłaty: 517,00 zł.

Termin płatności i kwota składki:

2019-11-27, 260,75 zł,

2020-05-27, 256,25 zł.

Sporządzono dokument: Wniosek – Polisa ubezpieczenia nr: (...), Ubezpieczenie komunikacyjne (...), w którym wskazano m.in.:

- Okres ubezpieczenia: od 2020-04-01 do 2020-11-25,

- Ubezpieczający/właściciel: S. S.,

- Dane pojazdu: numer rejestracyjny (...), marka, model: V. (...), Moc silnika 74 kW, Pojemność silnika: 1595 cm3, Rok produkcji: 2000, N. V.: (...), sposób użytkowania: prywatny.

Łączna składka do zapłaty: 2.955,18 zł.

Termin płatności i kwota składki:

2019-11-27, 260,75 zł,

2019-12-09, 0,00 zł,

2020-04-08, 2.955,18 zł,

2020-05-27, 256,25 zł.

Dowód:

- wydruk, k. 15,

- wniosek, k. 27-28,

- wniosek, 25-26.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa dochodziła zapłaty kwoty 2.902,01 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty, powołując się na fakt obowiązywania polisy ubezpieczeniowej (...) o nr (...). Ciężar dowodu w zakresie wykazania, że strony łączyła umowa ubezpieczenia OC i wysokości dochodzonego roszczenia ciążył na stronie powodowej.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Za podstawę czynionych ustaleń Sąd przyjął także dowód z przesłuchania pozwanego, który wskazał na okoliczności zawarcia umowy.

Pozwany S. S. nie kwestionował zawarcia umowy sprzedaży samochodu. W trakcie swojego przesłuchania w charakterze strony wskazał jednak na szczególne okoliczności związane z nabyciem przedmiotowego pojazdu, które nie pozostawały obojętne dla oceny zasadności żądania pozwu. Jak bowiem wynikało z zeznań pozwanego, które nie zostały zakwestionowane przez stronę przeciwną, S. S. figurował na umowie sprzedaży pojazdu z dnia 1 kwietnia 2020 r. z uwagi na wyświadczenie przysługi znajomej, która chciała dokonać nabycia w/w samochodu. Na podstawie dokumentów i zeznań pozwanego ustalono, że S. S. formalnie był właścicielem samochodu jedynie przez trzy dni. To, że był stroną umowy sprzedaży z dnia 1 kwietnia 2020 r. było jedynie wynikiem tego, że jego koleżanka – A. Ł. zapomniała zabrać ze sobą dowodu osobistego, gdy pojechali do Ł., gdzie znajdował się pojazd będący przedmiotem sprzedaży. Powrót do S. po dokument A. Ł. byłby kosztowny i czasochłonny, co skłoniło pozwanego do podpisania umowy w swoim imieniu. Zaznaczyć należy, że A. Ł. na umowie z dnia 1 kwietnia 2020 roku podpisała się jako współwłaściciel, co czyni relację pozwanego logiczną i znajdującą wsparcie w załączonych dowodach z dokumentów. W dniu 4 kwietnia 2020 r. natomiast przeniesiono własność pojazdu w całości na A. Ł.. Mając powyższe na uwadze uznać należało, że zawarcie przez pozwanego obu umów sprzedaży samochodu miało charakter przysługi koleżeńskiej.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Podstawę prawna powództwa stanowił także przepisy art. 26 i art. 31 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2277 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 ww. ustawy umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawiera się na okres 12 miesięcy, z zastrzeżeniem art. 27. Okres 12 miesięcy, o którym mowa w ust. 1, kończy się z upływem dnia poprzedzającego początkowy dzień okresu ubezpieczenia (ust. 2). Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej w tym samym dniu, w którym rozpoczyna się okres ubezpieczenia (ust. 3). Na podstawie art. 31 ww. ustawy w razie przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, przechodzą prawa i obowiązki poprzedniego posiadacza wynikające z tej umowy. Umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia. Przepisów art. 28 nie stosuje się (ust. 1). W razie niewypowiedzenia przez posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności pojazdu mechanicznego, umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, zakład ubezpieczeń może dokonać ponownej kalkulacji należnej składki z tytułu udzielanej ochrony ubezpieczeniowej, poczynając od dnia przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu, z uwzględnieniem zniżek przysługujących posiadaczowi, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności pojazdu mechanicznego oraz zwyżek go obciążających, w ramach obowiązującej taryfy składek. W przypadku gdy posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności pojazdu mechanicznego, złoży wniosek o dokonanie ponownej kalkulacji należnej składki, zakład ubezpieczeń jest obowiązany do jej dokonania za okres od dnia przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu. Posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności pojazdu mechanicznego, jest obowiązany podać do wiadomości zakładu ubezpieczeń wszystkie znane sobie okoliczności, których ujawnienie jest niezbędne do dokonania ponownej kalkulacji składki (ust.2).

W tym miejscu podkreślić należy, że strona dochodząca zapłaty zrekalkulowanej składki, poza wykazaniem istnienia podstawy prawnej swojego roszczenia, winna jest też udowodnić jego wysokość (tak wskazał Sąd Okręgowy w Szczecinie w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. akt II Ca 1363/12).

Na podstawie art. 32 ust. 1 i 4 ww. ustawy posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, jest obowiązany do przekazania posiadaczowi, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz do powiadomienia na piśmie zakładu ubezpieczeń, w terminie 14 dni od dnia przeniesienia prawa własności pojazdu, o fakcie przeniesienia prawa własności tego pojazdu i o danych posiadacza, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu (ust. 1). Posiadacz pojazdu mechanicznego, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu ponosi odpowiedzialność wobec zakładu ubezpieczeń za zapłatę składki należnej za okres od dnia, w którym nastąpiło przeniesienie na niego prawa własności pojazdu. Posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, ponosi solidarną odpowiedzialność z posiadaczem pojazdu, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, za zapłatę składki należnej zakładowi ubezpieczeń za okres od dnia przeniesienia prawa własności do dnia powiadomienia przez niego zakładu ubezpieczeń o okolicznościach, o których mowa w ust. 1 (ust. 2).

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

W toku niniejszego postępowania strona powodowa winna wykazać, iż na pozwanego przeszły uprawnienia i obowiązki wynikające z polisy numer (...), której wydruki załączone zostały do pozwu. W ocenie Sądu powód nie sprostał ciężarowi dowodowemu w tym zakresie.

Z żadnego z przedłożonych do akt dokumentów nie wynikało bowiem, iż poprzedni właściciel pojazdu posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w powodowym zakładzie ubezpieczeń. Jakkolwiek na podstawie art. 809 § 1 k.c. ubezpieczyciel zobowiązany jest potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia i dokumentem taki jest polisa, to norma ta nie zwalnia strony postępowania od konieczności wykazywania podnoszonych w toku procesu twierdzeń. Przedłożone do akt wydruki – wnioski – polisy nie zostały opatrzone podpisem ubezpieczającego i brak przesłanek do przyjęcia, iż G. P. przysługiwały jakiekolwiek uprawnienia i obciążały go obowiązki, które wraz ze zbyciem pojazdu przeszłyby na rzecz nabywcy.

W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie sposób także ustalić w jaki sposób zakład ubezpieczeń dokonał rekalkulacji składki, której dochodzi w niniejszym postępowaniu. Jak już natomiast uprzednio wskazano to strona powodowa winna wykazać zasadność dochodzonego roszczenia także w tym zakresie. Nie sposób ustalić kryteriów, które legły u podstaw takiego ukształtowania składki, co pozwoliłoby na dokonanie jej oceny zarówno przez drugą stronę sporu, jak i Sąd orzekający w sprawie. Roszczenie pozostawało zatem niewykazane także co do wysokości.

Niezależnie od powyższego w okolicznościach faktycznych sprawy żądanie pozwu ocenić należało jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Art. 5 Kodeksu cywilnego stanowi, iż nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c. są pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. Dlatego dla zastosowania art. 5 k.c. konieczna jest ocena całokształtu szczególnych okoliczności danego wypadku w ścisłym powiązaniu nadużycia prawa z konkretnym stanem faktycznym (vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2023 r., (...), LEX nr 3573594). Klauzula generalna zawarta w art. 5 k.c. wskazuje na niedopuszczalność czynienia ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i ma na celu zapobieżenie stosowaniu prawa w sposób, który prowadzi do skutków nie akceptowalnych z aksjologicznego punktu widzenia. Klauzula każdorazowo musi być wypełniona konkretną treścią odnoszącą się do okoliczności sprawy, a kryterium oceny jest wykonywanie przez daną osobę, przysługującego jej uprawnienia materialno-prawnego w aspekcie zasad współżycia społecznego, przez które należy rozumieć podstawowe reguły etycznego i uczciwego postępowania, akceptowane i godne ochrony reguły rzetelnego postępowania w stosunkach społecznych. Należą do nich „zasady słuszności”, „zasady uczciwego obrotu”, „zasady uczciwości” czy „lojalności” (Wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2016 r., II CSK 93/16, LEX nr 2182276).

W ocenie Sądu w okolicznościach faktycznych sprawy uznać należało, że żądanie zapłaty składki od osoby, będącej współwłaścicielem pojazdu przez okres 3 dni godziło w zasady słuszności i jawiło się jako niesprawiedliwe. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie powód nadużył także swojego prawa wynikającego z możliwości dokonania ponownej kalkulacji należnej składki z tytułu udzielanej ochrony ubezpieczeniowej, poczynając od dnia przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu i jednocześnie nie wykazał zasadności wysokości roszczenia. Posiadacz pojazdu mechanicznego, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu ponosi odpowiedzialność wobec zakładu ubezpieczeń za zapłatę składki należnej za okres od dnia, w którym nastąpiło przeniesienie na niego prawa własności pojazdu. Z dokumentu przedstawionego przez stronę powodową wynika, iż pozwany powinien zapłacić kwotę 2.955,18 zł. S. S. był właścicielem pojazdu od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia 4 kwietnia 2020 r. Wyliczona składka nie jest adekwatna do okresu, w którym pozwany był właścicielem pojazdu. Ponadto nie sposób ustalić jakimi kryteriami kierował się ubezpieczyciel kształtując wysokość składki na takim poziomie, tym bardziej iż poprzednio jej wysokość była znacznie niższa. Strona powodowa miała prawo do dokonania ponownej kalkulacji należnej składki z tytułu udzielanej ochrony ubezpieczeniowej, ale nie przedstawiła sposobu i metody wyliczenia. W ocenie sądu kwota 2.955,18 jest zdecydowanie zawyżona. Jednocześnie jako współwłaściciel pojazdu na umowie sprzedaży z dnia 1 kwietnia 2020 r. widnieje A. Ł., która przejęła wszelką dokumentację związaną z pojazdem i istnieje prawdopodobieństwo, że to ona opłaciła składkę ubezpieczeniową jako osoba, która dłużej była właścicielem pojazdu w okresie ubezpieczenia wskazanym przez powoda – tj. od dnia 1 kwietnia 2020 r. do 25 dnia listopada 2020 r.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo, o czym orzekł w sentencji wyroku.

Sygn. akt III C 687/23

S., dnia 21 listopada 2023 roku

ZARZĄDZENIE

Odnotować.

Dokonać faktycznego zwrotu pisma z dnia 27 sierpnia 2023 roku (k. 49), zgodnie z treścią zarządzenia wydanego na rozprawie w dniu 26 października 2023 roku.

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.