Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 28 maja 2025 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: stażysta Szymon Tobiasz

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2025r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nr (...) nieruchomości przy ul. (...) 1,2,3 w S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 17 409,13 zł (siedemnaście tysięcy czterysta dziewięć złotych trzynaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 marca 2024 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4 617 zł (cztery tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 680/24

UZASADNIENIE

wyroku z 28 maja 2025r.

Wspólnota Mieszkaniowa nr (...) nieruchomości przy ul. (...) 1,2,3 w S. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 17 409,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 marca 2024 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powódka podniosła, że strony zawarły umowę sprzedaży energii elektrycznej nr P/148/04/22, obowiązująca od dnia 1 stycznia 2023 r. , na podstawie której pozwana spółka zobowiązała się do sprzedaży energii elektrycznej do punktów poboru powódki za cenę 1 050 zł netto za MWh. W jej ocenie do zawartej umowy mają zastosowanie regulacje przewidziane w ustawie z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 r. Wbrew stanowisku strony pozwanej łącząca strony umowa nie gwarantowała stałej ceny energii elektrycznej, na co wskazuje jej treść. Postanowienie par. 9 ogólnych warunków umowy, stanowiące załącznik do umowy, przewidywały automatyczną zmianę cen energii w przypadku zmiany kalkulacji cen lub stawek opłat za energię elektryczną.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 przywołanej ustawy przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną lub wytwarzania energii elektrycznej, zwane dalej "podmiotem uprawnionym", stosuje cenę maksymalną w rozliczeniach z odbiorcami uprawnionymi, przyłączonymi do sieci dystrybucyjnej lub przesyłowej, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. b-f, w okresie od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2023 r., na podstawie umów zawartych, zmienionych lub których cena została określona zgodnie z ust. 2 pkt 3, po dniu 23 lutego 2022 r. Powodowa wspólnota mieszkaniowa, z mocy art. 2 pkt 2 lit. e tiret 29, jest takim podmiotem uprawnionym.

W listopadzie 2022 r. powódka złożyła oświadczenie o spełnieniu warunków pozwalających na uznanie składającego oświadczenie za odbiorcę uprawnionego. Odpowiedź na to oświadczenie otrzymała w lutym lub marcu 2023 r. Uzasadnione jest zatem naliczanie opłat za sprzedaż energii elektrycznej z uwzględnieniem ustalonej przez ustawodawcę ceny maksymalnej w następującej wysokości:

- w okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. – 785 netto za MWh (965,55 zł brutto),

- w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. – 693 zł netto za MWh (852,39 zł brutto).

Dochodzone pozwem roszczenie obejmuje różnicę pomiędzy cena określoną w umowie na kwotę 1 291,50 zł brutto za MWh, a ceną maksymalną brutto w wysokości odpowiednio 965,55 zł brutto i 852,39 zł brutto. Różnica ta wynosiła: w okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. 325,95 zł brutto i w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. – 439,11 zł brutto. W okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. zużycie energii elektrycznej na nieruchomości wspólnej wynosiło 38,050 MWh, natomiast w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. wynosiło 11,402 MWh. Nadpłata w okresie od stycznia 2023 r. do końca sierpnia 2023 r. wynosiła 12 402,39 zł (38,050 x 325,95 zł) , a w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. – 5 006,13 zł (11,402 x 439,11 zł ). Łącznie nadpłata z tego tytułu wynosi 17 409,13 zł.

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Spółka przyznała fakt związania stron umową, z której powódka wywodzi roszczeniem podniosła natomiast, że nie jest ona podmiotem uprawnionym, o którym mowa w art. 2 pkt 2 litera a ustawy z dnia z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 r. Ustawodawca wymaga, aby zakup energii elektrycznej dokonywany był jedynie w celu jej zużycia na potrzeby m. in. gospodarstw domowych, oświetlenia w budynkach mieszkalnych, zasilania dźwigów w budynkach mieszkalnych , węzłów cieplnych i hydroforni będących w zarządzie administracji domów mieszkalnych, garaży, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza. Powódka nie wykazała, że energia elektryczna ob. Jęta umową została wykorzystana wyłącznie na te cele. Nadto, gdyby przyjąć, że powód jest podmiotem uprawnionym w rozumieniu tego przepisu, to przepisy o cenie maksymalnej nie mają zastosowania ponieważ łącząca strony umowa była umową z gwarancją stałej ceny. Przywołane przez powódkę postanowienie par. 9 ogólnych warunków stanowi jedynie klauzule nadzwyczajnej zmiany stosunków prawnych, która uzasadnia wprowadzenie zmiany ceny energii elektrycznej w momencie wprowadzenia nowych przepisów. W spornym okresie stawka za MWh nie uległa zmianie.

Gdyby przyjąć, że powódka jest podmiotem uprawnionym w rozumieniu art. 2 pkt 2 lit. e) tiret 29 ww. ustawy, to również nie ma podstaw do zastosowania maksymalnej stawki. Zgodnie z tym przepisem podmiotami uprawnionymi są wspólnoty mieszkaniowe, w zakresie w jakim nie są odbiorcami uprawnionymi, o których mowa w lit. a i zużywają energię elektryczną na potrzeby podstawowej działalności. Powódka takim podmiotem nie jest. Zgodnie z umową powód ma grupę taryfową G przypisaną na cele oświetlenia w budynkach mieszkalnych, za zasilania dźwigów w budynkach mieszkalnych , węzłów cieplnych i hydroforni będących w zarządzie administracji domów mieszkalnych, garaży, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza. Nawet gdyby była, to byłaby zobligowana do złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 r. Tymczasem takie oświadczenie nie zostało złożone.

Pozwana podniosła nadto, że powódka uregulowała należności bez zastrzeżenia zwrotu.

W dalszym toku procesu strony nie modyfikowały swoich zasadniczych stanowisk procesowych.

Ustalenia faktyczne:

Powodowa Wspólnota Mieszkaniowa nr (...) nieruchomości przy ul. (...) 1,2,3 w S. figuruje w rejestrze Regon jako jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej – wspólnota mieszkaniowa.

Dowód:

- wydruk z bazy Regon k. 7,

- wydruk z księgi wieczystej Kw (...) k. 75 – 88.

8 kwietnia 2022 r. powódka zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę sprzedaży energii elektrycznej numer P/148/2899/04/22. Umowa została zawarta na czas określony, od dnia jej podpisania do dnia 31 grudnia 2027 r., przy czym rozpoczęcie sprzedaży nastąpi z dniem 1 stycznia 2023 r. Po upływie obowiązywania umowy na czas określony, umowa będzie obowiązywać na czas nieoznaczony, zgodnie z par. 8 OWU, chyba że zostanie wypowiedziana przez którąkolwiek ze stron.

W czasie obowiązywania umowy na czas określony, sprzedaż energii elektrycznej odbywa się na warunkach promocyjnych określonych w umowie.

W rozliczeniach pomiędzy stronami dla grup taryfowych określonych w umowie stosuje się ceny i stawki opłat wskazane w umowie. Wskazana w umowie stawka dla grupy taryfowej G 11 wynosiła 1 050 zł za KWh.

Integralną część umowy stanowiły ogólne warunki umowy (owu). Zgodnie z par. 9 ust. 1 owu zmiany umowy w zakresie zmiany cen lub stawek opłat są możliwe i dopuszczalne, gdy wzrosną koszty wpływające na kalkulację cen lub stawek opłat za energię elektryczną, a w szczególności w przypadku zmian w przepisach prawnych dotyczących podatku VAT lub podatku akcyzowego lub wprowadzenia lub zmiany innych opłat lub podatków związanych z energią elektryczną lub zmiany przepisów prawa skutkującej wzrostem kosztów wpływających na ceny energii elektrycznej lub stawki opłat. W przypadkach określonych w ust. 1 ceny lub stawki opłat za energię elektryczną dostarczoną na podstawie umowy ulegają automatycznej korekcie o wartość wynikającą z powyższych zmian.

Dowód:

- umowa sprzedaży z załącznikami k. 13 – 15, 17,

- ogólne warunki umowy k. 16.

Zakup energii elektrycznej na podstawie umowy dokonywany był jedynie w celu jej zużycia na potrzeby m. in. gospodarstw domowych, oświetlenia w budynkach mieszkalnych, zasilania dźwigów w budynkach mieszkalnych , węzłów cieplnych i hydroforni będących w zarządzie administracji domów mieszkalnych, garaży, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza.

Dowód:

- projekt zabudowy mieszkaniowej k. 116 – 121,

- zeznania świadka M. R. k. 143,

- zeznania świadka M. L. k. 143.

Pismem z dnia 25 listopada 2022 r. zarządca powodowej wspólnoty mieszkaniowej, powołując się na przepisy ustawy z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 r., zwrócił się d pozwanej o ograniczenie w stosunku do wspólnoty wysokości cen energii elektrycznej, ponieważ jest odbiorcą uprawnionym, o którym mowa w art. 2 pkt 2 litera a) tej ustawy – zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 października 2022 r. w szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 r. w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej. Wspólnota mieszkaniowa we własnym imieniu i na własny rachunek jest stroną umów zapewniających dostarczenie energii elektrycznej na potrzeby utrzymania części wspólnych nieruchomości, takich jak: oświetlenie klatek schodowych w budynkach mieszkalnych, zasilanie dźwigów osobowych na klatkach schodowych, oświetlenie wielostanowiskowych hal garażowych, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza, zasilanie węzłów cieplnych oraz hydroforni. Cena maksymalna energii elektrycznej dla wspólnoty mieszkaniowej wynosi zatem do 31 grudnia 2023 r. 693 zł za MWh netto.

Stanowisko powyższe powódka zawarła w dalszych pismach z dnia 5 kwietnia 2023 r., 28 sierpnia 2023 r. i 31 grudnia 2023 r.

Wraz z pismem z dnia 14 kwietnia 2023 r. powódka złożyła oświadczenie z prośbą o ograniczenie cen energii. Oświadczenie to zostało zweryfikowane pozytywnie.

Dowód:

- pismo z dnia 25.11.2022 r. k. 61 – 62,

- pismo z dnia 05.04.2023 r. k. 63 – 64, k. 165 – 166,

- pismo z dnia 28.08.2023 r. k. 65 – 66, k. 173 - 174

- wniosek o wystawienie korekt k. 67,

- oświadczenie z dnia 14.04.2023 r. k. 148 – 150,

- oświadczenie k. 151 - 154,

- informacja k. 155 – 156.

Pozwana odmówiła zastosowania ceny maksymalnej wynikającej ustawy z dnia 7 października 2022 r. w szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 r. w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej, wskazując, że zamrożenie cen energii elektrycznej dotyczy jedynie klientów rozliczanych na podstawie umowy bez gwarancji stałej ceny. Tymczasem łącząca strony umowa przewiduje gwarancje stałej ceny w okresie od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2027 r.

Dowód:

- pismo k. 68,

- pismo k. 69 – 70, k. 170 – 171,

- pismo k. 172,

W okresie od stycznia 2023 r. do grudnia 2023 r. pozwana naliczała opłaty za energię elektryczną dostarczoną do wskazanych w umowie punktów odbioru według stawki 1 050 zł za MWh.

W okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. zużycie energii elektrycznej na nieruchomości wspólnej wynosiło 38,050 MWh, natomiast w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. wynosiło 11,402 MWh.

Dowód:

- faktury VAT k. 18 – 51,

- lista księgowań na kontach analitycznych k. 52,

- potwierdzenia wpłat k. 53 – 60.

Pismem z dnia 13 lutego 2024 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 17 409,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2024 r. do dnia zapłaty, w terminie 10 dni od otrzymania wezwania. W piśmie wyjaśniono, że żądana kwota obejmuje różnicę pomiędzy cena określoną w umowie na kwotę 1 291,50 zł brutto za MWh, a ceną maksymalną brutto w wysokości odpowiednio 965,55 zł brutto i 852,39 zł brutto. Różnica ta wynosiła: w okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. 325,95 zł brutto i w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. – 439,11 zł brutto. W okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. zużycie energii elektrycznej na nieruchomości wspólnej wynosiło 38,050 MWh, natomiast w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. wynosiło 11,402 MWh. Nadpłata w okresie od stycznia 2023 r. do końca sierpnia 2023 r. wynosiła 12 402,39 zł (38,050 x 325,95 zł) , a w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. – 5 006,13 zł (11,402 x 439,11 zł ). Łącznie nadpłata z tego tytułu wynosi 17 409,13 zł.

Wezwanie do zapłaty doręczono w dniu 20 lutego 2024 r.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 71 – 72,

- zpo k. 73.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana oraz na podstawie zeznań świadków M. R. i M. L., które należało uznać za wiarygodne, z uwagi na brak dowodów przeciwnych. Sad pominął wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sadowego w celu wykazania na jakie cele wykorzystywana była zakupiona od pozwanej energia elektryczna, ponieważ fakt ten został wykazany złożonymi projektami zabudowy oraz zeznaniami świadka M. L.. Tym samym dowód ten zmierzałby jedynie do przedłużenia postępowania.

Rozważania prawne:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 405 k.c., który stanowi, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zgodnie natomiast z art. 410 par. 1 i 2 k.c. Przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Przedmiotem niniejszego sporu było, czy powodowa wspólnota mieszkaniowa jest podmiotem uprawnionym w rozumieniu ustawy z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 r. oraz czy zostały spełnione przesłanki do zastosowania stawki maksymalnej opłat za energię elektryczną.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w latach 2023-2025 przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną lub wytwarzania energii elektrycznej, zwane dalej "podmiotem uprawnionym", stosuje cenę maksymalną w rozliczeniach z odbiorcami uprawnionymi, przyłączonymi do sieci dystrybucyjnej lub przesyłowej, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. b-f, w okresie od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2023 r., na podstawie umów zawartych, zmienionych lub których cena została określona zgodnie z ust. 2 pkt 3, po dniu 23 lutego 2022 r.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w latach 2023-2025 pod pojęciem odbiorcy uprawnionego rozumie się:

a) ³ odbiorcę uprawnionego w rozumieniu art. 2 pkt 1 z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz. U. z 2024 r. poz. 1288), w przypadku gdy zużywa energię elektryczną powyżej maksymalnych limitów zużycia energii elektrycznej określonych w art. 3-6 oraz z uwzględnieniem art. 11 tej, a także w przypadku gdy zużywa energię elektryczną w okresie od dnia 1 lipca 2024 r. do dnia 30 września 2025 r.,

e) podmiot będący:

- wspólnotami mieszkaniowymi, o których mowa w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2021 r. poz. 1048 oraz z 2023 r. poz. 1688), albo spółdzielniami mieszkaniowymi, o których mowa w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 558), w zakresie, w jakim nie są odbiorcą uprawnionym, o którym mowa w lit. a, i zużywają energię elektryczną na potrzeby podstawowej działalności,

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej odbiorca uprawniony definiowany jest jako odbiorca końcowy w rozumieniu art. 3 pkt 13a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2024 r. poz. 266, 834 i 859), zwanej dalej dokonujący zakupu energii elektrycznej w celu jej zużycia na potrzeby:

a) gospodarstw domowych,

b) pomieszczeń gospodarczych związanych z prowadzeniem gospodarstw domowych, o ile nie jest w nich wykonywana działalność gospodarcza,

c) lokali o charakterze zbiorowego mieszkania, o ile nie jest w nich wykonywana działalność gospodarcza,

d) mieszkań rotacyjnych, mieszkań pracowników placówek dyplomatycznych i pracowników zagranicznych przedstawicielstw,

e) domów letniskowych, domów kempingowych i altan działkowych w rodzinnych ogrodach działkowych, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza oraz administracji rodzinnego ogrodu działkowego - w przypadkach wspólnego pomiaru,

f) oświetlenia w budynkach mieszkalnych,

g) zasilania dźwigów w budynkach mieszkalnych,

h) węzłów cieplnych i hydroforni, będących w zarządzie administracji domów mieszkalnych,

i) garaży, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza,

j) budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego w rozumieniu odpowiednio art. 3 pkt 6 i 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2024 r. poz. 725, 834 i 1222), o ile inwestor nie jest deweloperem w rozumieniu art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym (Dz. U. z 2024 r. poz. 695), a budynek ten ma służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych inwestora lub jego osoby najbliższej w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2024 r. poz. 17);

Powódka ma status wspólnoty mieszkaniowej w rozumieniu art. 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, a jak wynika ze złożonych dokumentów postaci projektu zabudowy oraz zeznań świadka M. L., energia elektryczna zakupiona na podstawie umowy służyła do oświetlenia w budynkach mieszkalnych, zasilania dźwigów w budynkach mieszkalnych, węzłów cieplnych i hydroforni, będących w zarządzie administracji domów mieszkalnych, garaży, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza. Strona pozwana wprawdzie podnosiła, że fakt wykorzystania energii elektrycznej na powyższe cele nie został wykazany, jednakże nie przedstawiła żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że w jakimkolwiek zakresie sprzedawana energia elektryczna służyła innym celom, niż powyższe. Powodowa wspólnota mieszkaniowa miała zatem status odbiorcy uprawnionego w rozumieniu ustawy z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej.

W ocenie Sądu nie ma zastosowania w sprawie przepis art. 3 ust. 6 ustawy z dnia z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w latach 2023-2025 r. Przepis ten stanowi, że w przypadku gdy podmiot uprawniony zawarł z odbiorcą uprawnionym, o którym mowa w art. 2 pkt 2 lit. a, umowę z gwarancją stałej ceny obejmującą cały okres albo część okresu od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2023 r., przepisu ust. 1 nie stosuje się w tym okresie.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 7 października 2022 r.o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej umowa z gwarancją stałej ceny - umowa zawarta przez przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną z odbiorcą uprawnionym, w której przedsiębiorstwo to zobowiązuje się do utrzymania niezmiennej ceny energii elektrycznej przez określony w umowie okres.

Jak wynika z ogólnych warunków umowy, przedmiotowa umowa nie przewidywała gwarancji ceny stałej. Zgodnie z par. 9 owu zmiany umowy w zakresie zmiany cen lub stawek opłat są możliwe i dopuszczalne, gdy wzrosną koszty wpływające na kalkulację cen lub stawek opłat za energię elektryczną, a w szczególności w przypadku zmian w przepisach prawnych dotyczących podatku VAT lub podatku akcyzowego lub wprowadzenia lub zmiany innych opłat lub podatków związanych z energią elektryczną lub zmiany przepisów prawa skutkującej wzrostem kosztów wpływających na ceny energii elektrycznej lub stawki opłat. W przypadkach określonych w ust. 1 ceny lub stawki opłat za energię elektryczną dostarczoną na podstawie umowy ulegają automatycznej korekcie o wartość wynikającą z powyższych zmian. Wbrew stanowisku strony pozwanej przedmiotowe postanowienie jednoznacznie wskazuje, że w okresie obowiązywania umowy zmiana ceny sprzedaży energii elektrycznej była dopuszczalna i możliwa, przy czym zmiana przepisów prawnych nie była jedyną i wyłączną przesłanką tej zmiany, na co wskazuje sformułowanie „w szczególności”. Zmiana ceny była możliwa i dopuszczalna również i wtedy, gdy wzrost kosztów wpływających na kalkulację cen lub stawek opłat za energię elektryczną będzie wynikał z innych przyczyn niż miana przepisów prawa. Dal oceny natomiast charakteru umowy nie ma znaczenia fakt, że w spornym okresie nie doszło do faktycznej zmiany wysokości stawki za energie elektryczną.

Odbiorca uprawniony na podstawie ustawy z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej, domagając się zastosowania cen maksymalnych, nie miał obowiązku składania oświadczenia o którym mowa w art. 3 ust. 5 ustawy z dnia o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w latach 2023-2025 r. Powódka wniosła o zastosowanie cen maksymalnych pismem z dnia 22 listopada 2022 r. , w którym wskazała, że spełnia przesłanki do uznania jej za odbiorcę uprawnionego. Pozwana odmówiła jej tego statusu, a nadto wskazywała na fakt, ze umowa zawiera gwarancję stałej ceny.

Nawet gdyby przyjąć, że przesłanką zastosowania ceny maksymalnej jest złożenie przedmiotowego oświadczenia, to fakt złożenia ww. pisma należy w okolicznościach faktycznych sprawy uznać za spełnienie tego wymogu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 oświadczenie składane przez odbiorców uprawnionych, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. b-f, zawiera:

1) oświadczenie o spełnieniu warunków pozwalających na uznanie składającego oświadczenie za odbiorcę uprawnionego;

2) wskazanie danych służących określeniu szacunkowej części energii elektrycznej, która będzie zużywana na potrzeby:

a) podmiotów lub realizacji zadań, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. b-f,

b) inne niż określone w art. 2 pkt 2 lit. b-f;

3) określenie szacowanej części energii elektrycznej, która będzie zużywana na potrzeby, o których mowa w pkt 2;

4) numer punktu poboru energii;

5) datę zawarcia umowy sprzedaży, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne, albo umowy kompleksowej, o której mowa w art. 5 ust. 3 tej ustawy.

2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, składa się na piśmie w postaci papierowej lub elektronicznej w terminie:

1)do dnia 30 listopada 2022 r. - w przypadku, o którym mowa w art. 2 pkt 2 lit. b-d i lit. e tiret pierwsze-dwudzieste ósme;

2)do dnia 31 stycznia 2023 r. - w przypadku, o którym mowa w art. 2 pkt 2 lit. e tiret dwudzieste dziewiąte i lit. f.

3. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, złożone w postaci papierowej opatruje się własnoręcznym podpisem i składa osobiście w siedzibie podmiotu uprawnionego lub innych miejscach wykonywania działalności podmiotu uprawnionego przez niego wskazanych albo w formie przesyłki w polskiej placówce pocztowej operatora pocztowego w rozumieniu art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. z 2022 r. poz. 896, 1933 i 2042) lub w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, co jest równoznaczne ze złożeniem go podmiotowi uprawnionemu.

4. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, w postaci elektronicznej opatruje się kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym i składa za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2020 r. poz. 344).

5. Niezłożenie przez odbiorcę uprawnionego oświadczenia, o którym mowa w ust. 1, w terminie, o którym mowa w ust. 2, uprawnia podmiot uprawniony do niestosowania wobec tego odbiorcy ceny maksymalnej. Oświadczenie zawierające błędy, omyłki pisarskie lub rachunkowe lub braki formalne, w tym złożone niezgodnie z ust. 3 lub ust. 4 lub art. 6 ust. 2, złożone w terminie, o którym mowa w ust. 2, które zostało poprawione lub uzupełnione w terminie wyznaczonym przez podmiot uprawniony, wywołuje skutki od dnia jego złożenia.

6. Złożenie przez odbiorcę uprawnionego oświadczenia, o którym mowa w ust. 1, po upływie terminu, o którym mowa w ust. 2, zobowiązuje podmiot uprawniony do stosowania wobec tego odbiorcy ceny maksymalnej ze skutkiem od miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono oświadczenie.

7. W przypadku zmiany okoliczności mających wpływ na spełnienie przez odbiorcę uprawnionego warunków pozwalających na stosowanie wobec niego ceny maksymalnej odbiorca ten powiadamia na piśmie o tym podmiot uprawniony w terminie 7 dni od dnia wystąpienia tych zmian. Do powiadomienia ust. 3 i 4 stosuje się.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że pozwana, po otrzymaniu przedmiotowego pisma winna wezwać powódkę do uzupełnienia jego braków formalnych, a skoro tego nie uczyniła, lecz udzieliła odpowiedzi negatywnej, uznać należało, że zostało uznane za skutecznie złożone oświadczenie. Nadto zauważyć należy, że wraz z pismem z dnia 14 kwietnia 2023 r. powódka złożyła oświadczenie z prośbą o ograniczenie cen energii. Oświadczenie to zostało zweryfikowane pozytywnie.

W ocenie Sądu nie było również podstaw do zastosowania w sprawie art. 411 pkt 1 k.c., który stanowi, że nie można żądać zwrotu świadczenia, jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Ustabilizowana wykładnia art. 411 pkt 1 k.c. oparta jest na ścisłym rozumieniu przesłanki wiedzy spełniającego świadczenie. Musi on nie tylko spełnić świadczenie całkowicie dobrowolnie, ale też z pozytywną wiedzą i świadomością, że nie jest do tego świadczenia zobowiązany. Nie wystarczy więc, aby powódka miała w tym względzie wątpliwości lub podejrzenia, że - być może - świadczy nienależnie w całości lub w części. Okoliczności faktyczne sprawy nie dają podstaw do ustalenia, aby powódka miała pozytywną wiedzę i świadomość co do tego, że nie jest zobowiązania do świadczenia z tytułu ceny sprzedaży ponad kwotę wynikającą z cen maksymalnych. Strony związane były umową, na podstawie której strona pozwana – w oparciu o treść umowy – obciążała powódkę określoną kwotą tytułem ceny sprzedaży zależną od ilości sprzedanej energii elektrycznej. Strona pozwana, pomimo kierowania do niej pisma w przedmiocie zastosowania ceny maksymalnej jeszcze przed wynikającym z umowy dniem sprzedaży, odpowiedzi udzieliła dopiero w lutym 2023 r., przy czym była to odpowiedź odmowna.

Z powyższych względów Sąd uznał, że w okresie spornym winna mieć zastosowanie opłata za sprzedaż energii elektrycznej z uwzględnieniem ustalonej przez ustawodawcę ceny maksymalnej w następującej wysokości:

- w okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. – 785 netto za MWh (965,55 zł brutto),

- w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. – 693 zł netto za MWh (852,39 zł brutto).

Dochodzone pozwem roszczenie obejmuje różnicę pomiędzy cena określoną w umowie na kwotę 1 291,50 zł brutto za MWh, a ceną maksymalną brutto w wysokości odpowiednio 965,55 zł brutto i 852,39 zł brutto. Różnica ta wynosiła: w okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. 325,95 zł brutto i w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. – 439,11 zł brutto. W okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. zużycie energii elektrycznej na nieruchomości wspólnej wynosiło 38,050 MWh, natomiast w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. wynosiło 11,402 MWh. Nadpłata w okresie od stycznia 2023 r. do końca sierpnia 2023 r. wynosiła 12 402,39 zł (38,050 x 325,95 zł) , a w okresie od października 2023 r. do grudnia 2023 r. – 5 006,13 zł (11,402 x 439,11 zł ). Łącznie nadpłata z tego tytułu wynosi 17 409,13 zł.

Żądanie pozwu sformułowane w powyższy sposób Sąd uznał za uzasadnione i w punkcie I wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 17 409,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 marca 2024 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł zgodnie z art. 481 k.c., mając na uwadze, że strona pozwana została wezwana do zapłaty pismem z dnia 13 lutego 2024 r. , doręczonym w dniu 20 lutego 2024 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 par. 1 k.p.c. Na kwotę 4 617 zł składa się: opłata od pozwu w kwocie 1 000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powódki w osobie radcy prawnego w kwocie 3 600 zł i opłata skarbowa od złożonego pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł.