Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	Martyna Kułaczkowska

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2025 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółki komandytowej z siedzibą w M.

przeciwko P. O.

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt III C 558/24

UZASADNIENIE

Pozwem z 26 czerwca 2024 roku (data złożenia pozwu w polskiej placówce operatora pocztowego – 8 lipca 2024 r.) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w M. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego P. O. kwoty 8.682,45 zł wraz z umownymi odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od ww. kwoty za okres od 8 marca 2024 roku (data wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym) do dnia zapłaty, a także z kosztami procesu.

Uzasadniając powództwo powód podał, że dochodzona pozwem należność wynika z niespłaconej przez pozwanego umowy pożyczki z 21 września 2023 roku o numerze (...), zawartej z poprzednikiem prawnym powoda. Powód podała, że nabył sporną wierzytelność na podstawie umowy cesji wierzytelności.

Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składały się:

-niespłacony kapitał w wysokości 7.200 zł,

-niespłacona prowizja za udzielenie pożyczki w kwocie 779,17 zł,

-niespłacone odsetki kapitałowe maksymalne naliczone przez pożyczkodawcę od kwoty udostępnionego kapitału od dnia zawarcia umowy pożyczki do dnia wymagalności pożyczki w kwocie 110,86 zł,

-niespłacone odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie naliczone od dnia następującego po dniu wyceny wierzytelności będącej przedmiotem umowy przelewu wierzytelności na powoda dokonanej wg stanu na dzień 30 stycznia 2024 r. do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa od kwoty pozostałych do zapłaty kapitału pożyczki i prowizji w kwocie 150,90 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany P. O. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powoda, zakwestionował fakt zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki, zakwestionował fakt skutecznego wypowiedzenia tej umowy przez poprzednika prawnego powoda oraz zwrócił uwagę na abuzywność postanowień umownych. Ponadto pozwany podniósł zarzut niewykazania roszczenia co do zasady i co do wysokości oraz zakwestionował fakt zweryfikowania przez powoda jego zdolności kredytowej i złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Z ostrożności procesowej, pozwany wniósł o rozłożenie ewentualnie zasądzonego roszczenia na raty i nieobciążanie go kosztami procesu.

W dalszych pismach przygotowawczych powód podtrzymał swoje dotychczasowe żądania i twierdzenia oraz odniosła się do zarzutów pozwanego.

8 marca 2024 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w M. złożył pozew przeciwko pozwanemu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Postanowieniem z 19 kwietnia 2024 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, wobec wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty, umorzył postępowanie w całości i stwierdził, że strona powodowa ponosi koszty procesu związane ze swym udziałem w sprawie (sygnatura akt VI Nc-e 365709/24).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie świadczenia usług finansowych polegających na udzielaniu pożyczek gotówkowych na odległość.

W dniu 21 września 2023 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., jako pożyczkodawca, zawarła z pozwanym P. O.- pożyczkobiorcą, ramową umowę pożyczki nr (...).

Przedmiotem ramowej umowy pożyczki było określenie warunków zawarcia i rozwiązania ramowej umowy pożyczki, a także zawierania na jej podstawie umów pożyczek oraz określenie ogólnych zasad wykonywania przez strony zobowiązań wynikających z umów pożyczek. Zawarcie ramowej umowy pożyczki miało nastąpić równocześnie z zawarciem pierwszej umowy pożyczki. (§ 2 ust. 1 i 2 ramowej umowy pożyczki).

W umowie ramowej pożyczki ustalono, że pożyczkodawca udziela pożyczki pożyczkobiorcy spełniającemu m.in. następujące warunki:

a)  jest konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ Kodeksu Cywilnego tj. osobą fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową,

b)  posiadającą pełną zdolność do czynności prawnych.

c)  nie posiada niespłaconych zobowiązań względem Pożyczkodawcy,

d)  nie posiada zaległości w spłacie innego zobowiązania powyżej 6 miesięcy

e)  posiada na S. Internetowej P. aktywny (...) Klienta,

Pożyczkę uważa się za udzieloną w momencie dokonania przelewu kwoty pożyczki zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy (§ 3 ramowej umowy pożyczki).

Dowód:

- ramowa umowa pożyczki z dnia 21 września 2023 roku k. 28-29,

- informacja KRS k. 26-27.

W dniu 21 września 2023 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., jako pożyczkodawca, zawarła z P. O.- pożyczkobiorcą, umowę pożyczki nr (...). Przedmiotem umowy było udzielenie pożyczki w kwocie 7. 200 złotych. Spłata zobowiązania miała obejmować spłatę kwoty pożyczki oraz prowizji, należnej instytucji finansowej w terminie spłaty zobowiązania.

W ramach umowy pożyczki pożyczkodawca zobowiązał się przenieść na pożyczkobiorcę kwotę środków pieniężnych wskazaną w umowie. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 7.200 zł, natomiast całkowita kwota do zapłaty wynosiła 8.091,61 zł. Datę udzielenia pożyczki ustalono na dzień 21 września 2023 roku, całkowity koszt pożyczki określono na kwotę 891,61 zł, okres udzielenia pożyczki – 30 dni, zaś termin spłaty przypadał na dzień 21 października 2023 roku.

Dowód:

- umowa pożyczki k. 30

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. sporządziła pismo z dnia 28 października 2023 roku, w którym zawarto wezwanie P. O. do zapłaty kwoty 8.124,44 zł. Przesyłka z tym pismem została nadana do adresata.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 33,

- dowód nadania przesyłki k. 31,

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. ponownie wezwała do spłaty wierzytelności pismem z 5 listopada 2023 r.

Dowód:

- ostateczne wezwanie do zapłaty, k. 34;

- potwierdzenie nadania przesyłki, k. 32

1 grudnia 2023 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., jako cedent, zawarła z D. W. OÜ z siedzibą w T. (Estonia), jako cesjonariusz, umowę cesji wierzytelności numer 1P/ (...), na mocy, której cedent przelał na rzecz cesjonariusza przysługujące mu dotychczas wymagalne wierzytelności, szczegółowo określone w załączniku numer A.

Umowa została zawarta w formie elektronicznej. Podpisy w formie elektronicznej złożyli - w imieniu cedenta umowę – prezes zarządu V. S., a w imieniu cesjonariusza – O. S..

Została sporządzona tabela w postaci dokumentu o tytule (...) do umowy cesji numer (...), w której wskazano pozycje: nr 205, ID pożyczki (...), ID klienta (...), data zawarcia pożyczki 21 września 2023 roku, termin spłaty 21 października 2023 roku, okres 30, niespłacona suma pożyczki 7.200 zł, niespłacona opłata administracyjna 779,17 zł, niespłacone odsetki zaległe – 196,61 zł, niespłacone odsetki kapitałowe – 110,86 zł, dług – 8.286,64 zł, spłacone 0 zł.

W dniu 9 lutego 2024 roku D. W. OÜ z siedzibą w T., jako cedent, zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółką komandytową z siedzibą w M., jako cesjonariuszem, umowę cesji wierzytelności, na mocy, której cedent przelał na rzecz cesjonariusza przysługujące mu dotychczas wymagalne wierzytelności, szczegółowo określone w załączniku numer 3.

Umowa została zawarta w formie elektronicznej. Podpisy w formie elektronicznej złożyli - w imieniu cedenta umowę zawarł członek zarządu O. S., a w imieniu cesjonariusza prezes zarządu komplementariusza M. S..

Została sporządzona tabela w postaci dokumentu o tytule „Załącznik nr 3” do umowy cesji wierzytelności z dnia 9 lutego 2024 roku, w której wskazano pozycje: nr (...), nr pożyczki (...), data zawarcia pożyczki 21 września 2023 roku, imię i nazwisko – P. O., PESEL (...), termin cut-off 30 stycznia 2024 roku, dług – 8.531,55 zł.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności wraz z załącznikami k. 12-16, 17-22, 25

- wydruk z informacji z rejestru spółki (...) k. 19,

- informacja KRS 23-24, 26-27.

(...) W. OÜ sporządziła pismo z 7 grudnia 2023 roku, w którym zawarto wezwanie P. O. do zapłaty kwoty 8.321,04 zł oraz zawiadomienie o nabyciu przez D. W. OÜ wierzytelności z umowy pożyczki z dnia 21 września 2023 roku numer (...).

Dowód:

- zawiadomienie k. 39,

(...) spółka akcyjna sporządziła pismo z dnia 14 marca 2024 roku, w którym zawarto wezwanie pozwanego P. O. do zapłaty kwoty 10.047,40 zł, oraz zawiadomienie o cesji wierzytelności na rzecz powódki.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 14.3.2024 r. k. 11.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów i wydruków, które Sąd uznał za co do zasady wiarygodne, a których wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała. Niemniej jednak, dowody te nie pozwoliły na stwierdzenie zasadności powództwa.

W przedmiotowej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w M. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego P. O. kwoty 8.682,45 zł wraz z umownymi odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od ww. kwoty za okres od 8 marca 2024 roku do dnia zapłaty.

Podstawą faktyczną, z której powód wywodził roszczenie, była umowa pożyczki, którą pozwany P. O. miał zawrzeć z pierwotnym wierzycielem. Powód wskazywał, że nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji wierzytelności, a pozwany nie spłacił zobowiązania z umowy pożyczki.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowiły przepisy art. 3 ust. 1 i 2 punkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2016.1528 j.t.), art. 720 k.c. oraz 509 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 punkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Art. 720 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej, jakości. Podstawowym obowiązkiem pożyczkodawcy jest wydanie drugiej stronie przedmiotu pożyczki, natomiast obowiązkiem pożyczkobiorcy jest zwrot przedmiotu pożyczki w umówionym terminie.

Z kolei art. 509 § 1 k.c. stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2).

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie brak było podstaw do uwzględnienia powództwa, ponieważ, po pierwsze, strona powodowa nie udowodniła legitymacji czynnej.

Koniecznym warunkiem uzyskania przez stronę powodową orzeczenia sądowego uwzględniającego zgłoszone w postępowaniu cywilnym roszczenie jest udowodnienie faktów prawotwórczych dotyczących podnoszonych twierdzeń. Jest to ogólna zasada prawa cywilnego wynikająca z treści przepisu art. 6 k.c., z którego wynika, że ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo żąda określonego świadczenia od innej osoby jest obowiązany udowodnić fakty uzasadniające to żądanie.

Jak już wyżej wskazano, w pierwszej kolejności stwierdzić należało, że powód nie wykazał swojej legitymacji czynnej do występowania w niniejszej sprawie.

Legitymacja procesowa jest jedną z przesłanek materialnych, czyli okoliczności stanowiących w świetle norm prawa materialnego warunki poszukiwania ochrony prawnej na drodze sądowej. Ochrona prawna może być przez sąd udzielona, jeżeli z żądaniem jej udzielenia występuje osoba do tego uprawniona. Tym uprawnieniem jest właśnie legitymacja procesowa czynna (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 maja 2005 r., I ACa 1202/04, LEX nr 175186). Wykazanie legitymacji procesowej czynnej powinno mieć miejsce już w fazie składania pozwu i stanowi wstępny etap pozwalający sądowi na rozważanie w dalszym zakresie zasadności roszczenia. Ponadto należy zauważyć, że w nauce postępowania cywilnego, jak i w praktyce sądowej przyjmuje się, że legitymacja procesowa jest właściwością podmiotu, w stosunku, do którego sąd może rozstrzygnąć o istnieniu albo nieistnieniu indywidualno–konkretnej normy prawnej przytoczonej w powództwie. Legitymacja procesowa jest więc zawsze powiązana z normami prawa materialnego. Sąd dokonuje oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania co do istoty sprawy i bierze tą przesłankę pod uwagę z urzędu, a zatem ma obowiązek ustalić tę okoliczność. Brak legitymacji procesowej zarówno czynnej, jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo (por. H. Pietrzkowski, Zarys metodyki pracy sędziego w sprawach cywilnych, Warszawa 2007, s. 112).

Jak zważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lipca 2006 roku w sprawie V CSK 187/06 (M. Prawn. 2006/16/849) warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

Niezbędnym warunkiem jest ponadto wykazanie przez stronę powodową, że przysługuje jej wierzytelność dochodzona pozwem, a zarazem - legitymacja czynna w niniejszym postępowaniu. Konsekwentnie stwierdzić należy, że nabycie wierzytelności może nastąpić tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim przysługiwała zbywcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2014 r. V CSK 620/13 LEX nr 1545108).

Strona powodowa winna była zatem, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu określonym w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., wykazać fakt przejścia wierzytelności z pierwotnego wierzyciela poprzez przedłożenie kompletnej umowy sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikiem zawierającym wykaz wierzytelności objętych przelewem, z którego wynikałoby wprost, że wierzytelność przysługująca pierwotnemu wierzycielowi wobec pozwanej była przedmiotem cesji. Ponadto, strona powodowa winna była wykazać, że skutecznie nabyła wierzytelności objęte umową sprzedaży wierzytelności, to jest, m.in. że dokonała w określonym w umowie terminie zapłaty całości ceny sprzedaży oraz że pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała dochodzona pozwem wierzytelność.

Strona powodowa nie wykazała jednak, aby w drodze cesji wierzytelności nabyła wierzytelność względem pozwanej, wynikającą z umowy pożyczki nr (...), zawartej pomiędzy pozwanym P. O. a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B..

Powód twierdził, że nabył wierzytelność wobec pozwanego na podstawie umowy cesji z 1 grudnia 2023 roku (zawartej między pożyczkodawcą, a spółką zagraniczną DeltaWise OÜ z siedzibą w Estonii) oraz umowy cesji wierzytelności z dnia 9 lutego 2024 roku zawartej pomiędzy wspomnianym podmiotem zagranicznym a powodem w niniejszej sprawie. Cesja miała zatem charakter kaskadowy i powód musiał wykazać skuteczność każdej z umów.

Odnośnie umowy z 1 grudnia 2023 roku wskazać należy, że powód nie udowodnił, aby osoba, która w imieniu nabywcy podpisała umowę, tj. O. S., była do tego uprawniona. Zgodnie z treścią przepisu art. 38 k.c. osoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie. W niniejszej sprawie powód nie przedłożył oryginału ani uwierzytelnionej kopii odpisu z rejestru spółki (...), która była zarejestrowana zgodnie z prawem estońskim. Na podstawie kopi odpisu z rejestru niemożliwe było ustalenie sposobu i osoby upoważnionej do reprezentacji ww. podmiotu. Powód nie przedłożył ani pełnego dokumentu z rejestru spółki ani jego wyciągu, a jedynie bliżej nieokreślony wydruk, tym samym nie sposób ustalić, aby osoba reprezentująca nabywcę przy zawarciu umowy cesji z dnia 1 grudnia 2023 roku i jednocześnie zbywcę w umowie cesji z dnia 9 lutego 2024 roku, tj. O. S., była upoważniona do reprezentacji spółki (...) z siedzibą w Estonii.

Co prawda w procesie na fakt nabycia wierzytelności nie ma konieczności przestawienia dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 788 k.p.c., jednak dowody potwierdzające ten fakt muszą wykazywać go w sposób niebudzący wątpliwości. Powód nie przedłożył jednak dokumentu potwierdzającego umocowanie O. S. do reprezentowania strony umowy cesji wierzytelności. Zwrócić należy uwagę na to, że wykazanie umocowania osoby zawierającej umowę w imieniu strony jest faktem doniosłym i posiadanie uprawnienia do reprezentowania strony powinno zostać wykazane dokumentem niebudzącym wątpliwości. W przypadku spółki zagranicznej takim dokumentem mógł być oryginał albo poświadczona za zgodność z oryginałem kopia wyciągu z rejestru przedsiębiorców. Powód jednak żadnego takiego dokumentu nie przedstawił.

Tym samym strona powodowa nie wykazała, aby O. S., która złożyła swoje podpisy na umowach z dnia 1 grudnia 2023 roku oraz z dnia 9 lutego 2024 roku była umocowana do dokonywania czynności w imieniu spółki (...) z siedzibą w Estonii.

Tym samym z uwagi na brak wykazania właściwej reprezentacji stron należy uznać, iż strona powodowa nie udowodniła, że umowy cesji wierzytelności zostały w sposób ważny zawarte.

Niezależnie od powyższego zwrócić należy uwagę jeszcze na dwie kwestie dotyczące ważności i skuteczności umów cesji.

Po pierwsze, wskazać trzeba, że obie umowy cesji zostały opatrzone podpisami elektronicznymi. Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej z dnia 5 września 2016 r. podpis elektroniczny lub pieczęć elektroniczna weryfikowane za pomocą certyfikatu wywołują skutki prawne, jeżeli zostały złożone w okresie ważności tego certyfikatu. Powód, celem wykazania, że umowy cesji zostały podpisane, powinien załączyć dowody pozwalające na weryfikację tych podpisów. Tymczasem powód nie załączył stosownego certyfikatu pozwalającego na weryfikację tych podpisów. Tym samym powód nie wykazał, aby umowy cesji zostały podpisane, a więc zawarte.

Po drugie, stwierdzić należało, że wierzytelność objęta żądaniem pozwu nie została w sposób dostateczny określona i zindywidualizowana w treści załączników do każdej z umowy cesji wierzytelności. Powód załączył do akt sprawy załącznik A do umowy z dnia 1 grudnia 2023 roku i załącznik numer 3 do umowy z dnia 9 lutego 2024 roku. Dokumenty te nie mogły stanowić podstawy do stwierdzenia, że sporna wierzytelność, na mocy umowy cesji, przeszła na powoda. Jak już wyżej wskazano, celem wykazania faktu przejścia uprawnienia z pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda, co prawda nie ma konieczności przestawienia dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 788 k.p.c., jednak każdy dowód przedłożony celem wykazania tego faktu musi pozwalać na ustalenie, że konkretna wierzytelność wobec indywidualnie oznaczonego dłużnika była przedmiotem umowy cesji. Wobec tego, że pozwany wprost zakwestionował legitymację czynną powoda, to przyjąć należało, że powód powinien przedstawić dowód, z którego treści będzie wynikało, w sposób niebudzący żadnych wątpliwości, że sporna wierzytelność była przedmiotem umów cesji.

Powód tego faktu nie wykazał, bo odnośnie pierwszej z umów cesji, tj. umowy numer (...) z dnia 1 grudnia 2023 roku, przedłożył dowód, z którego wynikało, że przedmiotem umowy cesji miała być wierzytelność skonkretyzowana za pomocą takich danych jak: nr 205, ID pożyczki (...), ID klienta (...), data zawarcia pożyczki 21 września 2023 roku, termin spłaty 21 października 2023 roku, okres 30, niespłacona suma pożyczki 7.200 zł, niespłacona opłata administracyjna 779,17 zł, niespłacone odsetki zaległe – 196,61 zł, niespłacone odsetki kapitałowe – 110,86 zł, dług – 8.286,64 zł, spłacone 0 zł.

O ile data zawarcia umowy, numer ID pożyczkobiorcy, wysokość kapitału pożyczki zostały określone w taki sposób, że mogą wskazywać, na pierwszy rzut oka, na powiązanie z umową pożyczki numer (...) z dnia 21 września 2023 roku, o tyle brak pełnych danych stron umowy pożyczki budzi wątpliwości co do tego, jaka wierzytelność jest opisana w tym załączniku. Odnośnie indywidualizacji wierzytelności, to jedną z najbardziej doniosłych danych jest wskazanie stron umowy pożyczki, z której wynikał dług, a więc osoby dłużnika i pierwotnego wierzyciela. W tej sprawie brak ten uniemożliwił ustalenie, że sporna wierzytelność była przedmiotem umowy cesji. Sam numer umowy, numer ID klienta, data zawarcia umowy i wysokość kapitału, bez podania danych pozwalających na określenie osoby dłużnika i identyfikację wierzyciela, nie dają podstawy do przyjęcia, że w załączniku A została określona właśnie sporna wierzytelność. Nie można bowiem wykluczyć, że pozwany jako dłużnik mógł zawrzeć umowę pożyczki o tym samym numerze i w tej samej dacie z innym podmiotem, a także nie można wykluczyć, że w załączniku A jest mowa o zupełnie innej wierzytelności, zupełnie innego dłużnika, wobec bliżej nieokreślonego wierzyciela. Brak wyraźnego wskazania danych umożliwiających identyfikację wierzyciela i dłużnika wyklucza możliwość ustalenia, jaka dokładnie wierzytelność była przedmiotem cesji.

Brak wykazania, że wierzytelność stanowiąca, zdaniem powoda, przedmiot umowy cesji z dnia 1 grudnia 2023 roku, została przeniesiona na cesjonariusza wskazanego w umowie cesji roku była wystarczająca do stwierdzenia, że sporna wierzytelność nie została przeniesiona skutecznie na powoda.

Niezależnie jednak od tego stwierdzenia dla porządku wskazać należy, że powód nie wykazał również tego, że odnośnie drugiej z umów cesji, tj. umowy z dnia 9 lutego 2024 roku, przedmiotem umowy cesji miała być dochodzona pozwem wierzytelność. Odnośnie tej umowy cesji wierzytelność została skonkretyzowana za pomocą takich danych jak: nr (...), nr pożyczki (...), data zawarcia pożyczki 21 września 2023 roku, imię i nazwisko – P. O., PESEL (...), termin cut-off 30 stycznia 2024 roku, dług – 8. 531,55 zł.

Podobnie jak w przypadku pierwszej z umów cesji, odnośnie indywidualizacji wierzytelności, to jedną z najbardziej doniosłych danych jest wskazanie stron umowy pożyczki, z której wynikał dług, a więc osoby dłużnika i pierwotnego wierzyciela. W tej sprawie brak jest danych dotyczących wierzyciela. Sam numer umowy, data zawarcia umowy, wysokość kapitału i dane dłużnika, bez podania danych pozwalających na określenie wierzyciela, nie dają podstawy do przyjęcia, że w załączniku numer 3 została określona właśnie sporna wierzytelność.

O ile wywód powoda dotyczący przeniesienia wierzytelności i dane zawarte w załącznikach do umów cesji mogą, na pierwszy rzut oka (mając na uwadze zbieżność fragmentarycznie podanych danych co do wierzytelności), potwierdzać, że wierzytelność mogła przejść na powoda, o tyle wobec tego, że pozwany zakwestionował legitymację czynną powoda, a także mając na uwadze wskazane wyżej wątpliwości Sądu co do treści czy też kompletności danych zawartych w wyciągu (w tym przede wszystkim braku oznaczenia danych pozwalających na identyfikację pierwotnego wierzyciela), brak było podstaw do stwierdzenia, że załączniki do obu umów wierzytelności nie budzą wątpliwości. Zwrócić należy uwagę na to, że powoda reprezentował zawodowy pełnomocnik, a powodem jest podmiot, który jak powszechnie wiadomo, i co wynika z treści umowy cesji, zawodowo zajmuje się nabywaniem wierzytelności i ich dochodzeniem przed sądami. W takim stanie rzeczy powód, mając na uwadze zasady rozkładu ciężaru dowodu i mając na uwadze to, że fakt prawidłowego zindywidualizowania wierzytelności był sporny, powinien, ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew, przedstawić dowód, który pozwoliłby na odparcie, w sposób niewątpliwy, zarzutów podniesionych przez pozwanego. Powód tego nie uczynił, a Sąd nie miał podstaw do tego, aby działać w tym zakresie z urzędu (powód, jak już wyżej wskazano jest profesjonalistą). Wątpliwości dotyczące oznaczenia danych wierzyciela są na tyle doniosłe, że w przypadku ich kwestionowania przez pozwanego, powinny zostać rozwiane poprzez przedłożenie dowodu, z którego wynikałoby oznaczenie pierwotnego wierzyciela.

Mając na uwadze wątpliwości dotyczącego kompletności danych zawartych w załącznikach do umów cesji wierzytelności, przyjąć należało, że powód nie wykazał, aby nabył wierzytelność. Powód nie miał legitymacji procesowej w sprawie, a argument ten był wystarczający do stwierdzenia, że powództwo jako niezasadne podlega oddaleniu.

Nie mniej jednak, również pozostałe zarzuty pozwanego okazały się zasadne. Nie ulega bowiem wątpliwości, że zastrzeżenie w umowie pożyczki na kwotę 7.200 zł prowizji za jej udzielenie w kwocie 779,17 zł wskazuje na abuzywność postanowień umownych, już bowiem sama zastrzeżona prowizja stanowi ponad 10 % kwoty udzielonej pożyczki. Ponadto roszczenia powoda jawi się niewykazane co do wysokości, albowiem powód nie wykazał, w jaki sposób została wyliczona należność dochodzona pozwem. Rację ma także pozwany twierdząc, że poprzednim prawny powoda nie zweryfikował jego zdolności kredytowej, albowiem brak dowodów na to, iżby jakiekolwiek ustalenia w tym zakresie zostały poczynione.

Wszystkie powyższe względy legły u podstaw oddalenia powództwa w niniejszej sprawie, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.