Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Alicja Przybylska
Protokolant:	Sekretarz sądowy Katarzyna Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2023 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa W. D. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

oddala powództwo;

zasądza od powoda W. D. (1) na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.215 zł (dwa tysiące dwieście piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;

zwraca pozwanej kwotę 102 zł (sto dwa złote) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt III C 541/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 października 2020 r. W. D. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.:

- kwoty 4.936,59 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem częściowego odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki B. o nr rej. (...) w zdarzeniu z dnia 27 maja 2020 r.,

- kwoty 109,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie liczonych od kwoty 4.936,59 zł od dnia 27 czerwca 2020 r. do dnia 21 października 2020 r.,

- kwoty 300 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem poniesionych przez powoda wydatków związanych z wykonaniem kalkulacji kosztów naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...) w zdarzeniu z dnia 27 maja 2020 r.

Wniósł także o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając roszczenie dochodzone pozwem, powód wskazał, że bezspornym jest, iż w dniu 27 maja 2020 r. powstała szkoda, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki B. o nr rej. (...). Sprawca wypadku miał zawartą umowę ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych z pozwaną spółką. Poszkodowanemu zostało wypłacone odszkodowanie w wysokości 7.014,43 zł, jednakże nie była to kwota wystarczająca do naprawy pojazdu. Sporna pozostaje zatem wysokość należnego poszkodowanemu odszkodowania.

Powód wskazał, że zawarł w dniu 12 października 2020 r. z poszkodowaną B. O. umowę cesji praw do odszkodowania i w związku z tym nabył wszelkie prawa do odszkodowania, jakie przysługiwały poszkodowanej wobec pozwanej z tytułu opisanej szkody. W celu ustalenia rzeczywistego zakresu uszkodzeń powstałych w pojeździe marki B. o nr rej. (...) powód zlecił wykonanie stosownej kalkulacji naprawy, której koszt wyniósł 300 zł, co dokumentuje przedłożona faktura.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 17 grudnia 2020 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (ówczesna sygnatura III C 1372/20).

W skutecznie wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenia na jej rzecz od powoda zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej do wystąpienia z niniejszym powództwem. Przedstawiona przez powoda umowa cesji wierzytelności z dnia 12 października 2020 r. zawarta pomiędzy poszkodowaną a powodem nie określa wysokości wynagrodzenia i wobec tego do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności w ogóle nie doszło. Przy przyjęciu, że umowa stanowi samoistną umowę przelewu wierzytelności, to z przedmiotowej umowy cesji praw nie wynika, aby zawarcie umowy przelewu następowało w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Powód poza wskazaną przez siebie umową cesji nie powołał żadnych dowodów na okoliczność istnienia przyczyny prawnej w postaci przysporzenia, polegającej na przeniesieniu na jego rzecz wierzytelności przez poszkodowaną.

W dalszym rzędzie pozwana zakwestionowała wysokość roszczenia powoda z tytułu kosztów naprawy pojazdu, gdyż nie przedstawiono dokumentacji uzasadniającej szczególny interes do naprawy pojazdu przy użyciu wyłącznie części oryginalnych. Podniosła, że każdorazowo wskazuje na możliwość naprawy pojazdu w sieci warsztatów współpracujących z towarzystwem ubezpieczeń, co wynika wprost z przesłanej poszkodowanemu wyceny naprawy pojazdu oraz z treści decyzji odszkodowawczej. W dokumencie tym zostało wskazane, że w przypadku braku wybranego warsztatu pozwana prosi o kontakt pod wskazanym numerem telefonu, bądź też wyszukanie warsztatu naprawczego na stronie internetowej pozwanej. Pozwana zastosowała w swojej wycenie pomniejszenie na części zamienne i materiały lakiernicze, gdyż jest to związane z rabatem, który pozwana uzyskała u producenta pojazdu i z którego mógł skorzystać również poszkodowany.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powód podtrzymał stanowisko w sprawie i przedstawił argumentację dla jego uzasadnienia.

W toku procesu pozwana wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu grafologii na okoliczność ustalenia, kto złożył podpis pod umową cesji z dnia 12 października 2020 r. i czy można jednoznacznie stwierdzić, że podpis w miejscu na umowie – Cedent – złożyła B. O.. Podniosła, że fałszywy podpis powoduje nieważność czynności prawnej, a zatem nieważność umowy, co jest kluczowe wobec podniesionego zarzutu braku legitymacji czynnej.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 27 maja 2020 r. w S. przy ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) należący do B. O.. W czasie zdarzenia w/w pojazd prowadził narzeczony córki właścicielki pojazdu – N. S. (1). Sprawca szkody legitymował się umową ubezpieczenia OC (nr polisy (...)) zawartą z Towarzystwem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W.. Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela przez A. O. (córkę właścicielki pojazdu uszkodzonego) w dniu 2 czerwca 2020 r.

Niesporne, a nadto dowód:

- akta szkody na płycie CD, k. 77a,

- zeznania świadka B. O., k. 137-140, k. 171-176,

- zeznania świadka A. O., k. 186-189.

Właścicielka pojazdu – B. O. nie posiada żadnej wiedzy odnośnie kolizji z dnia 27 maja 2020 r., ponieważ nie prowadziła w tym dniu pojazdu marki B. o nr rej. (...). B. O. oddała w/w pojazd w użytkowanie swojej córce A. O. oraz jej partnerowi N. S. (2). B. O. udzieliła upoważnienia A. O. do prowadzenia w jej imieniu korespondencji w postępowaniu likwidacyjnym.

Dowód:

- zeznania świadka B. O., k. 137-140, k. 171-176.

A. O. i N. S. (2) użytkowali pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) i nie byli zadowoleni ze sporządzonego przez rzeczoznawcę kosztorysu na kwotę 7.000 zł, gdyż (...) serwis (...) wycenił szkodę na kwotę 16.900 zł. Samochód został zakupiony przez B. O. trzy miesiące przed wystąpieniem zdarzenia szkodowego. Wszystkie wcześniejsze naprawy pojazdu odbywały się w serwisie (...), więc zależało im, aby naprawa po zdarzeniu z dnia 27 maja 2020 r. również była wykonana w autoryzowanym warsztacie. A. O. postanowiła, że znajdzie firmę, która zajmuje się odzyskiwaniem odszkodowania.

Dowód:

- zeznania świadka A. O., k. 186-189,

- decyzja z dnia 24 sierpnia 2020 roku, k. 41,

- wycena i kalkulacja naprawy, k. 42-47.

W. D. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), pod adresem ul. (...), S..

Dowód:

- wydruk z (...), k. 15.

W dniu 22 października 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S., ul. (...) wystawiła na rzecz nabywcy – (...) W. D. (1) (ul. (...), S.) fakturę VAT nr (...), tytułem kalkulacji naprawy B. (...), nr rej. (...), nr szkody: (...)-01, na kwotę 369,00 zł brutto.

Dowód:

- faktura VAT, k. 14.

Dnia 12 października 2020 r. w S. został sporządzony dokument nazwany cesją, na którym, w imieniu cesjonariusza W. D. (2), podpisała się M. M., a w imieniu cedenta – nieustalona osoba, podpisana imieniem i nazwiskiem B. O..

Zgodnie z treścią tej umowy cedent miał przelać na rzecz cesjonariusza wszelkie prawa do odszkodowania, jakie przysługują mu od Towarzystwa (...) S.A. oraz sprawcy szkody w związku ze szkodą z dnia 27 maja 2020 r. w pojeździe marki B. o nr rej. (...), zarejestrowaną przez Towarzystwo (...) S.A. pod nr (...)-01.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z dnia 12 października 2020 r., k. 205,

Podpis znajdujący się w pozycji „Cedent – czytelny podpis imię i nazwisko” na cesji zawartej w S. dnia 12 października 2020 roku nie został nakreślony przez B. O..

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu badań dokumentów, k. 231-237.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony. Z uwagi na stanowisko strony pozwanej co do autentyczności podpisu na umowie cesji, na którą powołała się strona powodowa, Sąd zasięgnął opinii biegłego grafologa i w tym zakresie ustalenia faktyczne poczynił w oparciu o sporządzoną w sprawie opinię. Postanowieniem z dnia 13 września 2022 roku dopuszczony został dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu porównawczego badania pisma W. K. na okoliczność ustalenia, czy podpis znajdujący się na umowie cesji z dnia 12 października 2020 roku – k. 205 w rubryce Cedent został złożony własnoręcznie przez B. O.. Biegła sporządziła opinię zgodnie z treścią postanowienia dowodowego w tym przedmiocie, a opinia ta nie zawiera braków ani sprzeczności. Istotne zaś okoliczności dotyczące jej przedmiotu, ustalone na podstawie załączonych do akt dokumentów są przedstawione w sposób nie budzący wątpliwości. Sąd zatem, mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Zaznaczenia także wymagało, że żadna ze stron nie kwestionowała sporządzonej przez biegłą opinii, a strona pozwana, po otrzymaniu opinii biegłego, podtrzymała zarzut braku legitymacji czynnej powoda.

Jednocześnie Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków B. O. i A. O. w części w jakiej świadkowie wskazywali przez kogo został nakreślony podpis na umowie przelewu wierzytelności. Relacje świadków w tym zakresie pozostawały bowiem w sprzeczności ze sporządzoną w sprawie opinią biegłej, która na podstawie posiadanych wiadomości specjalnych wykluczyła, aby to B. O. złożyła swój podpis pod umową z dnia 12 października 2020 roku. Opinia biegłej sporządzona w niniejszej sprawie miała większą moc dowodową, niż zeznania świadków. Aby uznać, że opinia biegłej ma większą moc dowodową trzeba odmówić wiarygodności zeznaniom świadka (Wyrok SN z 11.06.2003 r., I PK 176/02, OSNP 2004, nr 16, poz. 277).

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2277 z późn. zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Podstawową przesłanką materialną każdego rodzaju powództwa jest legitymacja procesowa stron (legitymacja czynna strony powodowej oraz legitymacja bierna strony pozwanej). O jej istnieniu przesądzają przepisy prawa materialnego, mające zastosowanie w konkretnym stanie faktycznym, nie zaś przepisy procesowe. Jej brak – po którejkolwiek ze stron – nie prowadzi do odrzucenia pozwu, lecz do oddalenia powództwa (Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 21.12.2012 r., I ACa 1157/12, LEX nr 1299030).

Pozwana zakwestionowała legitymację czynną powódki, kwestionując przedłożoną przez powoda umowę cesji. Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Pozwana podniosła, że umowa cesji z dnia 12 października 2020 roku, stanowiąca załącznik do pozwu, nie została własnoręcznie podpisana przez właścicielkę samochodu uszkodzonego – B. O..

Mając na względzie podstawę żądania pozwu oraz zasady rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym, zgodnie z którymi obowiązek przedstawienia dowodów, w myśl przepisu art. 3 k.p.c., spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) wskazać należy, że na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania, że zawarła z poszkodowaną umowę cesji wierzytelności.

W ocenie Sądu powód nie sprostał powyższemu obowiązkowi, jednocześnie nie zgłosił zastrzeżeń do opinii biegłej sądowej, która wykazała, że podpis na umowie cesji wierzytelności nie należy do poszkodowanej.

Wskazać należy, że w procesie w charakterze stron mogą występować tylko te podmioty, które są jednocześnie podmiotami stosunku prawnego będącego przedmiotem tego procesu. W każdym procesie sąd powinien przede wszystkim rozstrzygnąć, czy strony procesowe są jednocześnie stronami spornego stosunku prawnego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 12 grudnia 2012 r. (sygn. akt III CZP 83/12, Legalis 549473) legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje co do zasady oddaleniem powództwa. W sytuacji, gdy legitymacja materialna i procesowa nie zespalają się, oddalenie powództwa następuje w istocie z braku legitymacji materialnej, którego rezultatem jest także brak legitymacji procesowej, będący wtórną przyczyną oddalenia powództwa.

W ślad za sporządzoną w sprawie opinią uznać należało, że podpis złożony na umowie przelewu wierzytelności z dnia 12 października 2020 r. nie został własnoręcznie nakreślony przez uprawnioną do odszkodowania – B. O., co biegła wskazała w treści swojej opinii. Skutkiem tego jest nieważność umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 października 2020 r., a co za tym idzie – brak legitymacji czynnej powoda W. D. (1).

Badanie biegłej zostało przeprowadzono z zastosowaniem metody graficzno-porównawczej. Przedmiotem badań był jeden podpis na umowie cesji z dnia 12 października 2020 r. Jako materiał porównawczy biegłej posłużyły wzory pisma B. O.:

- na formularzu zeznań świadka (k. 137-140),

- na formularzu zeznań świadka (k. 171-176),

- na wniosku o wydanie paszportu z dnia 6 lipca 2022 r. (k. 220).

W wyniku tego badania stwierdzono, że w podpisach B. O. występują stałe rozwiązania graficzne, konsekwentnie stosowane. W podpisie złożonym na umowie cesji występują rozwiązania graficzne, które nie znalazły odzwierciedlenia w piśmie porównawczym. W zakresie topografii wewnętrznej należy zwrócić uwagę na układ końcowej sekwencji zapisu imienia. W umowie cesji cząstka „ara” kreślona jest bez odrywania narzędzia pisarskiego od podłoża. We wszystkich dostępnych podpisach porównawczych znaki „ra” są pisane łącznie, natomiast finalna minuskuła „a” jest separowana. Występuje zbliżenie finalizacji linii znaku „r” do inicjacji linii znaku „a”, ale nie następuje bezpośrednie przejście pomiędzy nimi. W zakresie budowy składników różnice dotyczą w głównej mierze takich elementów, jak:

- profil dolnego półowalu w (...),

- rozwinięcie ramienia wyjściowego drugiej minuskuły „r” imienia,

- profil finalizacji znaku „r” nazwiska i sposób jego podejścia do trzonu „ł”,

- finalizacji minuskuły „w” nazwiska,

- sposób wiązania elementów drugiej gramy w „k”.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu nie sposób było nie podzielić zarzutu pozwanej w zakresie braku legitymacji czynnej powoda i powództwo należało oddalić. Skoro bowiem to nie poszkodowana B. O. podpisała umowę cesji z dnia 12 października 2020 roku, to nie przeniosła ona na powoda wierzytelności, jaka przysługiwała jej przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W., z tytułu szkody doznanej na skutek zdarzenia z dnia 27 maja 2020 roku. Uznać należało, że nie doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, na którą powoływał się powód.

Podkreślenia wymagało, że powód wywodził swoją legitymację czynną w niniejszej sprawie z umowy cesji z dnia 12 października 2020 roku, która została złożona do akt. W tym zakresie stanowiła ona wskazaną przez powoda podstawę faktyczną powództwa. Z materiałów zgromadzonych w aktach sprawy nie wynikało, aby jakakolwiek osoba została upoważniona do zawarcia umowy cesji w imieniu poszkodowanej. Przy czym nawet w sytuacji gdyby umocowanie takie wynikało z załączonych dowód, to nie mogłoby to mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Podpis na umowie z dnia 12 października 2020 roku nie jest bowiem złożony przez pełnomocnika działającego w imieniu B. O., ale został nakreślony tak, jakby miała go złożyć sama B. O.. Na fakt podpisania umowy przez poszkodowaną B. O. powoływał się powód w sprawie.

Mając powyższe na uwadze Sąd na rozprawie w dniu 28 września 2023 roku na podstawie art. 235[2] § 1 pkt 5 k.p.c. oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i pominął w/w dowód. Z uwagi na stwierdzony brak legitymacji czynnej powódki, przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, czyli celem wykazania wysokości dochodzonego pozwem roszczenia, zmierzało jedynie do przedłużenia postępowania. Brak legitymacji strony powodowej skutkować bowiem musiał oddaleniem powództwa niezależnie od tego w jakiej wysokości żądanie zostałoby wysunięte.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu – za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu (§ 1 ¹). Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Mając na względzie, że powód przegrał proces w całości, obowiązany jest zwrócić pozwanej koszty związane z niniejszym postępowaniem na które składają się: kwota 1.800 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda – radcy prawnego, obliczona na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 złotych z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej oraz 398 zł tytułem wynagrodzenia biegłego – art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 §2 k.p.c., łącznie 2.215 zł (pkt II. wyroku).

W punkcie III. wyroku Sąd nakazał zwrócić pozwanej część niewykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 102 zł (pozwana uiściła zaliczkę w kwocie 500 zł, zaś biegła zażądała za sporządzenie opinii kwotę 398 zł).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.