Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

20 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu 23 października 2024 r. w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko Z. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.090,66 zł (tysiąc dziewięćdziesiąt złotych sześćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 903,90 zł (dziewięćset trzy złote dziewięćdziesiąt groszy) liczonymi od dnia 23 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia Sebastian Otto

Sygn. akt III C 493/24

UZASADNIENIE

wyroku z 20.11.2024r.

na podstawie art. 505 [8] k.p.c.

Pozwem z dnia 2 lutego 2024 r. (...) Bank (...) S.A.
z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego Z. D.
na rzecz powoda kwoty 1090,66 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 903,90 zł liczonymi za okres od dnia 23 czerwca
2023 r. do dnia zapłaty, w tym:

- kwota 903,90 zł tytułem należności głównej,

- kwota 186,76 zł tytułem naliczonych odsetek umownych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwanym umowę pożyczki gotówkowej w dniu 8 listopada 2017 r. Do pozwanego był kierowany monit wskazujący aktualny stan zadłużenia wraz z pouczeniem o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. Umowa pożyczki została zawarta na czas określony i termin spłaty został oznaczony na dzień 16 listopada 2022 r. Z uwagi na fakt, że termin wymagalności wierzytelności został dokładnie określony w chwili zawarcia umowy, to powód nie był zobowiązany do wystosowania wobec pozwanego wypowiedzenia umowy pożyczki.

Pozwany Z. D. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i podniósł zarzut nieudowodnienia roszczenia co do zasady, co do wysokości oraz zasadności wymagalności wierzytelności, stosowania klauzul abuzywnych w umowie pożyczki, braku wymagalności roszczenia z uwagi na brak wypowiedzenia umowy pożyczki.

W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Rozważania prawne.

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powód opierał swoje roszczenie na podstawie umowy pożyczki nr (...) zawartej przez Z. D. w dniu 8 listopada 2017 roku z powodowym bankiem.

W myśl art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Istotą zobowiązania, wynikającego z umowy pożyczki, jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Dotyczy to również zwrotu pożyczki, przy czym przedmiotem powrotnego przeniesienia własności nie muszą być te same pieniądze lub te same rzeczy zamienne, byle miały tę samą ilość i jakość. Przeniesienie własności przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdy prawem przewidziany sposób. W wypadku pieniędzy wchodzi w grę wydanie gotówki, przelew bankowy, otwarcie kredytu na rachunku bankowym itp. Umowa pożyczki jest umową dwustronnie zobowiązującą, co oznacza, że obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Dopóki przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, dopóty nie może powstać obowiązek jego zwrotu, obciążający pożyczkobiorcę.

Strategia procesowa strony pozwanej sprowadzała się do podnoszenia, iż strona powodowa nie udowodniła żadnych faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Natomiast strona powodowa zarówno w pozwie, jak i w replice na odpowiedź na pozew przedłożyła szeroki materiał dowodowy, który świadczył o tym, iż pozwany był stroną umowy pożyczki, z której powód wywodzi swoje roszczenie. Przy czym strona pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów, które miałyby temu zaprzeczyć.

W tym miejscu wskazać należy, iż w niniejszym postępowaniu strona pozwana naruszyła obowiązek wynikający z treści art. 3 k.p.c. Zgodnie z jego treścią strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

W ocenie Sądu strona powodowa sprostała ciężarowi dowodowemu w niniejszej sprawie i wykazała okoliczności będące podstawą faktyczną pozwu. Załączyła bowiem do akt sprawy dokumenty, na podstawie których Sąd poczynił ustalenia tak co do zasadności powództwa jak i do jego wysokości, w szczególności kopię umowy pożyczki, na której widnieje własnoręczny podpis pozwanego oraz historię operacji na kontrakcie kredytowym. Z dowodów tych wynikał wprost fakt zawarcia umowy pożyczki i jej wykonania przez pożyczkodawcę, kwota pożyczki, wysokości prowizji, termin spłaty pożyczki. Pożyczki udzielono na kwotę 11 067,50 zł. Pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 60 równych ratach płatnych w okresach miesięcznych do dnia 16-go każdego miesiąca. Płatność ostatniej z rat przypadała na dzień 16 listopada 2022 r. w wysokości 229,61 (k. 18-24). Pismem z 18.10.2022 r. powód wzywał Z. D. do zapłaty kwoty 712,05 zł. Po tymże wezwaniu do zapłaty pozostała jeszcze ostatnia rata w wysokości 229,61 zł. Pozwany pozostaje zatem zadłużony wobec banku, a niespłacony kapitał wynosi 903,90 zł (historia operacji k. 10-15).

Ponadto wskazać należy, iż rzeczone dokumenty spełniają wymogi wskazane w art. 243 ¹ k.p.c. Są to dokumenty zawierające tekst i umożliwiające ustalenie ich wystawcy. Ponadto są to dokumenty wygenerowane elektronicznie, sporządzone na podstawie art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe i nie wymagają podpisu ani pieczęci.

Sąd stanął na stanowisku, iż umowa pożyczki nr (...) nie zawierała klauzul abuzywnych albowiem zgodnie z brzmieniem art. 385[1] k.c. możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone uzależnione jest od spełnienia łącznie następujących przesłanek:

1)  postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy,

2)  nie jest postanowieniem uzgodnionym indywidualnie,

3)  nie jest postanowieniem w sposób jednoznaczny określającym główne świadczenia stron.

Ponadto stwierdzono, że zarówno wysokość prowizji, jak i sposób jej wyliczania jest zgodny z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. W zgodzie z zasadą transparentności i przy poszanowaniu zasady autonomii woli stron, należy uznać, że reguły ochrony interesów konsumenta powinny ustąpić wobec jednoznacznie określonego zamiaru stron co do ukształtowania tych podstawowych elementów zobowiązania. Ograniczenie zakresu zastosowania tej przesłanki negatywnej odpowiada przekonaniu, że każdy podmiot zawierający umowę (także konsument) powinien mieć świadomość wiążącego charakteru takiej przedmiotowo istotnej klauzuli, jeżeli brak wątpliwości co do skutku prawnego zamierzonego przez strony. W niniejszej sprawie, bank w sposób czytelny i zrozumiały zawarł w umowie obowiązek uiszczenia wszelkich należności wynikających z umowy.

Przepisy prawa nie zabraniają naliczania kosztów udzielenia pożyczki, co jest powszechne w instytucjach zajmujących się udzielaniem pożyczek i taka praktyka nie stanowi próby obejścia przepisów prawa. Umowa pożyczki ma charakter odpłatny. Ustanowienie prowizji jest więc – co do zasady - zgodne z przepisami prawa. Powód prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług finansowych i udostępnił pozwanemu środki finansowe na określony okres. Pożyczkodawcy przysługuje zatem prowizja, która ma stanowić dla pożyczkodawcy wynagrodzenie za koszty związane z umową. Ponadto wysokość naliczonych z tytułu umowy pożyczki opłat pozwany zaakceptował zawierając tę umowę pożyczki.

Odnosząc się do zarzutu braku wymagalności roszczenie wskazać należy, że z historii operacji wynika, że pozwany zaprzestał spłacania rat pożyczki i tym samym nie dotrzymał warunków umowy pożyczki, co skutkowało wypowiedzeniem umowy pożyczki na samym końcu jej obowiązywania przez powoda.

Mając powyższe na względzie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz ze wskazanymi w wyroku odsetkami zgodnymi z żądaniem pozwu.

Roszczenie o odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. 359 par. 1 k.c., art. 481 par. 1 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., uznając, iż pozwany jako strona przegrywająca proces jest zobowiązany zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu w kwocie 387 zł , na które składa się opłata od pozwu w wysokości 100 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270 zł ustalone zgodnie z treścią §2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Sędzia Sebastian Otto