Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	sekretarz sądowy Justyna Zarzecka

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2021 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko T. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego T. W. rzecz powódki J. K. kwotę 534,93 zł (pięćset trzydzieści cztery złote dziewięćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

-od kwoty 384,93 zł (trzysta osiemdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt trzy grosze) od dnia 3 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 150 zł ( sto pięćdziesiąt złotych) od dnia 7 marca 2020 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 150 zł ( sto pięćdziesiąt złotych);

4.  przyznaje pełnomocnikowi z urzędu powódki J. K. r.pr. J. M. od Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 628,84 zł (sześćset dwadzieścia osiem złotych osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce J. K. z urzędu, w tym kwotę 117,58 zł (sto siedemnaście złotych pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem 23 % podatku VAT;

5.  zasądza od pozwanego T. W. na rzecz powódki J. K. kwotę 133,11 zł (sto trzydzieści trzy złote jedenaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  odstępuje od obciążania powódki J. K. kosztami procesu;

7.  nieuiszczone koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt III C 443/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 lutego 2019 roku powódka J. K. reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego J. M., wniosła o zasądzenie od T. W. kwoty 3.615,93 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od kwot:

-1.132 złotych od dnia 12 września 2018 roku do dnia zapłaty,

-122,30 złotych od dnia 3 lipca 2018 roku do dnia zapłaty,

-384,93 złotych od dnia 3 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty,

-550 złotych od dnia 6 września 2018 roku do dnia zapłaty,

-405,90 złotych od dnia 17 września 2018 roku do dnia zapłaty,

-1.020 złotych od dnia 28 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty

i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powódka J. K. podniosła, że strony łączyła umowa najmu lokalu położonego w S. przy ul. (...). Pismem z dnia 10 lipca 2018 roku powódka wypowiedziała warunki najmu, w ten sposób, że podwyższyła kwotę należnego jej czynszu najmu do kwoty 1,500 złotych, ze skutkiem na dzień 10 sierpnia 2018 roku, z tym zastrzeżeniem, że brak zaakceptowania zmiany wysokości czynszu najmu skutkować będzie rozwiązaniem umowy ze skutkiem na dzień 10 sierpnia 2018 roku. Pozwany T. W. nie zaakceptował zmiany wysokości czynszu najmu, o czym poinformował powódkę 10 sierpnia 2018 roku. Umowa przestała wiązać strony w dniu 10 sierpnia 2018 roku.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2018 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 1.374 złotych tytułem czynszu najmu i opłat eksploatacyjnych oraz do zwrotu klucza do lokalu. Klucze zostały powódce zwrócone dopiero 27 sierpnia 2018 roku. Zdaniem powódki, pozwany winien zatem zapłacić należy jej czynsz najmu za okres 27 dni faktycznego użytkowania lokalu w kwocie 1.132 złotych. Nadto powinien zapłacić kwotę 122,30 złotych tytułem zużycia wody oraz wywozu nieczystości i odpadów oraz kwotę 384,93 złotych tytułem opłaty za zużytą energię elektryczną.

Dalej powódka podniosła, że w okresie związania stron umową najmu, pozwany wyrządził w nim szkody tj: została stłuczona szyba w drzwiach wejściowych do lokalu, uszkodzona została elewacja, a także sieć elektryczna w lokalu (kontakt elektryczny, żarówki, ubytki w suficie). Wydatki na poczet usunięcia powyższych szkód wyniosły odpowiednio: 550 złotych za wymianę szyby, koszt naprawy elewacji – 405,90 złotych, koszt usunięcia uszkodzeń sieci elektrycznej - 200 złotych.

Powódka podniosła ponadto, że poniosła wydatki na poczet kosztów usunięcia reklamy działalności prowadzonej przez pozwanego w kwocie 150 złotych oraz koszty sprzątania lokalu w kwocie 70 złotych. Powódka wskazała w pozwie, że z jej lokalu zostały usunięte sprzęty w postaci szafki o wartości 300 złotych oraz podgrzewacza wody o pojemności 50 L o wartości 300 złotych.

Pozwany, pomimo wezwania do zapłaty, nie zaspokoił roszczeń powódki z powyższych tytułów.

26 lutego 2020 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym (...) w S. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając w całości żądanie pozwu (ówczesna sygn. akt I Nc 213/19).

Pozwany T. W. w przepisanym terminie zaskarżył nakaz zapłat y sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa ponad kwotę 150 złotych tytułem wydatków na poczet usunięcia reklamy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany T. W. oświadczył, że uznaje powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 150 złotych tytułem kosztów usunięcia reklamy prowadzonej przez niego działalności, w pozostałym natomiast zakresie powództwo pozbawione jest podstaw faktycznych i prawnych.

Pozwany w sprzeciwie zaprzeczył, aby faktycznie użytkował lokal do dnia 27 sierpnia 2018 roku. Wskazał, że w dniu 2 sierpnia 2018 roku wyraził gotowość wydania lokalu powódce, jednakże powódka nie stawiła się w celu odebrania lokalu. Stawił się jej syn, który nagle, bez podania przyczyny, opuścił lokal w trakcie rozmowy z pozwanym. Z uwagi na brak kontaktu z powódką, pozwany wezwał ją do odbioru lokalu za pośrednictwem pełnomocnika, a ostatecznie klucze do lokalu odesłał pocztą. W odniesieniu natomiast do opłat za korzystanie z lokalu, podniósł, że w piśmie z dnia 10 sierpnia 2018 roku powódka potwierdziła, że za okres do tego dnia opłaty z tego tytułu zostały uregulowane. Nadto, zgodnie z umową, pozwany nie był zobowiązany do ponoszenia opłat za kanalizację i wywóz śmieci. Pozwany zaprzeczył, aby wydal lokal w stanie pogorszonym, a w szczególności, aby do uszkodzenia szyby, elewacji i gniazdek doszło w okresie związania stron umową najmu. Fakt powyższych uszkodzeń nie został udowodniony. Pozwany zaprzeczył również, aby usunął z lokalu należące do powódki sprzęty, a w szczególności szafkę i podgrzewacz wody. Tego rodzaju sprzęty powód zakupił na własny koszt i po zakończeniu najmu zabrał je.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc, zgodnie z przepisem art. 505 § 1 k.p.c. i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

2 września 2013 roku powódka J. K. zawarła z pozwanym T. W. umowę najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...). Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Zgodnie z postanowieniem § 4 umowy, T. W. zobowiązany był do uiszczania czynszu najmu w kwocie 1.300 złotych brutto, z góry, w terminie do 10 – go dnia każdego miesiąca.

Zgodnie z postanowieniem § 6 umowy, T. W. zobowiązany był do ponoszenia opłat związanych z eksploatacją przedmiotu najmu: opłat za energię elektryczną i wodę. Koszty z tym związane były co miesiąc doliczone do kosztu najmu i ujęte w rachunku za czynsz wystawionym przez wynajmującego.

Zgodnie z postanowieniem § 9 umowy najmu, T. W. zobowiązany był do zwrotu lokalu z wyposażeniem w stanie niepogorszonym, poza normalnym zużyciem. Za szkody spowodowane w przedmiocie najmu odpowiada najemca i zobowiązany jest do przywrócenia stanu poprzedniego własnym kosztem.

Niesporne, a nadto:

-umowa najmu k. 5,

-przesłuchanie powódki J. K. k. 97 – 99,

-przesłuchanie pozwanego T. W. k. 102 – 104.

Przy zawarciu umowy najmu nie sporządzono protokołu zdawczo – odbiorczego.

Dowód:

-przesłuchanie powódki J. K. k. 97 – 99.

T. W. prowadził w lokalu użytkowym położonym w S. przy ul. (...) działalność gospodarczą pod nazwą Salon (...).

W sierpniu 2013 roku T. W. kupił ogrzewacz do wody 50L , który zamontował w wynajmowanym lokalu.

T. W. wykonał prace remontowe w przedmiotowym lokalu, m.in. usunął dziury w ścianach po poprzednich najemcach.

Niesporne, a nadto:

-faktura VAT z dnia 29.08.2013 r. k. 44,

-zeznania świadka W. W. k. 70 – 71,

-zeznania świadka G. Z. k. 94 – 95,

-zeznania świadka M. Z. k. 95 – 96,

-przesłuchanie pozwanego T. W. k. 102 – 104.

2 lipca 2018 roku powódka J. K. wystawiła na rzecz pozwanego T. W. rachunek nr (...) na kwotę 384,93 złotych tytułem opłaty za energię elektryczną. Termin płatności oznaczono na 2 lipca 2018 roku.

Dowód:

-rachunek nr (...) k. 9.

2 lipca 2018 roku powódka J. K. wystawiła na rzecz pozwanego T. W. rachunek nr (...) na kwotę 122,30 złotych tytułem opłaty za wodę i śmieci. Wysokość kwoty do zapłaty została ustalona na podstawie wskazań wodomierza wg stanu na dzień 1 lipca 2018 roku i 30 maja 2018 roku. Termin płatności oznaczono na 2 sierpnia 2018 roku.

Dowód:

-rachunek nr (...) k. 9.

10 lipca 2018 roku T. W. zapłacił kwotę 1.300 złotych tytułem czynszu najmu za lipiec 2018 roku.

Dowód:

-rachunek nr (...) k. 52.

Pismem z dnia 10 lipca 2018 roku, doręczonym pozwanemu T. W. 10 lipca 2018 roku, J. K. wypowiedziała warunki umowy najmu, w ten sposób, że podwyższyła kwotę należnego jej czynszu najmu do kwoty 1.500 złotych, ze skutkiem na dzień 10 sierpnia 2018 roku, z tym zastrzeżeniem, że brak zaakceptowania zmiany wysokości czynszu najmu skutkować będzie rozwiązaniem umowy ze skutkiem na dzień 10 sierpnia 2018 roku.

Niesporne, a nadto:

-pismo z dnia 10.07.2018 r. k. 6,

-przesłuchanie powódki J. K. k. 97 – 99.

Pozwany T. W. nie zaakceptował zmiany wysokości czynszu najmu, o czym poinformował powódkę pismem z dnia 10 sierpnia 2018 roku.

Na piśmie z dnia 10 sierpnia 2018 roku została uczyniona adnotacja o treści: „w dniu 10.08. zostanie zapłacony: czynsz, woda i śmieci, energia”.

Dowód:

-pismo z dnia 10.08.2018 r. k. 6 verte,

-przesłuchanie powódki J. K. k. 97 – 99.

Pozwany T. W. opuścił lokal przed dniem 10 sierpnia 2018 roku. Zabrał należące do niego: podgrzewacz wody oraz umeblowanie.

Dowód:

-przesłuchanie pozwanego T. W. k. 102 – 104.

Po opuszczeniu lokalu, pozwany T. W. wezwał powódkę do odbioru lokalu.

W celu odbioru lokalu stawił się syn powódki M. M.. Z niewyjaśnionych powodów nie odebrał on jednak lokalu ani kluczy do niego.

Dowód:

-zeznania świadka M. M. k. 67 – 68,

-zeznania świadka W. W. k. 70 – 71,

-zeznania świadka M. Z. k. 95 – 96,

-zeznania powódki J. K. w charakterze strony k. 97 – 99,

-przesłuchanie pozwanego T. W. k. 102 – 104.

Pismem z dnia 7 sierpnia 2018 roku pełnomocnik pozwanego T. W. adwokat A. M., wezwała J. K. do protokolarnego odbioru kluczy do lokalu przy ul. (...) w dniu 14 sierpnia 2018 roku w siedzibie jej Kancelarii oraz rozliczenia kosztów zużycia energii elektrycznej za okres od dnia 19 maja 2018 roku do dnia 16 lipca 2018 roku poprzez wystawienie rachunku odzwierciedlającego faktyczny stan zużycia i dostarczenia rachunku do dnia 14 sierpnia 2018 roku. Nadto wezwano powódkę do rozliczenia opłat za kanalizację i wywóz śmieci w okresie trwania umowy, które to opłaty były pobierane nienależnie.

Dowód:

-pismo z dnia 7 sierpnia 2018 roku wraz z kopią przesyłki k. 42 – 43.

Umowa najmu uległa rozwiązaniu z dniem 10 sierpnia 2018 roku.

Niesporne.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2018 roku powódka J. K. wezwała T. W. do natychmiastowego zwrotu kluczy do lokalu oraz do zapłaty należności z następujących tytułów: opłaty za energię elektryczną w kwocie 385 złotych, opłaty za wodę i śmieci w kwocie 122 złotych oraz czynszu do dnia 20 sierpnia 2018 roku w kwocie 867 złotych.

Dowód:

-wezwanie do zapłaty k. 8.

Pozwany T. W. odesłał klucze do lokalu pocztą. Przesyłka została doręczona powódce 27 sierpnia 2018 roku.

Dowód:

-zeznania świadka G. Z. k. 94 – 95,

-przesłuchanie powódki J. K. k. 97 – 99.

28 sierpnia 2018 roku J. K. wystawiła na rzecz T. W. rachunek nr (...) na kwotę 1.130 złotych tytułem czynszu najmu za okres 27 dni.

Dowód:

-rachunek nr (...) k. 8 verte.

Po wydaniu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...) przez pozwanego T. W., wnuczka powódki J. K. sprzątnęła w lokalu. Otrzymała zapłatę za sprzątanie.

Dowód:

-zeznania świadka A. Z. k. 68 – 69.

5 września 2018 roku powódka J. K. zawarła umowę na wymianę szyby w drzwiach wejściowych do lokalu przy ul. (...). Za wymianę szyby zapłaciła 550 złotych. Kwota ta została jej zwrócona na podstawie umowy ubezpieczenia, albowiem lokal użytkowy położony w S. przy ul. (...) był ubezpieczony.

Dowód:

-umowa nr (...) k. 9 verte,

-przesłuchanie powódki J. K. k. 97 – 99.

J. K. usunęła reklamę działalności pozwanego z witryny.

Przedsiębiorstwo Handlowo – (...) w S. wystawiła na rzecz J. K. fakturę nr (...) na kwotę 405,90 złotych za usunięcie grafiki reklamowej na witrynie.

Dowód:

-zeznania świadka A. Z. k. 68 – 69,

-przesłuchanie powódki J. K. k. 97 – 99,

-faktura nr (...) k. 10.

Postanowieniem z dnia 7 grudnia 2018 roku umorzono dochodzenie w sprawie dokonanego w okresie od dnia 21 września 2013 roku do dnia 28 sierpnia 2018 roku w S. przy ul. (...) przywłaszczenia powierzonego mienia w postaci: elektrycznego podgrzewacza wody oraz szafki w wyniku czego powstały straty poniżej 500 złotych na szkodę J. K., tj. o czym z art. 284 § 2 k.k. , na podstawie przepisu art. 17 par. 1 pkt 2 k.p.k., wobec braku znamion czynu zabronionego.

Dowód:

-kopia postanowienia z dnia 07.12.2018 r. k. 7.

Powódka utrzymuje się ze świadczenia emerytalnego w kwocie około 1.200 złotych. Aktualnie wynajmuje lokal przy ul. (...), jednakże najemca nie uiszcza czynszu najmu regularnie.

Dowód:

-przesłuchanie powódki J. K. k. 97 – 99.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części, tj. co do kwoty 534,93 złotych i odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonych od kwot:

-384,93 złotych od dnia 3 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty,

-150 złotych od dnia 7 marca 2020 roku do dnia zapłaty.

W przedmiotowej sprawie powódka J. K. domagała się zasądzenia od pozwanego T. W. kwoty 3.615,93 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,

Powódka wywodziła roszczenie z łączącej strony umowy najmu lokalu i domagała się zapłaty czynszu najmu i opłat związanych z korzystaniem z lokalu za okres do dnia, do którego klucze do lokalu znajdowały się w posiadaniu pozwanego, a także zwrotu kosztów przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego i zwrotu wartości sprzętów, które pozwany miał usunąć z lokalu.

Podstawę prawną żądania pozwu w zakresie czynszu najmu oraz opłat związanych z korzystaniem z lokalu (opłaty eksploatacyjne) stanowi przepis art. 659 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Dla ustalenia zasadności żądania pozwu w powyższym zakresie decydujące znaczenie ma treść łączącej strony umowy. Zgodnie z postanowieniem § 4 umowy pozwany zobowiązany był do uiszczania czynszu najmu, z góry, w terminie do 10 – dnia każdego miesiąca. Nadto, stosownie do treści § 6, pozwany zobowiązany był do ponoszenia kosztów energii elektrycznej i wody. Nie był zobowiązany do zapłaty za kanalizacje i wwóz śmieci.

Niesporne jest, że łącząca strony umowa przestała wiązać z dniem 10 sierpnia 2018 roku na skutek nie wyrażenia przez pozwanego zgody na zmianę warunków umowy w zakresie wysokości czynszu najmu. Pozwany zobowiązany był zatem do zapłaty czynszu najmu do dnia 10 sierpnia 2018 roku oraz do ponoszenia opłat za korzystanie z lokalu do tego dnia.

Żądanie pozwu w powyższym zakresie okazało się uzasadnione jedynie w zakresie opłaty za energię elektryczną w kwocie 384,93 złotych. Pozwany niewątpliwie w okresie do dnia 10 sierpnia 2018 roku był w posiadaniu lokalu, nawet jeżeli już faktycznie nie prowadził w nim działalności gospodarczej. Zobowiązany jest zatem do ponoszenia kosztów energii elektrycznej pobranej do tego dnia. Ich wysokość została ustalona przez powódkę na podstawie wskazań licznika i ustalona na kwotę 384,93 złotych. Pozwany nie naprowadził żadnych dowodów, które podważałaby prawidłowość naliczenia należności z tego tytułu wskazaną w rachunku nr (...) z dnia 2 lipca 2018 roku. Kwoty należności za energię elektryczną pozwany nie kwestionował. Stąd też, Sąd ustalił wysokość należności z tego tytułu na podstawie powyższego dokumentu. Pozwany nie wskazywał w toku procesu, że uiścił ww. należność za energię elektryczną, nie przedstawił też żadnego dowodu uiszczenia kwoty 384,93 złotych. Stąd też, powyższa kwota podlegała zasądzeniu od pozwanego na rzecz powódki.

W odniesieniu do żądania zapłaty czynszu najmu za okres do dnia 27 sierpnia 2018 roku wskazać należy, że pozwany wykazał za pomocą dokumentu prywatnego w postaci rachunku nr (...) z dnia 10 lipca 2018 roku, że czynsz najmu należny do dnia 10 sierpnia 2018 roku zapłacił. Jak wynika z umowy, czynsz najmu płatny był z góry, do 10 – dnia miesiąca. A zatem zapłata kwoty 1.300 złotych tytułem czynszu najmu dokonana w dniu 10 lipca 2018 roku, zaspokajała roszczenia powódki z tego tytułu za okres od dnia 10 lipca 2018 roku do dnia 10 sierpnia 2018 roku.

Materiał dowodowy sprawy nie dał natomiast podstaw do uwzględnienia żądania zapłaty czynszu najmu za okres od dnia 11 sierpnia 2018 roku do dnia 27 sierpnia 2018 roku.

Pozwany miał prawo do używania lokalu do dnia rozwiązania umowy i zobowiązany był zwrócić się przedmiot najmu w dniu 10 sierpnia 2018 roku. Z zeznań pozwanego oraz z zeznań świadków syna powódki M. M., G. Z. i M. Z. wynika, że pozwany przed dniem 10 sierpnia 2018 roku wezwał powódkę do odbioru lokalu i wyznaczył w tym celu termin. W terminie tym stawił się w lokalu syn powódki M. M., który z niewyjaśnionych powodów odmówił odebrania lokalu i kluczy do niego. W tej sytuacji pismem z dnia 7 sierpnia 2018 roku, pełnomocnik pozwanego wezwał powódkę do odbioru kluczy do lokalu w terminie do 14 sierpnia 2018 roku. W tym terminie klucze nie zostały odebrane, wobec czego pozwany odesłał je pocztą. Przepis art. 354 § 1 k.c. stanowi, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Zgodnie natomiast z § 2 tego przepisu w taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. Pozwany z obowiązku zwrotu przedmiotu najmu się wywiązał, ponieważ wyznaczył termin odbioru, stawił się w tym terminie i zaoferował synowi powódki klucze od lokalu. Strona powodowa wyjaśniła, że odmówiła odbioru lokalu i kluczy do niego, ponieważ protokół odbioru zawierał nieprawdziwe informacje oraz że pozwany odmówił zapłaty czynszu i opłat eksploatacyjnych, jednakże okoliczności te nie zwalniały jej z obowiązku dokonania odbioru lokalu. Dokonanie tej czynności nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu roszczeń z tytułu czynszu najmu, opłat eksploatacyjnych oraz z tytułu wyrządzonej na skutek nienależytego wykonania umowy szkody. W świetle powyższego, skoro to strona powodowa, odmawiała podjęcia czynności niezbędnych do zwrócenia lokalu – nie stawiała się celem sporządzenia protokołu odbioru oraz odbioru kluczy i odmawiała odbioru kluczy, nie może wywodzić dla siebie korzystnych skutków prawnych z tego faktu i domagać się zapłaty czynszu najmu za okres po dniu rozwiązania umowy do dnia faktycznego otrzymania kluczy.

Nieuzasadnione okazało się również żądanie zapłaty kwoty 122,30 złotych tytułem opłaty za wodę i odprowadzanie ścieków.

Jak wynika z umowy, pozwany zobligowany był do ponoszenia opłat za wodę, a ich wysokość ustalana była na podstawie wskazania wodomierza. W treści umowy w sposób wyraźny wyłączono natomiast obowiązek ponoszenia przez pozwanego opłat na poczet odprowadzania ścieków (kanalizacja) i wywozu nieczystości stałych. Pozwany wprawdzie, jak przyznał, uiszczał należności z tego tytułu, jednakże obowiązek w tym zakresie zakwestionował w piśmie z dnia 7 sierpnia 2018 roku, wskazując, że domaga się rozliczenia bezpodstawnie pobranych z tego tytułu kwot i stanowisko to podtrzymał w toku procesu. Stąd też, brak podstaw do obciążenia pozwanego wydatkami na poczet odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości stałych, natomiast w rachunku z 2 lipca 2018 r. powódka łącznie wskazuje należność za wodę i śmieci, zatem nie sposób wywnioskować z niego, jakiej kwoty powódka domaga się za wodę, a jakiej za śmieci, za które pozwany płacić nie musiał.

W odniesieniu natomiast do opłaty za wodę, to pozwany niewątpliwie zobowiązany był do ponoszenia kosztów z tego tytułu do dnia 10 sierpnia 2018 roku, jednakże strona powodowa nie udowodniła zasadności żądania w tym zakresie co do wysokości. Kwota 122,30 złotych została ustalona na podstawie wskazania wodomierza, wskazującego zużycie wody i odprowadzanie ścieków. Nie sposób tym samym ustalić jakie było faktycznie zużycie wody- liczniki nie zostały spisane w obecności pozwanego, zatem kwota ta przez powódkę została ustalona całkowicie dowolnie.

W zakresie żądania zwrotu wydatków na poczet przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego, wskazać należy, że pozwany przyznał, że istotnie nie usunął reklamy znajdującej się na witrynie i uznał żądanie pozwu w tym przedmiocie w zakresie kwoty 150 złotych.

Przepis art. 213 § 2 k.p.c. stanowi, że sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Okoliczności sprawy nie wskazują, aby uznanie powództwa w powyższym zakresie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo aby zmierzało do obejścia prawa. Pozwany, zobligowany był z mocy postanowienia § 9 umowy oraz przepisu art. 675 § 1 k.c., do zwrócenia lokalu w stanie niepogorszonym. Skoro nie usunął wykonanej na witrynie reklamy prowadzonej działalności i uczyniła to powódka, pozwany winien zwrócić jej poniesione z tego tytułu wydatki, stosownie do treści przepisu art. 471 k.c.

Żądanie natomiast obejmujące zwrot wydatków na poczet kosztów wymiany szyby, naprawy uszkodzonej elewacji, naprawy uszkodzonej sieci elektrycznej i wydatków na poczet posprzątania lokalu nie zostało udowodnione.

W związku z zakończeniem najmu na pozwanym spoczywał – stosownie do postanowienia § 9 umowy najmu oraz przepisu art. 675 § 1 k.c. – obowiązek zwrócenia lokalu w stanie niepogorszonym. Zgodnie z treścią § 1 zdanie drugie tego przepisu najemca nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem jej prawidłowego używania. Niedopełnienie zaś obowiązku określonego w przepisie art. 675 § 1 zdanie pierwsze, tj. zwrócenie lokalu w stanie wykraczającym poza jego prawidłowe używanie stanowi niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy, które może skutkować powstaniem odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie przepisu z art. 471 k.c.

Jak wynika z przepisu art. 675 § 1 zdanie pierwsze k.c. odpowiedzialność najemcy za stan zwracanej rzeczy najętej nie obejmuje odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego jej używania, a więc używania rzeczy w sposób określony w umowie, a w gdy umowa nie określa sposobu korzystania z rzeczy, w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy (art. 666 § 1k.c.). „Zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego jej używania" jest określeniem, które wymaga każdorazowego odniesienia treści stosunku do cech konkretnego przedmiotu najmu, wyznaczonych przez jego przeznaczenie oraz sposób postępowania zmierzający do wykorzystania jego cech funkcjonalnych. Jeżeli nie ma w tym zakresie szczególnych ustaleń stron, dokonuje się oceny obiektywnej, w ramach której uwzględnia się zalecenia wynajmującego dotyczące prawidłowego używania rzeczy (przeznaczenia, sposobu i częstotliwości zabiegów konserwacyjnych itp.), a przy braku takich zaleceń uwzględnia się przeznaczenie lokalu oraz sposób postępowania zapewniający jego funkcjonalnych.

Pozwany nie przeczył, że istotnie doszło do uszkodzenia szyby w drzwiach, jednakże powódka nie wykazała, aby pozwany ponosił odpowiedzialność za to zdarzenie. Pozwany przesłuchany w charakterze strony oraz świadkowie G. Z. i M. Z. zeznali, że o fakcie uszkodzenia szyby poinformował ich klient. Powódka nie zaoferowała natomiast żadnego dowodu pozwalającego na ustalenie, że odpowiedzialność za uszkodzenie szyby ponosi pozwany. Było to w ocenie Sądu zdarzenie losowe, za które odpowiedzialności nie ponosi pozwany. Do przypisania mu odpowiedzialności za szkodę w tym zakresie nie jest bowiem wystarczające samo twierdzenie pozwanej, że uszkodzenie szyby nastąpiło w okresie, kiedy lokal znajdował się w posiadaniu pozwanego. Nadto wskazać należy, że pozwana zeznała, że ubezpieczyciel zwrócił jej wydatki poniesione na poczet zakupu i montażu nowej szyby, a zatem również uznał, że szkoda jest zdarzeniem losowym, uzasadniającym wypłatę odszkodowania za nie. Powódka, uzyskując od pozwanego kwotę 550 zł za stłuczoną szybę, de facto uzyskałaby „podwójne” naprawienie szkody.

W odniesieniu do żądania zapłaty kwoty 405,90 złotych tytułem kosztów usunięcia uszkodzeń elewacji, to sama powódka przesłuchana w charakterze strony na rozprawie w dniu 28 stycznia 2021 r. zeznała, że nic jej nie wiadomo o uszkodzeniu elewacji. Faktura natomiast opiewająca na ww. kwotę została wystawiona przez Przedsiębiorstwo Handlowo – (...) w S. za usunięcie grafiki reklamowej na witrynie. Tym samym żądanie pozwu w tym zakresie należy uznać za nieudowodnione- Sąd de facto nie mógł ustalić, czego konkretnie ono dotyczy. Za usunięcie reklamy z szyb powódka domagała się przecież kwoty 150 zł i w tym zakresie pozwany powództwo uznał, o czym była już mowa powyżej.

Powódka nie udowodniła również ani co do zasady ani co do wysokości żądania zapłaty kwoty 200 złotych tytułem naprawienia szkody w sieci elektrycznej. Według twierdzeń strony powodowej, pozwany usunął z lokalu gniazdka elektryczne oraz żarówki. Pozwany faktowi temu zaprzeczył. Ustalenie, czy lokal został zwrócony w stanie niepogorszonym wymaga porównania stanu lokalu w dacie jego wydania najemcy ze stanem lokalu w dniu jego zwrotu po zakończeniu umowy najmu. Powódka zeznała, że w dniu wydania lokalu pozwanemu nie sporządzono protokołu zdawczo – odbiorczego. Zeznania świadka M. M. i powódki w charakterze strony co do tego, że z lokalu zostały usunięte należące do powódki gniazdka elektryczne i żarówki, nie znajdują poparcia w materiale dowodowym sprawy. Z tego powodu są niewystarczające do ustalenia, że istotnie doszło do uszkodzenia sieci elektrycznej. Nadto powódka nie wskazała w jaki sposób wyliczyła żądaną z tego tytułu kwotę 200 złotych ani nie zaoferowała żadnego dowodu, który poparłby twierdzenia w tym przedmiocie.

Strona powodowa nie wykazała również, aby zapłaciła na rzecz wnuczki A. Z. kwotę 70 złotych tytułem wynagrodzenia za sprzątniecie lokalu. A. Z. wprawdzie zeznała, że otrzymała z tego tytułu wynagrodzenie, jednakże nie potrafiła wskazać chociażby w przybliżeniu otrzymanej kwoty. Powódka zeznała natomiast, że zapłaciła wnuczce i jej koleżance kwotę 200 złotych. Z uwagi na stanowisko procesowe strony pozwanej, która przeczyła zasadności żądania pozwu w tym zakresie, powyższe dowody nie mogą stanowić podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniami strony powodowej.

Nieuzasadnione okazało się również żądanie zwrotu równowartości szafki i podgrzewacza wody, które pozwany miał usunąć z lokalu.

Pozwany wykazał za pomocą dowodu ze swoich zeznań w charakterze strony oraz faktura dokumentującą fakt zakupu podgrzewacza wody, że w lokalu zamontowany był podgrzewacz stanowiący jego własność. Pozwany uprawniony był zatem do zdemontowania tego sprzętu i usunięcia go z lokalu. Powódka zeznała wprawdzie, że w dacie zawarcia umowy najmu w lokalu znajdował się podgrzewacz wody stanowiący jej własność, a w chwili wydania lokalu, nie było go, jednakże okoliczności tej w żaden sposób nie wykazała. Fakt, że poprzednio w lokalu prowadzona była działalność gospodarcza przez fryzjera, nie oznacza, że podgrzewacz wody, z którego korzystał poprzedni najemca stanowił własność powódki. Mógł on bowiem, podobnie jak pozwany, korzystać z własnego sprzętu i zabrać go po ustaniu stosunku najmu.

Powódka nie wykazała również, aby pozwany usunął z lokalu należącą do niej szafkę. Powódka nie wskazała jakiego rodzaju była to szafka, ani też aby była jej własnością. Brak jest, zdaniem Sądu, jakiegokolwiek dowodu na to, że pozwany zabrał szafkę należącą do powódki.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 534,93 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od kwot:

-384,93 złotych od dnia 3 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty- tytułem zapłaty za energię elektryczną;

-150 złotych od dnia 7 marca 2020 roku do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów usunięcia reklamy działalności gospodarczej pozwanego i oddalił powództwo w pozostałym zakresie ( pkt 2 wyroku).

Na zasądzoną pozwem kwotę składa się należność z tytułu opłaty za energię elektryczną w kwocie 384,93 złotych oraz koszty usunięcia reklamy działalności gospodarczej prowadzonej przez pozwanego w kwocie 150 złotych.

Przepis art. 359 § 1 k.c. stanowi, że odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu. Podstawę do żądania zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. , zgodnie z treścią którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W świetle treści cytowanego przepisu art. 481 § 1 k.c. przesłanką powstania roszczenia o zapłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego jest naruszenie przez dłużnika treści stosunku obligacyjnego przez uchybienie terminowi świadczenia. Jednocześnie wskazać należy, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego dnia z 17 czerwca 2004 r., V CK 551/2003).

Termin zapłaty kosztów energii elektrycznej wynika z treści rachunku z dnia 2 lipca 2018 roku numer (...) . Termin płatności oznaczono na 2 lipca 2018 roku. Skoro do tego dnia pozwany nie dokonał zapłaty, od dnia następnego pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 384,92 złotych od dnia 3 sierpnia 2018 roku, zgodnie z żądaniem pozwu.

Roszczenie natomiast o naprawienie szkody z tytułu niewykonania zobowiązania jest roszczeniem bezterminowym, do którego zastosowanie ma art. 455 k.c., a więc odsetki ustawowe za opóźnienie należą się od daty wezwania zobowiązanego do zapłaty. Powódka nie wykazała, aby przed dniem doręczenia pozwanemu odpisu pozwu w niniejszej sprawie, wezwała go do zapłaty kwoty 150 złotych tytułem kosztów usunięcia reklamy. Skutki wezwania do zapłaty należy zatem wiązać z doręczeniem pozwanemu odpisu pozwu, co nastąpiło w dniu 6 marca 2020 roku. Pozwany, po doręczeniu mu odpisu pozwu winien zatem niezwłocznie dokonać zapłaty, a skoro tego nie uczynił, od dnia następnego, popada w opóźnienie w spełnieniu świadczenia skutkujące powstaniem po stronie wierzyciela roszczenia o zapłatę odsetek za opóźnienie. Stąd też Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 150 złotych od dnia 7 marca 2020 roku i w punkcie 2 wyroku oddalił żądanie zapłaty odsetek za opóźnienie w pozostałym zakresie.

W punkcie 3 wyroku Sąd nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 150 złotych, zgodnie z przepisem art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.

Ustalenia faktyczne w sprawie oparte zostały o przedłożone przez obydwie strony dokumenty prywatne w szczególności w postaci umowy najmu, pisma z dnia 10 lipca 2018 roku i z dnia 10 sierpnia 2018 roku oraz faktur VAT i rachunków, których treść jak i autentyczność nie była przez strony kwestionowana. Sąd dał nadto wiarę zeznaniom zawnioskowanym przez obydwie strony oraz zeznaniom powódki i pozwanego w charakterze strony, jednakże zeznania świadków M. M. i A. Z. oraz zeznania powódki w charakterze strony okazały się niewystarczające do poczynienia ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniami strony powodowej.

Sąd nie poczynił natomiast ustaleń faktycznych na podstawie zdjęć lokalu złożonych przez obydwie strony, ponieważ każda ze stron kwestionowała wartość dowodową zdjęć złożonych przez stronę przeciwną, wskazując, że nie wiadomo kiedy zostały zrobione, a materiał dowodowy sprawy nie dał podstaw do ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości daty ich powstania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powódka była zwolniona od kosztów sądowych i reprezentował ją pełnomocnik z urzędu.

Pozwany poniósł następujące koszty procesu: 900 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie adwokata, obliczone na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej za złożenie dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 917 złotych.

Żądanie pozwu zostało uwzględnione w zakresie kwoty stanowiącej 14,79 % dochodzonego roszczenia ( 534,93 zł z dochodzonej pozwem kwoty 3.615,93 zł), wobec czego pozwany winien zwrócić powódce kwotę stanowiącą 14,79 % poniesionych przez nią kosztów procesu, a w pozostałym zakresie koszty te obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika powódki ustanowionego z urzędu powinny być przyznane pełnomocnikowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie.

Należne pełnomocnikowi z urzędu w osobie radcy prawnego wynagrodzenie wynosi, zgodnie przepisem 2 w zw. z § 4 ust. 3 i § 8 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2019 roku, poz. 68) kwotę 600 złotych, powiększoną o podatek od towarów i usług w wysokości 23%.

Zważywszy, że powódka przegrała proces w zakresie kwoty stanowiącej 85,21% dochodzonego roszczenia, należało przyznać radcy prawnemu J. M. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę stanowiącą 85,21% należnych mu kosztów, tj. kwotę 628,94 złotych, o czym orzeczono w punkcie 4 wyroku ( 600 zł x 85,21 %= 511,26 zł x 23 % VAT= 117,58 zł, 511,26 zł + 117,58 zł= 628,84 zł.

Pozwany natomiast winien zwrócić powódce koszty procesu w zakresie kwoty stanowiącej 14,79% tych kosztów. Wskazać przy tym należy, że należna stronie powodowej z tego tytułu kwota winna być wyliczona zgodnie z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 roku, poz. 1.804). Wysokość wynagrodzenia radcy prawnego wynosi zatem, zgodnie z przepisem § 2 pkt 3 tego rozporządzenia 900 złotych. Pozwany winien zatem zwrócić powódce kwotę 133,11 złotych (900 zł x 14,79 % = 133,11 zł) tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym Sąd orzekł w punkcie 5 wyroku.

Sąd odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu należnymi stronie pozwanej na podstawie przepisu art. 102 k.p.c. Przepis art. 102 k.p.c. stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Do kręgu „wypadków szczególnie uzasadnionych” w rozumieniu tego przepisu należą okoliczności zarówno związane z samym przebiegiem procesu, jak i leżące na zewnątrz. Do pierwszych zalicza się np. charakter żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenia dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń, przedawnienie, do drugich - sytuację majątkową i życiową strony, z zastrzeżeniem, że nie jest wystarczające powołanie się jedynie na trudną sytuację majątkową, nawet jeśli była podstawą zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika z urzędu. Całokształt okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowanie tego wyjątku, powinny być ocenione z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego.

W ocenie Sądu sytuacja materialna i osobista powódki, powoduje, że obciążenie jej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz strony pozwanej byłoby sprzeczne z zasadami słuszności.

Koszty sądowe natomiast obejmujące opłatę od pozwu, z obowiązku uiszczenia której powódka została zwolniona ponosi Skarb Państwa, o czym orzeczono w punkcie 7 wyroku.

Sygn. akt III C 443/20

ZARZĄDZENIE

1.Odnotować;

2. W okresie od 01.04.2021 r. do 10.04.2021 r. sędzia sprawozdawca przebywał w izolacji w uwagi na zarażenie koronawirusem;

3.Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego- adw. A. M.

4. Zarządzenie wykonać w terminie 5 dni;

5.Akta z apelacją lub za miesiąc.

14.04.2021 r., Sędzia Justyna Pikulik