Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	Katarzyna Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2024 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 2.595,30 zł (dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąt pięć złotych trzydzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

-od kwoty 2.490,75 zł (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt złotych siedemdziesiąt pięć groszy) od dnia 9 lutego 2020 roku do dnia zapłaty;

-od kwoty 104,55 zł (sto cztery złote pięćdziesiąt pięć groszy) od 24 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 1.617 złotych (tysiąc sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 439,94 złotych (czterysta trzydzieści dziewięć złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 399/22

UZASADNIENIE

Pozwem z 24 czerwca 2022 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 2.490,75 złotych tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 9 lutego 2020 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 104,55 złotych tytułem zwrotu kosztów holowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu pozwanej do dnia zapłaty, kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód w uzasadnieniu żądania pozwu wskazał, że jest wierzycielem pozwanego na podstawie umów cesji z 20 grudnia 2019 roku zawartej z poszkodowanym M. K. oraz 8 stycznia 2020 roku zawartej z poszkodowaną K. K.. Powód podniósł, że 1 grudnia 2019 roku uległ uszkodzeniu samochód marki V., z którego korzystał M. K.. Podniósł, że M. K. 2 grudnia 2019 roku zawarł umowę najmu samochodu marki H. (...) nr rej. (...) ustalając czynsz na 150 zł netto za dobę. Najem obejmował okres od 2 grudnia 2019 roku do 20 grudnia 2019 roku, za łączną kwotę 3.505,50 zł. Po zdarzeniu pojazd poszkodowanej K. K. został odholowany na parking strzeżony u powódki. Koszt usługi holowania wyniósł 307,50 zł. Pozwana przyznała powodowi kwotę 1.014,75 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kwotę 202,95 zł tytułem zwrotu kosztów holowania. Powód dochodzi zatem pozostałej kwoty 2.490,75 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego oraz 104,55 zł tytułem kosztów holowania.

W odpowiedzi na pozew z 6 września 2022 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela OC sprawcy wypadku, jednak zakwestionował okres i dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego oraz stawkę za holowanie pojazdu.

Pozwany wskazał, że skierował do poszkodowanego informację o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego w ramach oferty podmiotów współpracujących, a także informował o akceptowalnej dobowej stawce pojazdu zastępczego i zasadach pokrywania kosztów najmu. Pozwany podniósł, że poszkodowany pomimo posiadanej informacji od ubezpieczyciela kontynuował najem pojazdu zastępczego po stawce dwukrotnie wyższej. Pozwany wskazuje, że ustalił koszty holowania uszkodzonego pojazdu na dystansie 30 km na kwotę 202,95 zł, zaś powód nie udowodnił roszczenia w tym zakresie w dochodzonej przez niego wysokości. Nadto, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w zakresie żądania odsetek z uwagi na fakt, że spełnienia świadczenia i dokonania wypłaty przysługującego poszkodowanemu odszkodowania w pełnej wysokości, w wyznaczonym ku temu terminie.

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianom.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 grudnia 2019 r. na skrzyżowaniu ulic (...) w S. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ samochód marki V. o nr rej. (...), którego użytkownikiem był M. K., a stanowiący własność K. K..

Sprawcą kolizji był posiadacz pojazdu mechanicznego, który w dacie szkody legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym (...) spółką akcyjną z siedzibą w W..

Niesporne, a nadto:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody, płyta CD na k. 52;

Szkoda została zgłoszona (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. 4 grudnia 2019 roku drogą elektroniczną i została zarejestrowana pod numerem (...). (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. przedstawił powodowi informację dotyczącą najmu pojazdu zastępczego, wskazując na przykładowe oferty wypożyczalni wraz z cennikiem.

Dowód:

- zgłoszenie szkody w pojeździe z 4 grudnia 2019 r. w aktach szkody, płyta CD k. 52;

- pismo (...) spółki akcyjnej w W. z 9 grudnia 2019 r. w aktach szkody, płyta CD k. 52;

W związku z brakiem możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu, 2 grudnia 2019 roku poszkodowany zawarł z powodem (...) spółką z o ograniczoną odpowiedzialnością w S. umowę najmu samochodu zastępczego na czas nieokreślony. Przedmiotem najmu był samochód osobowy marki H. (...), bez limitu kilometrów, z pełnym ubezpieczeniem OC i AC, bez udziału własnego w szkodach, z możliwością wyjazdu za granicę bez uzyskania uprzedniej zgody. Wysokość czynszu najmu została określona na kwotę 150 złotych netto za dobę.

Pojazd był niezbędny poszkodowanemu do załatwiania codziennych spraw, do celów prywatnych oraz dojazdu do pracy. Poszkodowany nie dysponował innym pojazdem, którym mógłby zastąpić pojazd uszkodzony.

Dowód:

- umowa najmu samochodu z 2 grudnia 2019 roku, k. 17;

- oświadczenie M. K., k. 37;

- zeznania świadka M. K., k. 114-115.

Poszkodowany korzystał z wynajętego samochodu zastępczego przez 19 dni, od 2 grudnia 2019 roku do 20 grudnia 2019 roku. Koszt usługi wynajmu wyniósł łącznie 3.505,50 zł.

Koszt usługi holowania pojazdu po kolizji wyniósł 307,50 zł.

Dowód:

- faktura VAT numer (...), k. 21;

- faktura VAT numer (...), k. 22.

W piśmie z 12 grudnia 2019 roku i 13 grudnia 2019 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. poinformował powoda, że szkoda zostanie rozliczona jako całkowita, a odszkodowanie wyniesie kwotę 13.324 złotych. Pozwany wypłacił odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej 13 grudnia 2019 roku.

Poszkodowany przed otrzymaniem odszkodowania nie dysponował środkami finansowymi pozwalającymi na zakup nowego pojazdu.

Wrak pojazdu został sprzedany przez K. K. 8 stycznia 2020 roku.

Niesporne, a nadto dowód:

- pismo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. z 12 grudnia 2019 roku w aktach szkody, płyta CD, k. 52;

- pismo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. z 13 grudnia 2019 roku w aktach szkody, płyta CD, k. 52;

- zeznania świadka M. K., k. 114-115;

- umowa sprzedaży z 8 stycznia 2020 roku, k. 36.

Umową cesji wierzytelności z 20 grudnia 2019 roku M. K. przelał na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. swoją wierzytelność przysługującą jemu wobec ubezpieczyciela w związku z wynajmem pojazdu zastępczego.

Umową cesji wierzytelności z 8 stycznia 2020 roku K. K. przelała na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. swoją wierzytelność przysługującą jej wobec ubezpieczyciela w związku z usługą pomocy drogowej i usługą parkingową.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa cesji wierzytelności z 20 grudnia 2019 roku, k. 15;

- umowa cesji wierzytelności z 8 stycznia 2020 roku, k. 16.

Pismem z roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wezwał (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 1.168,50 złotych tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kwoty 307,50 złotych tytułem refundacji kosztów usługi holowania.

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na mocy decyzji z 16 stycznia 2020 roku przyznał (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego kwotę 1.1014,75 złotych. Zakład ubezpieczeń uznał za zasadny 11-dniowy okres najmu pojazdu zastępczego. Ubezpieczyciel uznał stawkę 75 złotych netto za dzień najmu.

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na mocy decyzji z 24 czerwca 2022 roku przyznał (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. z tytułu usługi holowania kwotę 202,95 złotych.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z 2 czerwca 2021 r., k. 19;

- decyzja (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. z 16 stycznia 2020 r. w aktach szkody, płyta CD, k. 52 oraz na k. 15;

- decyzja (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. z 24 czerwca 2022 r. w aktach szkody, płyta CD, k. 52

Uszkodzony pojazd należał do segmentu C. Pojazd zastępczy najęty przesz poszkodowaną odpowiadał klasą klasie pojazdu uszkodzonego.

Średnia dobowa stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego, przy uwzględnieniu bezgotówkowego rozliczenia kosztów najmu, braku kaucji, zawarcia umowy na czas nieokreślony, pełnego ubezpieczenia AC i OC w roku 2019 wynosiła 162,80 złotych netto (200,25 złotych brutto) za dobę. W roku 2019 nie istniała możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego za stawkę 75 złotych netto za dobę, a wynajęcie pojazdu na takich warunkach finansowych odbyłoby się w warunkach dumpingowych.

Koszty holowania w kwocie 307,50 zł są uzasadnione.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego w dziedzinie techniczno – kryminologicznej rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mgr inż. M. M. z 7 listopada 2023 roku, k. 128-131;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego w dziedzinie techniczno – kryminologicznej rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mgr inż. M. M. z 4 kwietnia 2024 roku, k. 157-160.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. dochodził od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 2.490,75 złotych tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 9 lutego 2020 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 104,55 złotych tytułem zwrotu kosztów holowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu pozwanej do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów: dokumentów przedłożonych do akt przez strony, w tym zgormadzonych w aktach szkody (pyta CD), zeznań M. K., a także na podstawie opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego w dziedzinie techniczno – kryminologicznej rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mgr inż. M. M.. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez strony procesu. Opinia biegłego była natomiast jasna i spójna, udzieliła odpowiedzi na zadane przez Sąd pytania i jej treść nie budziła zastrzeżeń.

Na wstępnie należy podkreślić, że na żadnym etapie postępowania nie była kwestionowana zasada odpowiedzialności pozwanego, która opiera się o treść art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Spór sprowadzał się do zasadności wydatków związanym z najmem pojazdu zastępczego, to jest uzasadnionego okresu najmu oraz wartości dobowej stawki najmu pojazdu, a także zasadności wydatków związanych z usługą holowania pojazdu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 509 k.c. w wyniku przelewu wierzytelności cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim istniała w chwili zawarcia umowy o jej przeniesienie. Zgodnie z orzecznictwem w wyniku przelewu wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Zatem stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., sygn. I CKN 379/00). Legitymacja procesowa po stronie powodowej została wykazana umowami cesji z 20 grudnia 2019 roku oraz 8 stycznia 2020 roku.

Zgodnie z dyspozycją art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpiecza. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Nie budzi wątpliwości, że aktualnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane już jest stanowisko, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy OC obejmuje również wydatki poniesione na najem pojazdu zastępczego. Pozostają one w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem i stanowią stratę określoną w art. 361 § 2 k.c. Co więcej, refundacja tych kosztów jest uzasadniona nie tylko wówczas, gdy uszkodzony pojazd służył do prowadzenia działalności gospodarczej, ale również, gdy był przeznaczony jedynie do codziennego użytku i odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie jest uzależniona od niemożności skorzystania z komunikacji alternatywnej. W uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. III CZP 5/11) wprost stwierdzono, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Korzystanie z samochody stało się obecnie standardem cywilizacyjnym i taka jego funkcja będzie się umacniać.

W cytowanej uchwale podkreślono, że na ubezpieczycielu ciąży obowiązek zwrotu jedynie wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych. Za wydatek niezbędny należy uznać wydatek poniesiony na korzystanie z innego pojazdu w takich zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swojego środka lokomocji, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Wydatki ekonomicznie uzasadnione natomiast to wydatki na najem pojazdu zastępczego o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym (ceny rynkowe za tego typu usługi) oraz w czasie naprawy pojazdu mechanicznego lub do czasu nabycia nowego.

Podstawą ustalenia okresu wynajmowania pojazdu zastępczego, przy likwidacji szkody całkowitej, nie może być okres naprawy pojazdu uszkodzonego, lecz okres niezbędny do nabycia nowego pojazdu.

Ustalenie czasu niezbędnego do nabycia innego pojazdu w przypadku wystąpienia szkody całkowitej jest sytuacją nieporównywalną do wystąpienia szkody częściowej i nie jest możliwe wyłącznie na podstawie kryteriów obiektywnych. Należy każdy przypadek badać oddzielnie i czynić ustalenia odnośnie do czasu najmu pojazdu pozostającego w adekwatnym związku przyczynowy ze zderzeniem pojazdów, w tym poprzez badanie możności nabycia nowego pojazdu w miejsce uszkodzonego przez konkretnego poszkodowanego z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy (dysponowaniem odpowiednimi środkami finansowymi, możliwością zagospodarowania wraku, wiedzą o rynku motoryzacyjnym, dostępnością na rynku pojazdów odpowiadających stanem pojazdowi uszkodzonemu, etc.). Przyjęcie poglądu przeciwnego wiązałoby się zatem z przerzuceniem ciężaru naprawienia szkody na poszkodowanego. Zauważyć bowiem należy, że powszechnie przyjęte jest nauce i praktyce prawa cywilnego, ustalanie wysokości szkody metodą deferencyjną, tj. poprzez porównanie majątku poszkodowanego sprzed i po zdarzeniu wywołującym szkodę. Oznacza to, że abstrahowanie od zdolności finansowych poszkodowanego i oczekiwanie na substytuowanie uszkodzonej rzeczy bez wypłaty odszkodowania przez sprawcę szkody lub ubezpieczyciela, wiązałoby się z wymaganiem, by poszkodowany nakładem własnych sił i środków powiększał swój majątek, wyrównując jego stan do daty sprzed szkody (Michał P. Ziemiak, Glosa do uchwały SN z dnia 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, PiP z 2015 r. Nr 8, s. 123-128).

Rozstrzygniecie kwestii spornych w zakresie ustalenia okresu oraz dobowej stawki najmu wymagało wiadomości specjalnych, wobec tego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego w dziedzinie techniczno – kryminologicznej rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mgr inż. M. M.

W niniejszej sprawie niesporne było, że szkoda miała charakter całkowity. Poszkodowany M. K. przed otrzymaniem odszkodowania nie dysponował środkami finansowymi pozwalającymi na zakup nowego pojazdu. W przypadku zaistnienia szkody całkowitej przyjmuje się, że od daty wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela zasadnym jest doliczenie dodatkowych siedmiu dni na zbycie wraku samochodu. Czas ten stanowi zazwyczaj uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego.

W niniejszej sprawie uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego to 19 dni, od 2 grudnia 2019 roku do 20 grudnia 2019 roku. Do szkody doszło 1 grudnia 2019 roku, zaś odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej ubezpieczyciel wypłacił 13 grudnia 2019 roku. Od daty 13 grudnia 2019 roku przyjęcie zwyczajowych siedmiu dni na zbycie samochodu w stanie uszkodzonym należy uznać za zasadne. Tym bardziej, że wraz pojazdu został sprzedany 8 stycznia 2020 roku, a więc 20 dni po oddaniu pojazdu zastępczego, co doprowadziło Sąd do wniosku, że poszkodowany swoim działaniem w żadnej mierze nie przyczynił się do zwiększenia istniejącej szkody.

Biegły ustalił, że średnia dobowa stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego, przy uwzględnieniu bezgotówkowego rozliczenia kosztów najmu, braku kaucji, zawarcia umowy na czas nieokreślony, pełnego ubezpieczenia AC i OC w roku 2019 wynosiła 162,80 złotych netto (200,25 złotych brutto) za dobę. Z uwagi na powyższe Sąd uznał stawkę w kwocie 150 złotych netto, zastosowaną przez powoda w niniejszej sprawie, za uzasadnioną.

Odnosząc się do zarzutów powoda do opinii biegłego, to należy wskazać, że biegły odniósł się do nich w sposób szczegółowy w sporządzonej przez siebie opinii uzupełniającej, przedstawiając szczegółowo sposób swoich wyliczeń oraz źródła stanowiące podstawę poczynionych ustaleń. Sąd nie miał wątpliwości co do rzetelności tych opinii.

Jeśli chodzi o koszt usługi holowania, to zgodnie z przedłożoną przez powoda fakturą VAT wyniósł on 307,50 złotych. Biegły w swej opinii wskazał, że koszt z tytułu tej usługi w poniesionej przez powoda wysokości jest uzasadniony.

Nadto analiza zgromadzonego materiału dowodowego nie daje podstaw do stwierdzenia, iż poszkodowany po wystąpieniu szkody działała rażąco niedbale, bądź w sposób umyślny naruszył obowiązek minimalizowania szkody w zakresie najmu pojazdu zastępczego, co prowadziło by do uwolnienia się od odpowiedzialności strony pozwanej (art. 826 § 3 k.c.). Wskazać należy, że pozwany ubezpieczyciel nie przedstawił poszkodowanej oferty najmu pojazdu zastępczego, a jedynie ogólne warunki najmu i nawet jeżeli, by taką ofertę przedstawił, to nieskorzystanie przez poszkodowaną z oferty najmu pojazdu u podmiotów preferowanych przez ubezpieczyciela nie może stanowić podstawy do obniżenia należnego powodowi z tego tytułu świadczenia do stawek, które oferują współpracujące z ubezpieczycielem podmioty, zwłaszcza w sytuacji, gdy stawki te znacząco odbiegają od średnich stawek za tego typu usługi. Obowiązek minimalizowania szkody nie może być równoznaczny z ograniczeniem możliwości wyboru podmiotu, z którym poszkodowany zawrze umowę najmu, do podmiotów wskazanych przez ubezpieczyciela. Wystarczające do uznania, że poszkodowany z obowiązku tego się wywiązał i ma prawo do zwrotu poniesionych na poczet najmu pojazdu zastępczego wydatków, jest ustalenie, że poniesione przez niego wydatki nie przekraczają średnich stawek dobowych najmu pojazdów zastępczych tej samej klasy co pojazd uszkodzony i są ekonomicznie uzasadnione. Na ubezpieczycielu ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Z obowiązku tego należy wywieść wniosek, że ekonomicznie uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego zamykają się w dolnej granicy średniej dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego w wersji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia oraz z wykupionym udziałem własnym w szkodach obowiązującej w dacie powstania szkody i na terenie, na którym zamieszkuje poszkodowany. Kwota ta pozwoliłaby bowiem poszkodowanemu na wynajęcie pojazdu zastępczego tej samej klasy, co pojazd uszkodzony.

Podsumowując, Sąd uznał, że zasadny okres najmu wynosił łącznie 19 dni przy dobowej stawce w wysokości 150 złotych netto, co daje łącznie 2.850 zł netto (3.505,50 zł brutto). Natomiast jeśli chodzi o usługę holowania, to Sąd uznał stawkę 307,50 zł brutto za uzasadnioną.

Łącznie zatem wartość szkody zamyka się kwotą złotych 3.813 zł brutto.

Poszkodowany nie miał możliwości odliczenia podatku VAT, stąd stawki zostały uwzględnione w kwotach brutto.

Uwzględniając dotychczas wypłacone odszkodowanie z tego tytułu w wysokości 1.217,70 zł, zasądzeniu podlegała kwota 2.595,30 złotych (3.813 zł – 1.217,70 zł brutto).

Koszt najmu pojazdu zastępczego pojazdu opiewał na kwotę 3.505,50 zł, co przy uwzględnieniu wypłaconej z tego tytułu przez pozwanego kwoty 1.014,75 zł dało kwotę 2.490,75 zł.

Koszt holowania pojazdu opiewał na kwotę 307,50 zł, co po uwzględnieniu wypłaconej z tego tytułu przez pozwanego kwoty 202,95 zł dało kwotę 104,55 zł.

Rozstrzygniecie w zakresie odsetek Sąd oparł na treści przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel ma prawo żądać odsetek w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Należało również uwzględnić dyspozycję art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2021.t.j. z dnia 2021.05.06), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego zostało przez powoda zgłoszone pozwanemu 4 grudnia 2019 roku (dzień zawiadomienia o szkodzie), zatem powód może domagać się odsetek ustawowych za opóźnienie od 5 stycznia 2020 roku. W dniu 16 stycznia 2020 r. pozwany wydał decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości uznanej przez siebie za zasadną.

Powód wystąpił z żądaniem zasądzenia odsetek od 9 lutego 2020 roku i Sąd będąc związany żądaniem pozwu zasądził odsetki od tego właśnie dnia. Tożsama argumentacja dotyczy zwrotu kosztów holowania i ponownie będąc związanym żądaniem pozwu Sąd zasądził odsetki dla kwoty uzupełniającej koszty holowania od dnia doręczenia pozwu pozwanej do dnia zapłaty, tj. od dnia 24 sierpnia 2022 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 3 k.p.c. złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda, którego wysokość ustalono na podstawie przepisu § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.) w kwocie 900 złotych, opłata od pozwu w kwocie 200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz zaliczka uiszczona przez powoda na poczet opinii biegłego w kwocie 500 złotych, łącznie 1.617 złotych.

Mając powyższe na uwadze, w punkcie 2 wyroku Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 1.617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Powyższa kwota została zasądzona wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 98 k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

Na koszty sądowe w niniejszej sprawie złożyły się koszty sporządzenia opinii przez biegłego w łącznej kwocie 939,94 zł. Koszty te częściowo zostały pokryte z zaliczki uiszczonej przez powoda w kwocie 500 zł.

Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie pokrył tymczasowo brakującą część kosztów sądowych (wynagrodzenie biegłego) w wysokości 439,94 zł. Na podstawie art. 113 ust. 1 pkt 2 u.k.s.c. w punkcie 3 wyroku Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie od przegrywającego proces w całości pozwanego kwotę 439,94 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.