Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 2 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2024r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. B. (1)

przeciwko (...) Bank (...) spółki akcyjnej w K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8 329,65 zł (osiem tysięcy trzysta dwadzieścia dziewięć złotych sześćdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 lutego 2024 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 567 zł (dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 267/24

UZASADNIENIE

T. B. (2) wniósł o zasądzenie kwoty 8 329,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 czerwca 2020 r. Do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód podniósł, że 16 sierpnia 2023 r. , jako konsument, zawarł z pozwanym bankiem umowę o mieszkaniowy kredyt budowlano – mieszkaniowy, którego przedmiotem była kwota 54 000 zł. Przedmiotowa umowa, wbrew treści przepisu art. 46 ust. 1 zw. Zw. Z art. 35 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim nie zawierała informacji o uprawnieniu do odstąpienia przez konsumenta od umowy ani o sposobie i trybie skorzystania z takiego uprawnienia. W związku z powyższym pismem z dnia 2 czerwca 2020 r. powód złożył bankowi oświadczenie w trybie art. 46 ustawy o krecie konsumenckim o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Pozwany bank poinformował powoda, że nie przysługuje mu takie uprawnienie, ponieważ nie naruszył przepisu art. 35 ustawy o kredycie konsumenckim. W związku ze złożeniem oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, powód domaga się zwrotu odsetek uiszczonych w okresie od 15 czerwca 2016 r. do 15 maja 2020 r. w dochodzonej pozwem kwocie, zgodnie z załączonym do pozwu rozliczeniem.

12 marca 2021 r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt I Nc 337/21).

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. zaskarżyła nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że strony łączyła umowa kredytu z dnia 16 sierpnia 2013 r., a także że powód złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. W ocenie pozwanego uprawnienie to powodowi nie przysługuje. Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim umowa o kredyt zabezpieczony hipoteką powinna zawierać co najmniej dane określone w art. 69 ust. 2 ustawy prawo bankowe oraz termin, sposób i skutki odstąpienia od umowy przez konsumenta, jeżeli takie prawo konsumentowi przysługuje. Przepisy natomiast rozdziału 5 tej ustawy nie miały zastosowania do umów o kredyty hipoteczne, a strony nie zastrzegły wprost umownie prawa do odstąpienia od umowy, a contrario nie był to wymóg ustawowy. Nie doszło zatem do naruszenia przepisu art. 35 ustawy o kredycie konsumenckim. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł, że powód został poinformowany o możliwości skorzystania z prawa do odstąpienia od umowy, ponieważ znajdował się w posiadaniu formularza oświadczenia o odstąpieniu od umowy, który to formularz zawiera wymagane prawem postanowienia. Nadto wskazano, że powód spłacił kredyt 15 czerwca 2023 r.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie w postępowaniu uproszczonym.

W piśmie z dnia 30 kwietnia 2024 r. powód potrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu pozwu.

Stan faktyczny:

16 sierpnia 2013 r. T. B. (1), jako konsument, zawarł z (...) Bankiem (...) Spółka Akcyjną w K. umowę o mieszkaniowy kredyt hipoteczno-budowlany na kwotę 54 000 zł.

Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej, która na dzień podpisania umowy wynosiła 5,26% w stosunku rocznym. Wysokość zmiennej stopy procentowej, która ulega zmianie co 6 miesięcy, ustalana jest przez bank jako suma stawki indeksu WIBOR 6M oraz marży banku w wysokości 2,55 punktu procentowego. Marża jest niezmienna w całym okresie kredytu.

Spłata kredytu była zabezpieczona hipoteką.

W treści umowy nie zawarto informacji o uprawnieniu do odstąpienia przez konsumenta od umowy ani o sposobie i trybie skorzystania z takiego uprawnienia. Nie zawarto również informacji o braku takiego uprawnienia.

W par. 17 umowy kredytobiorca oświadczył, że przed zawarciem umowy kredytu otrzymał formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, zgodnie z ustawą z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z postanowieniem par. 15 umowy integralną część umowy kredytu stanowią:

- oświadczenie o poddaniu się egzekucji,

- umowa przelewu wierzytelności z tytułu umów ubezpieczenia,

- warunki dodatkowe umowy kredytu.

Do umowy kredytu i załączników wymienionych w par. 15 umowy dołączono formularz oświadczenia o odstąpieniu od umowy.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa kredytu k. 14 – 41,

- formularz odstąpienia od umowy k. 42,

- aneks do umowy kredytu k. 43.

W piśmie z dnia 2 czerwca 2020 r., kierowanym do (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w K., powód oświadczył, że z uwagi na fakt, że w umowie kredytu z dnia 16 sierpnia 2013 r. nie zawarto informacji o uprawnieniu do odstąpienia przez konsumenta od umowy ani o sposobie i trybie skorzystania z takiego uprawnienia, składa oświadczenie w trybie art. 46 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Wniósł jednocześnie o zaliczenie rat odsetkowych spłaconych w okresie od czerwca 2016 r. do 2 czerwca 2020 r. na poczet należnego kapitału oraz przedstawienie aktualnego harmonogramu spłat kapitału przy uwzględnieniu sankcji darmowego kredytu.

W piśmie z dnia 22 czerwca 2020 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w K. oświadczył, że brak było podstaw do skorzystania z sankcji kredytu darmowego. Przedmiotowa umowa nie była umową kredytu konsumenckiego w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Strony nie zastrzegły w umowie uprawnienia do odstąpienia od umowy, nie sposób zatem uznać, ze doszło do naruszenia przepisu art. 35 ustawy o kredycie konsumenckim.

Niesporne, a nadto dowód:

- pismo z dnia 02.06.2020 r. k. 45 – 46,

- pismo z dnia 22.06.2020 r. k. 49 – 50,

- pismo powoda z dnia 26.08.2020 r. k. 47 – 48,

- pismo z dnia 08.10.2020 r. k. 51 – 52.

W okresie od 15 czerwca 2016 r. do 15 maja 2020 r. powód zapłacił tytułem spłaty odsetek kwotę 8 329,65 zł.

Niesporne, a nadto dowód:

- wydruk wyliczenia odsetek k. 53 – 54.

23 czerwca 2023 r. nastąpiła całkowa spłata kredytu.

Niesporne.

Rozważania prawne:

Powództwo okazało się uzasadnione w zakresie należności głównej w kwocie 8 329,65 zł oraz odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od tej kwoty od dnia 24 lutego 2024 r. do dnia zapłaty.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 405 k.c. w zw. z art. 410 par. 1 i 2 2 k.c.

Zgodnie z art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zgodnie z art. 410 par. przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Przepis art. 410 par. 2 k.c. stanowi, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Nienależne świadczenie jest szczególnym przypadkiem bezpodstawnego wzbogacenia. Świadczenie to odróżnia się od pozostałych przypadków bezpodstawnego wzbogacenia źródłem powstania, bowiem do zaistnienia tego zobowiązania dochodzi w wyniku spełnienia świadczenia przez zubożonego, a nie poprzez jakiekolwiek inne przesunięcia majątkowe, niebędące świadczeniem. Jednocześnie zachodzi brak podstawy prawnej tego świadczenia. Już sam fakt spełnienia nienależnego świadczenia uzasadnia roszczenie o jego zwrot. W takim przypadku nie zachodzi potrzeba badania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której zostało spełnione oraz czy majątek spełniającego świadczenie uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia wypełnia bowiem przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia. Z chwilą spełnienia świadczenia nienależnego powstaje roszczenie kondykcyjne, którego treścią jest obowiązek dokonania czynności faktycznej lub prawnej stanowiącej świadczenie przeciwne do spełnionego. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 4 listopada 2015 roku, I ACa 510/15).

Dla uwzględnienia żądania pozwu w tym zakresie konieczne jest zatem łączne wykazanie obydwu przesłanek, tj. faktu spełnienia świadczenia i faktu braku obowiązku w tym zakresie, a ciężar dowodu co do tych okoliczności, spoczywa, na stronie powodowej. Stosownie bowiem do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Niesporne pomiędzy stronami było związanie ich umową kredytu z dnia 16 sierpnia 2013 r., zabezpieczonego hipoteką, a także i to że w umowie tej nie było informacji o terminie, sposobie i skutkach odstąpienia od umowy przez konsumenta. Pozwany nie przeczył również i temu, że udzielony powodowi kredyt został spłacony wraz z należnymi odsetkami oraz że kwota spłaconych odsetek za okres od 15 czerwca 2016 r. do 15 maja 2020 r. wynosi dochodzoną pozwem kwotę 8 329,65 zł. Nie było również kwestionowane, że pismem z dnia 2 czerwca 2020 r. powód złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Fakty, z których powód wywodził roszczenie znajdowały nadto potwierdzenie w złożonych przez niego dokumentach i wydruku obrazującym wyliczenie spłaconych odsetek, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana. Dlatego też na rozprawie w dniu 5 czerwca 2024 r. Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony w ceku wykazania faktu zawarcia umowy, braku informacji o uprawnieniu do odstąpienia od umowy, przedstawienia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji darmowego kredytu, ponieważ fakty te zostały udowodnione zgodnie z twierdzeniami powoda (art. 235 (2) par. 1 pkt 2 k.p.c.

Niniejszy spór dotyczy tego, czy w łączącej strony umowie kredytu powinna znaleźć się informacja o terminie, sposobie i skutkach odstąpienia od umowy przez konsument oraz czyjej brak skutkuje powstaniem po stronie powoda uprawnienia do skorzystania z sankcji kredytu darmowego.

Na wstępie wskazać należy, że do oceny stosunku prawnego należy stosować przepisy w brzmieniu obowiązującym w dacie jego nawiązania.

Łącząca strony umowa była umową o kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego. Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 2 pkt 1 tej ustawy w zakresie umów o kredyt zabezpieczony hipoteką oraz pożyczki zabezpieczonej hipoteką stosuje się art. 22, art. 23, art. 29, art. 35, art. 35a i art. 46. Przepis art. 4 ust. 2 pkt 1 został uchylony na podstawie ar.t 82 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, jednakże z art. 85 ust. 2 tej ustawy wynika, że do umów o kredyt hipoteczny oraz umów o kredyt konsumencki, zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Stosuje się zatem odnoszące się do tego rodzaju umowy przepisy ustawy o kredycie konsumenckim.

Przepis art. 29 ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że mowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Zgodnie natomiast z art. 35 ust. 1 tej ustawy umowa o kredyt zabezpieczony hipoteką powinna zawierać co najmniej dane określone w art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe oraz:

1) określenie opłat oraz innych kosztów związanych z udzieleniem kredytu, w tym opłatę za rozpatrzenie wniosku kredytowego, przygotowanie i zawarcie umowy o kredyt oraz warunki ich zmian;

2) całkowity koszt kredytu określony w dniu zawarcia umowy;

3) całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta określoną w dniu zawarcia umowy;

4) zasady i koszty ustanowienia, zmiany lub wygaśnięcia zabezpieczeń i ubezpieczeń w tym kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu;

5) prawo konsumenta do spłaty kredytu przed terminem;

6) termin, sposób i skutki odstąpienia od umowy przez konsumenta, jeżeli takie prawo konsumentowi przysługuje;

7) skutki niedotrzymania warunków umowy, ze szczególnym uwzględnieniem informacji o stopie oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunkach jej zmiany oraz ewentualne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu;

8) sposób i warunki ustalania stopy procentowej, na podstawie której obliczana jest wysokość rat kapitałowo-odsetkowych - w przypadku kredytów o zmiennej stopie oprocentowania.

Przepis art. 46 tej ustawy stanowi natomiast, że w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 35, konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy za okres 4 lat poprzedzających dzień złożenia tego oświadczenia i w sposób ustalony w umowie (ust. 1). W przypadkach, o których mowa w ust. 1, konsument ponosi koszty ustanowienia zabezpieczenia kredytu przewidziane w umowie (ust. 2). Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy (ust. 3).

Zgodnie z cytowanymi przepisami umowa kredytu hipotecznego, do której zastosowanie maja przepisy ustawy o kredycie konsumenckim, powinna zawierać termin, sposób i skutki odstąpienia od umowy przez konsumenta, jeżeli takie prawo konsumentowi przysługuje. Jednocześnie umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Spełnienie warunku jednoznaczności umowy wymaga wyraźnego wskazania w jej treści, że uprawnienie do odstąpienia od umowy nie przysługuje albo, że kredytobiorcy uprawnienie takie przysługuje i wówczas należy udzielić informacji o terminie, sposobie i skutkach odstąpienia od umowy przez konsumenta. W umowie zawartej z powodem nie ma informacji o tym, czy kredytobiorcy przysługiwało uprawnienie do odstąpienia umowy czy też takie uprawnienie nie przysługiwało. Wydano natomiast powodowi formularz oświadczenia o odstąpieniu od umowy, w którym zawarto informacje o uprawnieniu do odstąpienia od umowy oraz sposobie skorzystania z tego uprawnienia. Z treści umowy kredytu nie wynika natomiast aby formularz oświadczenia o odstąpieniu od umowy stanowił załącznik do umowy czy tez jej integralną część. Powoduje to ten skutek, że umowa nie spełnia wymogu jednoznacznego i zrozumiałego sformułowania. Kredytobiorca – konsument nie ma bowiem pewności co do tego, czy przysługuje jemu uprawnienie do odstąpienia od umowy, na co może wskazywać fakt wydania formularza oświadczenia w tym przedmiocie, czy też takie uprawnienie jemu nie przysługuje, skoro nie zostało wprost zastrzeżone w umowie. Sytuacja taka spełnia wymogi do uznania, że przy zawarciu będącej przedmiotem sporu umowy doszło do naruszenia przepisu art. 35 ustawy o kredycie konsumenckim w związku z art. 29 tej ustawy. Powód uprawniony był zatem do skorzystania z uprawnienie do złożenia pisemnego oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego w zakresie wskazanym w przepisie art. 46 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Powód oświadczenie w tym przedmiocie złożył pismem z dnia 2 czerwca 2020 r., w którym oświadczył, że korzysta z tego prawa i będzie spłacał kredyt bez odsetek i innych należnych kosztów, a w odniesieniu do już zapłaconych odsetek i kosztów za okres 4 lat poprzedzających sporządzenie pisma, wnosi o ich zaliczenie na poczet kapitału. Oświadczenie to kierowane było do kredytodawcy (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w K. i zostało temu podmiotowi skutecznie doręczone. Pismem z dnia 22 czerwca 2020 r. bank ustosunkował się negatywnie do tego oświadczenia. Bank nie sporządził nowego harmonogramu uwzględniającego zaliczenie wpłat dokonanych tytułem odsetek na poczet kapitału.

Zważywszy, że powód skutecznie złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, kwoty wpłacone przez niego tytułem odsetek za okres od 15 czerwca 2016 r. do dnia 15 maja 2020 r. stanowią świadczenie nienależnie, z dniem bowiem złożenia oświadczenia o skorzystaniu z tego uprawnienia, odpadła podstawa prawna do żądania zapłaty tych kwot.

Fakt, że kredyt został spłacony nie stanowi przeszkody do uznania oświadczenia za skuteczne. Uprawnienie z tego tytułu konsument może skutecznie zrealizować w terminie roku od dnia wykonania umowy. Umowa, według twierdzeń pozwanego została wykonana w czerwcu 2023 r. (spłata kredytu), a powód oświadczenie o skorzystaniu z kredytu darmowego złożył pismem z dnia 2 czerwca 2020 r.

Roszczenie jest uzasadnione w zakresie żądanej pozwem kwoty 8 329,65 zł i odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od dnia 24 lutego 2024 r. do dnia zapłaty.

Strona pozwana nie kwestionowała złożonego przez powoda wydruku obejmującego naliczenia zapłaconych przez niego odsetek, wobec czego Sąd uznał ten dowód za przydatny do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8 329,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 lutego 2024 r. i oddalił powództwo w pozostałym zakresie, tj. co do odsetek od dnia 22 czerwca 2020 r. do 23 lutego 2024 r.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Z brzmienia art. 410 k.c. nie wynika termin, w jakim nastąpić ma wykonanie obowiązku zwrotu spełnionego świadczenia, co nakazuje odwołać się w tym zakresie do reguł ogólnych art. 455 k.c., który stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 września 2015 roku, I ACa 651/15, Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 lipca 2015 roku, I ACa 9/15). Skutkiem wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia jest to, że świadczenie staje się wymagalne. Z chwilą wezwania do zapłaty zobowiązanie bezterminowe przekształca się z mocy ustawy w zobowiązanie terminowe, a na dłużniku spoczywa obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia. Pojęcie „niezwłocznego spełnienia świadczenia” oznacza spełnienie świadczenia w takim terminie, w jakim działający prawidłowo dłużnik mógłby je spełnić w normalnym toku prowadzenia swoich spraw.

Powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 22 czerwca 2020 r., tj. dnia, w którym pozwany bank sporządził odpowiedź na oświadczenie o skorzystaniu z sankcji darmowego kredytu. W ocenie Sądu treść pisma powoda z dnia 2 czerwca 2020 r. nie ma charakteru wezwania do zapłaty, którego doręczenie skutkowałoby powstaniem po stronie pozwanej obowiązku spełnienia świadczenia zapłaty. Powód nie domagał się bowiem zwrotu kwoty wpłaconej tytułem odsetek lecz jej zaliczenia na poczet kapitału kredytu. Skutek w postaci przekształcenia zobowiązania w zobowiązanie terminowe nastąpił dopiero z dniem doręczenia pozwanej odpisu nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu, co miał miejsce 23 lutego 2024 r. Pozwany zobowiązany był zatem spełnić świadczenie niezwłocznie po doręczeniu tych dokumentów, skoro tego nie uczynił, pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia żądanie zapłaty odsetek od dnia 24 lutego 2024 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażonymi w przepisie art. 98 par. 1 zasadami odpowiedzialności za wynik postępowania i zwrotu kosztów celowych. Na koszty te składa się, zgodnie z art. 98 par. 3 k.p.c. : opłata od pozwu w kwocie 750 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie adwokata w kwocie 1 800 zł oraz opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego. Sąd przyznał odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia z tytułu kosztów procesu zgodnie z art. 98 par. 1 ¹ k.p.c.