Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 maja 2023 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Edyta Maślany

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2023 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: Stowarzyszenia (...) z siedzibą w S.

przeciwko: J. Z.

o zapłatę

1.  oddala powództwo ,

2.  zasądza od powoda Stowarzyszenia (...) z siedzibą w S. na rzecz pozwanego J. Z. kwotę 3.617 zł ( trzech tysięcy sześciuset siedemnastu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt: I C 1546/19

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2019 r. Stowarzyszenie (...) z siedzibą w S. wniosło o zasądzenie od J. Z. kwoty 50.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 października 2018 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż strony łączyła umowa z dnia 20 lipca 2015 r. o dzierżawę j. (...) (...) o nr rej. (...) i pobierania pożytków. Wydzierżawiony obiekt stanowił przygotowany do użytkowania j. (...). Umowę zawarto na czas określony od dnia 1 sierpnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. Na podstawie ww. umowy pozwany był zobowiązany do utrzymywania dzierżawionego obiektu w sprawności technicznej - gotowego do użytkowania i do dokonywania planowych remontów i napraw przekraczających zakres drobnych napraw bieżących. Pozwany nie wywiązał się z ww. obowiązków, czym doprowadził do utraty przez j. (...) karty bezpieczeństwa, a tym samym utraty gotowości do jego użytkowania. Po bezskutecznym upływie terminów od wezwania do zaniechania naruszeń, umowa została rozwiązana w trybie natychmiastowym z dniem 21 września 2018 r. i powód wezwał pozwanego do zapłaty kary umownej w kwocie 50.000 zł z tytułu naruszeń wynikających z wyłącznej winy pozwanego, jednak J. Z. do chwili obecnej nie uczynił zadość żądaniu powoda.

W dniu 18 lipca 2019 r. starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie Wydziale I Cywilnym wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

Pozwany J. Z. zaskarżył ww. nakaz zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podał, iż umowa dzierżawy, jaka obowiązywała między stronami, nie była umową z dnia 20 lipca 2015 r., na którą powołuje się powód. W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego pod sygn. (...) ustalono, iż umowa ta została sfałszowana, albowiem podpisy na niej nie zostały naniesione przez J. Z.. Dodatkowo pozwany podał, iż rozwiązał obowiązującą umowę dzierżawy z powodem w lutym 2018 r., jednak mimo to powód, reprezentowany przez A. G., odmówił zwrotu j. (...) i korzystał z niego w sposób bezprawny, organizując komercyjne rejsy aż do później jesieni 2018 r. Pozwany wskazał, iż obecnie pomiędzy stronami toczy się również spór dotyczący stosunku własności, gdzie powód stara się bezzasadnie wykazać, iż jest współwłaścicielem j. (...).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. Z. spieniężył swój biznes i z uzyskanych środków zakupił na własność j. (...) (...) o nr rej. (...), jako inwestycję. Umówił się z kapitanem A. G., że w ramach współpracy zawiążą stowarzyszenie, w ramach którego wyremontują j. (...) i wydzierżawią go, celem osiągnięcia pożytków z rejsów komercyjnych.

Pozwany sfinansował remont j. (...), według wytycznych A. G.. J. Z. przekazywał pieniądze na zakup części do j. (...) A. G., który zamawiał te części przez internet. A. G. otrzymywał pieniądze w gotówce. Nie przedstawiał pozwanemu żadnych rozliczeń. J. Z. działał w pełnym zaufaniu do A. G..

Dowód:

- protokoły z akt (...), k. 129-131;

- zeznania świadka K. Z., k. 297;

- zeznania świadka A. Ł., k. 297;

- zeznania świadka E. Ł., k. 297;

- zeznania świadka G. W., k. 297;

- przesłuchanie pozwanego J. Z., k. 359;

Stowarzyszenie (...) z siedzibą w S. i J. Z. łączyła umowa o współpracy zawarta w dniu 8 maja 2014 r. Na podstawie tejże umowy sprawowanie zarządu nad j. (...) (...) o nr rej. (...) na zasadach armatora j. (...) zostało powierzone powodowi.

W okresie od dnia 24 kwietnia 2015 r. do dnia 4 listopada 2017 r. prezesem zarządu ww. stowarzyszenia był J. Z.. Obecnie prezesem zarządu jest A. G..

Bezsporne, a nadto dowód:

- wydruk z KRS powoda, k. 35-40;

- przesłuchanie pozwanego J. Z., k. 359;

Strony wiązały umowy dzierżawy.

W dniu 20 lipca 2015 r. została sporządzona kolejna umowa dzierżawy i pobierania pożytków j. (...) (...) o nr rej. (...) pomiędzy J. Z., A. G. i F. S., jako wydzierżawiającymi a Stowarzyszeniem (...) z siedzibą w S. jako dzierżawcą. Na jej podstawie wydzierżawiający zobowiązali się do oddania dzierżawcy do używania ww. j. (...) i pobierania pożytków. Przedmiotowy j. (...) był przygotowany do użytkowania jako j. (...). W umowie wskazano, iż zostaje ona zawarta na czas określony od dnia 1 sierpnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. Dzierżawca zobowiązał się do płacenia czynszu dzierżawnego na warunkach określonych w § 4 umowy.

W § 6 umowy wydzierżawiający zobowiązali się do utrzymania j. (...) w sprawności technicznej – gotowego do użytkowania oraz do dokonywania planowych remontów i napraw przekraczających zakres drobnych napraw bieżących.

Na podstawie § 9 ust. 2 ww. umowy dzierżawcy przysługiwało prawo do rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym w przypadku zaniechania obowiązków wynikających z § 6 umowy i uniemożliwienia przez wydzierżawiającego korzystania z przedmiotu dzierżawy zgodnie z przeznaczeniem określonym w umowie.

W § 10 umowy strony zastrzegły, że za naruszenia związane z realizacją zawartej umowy, skutkującej rozwiązaniem umowy, uzgodniona została kara umowna w wysokości 50.000 zł.

Dowód:

- umowa dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r., k. 6-9;

Aneksem sporządzonym w dniu 16 stycznia 2017 r. wydzierżawiający wyrazili zgodę na wykonanie przez dzierżawcę nakładów przekraczających zakres zwykłego zarządu. J. (...) wymagał remontu i usunięcia awarii celem jego dalszego użytkowania.

Dowód:

- aneks z dnia 16 stycznia 2017 r. wraz z wykazem prac, k. 10-14;

Przedmiotowy j. (...) był używany przez powodowe Stowarzyszenie do świadczenia usług w zakresie rezerwacji morskiego i przybrzeżnego transportu pasażerskiego, obejmującego transport, zakwaterowanie, wyżywienie i inne usługi m.in. na rzecz Ośrodka (...) w R., P. K., (...) Klubu Sportowego (...) w W. i przynosił z tego tytułu wielotysięczne dochody.

Dowód:

- zeznanie podatkowe za 2016 r., k. 132-133 verte;

- umowy, k. 134-141;

W pewnym momencie J. Z. przestał jednak otrzymywać swoją część z tytułu czynszu dzierżawy. Co więcej, A. G. nigdy nie rozliczył się z nim z pieniędzy przeznaczonych na remont j. (...) i żądał od niego coraz więcej środków na kolejne renowacje j. (...). Z uwagi na brak regulowania czynszu dzierżawy na rzecz pozwanego, J. Z. wypowiedział powodowi dotychczasową umowę dzierżawy i zapewnił A. G., że nie przedłuży karty bezpieczeństwa j. (...) i uczyni go niemożliwym do użytkowania. J. Z. został odwołany z funkcji prezesa zarządu powoda i wbrew woli pozwanego A. G. zorganizował rejs j. (...), w trakcie którego A. G. wiedział, że utraci on kartę bezpieczeństwa i przestanie być zdatnym do użytku. Ponadto, j. (...) uległ uszkodzeniu, co spowodowało konieczność wykonania kolejnej naprawy. Pozwany odmówił jednak wyłożenia środków finansowych na tę naprawę. J. Z. był również przeciwny zmianie klasy j. (...). W tej sytuacji A. G., jako nowy prezes zarządu powoda, ukrył j. (...) pozwanego w n. (...) marinie, rozebrał go i nie wydał J. Z. ani nie wskazał mu lokalizacji j. (...).

Dowód:

- protokoły z akt (...), k. 129-131;

- dokumenty, k. 143-155;

- zeznania świadka K. Z., k. 297;

- zeznania świadka A. Ł., k. 297;

- przesłuchanie pozwanego J. Z., k. 359;

- zdjęcia, k. 441-445;

W korespondencji pomiędzy J. Z. i A. G., jako prezesem zarządu powoda, pozwany konsekwentnie kwestionował, aby A. G. i F. S. kiedykolwiek stali się współwłaścicielami ww. j. (...) i mieli jakiekolwiek prawo o decydowaniu o losie j. (...). Ani A. G. ani F. S. nie mieli żadnych udziałów w prawie własności ww. j. (...).

Pismami z dnia 14 marca 2018 r. i 27 marca 2018 r. powodowe Stowarzyszenie reprezentowane przez A. G. wezwało pozwanego do zaniechania naruszeń i wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy w zakresie utrzymania j. (...) w sprawności technicznej i gotowego do użytkowania. Wezwania okazały się bezskuteczne. Pozwany nie zmienił swojego stanowiska w sprawie.

Dowód:

- wezwanie z dnia 14 marca 2018 r. z potwierdzeniem odbioru, k. 15-17;

- wezwanie z dnia 27 marca 2018 r. z potwierdzeniem odbioru, k. 18-20;

- pismo pozwanego z dnia 12 lutego 2018 r., k. 141 verte;

- pismo pozwanego z dnia 13 marca 2018 r., k. 142;

- przesłuchanie pozwanego J. Z., k. 359;

W tych okolicznościach A. G. i F. S. wystąpili do Sądu Rejonowego (...) w S. z wnioskiem o wyrażenie zgody przez Sąd zastępującej zgodę J. Z. na m.in. wystawienie zleceń na przegląd ww. j. (...) i dokonanie zmian wpisu w P. (...) (...) poprzez dopisanie jako współwłaścicieli j. (...) A. G. i F. S.. W trackie tego postępowania ww. osoby legitymowały się aneksami do umów, na podstawie których deklarowały, iż nabyły udziały w ww. jachcie i są jego współwłaścicielami.

Ostatecznie postanowieniem z dnia 27 listopada 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. akt (...) Sąd Rejonowy (...) w S. Wydział (...)Cywilny upoważnił A. G. i F. S. do ww. czynności.

W toku tej sprawy J. Z. stanowczo zaprzeczał ww. okolicznościom i prawdziwościom swojego podpisu pod umowami i aneksami. Wskazywał, że strony zawierały jedynie umowę o współpracę z A. G. co do jego udziałów w zyskach z przychodów z rejsów, a nie zawierał żadnej umowy co do sprzedaży, czy innego zbycia udziałów na rzecz A. G. czy F. S.. J. Z. spóźnił się ze złożeniem apelacji, a ww. postanowienie uprawomocniło się.

Dowód:

- dokumenty z akt (...), k. 371-419;

W marcu 2018 r. Stowarzyszenie (...) z siedzibą w S. zwróciło się do P. (...) w S. o przeprowadzenie przeglądów okresowych celem przedłużenia karty bezpieczeństwa ww. j. (...).

W odpowiedzi z dnia 6 kwietnia 2018 r. uzyskał informację, iż jedyny właściciel j. (...) i armator J. Z. złożył zastrzeżenie dotyczące podejmowania jakichkolwiek czynności wobec ww. j. (...) i wniósł o nieprzeprowadzanie inspekcji, gdyż jednostka nie była gotowa do inspekcji okresowej.

Dowód:

- pismo Urzędu Morskiego w S. z dnia 6 kwietnia 2018 r., k. 26-28;

- przesłuchanie pozwanego J. Z., k. 359;

Pismami z dnia 5 kwietnia 2018 r. z dnia 27 lipca 2018 r. powód ponownie wezwał pozwanego do zaniechania naruszeń i wywiązania się z § 6 umowy.

Pismem z dnia 21 września 2018 r. powód zwrócił się do pozwanego z oświadczeniem o rozwiązaniu umowy dzierżawy w trybie § 9 ust. 2 umowy i wezwał go do zapłaty kary umownej wynikającej z § 10 umowy.

Pismem z dnia 6 października 2018 r. powód ponownie wezwał pozwanego do zapłaty ww. kary umownej w terminie do dnia 20 października 2018 r.

Dowód:

- wezwanie z dnia 27 lipca 2018 r. z potwierdzeniem odbioru, k. 21-22;

- rozwiązanie umowy z dnia 21 września 2018 r. z potwierdzeniem odbioru, k. 23-25;

- wezwanie z dnia 6 października 2018 r. z potwierdzeniem odbioru, k. 29-30;

- wezwanie z dnia 5 kwietnia 2018 r. z potwierdzeniem odbioru, k. 31-33;

- korespondencja mailowa z dnia 5 kwietnia 2018 r., k. 34;

Powód wystąpił wobec pozwanego również z pozwem o zapłatę kwoty 157.895 zł tytułem zwrotu nakładów na j. (...). Postępowanie to zakończyło się jednak umorzeniem postępowania na podstawie art. 182 § 1 pkt 2 k.p.c.

Dowód:

- dokumenty z akt sprawy o sygn. (...), k. 420-437.

Nie można jednoznacznie potwierdzić wykonawstwa J. Z. podpisów pod umową dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r., aneksem do ww. umowy z dnia 16 stycznia 2017 r. i załącznikiem do ww. aneksu.

Dowód:

- pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu grafologii D. R., k. 188-209;

- uzupełniająca pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu grafologii D. R., k. 230-231;

Przed Prokuraturą Rejonową S.-P. w S. pod sygn. akt (...) toczy się postępowanie przygotowawcze z zawiadomienia J. Z., w którego treści wskazał on, że A. G. posługuje się podrobionymi dokumentami w różnych postępowaniach sądowych, w tym w niniejszej sprawie. Prowadzone jest także postępowanie (...), które dotyczy podrobienia w nieustalonym okresie w S. w celu użycia za autentyczne podpisów J. Z. na szeregu dokumentów, w tym w postaci umów agencyjnych i umowy dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. z aneksem. W toku tego postępowania uzyskano opinię grafologiczno-kryminalistyczną z analizy podpisów na dokumentach, w której stwierdzono, że m.in. pod umową dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. i aneksem z dnia 16 stycznia 2017 r. nie widnieje podpis nakreślony przez J. Z.. Ustalono, iż podpisy zostały złożone przez jedną osobę, jednak z uwagi na brak materiału porównawczego nie można było stwierdzić, iż mógł je nakreślić A. G..

Dowód:

- opinia grafologiczno-kryminalistyczna z dnia 29 października 2018 r., k. 103-111;

Osoby z otoczenia pozwanego twierdzą, iż A. G. i jego żona H. G. oszukali pozwanego i A. G. sfałszował podpisy J. Z. pod umową dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. i aneksem.

Stowarzyszenie nie spełnia swoich zadań statutowych, a w obecnym kształcie funkcjonuje tylko po to, aby żona A. G. mogła prowadzić swoją działalność rejsową pod firmą (...), której dochody są znaczne, a która w swoich planach rejsowych na 2023 r. i 2024 r. uwzględnia j. (...) należący do J. Z. (...) o nr rej. (...).

W ocenie byłego członka zarządu powoda , G. W. , A. G. dążył do tego, aby przejąć j. (...) pozwanego, który był inwestorem i jego jedynym właścicielem, albowiem podobna sytuacja już miała wcześniej miejsce z mężczyzną z K., którego j. (...) również bezprawnie przejął A. G..

Dowód:

- protokoły z akt (...), k. 129-131;

- zeznania świadka K. Z., k. 297;

- zeznania świadka A. Ł., k. 297;

- zeznania świadka E. Ł., k. 297;

- zeznania świadka G. W., k. 297;

- wydruk ze strony internetowej N..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne i podlegało oddaleniu w całości.

Niniejszym pozwem powód Stowarzyszenie (...) z siedzibą w S. dochodził od pozwanego J. Z. zapłaty kwoty 50.000 zł tytułem kary umownej wynikającej z niewykonania obowiązków pozwanego z umowy dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. j. (...) (...) o nr rej. (...) i pobierania pożytków.

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowił zatem § 10 ww. umowy oraz przepisy ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 483 § 1 i 2 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Dłużnik nie może bez zgody wierzyciela zwolnić się z zobowiązania przez zapłatę kary umownej.

Stosownie zaś do art. 484 § 1 k.c. w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły.

W treści sprzeciwu od nakazu zapłaty oraz w dalszych pismach procesowych pozwany konsekwentnie kwestionował powództwo co do zasady, podnosząc m.in. że umowa dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. nie została przez niego podpisana, a jego podpis pod umową i aneksem do niej został sfałszowany.

Koniecznym warunkiem uzyskania przez stronę powodową orzeczenia sądowego uwzględniającego zgłoszone w postępowaniu cywilnym roszczenie jest udowodnienie faktów prawotwórczych dotyczących podnoszonych twierdzeń. Jest to ogólna zasada prawa cywilnego wynikająca z treści przepisu art. 6 k.c., z którego wynika, iż ten kto powołując się na przysługujące mu prawo żąda określonego świadczenia od innej osoby jest obowiązany udowodnić fakty uzasadniające to żądanie (por. zwłaszcza S. Dmowski, „Komentarz do kodeksu cywilnego, księga pierwsza, cześć ogólna”, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1998, str. 29 – 33, K. Piasecki, „Kodeks cywilny – komentarz”, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1978, str. 22, H. Dolecki, „Ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym”, Wydawnictwo Prawnicze PWN, Warszawa 1998, str. 116-117, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1961 roku, sygn. III PZP 24/69, OSNC 1970/5/76).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powód nie podołał ciężarowi dowodu, albowiem nie wykazał, aby doszło do skutecznego zawarcia umowy dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. i aneksu do niej.

Celem rozstrzygnięcia kwestii spornych na zlecenie Sądu w toku niniejszej sprawy został dopuszczony i przeprowadzony dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu badania pisma D. R. na okoliczność autentyczności podpisu pozwanego pod umową dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r., aneksem do ww. umowy z dnia 16 stycznia 2017 r. i załącznikiem do ww. aneksu. Biegła stwierdziła, iż nie można jednoznacznie potwierdzić wykonawstwa J. Z. podpisów pod ww. dokumentami. Na podstawie dostępnych materiałów źródłowych biegła nie była w stanie stanowczo stwierdzić, iż podpis pod ww. dokumentami należy do pozwanego. Powód spóźnił się z wnioskiem o uzupełnienie tejże opinii, zatem jego wniosek w tym zakresie został oddalony.

Pomocniczo Sąd oparł się dodatkowo na opinii grafologicznej przeprowadzonej w toku sprawy karnej przygotowawczej, z której wynikają już jednoznaczne wnioski, iż pod umową dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. i aneksem z dnia 16 stycznia 2017 r. nie widnieje podpis własnoręcznie nakreślony przez J. Z.. Ustalono, iż podpisy zostały złożone przez jedną osobę, jednak z uwagi na brak materiału porównawczego nie można było stwierdzić, iż mógł je nakreślić A. G..

Powyższe okoliczności zostały nadto potwierdzone przez dowody z zeznań świadków zawnioskowanych przez pozwanego w osobach K. Z., A. Ł. i E. Ł., a nadto przez świadka G. W. zawnioskowanego przez samego powoda. Świadkowie Ci podali, iż pozwany został oszukany przez powoda i jego żonę, a podpis pozwanego pod umową dzierżawy, na której powód opiera niniejszego roszczenie, został sfałszowany.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, w tym obie ww. opinie biegłych grafologów, Sąd doszedł do wniosku, iż podpis pozwanego J. Z. został sfałszowany i pozwany w istocie nie zawarł ani umowy dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. ani aneksu do niej.

W niniejszej sprawie nie istnieje zatem pomiędzy stronami żaden stosunek prawny, na podstawie którego pozwany byłby zobowiązany do zapłaty powodowi dochodzonej przez niego kwoty tytułem kary umownej. Ta instytucja prawna nie istnieje bowiem bez samej umowy.

Powód nie zaoferował przy tym żadnych innych wiarygodnych dowodów na odparcie argumentów pozwanego. Za takie dowody Sąd nie mógł uznać zeznań małżonki A. H. G. i przesłuchania za powoda samego A. G., jako, iż byli oni bezpośrednio zainteresowani rozstrzygnięciem w sprawie i Sąd odniósł wrażenie, że w sowich zeznaniach mijają się oni z prawdą. Utrzymywali oni, iż to pozwany podpisał się pod umową dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. i aneksem do niej, jednak nie byli w stanie tego udowodnić przy pomocy rzetelnych dowodów. Sąd miał na uwadze, iż świadek H. G. z uwagi na relacje zawodowe , a zwłaszca osobiste z A. G. nie zeznawała w sposób, który mógłby zaszkodzić powodowi.

Tym bardziej, iż na podstawie zeznań pozostałych świadków Sąd wywnioskował, że pozwany J. Z. chciał dobrze zainwestować swoje środki ze sprzedanego biznesu i działając w zaufaniu do A. G. i H. G., powierzył im swoje pieniądze. Osoby te okazały się jednak niegodne zaufania i najprawdopodobniej wykorzystały łatwowierność pozwanego J. Z. i jego pieniądze do swoich prywatnych interesów. Sąd nie wyklucza tego, iż to właśnie ww. osoby mogły sfałszować podpisy J. Z. pod umową dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r. i aneksem (co oczywiście nie zostało stwierdzone przez biegłych). W tym zakresie Sąd miał również na uwadze, iż umowy z powodowym Stowarzyszeniem sporządzał A. G., a zarząd miał do nich dostęp. Biuro powoda znajdowało się natomiast na prywatnej posesji H. G. i A. G., którzy mieli do niego nieograniczony dostęp, bez nadzoru i kontroli ze strony innych członków Stowarzyszenia, a nawet jeśli to członkami Stowarzyszenia w znakomitej części byli członkowie rodziny H. G. i A. G..

Co więcej, świadek G. W., który był uprzednio vice prezesem zarządu powodowego Stowarzyszenia, zeznał, iż opuścił stowarzyszenie z powodu nieuczciwego działania jego aktualnego zarządu, a więc działań A. G. jako prezesa zarządu powoda, który nie wypełnia zadań statutowych Stowarzyszenia, a w obecnym kształcie Stowarzyszenie funkcjonuje tylko po to, aby żona A. G. mogła prowadzić swoją działalność rejsową pod firmą (...), z której osiąga znaczne dochody. Sąd miał na uwadze również, iż ww. firma (...) obecnie w swoich planach rejsowych na 2023 r. i 2024 r. uwzględnia i wykorzystuje j. (...) J. Z., a przywłaszczony przez A. G.. Świadek G. W. zeznał przy tym, iż sytuacja pozwanego nie jest odosobniona, a A. G. podobnym postępowaniem przywłaszczył sobie również wcześniej j. (...) innego mężczyzny z K.. Na chwilę obecną Sąd nie jest w stanie stwierdzić, jaka ostatecznie będzie skala tego zjawiska.

W tym miejscu wskazać należy, iż uzyskanie przez A. G. korzystnego dla siebie orzeczenia w sprawie o sygn. (...) nie oznacza jednocześnie, iż jest on wraz z F. S. współwłaścicielem j. (...). W ocenie Sądu orzekającego wpis w P. (...) (...) polegający na dopisaniu jako współwłaścicieli j. (...) A. G. i F. S. nie jest prawnokształtujący, ma jedynie charakter deklaratoryjny. Na jego podstawie nie powstało zatem żadne prawo współwłasnosci ww. osób. Jakkolwiek wydawane przez ww. Rejestr na podstawie Kodeksu morskiego dokumenty mają charakter dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 § 2 k.p.c., to jednak domniemania związane z ich treścią mają charakter domniemań wzruszalnych. Żaden bowiem przepis prawa nie przewiduje konstytutywnego charakteru wpisów dotyczących prawa własności tego rodzaju statków morskich zawartych w rejestrze jachtów morskich. Nie ma nawet zastosowania do tego rejestru norma prawna wyrażona w art. 35 Kodeksu morskiego dotycząca skutków wpisu do rejestru okrętowego, albowiem rejestr jachtów morskich stanowi rejestr odrębny od rejestru okrętowego. W konsekwencji uznać należy, iż dopuszczalne jest wykazywanie za pomocą wszelkich dowodów, ze wpis właściciela statku w rejestrze jachtów morskich jest niezgodny z rzeczywistym stanem prawnym.

Zdaniem Sądu orzekającego, w niniejszej sprawie A. G. nie wykazał, aby był współwłaścicielem j. (...) na podstawie ważnej umowy, czy też jakiejkolwiek umowy, na podstawie której pozwany zbyłby na jego rzecz, czy też sprzedał udziały w jachcie. W ocenie Sądu , to pozwany nadal jest jedynym właścicielem j. (...), albowiem nie doszło w żaden sposób do prawnie ważnego i skutecznego przeniesienia udziałów w jego prawie własności na rzecz którejkolwiek z tych osób – czy to A. G., czy F. S.. Natomiast postanowienie w sprawie o sygn. (...) uprawomocniło się, ponieważ pozwany spóźnił się ze złożeniem apelacji. W toku również i tego postępowania pozwany kwestionował prawdziwość swojego podpisu pod umowami i aneksami. Wskazywał, że strony zawierały jedynie umowę o współpracę z A. G. co do jego udziałów w zyskach z przychodów z rejsów, a nie zawierał żadnej umowy co do sprzedaży, czy innego zbycia udziałów na rzecz A. G. czy F. S.. Nie rozmawiał w tym zakresie z F. S. i nie czynił z nim żadnych uzgodnień, albowiem nawet nie zna języka niemieckiego. A środki, które F. S. wpłacił na rzecz Stowarzyszenia stanowiły opłatę za rejs.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności stwierdzić należy, iż powód nie udowodnił swoich twierdzeń z pozwu, a zatem, iż strony wiązała ważna umowa dzierżawy z dnia 20 lipca 2015 r., która była źródłem jego roszczenia z tytułu kary umownej. Skoro powód nie wykazał, aby podpis pod umową należał do pozwanego, to nie można mówić o ważnej umowie i uzasadnionym żądaniu kary umownej. Sąd doszedł do wniosku, iż strona pozwana skutecznie obaliła twierdzenia pozwu, jakoby to ona zawarła w dniu 20 maja 2015 r. ww. umowę dzierżawy. Powyższe było natomiast niezbędne w celu uznania roszczenia powoda.

W świetle powyższego powództwo podlegało oddaleniu w całości, o czym Sąd orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie 2. sentencji wyroku było konsekwencją art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.

Przywołany przepis stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Na gruncie ww. przepisów powód, jako przegrywający sprawę, obowiązany jest zwrócić pozwanemu wszystkie poniesione przez niego niezbędne koszty procesu, do których należy zaliczyć wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600 zł, ustalone zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłatę skarbową w kwocie 17 zł.

Na marginesie wskazać jedynie należy, iż Sąd stwierdził, iż nakład pracy pełnomocnika pozwanego w niniejszej sprawie nie uzasadniał zasądzenia na rzecz pozwanego trzykrotności wysokości stawki minimalnej za zastępstwo procesowe. Nie uzasadniał tego ani niezbędny nakład pracy, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, ani wartość przedmiotu sporu, ani wkład pełnomocnika pozwanego w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, ani nawet rodzaj i zawiłość sprawy, która jest zwykłą sprawą o zapłatę.

Odsetki od kosztów procesu Sąd zasądził na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędzia Agnieszka Kuryłas