Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Agata Rosa

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2021 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: R. K.

przeciwko: Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda R. K. kwotę 4.351,47 Euro ( czterech tysięcy trzystu pięćdziesięciu jeden euro 47/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 listopada 2018 r do dnia zapłaty ,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.536 zł ( czterech tysięcy pięciuset trzydziestu sześciu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty ,

III.  nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 1.156,43 zł

( jednego tysiąca stu pięćdziesięciu sześciu złotych czterdziestu trzech groszy ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 1243/19

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2019 r. powód R. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 4 351,47 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 listopada 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w sprawie.

W uzasadnieniu żądania wskazał , iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu marki (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność powoda. Sprawca szkody ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Powód zgłosił szkodę pozwanej spółce , która przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego uznała swą odpowiedzialność co do zasady i wypłaciła powodowi bezsporną kwotę odszkodowania w wysokości 16 612,62 euro. Powód w niniejszym postępowaniu dochodzi dopłaty odszkodowania w oparciu o prywatną ekspertyzę zawierającą koszty naprawy uszkodznego pojazdu ( 20 209,70 Euro – 16 612,62 euro =3 597,08 euro) oraz zwrot kosztów sporządzonej opinii prywatnej w kwocie 1 804,87 Euro.

Nakazem zapłaty z dnia 19 lipca 2019 roku, wydanym przez Starszego Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie , roszczenie powoda zostało uwzględnione w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Wskazała, iż wypłacona wcześniej kwota odszkodowania w pełni zrekompensowała powodowi poniesioną szkodę. Pozwana nadto podniosła, iż powód dokonał zgłoszenia szkody blisko dwa tygodnie po jej zaistnieniu. Jeszcze przed zgłoszeniem szkody zlecił sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy, której koszt wyniósł 1 804,87 Euro, a następnie sprzedał pojazd nie przedstawiając go do oględzin i tym samym uniemożliwił on pozwanej przygotowanie kalkulacji kosztów naprawy i ustalenie zakresu powstałych uszkodzeń. Pozwana zakwestionowała również zasadność sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu oraz jej wysokość.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 października 2018 roku w S. ok. godziny 17:55 przy ul. (...), na odcinku pomiędzy P. (...) a ul. (...) doszło do kolizji drogowej , w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do powoda pojazd marki (...) o nr rej. (...).

Na miejsce zdarzenia wezwana została policja , która uznała, że odpowiedzialnym za szkodę jest kierujący pojazdem marki (...) o nr rej. (...).

Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupione w Towarzystwie (...) S.A. (dalej: (...) S.A.).

W dniu 11 października 2018 roku poszkodowany zlecił dokonanie wyceny kosztów naprawy pojazdu rzeczoznawcy samochodowemu, który ustalił, iż koszt naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) powinien wynieść 20 209,70 EURO. Za sporządzenie opinii poszkodowany zapłacił kwotę 1 804,87 EURO.

Pismem z dnia 16 października 2018 roku powód za pośrednictwem swojego pełnomocnika zgłosił szkodę (...) S.A., z żądaniem zapłaty kwoty 20 209,70 EURO tytułem odszkodowania za uszkodzenia pojazdu marki (...) o nr rej. (...) oraz kwoty 1 804,87 EURO tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii technicznej przez rzeczoznawcę (...).

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwana zakwalifikowała szkodę jako częściową i przyznała poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej wysokości 16 612,62 EURO (9 510,03 EURO + 7 102,59 EURO) i taką też kwotę wypłaciła poszkodowanemu.

Powód nie zgadzając się z wysokością przyznanego mu odszkodowania skierował sprawę do Sądu.

Bezsporne , a nadto dowód:

- dokumenty, k. 8 -13;

- zgłoszenie szkody wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 16 października 2018 roku – k. 14- 15;

- rachunek za sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy – k. 17 ;

- prywatna kalkulacja naprawy – k. 17 v. – 36 v. oraz k. 39 – 45 oraz k. 77 – 83 v. oraz k. 85- 91;

- decyzja pozwanej z dnia 27 listopada 2018 roku o przyznaniu odszkodowania w kwocie 9 510,03 EURO – k. 37 – 37 v. oraz k. 76 – 76 v.;

- decyzja pozwanej z dnia 21 grudnia 2018 roku o dopłacie odszkodowania w kwocie 7 102,59 EURO – k. 38 – 38 v. oraz k. 84 – 84 v.;

- email z dnia 17 października 2018 roku – zgłoszemnie szkody – k. 46;

- korespondencja emailowa stron – k. 47 - 54;

- akta szkody na płycie CD – k. 75;

- dokumenty pozwanej – k. 92 -105;

- wykaz rozmów na płycie CD – k. 130;

- zeznania świadka J. C. – k. 140;

- przesłuchanie powoda – k.141 .

W dniu 25 października 2018 roku powód sprzedał pojazd marki (...) o nr rej. (...) w stanie uskodzonym bez wykonywania naprawy, za cenę 4 700 EURO, o czym poinformował pozwaną.

Bezsporne, a nadto:

- email przedstawiciela pozwanej z dnia 31 października 2018 roku – k. 121;

- email pełnomocnika powoda z dnia 6 listopada 2018 roku z zzałącznikiem – k. 122;

- umowa sprzedaży samochodu z dnia 25 października 2018 roku – k. 16 oraz k. 123;

- przesłuchanie powoda – k. 141.

Powód R. K. na stałe mieszka w (...).

Bezsporne:

Wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda na rynku (...) (w miejscu zamieszkania powoda) określona na dzień 4 października 2018 roku, pozwalającej na przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed zdarzenia drogowego wynosiła 20 130,78 Euro.

Dowód:

- opinia biegłego, k. 46 – 56.

- opinia uzupełniająca – k. 187 - 193 .

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową stanowią przepisy art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§ 1).Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia . Zakres odpowiedzialności zobowiązanego do odszkodowania określa przepis art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z kolei art. 363 § 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt wyrządzenia szkody przez sprawcę posiadającego ubezpieczenie OC wykupione u pozwanej. Pozwana przyjęła co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, a spór dotyczył jedynie wysokości należnego powodowi odszkodowania.

W przedmiotowej sprawie wykonana została opinia biegłego wraz z opinią uzupełniającą. Z ich treści wynika, iż w trakcie kolizji z dnia 4 października 2018 roku doszło do kontaktu tylnej części pojazdu marki (...) (pojazd sprawcy szkody) z elementami lewego boku samochodu marki (...). W wyniku tego uderzenia uszkodzeniu uległy elementy samochodu marki (...) wyszczególnione w kalkulacji B - (...), stanowiącej integralną część opinii. W kalkulacji tej zawarto zarówno uszkodzone elementy, jak i części wymagające wymiany ze względów technologicznych i bezpieczeństwa, wynikające z technologii naprawy określonej przez producenta pojazdu. Biegły zastosował stawki robocizny tożsame z zastosowanymi przez rzeczoznawcę (...) tj. 105,25 euro/rbg dla prac mechanicznych, 106,50 E/rbg dla prac blacharskich oraz 115 E/rbg dla prac lakierniczych. Biegły wskazał nadto, że obecnie określone przez (...) średnie stawki dla kodu pocztowego „ (...)” (miejsce amieszkania powoda) wynoszą 99,75 E/rbg dla prac mechanicznych, 100,25 E/rbg dla prac blacharskich oraz 119 E/rbg dla prac lakierniczych. Biegły wskazał przy tym, że uzyskane przez (...) rzeczoznawcę stawki bezpośrednio po zaistniałej kolizji były zatem realne.

Biegły wskazał, że przedstawiciel pozwanej nie uznał wymiany przekładni kierowniczej i zamków drzwi . Jak wynika jednak z opinii (...) rzeczoznawcy z przekładni kierowniczej słyszalne były stuki, co zgodnie z technologią naprawy producenta kwalifikuje przekładnię do wymiany. Dodatkowym uzasadnieniem wymiany tego elementu było zakwalifikowanie do wymiany (i uznane za przedstawiciela pozwanej za zasadne) elementów zawieszenia przedniego , układu kierowniczego i lewego koła. Zgodnie z technologia naprawy, przy wymianie uszkodzonych kolizyjnie zamków i pokryw (przedniej i tylniej), ze względów bezpieczeństwa technologicznie wymagana była wymiana zamków, nie było natomiast konieczne fizyczne dokumentowanie ich uszkodzeń.

Zakres uszkodzeń pojazdu i kwalifikacje elementów biegły ustalił na podstawie wyników oględzin znajdujących się w aktach sprawy, dokumentacji fotograficznej i technologii naprawy określonej przez producenta pojazdu.

Ustalony na podstawie powyższych warunków, z wykorzystaniem systemu (...) koszt naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) na dzień 4 października 2018 roku wynosił kwotę 20 130,78 euro.

Sąd uznał dowód z opinii pisemnej biegłego sądowego M. M. za w pełni wiarygodny. Opinia została sporządzona zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób fachowy, rzetelny i kompletny. Treść opinii jest zgodna z zasadami wiedzy powszechnej i logiki. Wysokie kwalifikacje biegłego i jego duże doświadczenie w połączeniu z rzetelną analizą materiału dowodowego dają, zdaniem Sądu, gwarancję prawidłowości dokonanych ustaleń. Sformułowane stanowisko jest zrozumiale umotywowane i jednoznaczne. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do zakwestionowania opinii biegłego sądowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00). Ponadto żadna ze stron opinii skutecznie nie podważyła.

Pozwana wszakże wniosła zastrzeżenia do sporządzonej pierwotnej opinii biegłego wskazując m.in. że biegły przepisał ( skopiował) kalkulację rzeczoznawcy (...) , że zawyżył koszty naprawy uszkodzonego pojazdu ( stawki robocizny obowiązujące na terenie (...)) oraz że niezasadnie zakwalifikował do wymiany przekładnię kierowniczą w pojeździe powoda.

Ustosunkowując się do tych zarzutów, biegły w swej pisemnej opinii uzupełniającej z dnia 25 września 2020 roku wskazał, że sporządził kalkulacje naprawy w systemie (...), którego biegły jest autoryzowanym użytkownikiem, natomiast rzeczoznawca (...) posługiwał się systemem DAT. Samo zaś użycie dwóch systemów eksperckich świadczy o odrębności kalkulacji biegłego i rzeczoznawcy (...).

Co do zawyżenia kosztów naprawy wskazał, że kalkulacja naprawy powoda została sporządzona przez biegłego w oparciu o aktualną na dzień powstania szkody bazę danych cen części zamiennych, zgodnie z postanowieniem Sądu oraz stawkami robocizny ustalonymi przez rzeczoznawcę (...) na rynku lokalnym, co biegły wyraźnie zaznaczył w uzasadnieniu pierwotnej opinii. Przyjmowanie stawek wskazywanych przez (...) nie odpowiada zawsze stawkom rynku lokalnego, ustalane są na podstawie danych z roku ubiegłego. Stosowanie tych stawek jest błędne, jeżeli kalkulacja kosztów naprawy jest możliwa w oparciu o dostępne aktualne dane z rynku lokalnego. Tym samym biegły wskazał, że to nie biegły zawyżył koszt naprawy, a pozwana podając błędne wartości stawek robocizny zaniżyła ten koszt.

W odpowiedzi na zarzut, że dla uznania za zasadne zakwalifikowanie do wymiany przekładni kierowniczej wymagane było stwierdzenia jej zewnętrznego uszkodzenia, biegły odpowiedział, że skoro uszkodzeniu uległy elementy zawieszenia przedniego oraz drążki kierownicze, to zgodnie z informacją producentów pojazdów determinuje to konieczność wymiany przekładni kierowniczej . Reasumując biegły podtrzymał swoją pierwotną opinię w całości.

Biorąc zatem pod uwagę ustalony w sprawie stan faktyczny i dokonując jego oceny przez pryzmat przedstawionych wyżej regulacji prawnych, uznać należało, że powód mógł co do zasady dochodzić w niniejszej sprawie od strony pozwanej kwoty 20 130,78 EURO tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd. Od powyższej kwoty należało odjąć kwotę dotychczas przyznanego poszkodowanemu świadczenia w wysokości 16 612,62 EURO.

Zdaniem Sądu orzekającego należało nadto uwzględnić co do zasady żądanie powoda co do zwrotu poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy. Koszty ekspertyzy pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą powoda, a także konieczność ich poniesienia była celowa i zasadna . W wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/2000 Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że ocena czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego powinna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne.

W ocenie Sądu koszty ekspertyzy w niniejszym postępowaniu były uzasadnione. Ekspertyza ta dotyczyła kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej. (...) i dała możliwość weryfikacji stanowiska pozwanej w postępowaniu likwidacyjnym, a nadto miała wpływ na określenie wysokości roszczenia . W tym stanie rzeczy ekspertyza ta była przydatna dla skutecznego określenia przez stronę powodową wysokości żądania i zainicjowania niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy koszty prywatnej ekspertyzy bezspornie stanowił element szkody powoda, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwana (art. 361 § 1 k.c.). Jedynie marginalnie należy w tym kontekście wskazać, że powód sporządził kalkulację naprawy w miejscu, w którym na stałe zamieszkuje, a więc na terenie (...) i to według stawek tam obowiązujących.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda zwrot poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy sporządzonej na terenie (...) w kwocie wskazanej w rachunku dołączonym do akt sprawy - (k. 17).

Należy jednak wskazać, że powód niniejszym pozwem dochodził należności w wysokości 4 351,47 EURO, obliczonej na podstawie kosztów naprawy oszacowanych w prywatnej ekspertyzie sporządzonej na jego zlecenie (tj. kwoty 20 209,70 Euro) pomniejszonej dodatkowo o kwotę bezspornego odszkodowania wypłaconego przez pozwaną (tj. kwotę 16 612,62 Euro) oraz powiększoną o koszty sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy (tj. 1 804,87 Euro), a więc 5 401,95 Euro.

Wskazać przy tym należy, że kwota dochodzona pozwem jest niższa, niemniej jednak Sąd zgodnie z treścią art. 321 §1 k.p.c. , nie mógł wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie, a tym samym był w tej kwestii związany z żądaniem pozwu.

Z uwagi na powyższe , należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie dochodzonej pozwem tj. 4 351,47 Euro, o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. (II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia.

Data początkowa naliczania odsetek ustawowych od kwoty zasądzonej w punkcie I wyroku wskazana została zgodnie z żądaniem pozwu i przypadała na dzień 18 listopada 2018 roku, a więc po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody, co z kolei miało miejsce w dniu 17 października 2018 roku. W tej dacie roszczenie powoda z pewnością było już wymagalne, a więc Sąd nie widział przeszkód aby odsetki od zasądzonej pozwem kwoty przyznać od tej właśnie daty.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedstawione przez strony w toku postępowania, których autentyczność oraz treść nie były przez nie kwestionowane, ani też nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Dodatkowo, wysokość szkody Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzony dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego mgr inż. M. M.. Sąd uznał, że wydana opinia została sporządzona w sposób rzetelny, przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą fachową i w należyty sposób objaśniła zagadnienie poddane opiniowaniu. Wreszcie Sąd posiłkował się zeznaniami samego powoda oraz świadka J. C., a więc sprawcy szkody.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata , koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Powód wygrał sprawę w całości, a więc pozwana winna zwrócić mu całość poniesionych przez niego kosztów. Na te składały się zaś opłata od pozwu w kwocie 936 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) w kwocie 3 600 zł, a więc łącznie kwota 4 536 zł.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z dnia 1 września 2005 r. z późn. zm.). Na powyższe koszty składała się kwota 1 156,43 zł tytułem wynagrodzenia dla biegłego za sporządzoną opinię, którą to kwotę Sąd tymczasowo wydatkował z sum budżetowych . Skoro zatem pozwana przegrała niniejszą sprawę w całości, to powyższymi kosztami należało ją obciążyć w całości.

Sędzia Agnieszka Kuryłas