Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Kamila Żebryk

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2024 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: A. S.

przeciwko: Gminie M. S. – Zarządowi (...) w S.

o ustalenie

1.  ustala , że wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...) , dokonane powódce A. S. przez pozwaną Gminę M. S. – Zarząd (...) w S. pismem z dnia 28 lutego 2022 r jest bezskuteczne , a w konsekwencji stosunek najmu lokalu mieszkalnego , wynikający z umowy zawartej w dniu 05 grudnia 1972 r z późniejszymi zmianami istnieje i nie został skutecznie wypowiedziany ,

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 487 zł ( czterystu osiemdziesięciu siedmiu złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 586/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 czerwca 2022 roku przeciwko Gminie M. S. – Zarządowi (...) w S. powódka A. S. wniosła o ustalenie, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu zawartej w dniu 5 grudnia 1972 roku, której przedmiotem jest lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) zawarte w piśmie z dnia 28 lutego 2022 roku jest bezskuteczne, o ustalenie, że stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) istnieje i nie został skutecznie wypowiedziany oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 5 grudnia 1972 roku strony zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego mieszczącego się w budynku przy ul. (...) w S.. W 2020 roku powódka podjęła decyzję o remoncie mieszkania, nadto w połowie 2020 roku mieszkanie powódki zostało całkowicie zalane, o czym została zawiadomiona strona pozwana. W związku z powyższym powódka na czas wykonywania prac przeniosła się do mieszkania swojej córki. Powódka nie zabrała wszystkich swoich rzeczy wiedząc, że po zakończeniu remontu wróci do mieszkania przy ul. (...). W dniu 21 grudnia 2021 roku zakończone zostały roboty wymagające odbioru. Do całkowitego zakończenia remontu pozostał zakup brakujących mebli i ich złożenie, urządzenie pokoi, zakup wraz z podłączeniem niektórych sprzętów AGD. Miesiąc po zakończeniu remontu pozwana zawarła z powódką aneks do umowy najmu, który stanowił „odnowienie” umowy. Pismem z dnia 22 lutego 2022 roku pozwana złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Jako podstawę wypowiedzenia wskazano, że powódka nie zamieszkuje w lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy. Pozwana, pomimo wniosku powódki o cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, potrzymała dotychczasowe stanowisko. Nadto powódka wskazała, że całokształt postępowania pozwanej jawi się jako wykorzystanie starszej osoby w przymusowym położeniu w celu ulepszenia stanowiącego własność pozwanej mieszkania, bez konieczności rozliczania się za dokonane przez powódkę nakłady.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że nie kwestionuje okoliczności wskazanych w pozwie w zakresie zawarcia umowy najmu. Pozwana wskazała, że powódka w dniu 29 czerwca 2018 roku złożyła wniosek o zamianę lokalu. W dniu 1 czerwca 2021 roku powódka ponownie wystąpiła z wnioskiem o zamianę lokalu na lokal przy ul. (...) w S.. Powódka została zobowiązana do wypełnienia dokumentacji wymaganej do rozpatrzenia wniosku. Dokumenty zostały złożone w dniu 1 lutego 2022 roku. W trakcie weryfikacji wniosku, ustalono, że właścicielem lokalu przy ul. (...) w S., na zasadzie współwłasności małżeńskiej jest córka powódki. Dodatkowo zdjęcia lokalu położonego w S. przy ul. (...) dołączone do wniosku wskazywały, iż w lokalu nikt nie zamieszkuje. W celu potwierdzenia rzeczywistego zamieszkiwania przeprowadzono wywiad z lokatorami i ustalono, że powódka nie zamieszkuje w lokalu przy ul. (...) w S. już na długo przed rozpoczęciem remontu w przedmiotowym lokalu, a jedynie sporadycznie do niego przychodzi, np. w celu odebrania korespondencji. O powyższym świadczy również zerowe zużycie wody licząc już od 2019 roku. W związku z powyższym pozwana wypowiedziała powódce umowę najmu.

W piśmie z dnia 8 listopada 2022 roku powódka wskazała, że rozpoczęcie prac instalacyjnych nastąpiło 20 marca 2020 roku. Powódka opuściła lokal nieco wcześniej, ponieważ kluczową kwestią w tym aspekcie nie było rozpoczęcie faktycznych prac budowlanych w lokalu, ale możliwość zmiany miejsca pobytu, w wyniku ukończenia remontu mieszkania przy ul. (...). Nadto, wówczas załatwione były wszystkie kwestie formalne remontu lokalu przy ul. (...).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 grudnia 1972 roku B. S. – mąż A. S., zawarł z poprzednikiem Gminy M. S. – Zarządu (...) w S. umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w budynku przy ul. (...) w S.. Lokal składał się z dwóch pokoi, kuchni oraz przedpokoju, posiadał wyłącznie prowizoryczną toaletę.

A. S. zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu wraz z mężem od 1972 roku.

Umowa była zmieniana dwoma aneksami: z dnia 2 stycznia 2009 roku i 28 stycznia 2022 roku. W wyniku zawarcia pierwszego z aneksów oddane w najem mieszkanie powiększyło się o dodatkowy pokój, który został zaadaptowany z sąsiedniego lokalu, po tym jak został zwolniony oraz jako kolejnego najemcę wskazano A. S..

Dowód:

- umowa o najem z dnia 5 grudnia 1972 roku, k. 12-13v,

- aneks nr (...) do umowy najmu z dnia 5 grudnia 1972 roku, k. 14-14v,

- aneks nr (...) do umowy najmu lokalu mieszkalnego z dnia 5 grudnia 1972 roku, k. 15-17v.

W 2020 roku A. S. i B. S. podjęli decyzję o remoncie mieszkania przy ul. (...) w S.. Lokal był w złym stanie technicznym , posiadał prowizoryczną i niesprawną toaletę, a do ogrzewania mieszkania piecem kaflowym konieczny był opał, którego noszenie do mieszkania było wyjątkowo uciążliwe, zwłaszcza z uwagi na zaawansowany wiek A. S. i B. S.. Mieszkanie było zawilgocone, a okna były nieszczelne.

W połowie 2020 roku mieszkanie przy ul. (...) w S. zostało zalane z lokalu znajdującego się piętro wyżej. O powyższym została zawiadomiona Gmina M. S..

Dowód:

- zeznania świadka A. G., k. 106,

- zeznania świadka M. P., k. 107,

- zeznania świadka B. P., k. 122-123,

- zeznania świadka W. M., k. 124-125,

- zeznania powódki A. S., k. 150.

Na czas remontu mieszkania przy ul. (...) w S. A. S. i B. S. przenieśli się do mieszkania swojej córki B. i zięcia A. P. , położonego w S. przy ul. (...). Mieszkanie zostało zakupione dla celów mieszkaniowych wnuczki A. S. i B. S.. Córka B. P. i A. P. miała zamieszkać w lokalu przy ul. (...) w S. po wyprowadzce dziadków.

Do przeniesienia się A. S. i B. S. do mieszkania przy ul. (...) w S. doszło na kilka miesięcy przed rozpoczęciem remontu, kiedy zapadła już decyzja o jego przeprowadzeniu.

Z uwagi na fakt, że w mieszkaniu został przeprowadzony kapitalny remont, nie dałoby się w nim zamieszkiwać podczas remontu.

Dowód:

- zeznania świadka M. W., k. 104-105,

- zeznania świadka A. K., k. 105,

- zeznania świadka K. R., k. 105-106,

- zeznania świadka A. P., k. 107,

- zeznania świadka M. P., k. 107,

- zeznania świadka B. P., k. 122-123.

Rozpoczęcie prac instalacyjnych w lokalu przy ul. (...) w S. nastąpiło w dniu 20 marca 2020 roku.

Remont lokalu przy ul. (...) w S. obejmował usunięcie podłóg (zerwanie zalanych paneli), naprawę istniejących tynków, częściowe oklejanie ścian płytami gipsowo-kartonowymi, obniżenie sufitów poprzez wykonanie podwieszeń, usunięcie pieca kaflowego i pieca typu „koza”, wykonanie instalacji gazowej, położenie całkowicie nowej instalacji elektrycznej, wykonanie całkowicie nowej instalacji sanitarnej, wymiana sanitariatów, wymiana okien i parapetów, malowanie, wymiana urządzeń AGD, zakup nowych mebli, wykonanie kuchni pod zabudowę, wykonanie kominów i przewodów wentylacyjnych w miejsce starych i uszkodzonych, wykonanie nowego pomieszczenia – łazienki, a przez to zmiana wewnętrznego układu pomieszczeń.

Roboty remontowe w głównej mierze wykonywane były przez zięcia powódki – A. P., który przy niektórych pracach musiał posiłkować się profesjonalnymi wykonawcami.

A. P. remontował mieszkanie w czasie wolnym od swojej aktywności zawodowej, najczęściej popołudniami i w weekendy.

A. S. często bywała w lokalu podczas remontu, nadzorowała prace.

Remont został zakończony w dniu 21 grudnia 2021 roku. W tym dniu zakończone zostały roboty wymagające odbioru. Lokal wymagał jeszcze wyposażenia w meble i sprzęty AGD oraz urządzenia pokoi.

Dowód:

- protokół odbioru końcowego z dnia 21 grudnia 2021 roku, k. 18,

- dziennik budowy, k. 84-85v,

- decyzja nr (...), k. 86-88,

- zeznania świadka A. K., k. 105,

- zeznania świadka A. G., k. 106,

- zeznania świadka A. P., k. 107,

- zeznania świadka M. P., k. 107.

A. S. w dniu 29 czerwca 2018 roku złożyła wniosek o zamianę mieszkania. Z uwagi na stwierdzenie w lokalu prac wykonanych niezgodnie z przepisami prawa budowlanego polegających na wydzieleniu łazienki z części kuchni oraz nie wykonania w wyznaczonym terminie legalizacji samowoli , wniosek o zamianę lokalu został rozpatrzony negatywnie.

W dniu 1 czerwca 2021 roku A. S. ponownie wystąpiła z wnioskiem o zamianę, w ramach tzw. zamiany międzylokatorskiej na lokal własnościowy z M. N., zamieszkałą przy ul. (...) w S..

Dowód:

- pismo z dnia 14 marca 2022 roku, k. 72-73,

- zeznania świadka B. P., k. 122-123.

Pismem z dnia 28 lutego 2022 roku Gmina M. S. złożyła A. S. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), z zachowaniem 6 miesięcznego okresu wypowiedzenia, którego koniec miałby przypadać na dzień 30 września 2022 roku. Jako podstawa wypowiedzenia wskazany został art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, tj. niezamieszkiwanie najemcy w lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

A. S. pismem z dnia 17 marca 2022 roku zakwestionowała oświadczenie Gminy M. S. w całości, uznając wypowiedzenie za bezskuteczne i domagając się cofnięcia oświadczenia oraz uznania przez pozwaną, że umowa najmu z dnia 5 grudnia 1972 roku nadal obowiązuje.

W piśmie z dnia 1 kwietnia 2022 roku Gmina M. S. podtrzymała dotychczasowe stanowisko.

Dowód:

- pismo z dnia 28 lutego 2022 roku, k. 19,

- pismo z dnia 17 marca 2022 roku, k. 20-20v,

- pismo z dnia 1 kwietnia 2022 roku, k. 21.

Od zakończenia remontu oraz umeblowania i wykończenia mieszkania, tj. od początku 2022 roku A. S. stale zamieszkuje w lokalu przy ul. (...) w S..

B. S. zmarł w lipcu 2021 roku.

Dowód:

- zeznania świadka M. W., k. 104-105,

- zeznania świadka A. K., k. 105,

- zeznania świadka K. R., k. 105-106,

- zeznania świadka A. G., k. 106,

- zeznania świadka A. P., k. 107,

- zeznania świadka M. P., k. 107,

- zeznania świadka B. P., k. 122-123,

- zeznania świadka W. M., k. 124-125,

- zeznania powódki A. S., k. 150.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego , wywiedzione przez powódkę A. S. powództwo okazało się uzasadnione i jako takie zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Powódka domagała się w niniejszej sprawie ustalenia, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu zawartej w dniu 5 grudnia 1972 roku, której przedmiotem jest lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...), zawarte w piśmie z dnia 28 lutego 2022 roku jest bezskuteczne z uwagi na fakt, że w stosunku do powódki nie zachodzi przyczyna wskazana jako podstawa oświadczenia o wypowiedzeniu, czyli okoliczność, że powódka nie zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, a w konsekwencji o ustalenie, że stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) stwierdzony umową z dnia 5 grudnia 1972 roku, a następnie modyfikowany aneksem nr (...) z dnia 2 stycznia 2009 roku i aneksem nr (...) z dnia 28 stycznia 2022 roku istnieje i nie został skutecznie wypowiedziany.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 189 k.p.c., zgodnie z treścią którego powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Przepis art. 189 k.p.c., aczkolwiek zamieszczony w Kodeksie postępowania cywilnego, ma charakter materialnoprawny, stanowi bowiem podstawę dochodzenia roszczeń. Formuła przepisu art. 189 k.p.c. - ustalenie prawa bądź stosunku prawnego - jest tak szeroka, że obejmuje wszelkie prawa i stosunki prawne w zakresie prawa cywilnego, z wyjątkiem tych, w przypadku których ustawodawca przewidział wyraźne wyłączenie bądź przewidział wyraźnie szczególny tryb takiego ustalenia. Przedmiotem ustalenia na podstawie omawianego przepisu może być wyłącznie, co wynika wprost z jego treści, jedynie prawo lub stosunek prawny.

Interes prawny istnieje wówczas, gdy zachodzi stan niepewności co do istnienia stosunku prawnego lub prawa, a wynik postępowania doprowadzi do usunięcia niejasności i wątpliwości w tym zakresie i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. O prawnym charakterze interesu - czyli o potrzebie wszczęcia określonego postępowania i uzyskania oznaczonej treści wyroku - decyduje obiektywnie istniejąca potrzeba ochrony sfery prawnej powoda. Uzależnienie powództwa o ustalenie od istnienia interesu prawnego należy oceniać elastycznie, z uwzględnieniem konkretnych okoliczności danej sprawy i wykładni celowościowej. Pojęcie to powinno być tak interpretowane, by uwzględniało ocenę, czy wynik postępowania doprowadzi do usunięcia wątpliwości istniejących na tle określonego stosunku prawnego i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów. Powództwo z art. 189 k.p.c. musi być celowe, ma bowiem spełniać realną funkcję prawną, a wydane na tej podstawie orzeczenie winno skutkować określeniem w sposób jednoznaczny sytuacji prawnej stron. Nie można zakwestionować interesu prawnego w żądaniu ustalenia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma ono znaczenie zarówno dla obecnych, jak i przyszłych możliwych, ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych i praw, czy sytuacji prawnej podmiotu występującego z żądaniem ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2017 roku, V ACa 984/17). Natomiast o braku takiego interesu można mówić zarówno wówczas, gdy powód nie ma jakiejkolwiek potrzeby ustalenia prawa lub stosunku prawnego, jak również wtedy, gdy może on osiągnąć w pełni ochronę swych praw w sposób prostszy i łatwiejszy np. w procesie o świadczenie albo ukształtowanie prawa lub stosunku prawnego ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 2 lutego 2018 roku, I ACa 724/1, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2017 roku, V CSK 52/17). Przy tym pojęcie interesu prawnego powinno być interpretowane z uwzględnieniem szeroko pojmowanego dostępu do sądów w celu zapewnienia należytej ochrony prawnej (por. wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 r., II CK 125/03, LEX nr 484673 oraz wyrok SN z dnia 31 stycznia 2008 r., II CSK 387/07, niepubl.). Dlatego przyjmuje się w orzecznictwie, że uzależnienie powództwa o ustalenie od interesu prawnego należy pojmować elastycznie, z uwzględnieniem celowościowej jego wykładni, konkretnych okoliczności danej sprawy, szeroko pojmowanego dostępu do sądów i tego, czy w drodze innego powództwa (powództwa o świadczenie) strona może uzyskać pełną ochronę.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz analizy sytuacji prawnej powódki stwierdzić należy, że powódce nie przysługuje żądanie dalej idące od wywiedzionego żądania o ustalenie. Tym samym powódka ma interes prawny w ustaleniu swego uprawnienia, tym bardziej, że pozwana Gmina istnienie tego uprawnienia kwestionuje. Sytuacja prawna powódki doznaje zatem realnego zagrożenia, które uzasadnia wytoczenie przedmiotowego powództwa celem ochrony jej sytuacji prawnej obecnie i w przyszłości. Powódce bowiem grozi eksmisja z zamieszkiwanego przez nią lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S..

Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym mąż powódki zawarł z poprzednikiem pozwanej w dniu 5 grudnia 1972 roku umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w S.. Umowa ta była zmieniana dwoma aneksami. W aneksie nr (...) do umowy wskazano, że najemcą lokalu jest także powódka A. S.. Niniejsza umowa została wypowiedziana przez pozwaną pismem z dnia 28 lutego 2022 roku z uwagi na niezamieszkiwanie najemcy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Jak wynika z dokumentacji dołączonej do akt, zeznań świadków oraz przesłuchania samej powódki, które to korespondują ze sobą, powódka od momentu podpisania umowy najmu lokalu mieszkalnego przez jej męża w 1972 r. zamieszkuje w lokalu przy ul. (...) w S.. Prawdą jest, że powódka ze względu na konieczność przeprowadzenia generalnego remontu w mieszkaniu, na czas wykonania tego remontu przeniosła się do mieszkania swojej córki B. P. i zięcia A. P., jednak powódka nie wyprowadziła się z lokalu na stałe. Powódka przeniosła się do innego mieszkania wiedząc, że po zakończeniu remontu wróci do lokalu przy ul. (...). Jak wskazywali przesłuchani świadkowie oraz powódka lokal przy ul. (...) był w złym stanie technicznym , posiadał prowizoryczną i niesprawną toaletę, ogrzewany był piecem kaflowym, a do ogrzewania konieczny był opał, którego noszenie do mieszkania było wyjątkowo uciążliwe dla powódki i jej męża, z uwagi na ich zaawansowany wiek. Nadto jak wskazywali zawnioskowani świadkowie, mieszkający w pobliżu mieszkania nr (...) przy ul. (...) w S. oraz zięć powódki – A. P., który przeprowadzał remont lokalu, niemożliwym było zamieszkiwanie w lokalu przez powódkę oraz jej męża podczas remontu. Remont ten był bowiem remontem kapitalnym, polegającym na zbijaniu tynków, zerwaniu sufitów, zrywaniu podłóg, wymianie instalacji elektrycznej, hydraulicznej, wentylacyjnej, likwidacji pieca, wykonaniu instalacji gazowej, wykonaniu łazienki, wymianie okien, drzwi, futryn. W mieszaniu było dużo gruzu, wykonywane prace wiązały się z dużym hałasem i uciążliwościami . Nadto trzeba pamiętać, że mąż powódki chorował na raka płuc, zaś powódka choruje na astmę oraz że były to osoby w zaawansowanym wieku .

Przede wszystkim należy odnieść się do okoliczności, że proste opuszczenie zajmowanego mieszkania – nawet jeżeli ten stan trwa ponad 12 miesięcy – bez wzięcia pod uwagę sytuacji osobistej lokatora, jego zamiarów związanych ze zmianą miejsca pobytu oraz przyczyn takiego zachowania w żadnym wypadku nie daje podstaw do skorzystania z możliwości wypowiedzenia umowy najmu w powołaniu się na przesłankę niezamieszkiwania w najmowanym lokalu. Dlatego też konieczne jest szczegółowe zbadanie konkretnej sytuacji faktycznej w celu dokonania oceny, czy rzeczywiście doszło do opuszczenia lokalu z zamiarem wyzbycia się go w tym znaczeniu, że najemca nie chce w nim już stale zamieszkiwać.

Zgodnie z art. 25 k.c. miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Powódka zeznała, iż przeniosła się ona do innego lokalu, tylko i wyłącznie ze względu na przeprowadzany remont generalny w lokalu przy ul. (...) w S.. O miejscu zamieszkania według przepisu 25 k.c. decydują zatem dwa czynniki: zewnętrzny (fakt przebywania) i wewnętrzny (zamiar stałego pobytu). Samo zameldowanie nie dowodzi zamieszkiwania w danej miejscowości, czyli adres zameldowania nie przesądza o miejscu zamieszkania osoby fizycznej, lecz pobyt faktyczny. Wyrażenie zamiaru stałego pobytu nie jest czynnością prawną, a tym samym nie wymaga złożenia stosownego oświadczenia woli. Wystarczy, że zamiar taki wynika z zachowania danej osoby polegającego na ześrodkowaniu jej czynności życiowych w danej miejscowości, a w przypadku niniejszej sprawy – konkretnym mieszkaniu. O zamiarze stałego pobytu można mówić wówczas, gdy występują okoliczności pozwalające przeciętnemu obserwatorowi na wyciągnięcie wniosku, że określone miejsce jest głównym ośrodkiem działalności dorosłej osoby fizycznej. Przy ustalaniu zamiaru stałego pobytu chodzi nie tylko o związki natury ekonomicznej, ale też emocjonalnej czy rodzinnej. Faktyczne przebywanie w danym miejscu nie może być rozumiane jedynie jako pobyt wymuszony koniecznością wykonywania w niej swych obowiązków pracowniczych, zarobkowych czy też koniecznością opuszczenia lokalu, ale musi mieć jednocześnie cechy założenia tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów. Mowa tu o skupieniu życiowej aktywności.

Jak wynika z zeznań przesłuchany w sprawie świadków oraz przesłuchania powódki, A. S. skupia całą swoją życiową aktywność w lokalu położonym przy ul. (...) w S., gdzie zamieszkuje od 1972 roku. Przebywanie czasowe w lokalu przy ul. (...) w S. wynikało tylko i wyłącznie z konieczności przeprowadzenia kapitalnego remontu w mieszkaniu przy ul. (...). Remont miał na celu poprawę stanu technicznego lokalu , jak i stworzenie wygodnych warunków do zamieszkiwania w nim przez osoby starsze , którymi byli powódka i jej małżonek , aktualnie już nieżyjący . Jak wynika z zeznań świadków powódka obecnie zamieszkuje w lokalu przy ul. (...) w S., nadto również podczas remontu była tam często widywana, bowiem nadzorowała prace. Co prawda świadek T. T. wskazywała, że nie widziała powódki w lokalu przez okres 3 lat, jednak jak później wskazała, nie była ona pewna, czy powódka wyprowadziła się w 2019 roku, czy jedynie wyjechała do sanatorium. Nadto świadek T. T. wskazała, że z uwagi na problemy zdrowotne rzadko opuszcza swoje mieszkanie, być może z uwagi na ten fakt, świadek oraz powódka nie widywały się. Dodatkowo wskazać należy, że to zeznaniom świadków złożonym na rozprawie należy nadać przymiot dowodu w sprawie. Sąd nie ma wiedzy, w jaki konkretnie sposób zostały udzielone przez sąsiadów powódki informacje podczas kontroli przeprowadzonej przez pracownika pozwanej Gminy, w tym jak były formułowane konkretne pytania, i z jaką starannością protokołowane odpowiedzi. Jednocześnie większość zawnioskowanych w sprawie świadków wskazywało na fakt, że powódka opuściła lokal tylko i wyłącznie na czas trwania remontu. Na podstawie zeznań świadków, Sąd bez wątpliwości ustalił, że powódka nie zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...) w S. na stałe , a jedynie okresowo tam przebywała. Nie budzi także wątpliwości Sądu, że tak gruntowna przebudowa mieszkania wymagała znacznych środków i czasu , i wiązała się z szeregiem utrudnień i niedogodności . Przy tak szerokim zakresie przeprowadzanych prac oraz ich charakterze nie było możliwe , aby ktokolwiek w tym czasie w lokalu zamieszkiwał . Prace były realizowane w głównej mierze przez zięcia powódki, który mógł przeprowadzać remont tylko w czasie wolnym od swoich obowiązków, a tylko tam gdzie było konieczne , angażowani byli fachowcy. To było przyczyną dłuższego czasu przebiegu remontu . Nie bez znaczenia jest również okres, w którym były wykonywane roboty, w którym był duży brak dostępności ekip budowlanych, wysokie ceny robocizny i odległe terminy realizacji. Na powyższe nakładały się dodatkowo problemy wywołane epidemią koronawirusa i ograniczenia z tym związane . Nadto nie bez znaczenia dla długości prowadzonych prac była również osobista tragedia powódki, czyli śmierć męża w lipcu 2021 roku.

Mając na uwadze powyższe okoliczności , w punkcie 1 sentencji wyroku Sąd ustalił, że wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), dokonane powódce przez pozwaną Gminę M. S. – Zarząd (...) w S. pismem z dnia 28 lutego 2022 roku jest bezskuteczne, a w konsekwencji stosunek najmu lokalu mieszkalnego, wynikający z umowy zawartej w dniu 5 grudnia 1972 roku z późniejszymi zmianami istnieje i nie został skutecznie wypowiedziany.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Zgodnie z jego treścią strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W związku z tym, że pozwana przegrała sprawę w całości Sąd zasądził od niej na rzecz powódki poniesione przez powódkę koszty procesu, na które złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 270 zł określone na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265). Łącznie zatem pozwana winna zwrócić powódce kwotę 487 złotych tytułem kosztów procesu, o czym orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku. Odsetki od kosztów procesu zostały zasądzone na podstawie art. 98 § 11 k.p.c.

Sędzia Agnieszka Kuryłas