Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 26 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Wojnowski

Protokolant: Beata Małyszko

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2018 r., w S.

na posiedzeniu jawnym – rozprawie

sprawy z powództwa B. Ł.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S. Oddział w Polsce

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. Oddział w Polsce na rzecz powoda B. Ł., kwotę 6000 zł (sześciu tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 kwietnia 2014 roku, do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda i pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwoty po 305,92 zł (trzysta pięć złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych przy czym od powoda z zasądzonego w punkcie I roszczenia.

UZASADNIENIE

Powód B. Ł. złożył pozew przeciwko A. A. w S. o zasądzenie od pozwanej spółki na rzecz powoda kwoty 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę na podstawie art. 445 § 1 KC wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty, w tym zasądzenie od pozwanej spółki na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu

W uzasadnieniu stanowiska wskazano, że powodowi odmówiono jakiejkolwiek wypłaty tytułem zł zadośćuczynienia. Szczegółowe uzasadnienie żądanie pozwu znajduje się na k. 3-7 pozwu (k. 3-5 akt sprawy).

Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu..

W sprzeciwie pozwana wniosła o jego oddalenie i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że powód nie doznał krzywdy, a zdarzenie miało minimalne skutki w uszkodzeniu pojazdu. Ewentualne ujemne doznania powoda mogły być w jego przypadku nieznaczne i przemijające, a ich przyczyną w głównej mierze mogły być zwyrodnieniowe zmiany kręgosłupa w postaci zwężenia szpar m/k C5/C6, C6/C7, C3/C4, przemieszczenie ku tyłowi kręgu C5 oraz brzeżna osteofitoza, za co pozwana nie może ponosić odpowiedzialności. Pozwana zakwestionowała dyskomfort psychiczny powoda z powodu zdarzenia, ponieważ jako osoba kierująca taksówką winien liczyć się z możliwością ewentualnych kolizji drogowych, które w przypadku kierowców zawodowych z całą pewnością występują częściej i nie są dla nich żadnym szczególnym przeżyciem. Powód w 2013 r., był już uczestnikiem kolizji drogowej, więc przedmiotowe zdarzenie drogowe nie było dla niego nowym doświadczeniem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 01.06.2013 r. w S., przy ulicy (...) kierujący samochodem marki F. o nr rej. (...) najechał na tył pojazdu marki M. o nr rej. (...), którego kierowcą był powód. W następstwie tego zdarzenia, B. Ł. doznał uszkodzeń ciała oraz rozstroju zdrowia.

Dowód: notatka urzędowa z dnia 01. 06.2013 r., k. 9-9v

- przesłuchanie B. Ł. w charakterze strony k. 104-105.

Pismem z dnia 21.03.2014 r. powód zgłosił pozwanemu szkodę.

Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne i uznał, że brak było podstaw do wypłaty świadczenia z tytułu szkody na osobie w związku ze zdarzeniem z dnia 01.06.2013 r.

Dowód: zgłoszenie szkody z dnia 21.03.2014 r., z potwierdzeniem odbioru k. 10-13

- decyzja pozwanego z dnia 15.04.2014 r., k. 31 akt szkodowych

B. Ł. po zdarzeniu udał się na Szpitalny Oddział Ratunkowy (...) w S. z powodu dolegliwości bólowych głowy i nudności. Z uwagi na utrzymujące się bóle głowy i kręgosłupa szyjnego, podjął leczenie w Poradni Neurologicznej, gdzie podczas kolejnych wizyt zdiagnozowano u niego przewlekły zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego. Niezbędna stała się farmakoterapia. W okresie od 07.06.2013 r. do 19.07.2013 r., a następnie od 27.08.2013 r. do 06.11.2013 r., tj. przez okres 113 dni przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Biegli sądowi, którzy zbadali powoda rozpoznali u niego korzeniowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego po przebytym urazie w dniu 01.06.2013r. u osoby ze zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego.

Powód podczas wypadku w dniu 01 czerwca 2013 roku doznał tzw. przesuwającego urazu kręgosłupa szyjnego („whiplash injury”), który wywoła zespół bólowy kręgosłupa, bóle szyjno-ramienne. Następstwem urazu był przewlekły korzeniowy zespół bólowy. Przed zdarzeniem z dnia 01.06,2013r. u powoda występowały dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, zdjęcia rtg kręgosłupa wykazywały zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne. Wykonane bezpośrednio po zdarzeniu zdjęcia rtg kręgosłupa szyjnego wykazały zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne, które mogły nasilić dolegliwości bólowe. Dolegliwości, na jakie skarży się powód, mają częściowy związek z wypadkiem. Podczas wypadku powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegli wskazali na kwalifikację tego uszczerbek jako: „Urazowe zespoły korzeniowe (bólowe, ruchowe, czuciowe lub mieszane) w zależności od stopnia: szyjne 2%. (na podstawie Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu , trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z dnia 28 grudnia 2002 roku, Nr 232, poz. 1974).

Obrażenia doznane przez powoda nie pozostały bez wpływu na jego stan zdrowia. Dolegliwości bólowe o znacznym nasileniu mogły utrzymywać się przez okres kilku tygodni, o mniejszym nasileniu pół roku. W wyniku doznanego urazu została ograniczona zdolność do pracy. Okresowe dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego utrzymują się do chwili obecnej. Powód przez okres 6 miesięcy nie mógł wykonywać pracy taksówkarza. Obecnie u powoda stwierdza się ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, co jest następstwem zmian zwyrodnieniowo-dyskopatyczych. Zmiany te nie są bezpośrednio związane z wypadkiem, jednak mogą nasilać dolegliwości bólowe, będące następstwem urazu kręgosłupa. W obecnym stanie zdrowia powód wymaga leczenia rehabilitacyjnego. Leczenie rehabilitacyjne nie ma związku z urazem, lecz ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa.

Występujące obecnie dolegliwości u powoda nie pozostają w związku z wypadkiem. W związku z wypadkiem z dnia 01.06.2013r. nie wymaga leczenia. W obecnym stanie zdrowia powód jest zdolny do samodzielnej egzystencji, wykonywania czynności dnia codziennego oraz pełnienia ról społecznych.

Dowód: wynik badania z dnia 06.06.2013 r., k. 16,

- skierowanie do Poradni Specjalistycznej k. 17,

- historia choroby z Poradni Neurologicznej k. 18-20,

- zaświadczenia lekarskie 21-23, (k. 4-6 akt szkodowych)

- konsultacja lekarska z dnia 01.06.2013 r. k. 24,

- zaświadczenie lekarskie k. 98

- historia choroby k. 128-146,167-177, 179-189

- opinia biegłych k. 210-215, uzupełniająca opinia k. 230-231

Skutkiem wypadku były utrzymujące się dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku szyjnym i ograniczenia ruchomości w tym obszarze. Powód odczuwał także dolegliwości bólowe i zawroty głowy. Przed wypadkiem powód pracował jako taksówkarz w pełnym wymiarze czasu pracy. Po kilku godzinach pracy i siedzenia w jednej pozycji, odczuwał silne bóle kręgosłupa, wobec czego musi robić częste przerwy i przyjmować środki przeciwbólowe. Powyższe przełożyło się na wysokość uzyskiwanych przez niego zarobków, jak i poziom życia, co wpływało także na jego dyskomfort psychiczny.

Doznane urazy wpłynęły również na jego aktywność fizyczną, doprowadzając do jej znacznego ograniczenia. Powód nie mógł wykonywać wielu czynności dnia codziennego, które dotychczas nie sprawiały mu problemu, w tym m.in.: podnosić cięższych przedmiotów, czy wykonywać drobnych prac remontowych.

Z powodu często występujących dolegliwości bólowych kręgosłupa, powód do dnia dzisiejszego przyjmuje środki przeciwbólowe pomagające mu choć na chwilę uśmierzyć ból.

Dowód: - zeznania świadka K. B. k.34-35

- zeznania świadka T. C. k. 35-36

- zeznania świadka K. D. k. 36-37

- zeznania B. Ł. w charakterze strony k. 104-105,

Sąd zważył, co następuje.

Podstawę prawną żądania stanowi przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 k.c. powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W rozpoznawanej sprawie niespornym był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwanym i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona.

Podstawą prawną dochodzonego zadośćuczynienia stanowi art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c. Zgodnie z dyspozycją powyższych przepisów – w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Podstawową przesłanką warunkującą, w myśl art. 445 § 1 k.c., możliwość domagania się zadośćuczynienia za doznaną krzywdą jest spowodowanie czynem niedozwolonym uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Uszkodzenie ciała polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka, natomiast rozstrój zdrowia wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów, bez ich widocznego uszkodzenia. Uprawnioną do dochodzenia odszkodowania jest osoba, która doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi inna osoba. Odszkodowanie przewidziane w tym przepisie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, pod warunkiem ich konieczności, celowości i rzeczywistego poniesienia. Celem regulacji zawartej w treści art. 444 k.c. jest określenie sposobu naprawienia szkody, nie zaś przesłanek odpowiedzialności. Te ostatnie zależą od podstawy odpowiedzialności uregulowanej w przepisach odrębnych. Zatem roszczenie odszkodowawcze może być dochodzone tylko wtedy, kiedy zaistniało zdarzenie, z którym ustawa łączy odpowiedzialność i jedynie w granicach następstw określonych przez konstrukcje normalnego związku przyczynowego.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Bezsporne w sprawie było przyjęcie odpowiedzialności przez pozwaną za sprawcę zdarzenia, a także to, że pozwana nie wypłaciła powodowi żadnej sumy tytułem zadośćuczynienia.

Zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny (patrz G. Bieniek (w:) Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, t. I, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1996, s. 369 – 370) zadośćuczynienie ma służyć złagodzeniu doznanych przez poszkodowanego cierpień fizycznych i psychicznych. Sąd powinien wziąć w tym zakresie wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutku niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego oraz wpływ czynu niedozwolonego na jego życie rodzinne, zawodowe i towarzyskie; ale także uwzględnić aktualne stosunki majątkowe społeczeństwa, tak aby wysokość zadośćuczynienia była utrzymana w rozsądnych granicach.

Powód opinią biegłych wykazał, że nie doszło do trwałego, lecz jednie nieznacznego długotrwałego, uszczerbku na zdrowiu. Wskazać trzeba, że zeznaniami świadków, powoda w charakterze strony, oraz opinią biegłych udowodniono, że okresowo nadal pojawiać się mogą bóle, które częściowo mają związek ze zdarzeniem. W związku z wypadkiem powód po pierwsze przebywał na zwolnieniu lekarskim, a ponadto musiał ograniczyć aktywność zawodową (działalność gospodarczą) z powodu tych dolegliwości bólowych. Powód mimo oduczanych w późniejszym czasie po wypadku dolegliwości musiał podejmować próby zatrudnienia, aby móc uzyskać jakikolwiek środki na utrzymanie. Poziom jego dochodów w związku z tymi dolegliwościami się obniżył i spowodowało to spadek nastroju. Oprócz tego musiał ograniczyć aktywność ruchową, bóle spowodowały również drażliwość i spadek nastroju. Z materiału dowodowego wynika, że powód miał zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne niezwiązane z wypadkiem, ale sam wypadek nasilił objawy.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów wskazanych w części wstępnej uzasadnienia. Strona pozwana nie kwestionowała opinii biegłych, zarzuty zaś strony powodowej biegli przekonująco wyjaśnili. Opinie były logiczne, a wnioski wynikały z wywodów. Ponadto niedokładności w datach były oczywistym omyłkami. Zeznania świadków i powoda w charakterze strony korespondowały z pozostałymi dowodami.

Określony uszczerbek na zdrowiu był przyjęty pomocniczo z regulacji prawnej odnoszącej się do ubezpieczeń społecznych, lecz była on punktem odmienia w zakresie rozmiaru krzywdy związanej z ewentualną trwałość, przemijalnością, czy też długotrwałością procesu chorobowego związanego z wypadkiem. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę wiek powoda, poziom zarobków społeczeństwa, wysokość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, a także sytuację osobistą i zawodową powoda w ocenie Sądu adekwatna suma zadośćuczynienia to 6000 zł. Następstwa wypadku nie były trwałe, a obecny stan chorobowy powoda jest wywołany przez samoistne schorzenie. Zatem ogólnie gorsze samopoczucie i dolegliwości bólowe są poza zakresem odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy wypadku. Dalej idące roszczenie zostało więc oddalone.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. Odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia w przypadku tej sprawy wynikał z możliwości ustalenia zakresu krzywdy przy pomocy dostępnej ubezpieczycielowi dokumentacji medycznej złożonej wraz ze zgłoszeniem szkody. Pozwana zaprzeczała krzywdzie powoda i stwierdziła, że przeanalizowała wszystkie dokumenty i nie wypłaciła żadnej sumy. Stąd też odsyłając powoda do postępowania sądowego, które co powszechnie wiadomo jest z reguły stosunkowo długotrwałe, nie może powoływać się na możliwość ustalenia wszystkich okoliczności w zakresie krzywdy dopiero wg stanu z dnia orzekania. W tej konkretnej sprawie Sąd wskazuje, że nie podziela zapatrywania Sądu Najwyższego w sprawie IV CK 130/02, ponieważ każdy przypadek w sprawie należy rozpatrywać indywidualnie, a orzeczenie Sądu Najwyższego nie ma charakteru precedensowego. Ponadto trzeba jeszcze wskazać, że realia obrotu gospodarczego, a także stan sądownictwa w Polsce w dacie wyrokowania Sądu Najwyższego oraz obecnie różniły się znacząco. Spory dotyczące zadośćuczynienia za krzywdę były toczono stosunkowo rzadko, obecnie są bardzo częste, co wpływa także na tempo rozpoznania tego rodzaju spraw, a ubezpieczyciele mają w tym zakresie wiedzę tj. o czasie trwania postępowań i skutkach dla poszkodowanego i pokrzywdzonego wypadkiem komunikacyjnym. Uzyskują także korzyści z tym związane, ponieważ mogą wykazywać dla celów podatkowych ewentualne przyszłe koszty pomniejszając podstawę opodatkowania za dany rok, jak i obracać tymi środkami na rynkach finansowych. Podkreślić trzeba, że powód nie uzyskał żadnej kwoty tytułem zadośćuczynienia. Dlatego też odsetki naliczono od dnia następnego po upływie terminu wynikającego z art. 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku, o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych tj. 30 dniach od zgłoszenia szkody w związku z art. 817 § 1 i 2 k.

Reasumując powód wygrał proces w połowie Stąd też stosownie do treści przepisu art. 100 k.p.c. koszty stosunkowo zostały rozdzielono pomiędzy stronami i wzajemnie skompensowane. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zwarte w punkcie II wyroku znajduje podstawę prawną w art. 98 § 1 i 2 k.p.c. i na te koszty składały się wynagrodzenie pełnomocników, opłata skarbowe od pełnomocnictw oraz poniesione wydatki na opinię biegłych.

Orzeczenia co do kosztów sądowych nieuiszczonych przez strony w zakresie wydatków na opinie biegłych przekraczających uiszczone zaliczki, zostało wydane w stosunku do pozwanej na postawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Stosownie do tego przepisu kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Suma nieuiszczonych kosztów sądowych w sprawie wyniosła 611,84 zł. Koszty te zostały zasądzone po połowie, przy czym od powoda na podstawie art. 113 ust.2 pkt. 1 ww. ustawy z zasądzonego roszczenia

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie III i IV sentencji wyroku.

2018-04-13