Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2024 rok

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: sędzia Marta Karnacewicz

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Mazur

po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2024 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa G. K., K. K., M. K., J. K.

przeciwko (...) Bank (...) spółce akcyjnej z siedzibą we W.

o zapłatę

i z powództwa wzajemnego (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko G. K., K. K., M. K., J. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W. na rzecz powodów G. K., K. K., M. K., J. K. solidarnie kwotę 399,94 CHF (trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć franków dziewięćdziesiąt cztery centymy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 7 lipca 2023 r. do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie co do kwoty 3,49 CHF (trzech franków czterdziestu dziewięciu centymów);

3.  tytułem kosztów procesu zasądza od pozwanej (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W. na rzecz powodów G. K., K. K., M. K., J. K. solidarnie kwotę 5 947 (pięć tysięcy dziewięćset czterdzieści siedem) złotych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w przedmiocie tych kosztów do dnia zapłaty;

4.  zwraca powodom G. K., K. K., M. K., J. K. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie solidarnie kwotę 470 (czterysta siedemdziesiąt) złotych tytułem połowy opłaty sądowej od pozwu pomniejszonej o opłatę minimalną;

5.  oddala powództwo wzajemne;

6.  tytułem kosztów procesu z powództwa wzajemnego zasądza od pozwanej (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W. na rzecz powodów G. K., K. K., M. K., J. K. solidarnie kwotę 5 400 (pięć tysięcy czterysta) złotych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w przedmiocie tych kosztów do dnia zapłaty.

sędzia Marta Karnacewicz

Sygn. akt I C 390/23

UZASADNIENIE

Powodowie G. K., K. K., M. K., J. K. wnieśli o zasądzenie solidarnie na ich rzecz od pozwanej (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W. kwoty 12 040,45 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 marca 2023 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

Z uzasadnienia pozwu wynika, że wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2022 r. sygn. akt (...) Sąd Okręgowy ustalił, że umowa kredytu zawarta pomiędzy powodami a poprzednikiem prawnym strony pozwanej tj. (...) Bank spółką akcyjną z siedzibą we W. jest nieważna. W związku z tym powodowie żądają zapłaty na podstawie art. 405 w zw. z art. 410§2 kc wszystkich spłaconych w ramach nieważnej umowy środków pieniężnych. Powodowie wskazali, że żądają zapłaty części spełnionych należności w kwocie 12 040,45 CHF, co stanowi równowartość 56 629,85 zł, przy czym przeliczenia dokonano według średniego kursu NBP dla CHP, który na dzień wniesienia pozwu wynosił 4,7033 zł. Powodowie otrzymali kredyt w wysokości 253 799,93 zł, z czego spłacili w złotych polskich kwotę 234 516,57 zł, a we frankach szwajcarskich kwotę 16 140,41 CHF. Powodowie wskazali, że uiścili ponad kwotę kapitału kredytu kwotę 12 040,45 CHF, której zapłaty żądają.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, pozwana wniosła także pozew wzajemny i zażądała zasądzenia na jej rzecz od powodów solidarnie kwoty 78 956,35 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 11 kwietnia 2023 r. i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Pozwana podniosła, że żąda zapłaty z uwagi na wystąpienie bezpodstawnego wzbogacenia po stronie kredytobiorców. Spółka wskazała, że w wyniku otrzymania przez kredytobiorców środków od banku sfinansowali oni w 100% nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego bez ponoszenia w tym zakresie kosztów. Wzbogacenie stanowi co najmniej kwota stanowiąca równowartość kosztów, które musieliby ponieść kredytobiorcy gdyby zaciągnęli kredyt w złotych polskich na warunkach rynkowych obowiązujących we wrześniu 2008 r. Następnie powódka wzajemna podniosła, że wartość zakupionej nieruchomości znacząco wzrosła w okresie od daty uruchomienia kredytu do daty wytoczenia powództwa, wzrost wartości nieruchomości stanowi bezpodstawne wzbogacenie kredytobiorców. Nadto bank nie mógł dysponować kwotą udostępnioną kredytobiorcom, realna siła nabywcza złotego jest zmienna w czasie, co skutkuje tym, że kwota wypłacona kredytobiorcom obecnie ma mniejszą wartość ekonomiczną niż miała w dacie uruchomienia kredytu. Spółka wskazała, że żądana przez nią kwota odpowiada kwocie należnych od kapitału odsetek, która została obliczona w oparciu o średnią ceną kredytu w walucie polskiej, a więc ustaloną w oparciu o wskaźnik WIBOR oraz naliczana dla kredytów złotowych marża banku.

W odpowiedzi na pozew wzajemny powodowie wnieśli o jego oddalenie i zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu. Powodowie podnosili, że zgodnie z orzecznictwem TSUE zasądzenie na rzecz banku zapłaty z uwagi na bezpodstawne wzbogacenie po stronie kredytobiorców nie znajduje uzasadnienia.

W dniu 7 lipca 2023 r. powodowie wnieśli pismo procesowe, w którym cofnęli powództwo co do kwoty 12 036,96 CHF, podtrzymali powództwo co do kwoty 399,94 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pisma, w którym częściowo cofnęli powództwo i podtrzymali wniosek o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu. Powodowie podtrzymali dotychczasowe stanowisko co do powództwa wzajemnego. Z uzasadnienia pisma wynika, że pozwany dokonał zapłaty na rzecz powodów kwoty 12 036,96 CHF, zapłata została zaliczona na poczet należności głównej. Powodowie dochodzą kwoty 399,94 CHF tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych za okres od dnia 27 marca 2023 r. do 4 lipca 2023 r. tj. 99 dni.

W piśmie procesowym z dnia 16 sierpnia 2023 r. strona pozwana wskazała, że kwestionuje twierdzenia powodów w zakresie należnych im odsetek, nie kwestionuje zapłaty na rzecz powodów kwoty 12 036,96 CHF.

Postanowieniem z dnia 11 października 2023 r. postępowanie w niniejszej sprawie zostało umorzone co do kwoty 12 036,96 CHF.

W dniu 24 października 2023 r. pozwana podtrzymała powództwo wzajemne, wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu toczącego się z powództwa powodów w związku z cofnięciem powództwa w toku procesu.

Na rozprawie w dniu 2 lutego 2024 r. pełnomocnik powodów sprecyzował ich stanowisko wskazując, iż cofa pozew co do całej kwoty zgłoszonego roszczenia tj. 12.040,45 CHF, a strona pozwana nie sprzeciwiła się tej czynności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 września 2008 r. G. K., K. K., M. K., (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą we W. zawarli umowę kredytu nr (...) na kwotę 125 529,19 CHF.

Dowody:

- umowa kredytu wraz z załącznikami k. 5-13,

- aneks do umowy kredytu k. 14-16,

- dyspozycja wypłaty k. 18,

- potwierdzenie akceptacji przelewu k. 19-21,

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2022 r. sygn. akt (...) Sąd Okręgowy w S. ustalił, że umowa kredytu nr (...) zawarta w dniu 19 września 2008 r. pomiędzy G. K., K. K., M. K., J. K. a (...) Bankiem spółką akcyjną z siedzibą we W. (poprzednikiem prawnym (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W.) jest nieważna. Orzeczenie uprawomocniło się z dniem 27 lutego 2023 r.

Dowody:

- wyrok SO w S. z dnia 26 kwietnia 2022 r. sygn. akt (...) k. 17.

W piśmie z dnia 10 marca 2023 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. wezwała G. K., K. K., M. K., J. K. do zapłaty kwot 253 799,93 zł z tytułu wypłaconego kapitału i 78 956,35 zł z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z kapitału.

Dowody:

- wezwania do zapłaty wraz potwierdzeniami nadania k. 75-83.

W piśmie z dnia 25 kwietnia 2023 r. skierowanym do G. K., K. K., M. K., (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. wskazała, że potrąca kwotę wypłaconego kredytu w wysokości 253 799,93 zł z kwotą 234 516,57 zł wpłaconą przez klienta w związku z umową kredytu nr (...) i 4103,35 CHF wpłaconych przez klienta przeliczoną po kursie 4, (...), która stanowi kwotę 19 283,36 zł.

Dowody:

- pisma z dnia 25 kwietnia 2023 r. wraz z potwierdzeniami nadania k. 84-93

W piśmie z dnia 18 marca 2023 r. G. K., K. K., M. K., J. K. wezwali (...) Bank (...) spółkę akcyjną z siedzibą we W. do zapłaty kwoty 234 516,57 zł i 16 140,41 CHF w terminie 3 dni.

W dniu 22 marca 2023 r. przesyłka z pismem została odebrana przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną z siedzibą we W..

W piśmie z dnia 21 marca 2023 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. wskazała, że istnieje możliwość wzajemnego rozliczenia w drodze porozumienia, które uwzględni uiszczone przed kredytobiorców raty i wypłacony przez bank kapitał i wynagrodzenie za korzystanie z tego kapitału.

Dowody:

- wezwanie do zapłaty k. 27,

- pismo z dnia 21 marca 2023 r. wraz z załącznikami k. 22-26,

- potwierdzenia nadania i odbioru k. 28-29.

W dniu 4 lipca 2023 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. dokonała przelewu na rzecz G. K. i K. K. kwoty 12 036,96 CHF.

Dowody:

- potwierdzenie przelewu k. 105.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, co do których żadna ze stron nie podnosiła zarzutów, Sąd nie znalazł także ku temu powodów. Na podstawie art. 235 ¹ §1 pkt 2 i 5 kpc Sąd pominął dowody z opinii biegłych sądowych z zakresu bankowości i wyceny nieruchomości. Strona pozwana wnosiła o dopuszczenie i przeprowadzenie wskazanych dowodów celem wykazania kwoty należnej bankowi z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia po stronie kredytobiorców w związku z udostępnieniem im i korzystaniem przez nich z kapitału kredytu oraz ustalenia wartości rynkowej nieruchomości zakupionej za pomocą środków uzyskanych z umowy kredytu i wzrostu wartości tej nieruchomości. W ocenie Sądu roszczenie powoda wzajemnego nie zostało wykazane co do zasady z powodów podanych niżej, dlatego przeprowadzenie dowodu celem wykazania wysokości roszczenia jawi się jako zbędne, powoduje przedłużenie postępowania, a także wygenerowałoby zbedne koszty procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone przez G. K., K. K., M. K., J. K. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powodowie – po częściowym cofnięciu powództwa co do kwoty 12 036,96 CHF, a na rozprawie także co do 3,49 CHF = łącznie 12 040,45 CHF – żądali zapłaty na swoją rzecz jedynie kwoty 399,94 CHF tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od kwoty 12 036,96 CHF za okres od dnia 27 marca 2023 r. do 4 lipca 2023 r. Pozwana spółka nie podnosiła w tym zakresie żadnych zarzutów, ograniczyła się jedynie do wyrażenia lakonicznego stanowiska w piśmie procesowym z dnia 16 sierpnia 2023 r., że kwestionuje twierdzenia powodów w zakresie należnych im odsetek.

Zgodnie z art. 481§ 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Na podstawie zaś art. 482 § 1 kc od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Na kanwie niniejszej sprawy powodowie żądali pierwotnie zapłaty na ich rzecz kwoty 12 040,45 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 marca 2023 r. do dnia zapłaty. Wobec cofnięcia pozwu w zakresie należności głównej, roszczenie powodów ograniczyło się do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie. Powodowie w piśmie z dnia 18 marca 2023 r. wezwali pozwaną (...) Bank (...) do zapłaty kwoty 234 516,57 zł i 16 140,41 CHF w terminie 3 dni. Przesyłka z wezwaniem do zapłaty została odebrana przez pozwaną spółkę w dniu 22 marca 2023 r. Strona pozwana pozostawała więc w opóźnieniu z zapłatą po upływie wyznaczonych 3 dni licząc od dnia odebrania przesyłki tj. od 26 marca 2023 r.

Jako końcowy termin naliczenia odsetek powodowie wskazali dzień zapłaty należności głównej tj. 4 lipca 2023 r., co koresponduje z potwierdzeniem zapłaty przedłożonym przez powodów.

Po częściowym cofnięciu powództwa powodowie domagali się równowartości odsetek liczonych wyłącznie od kwoty 12 036,96 CHF i wyłącznie od dnia 27.03.2023 r. W tym zakresie Sąd jest związany żądaniem pozwu. Należności powyższa została prawidłowo ustalona na kwotę 399,94 CHF.

W świetle tego, że pozwana spółka pozostawała w opóźnieniu od dnia następującego po upływie wyznaczonego w wezwaniu terminu płatności do dnia dokonania przelewu - żądanie odsetek w wysokości 399,94 CHF zasługiwało na uwzględnienie.

Powodowie żądali odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek za opóźnienie od dnia wniesienia pisma, którym cofnęli powództwo w części, tj. od dnia 7 lipca 2023 r. Takie żądanie nie uchybia zakazowi anatocyzmu, bowiem zgodnie ze wskazanym wyżej art. 482§1 kc od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa.

W punkcie 2. wyroku Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 3,49 CHF, a to wobec uściślenia roszczenia i zakresu jego cofnięcia.

W pkt. 3. wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu toczącego się z powództwa G. K., K. K., M. K., J. K.. Zgodnie z art. 203 § 2 kpc pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego. Podkreślenia wymaga, że reguła zwrotu kosztów określona w art. 203 § 2 kpc nie ma bezwzględnie obowiązującego charakteru. Dopuszczalne jest odstępstwo od niej, gdy powód - mimo cofnięcia pozwu - wykaże, że wytoczenie powództwa było niezbędne do dochodzenia roszczenia. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, w której przyczyną cofnięcia pozwu było zaspokojenie roszczenia wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa - w takim przypadku za stronę przegrywającą w rozumieniu przepisów o kosztach procesu, tj. art. 98 § 1 kpc należy uznać pozwanego.

W przedmiotowej sprawie powodowie cofnęli powództwo co do kwoty 12 040,45 CHF w związku z zapłatą kwoty 12 036,96 CHF przez stronę pozwaną w dniu 4 lipca 2023 r. Pozew został cofnięty bez zrzeczenia się roszczenia, w piśmie procesowym z dnia 16 sierpnia 2023 r. strona pozwana w ocenie Sądu wyraziła zgodę na cofnięcie powództwa, dlatego postanowieniem z dnia 11 października 2023 r. postępowanie w zakresie wskazanej kwoty zostało umorzone. Orzeczenie uprawomocniło się. W ocenie Sądu stroną przegraną jest strona pozwana. Należy zważyć, że doszło do cofnięcia powództwa na skutek zaspokojenia roszczenia (niemal w całości) przez stronę pozwaną, jednak nie ma podstaw, by uznać, że wytoczenie powództwa było niezasadne. Roszczenie w chwili wniesienia powództwa było wymagalne, powodowie wzywali spółkę pozwaną na zapłaty, jednak bezskutecznie, a więc dochodzenie roszczenie na drodze sądowej było niezbędne. Wskazać należy, że do zaspokojenia roszczenia doszło kilka miesięcy po wniesienia powództwa, co stanowi kolejny argumenty za tym, ze wniesienia powództwa było konieczne, bowiem pozwana spółka dała powód do wytoczenia sprawy. Strona powodowa poniosła koszty procesu w wysokości 5 947 zł, na które złożyły się: opłata od pełnomocnictwa – 17 zł, opłata sądowa od pozwu – 530 zł (połowa opłaty + opłata minimalna) i wynagrodzenie radcy prawnego – 5 400 zł ustalone na podstawie §2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. W tym miejscu wskazać należy, że Sąd podziela rozważania prawne Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 16 listopada 2023 r. sygn. akt III CZP 54/23, że w razie współuczestnictwa materialnego (art. 72 § 1 pkt 1 kpc) do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym zalicza się jego wynagrodzenie ustalone niezależnie od liczby reprezentowanych przez niego uczestników. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty tytułem kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 ¹ kpc.

Sąd orzekł także o zwrocie połowy opłaty sądowej od pozwu pomniejszonej o opłatę minimalną w wysokości 30 zł, tj. kwoty 470 zł na rzecz powodów na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z uwagi na to, że do cofnięcia pozwu doszło przez rozpoczęciem rozprawy, na którą sprawa została skierowana.

Powództwo wzajemne wniesione przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną z siedzibą we W. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2022 r. sygn. akt (...) Sąd Okręgowy w S. ustalił, że umowa kredytu nr (...) zawarta w dniu 19 września 2008 r. pomiędzy G. K., K. K., M. K., J. K. a (...) Bankiem spółką akcyjną z siedzibą we W., tj. poprzednikiem prawnym (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W. jest nieważna. Ustalenie, że zawarta umowa kredytu jest bezwzględnie nieważna powoduje, że umowę należy traktować tak jakby nigdy nie była zawarta. W tej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 405 kc w zw. z art. 410 kc. Świadczenia spełnione przez strony umowy nieważnej stanowią świadczenia nienależne, strony mają prawo żądać ich zwrotu. Strony mają obowiązek zwrotu wzajemnych świadczeń, co oznacza, że kredytobiorca powinien zwrócić bankowi kwotę kapitału, jednak bez odsetek i kosztów dodatkowych, zaś bank kredytobiorcy wpłacone przez kredytobiorcę raty kredytowe.

W przedmiotowej sprawie bank wniósł o zasądzenie na jego rzecz solidarnie od kredytobiorców kwoty 78 956,35 zł z tytułu zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia w postaci korzystania przez pozwanych z kapitału udostępnionego na podstawie umowy kredytu.

Sąd podziela rozważania prawne zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 czerwca 2023 r. sygn. akt C‑520/21, że uznanie umowy kredytu za nieważną stoi na przeszkodzie przyjęciu, że instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty. Za przekonywające należy uznać argumenty, że uwzględnienie powództwa wywiedzionego przez bank przeciwko konsumentowi o zapłatę z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia z uwagi na korzystanie przez kredytobiorców z kapitału udostępnionego na podstawie umowy kredytu przyczyniłoby się do wyeliminowania odstraszającego skutku. Banki nadal stosowałyby niedozwolone klauzule wobec konsumentów wiedząc, że nawet gdyby Sąd ustalił nieważność takiej umowy, to interes banków nadał byłby chroniony albowiem mógłby dochodzić zapłaty z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia ich kontrahentów będących konsumentami. Banki w takiej sytuacji nie ponosiłyby w praktyce żadnego ryzyka, zarówno prawnego, jak i ekonomicznego w związku ze stosowaniem wspomnianych klauzul niedozwolonych. W tych okoliczności korzystniejsze dla kredytobiorców będących konsumentami byłoby kontynuowanie wykonania umowy, która jest bezwzględnie nieważna niż wytoczenie powództwa o ustalenie jej nieważności i żądania zapłaty od banku.

Odnosząc się zaś do zarzutów, że oddalenie powództwa banku o zapłatę powoduje de facto, że konsumenci otrzymują kredyt „za darmo”, co jednocześnie godzi w stabilność rynku finansowego należy zważyć, że – zgodnie z tym, co orzekł TSUE – nie można dopuścić do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania i by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Podkreślenia wymaga, że ustalenie, że umowa kredytu jest nieważna spowodowane jest stosowaniem nieuczciwych warunków przez bank, nie znajduje więc uzasadnienia rozwiązanie, by bank uzyskał odszkodowanie za utratę zysku analogiczne do tego, jaki zamierzał osiągnąć ze wspomnianej umowy, gdyby nie zawierała ona niedozwolonych postanowień. Wskazać jednocześnie należy, że to działania banków stosujących niedozwolone postanowienia skutkują tym, że stabilność rynku finansowego może zostać zachwiana, zaś ochronę konsumentów należy traktować priorytetowo w podanych okolicznościach.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że powództwo wzajemne banku nie zasługiwało na uwzględnienie. Powód wzajemny w związku z ustaleniem, że umowa kredytu jest nieważna nie ma prawa żądania od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.

Odnosząc się do argumentacji zawartej w uzasadnieniu pozwu wzajemnego wskazać należy, że to bank w uwagi na zastosowanie niedozwolonych postanowień umownych ponosił ryzyko, że w razie ustalenia, że umowa jest nieważna kredytobiorcy sfinansują nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego za środki uzyskane z kredytu bez ponoszenia w tym zakresie kosztów, wartość zakupionej nieruchomości znacząco wzrośnie, a bank nie będzie miał możliwości dysponowania kwotą udostępnioną kredytobiorcom. Uwzględnienie powództwa banku wytoczonego przeciwko kredytobiorcy poprzez zasądzenie kwoty odpowiadającej kwocie należnych od kapitału odsetek, która została obliczona w oparciu o średnią ceną kredytu w walucie polskiej, a więc ustaloną w oparciu o wskaźnik WIBOR powodowałoby unicestwienie skutków ustalenia nieważności zawartej pomiędzy stronami umowy. Z tych powodów powództwo wzajemne podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 1 ¹ kpc kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Sprawę z powództwa wzajemnego (...) Bank (...) wygrali pozwani G. K., K. K., M. K., J. K., dlatego na ich rzecz Sąd zasądził koszty procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5 400 zł ustalone na podstawie §2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

sędzia Marta Karnacewicz

Szczecin, dnia 13 marca 2024 r.