Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin–Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2022 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. A.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. A. kwotę 15.181,08 zł (piętnastu tysięcy stu osiemdziesięciu jeden złotych ośmiu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.451,90 zł (jednego tysiąca czterystu pięćdziesięciu jeden złotych dziewięćdziesięciu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 1.095,71 zł (jednego tysiąca dziewięćdziesięciu pięciu złotych siedemdziesięciu jeden groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 192/21

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2021 roku A. A. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 21.564,48 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 29 października 2019 roku w S. na targowisku (...) doszło do potrącenia powódki, w wyniku którego doznała ona złamania prawej ręki i obrażeń kręgosłupa. Pomimo stosowania się do zaleceń lekarskich i rehabilitacji, do chwili obecnej powódka odczuwa dolegliwości bólowe i ograniczenia w ruchomości. Na skutek wypadku pogorszyło się również zdrowie psychiczne powódki. W chwili zdarzenia sprawca wypadku objęty był obowiązkową ochroną ubezpieczeniową, któremu została zgłoszona szkoda i który w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce kwotę 206,39 złotych odszkodowania tytułem kosztów leczenia oraz przyznał zadośćuczynienie w kwocie 5.000 złotych, którego jednak nie wypłacił, z uwagi na fakt, iż powódka otrzymała dotychczas kwotę 6.000 złotych tytułem nawiązki od sprawcy zdarzenia na podstawie wyroku Sądu Rejonowego (...) w S. z dnia 22 lipca 2020 roku, sygn. (...). Na dochodzoną niniejszym pozwem kwotę składa się 20.000 złotych zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i 1.564,48 złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia.

W dniu 17 lutego 2021 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powódki.

Pozwany zaskarżył ww. nakaz zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż dotychczas wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowanie i zadośćuczynienie w całości rekompensuje szkodę i krzywdę powódki związaną z wypadkiem z dnia 29 października 2019 roku, zaś żądanie zapłaty dodatkowej kwoty zadośćuczynienia jest wygórowane i nie znajduje uzasadnienia w zakresie i skutkach doznanych obrażeń oraz przebiegu leczenia powódki. Pozwany zakwestionował również dopłatę do kosztów leczenia na poziomie 1.564,48 złotych z powodu braku związku konieczności zakupu leków z leczeniem powódki po wypadku z dnia 29 października 2019 roku i możliwości skorzystania przez powódkę z leczenia rehabilitacyjnego refundowanego przez NFZ.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 października 2019 roku w S. na targowisku (...), kierujący samochodem ciężarowym marki F. (...) o nr rej. (...) w trakcie manewru cofania potrącił przechodzącą powódkę A. A..

Sprawcą wypadku był P. M., posiadający ubezpieczenie komunikacyjne odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z siedzibą w W..

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty z akt szkody, k. 63 (płyta CD);

W wyniku ww. zdarzenia, powódka upadła na brzuch i klatkę piersiową powódka, doznając obrażenia prawej ręki oraz kręgosłupa. Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja, która potwierdziła sprawstwo P. M..

Wyrokiem z dnia 22 lipca 2020 roku w sprawie o sygn. akt (...) Sąd Rejonowy (...)w S. (...) Wydział Karny warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko P. M. o to, że w dniu 29 października 2019 roku około godziny 09:00 w S., kierując samochodem ciężarowym marki F. (...) o nr rej. (...) w trakcie manewru cofania na posesji (...) Targowisko (...) alejka (...) na wysokości pawilonu (...) działając w sposób nieumyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności i nie ustąpienie pierwszeństwa pieszemu, a następnie potrącił pieszą A. A., która szła alejką(...), w wyniku czego u pieszej doszło do uszkodzenia ciała w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej na okres przekraczający 7 dni w myśl art. 157§ 1 k.k., tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k.

Bezsporne, a nadto dowód:

- wyrok z dnia 22 lipca 2020 roku, k. 39;

- notatka urzędowa z dnia 29 października 2020 roku, k. 40-40 verte;

Bezpośrednio po wypadku powódka była poddana czynnościom przez pogotowie ratunkowe i przetransportowana do 109 Szpitala (...) z przychodnią w S.. Na miejscu zostały przeprowadzone odpowiednie badania KT i RTG kręgosłupa i prawej ręki, a także USG brzucha i EKG. Rozpoznano u niej złamanie nasady dalszej kości promieniowej Powódce została założona szyna gipsowa i wypisano ją z zaleceniem stosowania zimnych okładów i przyjmowania leków przeciwbólowych P. C., M.. Zlecono również kontrolę w poradni ortopedycznej.

A. A. systematycznie udawała się na wizyty kontrolne.

W dniu 3 grudnia 2019 roku na podstawie zdjęcia RTG stwierdzono u niej stan po przebytym złamaniu nasady dalszej prawej kości promieniowej z niewielkim przemieszczeniem odłamów kostnych z niecałkowicie dokonanym zrostem kostnym.

Podczas kolejnej wizyty w dniu 19 grudnia 2019 roku stwierdzono u A. A. stan po złamaniu końca dalszego kości promieniowej prawej wygojone nieanatomiczne. Stwierdzono sztywność kończyny, silne dolegliwości bólowe oraz obrzęki kończyny. Całość obrazu klinicznego wskazuje na zespół (...) Zespołem (...) - jako typ powikłania po urazach narządu ruchu. Zalecono w trybie pilnym leczenie zachowawcze – leki oraz fizjoterapię.

W dniach od 20 grudnia 2019 roku do 27 grudnia 2019 roku powódka przebywała w 109 Szpitalu (...) w S., gdzie zdiagnozowano u niej pourazowy zespół obrzękowo-bólowy przedramienia i ręki prawej. Z uwagi na wiek powódki, jedyne leczenie jakie mogło być zastosowane to leczenie zachowawcze. Zalecono powódce ćwiczenia bierno-czynne kończyny górnej prawej, przyjmowanie leków V. forte, N., E. i kontrolę w poradni ortopedycznej.

Dowód:

- dokumentacja medyczna, k. 26-33;

Powódka zgodnie z zaleceniami podjęła fizjoterapię. Wspomagała się również środkami medycznymi, począwszy od środków przeciwbólowych, kończąc na olejkach i maściach przeciwzapalnych. Poprawia stanu zdrowia została osiągnięta, jednakże powódka w dalszym ciągu cierpi na dolegliwości bólowe.

W związku z podjętym leczeniem poszkodowana poniosła koszt w wysokości 1.770,87 złotych, w tym:

- w dniu 21 listopada 2019 roku w kwocie 45 złotych z zakup temblaka,

- w dnu 27 listopada 2019 roku w kwocie 1,93 złotych za zdjęcie RTG na płycie,

- w dniu 3 grudnia 2019 roku w kwocie 55 złotych za zdjęcie RTG przedramienia,

- w dniu 7 grudnia 2019 roku w kwocie 12,99 złotych za zakup maści A.,

- w dniu 16 grudnia 2019 roku w kwocie 31,65 złotych za zakup leków R. i C.,

- w dniu 16 grudnia 2019 roku w kwocie 42 złotych za zakup maści A.,

- w dniu 19 grudnia 2019 roku w kwocie 180 złotych za poradę lekarską u I. W.,

- w dniu 10 stycznia 2020 roku w kwocie 3 złotych tytułem opłaty za parking przy przychodni (...),

- w dniu 10 stycznia 2020 roku w kwocie 50 złotych za konsultacje fizjoterapeutyczną w przychodni (...),

- w dniu 20 stycznia 2020 roku w kwocie 139,95 złotych za zakup leku E.,

- w dniu 24 stycznia 2020 roku w kwocie 38 złotych za zakup maści C.,

- w dniu 21 lutego 2020 roku w kwocie 76 złotych za zakup dwóch maści C.,

- w dniu 16 czerwca 2020 roku w kwocie 156 złotych za zakup leku X. i maści T.,

- w dniu 20 lipca 2020 roku w kwocie 129,95 złotych z zakup leku X.,

- w dniu 23 lipca 2020 roku w kwocie 6 złotych tytułem opłaty za parking przy przychodni (...),

- w dniu 23 lipca 2020 roku w kwocie 30 złotych za karnet na miesiąc na parking przy przychodni (...),

- w dniu 30 lipca 2020 roku w kwocie 390 złotych za usługi fizjoterapeutyczne.

Dowód:

- paragony i faktury, k. 34-38;

Powódka w chwili wypadku miała 89 lat i była osobą w pełni aktywną. Codziennie chodziła na działkę i pomagała swojej starszej siostrze.

Wypadek z dnia 29 października 2019 roku unieruchomił powódkę, która była obolała i ze złamaną ręką. Na całym ciele powódki powstały bolesne siniaki. W związku z tym powódka ograniczyła swoją aktywność tylko do korzystania z toalety, w pozostałym czasie leżała. W codziennym funkcjonowaniu powódce pomagały jej córki, które w pierwszym okresie po wypadku udzielały jej pomocy przy czynnościach higienicznych, przy przygotowywaniu posiłków, przyjmowaniu leków i wizyt kontrolnych u lekarzy.

Zmianie uległ także stan psychiczny powódki. Z osoby radosnej i pogodnej, stała się lękliwa i boi się wychodzić z domu. Pojawiły się problemy z pamięcią.

Do chwili obecnej prawa ręka powódki nie jest w pełni sprawna. Powódka nie może np. ukroić sobie chleba. Przyjmuje leki przeciwbólowe.

Dowód:

- zeznania świadka J. L., k. 82-83;

- zeznania świadka J. J., k. 83;

- przesłuchanie powódki A. A., k. 84;

Pismem z dnia 4 listopada 2020 roku powódka zgłosiła szkodę pozwanemu i wezwała do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 30.000 złotych i odszkodowania w wysokości 1.786,60 złotych. Pozwany odebrał zgłoszenie szkody w dniu 9 listopada 2020 roku.

Decyzją z dnia 4 grudnia 2020 roku pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 29 października 2019 roku i wypłacił powódce odszkodowanie w wysokości 206,39 złotych - w tym 165,46 złotych tytułem kosztów leczenia, 39,00 złotych tytułem kosztów przejazdów i 1,93 złotych tytułem kosztów pozyskania dokumentacji medycznej. Pozwany ustalił, iż wysokość zadośćuczynienia należnego powódce wynosi 5.000 złotych, jednak odmówił jego wypłaty, bowiem powódka otrzymała kwotę 6.000 złotych od sprawcy zdarzenia tytułem nawiązki, zasądzonej na podstawie wyroku Sądu Rejonowego(...) wS. z dnia 22 lipca 2020 roku w sprawie o sygn. akt (...).

Dowód:

- zgłoszenie szkody wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 4 listopada 2020 roku wraz z dowodem nadania, k. 20-25;

- decyzja pozwanego z dnia 4 grudnia 2020 roku, k. 59-62 verte;

- dokumenty z akt szkody, k. 63 (płyta CD);

Podczas wypadku z dnia 29 października 2019 roku powódka doznała złamania kości promieniowej prawej z niewielkim przemieszczeniem odłamów, złamania IV kości śródręcza prawego bez przemieszczenia oraz stłuczenia klatki piersiowej. Długotrwałym następstwem złamania kości promieniowej prawej jest nieznacznego stopnia zniekształcenie obrysów stawu nadgarstkowego i ograniczenie jego ruchomości. Następstwa te można ocenić zgodnie z Tabelą procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Dziennik Ustaw Nr 234, pozycja 1974, punkt 122a - na 7%.

Złamanie IV kości śródręcza prawego i stłuczenie klatki piersiowej nie spowodowało trwałych następstw.

Bezpośrednio po wypadku dolegliwości bólowe o znacznym nasileniu występowały przez klika dni, natomiast po zdjęciu unieruchomienia wystąpiły bóle i obrzęk przedramienia, które wymagały leczenia szpitalnego i mogły utrzymywać się przez ok 3-4 tygodnie.

U powódki wystąpił poronny zespół (...) charakteryzujący się bólami kończyny, zesztywnieniem stawów i zaburzeniami naczyniowymi. Istnieje wiele hipotez jego powstania. Wdrożone leczenie szpitalne przyniosło pozytywny efekt. Następstwem złamania i zespołu (...) jest niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości w stawie nadgarstkowym - bez istotnego upośledzenia funkcji nadgarstka i ręki. Dolegliwości bólowe, występujące podczas ruchów rotacyjnych są natomiast następstwem zarówno przebytego złamania kości promieniowej, jak i zmian zwyrodnieniowych w stawie nadgarstkowym (opisywanych w RTG z grudnia 2019 roku.

Leczenie powódki zostało zakończone. Występujące ograniczenie ruchomości stawu nadgarstkowego prawego jest utrwalone i powrót do pełnej ruchomości stawu jest niemożliwy. Aktualny zakres ruchomości stawu nadgarstkowego pozwala na wykonywanie wszystkich czynności dnia codziennego. Natomiast bóle nadgarstka, występujące podczas ruchów rotacyjnych ograniczają czynności takie, jak np. otwieranie słoika.

Występujące dolegliwości bólowe stawu nadgarstkowego prawego ograniczają możliwości wykonywania prac cięższych.

Wypadek spowodował obniżenie mobilności, powódka częściej leżała w łóżku. Po wypadku wymagała częściowej pomocy osób trzecich, głównie przy przygotowywaniu posiłków, zakupach, sprzątaniu - przez okres ok 3 miesięcy. Poza tym wypadek nie spowodował konieczności zmiany trybu życia

Brak jest podstaw do przyjęcia, że stan zdrowia powódki przed wypadkiem miał wpływ na stan jej zdrowia po wypadku.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu (...), k. 88-92.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Niniejszym pozwem powódka dochodziła od pozwanego ubezpieczyciela zadośćuczynienia i odszkodowania za następstwa wypadku z dnia 29 października 2019 roku.

Podstawą prawną roszczenia powódki był zatem przepis z art. 415 k.c., zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Zgodnie zaś z treścią art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego konieczne jest więc wykazanie, że za szkodę wyrządzoną powódce ponosi odpowiedzialność ubezpieczający.

W przedmiotowej sprawie uznać należało, że pozwany jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, odpowiada za szkodę wyrządzoną powódce. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności odszkodowawczej, wypłacając w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowanie za koszty leczenia w kwocie 206,39 złotych oraz przyznając zadośćuczynienie za doznane przez powódkę krzywdy i cierpienia w kwocie 5.000 złotych, którego jednak nie wypłacił z uwagi na wypłacenie powódce nawiązki przez sprawcę wypadku.

W niniejszej sprawie powódka domagała się zaś zasądzenia od strony pozwanej dodatkowo kwoty 20.000 złotych zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i 1.564,48 złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia.

Przepis art. 445 k.c. przewiduje dopuszczalność żądania odszkodowania pieniężnego w przypadku uszkodzenia ciała bądź wywołania rozstroju zdrowia, pozbawienia człowieka wolności a także skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu. Żądanie zadośćuczynienia z art. 445 k.c. związane jest z odpowiedzialnością ex delicto i jest niezależne od podstawy tej odpowiedzialności. Zgodnie z art. 445 k.c., zadośćuczynienie polega na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej za doznaną krzywdę.

Podstawowym celem odszkodowania jest złagodzenie krzywdy w postaci negatywnych przeżyć związanych z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, które powodują wyłączenie z normalnego życia, uniemożliwiają pełne możliwości zarobkowania. Osoba poszkodowana w wyniku czynu niedozwolonego ma prawo do odpowiedniej rekompensaty w postaci zadośćuczynienia, czyli jednorazowego świadczenia pieniężnego mającego na celu naprawienie krzywdy, a więc szkody niemajątkowej. Odpowiednia kwota pieniężna ma w pośredni sposób złagodzić cierpienia fizyczne i psychiczne osoby poszkodowanej. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy, a zatem obejmuje cierpienia zarówno doznane przez poszkodowanego, jak i te, które będą jego udziałem w przyszłości. Zadośćuczynienie powinno być dla poszkodowanego wartością odczuwalną, ale nie nadmierną. Przy ustaleniu wartości zadośćuczynienia uwzględnia się przede wszystkim czynniki indywidualne, takie jak rozmiar i charakter odniesionych obrażeń ciała i ich trwałe następstwa zdrowotne, sytuację życiową poszkodowanego po wypadku. Tylko daleko posunięty indywidualizm pozwala na spełnienie przez zadośćuczynienie funkcji kompensacyjnej. Zasadniczą przesłanką przy określaniu wysokości zadośćuczynienia jest stopień natężenia krzywdy tzn. doznanych cierpień fizycznych i psychicznych (uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. III CZP 37/73, LEX nr 1696). Przy uwzględnieniu wysokości zadośćuczynienia stosuje się kryteria w postaci rodzaju naruszonego dobra, zakresu, intensywności i rodzaju rozstroju zdrowia, czasu trwania cierpień, wieku osoby pokrzywdzonej, rokowania na przyszłość, a także stopnia winy sprawcy.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, iż w wyniku wypadku z dnia 29 października 2019 roku powódka doznała dotkliwych cierpień, zarówno fizycznych jak i psychicznych. Odniesione w jego wyniku obrażenia bezspornie wzbudziły w niej wiele negatywnych odczuć. Skutki wypadku w postaci dolegliwości bólowych oraz ograniczenia ruchomości prawej ręki trwają do dnia dzisiejszego, przy czym przez okres pierwszych miesięcy po wypadku były najbardziej uciążliwe. Ból, który towarzyszył powódce w tym okresie oraz utrzymujące się do dnia dzisiejszego dolegliwości w oczywisty sposób przyczyniały się do doznawanych, trudnych do zmierzenia, choć realnych cierpień psychicznych. Bez wątpienia wypadek wpłynął też negatywnie na formę psychofizyczną powódki i jej życie osobiste.

Przed wypadkiem powódka była osobą w pełni aktywną. Codziennie chodziła na działkę i pomagała swojej starszej siostrze. W wyniku obrażeń ciała doznanych na skutek wypadku z dnia 29 października 2019 roku w postaci złamania kości promieniowej prawej z niewielkim przemieszczeniem odłamów, złamania IV kości śródręcza prawego bez przemieszczenia oraz stłuczenia klatki piersiowej powódka została unieruchomiona. Stan ten odpowiada 7% długotrwałemu uszczerbkowi na zdrowiu.

Ustalony przez biegłego uszczerbek na zdrowiu powódki związany z doznanymi w czasie wypadku urazami służy wprawdzie tylko jako pomocniczy środek ustalenia rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia niemniej jednak wskazuje na rozległość i dotkliwość tych urazów. Sąd ustalając wysokość należnego pokrzywdzonej zadośćuczynienia nie może mechanicznie wymierzyć go w odniesieniu do stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu. Niedopuszczalnym uproszczeniem byłoby mierzenie doznanej krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu albowiem w prawie cywilnym wysokość zadośćuczynienia ma charakter zindywidualizowany.

Bezpośrednio po wypadku dolegliwości bólowe o znacznym nasileniu występowały przez klika dni, natomiast po zdjęciu gipsu wystąpiły bóle i obrzęk przedramienia, które wymagały leczenia szpitalnego i mogły utrzymywać się przez ok 3-4 tygodnie. U powódki wystąpił poronny zespół (...) charakteryzujący się bólami kończyny, zesztywnieniem stawów i zaburzeniami naczyniowymi. Wdrożone leczenie szpitalne przyniosło pozytywny efekt, jednak następstwem złamania i zespołu (...) jest niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości w stawie nadgarstkowym. Dolegliwości bólowe, występujące podczas ruchów rotacyjnych są natomiast następstwem zarówno przebytego złamania kości promieniowej, jak i zmian zwyrodnieniowych w stawie nadgarstkowym. Na chwilę obecną jednak leczenie powódki zostało zakończone, a występujące ograniczenie ruchomości stawu nadgarstkowego prawego jest utrwalone i powrót do pełnej ruchomości stawu jest niemożliwy. Aktualny zakres ruchomości stawu nadgarstkowego pozwala na wykonywanie wszystkich czynności dnia codziennego. Natomiast bóle nadgarstka, występujące podczas ruchów rotacyjnych ograniczają czynności takie, jak np. otwieranie słoika. Występujące dolegliwości bólowe stawu nadgarstkowego prawego ograniczają możliwości wykonywania prac cięższych. Wypadek spowodował obniżenie mobilności powódki, która częściej leżała w łóżku. Po wypadku wymagała częściowej pomocy osób trzecich, głównie przy przygotowywaniu posiłków, zakupach, sprzątaniu.

Obok obrażeń o charakterze fizycznym wypadek wywarł również skutki na zdrowiu psychicznym powódki. Z osoby radosnej i pogodnej, stała się lękliwa i boi się wychodzić z domu. Pojawiły się problemy z pamięcią.

Mimo, iż bezsprzecznie powódka boleśnie odczuwała i niejako nadal odczuwa skutki wypadku, Sąd nie tracił z pola widzenia faktu, iż możliwa do zasądzenia na jej rzecz tytułem zadośćuczynienia kwota winna być nie tylko adekwatna do rozmiaru doznanych cierpień, ale także, co wynika wprost z gramatycznej wykładni art. 445 § 1 k.c. "odpowiednia". Pojęcie to ma w istocie charakter niedookreślony, jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Musi ono mieć charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanej - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r. III CKN 427/00, LEX nr 52766).

W ocenie Sądu zasądzona kwota 14.000 złotych tytułem zadośćuczynienia będzie stanowiła dla powódki wartość odczuwalną ekonomicznie i choć obiektywnie dość znaczną, ale nie nadmierną. Łącznie bowiem, wraz z wypłaconą przez sprawcę wypadku nawiązką w kwocie 6.000 złotych, powódka otrzyma kwotę 20.000 złotych zadośćuczynienia. Za przyjęciem ww. kwoty zadośćuczynienia jako odpowiedniej przemawiają charakter doznanych obrażeń fizycznych i psychicznych i ich skutki oraz rokowania na przyszłość. Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, iż powódka jest kobietą w podeszłym wieku, a wypadek spowodował u niej takie urazy, których ze względu na wiek powódki nie można było leczyć operacyjnie a jedynie zachowawczo, i które miały i nadal mają wpływ na samopoczucie i stan psychiczny powódki.

Mając powyższe na uwadze, roszczenie o zadośćuczynienie w kwocie 14.000 złotych należało uznać za zasadne.

Na marginesie niejako wskazać należy, że kwota nawiązki, przyznana w wyroku karnym, winna być uwzględniona przez sąd cywilny przy ustalaniu wysokości należnego pokrzywdzonemu zadośćuczynienia. Przy czym nie ma tu znaczenia, który podmiot został zobowiązany do zapłacenia nawiązki, liczy się wyłącznie to, czy przedmiotem obu postępowań była ta sama szkoda (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 marca 2018 roku, sygn. I ACa 966/17, Legalis). Pokrzywdzony może jednak dochodzić dodatkowych roszczeń w postępowaniu cywilnym.

Oprócz zadośćuczynienia, powódka dochodziła również roszczenia odszkodowawczego w zakresie kosztów leczenia.

Zgodnie z art. 444 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odszkodowanie obejmuje również wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie do treści art. 444 § 1 zd. pierwsze k.c. oraz ogólnej normy art. 415 k.c. należy stwierdzić, iż powodowi przysługuje roszczenie o zwrot kosztów poniesionych w związku z wypadkiem. W myśl zaś art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Nadto zgodnie z § 2 cytowanego powyżej artykułu gdy naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania.

Wskazać należy, iż Sąd uznał również za uzasadnione żądanie powódki odnośnie kosztów leczenia w łącznej kwocie 1.387,47 złotych tytułem rachunków wymienionych w stanie faktycznym. Powódka nie tylko udowodniła wysokość ww. wydatków przy pomocy paragonów i faktur, lecz przede wszystkim wykazała zasadność ich poniesienia, a zatem wykazała, że gdyby nie wypadek z dnia 29 października 2019 roku, to nie musiałaby ich ponosić. Zdecydowana większość z tych wydatków stanowi odzwierciedlenie zaleceń lekarskich wskazanych w dokumentacji medycznej. Sąd nie uwzględnił jedynie rachunków za okres poprzedzający wypadek i niezwiązanych z wypadkiem, np. leków na zbicie cholesterolu (rachunek z apteki z dnia 7 grudnia 2019 roku – lek C.).

Łącznie zatem powódce należał się zwrot kwoty 1.387,47 złotych, a po odjęciu dotychczas wypłaconego przez pozwanego odszkodowania w kwocie 206,39 złotych, pozostało niezaspokojone roszczenie w wysokości 1.181,08 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę łącznie 15.181,08 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powódki na podstawie przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. Zgodnie z tym ostatnim zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o powstałej szkodzie. W przedmiotowej sprawie skuteczne zgłoszenie szkody powódki nastąpiło w dniu 9 listopada 2020 roku, w związku z czym 30-dniowy termin przewidziany do ukończenia postępowania likwidacyjnego upłynął dla pozwanego w dniu 9 grudnia 2020 roku, a więc od dnia następnego powódka była uprawniona do naliczania i żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od należnego jej roszczenia.

W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone jako niezasadne (punkt II wyroku).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został oparty na powołanych wyżej dowodach, zaoferowanych w toku procesu przez strony postępowania. W zakresie ustaleń dotyczących doznanych przez powódkę urazów oraz ich trwałych następstw, Sąd oparł się przede wszystkim na opinii biegłego z zakresu i ortopedii. Z opinii tej wynikają zarówno ustalenia co do bezpośrednich urazów doznanych przez powódkę na skutek wypadku z dnia 29 października 2019 roku, jak też następczych skutków tegoż wypadku. Biegły poczynił również ustalenia w zakresie tego, czy przedmiotowe zdarzenie pozostawiło trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki. Żadna ze stron nie miała zastrzeżeń co do opinii sporządzonej przez biegłego. Wobec tego Sąd przyjął za własne ostatecznie poczynione przez biegłego ustalenia i wnioski. Opinia wyjaśnia wątpliwości w zakresie wiadomości specjalnych, niezbędnych do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd dał wiarę również zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków J. L., i J. J. oraz zeznaniom powódki, albowiem były one spójne, logiczne i korespondowały z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego.

W punkcie III sentencji wyroku, Sąd na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c. orzekł o kosztach procesu, stosownie do wyniku postępowania. Zgodnie z art. 100 zd. pierwsze k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Jak powszechnie się przyjmuje, podstawę obliczeń przy podziale kosztów stanowi suma należności obu stron, ustalona na podstawie zasad wskazanych w art. 98 § 2 i 3 k.p.c. i dzielona proporcjonalnie do stosunku, w jakim strony utrzymały się ze swoimi roszczeniami lub obroną. Otrzymane w rezultacie kwoty stanowią udziały stron w całości kosztów.

W przedmiotowej sprawie na koszty postępowania poniesione przez stronę powodową składało się wynagrodzenie pełnomocnika 3.600 złotych i opłata skarbowa 17 złotych, łącznie 3.617 złotych. Żądanie powódki zostało uwzględnione w 70 %, a zatem pozwany powinien zwrócić jej proporcjonalnie do wygranej kwotę 2.531,90 złotych. Strona pozwana poniosła koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 3.600 złotych i wygrała sprawę w 30%, zatem powódka powinna zwrócić jej koszty procesu proporcjonalnie do wygranej, tj. w kwocie 1.080 złotych. Po dokonaniu stosownych obliczeń do zwrotu powódce od pozwanego pozostaje kwota 1.451,90 złotych, którą Sąd zasądził w punkcie III wyroku.

W punkcie IV wyroku rozstrzygnięto o kosztach sądowych, które tymczasowo pokrył Skarb Państwa, tj. opłaty sądowej od pozwu od której zwolniona była powódka w kwocie 1.079 złotych i kosztów wydanej opinii biegłego 486,30 złotych, łącznie 1.565,30 złotych. Pozwany przegrał sprawę w 70 %, a zatem powinien pokryć 70 % tej kwoty. Do pobrania pozostaje zatem kwota 1.095,71 złotych, którą Sąd, na podstawie art. 113 ust. 1 w związku z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanego jako przegrywającego sprawę. Powódka była bowiem zwolniona od kosztów sądowych w całości, brak było więc podstaw do obciążania jej tymi kosztami.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Szczecin, dnia 6 września 2022 r.