Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 8 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie, Wydział VIII Gospodarczy,

w składzie:

Przewodnicząca: SSO Anna Górnik (spr.)

Sędziowie: SO Patrycja Baranowska

SO Natalia Pawłowska-Grzelczak

po rozpoznaniu dnia 8 czerwca 2017 r. w S.

na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...) spółki jawnej z siedzibą w Ś.

przeciwko (...) A. C., (...) spółce jawnej w restrukturyzacji z siedzibą w S.

przy udziale nadzorcy sądowego (...) A. C., (...) spółce jawnej w restrukturyzacji z siedzibą w S.

o zapłatę

na skutek zażalenia nadzorcy sądowego na postanowienie o kosztach postępowania zawarte w nakazie zapłaty Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział X Gospodarczy, z dnia 5 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt X GNc 849/16

postanawia:

I.  zażalenie oddalić;

II.  zasądzić od pozwanej (...) A. C., (...) spółce jawnej w restrukturyzacji z siedzibą w S. na rzecz powódki Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...) spółki jawnej z siedzibą w Ś. kwotę 150 zł (stu pięćdziesięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego – kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Natalia Pawłowska-Grzelczak SSO Anna Górnik SSO Patrycja Baranowska

UZASADNIENIE

Na skutek pozwu wniesionego przez powódkę 13 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział X Gospodarczy, dnia 24 października 2016 r. wydał w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty (sygn. akt X GNc 849/16), którym obciążył pozwaną obowiązkiem zwrotu na rzecz strony powodowej kosztów postępowania w kwocie 3.879 zł.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania był art. 108 §1 k.p.c w zw. z 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Na koszty poniesione przez powódkę w łącznej wysokości 3.879 zł składały się następujące kwoty: 262 zł tytułem ¼ części opłaty sądowej od pozwu (art. 79 ust. 1 pkt 2 lit. c u.k.s.c.), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (§2 pkt 5 w zw. z §3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

Na powyższe postanowienie nadzorca sądowy dnia 29 listopada 2016 r. wniósł zażalenie, wnosząc o odstąpienie od obciążania pozwanej kosztami postępowania.

Wyjaśnił, że dochodzona przez powódkę wierzytelność nie jest kwestionowana przez pozwaną spółkę i została ujęta w spisie wierzytelności. Powołał się przy tym na art. 276 ustawy – Prawo restrukturyzacyjne.

W odpowiedzi na zażalenie strona powodowa wniosła o oddalenie zażalenia oraz o obciążenie powódki kosztami postępowania odwoławczego, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wskazała, ze postępowanie restrukturyzacyjne pozwanej zostało wszczęte 29 kwietnia 2016 r., czyli po dacie wniesienia pozwu, wobec czego art. 276 pr. restr. nie znajduje zastosowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy, rozpoznając sprawę jako sąd drugiej instancji, ocenił, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania oraz należycie ustalił odpowiedzialność pozwanej spółki za koszty postępowanie.

Zgodnie z art. 276 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2016 r. poz. 1574) otwarcie postępowania układowego nie wyłącza możliwości wszczęcia przez wierzyciela postępowań sądowych, administracyjnych, sądowoadministracyjnych i przed sądami polubownymi w celu dochodzenia wierzytelności podlegających umieszczeniu w spisie wierzytelności. Koszty postępowania obciążają wszczynającego postępowanie, jeżeli nie było przeszkód do umieszczenia wierzytelności w całości w spisie wierzytelności.

Dokonując wykładni zdania drugiego art. 276 pr. restr. nie można abstrahować od kontekstu, w jakim zostało uregulowane. Mianowicie w zdaniu pierwszym ustawodawca dopuszcza inicjowanie postępowań sądowych po otwarciu postępowania układowego. Stąd w ocenie Sądu Okręgowego zdanie drugie, mając na względzie brzmienie zdania pierwszego, statuuje zasadę ponoszenia kosztów sądowych jedynie wtedy, gdy postępowanie zostanie zapoczątkowane po otwarciu postępowania układowego. Za powyższym kierunkiem wykładni przemawia również, iż prawodawca przyjął, że obciążenie strony powodowej kosztami wymaga, aby nie zachodziły przeszkody do umieszczenia wierzytelności w całości w spisie wierzytelności. Zauważyć należy, że w przypadku, gdy wierzyciel występuje przeciwko dłużnikowi z powództwem, gdy nie zostało otwarte postępowanie układowe, pozbawiony jest możliwości zgłoszenia swojej wierzytelności (a w konsekwencji możliwości oceny, czy jego wierzytelność może zostać umieszczona w spisie wierzytelności).

W przekonaniu Sądu Okręgowego w sytuacji, w której pozew został złożony przed otwarciem postępowania układowego, a dochodzone roszczenie znajduje odzwierciedlenie w spisie wierzytelności i wierzytelność nie jest kwestionowana, prawidłowe jest rozstrzygnięcie analogiczne, jak w przypadku spełnienia świadczenia po wniesieniu pozwu. Taka okoliczność natomiast zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, rozumiana jest za przegranie sprawy uzasadniające obciążenie pozwanej strony kosztami postępowania ( vide np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2016 r., sygn. akt VI ACa 1925/14, L. ).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, iż powodowa spółka wniosła pozew dnia 13 kwietnia 2016 r. poprzez oddanie pisma w placówce pocztowej operatora wyznaczonego ( koperta, k. 37). Postępowanie układowe strony pozwanej zostało natomiast otwarte 29 kwietnia 2016 r., czyli po dacie złożenia pozwu ( wydruk ze strony internetowej (...), k. 79). W konsekwencji należy podzielić stanowisko procesowe pozwanej, iż powyższe okoliczności nie pozwalają na skorzystanie z art. 276 pr. restr. Jednocześnie nadmienić należy również, że w ocenie Sądu Okręgowego nie zachodziły również podstawy ku temu, aby odstąpić od obciążenia pozwanej kosztami na podstawie art. 101 k.p.c., zgodnie z którym zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu, bowiem przesłanką zastosowania jest nie tylko uznanie żądania pozwu, ale także brak dania powodu do wytoczenia powództwa. Z kolei z załączonych do pozwu dokumentów, których strona pozwana nie zakwestionowała, wynika, że powodowa spółka przed wniesieniem pozwu wezwała pozwaną do zapłaty, lecz wówczas pozwana spółka nie uczyniła zadość żądaniu powódki ( wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 34-36).

Z powyższych względów zażalenie należało oddalić na podstawie art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 385 k.p.c. i uznać stronę pozwaną za przegraną w postępowaniu zażaleniowym, co zgodnie z art. 98 k.p.c. dawało podstawę do nałożenia na nią obowiązku zwrotu na rzecz strony powodowej kosztów postępowania, które stanowiły wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 150 zł, które obliczono na podstawie §3 pkt 3 w zw. z §10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym dla daty wniesienia zażalenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

SSO Natalia Pawłowska-Grzelczak SSO Anna Górnik SSO Patrycja Baranowska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

-(...)

- (...)

- (...)

4.  (...)