Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 21 sierpnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie, Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

SSO Agnieszka Woźniak (Przewodnicząca)

SSO Anna Budzyńska

SSO Krzysztof Górski (sprawozdawca)

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2015 roku w Szczecinie,

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: J. N.

przeciwko: R. J. i P. S.

o zapłatę

wskutek zażalenia pozwanego P. S. na postanowienie Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 23 stycznia 2015 roku wydane w sprawie o sygnaturze akt V GC 1058/14;

I.  odrzucić zażalenie na punkt I postanowienia Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 23 stycznia 2015 roku

II.  oddalić zażalenie na punkt II tego postanowienia.

SSO Anna Budzyńska SSO Agnieszka Woźniak SSO Krzysztof Górski

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Gorzowie oddalił wniosek pozwanego R. S. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu (pkt I sentencji) i odrzucił sprzeciw tego pozwanego od nakazu zapłaty z dnia 26 czerwca 2014 roku wydanego pod sygnaturą V GC 1058/14 (pkt. II sentencji).

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że wniosek o przywrócenie terminu w świetle art. 168 k.p.c. i art. 169 k.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż pozwany wniosek ten uzasadniał twierdzeniem , ze doręczenia dokonano pod niewłaściwym adresem w P., podczas, gdy Sąd po uzyskaniu informacji o zmianie adresu ponowił doręczenie pod adresem w O., przy ul. (...). Wobec niepodjęcia korespondencji w terminie Sąd uznał ją za doręczoną na podstawie art. 139 k.p.c. a w konsekwencji termin do wniesienia sprzeciwu upłynął z dniem 3 listopada 2014 roku.

W rezultacie sprzeciw wniesiony w dniu 19 stycznia jako spóźniony sąd odrzucił na podstawie art. 504 k.p.c.

Pozwany wniósł zażalenie, w którym po ostatecznym ukształtowaniu jego treści zaskarżył w całości (w zakresie pkt. I i II) wymienione wyżej postanowienie (k. 121 akt). Postanowieniu zarzucono naruszenie art. 139 k.p.c. poprzez przyjęcie za skuteczne doręczenia przesyłki wobec adnotacji o niepodjęciu w terminu mimo braku podwójnego zawiadomienia o możliwości osobistego odbioru przesyłki.

W uzasadnieniu wskazano, że prawidłowym adresem pozwanego są O., ul. (...), pozwany odbiera ta korespondencję lecz nie otrzymał awizo a z informacji, które uzyskał wynika, że I. nie wystawia wtórnego awizo, co jest sprzeczne z przepisami. W rezultacie jego zdaniem w stosunku do jego osoby w ogóle nie rozpoczął biegu termin do wniesienia sprzeciwu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie podlegało odrzuceniu w części zaskarżającej punkt I postanowienia Sądu Rejonowego – jako niedopuszczalne z mocy ustawy, zaś w pozostałym zakresie jako bezzasadne – podlegało oddaleniu.

W pierwszym rzędzie należy ustosunkować się do kwestii formalnej dopuszczalności zażalenia w kształcie nadanym u przez skarżącego. Nie ulega wątpliwości, że na podstawie art. 394 § 1 k.p.c. zażalenie przysługuje na postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a do kategorii tej zaliczyć należy postanowienie o odrzuceniu sprzeciwu. Zatem w tym zakresie zażalenie podlegało rozpoznaniu przez Sąd odwoławczy.

Natomiast na postanowienie w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu, wydane na podstawie art. 168 k.p.c. zażalenie nie przysługuje.

Przypomnieć należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 394 § 1 k.p.c. zażalenie do sądu drugiej instancji przysługuje na postanowienia sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie a ponadto na postanowienia sądu pierwszej instancji i zarządzenia przewodniczącego, których przedmiotem są czynności i decyzje enumeratywnie wymienione w punktach 1 - 12 cytowanego przepisu. Tymczasem postanowienie w przedmiocie oddalenia wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie, jak również nie jest wymienione w art. 394 § 1 k.p.c.. Postanowienia niezaskarżalne mogą być poddane weryfikacji w postępowaniu odwoławczym wyłącznie na podstawie art. 380 k.p.c. przeprowadzenie takiej kontroli wymaga jednak wyraźnego wniosku strony skarżącej orzeczenie podlegające zaskarżeniu z przedstawieniem okoliczności, o których mowa w art. 380 k.p.c. W niniejszej sprawie wniosku takiego nie sformułowano.

Tym samym uznać należało, że na rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w przedmiocie oddalenia wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu zażalenie nie przysługuje, zatem podlegało ono odrzuceniu na podstawie art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 373 k.p.c. i art. 370 k.p.c.

Natomiast w pozostałym zakresie zażalenie okazało się bezzasadne, Sąd Rejonowy bowiem prawidłowo uznał, że sprzeciw wniesiony przez pozwanego podlega odrzuceniu z uwagi na przekroczenie terminu do jego wniesienia.

Skarżący polemizując z trafnością rozstrzygnięcia odwołuje się wyłącznie do kwestii zachowania trybu doręczenia uzasadniającego zastosowanie normy art. 139 §1 k.p.c. Zarzuty przytaczane przez pozwanego uznać należało jednak za niewykazane.

W świetle przepisów prawa procesowego dowodem doręczenia stronie pisma procesowego jest zwrotne potwierdzenie odbioru. Prawidłowy dowód doręczenia pisma stronie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c., zaświadczającym fakt i datę doręczenia, korzystającym z domniemania prawidłowości (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2011 roku, sygnatura akt V CZ 123/10, postanowienie Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1999 r., sygnatura akt II CZ 147/99).

Zasady od których dochowania uzależnia się zastosowanie normy art. 139 §1 k.p.c uszczegółowione zostały w przepisach Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym (Dz.U. z 2013 r. poz. 1350 tj. ze zm.). Zgodnie z § ust. 1 i 2 rozporządzenia pismo sądowe jest wysyłane jako przesyłka polecona, zwana dalej „przesyłką”. Do przesyłki dołącza się formularz potwierdzenia odbioru, którego wzór określa załącznik nr 1 do rozporządzenia. Paragraf 7 rozporządzenia stanowi, że po pozostawieniu zawiadomienia o możliwości odbioru przesyłki we właściwej placówce pocztowej operatora lub właściwym urzędzie gminy doręczający dokonuje adnotacji o niedoręczeniu przesyłki na formularzu potwierdzenia odbioru oraz adnotacji "awizowano dnia" na stronie adresowej niedoręczonej przesyłki i składa swój podpis i oddaje przesyłkę niezwłocznie do właściwej placówki pocztowej operatora lub właściwego urzędu gminy. Placówka pocztowa operatora lub urząd gminy potwierdzają przyjęcie od doręczającego awizowanej przesyłki przez umieszczenie na przesyłce odcisku datownika i podpisu przyjmującego. Awizowaną przesyłkę przechowuje się w placówce pocztowej operatora lub urzędzie gminy przez siedem kolejnych dni, licząc od dnia następnego po dniu pozostawienia zawiadomienia, o którym mowa w § 6.

Zgodnie z art. 139 k.p.c. że w przypadku bezskutecznego upływu terminu 7 dni na podjęcie korespondencji, czynność zawiadomienia należy powtórzyć.

Według korespondującego z tą regulacją §8 ust 2 cytowanego rozporządzenia jeżeli osoba uprawniona nie zgłosi się po odbiór przesyłki złożonej w placówce pocztowej operatora w terminie, o którym mowa w § 7 ust. 3, placówka ta sporządza, według wzoru określonego w załączniku nr 3 do rozporządzenia, powtórne zawiadomienie o możliwości jej odbioru w terminie kolejnych siedmiu dni, licząc od dnia następnego po dniu pozostawienia zawiadomienia, które doręczający niezwłocznie pozostawia w drzwiach adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej; zaznacza dokonanie powtórnego zawiadomienia na adresowej stronie niedoręczonej przesyłki adnotacją "awizowano powtórnie dnia" i podpisem i przechowuje przesyłkę przez okres siedmiu dni, licząc od dnia następnego po dniu pozostawienia powtórnego zawiadomienia. Z kolei w myśl §10 przesyłkę niepodjętą placówka pocztowa operatora opatruje na stronie adresowej adnotacją "nie podjęto w terminie" oraz odciskiem datownika i wraz z formularzem potwierdzenia odbioru odsyła sądowi wysyłającemu niezwłocznie po upływie ostatniego dnia do odbioru przesyłki.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zwrotne potwierdzenie odbioru na k. 53 uwzględnia wszystkie opisane wyżej wymogi dokumentując odpowiednio chronologię czynności związanych z dwukrotną awizacją korespondencji. Jako dokument urzędowy korzysta z domniemania zgodności stanu rzeczy jaki w jego treści ujawniono (art. 253 k.p.c. w zw. z art. 244 k.p.c.). Oznacza to, że pozwany twierdząc, iż w dokumencie poświadczono nieprawdę winien okoliczność tą udowodnić.

W niniejszej sprawie w zażaleniu nie przedstawiono żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że doręczający zaniedbał umieszczenia awizo w skrzynce adresata lub też zaniechał dokonania powtórnego awizowania mimo zaświadczenia tych faktów na korespondencji i zwrotnym potwierdzeniu odbioru. Poprzestanie wyłącznie na twierdzeniu o tym, że pozwany odbiera korespondencję pod adresem w O. nie może wzruszać opisanego wyżej domniemania ustawowego. W konsekwencji nie ma podstaw do ustalenia, że nie doszło do doręczenia pozwanemu odpisu nakazu zapłaty w myśl zasad określonych w art. 139 §1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 397§ 2 k.p.c. w zw. z art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł o oddaleniu zażalenia pozwanego na postanowienie w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu.

SSO Anna Budzyńska SSO Agnieszka Woźniak SSO Krzysztof Górski