Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2015 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Towarzystwo (...) w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 5 sierpnia 2014 r. sygnatura akt XI GC 221/14

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt VIII Ga 383/14

UZASADNIENIE

Wstępnie zaznaczyć należy, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, zaś Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie niniejszego orzeczenia powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Powódka zarzuciła Sądu Rejonowego naruszenie prawa materialnego tj. art. 28 oraz 31 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych polegające na przyjęciu, że w ustalonym przez Sąd Rejonowy stanie faktycznym powyższe przepisy znajdują zastosowanie w brzmieniu po nowelizacji z dnia 11 lutego 2012 r., podczas gdy z art. 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika, że w ustalonym stanie faktycznym powyższe przepisy powinny mieć zastosowanie w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 11 lutego 2012 r. W związku z powyższym wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od pozwanego J. K. na rzecz powódki kwoty 1 761,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 maja 2012 r. i kosztami procesu za obie instancje według norm przepisanych.

W piśmie z dnia 3 listopada 2014 r. pozwany złożył odpowiedź na apelację wnosząc o oddalenie jej w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania sądowego wraz według norm przepisanych.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut sformułowany w apelacji oraz przedstawiona w jej uzasadnieniu argumentacja nie zasługują na uwzględnienie. W niekwestionowanym przez strony stanie faktycznym Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 17 października 2011 r. pozwany kupił pojazd marki V. i wraz z nim nabył polisę OC powódki o numerze (...), która obowiązywała od 27 lutego 2011 roku do 26 lutego 2012 roku. Bezspornym jest, że w tym okresie powódkę i pozwanego łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Poza sporem pozostawał też fakt, że pozwany nie wypowiedział umowy ubezpieczenia zawartej przez poprzedniego właściciela pojazdu, zaś powódka wystawiła w dniu 17 maja 2012 roku kolejną polisę OC, jako przedłużenie zawartej z poprzednim właścicielem pojazdu, obowiązującą od 27 lutego 2012 r. do 26 lutego 2013 r. Na gruncie rozważanej sprawy kwestią sporną pozostawało ustalenie czy doszło do przedłużenia umowy (...) o numerze (...) w stosunku do pozwanego a co za tym idzie mocy wiążącej umowy stwierdzonej polisą (...) nr (...) z dnia 17 maja 2012 roku – czego próbuje dowieźć powódka. W zaistniałym kontekście zasadnicze znaczenie ma zagadnienie związane z tym, jakie przepisy należy zastosować w okolicznościach sprawy, tj. sprzed nowelizacji czy obowiązujące po wejściu w życie ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw. Powódka obowiązywanie kolejnej umowy ubezpieczania odpowiedzialności OC wywodzi bowiem z art. 28 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152) sprzed nowelizacji, która weszła w życie w dniu 11 lutego 2012 r. Natomiast pozwany stoi na stanowisku, że umowa nie uległa przedłużeniu powołując się na art. 31 ust. 1 cytowanej ustawy ale w brzmieniu po nowelizacji. Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) według stanu na dzień sprzed nowelizacji, w razie zbycia pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na nabywcę pojazdu przechodzą prawa i obowiązki zbywcy wynikające z tej umowy. Umowa ubezpieczenia ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że nabywca wypowie ją przed upływem 30 dni od dnia nabycia pojazdu mechanicznego. W przypadku wypowiedzenia umowy, rozwiązuje się ona z upływem 30 dni następujących po dniu nabycia pojazdu mechanicznego. Przepisy art. 28 ustawy stosuje się odpowiednio. W myśl art. 28 ust. 1 cytowanej ustawy według stanu na dzień sprzed nowelizacji, jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy. Przepis ten zawiera wyłączenie zastrzeżone w ust. 2, które jednak nie odnosi się do okoliczności niniejszej sprawy. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy przed dniem nowelizacji art. 31 ust. 1 cytowanej ustawy przewidywał odpowiednie stosowanie art. 28 do sytuacji, w której nastąpiło zbycie pojazdu ubezpieczonego i nowy właściciel nie wypowiedział umowy ubezpieczenia. Na nowym posiadaczu pojazdu ciążył zatem obowiązek powiadomienia ubezpieczyciela o wypowiedzeniu umowy nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia została zawarta. W przeciwnym razie uważało się, że umowa uległa przedłużeniu na następne 12 miesięcy. Zmiany, które weszły w życie w dniu 11 lutego 2012 r. w wyniku nowelizacji ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. wykluczyły zastosowanie art. 28 do sytuacji normowanych przepisem art. 31 ust. 1 ustawy. Tym samym wyłączona została możliwość automatycznego przedłużenia umowy w przypadku przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu. Nadto dodano do art. 28 ust. 1 a – f, nakładające na ubezpieczyciela dodatkowe obowiązki, m.in. obowiązek potwierdzenia zawarcia nowej umowy dokumentem ubezpieczenia w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia, także obowiązek wysłania ubezpieczonemu informacji o ubezpieczeniu na kolejny okres ubezpieczenia nie później niż 14 dni przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC została zawarta oraz obowiązek pouczenia o prawie wypowiedzenia dotychczasowej umowy ubezpieczenia OC i wysokości składki na kolejny okres ubezpieczenia.

Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w zaskarżonym wyroku, iż do niniejszej sprawy zastosowanie mają przepisy obowiązujące po wejściu w życie nowelizacji. Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw do umów ubezpieczenia zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej umowy stosuje się przepisy dotychczasowe. Słusznie zważył Sąd Rejonowy, iż wprawdzie umowa z poprzednim właścicielem pojazdu zawarta została przed dniem wejścia w życie nowelizacji jednak wiązała ona strony do 26 lutego 2012 roku a zatem do dnia, w którym już nie obowiązywał przepis o odpowiednim stosowaniu art. 28 do sytuacji, w której nastąpiła zmiana właściciela pojazdu a opisanej w art. 31 ust. 1 ustawy. Trafne jest stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie, w jakim twierdzi, że art. 6 ustawy zmieniającej dotyczy wyłącznie oceny skutków prawnych umów zawartych przed 11 lutego 2012 r. natomiast przepisy odnoszące się do ewentualnego przedłużenia umowy stosowane powinny być w brzmieniu obowiązującym w czasie zakończenia poprzedniej umowy. Nie można przy tym pomijać stanowiska pozwanego, że w przeciwnym razie do nowej, przedłużonej umowy, zawartej już po nowelizacji należałoby stosować przepisy faktycznie nieobowiązujące. Tym samym jako niezasadne należało uznać stanowisko powódki, że z uwagi na zawarcie umowy z poprzednim właścicielem przed dniem 11 lutego 2012 roku w sprawie zastosowanie znajdują przepisy nieznowelizowane. Biorąc powyższe pod uwagę, w okolicznościach rozważanej sprawy powódce nie przysługiwało uprawnienie do automatycznego przedłużenia umowy z pozwanym na podstawie art. 28 w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawy. Z kolei na pozwanym nie ciążył obowiązek wypowiedzenia umowy celem uniknięcia przedłużenia jej obowiązywania, a uległa ona rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, czyli z upływem 26 lutego 2012 roku. W przedmiotowej sprawie w szczególności należało uwzględnić – na co trafnie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy – że przepis art. 28 sprzed nowelizacji nie przewidywał na jakich zasadach umowa ulega przedłużeniu, brak bowiem jakichkolwiek postanowień co do obowiązków zakładu ubezpieczeniowego np. w zakresie potwierdzenia zawarcia umowy, a przede wszystkim określenia wysokości składki. Nie dokonanie takich czynności uniemożliwia pozwanemu zweryfikowanie wysokości naliczonej składki. Dopiero w wyniku zmiany pierwotnych postanowień art. 28 nałożono na zakład ubezpieczeń obowiązki w tym zakresie tak aby wyeliminować uprzywilejowaną pozycję ubezpieczyciela względem ubezpieczonego. Wobec tego trudno odmówić racjom Sądu Rejonowego, iż nawet gdyby umowa miała ulec automatycznemu przedłużeniu to mogłoby to nastąpić tylko na warunkach nie gorszych od poprzednich, w szczególności powyższe odnosi się do wysokości składki ubezpieczeniowej. Natomiast powódka na gruncie niniejszej sprawy nie wykazała wysokości składki dotychczasowej za okres od 26 lutego 2012 r., ani też w żaden sposób nie uzasadniła wysokości składki ustalonej w polisie wystawionej w dniu 17 maja 2012 r. Kontrola instancyjna wykazała trafność stanowiska wyrażonego w zaskarżonym wyroku, a tym samym Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przepisów prawa materialnego zarzucanego w apelacji.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy w oparciu o treść art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną. Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje oparcie w treści art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną w postępowaniu apelacyjnym złożyły się jedynie koszty zastępstwa procesowego w kwocie 300 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 3 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późniejszymi zmianami).

VIII Ga 383/14

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)