Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący - SSO Piotr Sałamaj

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2015 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) Firm spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

w W.

przeciwko J. T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 5 sierpnia 2014 r., sygn. akt X GC 309/14 upr

o d d a l a a p e l a c j ę.

SSO Piotr Sałamaj

Sygn. akt VIII Ga 364/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2014 r. (sygn. akt X GC 309/14 upr) Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie z powództwa (...) Firm spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko J. T. o zapłatę oddalił powództwo.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że podstawą prawną powództwa był art. 555 k.c. w zw. z art. 535 k.c. Wynikała ona również z treści umowy łączącej strony z dnia 8 września 2011 r., na mocy której powódka dostarczała pozwanej energię do niemieszkalnego lokalu użytkowego. Rozliczenie stron następowało na podstawie szacunkowych faktur VAT wystawianych przez powódkę, w których oznaczone zostały terminy płatności, które następnie korygowane były ze wskazaniami rzeczywistego zużycia energii.

Sąd pierwszej instancji podniósł, że zachodzą wątpliwości, co do zasadności dochodzonego roszczenia we wskazanej wysokości. W pierwszej kolejności zwrócił uwagę, że jak wynika z treści faktury VAT nr (...) (przedłożonej przez pozwaną) wystawionej za okres 30 czerwca - 30 listopad 2012 r., pozwana na dzień 7 stycznia 2013 r. - po potrąceniu należności z faktury VAT (...) - posiadała 700,25 zł nadpłaty z tytułu opłat za zużycie energii elektrycznej. Co więcej, Sąd podkreślił, że dokumenty te traktują o rzeczywistym zużyciu energii elektrycznej we wskazanym okresie i wskazują realną należność powstałą z tego tytułu, podczas gdy żądanie powódki zostało oparte jedynie na fakturze szacunkowej, przewidującej możliwe zużycie energii i koszty z tym związane, bez odniesienia do faktycznego jej zużycia. Niniejsze dokumenty nie mogą zatem stanowić samodzielnego dowodu dokumentującego wysokość roszczenia, albowiem przewidywane zużycie, nie pokrywa się z reguły z rzeczywistym, czego powódka, jako profesjonalny przedsiębiorca, winna mieć świadomość.

Ponadto powódka także w treści odpowiedzi na sprzeciw nie ustosunkowała się do twierdzeń pozwanej co do braku przedstawienia końcowego rozliczenia oraz co do wezwania do wykazania zarówno ilości zużytej energii w czasie trwania umowy, jak i łącznej wysokości dokonywanych na poczet jej zużycia wpłat, pomimo oświadczenia pozwanej o gotowości uregulowania należności po jej odpowiednim udokumentowaniu. Powódka skoncentrowała się natomiast na podkreśleniu obowiązku uregulowania należności, wynikającego z umowy oraz na dowolności pozwanej w regulowaniu należności. Niezrozumiałym zdaje się być zachowanie strony powodowej przejawiające się w niezłożeniu stosownego rozliczenia warunkującego obowiązek zapłaty po stronie pozwanej w sytuacji, w której ta gotowa jest pokryć ewentualne należności.

Marginalnie Sąd Rejonowy wskazał, że w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację oraz o twierdzenia pozwu, nie był w stanie ustalić pochodzenia pozostałej do zapłaty kwoty w wysokości 440,21 zł dochodzonej w niniejszym postepowaniu. Podkreślił, że przy uwzględnieniu, iż należność szacunkowa na rzecz powódki wynikająca ze wskazanej faktury VAT pokrywała się w całości z rzeczywistą (co jest mało prawdopodobne) w wysokości 1.256,52 zł została potrącona z nadpłatą w wysokości 700,25 zł stwierdzoną po stronie pozwanej, do zapłaty pozostałaby różnica tych kwot, tj. 556,27 zł, która to kwota nie pokrywa się z tą dochodzoną niniejszym pozwem.

Powódka wniosła apelację do powyższego wyroku zaskarżając go w całości oraz zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez błędną interpretację rozliczeń zawartych w dokumentach finansowych wystawionych przez powódkę na podstawie umowy nr (...) z dnia 27 maja 2011 r.

Wskazując na powyższe powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy oraz ocenę prawną żądania pozwu. W szczególności za prawidłowe należy uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji, że powódka nie wykazała wysokości swojego roszczenia, co w efekcie skutkowało oddaleniem żądania pozwu.

Ponownie zaakcentować należy, że to na powodzie zgodnie z regulacją art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. spoczywa obowiązek wykazania, iż wysunięte w pozwie żądanie jest uzasadnione zarówno co do zasady, jak i wysokości.

Realizując zatem w sposób należyty to zobowiązanie powódka była zobligowana do przedstawienia takich dowodów, których analiza w sposób nie budzący wątpliwości pozwoliłaby na weryfikacje wysokości dochodzonego pozwem roszczenia. Usprawiedliwieniem dla zaniechania tego obowiązku, jak się zdaje sugerować powódka w apelacji, nie mogła być okoliczność, iż powódka jest jedynie sprzedawcą energii i nie ma wpływu na poprawność danych co do zużycia energii przekazanych jej przez dystrybutora sieci. Wskazać bowiem trzeba, że to powódkę wiązała z pozwaną umowa sprzedaży energii i to w oparciu o jej postanowienia powódka wywodziła swoje żądanie zapłaty ceny za energię elektryczną, to zatem ona był obligowana do wykazania wysokości żądanej przez siebie kwoty. Obowiązkowi temu jednakże powódka w niniejszej sprawie nie sprostała.

Trafnie Sąd Rejonowy zauważył, że przedstawione przez powódkę dokumenty, mające obrazować wysokość dochodzonego pozwem roszczenia, budziły wątpliwości co do poprawności sposobu jego wyliczenia. Podnieść trzeba, że w niniejszej sprawie powódka żądała tytułem należności głównej zapłaty kwoty 440,21 zł ( vide uzasadnienie pozwu - k. 3) z faktury szacunkowej opiewającej na 1.256,52 zł (k. 20). Faktura ta została wystawiona za okres od 1 grudnia do 31 grudnia 2012 r. i odnosiła się jedynie do szacunkowego zużycia energii. Oczywistym przy tym jest, że szacunkowe zużycie energii nie mogło być miarodajne dla ustalenia jego rzeczywistego zużycia. W praktyce bowiem rzeczywiste zużycie energii nie pokrywa się z tym prognozowanym (szacunkowym). O powyższym świadczy zresztą wprost treść wystawionej przez powódkę informacji o rozliczeniu finansowym. Z dokumentu tego wynika bowiem, że na dzień 7 stycznia 2013 r. z tytułu rzeczywistego zużycia energii zobowiązanie pozwanej wyniosło zero (k. 7). Wobec treści tej informacji trudno jest więc ustalić, że powódce przysługiwało jakiekolwiek roszczenie z tytułu rzeczywistego zużycia energii, a jeżeli w ogóle, to w jakiej wysokości.

Wskazać ponadto należy, że z wystawionej przez powódkę faktury VAT nr (...) za okres od 30 czerwca 2012 r. do 30 listopada 2012 r. wynikało, że pozwana miała nadpłatę w wysokości 700,25 zł (k. 6 verte). Tymczasem w fakturze szacunkowej wystawionej za okres od 1 grudnia do 31 grudnia 2012 r. nie uwzględniono tej nadpłaty. Co prawda powódka w pozwie żądała mniejszej kwoty aniżeli wynikająca z faktury szacunkowej, niemniej jednak, jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, odjęcie nadpłaty w wysokości 700,25 zł od kwoty wynikającej z faktury szacunkowej (tj. 1.256,52 zł) nie daje kwoty żądanej pozwem. Powódka w tym zakresie nie tylko nie przedstawiła dokumentów obrazujących wysokość nadpłaty pozwanej (pomimo tego, iż pozwana o to wnosiła), ale nawet nie wskazała łącznej wysokości nadpłaty. Także zresztą w wywiedzionym przez siebie środku zaskarżenia nie wyjaśniła tej rozbieżności poprzestając jedynie na ogólnikowym stwierdzeniu, że różnica ta wynika z ,,innych kwot które pozwana w trakcie trwania umowy nadpłaciła korzystając z energii elektrycznej” (k.76).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako oczywiście bezzasadną.

SSO Piotr Sałamaj