Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Aleksandra Mitros
Protokolant:	st. sekr. sądowy Joanna Wilczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2017 r. w S.

sprawy S. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 15 maja 2017 roku znak:(...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje S. T. prawo do emerytury od 1 marca 2017 roku.

SSO Aleksandra Mitros

Sygn. akt VI U 875/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 maja 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., po rozpatrzeniu wniosku S. T., odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu, a jedynie 12 lat, 5 miesięcy i 22 dni. Organ rentowy wskazał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K. od 12 lipca 1978 roku do 5 października 1982 roku na stanowisku traktorzysty, ponieważ nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Z decyzją powyższą nie zgodził się ubezpieczony S. T., który w odwołaniu złożonym 24 maja 2017 roku wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu swojego stanowiska ubezpieczony podniósł, że wprawdzie świadectwo pracy za sporny okres zatrudnienia nie stwierdza, że zatrudniony był w warunkach szczególnych, jednak wskazuje, że był on wówczas zatrudniony jako kierowca ciągnika. W ocenie odwołującego, skoro stanowisko kierowcy ciągnika wymienione jest w wykazie A dziale VIII poz. 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, to organ rentowy powinien uznać pracę na tym stanowisku za pracę w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy wskazał, że w stażu pracy w warunkach szczególnych uwzględnił wykazany stosownym dokumentem (świadectwo pracy w warunkach szczególnych) okres zatrudnienia ubezpieczonego, jednak wyniósł on tylko 12 lat, 5 miesięcy i 22 dni, zamiast wymaganych przepisami 15 lat.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. T. urodził się w dniu (...). W dniu 9 marca 2017 roku złożył w ZUS wniosek o emeryturę, ubezpieczony nie był członkiem OFE.

Na dzień 1 stycznia 1999 roku S. T. udowodnił 25 lat okresów składkowych oraz okresów nieskładkowych.

Niesporne, a nadto: wniosek z 09.03.2017r., k.1-6 plik I akt ZUS,

karta przebiegu zatrudnienia, k. 94 plik I akt ZUS.

Ustalając prawo ubezpieczonego do świadczenia, organ rentowy przyjął za udowodnione 12 lat, 5 miesięcy i 22 dni stażu pracy w warunkach szczególnych z tytułu zatrudnienia w Zakładzie (...) przy Urzędzie Gminy w P. w okresie od 10 października 1982 roku do 31 marca 1995 roku, w trakcie którego ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy ciągnika, wymienioną w Wykazie A dziale VIII poz. 3 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i w Zarządzeniu nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 01.07.1983r. (z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach (Dz.U z 1983 r., nr 3, poz. 3).

Niesporne, a nadto: świadectwo pracy z 31.03.1995r., k. 40 plik I akt ZUS,

zaświadczenie UG w P. z 09.01.2017r., k. 44 plik I akt ZUS.

W okresie od 12 lipca 1978 roku do 5 października 1982 roku S. T. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K. na stanowisku traktorzysty.

W spółdzielni zatrudnionych było około 100 osób. Baza maszynowa obejmowała kombajny, ciągniki - około 10 sztuk, pozostały sprzęt rolniczy, jeden samochód Ż., którym jeździł prezes spółdzielni i który to samochód miał przydzielonego kierowcę oraz samochody marki S. i Tarpan, które również miały swoich kierowców. S. T. jeździł ciągnikiem marki U. (...), pojazd ten nie miał ogrzewania.

Ubezpieczony w okresie od października do przełomu marca- kwietnia pracował jako kierowca ciągnika w transporcie. Zajmował się wówczas wożeniem buraków do G. i ziemniaków do N., żwiru na budowę dróg, rozładowywaniem wagonów, woził słomę i siano z pól do Z., K. i innych miejscowości, jeździł po paszę do P.. Czasami ciągniki razem z ich kierowcami wynajmowały do prac transportowych inne zakłady pracy.

W okresie od wiosny do jesieni ubezpieczony wykonywał wszelkie prace polowe, ale również transportowe. Jeździł wówczas ciągnikiem z doczepionymi maszynami rolniczymi, np. prasą tzw. niemiecką, która po żniwach i sianokosach zbierała słomę i siano i formowała w belki. Później już ciągnikiem z przyczepą zwoził je na strych głównej obory w W., zwoził też z pól ciągnikiem zaopatrzonym w przyczepę do magazynu w C. zboże wymłócone przez kombajny, ziemniaki i buraki z kopców usypanych w polu do przetwórni. Ponadto orał pola po zbiorach. Nadto ubezpieczony przez 2 dni w tygodniu wywoził szambo. Czynność ta zajmowała odwołującemu cały dzień, ponieważ do wywiezienia miał 18 beczek nieczystości.

Dowody:

- świadectwo pracy z (...).1982r., k. 34 plik I akt ZUS,

- zaświadczenie UG w P. z 09.01.2017r., k. 36 plik I akt ZUS.

- zeznania świadka R. D. w wersji elektronicznej oraz protokół, k. 27v akt sprawy,

- zeznania świadka E. P. w wersji elektronicznej oraz protokół, k. 28 akt sprawy,

- zeznania świadka M. S. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół, k. 28 akt sprawy,

- zeznania ubezpieczonego w wersji elektronicznej oraz protokół, k. 27-27v w zw. z k. 28v akt sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się uzasadnione.

Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 1b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm., dalej jako: ustawa emerytalna) mężczyznom urodzonym po dniu 30 września 1953 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 67 lat, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

W myśl z kolei przepisu art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

W ust. 2 wskazano, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zamieszczony został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Przepis § 4 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi przy tym, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W załączniku do powyższego rozporządzenia, w Wykazie A w dziale VIII, zatytułowanym „W transporcie i łączności”, w podtytule (...), pod pozycją 3 wskazano, że pracami w szczególnych warunkach są „prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych”.

W sprawie niniejszej poza sporem pozostawał fakt, że ubezpieczony ukończył 60 lat w dniu (...), nie przystąpił do OFE oraz że posiada łączny okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat. Organ rentowy zakwestionował jedynie możliwość przyjęcia na podstawie przedłożonych dokumentów, iż przez co najmniej 15 lat ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze powyższe, sąd w pierwszej kolejności wskazuje, że stosownie do § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) osoba ubiegająca się o emeryturę powinna przedstawić dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość. W § 22 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W ust. 2 wskazano, że jeżeli ustawa przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres.

W ramach postępowania dowodowego w niniejszej sprawie Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań ubezpieczonego oraz przesłuchania świadków R. D., E. P. i M. S. (2), na okoliczność przebiegu i charakteru pracy odwołującego w spornym okresie.

Oceniając zeznania świadków, Sąd miał na względzie, że przesłuchane osoby są osobami obcymi dla ubezpieczonego, które nie mają żadnego interesu w tym, by nieprawdziwie zeznawać na korzyść S. T., narażając się jednocześnie na odpowiedzialność karną. Świadkowie byli pracownikami Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K.: R. D. w latach 1976-1980 pracował w charakterze traktorzysty, M. S. (2) w latach 1972-1972 również jako kierowca ciągnika, a E. P. była księgową. Świadkowie posiadali zatem bezpośrednią wiedzę odnośnie do powierzanych wówczas ubezpieczonemu obowiązków, przy czym E. P. pracująca na co dzień w biurze, wiedzę o charakterze pracy powoda posiadała nie tylko z jego akt osobowych, ale także stąd, że jeździła z prezesem po polach sprawdzać, jak pracują kierowcy ciągników i inni pracownicy. W ocenie Sądu zeznania ubezpieczonego oraz przesłuchanych świadków były przy tym dość szczegółowe, spójne, konsekwentne, zbieżne ze sobą oraz z treścią świadectwa pracy ubezpieczonego z (...) K. i w konsekwencji nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, a w szczególności z przesłuchania odwołującego oraz zeznań świadków, ubezpieczony w okresie od października do przełomu marca-kwietnia pracował jako kierowca ciągnika w transporcie. Zajmował się wówczas, kierując ciągnikiem z doczepioną przyczepą, wożeniem buraków do G. i ziemniaków do N., żwiru na budowę dróg, rozładowywaniem wagonów, woził z słomę i siano z pół do Z., K. i innych miejscowości, jeździł po paszę do P.. Czasami kierowców ciągników do prac transportowych wynajmowały inne zakłady pracy

W okresie od wiosny do jesieni ubezpieczony wykonywał wszelkie prace polowe, ale również prace transportowe. Jeździł wówczas ciągnikiem zaopatrzonym w maszyny rolnicze, ale również w przyczepę. Po żniwach i sianokosach wykonywał pracę przy użyciu prasy tzw. niemieckiej, która zbierała słomę i siano i formowała w belki. Następnie zawoził je już ciągnikiem z przyczepą na strych głównej obory do W., zwoził też do magazynów w C. zboże wymłócone przez kombajny, zwoził z kopców usypanych w polu ziemniaki i buraki do przetwórni, orał pola po zbiorach. Nadto ubezpieczony przez całe 2 dni w tygodni wywoził szambo.

Co istotne, wszyscy przesłuchani świadkowie wskazali, że ubezpieczony nigdy nie wykonywał innych prac. Potwierdzeniem zeznań świadków była jednoznaczna treść świadectwa pracy ubezpieczonego z (...) K., w którym wyraźnie wskazano na tylko jeden rodzaj wykonywanych przez ubezpieczonego prac, tj. na pracę kierowcy ciągnika.

W oparciu o zgromadzone w sprawie dowody Sąd uznał, iż odwołujący poza okresem uwzględnionym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, pracował w warunkach szczególnych również w okresie zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K. od 12 lipca 1978 roku do 5 października 1982 roku, wykonując stale i w pełnym wymiarze czasu pracę kierowcy ciągników kołowych wymienioną w dziale VIII, poz. 3 Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W tym miejscu Sąd wskazuje, że znana jest mu treść wyroków Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2017 r. w sprawie I UK 154/16 oraz z dnia 23 lutego 2017 r., w sprawie I UK 76/16, w którym przyjęto, że wykładnia językowa regulacji zawartej w wykazie A dział VIII poz. 3 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., przy uwzględnieniu przyjętej przez rozporządzenie kwalifikacji branżowo-stanowiskowej oraz przy uwzględnieniu systematyki przepisów, nie pozwala na kwalifikowanie a priori pracy kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych wykonujących pracę w rolnictwie, jako pracy w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu Najwyższego nie ma przesłanek, aby z góry zakładać, że wykonywanie prac na wskazanych stanowiskach - niezależnie od branży, w której praca jest wykonywana - związane było z taką samą szkodliwością pozwalającą na zaliczenie tego okresu jako uprawniającego do nabycia emerytury w obniżonym wieku. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę prezentuje w tej kwestii następujące stanowisko.

Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna w K., w której zatrudniony był S. T., zajmowała się produkcją roślinną i zwierzęcą, a wszystkie prace polowe oraz transportowe wykonywane były przy pomocy posiadanych ciągników i sprzętu rolniczego. Prace te polegały albo na samym transporcie (np. nawozów, zbiorów, innych towarów) albo na wykonywaniu przez kierowców ciągników prac polowych przy pomocy zamontowanego do ciągnika osprzętu rolniczego (maszyn i urządzeń rolniczych). Kierowca ciągnika (w tym ubezpieczony) za każdym razem prowadził ciągnik (kierował ciągnikiem), który z kolei ciągnął (miał przymocowaną) albo przyczepę albo sprzęt rolniczy. Kierowanie ciągnikiem po nierównym polu, często w zapyleniu, w narażeniu na drgania, z koniecznością dodatkowej koncentracji związanej z obsługą sprzętu rolniczego, z pewnością nie jest pracą wykonywaną w lepszych warunkach aniżeli kierowanie ciągnikiem kołowym z przyczepą po równej drodze w ruchu publicznym, tym samym nie powinno prowadzić do zakwalifikowania tej samej czynności do innego rodzaju prac.

Ubezpieczony, który w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K. wykonywał pracę kierowcy ciągnika, bez wątpienia był narażony przez cały okres swojego zatrudnienia na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia i to bez względu na to, czy kierował ciągnikiem (traktorem) z przyczepami, wożąc po drogach nawozy, paszę, buraki, ziemniaki czy zboże, czy też kierował nim ciągnąc po polu przyczepiony do ciągnika sprzęt rolniczy i wykonując przy jego pomocy prace polowe typu orka, siew, zbieranie ziemniaków, opryski. W obu przypadkach wykonywał taką samą ciężką pracę fizyczną, wymagająca dużej koncentracji i wysiłku psychofizycznego, przy czym praca na polu wymagała od niego koncentracji znacznie większej, (bo związanej dodatkowo z prawidłową obsługą maszyn rolniczych, a nie tylko z samym kierowaniem ciągnikiem), a warunki pracy (zapylenie, hałas) były gorsze niż kiedy ubezpieczony jechał ciągnikiem z przyczepą po bitej drodze. Podkreślić należy, że w obu sytuacjach ubezpieczony obsługiwał zawsze (co najmniej 8 godzin na dobę) ten sam rodzaj ciągnika. Zgodnie z zawartą w Encyklopedii PWN definicją ciągnika, jest to pojazd z własnym napędem służący do ciągnięcia przyczep, naczep, maszyn i urządzeń rolniczych, dział i innego sprzętu wojskowego na podwoziach jezdnych, a także do zawieszania na nim różnych osprzętów roboczych. Z kolei transport to – zgodnie z definicją zawartą w tej samej Encyklopedii PWN - zespół czynności związanych z przemieszczaniem osób i dóbr materialnych za pomocą odpowiednich środków; obejmuje zarówno samo przemieszczanie z miejsca na miejsce, jak i wszelkie czynności konieczne do osiągnięcia tego celu, tj. czynności ładunkowe (załadunek, wyładunek, przeładunek) oraz czynności manipulacyjne (np. opłaty); także dział gospodarki świadczący usługi polegające na przemieszczaniu osób i ładunków. W ocenie Sądu Okręgowego w składzie rozpoznającym niniejsza sprawę, do czynności transportowych wykonywanych przez ciągnik należy zarówno ciągnięcie przyczep (załadowanych lub nie - po drogach publicznych), jak również ciągnięcie maszyn i urządzeń rolniczych po polu. Nie sposób bowiem zaprzeczyć, że ciągnięcie maszyn i urządzeń rolniczych po polu jest formą przemieszczania z miejsca na miejsce dóbr materialnych w postaci sprzętu rolniczego. Brak jest i z tego powodu podstaw do odmiennego traktowania w kontekście przepisów rozporządzenia z 7 lutego 1983 r., pracy kierowcy ciągnika przewożącego na przyczepie różnego rodzaju towary pomiędzy poszczególnymi miejscowościami, od pracy kierowcy ciągnika przemieszczającego się po polu wraz z przyczepą lub sprzętem rolniczym. Ubezpieczony, kierując ciągnikiem w polu, zawsze miał do niego doczepione maszyny rolnicze lub przyczepy. Z uwagi na powyższe argumenty, prace kierowców ciągników kołowych, realizujących usługi dla rolnictwa przy pomocy zaopatrzonych w sprzęt rolniczy ciągników, należy zaliczyć do działu VIII pozycja 3 wykazu A w/w rozporządzenia.

Potwierdzeniem braku podstaw do wyłączenia kierowcy ciągnika rolniczego wykonującego pracę w rolnictwie z regulacji zawartej pod poz. 3 działu VIII wykazu A rozporządzenia (z uwagi na to, że nie wykonuje wówczas transportu), jest fakt, że pod tą pozycją poza pracą kierowców ciągników, wymienione zostały również prace kierowców kombajnów i pojazdów gąsienicowych. Wbrew twierdzeniom Sądu Najwyższego, zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2017 r., ma to znaczenie. Kombajny bowiem (według Słownika języka polskiego PWN «wieloczynnościowe maszyny rolnicze do zbioru roślin uprawnych» ) nie służą w ogóle do transportu po drogach towarów, przedmiotów, produktów ani tym bardziej do łączności, a mimo to zostały wymienione w dziale Transport. Taka sama sytuacja dotyczy innych kombajnów: górniczych, zrębowych, drogowych, (wymienionych w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2017 r. bez szerszego uzasadnienia). Te pojazdy również niczego nie transportują. Reasumując, stwierdzić należało, że o zakwalifikowaniu przez ustawodawcę prac wymienionych w dziale VIII, pod pozycją 3, wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. do prac wykonywanych w szczególnych warunkach zadecydowało nie to, że są wykonywane w transporcie, ale to, że dotyczą trudnych w obsłudze pojazdów mechanicznych i to nie tylko z uwagi na sam charakter tych pojazdów, ale również na trudne warunki, w których są one przede wszystkim wykorzystywane, tj. głównie w pracach polowych w rolnictwie. Gdyby ustawodawca chciał w jakiś sposób ograniczyć działanie tego przepisu (poz. 3 dział VIII wykaz A), np. w sposób wskazany przez Sąd Najwyższy, to – z uwagi na jednoznaczność definicji kombajnu i ciągnika kołowego jako maszyn rolniczych – umieściłby takie wyłączenie w jego treści.

Wskazać również należy, iż w toku niemniejszego postepowania Sąd nie dysponował aktami osobowymi ubezpieczonego. Sąd ustalił bowiem, że akta Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w K. znajdują się w Usługach (...) prowadzonych przez W. K. w B., jednakże w tych zbiorach brak jest akt osobowych S. T.. Mając jednak na uwadze jednoznaczne zeznania świadków i ubezpieczonego oraz treść świadectwa pracy z dnia 1 grudnia 1982 roku (w którym zajmowane przez ubezpieczonego zostało jednoznacznie określone jako kierowca ciągnika) Sąd uznał, że S. T. legitymuje się okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych przekraczającym 15 lat (łącznie z okresem uwzględnionym przez ZUS) i spełnia wszystkie warunki do nabycia emerytury na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał S. T. prawo do emerytury od dnia 1 marca 2017 roku tj. od miesiąca złożenia wniosku o emeryturę.

SSO Aleksandra Mitros

Sygn. akt VI U 875/17

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...).

4. (...)

5. (...)

SSO Aleksandra Mitros