Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Tomala

Sędziowie: SO Magdalena Mikłaszewicz (spr.)

SO Grażyna Sitko

Protokolant: Kamila Michalak

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2013 r.

sprawy z oskarżenia prywatnego A. O.

przeciwko D. W.

oskarżonemu z art. 217 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim

VII Zamiejscowego Wydziału Karnego w Pyrzycach

z dnia 10 października 2012 r. sygn. VII K 659/11

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę D. W. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Stargardzie Szczecińskim do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt IV Ka 1842/12

UZASADNIENIE

D. W. został oskarżony przez A. O. o to, że w dniu 21 listopada 2011 r. około godziny 20.00 w miejscowości B., gmina P., naruszył nietykalność cielesną A. O. w ten sposób, że kopnął ją obutą nogą w klatkę piersiową oraz popchnął oburącz powodując upadek na podłoże w wyniku czego doznała bolesności głowy, otarcia naskórka w okolicy policzka lewego, otarcia naskórka wewnętrznej części obu rąk oraz bolesności okolicy klatki piersiowej,

tj. o czyn z art. 217 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim Zamiejscowy VII Wydział Karny w Pyrzycach wyrokiem z dnia 10 października 2012 r., sygn. VII K 659/11:

I.  uznał D. W. za winnego tego, że w dniu 21 listopada 2011 r. około godziny 20:00 w miejscowości B., gmina P., uderzył A. O. pięścią w twarz, a następnie kopnął ją obutą nogą w klatkę piersiową powodując jej upadek na podłoże w wyniku czego doznała otarcia naskórka w okolicy policzka lewego, dłoni oraz stłuczenia powłok jamy brzusznej – okolicy nadbrzusza czym spowodował naruszenie czynności narządu ciała pokrzywdzonej na okres poniżej dni siedmiu, to jest popełnienia czynu z art. 157 § 2 kk i za przestępstwo to, na podstawie art. 157 § 2 kk, wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk oraz art. 73 § 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 lat próby i oddał go w tym okresie pod dozór kuratora,

III.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w liczbie 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 10 złotych,

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, a nadto wymierzył mu 230 złotych opłaty.

Apelację od całości wyroku wywiódł oskarżony.

Wnosząc na wstępie „o uniewinnienie od w/w wyroku skazującego”, skarżący ponownie przedstawił swoją wersje przebiegu zdarzeń, kwestionując jednocześnie sposób gromadzenia materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy, wskazując na jego niekompletność, a także ocenę dostępnych dowodów i poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne, w jego przekonaniu błędne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego okazała się o tyle zasadna, że doprowadziła do uchylenia zas-karżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w Stargardzie Szczecińskim do ponownego rozpoznania.

Instancyjna lektura akt sprawy, w szczególności pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, prowadziła do wniosku, że spośród dwóch występujących w niej przeciwstawnych wersji przebiegu rozpoznawanego zdarzenia, przedstawianych w toku procesu przez oskarżycielkę prywatną A. O. (świadków oskarżenia) i oskarżonego (świadków obrony), z których każde kreowało się na ofiarę działań drugiej strony, Sąd Rejonowy dał wiarę pokrzywdzonej, przyjmując, że to ona została zaatakowana przez D. W., gdy stanęła w obronie młodszego brata J. O., na którego jako pierwszego została skierowana jego agresja, bez żadnej ku temu przyczyny. Pisemne uzasadnienie wyroku pokazywało z kolei, że przekonanie Sądu I instancji o takim właśnie przebiegu badanego zajścia, pozostawało ściśle związane z jego wcześniejszymi ustaleniami dotyczącymi rodzaju relacji panujących pomiędzy A. O. i D. W. – przyjęciem, że jeszcze przed dniem 21 listopada 2011 r. oskarżycielka prywatna była systematycznie, w różnoraki sposób nękana przez oskarżonego, z którym po krótkim okresie znajomości, bezskutecznie chciała zerwać kontakt. To przez pryzmat okoliczności wskazujących na charakter wzajemnych stosunków stron Sąd meriti oceniał ich zachowanie w czasie podlegającego osądowi wydarzenia, wnioskując między innymi na tej podstawie o odegranych przez nie rolach. Nie ulegało zatem wątpliwości, że ewentualne nieprawidłowości w za-kresie tychże ustaleń, opartych przede wszystkim na zeznaniach A. O., którym Sąd a quo dał wiarę, odmawiając jej tym samym odmiennym wyjaśnieniom oskarżonego, mogły rzutować na rekonstrukcję stanowiącego przedmiot oskarżenia zajścia, w szczególności stwierdzenie, kto (i dlaczego) był napastnikiem, a kto się jedynie bronił.

Rozstrzygnięcie tej kwestii było o tyle utrudnione, że pokrzywdzona i oskarżony (oraz naprowadzeni przez nich świadkowie) prezentowali w tym zakresie sprzeczne relacje, oboje odnieśli wówczas obrażenia ciała, oboje też powiadomili o zdarzeniu organy ścigania, przy czym to D. W. jeszcze w jego trakcie zatelefonował na Policję, wskazując, że został zaatakowany.

Dlatego też, obowiązkiem Sądu Rejonowego było staranne zweryfikowanie faktów podawanych przez obie strony postępowania, w tym i tych dotyczących tła przedmiotowego zdarzenia, jak się okazało, istotnych dla odtworzenia jego przebiegu. W tym celu, należało przeprowadzić dowody, które mogłyby potwierdzić albo wykluczyć wersję D. W., wg którego, to oskarżycielka prywatna (lecząca się psychiatrycznie), na skutej jej odrzucenia przez oskarżonego, nękała go i dręczyła, czego przejawem miało być między innymi zajście z dnia 21 listopada 2011 r., kiedy to został zaatakowany przez nią gazem, a przez jej brata uderzony przedmiotem przypominającym pałkę (odnosząc stwierdzone przez biegłego medyka obrażenia ciała), po czym podjął ucieczkę i zawiadomił Policję (co zostało nagrane). Wypada zauważyć, że D. W., przejawiając aktywność od samego początku niniejszego procesu, wskazywał na potrzebę pozyskania billingów rozmów telefonicznych (sms-ów), z których wynikałoby, że to oskarżycielka prywatna inicjowała kontakty z nim, jak również zapoznania się przez Sąd orzekający z korespondencją wymienianą przez strony na portalu internetowym „Nasza klasa”, która obrazowałaby rodzaj łączących ich relacji. Wnios -kował także o przesłuchanie w charakterze świadków między innymi K. K.(już w dniu 17 kwietnia 2012 r., k. 38) i B. W.(dnia 4 lipca 2012 r., k. 63). Pierwsza z nich miała potwierdzić nakłanianie świadków przez A. O. do składania fałszywych zeznań (a wg apelacji, działanie oskarżycielki prywatnej w myśl ukartowanego planu), druga posiadać istotne dla sprawy, acz bliżej niesprecyzowane informacje. Zważywszy na daty złożenia owych wniosków dowodowych i dopuszczenie szeregu innych wnioskowanych przez D. W.dowodów, zupełnie niezrozumiałym było stwierdzenie Sądu I instancji zawarte w postanowieniu o ich oddaleniu, wydanym dopiero na ostatnim terminie rozprawy – 10 października 2012 r., że w sposób oczywisty zmierzały one do przedłużenia postępowania. Wątpliwości budziło również wyrażone tam przekonanie, że okoliczności, które miałyby być przy ich pomocy udowodnione nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W takiej też sytuacji, przy obowiązującym zakazie antycypacji, nie sposób było odmówić racji skarżącemu, który wskazywał w środku odwoławczym między innymi na niezupełność zgromadzonego materiału dowodowego dostępnego Sądowi a quo przy wydawaniu zaskarżonego wyroku, zarzucając uczynienie tego bez dogłębnego sprawdzenia jego linii obrony. Już tylko z tej przyczyny kontrolowane orzeczenie jako przedwczesne nie mogło się ostać, stąd konieczność wydania rozstrzygnięcia kasatoryjnego w celu uzupełnienia przewodu sądowego poprzez przeprowadzenie pominiętych dotąd dowodów.

Mając powyższe na uwadze, Sąd odwoławczy, na podstawie art. 437 § 1 kpk, uwzględnił apelację wniesioną przez oskarżonego, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał przedmiotową sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Stargardzie Szczecińskim.

Obowiązkiem tego Sądu będzie w pierwszej kolejności powtórzenie i uzupełnienie postępowania dowodowego we wskazanym powyżej, a w razie pojawienia się takiej potrzeby, szerszym zakresie.

Następnym etapem będzie swobodna, ale wszechstronna i wnikliwa ocena całokształtu zebranych dowodów, obejmująca w szczególności takie, wymagające wcześniejszego wyjaśnienia, okoliczności, jak: inne zdarzenia z udziałem oskarżonego, które wg relacji A. O. miały być przedmiotem odrębnych postępowań, a co jak dotąd nie znalazło odzwierciedlenia w informacji uzyskanej z KPP w P. z k. 33 (m.in. próba gwałtu, naruszenie nietykalności cielesnej w busie); leczenie psychiatryczne oskarżycielki prywatnej; (nie)zdol-ność części świadków oskarżenia do postrzegania oraz odtwarzania postrzeżeń (w kontekście twierdzeń skarżącego o uczęszczaniu braci S. do szkoły specjalnej); mechanizm powstania ujawnionych u D. W. zasinienia grzbietowej powierzchni karku (zob. k. 38 w aktach Ds. 334/12); treść nagrań zawierających zapis zgłoszenie zdarzenia dyżurnemu funkcjonariuszowi KPP P. oraz odgłosy samego zajścia.

Dopiero tego rodzaju ocena, obejmująca całość dowodów i wynikających z nich okoliczności, zarówno tych niekorzystnych dla oskarżonego, jak i mogących świadczyć na jego korzyść (art. 4 i 7 kpk), pozwoli na dokonanie prawdziwych ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu rozpoznawanego zdarzenia (art. 2 § 2 kpk) i poprawną subsumcję zachowania D. W., a w przypadku jego ponownego skazania, o czym obecnie, z uwagi na opisane mankamenty, przedwczesnym byłoby przesądzać, na właściwy dobór związanej z czynem za-bronionym represji karnej.

Na zakończenie, całość procesu rozumowania znajdzie odzwierciedlenie w pisemnym uzasadnieniu, odpowiadającym standardom z art. 424 kpk, które pozwoli na jego skontrolowanie tak stronom postępowania, jak i Sądowi II instancji, w razie ponownego wywiedzenia apelacji.

……………………………….. ……………………. ……………………

SSO Magdalena Mikłaszewicz SSO Michał Tomala SSO Grażyna Sitko