Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 8 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Dorota Gamrat - Kubeczak

Sędziowie: SO Mariola Wojtkiewicz

SO Tomasz Szaj (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w dniu 8 września 2014 r. w S.

sprawy ze skargi dłużnika J. P. (1)

z udziałem wierzyciela A. P.

na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...) J. P. (2)w postaci ustalenia kosztów postępowania egzekucyjnego w postanowieniu z dnia 15 stycznia 2014 roku dokonaną w sprawie o sygnaturze akt Kmp 20/13

na skutek zażalenia Komornika Sądowego J. P. (2) na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 11 marca 2014 r. sygn. akt VI Co 317/14

I.  zmienia zaskarżone postanowienie w ten sposób, że w punkcie 1, zmienia punkt 1 postanowienia komornika sądowego z dnia 15 stycznia 2014 roku, w ten sposób, że łączne koszty postępowania egzekucyjnego w sprawie KMP 20/13 ustala na kwotę 2 498,79 zł (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) oraz uchyla punkt 2 postanowienia komornika sądowego z dnia 15 stycznia 2014 roku i oddala skargę w pozostałym zakresie;

II.  oddala zażalenie w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od wierzycielki A. P. na rzecz dłużnika J. P. (1) kwotę 60,- zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

SSO Tomasz Szaj SSO Dorota Gamrat – Kubeczak SSO Mariola Wojtkiewicz

Sygn. akt II Cz 1167/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 11 marca 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie sygn. akt VI Co 317/14 uchylił postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...) J. P. (2)z dnia 15 stycznia 2014 roku w punkcie 1 oraz 2 sentencji i w tym zakresie przekazał sprawę Komornikowi do ponownego rozpoznania (pkt 1) oraz na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. uchylił postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...) J. P. (2)z dnia 16 grudnia 2013 roku (pkt 2).

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż w dniu 28 stycznia 2014 roku dłużnik wniósł skargę na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...) J. P. (2)w postaci ustalenia kosztów postępowania egzekucyjnego w postanowieniu z dnia 15 stycznia 2014 roku.

Sąd I instancji stwierdził, iż zgodnie z art. 49 ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sadowych i egzekucji w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, jednakże w przypadku wyegzekwowania świadczenia wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności z rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, świadczenia z ubezpieczenia społecznego jak również wypłacanych na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zasiłku dla bezrobotnych, dodatku aktywizacyjnego, stypendium oraz dodatku szkoleniowego, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 8% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, zaś ustęp 1a cytowanego artykułu stanowi, że w sprawach wymienionych w ust. 1 komornik ściąga opłatę od dłużnika proporcjonalnie do wysokości wyegzekwowanego świadczenia. Nadto Sąd i instancji dodał, że stosownie do art. 49 ust. 2 powołanej ustawy w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela oraz na podstawie art. 823 Kodeksu postępowania cywilnego komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, jednakże w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela zgłoszony przed doręczeniem dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 1/20 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

Zdaniem Sądu I instancji przez "wyegzekwowane świadczenie", należy rozumieć wyłącznie świadczenie wyegzekwowane przez komornika. Sąd I instancji zaznaczył, że w nauce prawa podkreśla się, iż wyegzekwowanym świadczeniem nie jest świadczenie spełnione do rąk wierzyciela.

Sąd I instancji wskazał, iż Komornik niewłaściwie zakwalifikował świadczenia spełnione przez dłużnika bezpośrednio wierzycielowi jako świadczenia wyegzekwowane, a zatem od których możliwe było pobranie opłaty stosunkowej w wysokości 15 % i z tego powodu konieczne okazało się uchylenie postanowienia Komornika z dnia 15 stycznia 2014 roku w punkcie 1 i 2 rozstrzygającym w przedmiocie kosztów postępowania egzekucyjnego i przekazanie sprawy Komornikowi do ponownego rozpoznania. Sąd I instancji wskazał, iż z uwagi na fakt, że wadliwość dotyczyła tylko niektórych wpłat, lecz postanowienie Komornika nie wymieniało poszczególnych części składowych naliczonych kosztów – niezbędne było uchylenie całości rozstrzygnięcia o kosztach. Nadto Sąd I instancji dodał, że dalszą konsekwencją uchylenia postanowienia o kosztach było uchylenie w trybie nadzoru judykacyjnego – na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. postanowienia z dnia 16 grudnia 2013 roku o ustaleniu częściowych kosztów postępowania gdyż opłata naliczona w rzeczonym postanowieniu została ustalona nieprawidłowo według stawki 15% dla wpłaty dokonanej bezpośrednio wierzycielowi, a skoro opłata wynikająca z postanowienia z dnia 16 grudnia 2013 roku została uwzględniona przez Komornika w postanowieniu z dnia 15 stycznia 2014 roku – koniecznym było uchylenie obu rozstrzygnięć.

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł Komornik Sądowy zaskarżając je w całości i wniósł o jego uchylenie.

W uzasadnieniu wskazał, iż w swym rozliczeniu przedmiotowej sprawy zastosował dwie stawki opłat egzekucyjnych. Dodał, że pierwsza to stawka podstawowa tj. opłata w wysokości 15% oraz druga 8% wynikająca z ustawowego ograniczenia opłaty stawki podstawowej. Komornik zaznaczył, iż stawka 15% opłaty stosunkowej jest stawką podstawową, od której ustawodawca przewidział taksatywnie wyliczone dwa odstępstwa: pierwsze wynikające z art. 49 ust. l zdanie drugie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz drugie wynikające z art. 49 ust. 2 tejże ustawy.

Komornik podniósł, iż zastosowanie niższych stawek następuje w sytuacjach enumeratywnie wyliczonych przez ustawodawcę, w związku z powyższym nie ma podstawy, by stosować wykładnię rozszerzającą i nakładać na inne sposoby wyegzekwowania roszczenia stawki niższe.

Komornik dodał, iż w przedmiotowym postępowaniu dłużnik dokonał dwóch wpłat bezpośrednich na rachunek wierzyciela po 8.000 zł w czasie prowadzonego postępowania i w wyniku czynności egzekucyjnych dokonanych przez komornika i celem uniknięcia dalszych przymusowych czynności egzekucyjnych.

Zdaniem Komornika dłużnik zapłacił wierzycielowi tylko i wyłącznie dlatego, iż wcześniej komornik dokonał szeregu czynności egzekucyjnych m.in. zajmując dłużnikowi ruchomość, rachunek bankowy oraz wierzytelność, która stawała się wymagalna pod koniec każdego miesiąca, a dłużnik tylko i wyłącznie celem uniknięcia dalszych czynności egzekucyjnych zaczął regulować swe zobowiązania alimentacyjne na bieżąco i w czasie, do którego zobowiązał go sąd w tytule wykonawczym, co nie było regułą we wcześniejszym czasie i co z akt egzekucyjnych ewidentnie wynika.

W odpowiedzi na zażalenie dłużnik wniósł o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie od wierzyciela na rzecz dłużnika kosztów postępowania zażaleniowego
według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko dłużnik wskazał, iż stanowisko Komornika jest błędne i nieuprawnione gdyż to, że dłużnik spełnia świadczenie bezpośrednio wierzycielowi wcale nie musi oznaczać, iż robi to tylko i wyłącznie w obawie przed kolejnymi czynnościami egzekucyjnymi. Dłużnik dodał, iż spełnia świadczenie ponieważ jest do tego zobowiązany zgodnie z treścią tytułu wykonawczego.

Dłużnik dodał, iż z punktu widzenia art. 770 k.p.c. oraz zaspokojonego wierzyciela sposób zapłaty egzekwowanego świadczenia przez dłużnika nie pozostaje bez znaczenia dla dalszego toku postępowania egzekucyjnego i sytuacji prawnej stron tego postępowania gdyż jeżeli zapłata egzekwowanego świadczenia przez dłużnika nastąpiła bezpośrednio do rak wierzyciela, prowadzenie dalszej egzekucji jest bezcelowe ponieważ wierzyciel został zaspokojony. Zdaniem dłużnika nie może on oczekiwać zwrotu kosztów takiej egzekucji, zaś musi liczyć się z koniecznością poniesienia kosztów takiej egzekucji oraz obowiązkiem zwrotu wyegzekwowanego świadczenia. Dłużnik dodał, że w najlepiej pojętym interesie wierzyciela leży w analizowanej sytuacji zakończenie egzekucji przez złożenie wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 825 pkt l k.p.c.

Dłużnik podkreślił, iż o skuteczności egzekucji można mówić tylko wtedy, gdy komornik uzyska egzekwowane świadczenie w wyniku przeprowadzenia egzekucji albo w jej toku w następstwie spełnienia świadczenia przez dłużnika do rąk komornika i w takich wypadkach egzekucja zostaje skutecznie zakończona, a komornik zaznacza jej wynik na tytule wykonawczym. Zaznaczył, że wierzyciel może w opisanej sytuacji doprowadzić do uchylenia dokonanych czynności egzekucyjnych i zakończenia egzekucji przez złożenie wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego.

W ocenie dłużnika, jeżeli spełni on egzekwowane świadczenie bezpośrednio do rąk wierzyciela, świadczenie to nie może być traktowane jako świadczenie wyegzekwowane przez komornika i w związku z tym od świadczenia tego nie można pobierać opłaty egzekucyjnej w wysokości 15% przewidzianej w art. 49 ust. l ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, a w opisanym wypadku będzie mieć zastosowanie przepis art. 49 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli wierzyciel złoży wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie komornika okazało się o tyle uzasadnione, że kontrola instancyjna zaskarżonego postanowienia Sądu Rejonowego doprowadziła do wniosku, że brak było podstaw do wydania przez Sąd Rejonowy orzeczenia o charakterze kasatoryjnym, a zebrany w sprawie materiał i analiza akt postępowania pozwalają na wydanie orzeczenia co do istoty sprawy w zakresie kosztów postępowania. Również uzasadnienie postanowienia komornika z dnia 15 stycznia 2014 roku pozwala w pełni na ustalenia wysokości opłaty należnej komornikowi, tym bardziej, że wydatki postępowania nie były przez dłużnika kwestionowane. Chybione jest stanowisko Sądu Rejonowego, że postanowienie komornika nie wymieniało poszczególnych części składowych kosztów, albowiem komornik szczegółowo w uzasadnieniu postanowienia wskazał od jakich kwot naliczył 15% opłaty, zaś od jakich wpłat 8%.

Nie sposób jest podzielić stanowiska komornika, że wpłaty dokonywane bezpośrednio przez dłużnika na rzecz wierzyciela stanowią świadczenie wyegzekwowane, od którego komornikowi należy się opłata egzekucyjna w stawce podstawowej 15%. Należy bowiem rozróżnić pojęcia świadczenia wyegzekwowanego i świadczenia pozostałego do wyegzekwowania.

Zarówno Trybunał Konstytucyjny jak i Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie wielokrotnie zwracał uwagę na konieczność rozróżniania tych właśnie dwóch pojęć, którymi ustawodawca posługuje się w ustawie z dnia (...)o komornikach sądowych i egzekucji (t.j. (...)Mianowicie w sytuacji gdy ustawodawca posługuje się pojęciem wartości wyegzekwowanego roszczenia, oznacza to, że warunkiem pobrania opłaty stosunkowej jest skuteczne dokonanie egzekucji określonego roszczenia – por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia (...)Nadto Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia (...)wskazał, że zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy o komornikach w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera opłatę stosunkową po pierwsze od dłużnika, a po drugie – uzależnioną od wysokości wyegzekwowanego świadczenia. Celem wprowadzenia tej normy było zwiększenie zainteresowania komorników skutecznością i efektywnością egzekucji przez uzależnienie wysokości uzyskiwanych dochodów od wartości realnie wyegzekwowanych świadczeń. Za takim rozumieniem niniejszego pojęcia opowiada się również część przedstawicieli doktryny (A. M.w komentarzu do ustawy o komornikach..., (...) Wskazuje, że przez „wyegzekwowane świadczenie”, o którym mowa w art. 49 ust. 1 u.o.k.s.e., należy rozumieć wyłącznie świadczenie wyegzekwowane przez komornika. Wyegzekwowanym świadczeniem nie jest świadczenie spełnione do rąk wierzyciela.).

Natomiast użyty w treści art. 49 ust. 2 u.o.k.s.e. zwrot „wartość świadczenia pozostałego do wyegzekwowania”, od której to wartości komornik winien pobrać 5% opłatę stosunkową, oznacza wartość świadczenia objętego wnioskiem wierzyciela o umorzenie postępowania egzekucyjnego lub świadczenia, którego egzekucja uległa umorzeniu na podstawie art. 823 k.p.c. Jest to wartość świadczenia, które pozostawałoby do wyegzekwowania, gdyby nie doszło do umorzenia postępowania egzekucyjnego. Nie ma przy tym znaczenia przyczyna, z powodu której wierzyciel zażądał umorzenia postępowania egzekucyjnego. Może nią być na przykład uzyskanie świadczenia bezpośrednio od dłużnika lub potrącenie (tak (...)Komentarz do art.49 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, system informacji prawnej (...)

W niniejszej sprawie postępowanie egzekucyjne zostało prawomocnie umorzone na wniosek wierzyciela na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. W takim przypadku podstawę prawną do ustalenia opłaty egzekucyjnej stanowi norma prawna zawarta w art. 49 ust. 2 u.o.k.s.e., zgodnie z którą w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela oraz na podstawie art. 823 k.p.c. komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5 % wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

Powyższe unormowanie stanowi podstawę do obliczania opłaty stosunkowej także wówczas, gdy do umorzenia postępowania doszło, jak w rozpoznawanej sprawie, na skutek zapłaty przez dłużnika po wszczęciu postępowania egzekucyjnego będących jego przedmiotem należności bezpośrednio do rąk wierzyciela. W tym przedmiocie Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia (...)gdzie wskazano, że w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela po zawiadomieniu dłużnika o wszczęciu egzekucji, od świadczenia spełnionego przez dłużnika bezpośrednio wierzycielowi, komornik pobiera opłatę określoną w art. 49 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 24 maja 2007 roku o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz niektórych innych ustaw. W takim przypadku suma taka stanowi świadczenia pozostałe do wyegzekwowania, w rozumieniu art. 49 ust. 2 u.o.k.s.e.

Odmienne stanowisko zaprezentowane przez komornika w zażaleniu nie zasługuje na aprobatę. W szczególności nie może stanowić poparcia takiego stanowiska powołane orzeczenia innych sądów okręgowych. Wskazać należy, że komornik nie wskazał miejsca publikacji powyższych orzeczeń, co uniemożliwia zapoznanie się z zawartą w niej argumentacją prawną.

Przedstawione wyżej stanowisko w niniejszej sprawie dotyczy kwoty 16 000,- zł (dwóch wpłat po 8 000,- zł), od której to opłata winna wynieść zatem 800,- zł (5%). Od kwoty 5 144,52 zł wskazanej przez komornika w uzasadnieniu postanowienia jako wyegzekwowanej z rachunku bankowego kwotę 411,56 zł (8%), zaś od pozostałych wyegzekwowanych kwot (a więc przekazanych wierzycielowi), tj. łącznie od kwoty 7 374,17 zł (kwota 3 874,77 zł przekazana wierzycielowi z wpłaty kwoty 4 500,- zł oraz kwota 3 499,40 zł przekazana wierzycielowi z wpłaty kwoty 4 037,21 zł) opłata winna wynieść 15%, tj. kwotę 1 196,13 zł. W zakresie opłaty od kwoty 4 500,- zł dłużnik nie kwestionował, iż od tej wpłaty jako dokonanej bezpośrednio przez dłużnika komornikowi opłata winna wynosić 15%. Ustawa nie wprowadza bowiem żadnego uprzywilejowania (analogicznego jak art. 49 ust. 2 u.o.k.s.e.) dla tego rodzaju wpłat, jak również ta kwota nie była objęta wnioskiem wierzyciela o umorzenie egzekucji. Skoro zaś ustawa nie wprowadza uprzywilejowania wpłat dokonanych przez dłużnika samodzielnie (niejako „dobrowolnie”) komornikowi brak jest podstaw jurydycznych do naliczenia niższej opłaty niż 15%. Odnosząc się zaś do wpłaty kwoty 4 037,21 zł, podzielić należy stanowisko komornika, że nie jest to kwota uzyskana wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności z rachunku bankowego, lecz jest to kwota samodzielnie przelana na rachunek komornika przez dłużnika, a więc należna od niej opłata wynosi 15%. Istotnie bowiem jak wynika z wydruku przelewu przedłożonego przez dłużnika do skargi (k – 16 akt) oraz zapisów karty rozliczeniowej, kwota ta została przelana w dniu 8 listopada 2013 roku, a została zaksięgowana na rachunek komorniczy w dniu 12 listopada 2013 roku (karta rozliczeniowa akt Kmp 20/13). Natomiast postanowieniem z dnia 21 października 2013 roku (k 76 akt Kmp 20/13, doręczonym bankowi w dniu 28 października 2013 roku, komornik umorzył zajęcie rachunku bankowego dłużnika. Tak więc płatność został dokonana już po doręczeniu bankowi uchylenia zajęcia. Nadto z opisu przelewu nie wynika, że nastąpił on w wyniku zajęcia komorniczego co jest charakterystyczne dla pozostałych przelewów, których wydruki przedłożył dłużnik przy skardze (k – 15, 12, 10, 9) i co do których nie ma sporu, że następowały na skutek zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego i należna od nich opłata wynosi 8%.

Tak więc łączna opłata należna komornikowi w niniejszej sprawie winna wynieść 2 317,69 zł (411,56 zł + 1 106,13 zł + 800,- zł). Do powyższej kwoty należy doliczyć wydatki postępowania szczegółowo opisane przez komornika na kwotę 181,10 zł, które nie były przez strony kwestionowane.

Łącznie zatem koszty postępowania egzekucyjnego w sprawie należało ustalić na kwotę 2 498,79 zł i w tym zakresie, uwzględniając skargę na czynność komornika, należało zmienić punkt 1 jego postanowienia z dnia 15 stycznia 2014 roku.

Ponieważ wpłaty dokonane przez dłużnika przewyższają należne komornikowi koszty zachodziła podstawa do uchylenia pkt 2 postanowienia komornika (dot. pobrania brakującej części kosztów od dłużnika).

Poza kognicją Sądu rozstrzygającego niniejszą sprawę jest nakazywanie komornikowi jako organowi egzekucyjnemu dokonywania faktycznych wypłat środków. O ile komornik nie zwróci dłużnikowi nadpłaconej kwoty kosztów, dłużnikowi przysługuje prawo dochodzenia odpowiednich kwot w drodze odrębnego powództwa. W tym zatem zakresie skarga została oddalona.

O kosztach postępowania skargowego Sąd nie orzekał wobec braku takiego żądania zgłoszonego w skardze.

Za prawidłowe natomiast należy uznać stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie uchylenia na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. postanowienia z dnia 16 grudnia 2013 roku, albowiem z przyczyn opisanych powyżej postanowienie to wadliwie określało koszty postępowania, a kwota w nim wymieniona została objęta postanowieniem z dnia 15 stycznia 2014 roku. Dodać należy, że powyższe postanowienie narusza także regulację art. 108 § 1 k.p.c. W tym zakresie zażalenie zostało oddalone na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie, orzekając w punkcie I.

W punkcie III Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania zażaleniowego na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przyjmując, iż dłużnika należy potraktować jako wygrywającego postępowanie zażaleniowe w całości bowiem ostatecznie na skutek postępowania zażaleniowego jego żądanie zostało uwzględnione praktycznie w całości. W odpowiedzi na zażalenie dłużnik wniósł o przyznanie mu kosztów. Na koszty te składa się wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej – 60 zł obliczonej na podstawie § 11 ust. 1 pkt 8 w zw. z § 13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia (...)r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. (...)

(...)

(...)

1.  (...)

2.  (...)

-(...)

(...)

(...)

3.  (...)

4.  (...)