Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 28 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Karina Marczak

Sędziowie SO Sławomir Krajewski

SO Tomasz Szaj (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 maja 2014 roku w S.

sprawy ze skargi I. S.

przy udziale B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

na czynność komornika

na skutek zażalenia dłużniczki

na postanowienie Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 8 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt I Co 630/13

oddala zażalenie.

SSO Tomasz Szaj SSO Karina Marczak SSO Sławomir Krajewski

sygn. akt II Cz 692/14

UZASADNIENIE

Dłużniczka I. S. wniosła skargę na bezczynność komornika – brak udzielenia informacji o stanie zadłużenia i ściągniętej kwocie.

Postanowieniem z dnia 26 marca 2013 roku, Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim oddalił skargę oraz stwierdził brak podstaw do wydania zarządzeń na podstawie art. 759 § 2 k.p.c.

Po wydaniu postanowienia dłużniczka złożyła pismo, które zostało potraktowane jako zażalenie w sprawie.

Postanowieniem z dnia 8 października 2013 roku Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim odrzucił zażalenie I. S. z dnia 6 sierpnia 2013 roku. Uzasadniając to rozstrzygnięcie wskazał, że na zarządzenie przewodniczącego pismem z dnia 18 września 2013 roku I. S. została wezwana do złożenia oświadczenia jaki charakter prawny ma jej pismo z dnia 6 sierpnia 2013 roku, a w szczególności czy stanowi środek odwoławczy i jeśli tak, to Sąd zobowiązał ją do: wskazania zaskarżonego orzeczenia (daty wydania, przedmiotu rozstrzygnięcia), wskazania zarzutów i ich uzasadnienia, wskazania czy wnosi o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia wraz z podaniem zakresu zaskarżenia, złożenia odpisu pisma z dnia 6 sierpnia 2013 roku – w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia pisma.

Zobowiązanie to doręczono w dniu 20 września 2013 roku. W zakreślonym terminie I. S. złożyła pismo, na podstawie którego Sąd Rejonowy uznał, że pismo z dnia 6 sierpnia 2013 roku stanowiło zażalenie, przy czym pismo to stanowi zestawienie niechronologicznie podanych informacji i wyliczeń dokonanych przez I. S., z których nie sposób wywnioskować, które orzeczenie Sądu zaskarża. W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, że skarżąca nie wykonała zobowiązania Sądu z dnia 18 września 2013 roku. W konsekwencji na podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. odrzucił zażalenie.

Pismem z dnia 31 października 2013 roku, uznanym za zażalenie na powyższe postanowienie, dłużniczka wskazała, że jej prawem i obowiązkiem było złożyć upomnienie z dnia 6 sierpnia 2013 roku. Podała, że bank upomina się o zadłużenie 5 074,82 zł od listopada 2011 roku. Na wezwaniu z 19 października 2011 roku kwota wynosiła 5 710,73, zaś w 2012 roku do Prokuratury została podana na kwotę 3 674,47 zł, podobnie jak w postanowieniu w sprawie I Co 1444/12. Podniosła, że komornik nie odprowadza pieniędzy do banku. Wskazała, że bank odzyskał już 5 000,- zł i zostało jeszcze 710,35 zł. Wskazała, że nie wnosi o uchylenie czy zmianę, natomiast ma dowody na popełnienie przestępstwa. Wskazała, że (...) SA odzyskał zadłużenie w sierpniu 2013 roku. Zarzuciła, że została do komornika podana na kwotę 2 000,- zł więcej, wniosła o sprawdzenie dokumentacji oraz wydanie przez Sąd postanowienia o zakończeniu sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się bezzasadne.

Niezależnie od oceny czy braki formalne zażalenia dłużniczki na postanowienie Sądu z dnia 26 marca 2013 roku zostały uzupełnione w terminie, zauważyć należy, że na powyższe postanowienie, wydane w przedmiocie skargi na czynność komornika w przedmiocie braku udzielenia informacji o dokonanych spłatach i zadłużeniu dłużniczki, w ogóle nie przysługiwało zażalenie do Sądu II instancji.

Zgodnie z ogólną normą art. 394 § 1 k.p.c. oraz zgodnie z art. 767 ⁴ § 1 k.p.c. zażalenie na postanowienie Sądu wydawane w postępowaniu egzekucyjnym przysługuje co do czynności kończących postępowanie w sprawie oraz, na zasadzie wyjątku, w wypadkach wskazanych w ustawie (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia (...); postanowienie Sądu Najwyższego z dnia (...)uchwała Sądu Najwyższego z dnia (...) (...); postanowienie Sądu Najwyższego z dnia (...)niepubl.).

W księdze kodeksu postępowania cywilnego dotyczącej postępowania egzekucyjnego nie ma przepisu stanowiącego, że na postanowienie sądu wydane w przedmiocie skargi na czynność komornika w postaci udzielenia informacji czy też odmowy jej udzielenia bądź braku przysługuje zażalenie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że postanowienie wydane na skutek rozpoznania skargi na czynności komornika podlega zaskarżeniu, jeżeli kończy bądź zmierza do zakończenia postępowania egzekucyjnego (np. uchwała z dnia (...)r.,(...)w której Sąd Najwyższy uznał, że na postanowienie sądu rejonowego oddalające skargę na czynność komornika, polegającą na zajęciu ruchomości, nie przysługuje zażalenie). W niepublikowanym postanowieniu z dnia(...) (...)., (...) (...)Najwyższy stwierdził - podkreślając, że przyjęte w postępowaniu rozpoznawczym rozumienie pojęcia "orzeczenie kończące postępowanie w sprawie" wymaga w postępowaniu egzekucyjnym uwzględnienia specyfiki i charakteru tego postępowania - iż w sprawie egzekucyjnej orzeczeniem kończącym postępowanie jest nie tylko orzeczenie kończące postępowanie jako całość, ale także postanowienie sądu definitywnie zamykające samodzielną, zasadniczą część postępowania egzekucyjnego (np. postanowienie sądu drugiej instancji co do przybicia). W uchwale z dnia (...)Sąd Najwyższy wskazał, że na postanowienie sądu rejonowego oddalające skargę na czynność komornika polegającą na zajęciu świadczeń emerytalno-rentowych nie przysługuje zażalenie. W uzasadnieniu tej uchwały zostało wskazane, iż postanowienie sądu nie kończy postępowania w sprawie przez sam fakt oddalenia, lub odrzucenia skargi na czynność komornika, gdyż postępowanie w tym przedmiocie nie jest synonimem postępowania w sprawie egzekucyjnej. Dla zaskarżalności postanowienia miarodajne jest to, czy jego przedmiot i treść uprawnia do wniosku, że kończy ono postępowanie w sprawie egzekucyjnej.

W konsekwencji zażalenie dłużniczki podlegało odrzuceniu na podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. przy czym nie ze względu na nieusunięcie jego braków, lecz z uwagi na fakt, że dłużniczce nie przysługiwało.

W takim stanie rzeczy uznając, że zaskarżone orzeczenie odpowiadało prawu, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzeczono jak na wstępie.

(...)

(...)

ZARZĄDZENIE

1)  (...)

2)  (...)

(...)

-(...)

3)  (...)

4)  (...)

(...)