Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 19 czerwca 2013r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Dorota Gamrat-Kubeczak (spr.)

Sędziowie: SO Sławomir Krajewski

SO Violetta Osińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w dniu 19 czerwca 2013 r. w S.

sprawy z powództwa A. G.

przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

o zapłatę

na skutek zażalenia powódki na pkt 2 postanowienia Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 06 listopada 2012 r. Sygn. akt I C 173/08

1.  oddala zażalenie;

2.  zasądza od powódki A. G. na rzecz pozwanej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

Sygn. akt II Cz 409/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Goleniowie umorzył postępowanie w sprawie (pkt. I); zasądził od powódki A. G. na rzecz pozwanej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 2.417 zł (dwóch tysięcy czterystu siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt. II). W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, iż pismem z dnia 20 września 2012 r. pełnomocnik powódki poinformował Sąd o złożonym przez swoją mocodawczynię oświadczeniu o cofnięciu powództwa. Pismem z dnia 08 października 2012 r. powódka cofnęła pozew i zrzekła się roszczenia. Pismem z dnia 15 października 2012 r. pełnomocnik pozwanej wniósł o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zdaniem Sądu Rejonowego skoro pełnomocnik wniósł w terminie o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego jako stronie wygrywającej postępowanie należało przyznać koszty procesu.

Zażalenie na powyższe postanowienie w zakresie punktu 2 wywiodła powódka wskazując, iż wniosek o przyznaniu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych złożony został po upływie dwutygodniowego terminu. Pozwana złożyła wniosek 15 października 2012 r., kiedy w ocenie powódki termin do złożenia wniosku upłynął 05 października 2012 r. bowiem oświadczenie o cofnięciu pozwu zostało pozwanej doręczone w dniu 21 września 2012r. Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o oddalenie wniosku pozwanej o zasądzenie kosztów procesu oraz o zasądzenie od pozwanego na rzec powódki kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.

Pozwana w odpowiedzi na zażalenie wniosła o oddalenie zażalenia i wniosków w nim zawartych w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy wskazał, co następuje:

Zażalenie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

§ 2. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego.

§ 3. W razie cofnięcia pozwu poza rozprawą przewodniczący odwołuje wyznaczoną rozprawę i o cofnięciu zawiadamia pozwanego, który może w terminie dwutygodniowym złożyć sądowi wniosek o przyznanie kosztów. Gdy skuteczność cofnięcia pozwu zależy od zgody pozwanego, niezłożenie przez niego oświadczenia w tym przedmiocie w powyższym terminie uważa się za wyrażenie zgody.

§ 4. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Za prawidłowe należy uznać rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego co do kosztów postępowania. Zgodnie z treścią art. 108 k.p.c. sąd rozstrzyga o kosztach sądowych w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. W myśl art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i swej obrony. Przyjmuje się, iż w odniesieniu do odpowiedzialności z tytułu kosztów procesu, cofnięcie pozwu traktowane jest jako przegranie sprawy.

Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu I instancji w zakresie zachowania terminu do złożenia wniosku o zasądzenie kosztów postępowania przez pozwaną. W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż cofnięcie powództwa bez zrzeczenia się roszczenia w piśmie z dnia 10 września 2012 r. nie wywołało żadnych skutków prawnych, gdyż do skutecznego cofnięcia powództwa bez zrzeczenia się roszczenia po rozpoczęciu rozprawy niezbędna jest zgoda pozwanego. Pozwana ustosunkowując się do oświadczenia powódki w przedmiocie cofnięcia powództwa bez zrzeczenia się roszczenia na rozprawie dnia 02 października 2012 r. nie wyraziła zgody. A zatem pozwana nie musiała składać wniosku o przyznanie kosztów procesu, o którym mowa w art. 203 § 3 k.p.c., albowiem pozostawała w słusznym przekonaniu, iż postępowanie nie podlega umorzeniu mimo wniosku strony powodowej. Dopiero w piśmie powódki z dnia 08 października nastąpiło cofnięcie powództwa wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, tak więc dwutygodniowy termin na złożenie wniosku o przyznanie na rzecz pozwanej kosztów procesu zaczął biec od doręczenia pozwanej tego pisma. W związku z powyższym wniosek o przyznanie kosztów postępowania na rzecz pozwanej wniesiony w dniu 17 października 2012 r. został złożony z zachowaniem dwutygodniowego terminu.

W ocenie Sądu Odwoławczego chybione są także argumenty powódki w zakresie sprzeczności zaskarżonego postanowienia z przepisami art. 101 k.p.c. i 103 k.p.c. Sąd Odwoławczy w całej rozciągłości podziela pogląd Sądu Rejonowego, który słusznie wskazał, iż z samego faktu, że strona pozwana dopiero w toku postępowania przed Sądem I instancji wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia służebności nie można wywodzić, iż dała powody do wytoczenia powództwa. Nie sposób bowiem faktu zainicjowania postępowania o stwierdzenie zasiedzenia dopiero po wytoczeniu powództwa o zapłatę, wywodzić „niesumienne lub oczywiście niewłaściwe postępowanie”. Strona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, jak to ma miejsce w przypadku powódki, winna zawsze liczyć się z możliwością złożenia wniosku o zasiedzenie i przewidywać wpływ tych działań na wytoczone przez nią postępowanie. Warto podkreślić, iż złożenie wniosku o zasiedzenie o tyle było prawdopodobne, że - co celnie podniósł Sąd Rejonowy - pozwana wskazywała powódce przed procesem, iż jej żądanie uznaje za nieuzasadnione z uwagi na fakt wybudowania linii energetycznej w 1977 r., a zatem wysoko prawdopodobnym winno być dla strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika, iż odpowiedzią na pozew o zapłatę będzie wniosek o stwierdzenie zasiedzenia.

Mając na uwadze powyższe na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 i § 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. nr 163 poz. 1349).

Z:

1.  odnotować i zakreślić,

2.  odpis doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  do zbioru,

4.  akta zwrócić do SR.