Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mariola Wojtkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2014 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Zakładów Usługowo- (...) (...)w likwidacji w S.

przeciwko L. S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 4 października 2013r., sygn. akt III C 1482/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego L. S. na rzecz powódki Zakładów Usługowo- (...) (...) w likwidacji w S. kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 października 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w pkt I zasądził od pozwanego L. S. na rzecz powódki Zakładów Usługowo – (...) Spółdzielni Pracy w likwidacji w S. kwotę 587,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot: - 293,76 zł od dnia 16 lutego 2012 r. do dnia zapłaty, - 293,76 zł od dnia 16 marca 2012 r. do dnia zapłaty. W pkt zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie to Sąd wydał w oparciu o następujący stan faktyczny:

Zakłady Usługowo – (...) Spółdzielnia Pracy w S. (od dnia 23 sierpnia 2013 roku w likwidacji) była wieloletnim dzierżawcą gruntu leśnego oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako część działki nr (...) w obrębie ewidencyjnym R. L., gmina S., położonego przy Jeziorze B.. Na gruncie tym zlokalizowany jest ośrodek wypoczynkowy. Na terenie ośrodka posadowione są domki kempingowe, niezwiązane trwale z gruntem.

Ostatnią umowę dzierżawy z Nadleśnictwem G. Zakłady Usługowo – (...) Spółdzielnia Pracy w S. zawarła w dniu 18 lutego 2011 roku na okres do dnia 31 grudnia 2011 roku, z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 2011 roku. Zgodnie z treścią tej umowy dzierżawca zobowiązany był zwrócić wydzierżawiającemu przedmiot dzierżawy w terminie 3 miesięcy licząc od dnia rozwiązania umowy. Do dnia 31 grudnia 2011 roku Nadleśnictwo G. nie podjęło decyzji w sprawie zawarcia z Zakładami Usługowo – (...) Spółdzielnią Pracy w S. umowy dzierżawy na kolejny okres. Po tym dniu Nadleśnictwo w dalszym ciągu zastanawiało się nad tym jaką decyzję podjąć w sprawie dalszego udostępniania gruntów zajętych pod ośrodek wypoczynkowy i organizowało w tym celu spotkania, w których brali udział zarówno przedstawiciele Spółdzielni jak i Stowarzyszenia (...) w S., które zostało zawiązane przez właścicieli domków w maju 2011 roku. Dopiero w piśmie z dnia 15 marca 2012 roku Nadleśnictwo G. poinformowało Zakłady Usługowo – (...) Spółdzielnię Pracy w S. o tym, że w związku z niedotrzymaniem przez nią warunków umowy z dnia 18 lutego
2011 roku, nakładającej na dzierżawcę obowiązek uzyskania decyzji w sprawie wyłączenia dzierżawionych gruntów z produkcji leśnej, nie zawrze z nią jednak umowy dzierżawy na kolejny okres. Termin przekazania gruntu wydzierżawiającemu został wyznaczony na dzień 30 kwietnia 2012 roku. Do 31 marca 2012 roku Spółdzielnia administrowała terenem ośrodka w taki sam sposób jak w latach poprzednich.

W kwietniu 2012 roku Nadleśnictwo G. zawarło umowę dzierżawy gruntu ze Stowarzyszeniem (...) w S. z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 2012 roku.

Właścicielem jednego z domków kempingowych posadowionych na terenie wyżej wskazanego ośrodka wypoczynkowego jest L. S..

W dniu 2 stycznia 1997 roku Zakłady Usługowo – (...) Spółdzielnia Pracy w S. zawarły z L. S. jako właścicielem domku nr (...) umowę, na podstawie której w par. 1 zobowiązała się do regulowania należności z tytułu utrzymania terenu, płacenia należnych podatków, utrzymania urządzeń technicznych i obiektów o charakterze ogólnym w należytym stanie oraz wszelkich innych czynności związanych z eksploatacją Ośrodka (...), za wyjątkiem czynności, które należą do właściciela domku (remonty własnego domku, utrzymanie czystości wokół niego), a L. S. przyjął na siebie zobowiązanie do partycypowania w kosztach utrzymania Ośrodka (...) określonych w par. 1 umowy, proporcjonalnie do ilości (metrażu) posiadanych domków kempingowych, bez względu na stopień wykorzystania domku lub wyłączenia go z eksploatacji (par. 2 ust. 1 i 2 umowy).

W par. 3 umowy właściciel domku zobowiązał się do regulowania zaliczki na domek, z góry, do 15. dnia każdego miesiąca, zgodnie z wykazem opłat określonych w preliminarzu wydatków sporządzanym na każdy rok kalendarzowy oraz do uiszczania dodatkowych opłat na remonty i inwestycje rozliczane odrębnie (poza preliminarzem).

Umowa została zawarta na czas nieokreślony (par. 7 ust. 1 umowy). Każdej ze stron przyznane zostało prawo rozwiązania umowy za trzymiesięcznym wypowiedzeniem, z tym zastrzeżeniem, że dysponent mógł rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym w przypadku naruszenia przez właściciel domku warunków umowy lub regulaminu (par. 7 ust. 2 i 3 umowy).

Od 2005 roku Zakłady (...) Spółdzielnia Pracy w S. zaprzestała opracowywania preliminarzy. Od tej chwili właściciele domków uiszczali na poczet wynagrodzenia Spółdzielni za utrzymanie Ośrodka opłatę w wysokości ustalanej przez Spółdzielnię. O podwyższeniu opłaty Spółdzielnia zawiadamiała właścicieli domków doręczając im fakturę VAT na wyższą kwotę. Taka zasada uiszczania opłat została przez właścicieli domków zaakceptowana. L. S. uiszczał opłaty w pełnej wysokości, w tym w okresie od stycznia 2011 roku do stycznia 2012 roku w kwocie po 293,76 zł miesięcznie. W styczniu 2012 roku Spółdzielnia zaprzestała wystawiania faktur VAT. Pomimo zaniechania przez Spółdzielnię wystawiania faktur VAT część właścicieli domków uiściła opłaty za okres od stycznia do marca 2012 roku w dotychczasowej wysokości wynikającej z ostatniej faktury VAT. L. S. nie zwracał się do Spółdzielni o wyjaśnienie przyczyny niedoręczenia mu faktur VAT za luty i marzec 2012 roku. Nie uiścił też opłat za ten okres.

W piśmie z dnia 7 marca 2012 roku Zakłady Usługowo – (...) Spółdzielnia Pracy w S. oświadczyła, że w związku z nieuregulowaniem zobowiązań z tytułu opłat określonych w par. 2 umowy, rozwiązuje z nim umowę bez wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 marca 2012 roku.

Zakłady Usługowo – (...) Spółdzielnia Pracy w S. miała zawarte z dostawcami mediów umowy na dostawę energii elektrycznej do Ośrodka (...) w B., o wywóz odpadów komunalnych z Ośrodka i o zaopatrzenie w wodę Ośrodka. Z J. S. łączyła ją również umowa o dozorowanie Ośrodka, na podstawie której w dniu 31 stycznia 2012 roku i 29 lutego 2012 roku wystawił on jej rachunki na kwoty po 2 400 zł. Portiernia, w której przebywał dozorca była zimą ogrzewana. Na terenie Ośrodka nie były przeprowadzane przez Spółdzielnię gruntowne remonty, a obiekty wykonane jeszcze w okresie zagospodarowania terenu Ośrodka nie były zastępowane nowymi. Na terenie Ośrodka znajdowały się latarnie, były łazienki z natryskami i toalety. Awarie oświetlenia były przez Spółdzielnię usuwane. W sezonie w łazienkach i toaletach była bieżąca woda, poza sezonem zawory były zamykane. Sanitariaty w sezonie były utrzymywane w czystości. W sezonie na terenie Ośrodka była osoba sprzątająca i przycinająca trawę. Co roku Spółdzielnia odmalowywała sanitariaty.

L. S. jako członek Stowarzyszenia (...)w S. uiścił za okres od stycznia do kwietnia 2012 roku składki członkowskie w łącznej kwocie 800 zł z przeznaczeniem na funkcjonowanie ośrodka wypoczynkowego, w tym m.in. na energię, wywóz nieczystości, ochronę, wynagrodzenie dla gospodarza obiektu, prace konserwatorskie, odkomarzanie, zakup detergentów. Ze składek tych Stowarzyszenie opłaciło czynsz dzierżawny dla Nadleśnictwa G. i podatek leśny za 2012 rok.

W dniu 23 kwietnia 2012 roku Zakłady Usługowo – (...) Spółdzielnia Pracy w S. wysłała do L. S. wezwanie do zapłaty należności wynikających z umowy z dnia 2 stycznia 1997 roku za miesiąc luty 2012 roku w kwocie 293,76 zł i za miesiąc marzec w kwocie 293,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie wynoszącymi na dzień 23 kwietnia 2012 roku 11,19 zł, w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego bez ponownego wezwania do zapłaty.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo okazało się uzasadnione.

Sąd I instancji uznał, iż powódka wywodziła swoje roszczenie z umowy z dnia 2 stycznia 1997 roku łączącej ją z pozwanym, która zgodnie z jej twierdzeniem została w późniejszym okresie przez strony zmieniona w części co do par. 2 i 3 w zakresie dotyczącym sposobu ustalania opłat na poczet kosztów utrzymania ośrodka. Sąd I instancji dał wiarę tym zeznaniom, albowiem znajdują one potwierdzenie zarówno w zeznaniach B. W. jak i w zeznaniach M. P., który podał, że od chwili zawarcia umowy z powódką, co miało miejsce około 5 lat temu, powódka nie opracowywała preliminarza wydatków, a o wysokości opłat oraz o ich podwyższeniu, informowała go poprzez doręczenie faktury VAT. O tym, iż ten nowy sposób ustalania wysokości opłat, inny od sposobu określonego w umowie z dnia 2 stycznia 1997 roku oraz sama wysokość opłat ustalonych przez powódkę były przez pozwanego akceptowane świadczy, według oceny Sądu I instancji, ta część zeznań pozwanego, w których podał on, że nie miał podstaw ku temu, by z powodu braku preliminarza wydatków nie płacić czynszu w kolejnych latach. Ponadto, jak wynika z zestawienia wpłat dokonanych przez pozwanego, pozwany we wszystkich miesiącach 2011 roku uiszczał opłaty w pełnej wysokości. Opłatę w kwocie 293,76 zł uiścił też, jak wynika z jego zeznań, w styczniu 2012 roku. Powyższe, w ocenie Sądu I instancji, świadczy niewątpliwie o tym, że w sposób dorozumiany doszło między stronami do zmiany umowy z dnia 2 stycznia 1997 roku w zakresie dotyczącym sposobu ustalania opłat na poczet kosztów utrzymania ośrodka oraz ustalenia wysokości tej opłaty począwszy od stycznia 2011 roku na kwotę 293,76 zł. Sąd I instancji uznał, iż z zasad doświadczenia życiowego wynika bowiem, że osoba, która nie wyraża woli na zmianę warunków umowy dąży w pierwszej kolejności do wyjaśnienia z drugą stroną przyczyny zmiany dokonanych uprzednio ustaleń, przedstawia swoje stanowisko, a następnie w przypadku braku porozumienia dąży do rozwiązania umowy. Podobnie w przypadku nieakceptowania wysokości opłaty ustalonej przez drugą stronę umowy, informuje o tym niezwłocznie przedstawiając swoje stanowisko. Tymczasem pozwany wyjaśniając w swoich zeznaniach dlaczego nie zapłacił powódce należności za luty i marzec 2012 roku podał, że nie uczynił tego dlatego, że po pierwsze nie dostał faktury VAT, a po drugie nie rozumiał dlaczego miałby płacić kwotę z VAT-em skoro powódka faktury VAT mu nie wystawiła.

Sąd I instancji stwierdził, że obowiązek wystawiania faktur VAT nie wynika także z przepisów ustawowych. Katalog czynności dokumentowanych fakturami określony został w art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity – Dz.U. z 2011, Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zgodnie z którym faktura dokumentuje dokonanie sprzedaży. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży, należy przez to rozumieć odpłatną dostawę towarów na terenie kraju, odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Wyjątek od zasady, że podatnik VAT zobowiązany jest do wystawiania faktur, wynika z art. 106 ust. 4 powołanej ustawy. Ma on zastosowanie w sytuacji, gdy czynności opodatkowane są świadczone na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Przepis ten dotyczy braku obowiązku wystawiania faktur dla osób fizycznych, które – tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie w przypadku pozwanego – w odniesieniu do konkretnej czynności opodatkowanej występują w charakterze osób nieprowadzących działalności gospodarczej. Brak obowiązku wystawienia faktury występuje zatem w każdym przypadku, gdy nabywcą jest osoba fizyczna, która w odniesieniu do danych towarów lub usług nie działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, choćby tak w ogóle prowadziła ona działalność gospodarczą. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury. Sąd I instancji ustalił, że takiego żądania pozwany jednak powódce nie zgłosił. Fakt zaniechania przez powódkę wystawiania faktur VAT w okresie od stycznia do marca 2012 roku nie mógł zatem zwolnić pozwanego z obowiązku uiszczenia na rzecz powódki opłat za świadczone przez nią usługi.

W ocenie Sądu I instancji brak jest podstaw do przyjęcia, że łącząca strony umowy przestała obowiązywać w momencie utraty przez powódkę statusu dzierżawcy terenu zajętego na potrzeby Ośrodka (...). Powódka także po dniu 31 grudnia 2011 roku władała gruntem będącym przedmiotem umowy dzierżawy z dnia 18 lutego 2011 a w konsekwencji miała zapewnioną możliwość wykonywania umowy łączącej ją z pozwanym. Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w piśmie Nadleśnictwa G. do powódki z dnia 15 marca 2012 roku, którego treść nie była przez pozwanego kwestionowana. Brak jest jakichkolwiek podstaw do takiej interpretacji umowy z dnia 2 stycznia 1997 roku, z której wynikałoby, iż w przypadku wygaśnięcia umowy dzierżawy, przestałaby obowiązywać umowa stron. Gdyby taka była intencja stron, umowa nie zostałaby zawarta na czas nieoznaczony.

W par. 1 umowy z dnia 2 stycznia 1997 roku powódka przyjęła na siebie obowiązek regulowania należności z tytułu utrzymania terenu, płacenia należnych podatków, utrzymania urządzeń technicznych i obiektów o charakterze ogólnym w należytym stanie oraz wszelkich innych czynności związanych z eksploatacją Ośrodka (...), za wyjątkiem czynności, które należą do właściciela domku (remonty własnego domku, utrzymanie czystości wokół niego), a L. S. – uwzględniając zmienioną per facta concludentia ­treść umowy – przyjął na siebie zobowiązanie do uiszczania ryczałtowych opłat miesięcznych za wykonywane przez powódkę czynności. Sąd I instancji uznał, iż łączącą strony umowę należy zakwalifikować jako umowę o świadczenie usług, do której na podstawie art. 750 kc znajdują odpowiednio zastosowanie przepisy o zleceniu.

Sąd I instancji stwierdził, że wygaśnięcie umowy z dnia 18 lutego 2011 roku nie uniemożliwiało powódce wywiązywania się z umowy zawartej z pozwanym. Umowa dzierżawy na kolejny okres została bowiem zawarta ze Stowarzyszeniem z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2012 roku dopiero w kwietniu 2012 roku. Pozwany we wcześniejszych latach nie kwestionował prawa powódki do domagania się opłat za okres pomiędzy wygaśnięciem danej umowy dzierżawy a zawarciem kolejnej z mocą wsteczną od dnia następnego po wygaśnięciu poprzedniej.

Do dnia 31 marca 2012 roku powódka, faktycznie władała terenem ośrodka i była w stanie wywiązać się z ciążących na niej z mocy umowy z pozwanym obowiązków. W spornym okresie ośrodkiem faktycznie administrowała powódka i ponosiła z tego tytułu określone koszty. Członkowie Stowarzyszenia byli świadomi tego, że to powódka w dalszym ciągu pełni obowiązki administratora terenu i do niej należy zwracać się w sprawach dotyczących między innymi oświetlenia terenu.

W świetle powyższego, Sąd I instancji uznał, że brak jest podstaw do przyjęcia, że powódka w okresie od stycznia do marca 2012 roku nie wykonywała umowy. Powódka nie tylko wywiązywała się z umowy w zakresie nakładającym na nią obowiązek regulowania należności z tytułu utrzymania terenu (czynsz z tytułu umowy dzierżawy) i płacenia należnych podatków (podatek leśny), ale także wykonywała konieczne bieżące prace.

W ocenie Sądu I instancji zarzut niewykazania wysokości należności dochodzonej pozwem okazał się nieuzasadniony. Strony umowy bowiem w 2005 roku system rozliczania kosztów utrzymania ośrodka na podstawie preliminarza wydatków na ryczałtowy system ustalania opłaty za wykonywane przez powódkę na podstawie umowy czynności. Od stycznia 2011 roku opłata ta została ustalona przez powódkę na kwotę
293,76 zł i jej wysokość została przez pozwanego zaakceptowana. W tej sytuacji o niewykazaniu wysokości należnej powódce opłaty za miesiące luty i marzec 2012 roku nie może być mowy.

Sąd I instancji dopuścił dowody z dokumentów załączonych przez powódkę do pisma z dnia 16 stycznia 2013 roku, albowiem ich uwzględnienie nie spowodowało zwłoki w postępowaniu i tym samym brak było podstaw do ich pominięcia na podstawie art. 207 par. 6 kpc. Ponadto pismo z dnia 16 stycznia 2013 roku zawierające wyłącznie wnioski o przeprowadzenie dowodów mogło być złożone nawet bez wydanego przez Sąd I instancji uprzednio lub następczo postanowienia o zezwoleniu na jego złożenie.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu I instancji w całości i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa za postępowanie przed Sądem I instancji oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed sądem odwoławczym. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 207 § 6 k.p.c. poprzez dopuszczenie przez Sąd dowodów z dokumentów dołączonych do pisma powódki z dnia 14 stycznia 2013 r. w sytuacji gdy strona powodowa miała obowiązek je naprowadzić już w piśmie inicjującym postępowanie, oraz art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę dowodów. Nadto zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 6 k.c. poprzez uznanie, iż powódka wykazała dochodzone pozwem roszczenie co do zasady i wysokości.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż nie ma podstaw do uznania, że między stronami procesu doszło do zmiany umowy w sposób dorozumiany. Skarżący uważa, iż powódka miała obowiązek wystawienia faktury VAT za miesiąc luty i marzec. W ocenie skarżącego powódka nie udowodniła, w sposób nie budzący wątpliwości, zasady i wysokości dochodzonego roszczenia. Strona apelująca podnosi, iż Sąd I instancji nie dostrzegł braków w materiale dowodowym i nie skupił uwagi na tym w jaki sposób powódka ustaliła kwotę dochodzoną pozwem i dlaczego domaga się od pozwanego zapłaty kwoty uwzględniającej podatek VAT.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna.

Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał materiał dowodowy i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Odwoławczy w całości podziela, akceptując również ocenę prawną przedstawioną przez Sąd I instancji.

Słusznie Sąd I instancji uznał, iż powódka swoje roszczenie oparła o umowę z dnia 2 stycznia 1997 roku, która zgodnie z jej twierdzeniem została w późniejszym okresie przez strony zmieniona w części, co do par. 2 i 3 w zakresie dotyczącym sposobu ustalania opłat na poczet kosztów utrzymania ośrodka. W wyniku zmiany powód ustalał opłaty za świadczone przez powódkę usługi w sposób ryczałtowy oraz zawiadamiał o wysokości tej opłaty, a następnie o jej podwyższeniu, poprzez doręczenie właścicielowi domku faktury VAT na wyższą kwotę. Rzeczywiście w umowie z dnia 2 stycznia 1997r nie przewidziano takich rozwiązań. Nie oznacza to, że zgodne zachowanie stron, powtarzane nie mogło doprowadzić do ukształtowania stosunku prawnego w inny sposób. Dlatego też prawidłowo przyjął Sąd I instancji, że skoro pozwany nie kwestionował powyższej zmiany i uiszczał opłaty, to w sposób dorozumiany wyraził zgodzę na ryczałtowe opłaty po doręczeniu zawiadomienia. Wobec tego Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd I instancji, uznaje, że strony były związane umową z dnia 2 stycznia 1997 roku z uwzględnieniem powyższych zmian. Zasadne było również zakwalifikowanie powyższej umowy jako umowę o świadczenie usług, do której na podstawie art. 750 k.c. znajdują odpowiednio zastosowanie przepisy o zleceniu.

Sąd Okręgowy nie stwierdza podstaw do uwzględniania zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. gdyż w ocenie Sądu Okręgowego ocena i rozstrzygnięcie Sądu I instancji nie jest sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania. Sąd I instancji w sposób wystarczający uzasadnił swoje stanowisko i wyjaśnił na czym oparł rozstrzygnięcie. Prawidłowo ustalił też stan faktyczny będący podstawą wydania wyroku. W tym miejscu należy przywołać wyrok Sądu Apelacyjnego we (...) z dnia 31 lipca 2013 r. (I ACa (...)/13): Postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. Osoba skarżąca może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. W ocenie Sąd Okręgowego strona apelująca takich argumentów nie użyła powtarzając tylko swoje wcześniejsze stanowisko.

Odnosząc się do zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie poprzez uznanie, że powódka z jednej strony nie miała obowiązku wystawienia faktury VAT a z drugiej natomiast, iż pozwany powinien zapłacić na rzecz powódki kwotę uwzględniającą podatek VAT, Sąd Okręgowy stwierdza, iż zarzut ten jest bezzasadny. Jeżeli chodzi o obowiązek wystawiania faktury VAT to trafnie Sąd I instancji stwierdził, że zastosowanie znajdzie art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług wedle, którego faktura dokumentuje dokonanie sprzedaży. Zgodnie zaś z art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży, należy przez to rozumieć m.in.: odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 106 ust. 4 powyższej ustawy kreuje wyjątek w takiej postaci, iż podatnik VAT nie jest zobowiązany do wystawiania faktur w sytuacji, gdy czynności są świadczone na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury. Wobec faktu, iż pozwany takiego żądania nie zgłosił powódka nie była zobowiązana dokonać takiej czynności.

W odniesieniu do naruszenia prawa procesowego zarzucanego przez pozwanego tj. art. 207 § 6 k.p.c. stwierdzić należy, iż Sąd I instancji nie naruszył tego przepisu. Zgodnie z powyższym przepisem Sąd powinien pominąć spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż uwzględnienie tych dowodów nie doprowadzi do zwłoki w rozpoznawaniu niniejszej sprawy. Ponadto w ocenie Sąd Okręgowego zasadne jest uznanie, iż strona powodowa nie mogła tych środków dowodowych przedstawić wcześniej ze względu na fakt, iż twierdzenie pozwanego kwestionujące administrowanie ośrodkiem przez powódkę w I kwartale 2012 r. zostały zgłoszone dopiero w odpowiedzi na pozew.

Nieuzasadniony jest również zarzut naruszenia art. 6 k.c. poprzez uznanie, że powódka wykazała dochodzone pozwem roszczenie co do zasady i wysokości. Zgodnie z tym przepisem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z tego faktu wywodzi skutki prawne. Nie ulega wątpliwości, iż w rozpoznawanej sprawie obowiązek ten obciążał powódkę. W ocenie Sąd Okręgowego powódka wykazała roszczenie, którego dochodziła zarówno jeżeli chodzi o jego zasadności jaki i wysokość. Twierdzenia powódki znalazły odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym. Przede wszystkim Sąd I instancji właściwie ustalił, iż po 31 grudnia 2011 r. powódka w dalszym ciągu faktycznie władała terenem ośrodka i była w stanie wywiązać się z ciążących na niej z mocy umowy z pozwanym obowiązków. W związku z tym pozwany również powinien spełniać swoje zobowiązanie w postaci uiszczania comiesięcznej opłaty, w tym przypadku za miesiąc luty oraz marzec. Okoliczności te potwierdziły również pisma skierowane do powódki, z których jasno wynikało, iż jest przez ich nadawców traktowana jako podmiot władający przedmiotowym obiektem. Również wysokość żądanej kwoty została udokumentowana przez powódkę w wystarczający sposób. Pamiętać należy, że tożsama wysokość opłaty za styczeń nie było przez pozwanego kwestionowana. Wręcz przeciwnie pozwany uiścił należność. Postępowanie niniejsze jest postępowaniem uproszczonym. Złagodzone są w nim rygory dowodzenia. Wynika to z treści przepisu art. 505 ⁶ § 3 k.p.c. zgodnie, z którym jeżeli sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Prawidłowo więc Sąd I instancji ustalił kwotę należną powódce wedle własnej oceny opierając się na wszelkich okolicznościach sprawy i przyjmując, iż zasadne będzie określenie tej kwoty na poziomie na jakim dotychczas uiszczane były opłaty. Jest to kwota tożsama z tą widniejącą na fakturach VAT.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji orzeczenia.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Stroną przegrywającą spór w postępowaniu apelacyjnym jest w całości pozwany i to on winien ponieść koszty tego postępowania powstałe po stronie powoda. Kwota 90 zł została ustalona na podstawie § 6 pkt 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.