Treść orzeczenia II Ca 524/14 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

II Ca 524/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Szczecinie z 2014-12-08

Sygn. akt II Ca 524/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Violetta Osińska

Sędziowie:

SO Małgorzata Grzesik

SO Tomasz Szaj (spr.)

Protokolant:

st. sekr. sąd. Dorota Szlachta

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2014 roku w S.

sprawy z powództwa J. N.

przeciwko Gminie M. S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 14 lutego 2014 r., sygn. akt I C 1744/10

I. oddala apelację;

II. zasądza od powoda J. N. na rzecz pozwanej Gminy M. S. kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

III. przyznaje radcy prawnemu N. M. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 1.476 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt II Ca 524/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2014 r., sygn. akt I C 1744/10 Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie:

I. zasądził od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powoda J. N. kwotę 5.410,59 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi w stosunku rocznym od następujących kwot: od kwoty 756 zł od dnia 6 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, od kwoty 2.948 zł od dnia 6 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.489,59 zł od dnia 27 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 217 zł od dnia 20 lipca 2010 r. do dnia zapłaty;

II. w pozostałym zakresie powództwo oddalił;

III. zasądził od powoda J. N. na rzecz pozwanej Gminy M. S. kwotę 1.597,20 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV. nakazał ściągnąć z roszenia zasądzonego na rzecz powoda J. N. w punkcie I. wyroku na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 1.565,70 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

V. nakazał pobrać od pozwanej Gminy M. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 276,30 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

VI. przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie na rzecz radcy prawnego N. M. kwotę 2.952 zł, w tym podatek od towarów i usług (...), tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi J. N. z urzędu.

Powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Powód J. N. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) Usługi (...). Przedmiotem wykonywanej działalności gospodarczej przez powoda było między innymi remontowanie lokali mieszkalnych. W dniu 4 marca 2009 r. pomiędzy J. N. a Gminą M. S. została zawarta umowa nr (...) o roboty remontowe. W § 1 umowy strony określiły przedmiot umowy – wykonanie remontu lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w S., a szczegółowy opis przedmiotu umowy i zakres rzeczowy robót miały zawierać oferta cenowa i kosztorys ofertowy stanowiące załączniki do umowy. Termin rozpoczęcia robót ustalono na dzień 6 marca 2009 r., a termin zakończenia robót wraz z dokonanym odbiorem potwierdzonym protokołem ustalono na dzień 21 kwietnia 2009 r. W § 5 umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla powoda za wykonanie prac w wysokości 22.000 zł brutto. Rozliczenie wykonawcy za przedmiot umowy miało nastąpić fakturą końcową po zakończeniu i odbiorze robót przez zmawiającego. Zamawiający zobowiązał się do zapłaty faktury za przedmiot umowy w terminie 14 dni od daty jej dostarczenia do siedziby zamawiającego. Zgodnie z kosztorysem ofertowym wykonanym przez powoda i stanowiącym załącznik do umowy pod pozycją 32 kosztorysu powód wskazał demontaż i montaż okien w każdym pomieszczeniu. Pozycja ta stanowiła kwotę 6.683 zł 73 gr w kosztorysie. Pismem z dnia 20 kwietnia 2009 r., złożonym pozwanej w dniu 21 kwietnia 2009 r., powód zgłosił gotowość odbioru końcowego wykonanych prac remontowych w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w S.. W dniu 7 maja 2009 r. pozwana przystąpiła do odbioru robót w w/w lokalu mieszkalnym, jednak odbioru nie dokonano z uwagi na brak wymiany czterech okien w lokalu mieszkalnym. Pismem z dnia 11 maja 2009 r. pozwana poinformowała powoda, że zgodnie z kosztorysem ofertowym stanowiącym załącznik do umowy powód jest zobowiązany do demontażu i montażu nowych okien z PCV w lokalu przy ulicy (...) w S., jednakże prace te nie zostały wykonane i z tego powodu nie nastąpi spisanie końcowego protokołu odbioru robót. Pozwana wezwała powoda do wykonania tych robót i ponownego pisemnego zgłoszenia remontu mieszkania do odbioru. W dniu 12 maja 2009 r. pracownicy pozwanej J. D. i I. P. sporządzili notatkę służbową ze spotkania z powodem, z której wynikało, że powód nie wymienił wszystkich okien w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w S.. W dniu 28 maja 2009 r. pozwana dokonała odbioru robót wykonanych przez powoda w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w S.. W dniu 29 maja 2009 r. pozwana zapłaciła powodowi z tytułu wykonania umowy nr (...) o roboty remontowe wynagrodzenie zgodnie z umową w wysokości 22.000 zł. W lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w S. w pracach wykonanych przez powoda pojawiły się wady. Strony pozostawały w sporze co do tych wad. Pozwana wzywała powoda do usunięcia wad, wyznaczając w tym celu termin usunięcia wad, a pismem z dnia 8 października 2010 r. obciążyła powoda karą umowną za zwłokę w usunięciu wad w okresie gwarancyjnym na podstawie § 9 ust. 3 umowy w wysokości 10.780 zł. W dniu 7 stycznia 2010 r. pomiędzy J. N. a Gminą M. S. została zawarta umowa nr (...) o roboty remontowe. W § 1 umowy strony określiły przedmiot umowy – wykonanie remontu lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w S., a szczegółowy opis przedmiotu umowy i zakres rzeczowy robót miały zawierać oferta cenowa i kosztorys ofertowy stanowiące załączniki do umowy. Termin zakończenia robót wraz z dokonanym odbiorem potwierdzonym protokołem ustalono na dzień 26 lutego 2010 r. W § 5 umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla powoda za wykonanie prac w wysokości 10.800 zł brutto. Rozliczenie wykonawcy za przedmiot umowy miało nastąpić fakturą końcową po zakończeniu i odbiorze robót przez zmawiającego. Zamawiający zobowiązał się do zapłaty faktury za przedmiot umowy w terminie 14 dni od daty jej dostarczenia do siedziby zamawiającego. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 umowy wykonawca zobowiązał się do zapłaty zamawiającemu kary umownej z tytułu zwłoki w wykonaniu przedmiotu umowy w wysokości 1 % wynagrodzenia określonego w umowie za każdy dzień zwłoki. W dniu 11 stycznia 2010 r. pomiędzy J. N. a Gminą M. S. została zawarta umowa nr (...) o roboty remontowe. W § 1 umowy strony określiły przedmiot umowy – wykonanie remontu lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w S., a szczegółowy opis przedmiotu umowy i zakres rzeczowy robót miały zawierać oferta cenowa i kosztorys ofertowy stanowiące załączniki do umowy. Termin zakończenia robót wraz z dokonanym odbiorem potwierdzonym protokołem ustalono na dzień 22 lutego 2010 r. W § 5 umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla powoda za wykonanie prac w wysokości 26.800 zł brutto. Rozliczenie wykonawcy za przedmiot umowy miało nastąpić fakturą końcową po zakończeniu i odbiorze robót przez zmawiającego. Zamawiający zobowiązał się do zapłaty faktury za przedmiot umowy w terminie 14 dni od daty jej dostarczenia do siedziby zamawiającego. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 umowy wykonawca zobowiązał się do zapłaty zamawiającemu kary umownej z tytułu zwłoki w wykonaniu przedmiotu umowy w wysokości 1 % wynagrodzenia określonego w umowie za każdy dzień zwłoki. Powód przystąpił do wykonywania prac w w/w lokalach mieszkalnych. W trakcie wykonywania prac przez powoda temperatury na zewnątrz wynosiły w granicach – 8 – 10 – 15 stopni C. Lokale przed przystąpieniem przez powoda do ich remontu stały przez pewien okres puste. Z uwagi na niską temperaturę na zewnątrz był problem ze schnięciem ścian w lokalach. Powód i jego pracownik T. Ś. ustnie zgłaszali pracownikom pozwanej przeszkody w postaci niskich temperatur, ale w odpowiedzi pracownicy pozwanej wskazywali, że odpowiednie adnotację znajdą się w protokole odbioru prac. Pismem z dnia 17 lutego 2010 r. powód zgłosił pozwanej gotowość końcowego odbioru prac w lokalu przy ulicy (...) i przy ulicy (...). Pismem z dnia 1 marca 2010 r. pozwana odesłała powodowi faktury Vat wystawione przez powoda z tytułu wykonania prac w lokalach przy ulicy (...), wskazując, że nie doszło do odbioru końcowego robót. W dniu 9 marca 2010 r. doszło do odbioru końcowego przez pracowników pozwanej robót wykonanych przez powoda w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...). W protokole odbioru, sporządzonym przez pracowników pozwanej, znalazł się zapis, że „wnioskuje się o prolongatę terminu umownego zakończenia robót i odstąpienie od naliczania kar umownych ze względu na spowolnienie procesów technologicznych wykonawstwa w okresie zimowym – mieszkanie nieogrzewane”. W dniu 9 marca 2010 r. doszło do odbioru końcowego przez pracowników pozwanej robót wykonanych przez powoda w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...). W protokole odbioru, sporządzonym przez pracowników pozwanej, znalazł się zapis, że „wnioskuje się o zmianę terminu umownego zakończenia prac ze względu na okres zimowy (mieszkanie nieogrzewane – spowolnienie procesów technologicznych) i odstąpienie od kar umownych. Pismem z dnia 22 marca 2010 r., doręczonym powodowi w dniu 23 marca 2010 r., pozwana oświadczyła powodowi o potrąceniu kary umownej w kwocie 756 zł na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 umowy nr (...) z kwoty wynagrodzenia za wykonanie umowy, wskazując, że po potrąceniu pozostaje do zapłaty na rzecz powoda kwota 10.044 zł. Pismem z dnia 22 marca 2010 r., doręczonym powodowi w dniu 23 marca 2010 r., pozwana oświadczyła powodowi o potrąceniu kary umownej w kwocie 2.948 zł na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 umowy nr (...) z kwoty wynagrodzenia za wykonanie umowy, wskazując, że po potrąceniu pozostaje do zapłaty na rzecz powoda kwota 23.852 zł. W dniu 23 marca 2010 r. pozwana zapłaciła powodowi kwotę 10.044 zł tytułem wynagrodzenia za wykonanie umowy (...). W dniu 23 marca 2010 r. pozwana zapłaciła powodowi kwotę 23.852 zł tytułem wynagrodzenia za wykonanie umowy (...). Pismem z dnia 16 listopada 2010 r., doręczonym powodowi w dniu 24 listopada 2010 r., pozwana poinformowała powoda o naliczeniu kar umownych odnośnie umów nr (...). Odnośnie umowy nr (...) pozwana wskazała, że zwłoka w wykonaniu przedmiotu umowy wynosiła 11 dni, co doprowadziło do naliczenia kary umownej w wysokości 1.188 zł (11 dni x 1% z 10.800 zł), przy czym z tej kwoty kwotę 756 zł już potrącono z wynagrodzenia wypłaconego powodowi, a co do pozostałej kwoty 432 zł pozwana wezwała powoda do zapłaty tej kwoty. Odnośnie umowy nr (...) pozwana wskazała, że zwłoka w wykonaniu przedmiotu umowy wynosiła 15 dni, co doprowadziło do naliczenia kary umownej w wysokości 4.020 zł (15 dni x 1 % z 26.800 zł), przy czym z tej kwoty 2.948 zł już potrącono z wynagrodzenia wypłaconego powodowi, a co do pozostałej kwoty 1.072 zł pozwana wezwała powoda do zapłaty tej kwoty. Pozwana Gmina M. S. zapłaty w/w kwot odpowiednio 432 zł i 1.072 zł dochodziła od J. N. przed Sądem. Sprawa pomiędzy stronami toczyła się przed tutejszym Sądem pod sygnaturą akt XI GC 288/11. Prawomocnym wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r. Sąd oddalił powództwo, uznając, że brak było w ogóle przesłanek do obciążenia J. N. karami umownymi z tytułu wykonania umów nr (...). W dniu 21 kwietnia 2010 r. pomiędzy J. N. a Gminą M. S. została zawarta umowa nr (...) o roboty remontowe. W § 1 umowy strony określiły przedmiot umowy – wykonanie remontu lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w S., a szczegółowy opis przedmiotu umowy i zakres rzeczowy robót miały zawierać oferta cenowa i kosztorys ofertowy stanowiące załączniki do umowy. Termin zakończenia robót wraz z dokonanym odbiorem potwierdzonym protokołem ustalono na dzień 13 maja 2010 r. W § 5 umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla powoda za wykonanie prac w wysokości 4.100 zł brutto. Rozliczenie wykonawcy za przedmiot umowy miało nastąpić fakturą końcową po zakończeniu i odbiorze robót przez zmawiającego. Zamawiający zobowiązał się do zapłaty faktury za przedmiot umowy w terminie 14 dni od daty jej dostarczenia do siedziby zamawiającego. Zgodnie z przedmiarem robót i kosztorysem ofertowym powód zobowiązał się między innymi do wykonania w tym lokalu mieszkalnym prac polegających na remoncie – naprawie drzwi wejściowych do lokalu, a nie na ich wymianie na nowe. Powód wykonał prace remontowe w lokalu przy ulicy (...), a ich odbiór przez pozwaną nastąpił w dniu 14 maja 2010 r. W protokole odbioru brak jest zapisu co do naprawy drzwi, w szczególności powód nie podniósł żadnych zastrzeżeń co do innego sposobu wykonania prac odnośnie drzwi wejściowych do lokalu mieszkalnego. Faktycznie powód drzwi wejściowe do lokalu mieszkalnego wymienił na nowe, a nie dokonał naprawy dotychczas zamontowanych drzwi, ale była to wyłącznie decyzja powoda. Pozwana Gmina M. S. zapłaciła powodowi w dniu 11 czerwca 2010 r. wynagrodzenie z tytułu wykonania umowy nr (...) w całości, w kwocie 4.100 zł. W dniu 27 kwietnia 2010 r. pomiędzy J. N. a Gminą M. S. została zawarta umowa nr (...) o roboty remontowe. W § 1 umowy strony określiły przedmiot umowy – wykonanie remontu lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w S., a szczegółowy opis przedmiotu umowy i zakres rzeczowy robót miały zawierać oferta cenowa i kosztorys ofertowy stanowiące załączniki do umowy. Termin zakończenia robót wraz z dokonanym odbiorem potwierdzonym protokołem ustalono na dzień 14 czerwca 2010 r. W § 5 umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla powoda za wykonanie prac w wysokości 3.100 zł brutto. Rozliczenie wykonawcy za przedmiot umowy miało nastąpić fakturą końcową po zakończeniu i odbiorze robót przez zmawiającego. Zamawiający zobowiązał się do zapłaty faktury za przedmiot umowy w terminie 14 dni od daty jej dostarczenia do siedziby zamawiającego. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 umowy wykonawca zobowiązał się do zapłaty zamawiającemu kary umownej z tytułu zwłoki w wykonaniu przedmiotu umowy w wysokości 1 % wynagrodzenia określonego w umowie za każdy dzień zwłoki. W dniu 4 maja 2010 r. powód przystąpił do wykonywania prac remontowych w w/w lokalu mieszkalnym. W dniach od 11 czerwca 2010 r. do dnia 21 czerwca 2010 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim i nie mógł wykonywać prac remontowych. W dniu 14 czerwca 2010 r. pracownicy pozwanej stawili się w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w celu odbioru robót. Powód nie stawił się na odbiór robót. Roboty nie zostały odebrane, albowiem nie zostały zakończone. Pismem z dnia 15 czerwca 2010 r. pozwana wyznaczyła kolejny termin odbioru robót w w/w lokalu mieszkalnym na dzień 28 czerwca 2010 r. W dniu 16 czerwca 2010 r. powód dostarczył do siedziby pozwanej pismo wraz ze zwolnieniem lekarskim, z którego wynikało, że przebywa na zwolnieniu lekarskim od dnia 11 czerwca 2010 r. do dnia 21 czerwca 2010 r. W dniach 29 – 30 czerwca 2010 r. pozwana odebrała prace remontowe wykonane przez powoda w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w S.. W dniu 5 lipca 2010 r. powód dostarczył pozwanej fakturę Vat z tytułu wykonania prac remontowych w lokalu przy ulicy (...) w S. na kwotę wynagrodzenia przewidzianego w umowie w wysokości 3.100 zł. Pismem z dnia 5 lipca 2010 r. skierowanym do powoda pozwana naliczyła powodowi karę umowną za niedotrzymanie terminu wykonania robót na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 umowy w wysokości 496 zł, licząc 16 dni zwłoki w wykonaniu umowy (1% x 3100 zł x 31 zł x 16 dni). O kwotę naliczonej kary umownej 496 zł pozwana potrąciła kwotę wynagrodzenia wypłaconą powodowi z tytułu wykonania umowy nr (...). Pismem z dnia 20 lipca 2010 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 496 zł, wskazując, że naliczenie kary umownej nie jest zasadne, albowiem przebywał na zwolnieniu lekarskim. W dniu 27 kwietnia 2010 r. pomiędzy J. N. a Gminą M. S. została zawarta umowa nr (...) o roboty remontowe. W § 1 umowy strony określiły przedmiot umowy – wymianę podłóg z deski podłogowej na płyty (...) wraz z położeniem wykładziny PCV w lokalu mieszkalnym numer (...) w budynku przy ulicy (...) w S., a szczegółowy opis przedmiotu umowy i zakres rzeczowy robót miały zawierać oferta cenowa i kosztorys ofertowy stanowiące załączniki do umowy. Termin zakończenia robót wraz z dokonanym odbiorem potwierdzonym protokołem ustalono na dzień 31 maja 2010 r. W § 5 umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla powoda za wykonanie prac w wysokości 5.000 zł brutto. Rozliczenie wykonawcy za przedmiot umowy miało nastąpić fakturą końcową po zakończeniu i odbiorze robót przez zmawiającego. Zamawiający zobowiązał się do zapłaty faktury za przedmiot umowy w terminie 14 dni od daty jej dostarczenia do siedziby zamawiającego. Pracownik pozwanej L. K. w dniu 19 maja 2010 r. przeprowadził kontrolę wykonywania prac przez powoda w w/w lokalu. Stwierdził sposób wykonania prac niezgodny z kosztorysem – powód zamiast zerwać całość podłogi na pozostawionych deskach podłogowych położył płytę podłogową o mniejszej niż założono grubości. Ponownej kontroli dokonano w dniu 27 maja 2010 r. Powód układał płytę podłogową bez wymaganych listew – legarów mających zapewnić sztywność podłogi. Podczas kolejnej kontroli w dniu 28 maja 2010 r. pracownik pozwanej dokonał oceny stanu technicznego belek stropowych i wydano powodowi zalecenia o sposobie usztywnienia stropu przez zastosowanie stalowych klinów usztywniających belki stropowe w gniazdach. Pracownik pozwanej L. K. ustalił konieczność usztywnienia belek stropowych w gniazdach, przez klinowanie płytkami z blachy stalowej. Zlecenie to powód otrzymał w dniu 9 czerwca 2010 r. Powód nie wykonał tego zalecenia. Pismem z dnia 2 czerwca 2010 r. powód zwrócił się do pozwanej o wprowadzenie aneksu do umowy, wskazując na błędnie wykonany przedmiar robót przez pozwaną, nie ujęcie wielu pozycji, brak ekspertyzy stanu belek stropowych. Pismem z dnia 7 czerwca 2010 r. pozwana wezwała powoda do wykonania robót w lokalu przy ulicy (...) do dnia 14 czerwca 2010 r., pod rygorem rozwiązania umowy. Powód pismo to otrzymał w dniu 7 czerwca 2010 r. W dniu 8 czerwca 2010 r. pracownik pozwanej L. K. dokonał kontroli prac wykonywanych przez powoda w w/w lokalu mieszkalnym. Stwierdził on, że prace nie są wykonywane. Pismem z dnia 15 czerwca 2010 r. pozwana wyznaczyła powodowi ostateczny termin zakończenia robót – wymiany podłogi w lokalu przy ulicy (...) na dzień 19 czerwca 2010 r., pod rygorem rozwiązania umowy. Pismem z dnia 17 czerwca 2010 r. powód zawiadomił pozwaną, że wstrzymał prace wykonywane w lokalu z powodu błędnie wykonanego przedmiaru robót. Powód wskazał na spróchniałe belki stropowe i nie zgodził się z zarzutem, że prace są wykonywane niezgodnie ze sztuką budowlaną. W dniu 21 czerwca 2010 r. pracownicy pozwanej L. K., M. K. (1) i B. W. dokonali przeglądu prac wykonanych przez powoda w lokalu przy ulicy (...). Stwierdzili niedostateczną jakość wykonanych robót, wykonywanie prac niezgodnie ze sztuką budowlaną i niewłaściwy sposób wykonania prac. Pismem z dnia 24 czerwca 2010 r. pozwana wypowiedziała pozwanemu umowę dotyczącą wymiany podłóg w lokalu przy ulicy (...), wskazując jako przyczynę niedotrzymanie umownego, jak i dalszych terminów zakończenia robót. Powód otrzymał to pismo w dniu 24 czerwca 2010 r. Pismem z dnia 24 czerwca 2010 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 5.000 zł wynikającej z umowy nr (...). Pismem z dnia 9 lipca 2010 r. pozwana wyznaczyła powodowi termin na dzień 21 lipca 2010 r., godz. 9:00 celem odbioru przez powoda pozostawionych w lokalu materiałów i narzędzi. Pismem z dnia 25 października 2010 r. pozwana wezwała powoda do zapłaty kary umownej w wysokości 1000 zł na podstawie § 9 ust. 4 umowy nr (...), pod rygorem skierowania sprawy o zapłatę na drogę postępowania sądowego. W sprawie XI GC 288/11, jaka toczyła się przed Sądem Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie z powództwa Gminy M. S. przeciwko J. N. o zapłatę kar umownych, Sąd uznał za zasadne odstąpienie przez Gminę M. S. od umowy dotyczącej remontu lokalu przy ulicy (...) w S. i obciążenie powoda z tego tytułu karą umowną w wysokości 1000 zł. W dniu 27 kwietnia 2010 r. pomiędzy J. N. a Gminą M. S. została zawarta umowa nr (...) o roboty remontowe. W § 1 umowy strony określiły przedmiot umowy – wykonanie remontu lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w S., a szczegółowy opis przedmiotu umowy i zakres rzeczowy robót miały zawierać oferta cenowa i kosztorys ofertowy stanowiące załączniki do umowy. Termin zakończenia robót wraz z dokonanym odbiorem potwierdzonym protokołem ustalono na dzień 14 czerwca 2010 r. W § 5 umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla powoda za wykonanie prac w wysokości 13.350 zł brutto. Rozliczenie wykonawcy za przedmiot umowy miało nastąpić fakturą końcową po zakończeniu i odbiorze robót przez zmawiającego. Zamawiający zobowiązał się do zapłaty faktury za przedmiot umowy w terminie 14 dni od daty jej dostarczenia do siedziby zamawiającego. Pismem z dnia 2 czerwca 2010 r., złożonym u pozwanej w dniu 7 czerwca 2010 r., powód wniósł o zmianę składu osobowego komisji odbierającej roboty budowlane w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w S.. Pismem z dnia 4 czerwca 2010 r., złożonym u pozwanej w dniu 7 czerwca 2010 r., powód zgłosił u pozwanej gotowość odbioru robót remontowych w lokalu położonym w S. przy ulicy (...). W dniu 8 czerwca 2010 r., po uprzednim telefonicznym poinformowaniu powoda o wyznaczeniu terminu odbioru robót na dzień 8 czerwca 2010 r., pracownicy pozwanej stawili się pod lokalem mieszkalnym przy ulicy (...) w celu dokonania odbioru prac. Powód nie stawił się na ten termin. Pracownicy pozwanej stwierdzili, że powód nie wykonał prac zgodnie z umową, sporządzili dokumentację fotograficzną. Pozwana wyznaczyła kolejny termin odbioru robót na dzień 15 czerwca 2010 r. Powód nie stawił się na termin odbioru prac w dniu 15 czerwca 2010 r. Pismem z dnia 15 czerwca 2010 r., złożonym u pozwanej w dniu 16 czerwca 2010 r., poinformował, że znajduje się na zwolnieniu lekarskim od dnia 11 czerwca 2010 r. do dnia 21 czerwca 2010 r. Pismem z dnia 15 czerwca 2010 r. pozwana wyznaczyła termin odbioru prac w lokalu mieszkalnym położonym w S. przy ulicy (...) na dzień 21 czerwca 2010 r. Pismem z dnia 17 czerwca 2010 r. powód poinformował pozwaną, że wyznacza termin odbioru prac w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w S. na dzień 24 czerwca 2010 r. W dniu 21 czerwca 2010 r. powód nie stawił się celem odbioru robót w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w S.. Pracownicy pozwanej spisali protokół odbioru, wskazując, że prace nie są zakończone. Pismem z dnia 24 czerwca 2010 r. powód wyznaczył pozwanej termin 29 czerwca 2010 r. celem odebrania robót remontowych w lokalu mieszkalnym położonym w S. przy ulicy (...) w S.. Pismem z dnia 28 czerwca 2010 r. powód wyznaczył pozwanej termin 2 lipca 2010 r. celem odebrania robót remontowych w lokalu mieszkalnym położonym w S. przy ulicy (...) w S.. W dniu 2 lipca 2010 r. pracownicy pozwanej stawili się pod adresem przy ulicy (...) w S., ale nie dokonano odbioru robót, albowiem powód nie stawił się. Pismem z dnia 9 lipca 2010 r. pozwana wyznaczyła powodowi ostateczny termin odbioru robót na dzień 21 lipca 2010 r., pod rygorem odstąpienia od umowy. W dniu 21 lipca 2010 r. pracownicy pozwanej stawili się pod adresem przy ulicy (...) w S., ale nie dokonano odbioru robót, albowiem powód nie stawił się. Pismem z dnia 27 lipca 2010 r. pozwana złożyła powodowi oświadczenie o odstąpieniu od umowy z dnia 27 kwietnia 2010 r., a dotyczącej wykonania remontu lokalu przy ulicy (...) w S.. Jako przyczynę odstąpienia od umowy wskazano niewykonanie prac przez powoda. Pismem z dnia 28 lipca 2010 r. pozwana ponowiła oświadczenie o odstąpieniu od umowy i wezwała powoda do zapłaty kary umownej w wysokości 2.670 zł na podstawie § 9 ust. 1 pkt 4 umowy. Pismem z dnia 5 sierpnia 2010 r. pozwana poinformowała powoda, że w dniu 5 sierpnia 2010 r. przejęła komisyjnie lokal mieszkalny przy ulicy (...) w S.. Powód wykonał część prac w lokalu mieszkalnym położonym w S. przy ulicy (...) zgodnie z umową i z tego tytułu pozwana Gmina M. S. uznała roszczenie powoda za wykonanie tych prac do kwoty 5.649 zł 59 gr. Pozwana jednakże kwotę należną powodowi z w/w tytułu w kwocie 5.649 zł 59 gr nie wypłaciła fizycznie powodowi, ale oświadczeniem z dnia 27 stycznia 2011 r. potrąciła z niej własną należność względem powoda z tytułu kar umownych z umów nr (...). Pismem z dnia 12 sierpnia 2010 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwot 2.984 zł, 756 zł, 496 zł, 4.850 zł, 5.000 zł, 13.350 zł, a wynikających odpowiednio z umów nr (...). W dniu 17 czerwca 2010 r. pracownicy pozwanej S. C., M. K. (1) i L. K. udali się do miejsca zamieszkania powoda J. N. celem dostarczenia mu dokumentów związanych z wykonywanymi przez powoda pracami w lokalach przy ulicach (...). Powód nie otworzył drzwi pracownikom pozwanej, a odpowiednie dokumenty wrzucili oni do skrzynki pocztowej. W dniu 29 lipca 2010 r. A. J., M. K. (1) i L. K. udali się do mieszkania powoda przy ulicy (...) celem doręczenia powodowi odpowiednich dokumentów związanych z wykonywaniem prac remontowych przez powoda na rzecz pozwanej. Powód odmówił przyjęcia dokumentów. Po wyjściu przez pracowników pozwanej z klatki schodowej doszło do awantury. Powód, T. Ś. używali słów obelżywych pod adresem pracowników pozwanej. Do awantury włączyła się również matka powoda. Pracownicy powoda nie używali w stosunku do powoda słów powszechnie używanych za obelżywe. Powód J. N. pismem z dnia 2 sierpnia 2010 r. zgłosił Prezydentowi Miasta S. skargę na pracowników pozwanej, zarzucając im naruszenie dób osobistych powoda, mobing, szantaż, używanie słów powszechnie uznanych za obelżywe. Pomiędzy powodem J. N. a pozwaną Gminą M. S. toczyła się przed tutejszym Sądem sprawa z powództwa Gminy M. S. przeciwko J. N. o zapłatę kwoty 10.304 zł 41 gr z tytułu kar umownych. W sprawie XI GC 288/11 pozwana Gmina M. S. dochodziła od powoda J. N. zapłaty kwoty 10.304 zł 41 gr, przy uwzględnieniu, że pozwana w tamtym postępowaniu zgłosiła kwoty 432 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...), 1.072 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...), 2.670 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...), 1000 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...) i kwoty 10.780 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...), a następnie te kwoty potrąciła z należnością powoda wynikającą z umowy nr (...) w kwocie 5.649 zł 59 gr, co dało dochodzoną pozwem w sprawie XI GC 288/11 kwotę 10.304 zł 41 gr, a wskazaną w piśmie pozwanej jak na karcie 295. Z wyroku wydanego w sprawie XI GC 288/11 w związku z treścią uzasadnienia wyroku wynika, że spór co do w/w kar umownych został już rozstrzygnięty, a na mocy art. 365 k.p.c. Sąd w sprawie XI GC 288/11 uznał za niezasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) w wysokości 432 zł, za niezasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) w wysokości 1.072 zł, za zasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) w wysokości 2.670 zł, za zasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) w wysokości 1.000 zł oraz za zasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) jedynie do kwoty 490 zł (Sąd w sprawie XI GC 288/11 miarkował tu wysokość kary umownej). W konsekwencji za uzasadnione w sprawie XI GC 288/11 Sąd uznał naliczenie kar umownych w kwotach odpowiednio wskazanych wyżej – kwota 2.670 zł + kwota 1.000 zł + kwota 490 zł, razem więc kwotę 4.160 zł. Skoro pozwanej należała się tylko kwota 4.160 zł z tytułu kar umownych (vide uzasadnienie wyroku w sprawie XI GC 288), to przedstawienie tej kwoty do potrącenia z wierzytelnością powoda z umowy nr (...), którą pozwana uznała za zasadną w kwocie 5.649 zł 59 gr, powoduje zgodnie z treścią art. 498 k.c. umorzenie wskazanych wierzytelności do kwoty wierzytelności mniejszej – 4.160 zł, a do zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda pozostaje kwota 1.489 zł 59 gr (5.649 zł 59 gr – 4.160 zł = 1.489 zł 59 gr) za częściowe wykonanie prac z umowy nr (...).

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo jest częściowo uzasadnione. Sąd wskazał, iż powód J. N. wniósł o zasądzenie od pozwanej Gminy M. S. łącznie kwoty 36.836 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo wskazanymi w treści pisma procesowego z dnia 22 marca 2012 r. Sąd stwierdził, że nieuzasadniony okazał się wniosek pozwanej o rozpoznanie niniejszej sprawy w trybie przepisów odrębnych postępowania w sprawach gospodarczych, albowiem niespełnione zostały przesłanki z art. 479 (1) k.p.c., ponieważ Gmina w stosunkach z powodem w niniejszej sprawie nie pozostawała przedsiębiorcą. W ocenie Sądu podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 627 k.c. (odnośnie żądań zapłaty wynagrodzeń z umów łączących strony) oraz art. 23 k.c., art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 430 k.c. w zw. z art. 120 k.p. (odnośnie żądania zadośćuczynienia). Sąd zaznaczył, iż powoda z pozwaną łączyły umowy o roboty remontowe, które zakwalifikował jako umowy o dzieło w rozumieniu art. 627 k.c., a nie umowy o roboty budowalne w rozumieniu art. 647 k.c. w zw. z art. 658 k.c. (brak elementu projektowania w umowach, powód nie miał wykonywać umów zgodnie z projektem budowlanym, pozwana nie sporządzała projektów budowlanych odnośnie remontów lokali). Jednakże Sąd stwierdził, że zakwalifikowanie umów łączących strony jako umów o roboty budowlane nie zmieniłoby ostatecznie wyników postępowania. Zdaniem Sądu I instancji roszczenie o zapłatę kwoty 5.850 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 marca 2009 r. do dnia zapłaty jest nieuzasadnione. Roszczenie to było związane z umową z dnia 4 marca 2009 r. nr (...) o roboty remontowe, a zawartą pomiędzy J. N. a Gminą M. S.. Podstawa faktyczna tego roszczenia została sprecyzowana przez powoda w treści pozwu oraz dalej w toku postępowania, w tym szczegółowo w treści pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 22 marca 2012 r. Sąd stwierdził, iż powód nie wykazał zasadności roszczenia o zapłatę kwoty 5.850 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 marca 2009 r. do dnia zapłaty (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), wskazując że brak było jakichkolwiek dowodów na wykazanie twierdzeń powoda, że pozwana nie wypłaciła powodowi części wynagrodzenia z tytułu tej umowy, a obejmującego zapłatę za wymianę większej liczby okien w lokalu niż to było przewidziane treścią umowy łączącej strony. Zgodnie z treścią umowy z dnia 4 marca 2009 r. nr (...) o roboty remontowe przedmiot umowy został określony w kosztorysie ofertowym przedłożonym przez powoda (§ 1 ust. 2 umowy w związku z treścią kosztorysu ofertowego sporządzonego przez powoda). W kosztorysie ofertowym (karta 257) w pozycji 32 kosztorysu przewidziano demontaż i montaż okien w każdym pomieszczeniu. Powód ostatecznie wymienił okna we wszystkich pomieszczeniach (początkowo 2 okna, a następnie dalsze 4 okna). Zdaniem Sądu Rejonowego brak było podstaw do przyjęcia, że pozwana sporządziła przedmiar robót odnośnie tego lokalu błędnie, albowiem na podstawie danych dotyczących lokalu przy ulicy (...). Sąd uznał, że ta okoliczność nie została przez powoda wykazana (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), a wręcz przeciwnie, z kosztorysu ofertowego, który sporządził sam powód, w jego pozycji 32 wprost wskazano, że demontaż i montaż okien dotyczy wszystkich pomieszczeń. Okoliczność ta ponadto wynika z zeznań świadków I. P., D. K., W. M.. Sąd stwierdził, iż wbrew twierdzeniom powoda, który podnosił, że pozwana nie uiściła na rzecz powoda całości wynagrodzenia przewidzianego w umowie, czy też dokonała potrącenia we wskazanej kwocie 5.850 zł za niewstawione w lokalu okna, pozwana wywiązała się z treści umowy i zapłaciła powodowi całość wynagrodzenia z tej umowy, to jest kwotę 22.000 zł (§ 5 umowy), co wynika z dokumentu potwierdzenia transakcji jak na karcie 411. Zgodnie z treścią umowy i jej załącznikiem w postaci kosztorysu ofertowego (pozycja 32 kosztorysu) powód miał wymienić okna we wszystkich pomieszczeniach, co ostatecznie wykonał i za co pozwana zgodnie z umową zapłaciła powodowi całość wynagrodzenia w kwocie 22.000 zł. Powód de facto nie wykazał skąd dochodzona przez niego kwota 5.850 zł, w związku z umową z dnia 4 marca 2009 r. nr (...) o roboty remontowe, wynika. Pozwana wypłaciła powodowi całość wynagrodzenia z tej umowy, nie dokonała żadnych potrąceń z tego wynagrodzenia, które obejmowałyby teraz dochodzoną kwotę 5.850 zł. Obciążenie powoda przez pozwaną karą umowną w kwocie 10.780 zł za zwłokę w usunięciu wad w okresie gwarancyjnym nie wpłynęło na wypłatę powodowi wynagrodzenia z tej umowy. Wypłata wynagrodzenia z tej umowy nastąpiła w dniu 29 maja 2009 r., a pismo pozwanej skierowane do powoda w przedmiocie obciążenia go karą umowną nosiło datę 8 października 2010 r. Zatem zdaniem Sądu naliczona kara umowna nie miała żadnego wypływu na uprzednie wypłacenie powodowi wynagrodzenia w kwocie 22.000 zł. W ocenie Sądu powód nie wykazał również zasadności roszczenia o zapłatę kwoty 5.850 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 marca 2009 r. do dnia zapłaty z innej podstawy faktycznej niż wskazana umowa, to jest czy to z tytułu czynu niedozwolonego (art. 415, 417 k.c.), czy z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 k.c.), czy z tytułu prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia (art. 752 k.c. i następne). Brak było podstaw do przyjęcia, że na powodzie pracownicy pozwanej wymusili w jakikolwiek sposób wolę, aby wymienił więcej okien niż to przewidywała umowa, w szczególności stanowiący jej integralną część kosztorys ofertowy sporządzony przez powoda. Wobec tego Sąd Rejonowy uznał, że powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 5.850 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 marca 2009 r. do dnia zapłaty podlegało oddaleniu w punkcie II wyroku. W ocenie Sądu roszczenie o zapłatę kwoty 400 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty okazało się nieuzasadnione. Roszczenie to było związane z umową z dnia 21 kwietnia 2010 r. nr (...) o roboty remontowe, a zawartą pomiędzy J. N. a Gminą M. S., a dotyczącą remontu lokalu przy ulicy (...) w S.. Podstawa faktyczna tego roszczenia została sprecyzowana przez powoda w treści pozwu oraz dalej w toku postępowania, w tym szczegółowo w treści pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 22 marca 2012 r. Powód początkowo wywodził, że roszczenie o zapłatę tej kwoty wynika z wymuszenia na nim woli odnośnie wstawienia drzwi wejściowych do lokalu mieszkalnego, a następnie w treści pisma procesowego z dnia 22 marca 2012 r. podniósł, że roszczenie to wynika z części niezapłaconego wynagrodzenia za wykonanie tej umowy, a potrąconego z tytułu kary umownej za niezawionione przez powoda opóźnienie w wykonaniu tej umowy. Sąd stwierdził, że powód nie wykazał zasadności roszczenia o zapłatę kwoty 400 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), wskazując iż z ustalonego stanu faktycznego niniejszej sprawy odnośnie wykonania przez powoda tej umowy wynika, że powód umowę wykonał, a pozwana w dniu 11 czerwca 2010 r. (karta 421) uiściła na rzecz powoda całość wynagrodzenia z tej umowy, a więc kwotę 4.100 zł. Zatem w ocenie Sadu twierdzenia faktyczne pełnomocnika powoda, a podniesione w treści pisma procesowego z dnia 22 marca 2012 r. odnośnie braku zapłaty części wynagrodzenia z tytułu tej umowy okazały się całkowicie nieuzasadnione. Pozwana z tytułu tej umowy i wynagrodzenia wypłaconego powodowi nie potrąciła żadnych kar umownych, wbrew odmiennym twierdzeniom powoda w tym zakresie. Zgodnie z treścią umowy nr (...) odnośnie lokalu przy ulicy (...) i przedmiarem robót oraz kosztorysem ofertowym powód miał wykonać prace polegające na naprawie drzwi wejściowych do lokalu mieszkalnego, nie miał dokonać ich wymiany na nowe. Skoro powód we własnym zakresie dokonał wymiany drzwi na nowe, bez umownego porozumienia stron w tym zakresie, to zdaniem Sądu brak jest podstaw do żądania zapłaty z tego tytułu w okolicznościach niniejszej sprawy. Sąd zaznaczył, iż strony nie zmieniły umowy w tym zakresie, brak również było dowodów, aby pozwana ewentualnie dopuściła się względem powoda jakiegokolwiek wymuszenia woli (działania) na powodzie, aby wymienił drzwi wejściowe do lokalu na nowe, wbrew postanowieniom umowy. Pozwana nie dopuściła się względem powoda w tym zakresie żadnego czynu niedozwolonego, który uzasadniałby ewentualne zasądzenie kwoty 400 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych (art. 415 k.c. i następne), czy też z innej podstawy faktycznej i prawnej. Wobec powyższego Sąd Rejonowy uznał, że powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 400 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty podlegało oddaleniu w punkcie II wyroku. Zdaniem Sądu I instancji roszczenia o zapłatę kwoty 756 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty oraz o zapłatę kwoty 2.984 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty okazały się częściowo uzasadnione. Roszczenie odnośnie żądania zapłaty kwoty 756 zł było związane z umową z dnia 7 stycznia 2010 r. nr (...) o roboty remontowe, a zawartą pomiędzy J. N. a Gminą M. S. i dotyczącą remontu lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w S.. Natomiast roszczenie odnośnie żądania zapłaty kwoty 2.948 zł było związane z umową z dnia 11 stycznia 2010 r. nr (...) o roboty remontowe, a zawartą pomiędzy J. N. a Gminą M. S. i dotyczącą remontu lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w S.. Podstawa faktyczna tych dwóch roszczeń została sprecyzowana przez powoda w treści pozwu oraz dalej w toku postępowania, w tym szczegółowo w treści pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 22 marca 2012 r. Sąd wskazał, iż co do zasadności roszczeń powoda z umów nr (...) te same względy zadecydowały o częściowym ich uwzględnieniu, ponadto stan faktyczny i odpowiednio rozważania prawne odnośnie tych dwóch umów są zbieżne. Roszczenia powoda o zapłatę kwot 756 zł i 2.984 zł wynikały odpowiednio z części niezapłaconego wynagrodzenia przez pozwaną z tytułu wykonania przez powoda umowy nr (...) i umowy nr (...). Pomiędzy stronami niespornym było, że powód wykonał przedmiot prac przewidzianych odpowiednio w umowach nr (...) – remont lokalu przy ulicy (...) – i nr (...) – remont lokalu przy ulicy (...). Pozwana wypłaciła powodowi wynagrodzenie zarówno z jednej jak i z drugiej umowy, jednak w obu przypadkach nie w pełnej wysokości, składając odpowiednio powodowi oświadczenia o potrąceniu z tytułu naliczonych kar umownych – odpowiednio kwota 756 zł i kwota 2.984 zł. W ten sposób pozwana, po dokonaniu złożenia stosownych oświadczeń o potrąceniu wypłaciła powodowi pozostałą część wynagrodzenia – z umowy nr (...) kwotę 10.044 zł, a z umowy nr (...) kwotę 23.852 zł. Spornymi więc okolicznościami pomiędzy stronami w zakresie zasadności żądań z umów (...) było to czy zaistniały podstawy do obciążenia powoda karami umówionymi za nieterminowe wykonanie robót, odpowiednio z umowy nr (...), a w konsekwencji pomniejszenie wynagrodzeń wypłaconych powodowi za wykonanie umowy nr (...). Powód, biorąc pod uwagę całokształt materiału dowodowego, wykazał (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), że należy mu się zapłata części dotychczas niewypłaconych wynagrodzeń – odpowiednio kwoty 756 zł z tytułu umowy nr (...) i kwoty 2.984 zł z tytułu umowy nr (...). Odnośnie umowy nr (...) strony przewidziały wynagrodzenie w kwocie 10.800 zł. Pozwana z tej kwoty potrąciła powodowi tytułem kary umownej kwotę 756 zł i wypłaciła w konsekwencji powodowi kwotę 10.044 zł tytułem wynagrodzenia za wykonanie umowy. Odnośnie umowy nr (...) strony przewidziały wynagrodzenie w kwocie 26.800 zł. Pozwana z tej kwoty potrąciła powodowi tytułem kary umownej kwotę 2.984 zł i wypłaciła w konsekwencji powodowi kwotę 23.852 zł tytułem wynagrodzenia za wykonanie umowy. Następnie pozwana pismem z dnia 16 listopada 2010 r., doręczonym powodowi w dniu 24 listopada 2010 r., poinformowała powoda o nowym naliczeniu kar umownych odnośnie umów nr (...). Odnośnie umowy nr (...) pozwana wskazała, że zwłoka w wykonaniu przedmiotu umowy wynosiła 11 dni, co doprowadziło do naliczenia kary umownej w wysokości 1.188 zł (11 dni x 1% z 10.800 zł), przy czym z tej kwoty kwotę 756 zł już potrącono z wynagrodzenia wypłaconego powodowi, a co do pozostałej kwoty 432 zł pozwana wezwała powoda do zapłaty tej kwoty. Odnośnie umowy nr (...) pozwana wskazała, że zwłoka w wykonaniu przedmiotu umowy wynosiła 15 dni, co doprowadziło do naliczenia kary umownej w wysokości 4.020 zł (15 dni x 1 % z 26.800 zł), przy czym z tej kwoty 2.948 zł już potrącono z wynagrodzenia wypłaconego powodowi, a co do pozostałej kwoty 1.072 zł pozwana wezwała powoda do zapłaty tej kwoty. Sąd Rejonowy ustalił, że pozwana Gmina M. S. zapłaty w/w kwot odpowiednio 432 zł i 1.072 zł dochodziła od J. N. przed Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie w sprawie pod sygnaturą akt XI GC 288/11. Prawomocnym wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo, uznając, że brak było w ogóle przesłanek do obciążenia J. N. karami umownymi z tytułu wykonania umów nr (...). W niniejszej sprawie w ocenie Sądu I instancji brak było podstaw do potrącenia wypłaconych powodowi wynagrodzeń z tytułu umów nr (...) o naliczone kary umowne – odpowiednio o kwotę 756 zł odnośnie umowy nr (...) i o kwotę 2.984 zł odnośnie umowy nr (...). Podstawą naliczenia w/w kar umownych przez pozwaną Gminę M. S. była treść § 9 ust. 1 pkt 2 umów – odpowiednio umowy nr (...), gdzie wykonawca zobowiązał się do zapłaty zamawiającemu kary umownej z tytułu zwłoki w wykonaniu przedmiotu umowy w wysokości 1 % wynagrodzenia określonego w umowie za każdy dzień zwłoki. W przypadku umowy nr (...) strony przewidziały termin wykonania prac przez powoda na dzień 26 lutego 2010 r., a w przypadku umowy nr (...) strony przewidziały termin wykonania prac przez powoda na dzień 22 lutego 2010 r. Odnośnie obu w/w umów odbiór prac przez pozwaną nastąpił w dniu 9 marca 2010 r., zatem po terminach, odpowiednio 26 lutego 2010 r. i 22 lutego 2010 r. Co do zasady obowiązek zapłaty kary umownej wynika z art. 483 k.c. i art. 484 k.c. w zw. z zapisem § 9 ust. 1 pkt 2 umowy łączącej strony. Wierzyciel dla realizacji roszczenia o zapłatę kary umownej musi wykazać (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 483 k.c. w zw. z art. 484 k.c.) istnienie i treść zobowiązania, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Natomiast dłużnik (w tym wypadku powód), aby zwolnić się od obowiązku zapłaty kary umownej musi wykazać, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania uzasadniające naliczenie kary umownej nastąpiło na skutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Zakres odpowiedzialności z tytułu kary umownej pokrywa się z zakresem ogólnej odpowiedzialności kontraktowej dłużnika z art. 471 k.c., w tym znaczeniu, że dłużnik będzie zwolniony z zapłaty kary umownej, jeżeli wykaże, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło z przyczyn nie leżących po jego stronie. W ocenie Sądu I instancji powód w niniejszym postępowaniu wykazał (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 483 k.c. w zw. z art. 484 k.c.), że przekroczenie terminów do wykonania odpowiednio umów nr (...) nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych, co w konsekwencji powoduje, że powodowi należy się reszta z części niewypłaconych wynagrodzeń z umowy nr (...), a naliczone kary umowne przez pozwaną okazały się nieuzasadnione. Sąd podkreślił, że strony odpowiednio w umowie nr (...) w § 9 ust. 1 pkt 2 zastrzegły obowiązek zapłaty kary umownej w przypadku „zwłoki” w wykonaniu przedmiotu umowy, a nie zwykłego „opóźnienia”. Strony odwołując się w treści umowy do pojęcia „zwłoki” zastrzegły zawinione uchybienie jako podstawę zapłaty kary umownej zgodnie z powszechnym rozumieniem pojęcia „zwłoki” na gruncie prawa cywilnego (art. 476 k.c.). Powód zatem odpowiednio na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w/w umów w zw. z art. 483 k.c. w zw. z art. 484 k.c. może zwolnić się od obowiązku zapłaty kary umownej w przypadku wykazania, że przekroczenie terminów wykonania prac z w/w umów nastąpiło z przyczyn niezależnych od powoda. Sąd zaznaczył, iż roszczenia pozwanej Gminy M. S. odnośnie żądania zapłaty pozostałych części kar umownych z umów nr (...), które nie zostały potrącone odpowiednio z wypłaconych przez pozwaną powodowi wynagrodzeń, pozwana Gmina M. S. dochodziła przeciwko powodowi w sprawie XI GC 288/11 – odpowiednio żądanie zapłaty kwoty 432 zł i 1.072 zł. Sąd oddalił powództwo Gminy M. S. w tym zakresie, wskazując na niezasadność naliczenia kar umownych (vide treść uzasadnienia wyroku w sprawie XI GC 288/11). W niniejszym postępowaniu Sąd I instancji ustalił, że wprawdzie powód przekroczył terminy zakończenia robót z umowy nr (...) – odpowiednio 26 lutego 2010 r. i 22 lutego 2010 r., albowiem prace zostały odebrane przez pozwaną w dniu 9 marca 2010 r., to przekroczenie tych terminów nastąpiło z przyczyn niezależnych od powoda. W tym zakresie Sąd dał wiarę przesłuchaniu powoda, który wskazał na przyczyny niezależne od niego, a mianowicie okres zimowy, niskie, ujemne temperatury na zewnątrz, fakt wychłodzenia mieszkań z uwagi na to, że przed przystąpieniem przez powoda do ich remontu stały one puste. Przesłuchanie powoda w tym zakresie zostało ponadto potwierdzone dowodem z zeznań świadka T. Ś., który wykonywał prace razem z powodem i również wskazał na w/w czynniki, wpływające na opóźnienie w wykonaniu prac. Fakt niskich temperatur panujących wówczas na zewnątrz potwierdziły też zeznania świadków A. G. i A. M.. Za przyjęciem wiarygodności wskazanej przyczyny zwłoki w wykonaniu przedmiotu obu w/w umów przemawiają również odpowiednio zapisy członków komisji odbierających roboty w lokalach w dniu 9 marca 2010 r. W dniu 9 marca 2010 r. doszło do odbioru końcowego przez pracowników pozwanej robót wykonanych przez powoda w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...). W protokole odbioru, sporządzonym przez pracowników pozwanej, znalazł się zapis, że „wnioskuje się o prolongatę terminu umownego zakończenia robót i odstąpienie od naliczania kar umownych ze względu na spowolnienie procesów technologicznych wykonawstwa w okresie zimowym – mieszkanie nieogrzewane”. W dniu 9 marca 2010 r. doszło do odbioru końcowego przez pracowników pozwanej robót wykonanych przez powoda w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...). W protokole odbioru, sporządzonym przez pracowników pozwanej, znalazł się zapis, że „wnioskuje się o zmianę terminu umownego zakończenia prac ze względu na okres zimowy (mieszkanie nieogrzewane – spowolnienie procesów technologicznych) i odstąpienie od kar umownych. Zatem już na etapie odbioru prac w w/w lokalach pracownicy pozwanej wiedzieli o przyczynie zwłoki w wykonaniu prac i o wniosku powoda w tym zakresie odnośnie przedłużenia terminu do wykonania prac. W związku z powyższymi ustaleniami i rozważaniami Sąd I instancji przyjął, podobnie jak Sąd w sprawie XI GC 288/11, że brak było podstaw do obciążenia powoda karami umownymi na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 umów nr (...) i w konsekwencji brak było podstaw do złożenia odpowiednich oświadczeń w przedmiocie potrącenia przez pozwaną powodowi kwot 756 zł i 2.984 zł. Zatem Sąd stwierdził, iż pozwana jest zobowiązana do zapłaty powodowi odpowiednio kwot 756 zł z tytułu reszty wynagrodzenia z umowy nr (...) i kwoty 2.984 zł z tytułu reszty wynagrodzenia z umowy nr (...). Kwoty te Sąd Rejonowy zasądził odpowiednio w punkcie I wyroku od pozwanej na rzecz powoda. O odsetkach ustawowych od kwot 756 zł i 2.984 zł Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z § 8 umowy. Zapłata wynagrodzenia miała nastąpić w obu przypadkach zgodnie z § 8 umowy w 14 dniu od daty dostarczenia faktury Vat do siedziby zamawiającego. Odpowiednio powód powinien był wykazać w stosunku do obu umów (nr (...)), kiedy dostarczył pozwanej stosowne faktury VAT, skoro od daty dostarczenia faktury VAT i upływu 14 dni strony uzależniły wymagalność świadczeń z umowy – płatności wynagrodzeń. Odnośnie umowy nr (...) powód nie wykazał (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.) kiedy konkretnie – w jakiej dacie dostarczył pozwanej fakturę Vat – jednakże z dowodów przeprowadzonych w niniejszym postępowaniu – vide pismo pozwanej z dnia 22 marca 2010 r. – karta 119 – wynika, że w tym dniu – 22 marca 2010 r. pozwana dysponowała już fakturą VAT z tytułu wykonania umowy nr (...). Licząc więc termin wymagalności roszczenia o zapłatę wynagrodzenia zgodnie z § 8 umowy i datą 22 marca 2010 r. pozwana powinna była uiścić całość wynagrodzenia z tytułu umowy nr (...) do dnia 5 kwietnia 2010 r. Zatem odsetki ustawowe od kwoty 756 zł Sąd Rejonowy zasądził w punkcie I wyroku od dnia 6 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie roszczenie odsetkowe od kwoty należności głównej w wysokości 756 zł oddalił w punkcie II wyroku. Odnośnie umowy nr (...) powód nie wykazał (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.) kiedy konkretnie – w jakiej dacie dostarczył pozwanej fakturę Vat – jednakże z dowodów przeprowadzonych w niniejszym postępowaniu – vide pismo pozwanej z dnia 22 marca 2010 r. – karta 129 – wynika, że w tym dniu – 22 marca 2010 r. pozwana dysponowała już fakturą VAT z tytułu wykonania umowy nr (...). Licząc więc termin wymagalności roszczenia o zapłatę wynagrodzenia zgodnie z § 8 umowy i datą 22 marca 2010 r. pozwana powinna była uiścić całość wynagrodzenia z tytułu umowy nr (...) do dnia 5 kwietnia 2010 r. Zatem odsetki ustawowe od kwoty 2.984 zł Sąd Rejonowy zasądził w punkcie I wyroku od dnia 6 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie roszczenie odsetkowe od kwoty należności głównej w wysokości 2.984 zł oddalił w punkcie II wyroku. W ocenie Sądu Rejonowego roszczenie o zapłatę kwoty 13.350 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty okazało się częściowo uzasadnione. Roszczenie to było związane z umową z dnia 27 kwietnia 2010 r. nr (...) o roboty remontowe, a zawartą pomiędzy J. N. a Gminą M. S., a dotyczącą remontu lokalu przy ulicy (...) w S.. Podstawa faktyczna tego roszczenia została sprecyzowana przez powoda w treści pozwu oraz dalej w toku postępowania, w tym szczegółowo w treści pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 22 marca 2012 r. Powód dochodził zapłaty całości wynagrodzenia z tytułu umowy nr (...), a więc kwoty 13.350 zł, twierdząc, że prace z umowy w całości wykonał. Pozwana tymczasem podniosła, że odstąpiła od umowy, a wartość prac wykonanych przez powoda z tytułu tej umowy została wyceniona na kwotę 5.649 zł 59 gr, jednakże powodowi nawet ta kwota się nie należała i nie należy, ponieważ pozwana wierzytelności powoda w kwocie 5.649 zł 59 gr przedstawiła do potrącenia swoją wierzytelność z tytułu kar umownych obciążających powoda i na skutek potrącenia (art. 498 k.c.) wierzytelność powoda została umorzona 9art. 498 § 2 k.c.). Sąd wskazał, iż powód nie wykazał zasadności roszczenia z tytułu umowy nr (...) w całości, jak dochodził pozwem, a jedynie do kwoty 1.489 zł 59 gr, którą to kwotę uwzględnił w punkcie I wyroku. Powód podniósł, że odstąpienie od umowy nr (...) nie było uzasadnione, albowiem powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia 11 czerwca 2010 r. do dnia 21 czerwca 2010 r. Zdaniem Sądu argumentacja ta okazała się nieuzasadniona, gdyż o ile powód wykazał, że przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia 11 czerwca do dnia 21 czerwca 2010 r., to i tak zaistniały podstawy do odstąpienia od umowy nr (...). Jeden z terminów odbioru robót powód wyznaczył na dzień 2 lipca 2010 r., jednakże na ten termin się nie stawił z przyczyn nieusprawiedliwionych. W dniu 2 lipca 2010 r. pracownicy pozwanej stawili się pod adresem przy ulicy (...) w S., ale nie dokonano odbioru robót, albowiem powód nie stawił się. Pismem z dnia 9 lipca 2010 r. pozwana wyznaczyła powodowi ostateczny termin odbioru robót na dzień 21 lipca 2010 r., pod rygorem odstąpienia od umowy. W dniu 21 lipca 2010 r. pracownicy pozwanej stawili się pod adresem przy ulicy (...) w S., ale nie dokonano odbioru robót, albowiem powód nie stawił się. Zatem Sąd stwierdził, że zaistniała podstawa do odstąpienia od umowy, czy to z art. 491 § 1 k.c., czy z art. 635 k.c., a pozwana z możliwości odstąpienia od umowy skorzystała skutecznie. Pismem z dnia 27 lipca 2010 r. pozwana złożyła powodowi oświadczenie o odstąpieniu od umowy z dnia 27 kwietnia 2010 r., a dotyczącej wykonania remontu lokalu przy ulicy (...) w S.. W tym stanie rzeczy umowa nr (...) przestała strony obowiązywać. Sąd wskazał, iż powód nie wykazał za pośrednictwem jakiegokolwiek dowodu, że wykonał całość prac objętych w/w umową, co uzasadniałoby zasądzenie na jego rzecz całości wynagrodzenia z tej umowy, czy też ewentualne z innej podstawy – czy to bezpodstawnego wzbogacenia, prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia, czy też z czynu niedozwolonego. Pozwana uznała jedynie roszczenie powoda z tytułu umowy nr (...), na kwotę 5.649 zł 59 gr, albowiem na taką kwotę wyceniła prace wykonane przez powoda dotychczas w lokalu przy ulicy (...). Takie stanowisko pozwanej zostało zaprezentowane w toku procesu, w tym wynikało z pism jak na karcie 294 (rozliczenie finansowo – rzeczowe robót) i na karcie 295 (pismo z dnia 27 stycznia 2011 r. w przedmiocie złożenia przez pozwaną oświadczenia o potrąceniu). Jednakże Sąd podkreślił, iż pozwana nie zapłaciła tej kwoty powodowi dotychczas, albowiem potrąciła ją ze swoją wierzytelnością z tytułu kar umownych należnych od powoda. Zatem Sąd stwierdził, iż należało ocenić na potrzeby niniejszego postępowania skuteczność w/w potrącenia z w/w oświadczenia z dnia 27 stycznia 2011 r. Sąd wskazał, iż z pisma pozwanej z dnia 27 stycznia 2011 r. (karta 295 akt) wynika, że pozwana z w/w kwotą 5.649 zł 59 gr, którą uznała co do zasady za należną powodowi z tytułu prac wykonanych przez powoda na podstawie umowy nr (...), potrąciła należność w kwocie 15.954 zł z tytułu naliczonych powodowi kar umownych. Po potrąceniu w/w wierzytelności pozostała kwota 10.304 zł 41 gr, którą to kwotę pozwana dochodziła od powoda w procesie przed tutejszym Sądem pod sygnaturą akt XI GC 288/11 (vide treść wyroku wraz z treścią uzasadnienia). Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z art. 365 k.p.c. w niniejszym postępowaniu jest związany treścią orzeczenia w sprawie XI GC 288/11. W odwołaniu do treści wyroku w sprawie XI GC 288/11 i uzasadnienia wyroku w konfrontacji z treścią pisma pozwanej z dnia 27 stycznia 2011 r. (jak na karcie 295) Sąd stwierdził, co następuje. W sprawie XI GC 288/11 pozwana Gmina M. S. dochodziła od powoda J. N. zapłaty kwoty 10.304 zł 41 gr, przy uwzględnieniu, że pozwana w tamtym postępowaniu zgłosiła kwoty 432 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...), 1.072 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...), 2.670 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...), 1000 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...) i kwoty 10.780 zł z tytułu kary umownej z umowy nr (...), a następnie te kwoty potrąciła z należnością powoda wynikającą z umowy nr (...) w kwocie 5.649 zł 59 gr, co dało dochodzoną pozwem w sprawie XI GC 288/11 kwotę 10.304 zł 41 gr, a wskazaną w piśmie pozwanej jak na karcie 295. Sąd I instancji wskazał, iż z wyroku wydanego w sprawie XI GC 288/11 w związku z treścią uzasadnienia wyroku wynika, że spór co do w/w kar umownych został już rozstrzygnięty, a na mocy art. 365 k.p.c. w niniejszym postępowaniu jest on tym wyrokiem związany. Sąd w sprawie XI GC 288/11 uznał za niezasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) w wysokości 432 zł, za niezasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) w wysokości 1.072 zł, za zasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) w wysokości 2.670 zł, za zasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) w wysokości 1.000 zł oraz za zasadne roszczenie o zapłatę kary umownej z umowy nr (...) jedynie do kwoty 490 zł (Sąd w sprawie XI GC 288/11 miarkował tu wysokość kary umownej). W konsekwencji za uzasadnione w sprawie XI GC 288/11 Sąd uznał naliczenie kar umownych w kwotach odpowiednio wskazanych wyżej – kwota 2.670 zł + kwota 1.000 zł + kwota 490 zł, razem więc kwotę 4.160 zł. Sąd I instancji stwierdził, że skoro pozwanej należała się tylko kwota 4.160 zł z tytułu kar umownych (vide uzasadnienie wyroku w sprawie XI GC 288), to przedstawienie tej kwoty do potrącenia z wierzytelnością powoda z umowy nr (...), którą pozwana uznała za zasadną w kwocie 5.649 zł 59 gr, powoduje zgodnie z treścią art. 498 k.c. umorzenie wskazanych wierzytelności do kwoty wierzytelności mniejszej – 4.160 zł, a do zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda pozostaje kwota 1.489 zł 59 gr (5.649 zł 59 gr – 4.160 zł = 1.489 zł 59 gr) za częściowe wykonanie prac z umowy nr (...). W/w kwotę 1.489 zł 59 gr jako należną powodowi i dotychczas niezapłaconą powodowi przez pozwaną z tytułu umowy nr (...) (remont lokalu przy ulicy (...)) Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda w punkcie I wyroku. O odsetkach ustawowych od w/w kwoty 1.489 zł 59 gr Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z § 8 umowy. Zapłata wynagrodzenia miała nastąpić zgodnie z § 8 umowy w 14 dniu od daty dostarczenia faktury Vat do siedziby zamawiającego. Zdaniem Sądu I instancji powód nie wykazał, aby dostarczył fakturę VAT w określonym terminie. Sąd wskazał, że skoro pozwana w treści pisma procesowego z dnia 27 stycznia 2011 r. (karta 295 akt) uznała wierzytelność powoda z umowy nr (...) już za wymagalną, skoro przedstawiła ją do potrącenia i uznała skutki potrącenia, to w dniu 27 stycznia 2011 r. wierzytelność powoda była już wymagalna, co uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 1.489 zł 59 gr na podstawie art. 481 k.c. od dnia 27 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty, o czym orzekł w punkcie I wyroku. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy stwierdził, że żądanie związane z umową nr (...) odnośnie remontu lokalu przy ulicy (...) w S. podlegało oddaleniu w punkcie II wyroku. Zdaniem Sądu roszczenie o zapłatę kwoty 496 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty okazało się częściowo uzasadnione. Roszczenie to było związane z umową z dnia 27 kwietnia 2010 r. nr (...) o roboty remontowe, a zawartą pomiędzy J. N. a Gminą M. S. i dotyczącą remontu lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w S.. Podstawa faktyczna tego roszczenia została sprecyzowana przez powoda w treści pozwu oraz dalej w toku postępowania, w tym szczegółowo w treści pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 22 marca 2012 r. Strony odnośnie umowy nr (...) i żądania powoda zapłaty kwoty 496 zł w niniejszym postępowaniu jako części dotychczas niewypłaconego wynagrodzenia z tej umowy, a potrąconego przez pozwaną z tytułu naliczenia kary umownej, pozostawały w sporze co do zasadności roszczenia, w szczególności czy zaistniały podstawy do obciążenia powoda karą umowną na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w/w umowy (za 16 dni zwłoki), co doprowadziło w konsekwencji do tego, że pozwana pomniejszyła wypłacona powodowi wynagrodzenie właśnie o kwotę 496 zł (16 dni x 1 % x 3.100 zł). W ocenie Sądu I instancji powód w niniejszym postępowaniu częściowo wykazał zasadność zapłaty reszty wynagrodzenia z tytułu wykonania umowy nr (...), a tym samym niezasadność częściowego obciążenia go należnością z tytułu kary umownej i pomniejszenia w konsekwencji wypłaconego mu wynagrodzenia. Powód wykonał zobowiązanie z tytułu umowy nr (...), jednakże po terminie, co spowodowało obciążenie go karą umowną w wysokości 496 zł za okres 16 dni, liczonych przez pozwaną od dnia 14 czerwca 2010 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. (vide pismo jak na karcie 292). Zapis odnośnie możliwości obciążenia powoda karą umowną wynikał z § 9 ust. 1 pkt 2 umowy, przy czym strony zastrzegły zapłatę kary umownej za każdy dzień zwłoki w wysokości 1 % wynagrodzenia umownego. Sąd zaznaczył, iż co do zasady obowiązek zapłaty kary umownej wynika z art. 483 k.c. i art. 484 k.c. w zw. z zapisem § 9 ust. 1 pkt 2 umowy łączącej strony, a wierzyciel dla realizacji roszczenia o zapłatę kary umownej musi wykazać (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 483 k.c. w zw. z art. 484 k.c.) istnienie i treść zobowiązania, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Natomiast dłużnik (w tym wypadku powód), aby zwolnić się od obowiązku zapłaty kary umownej musi wykazać, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania uzasadniające naliczenie kary umownej nastąpiło na skutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Zakres odpowiedzialności z tytułu kary umownej pokrywa się z zakresem ogólnej odpowiedzialności kontraktowej dłużnika z art. 471 k.c., w tym znaczeniu, że dłużnik będzie zwolniony z zapłaty kary umownej, jeżeli wykaże, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło z przyczyn nie leżących po jego stronie. Zgodnie z treścią umowy nr (...) prace miały być wykonane przez powoda do dnia 14 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy wskazał, iż z ustalonego stanu faktycznego – vide treść pisma powoda jak na karcie 397, przesłuchanie powoda, zeznania świadka T. Ś. – wynika, że powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia 11 czerwca do dnia 21 czerwca 2010 r. i pismo w tym przedmiocie dostarczył pozwanej wraz ze zwolnieniem lekarskim w dniu 16 czerwca 2010 r. Pozwana zatem posiadała wiedzę o niemożliwości zaoferowania przez powoda wykonanych prac do odbioru z powodu choroby powoda. Zatem Sąd stwierdził, iż powód wykazał, że niezakończenie prac do dnia 14 czerwca 2010 r. nie nastąpiło z jego winy, albowiem pozostawał na zwolnieniu lekarskim, co uwalnia go od obciążenia konsekwencjami naliczania kary umownej już od dnia 14 czerwca 2010 r., jak uczyniła to pozwana. Niewykonanie zobowiązania przez powoda do dnia 14 czerwca 2010 r. nie nastąpiło z przyczyn obciążających powoda, albowiem powód od dnia 11 czerwca do dnia 21 czerwca 2010 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim do dnia 21 czerwca 2010 r., o czym już wiedział składając pismo do pozwanej w dniu 16 czerwca 2010 r. (karta 397). Powód nie wykazał (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), że cokolwiek stało na przeszkodzie, aby prace wydać bezpośrednio po zwolnieniu lekarskim, a więc już w dniu 22 czerwca 2010 r. i co było przyczyną wydania prac dopiero w dniu 30 czerwca 2010 r. Sąd zaznaczył, aby powód mógł całkowicie uwolnić się od obowiązku zapłaty kary umownej musiałby wykazać, że wydanie prac dopiero w dniu 30 czerwca 2010 r. nie było w żaden sposób zawinione przez niego. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji przyjął, że naliczenie kary umownej powodowi z tytułu umowy nr (...) było uzasadnione jedynie za okres od dnia 22 czerwca do dnia 30 czerwca 2010 r. – na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 umowy w zw. z art. 483 k.c. w zw. z art. 484 k.c., a więc w kwocie 279 zł (9 dni x 1% z 3100 zł). Wobec tego Sąd uznał, że z kwoty niewypłaconej powodowi – 496 zł, o jaką to kwotę pozwana potrąciła wypłacone powodowi wynagrodzenie z tej umowy, uzasadnione było obciążenie powoda karą umowną tylko do kwoty 279 zł. Pozostała kwota 217 zł (496 zł – 279 zł) jest uzasadnionym wynagrodzeniem powoda i pozwana powinna je zapłacić na podstawie wiążącej strony umowy. Wobec takich rozważań Sąd I instancji zasądził od pozwanej na rzecz powoda w punkcie I wyroku kwotę 217 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi w stosunku rocznym od dnia 20 lipca 2010 r. do dnia zapłaty. O odsetkach ustawowych od kwoty 217 zł Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z § 8 umowy. Zapłata wynagrodzenia miała nastąpić zgodnie z § 8 umowy w 14 dniu od daty dostarczenia faktury Vat do siedziby zamawiającego. Powód dostarczył fakturę VAT w dniu 5 lipca 2010 r. (vide prezentata pozwanej na fakturze VAT), zatem zapłata powinna nastąpić do dnia 19 lipca 2010 r. Sąd uznał, że skoro pozwana nie zapłaciła zasądzonej kwoty należności głównej z tytułu wynagrodzenia w kwocie 217 zł do dnia 19 lipca 2010 r., to od dnia następnego, czyli od dnia 20 lipca 2010 r. należą się odsetki ustawowe od tej kwoty, o czym orzekł w punkcie I wyroku, a w pozostałej części roszczenie o zapłatę z tytułu umowy nr (...) podlegało oddaleniu w punkcie II wyroku. Sąd I instancji stwierdził, że roszczenie o zapłatę kwoty 5.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty okazało się nieuzasadnione. Roszczenie to było związane z umową z dnia 27 kwietnia 2010 r. nr (...) o roboty remontowe, a zawartą pomiędzy J. N. a Gminą M. S.. Podstawa faktyczna tego roszczenia została sprecyzowana przez powoda w treści pozwu oraz dalej w toku postępowania, w tym szczegółowo w treści pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 22 marca 2012 r. Powód odnośnie umowy nr (...), dotyczącej wykonania remontu lokalu przy ulicy (...) w zakresie wykonania wymiany podłóg w lokalu, dochodził od pozwanej zasądzenia kwoty wynagrodzenia w kwocie 5.000 zł jakie było przewidziane za wykonanie przedmiotu umowy. Zdaniem Sądu powód nie wykazał zasadności roszczenia o zapłatę wynagrodzenia z tej umowy (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), czy to w całości, czy w części. Sad wskazał, iż z przeprowadzonych dowodów odnośnie tej umowy, to jest dokumentów w postaci umowy, kosztorysu, notatek służbowych, pism powoda i pozwanej odnośnie wykonania tej umowy, oraz z zeznań świadków B. W., M. K. (1), M. B., S. C., A. J., M. K. (2), T. Ś. wynika, że powód nie wykonał przedmiotu umowy w jakimkolwiek zakresie, który uzasadniałby zasądzenie świadczenia z tej umowy na rzecz powoda. Powód wykonywał przedmiot umowy niezgodnie z postanowieniami umowy, nie dostosował się do sposobu wykonania umowy zaleconego przez pracownika pozwanej L. K. w związku ze stanem belek w lokalu mieszkalnym. Pomiędzy stronami spornym była kwestia jakości, zgodności z zasadami sztuki budowlanej prac wykonywanych przez powoda. Powód miał zakończyć wykonanie prac do dnia 31 maja 2010 r., czego nie uczynił. Sąd uznał, że w okolicznościach sprawy zasadnym było odstąpienie przez pozwaną od umowy, czy to na podstawie art. 491 § 1 k.c., czy art. 635 k.c. Pozwana wyznaczała powodowi kolejne terminy wykonania prac, do 14 czerwca 2010 r. i następnie do 24 czerwca 2010 r., zawsze pod rygorem odstąpienia od umowy. Powód tych terminów nie dochował, a pozwana skutecznie odstąpiła od umowy. Sąd stwierdził, iż w tym stanie rzeczy, wobec rozwiązania umowy, powodowi nie należy się wynagrodzenie za wykonanie tej umowy. Skuteczność odstąpienia od w/w umowy przez pozwaną została również stwierdzona w postępowaniu XI GC 288/11, jakie toczyło się pomiędzy stronami, o zapłatę kar umownych. W ocenie Sądu I instancji brak jest podstaw do poczynienia odmiennych ustaleń odnośnie tej umowy w niniejszym postępowaniu. Sąd wskazał też, że nawet gdyby przyjąć, że pozwana nieskutecznie odstąpiła od umowy (...), to i tak należałoby przyjąć w konsekwencji, że powód nie wykazał zasadności roszczenia o zapłatę, czy to w całości, czy w części z tej umowy. Sąd zaznaczył, iż spornym pomiędzy stronami była jakość wykonania prac, sposób wykonania prac, zakres wykonanych prac, ocenianych z punktu widzenia zasad wiedzy budowlanej i sztuki budowlanej, a powód nie wykazał (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), że prace wykonał zgodnie z treścią umowy, czy to w całości, czy w części w taki sposób, który uzasadniałby zasądzenie na jego rzecz od pozwanej jakiejkolwiek kwoty z tej umowy. Zaoferowane przez strony dowody w tym zakresie nie dały podstaw do odpowiednich ustaleń, czy to uzasadniających zasądzenie wynagrodzenia z umowy, czy też z innej podstawy faktycznej. Sąd wskazał w szczególności, że powód na rozprawie w dniu 24 stycznia 2014 r. (karta 647) cofnął wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Wobec powyższego Sąd Rejonowy przyjął, że powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 5.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty podlegało oddaleniu w punkcie II wyroku. Sąd I instancji stwierdził też, iż powództwo o zapłatę kwoty 8.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę podlegało oddaleniu. Powód sprecyzował podstawę faktyczną roszczenia o zadośćuczynienie w treści pisma procesowego z dnia 22 marca 2012 r. (karta 346 akt), wskazując, że dochodzi zadośćuczynienia za zastraszanie, wyzywanie, nachodzenie w mieszkaniu, używanie pod jego adresem słów obelżywych, naruszenie jego dobrego imienia jako przedsiębiorcy, co miało doprowadzić do utraty klientów. Podstawa ta została szeroko określona przez powoda w treści w/w pisma procesowego. Następnie na rozprawie w dniu 24 stycznia 2014 r. (vide karta 647 akt) powód ograniczył podstawę faktyczną powództwa o zapłatę zadośćuczynienia, wskazując, że domaga się zapłaty zadośćuczynienia tylko za jedno zdarzenie, podczas którego został wyzwany przez pracownika pozwanej pana K. i dwóch innych mężczyzn, których nazwisk nie był pewien, ale jednym z nich miał być pracownik pozwanej M. B.. Powód wskazał (vide karta 647 akt), że zadośćuczynienia dochodzi tylko za to jedno zdarzenie. Sąd wskazał, że co do zasady podstawą prawną roszczenia o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych powoda była treść przepisu art. 23 k.c., art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zw. z art. 415 k.c., art. 430 k.c. Sąd zaznaczył, iż wyłączyć należy podstawę prawną odpowiedzialności pozwanej jako jednostki samorządu terytorialnego z art. 417 k.c., albowiem podniesione okoliczności sprawy nie wskazują na działanie pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej – pracownicy pozwanej podejmowali czynności w związku z wykonywaniem umów cywilnych związanych z remontem lokali przez powoda na rzecz pozwanej. Działanie czy też zaniechanie pozwanej w kontaktach z powodem nie stanowiło „wykonywania władzy publicznej”, o czym mowa w art. 417 k.c. Zdaniem Sądu powód nie wykazał (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), aby pozwana dokonała naruszeń dóbr osobistych powoda, co uzasadniałoby zasądzenie zadośćuczynienia od pozwanej na rzecz powoda. Zarówno zakreślona początkowo szeroko podstawa faktyczna żądania zasądzenia zadośćuczynienia (vide pismo procesowe powoda z dnia 22 marca 2012 r.), jak i później ograniczona przez samego powoda na rozprawie w dniu 24 stycznia 2014 r. (vide karta 647) do jednego zdarzenia, okazała się nieuzasadniona. Sąd Rejonowy wskazał na sprzeczność zeznań świadków przesłuchanych w niniejszym postępowaniu odnośnie okoliczności faktycznych, które mogłyby uzasadniać przyjęcie, że doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda i w konsekwencji dał wiarę zeznaniom świadków B. W., M. B., S. C., M. K. (1) i A. J., na podstawie których ustalono, że nie doszło do naruszenia żadnych dóbr osobistych powoda. Sąd uznał zeznania świadków B. N., T. Ś. i zeznania powoda w tym zakresie za niewiarygodne. Sąd I instancji w tym stanie rzeczy, wobec niewykazania naruszenia dóbr osobistych powoda przez pozwaną, przyjął iż roszczenie o zadośćuczynienie podlegało oddaleniu w punkcie II wyroku. Sąd Rejonowy wskazał także, że nawet gdyby przyjąć, że jednak ze strony pracowników pozwanej doszło do naruszenia jakichkolwiek dóbr osobistych powoda, to okoliczności na jakie wskazywał powód, a mające uzasadniać jego roszczenie z tego tytułu, i tak nie mogłyby zostać uwzględnione dla celów przypisania pozwanej odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych powoda. Sąd Rejonowy zaznaczył, iż z ustaleń faktycznych niniejszej sprawy wynika, że ze strony pozwanej w kontaktach z powodem uczestniczyli pracownicy pozwanej, co powoduje, że pozwana ponosi za ich działania odpowiedzialność na podstawie art. 430 k.c. w zw. z art. 120 kodeksu pracy. Naruszanie dóbr osobistych przez pracowników pozwanej względem powoda nie wchodzi w pojęcie szkody wyrządzonej „przy wykonywaniu powierzonej czynności” (art. 430 k.c., art. 120 k.p.). Sąd Rejonowy uznał, że co najwyżej jest to szkoda wyrządzona przy sposobności, przy okazji wykonywania obowiązków pracowniczych, za co pozwana na mocy art. 430 k.c. i art. 120 k.p. nie odpowiada. Wobec powyższego Sąd Rejonowy przyjął, iż powództwo o zasądzenie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu w punkcie II wyroku. W punkcie III, IV, V i VI Sąd I instancji orzekł w przedmiocie kosztów postępowania. W punkcie III wyroku Sąd orzekł w przedmiocie zwrotu kosztów procesu na podstawie art. 100 k.p.c., biorąc pod uwagę, że powód tylko częściowo wygrał proces i przy uwzględnieniu zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu – odpowiednio do wyniku w jakim powód wygrał/przegrał proces. Sąd zaznaczył, iż powód po sprecyzowaniu żądania pozwu treścią pisma procesowego z dnia 22 marca 2012 r. dochodził od pozwanej zapłaty kwoty 36.836 zł. Powództwo uwzględniono do kwoty 5.410 zł 59 gr – vide punkt I wyroku. Powód wygrał sprawę zatem w 15 % (5410 zł 59 gr/36836 zł x 100% = 15%). Stosownie do tego, że powód wygrał sprawę w 15 %, przegrał sprawę w 85%. Pozwana zatem powinna zwrócić powodowi 15 % poniesionych przez niego kosztów procesu, a powód powinien zwrócić pozwanej 85 % poniesionych przez pozwaną kosztów procesu. Koszty procesu powoda to wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego ustanowionego z urzędu. Stosownie do treści § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) jest to kwota 2.400 zł, powiększona o stawkę 23 % podatku VAT (a więc kwotę 552 zł). Zatem łącznie wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego ustanowionego z urzędu wynosi 2.952 zł. Koszty procesu pozwanej to wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego ustanowionego z wyboru. Stosownie do treści § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) jest to kwota 2.400 zł. Stosownie do treści art. 100 k.p.c. skoro powód wygrał sprawę w 15 %, to pozwana powinna zwrócić stronie powodowej 15 % kosztów pełnomocnika, a więc kwotę 442 zł 80 gr (15 % z 2.952 zł). Z kolei pozwana wygrała sprawę w 85 %, to powód powinien zwrócić pozwanej 85 % poniesionych przez nią kosztów procesu, a więc kwotę 2.040 zł (85 % z 2.400 zł). Po skompensowaniu tych kwot powód, jako że wygrał sprawę w mniejszym stopniu niż pozwana, powinien zwrócić pozwanej kwotę 1.597 zł 20 gr (2.040 zł – 442 zł 80 gr) tytułem kosztów procesu. O zwrocie kwoty 1.597 zł 20 gr od powoda na rzecz pozwanej Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w punkcie III wyroku. W punkcie IV i V wyroku Sąd orzekł w przedmiocie nieuiszczonych kosztów sądowych. Sąd zaznaczył, iż w niniejszej sprawie powód korzystał ze zwolnienia od kosztów sądowych, zatem nie uiścił opłaty od pozwu. Opłata od pozwu w niniejszej sprawie to kwota 1.842 zł, liczona jako 5 % z kwoty dochodzonego roszczenia w wysokości 36.836 zł. Opłata od pozwu dotychczas nie została uiszczona na rzecz Skarbu Państwa i stanowi ona w związku z tym nieuiszczone koszty sądowe, które należało rozliczyć w orzeczeniu kończącym postępowanie w niniejszej sprawie. Sąd wskazał, iż podstawą rozstrzygnięcia o nieuiszczonych kosztach sądowych była treść art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. W punkcie IV wyroku stosownie do treści art. 113 ust. 2 pkt 1 w/w ustawy Sąd Rejonowy nakazał ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda w punkcie I wyroku kwotę 1.565 zł 70 gr w zw. z art. 100 k.p.c. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Sąd zaznaczył, iż powód przegrał sprawę w 85 %, zatem powinien ponieść nieuiszczone koszty sądowe w takim stosunku. 85 % nieuiszczonej opłaty od pozwu to kwota 1.565 zł 70 gr (85% z 1.842 zł). Sąd uznał, że w niniejszej sprawie brak było podstaw do ewentualnego zastosowania w stosunku do powoda treści art. 113 ust. 4 w/w ustawy. Strona powodowa nie wykazała żadnego szczególnie uzasadnionego wypadku, który uzasadniałby zastosowanie treści art. 113 ust. 4 ustawy. W punkcie V wyroku stosownie do treści art. 113 ust. 1 w/w ustawy w związku z art. 100 k.p.c. Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanej Gminy M. S. kwotę 276 zł 30 gr tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Sąd stwierdził, że skoro pozwana przegrała proces w 15 %, powinna uiścić 15 % nieuiszczonych dotychczas kosztów sądowych, a więc 15 % opłaty od pozwu, co stanowi kwotę 276 zł 30 gr. W punkcie VI wyroku Sąd I instancji orzekł w przedmiocie kosztów wynagrodzenia pełnomocnika powoda ustanowionego z urzędu w osobie radcy prawnego N. M. na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…). Sąd zaznaczył, iż wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustanowionego z urzędu to kwota 2.400 zł, powiększona o stawkę 23 % podatku VAT (a więc kwotę 552 zł). Zatem łącznie wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego ustanowionego z urzędu wynosi 2.952 zł. Sąd wskazał że pełnomocnik z urzędu, skoro w żadnym zakresie nie otrzyma swojego wynagrodzenia od strony pozwanej (albowiem na skutek odpowiedniej kompensacji to powód jest zobowiązany do zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanej na podstawie art. 100 k.p.c.), powinien to wynagrodzenie otrzymać od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części oddalającej powództwo, tj. co do punktów II-V.

Skarżący orzeczeniu temu zarzucił naruszenie prawa procesowego w postaci:

-art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, a to wskutek odmówienia mocy dowodowej zeznaniom złożonym przez świadków przesłuchanych na wniosek strony powodowej i oparcie rozstrzygnięcia w sprawie w większości na zeznaniach świadków strony pozwanej, ale również przez nieuwzględnienie okoliczności wskazywanych w sprawie przez powoda pomimo że znajdowały one odzwierciedlenie w dokumentacji przedłożonej przez niego do akt sprawy;

-art. 328 § 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, a to wobec nieumieszczenia w uzasadnieniu wydanego w sprawie wyroku informacji o przyczynach, z powodu których odmówiono mocy dowodowej zeznaniom złożonym przez świadków powoda.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 30.426 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi w sposób następujący: co do kwoty 5.850 zł od dnia 4 marca 2009 r. do dnia zapłaty, co do kwoty 5.000 zł od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, co do kwoty 11.860,41 zł od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, co do kwoty 279 zł od dnia 27 kwietnia 2010r. do dnia zapłaty, co do kwoty 400 zł od dnia 21 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty, co do kwoty 8.000 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda odsetek: co do kwoty 756 zł od dnia 7 stycznia 2010 r. do dnia 6 kwietnia 2010 r., co do kwoty 2.984zł od dnia 11 stycznia 2010 r. do dnia 6 kwietnia 2010 r., co do kwoty 1.489,59 zł od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia 27 stycznia 2011 r., co do kwoty 217 zł od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia 20 lipca 2010 r.; zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania w I instancji, według norm przepisanych; przyznanie pełnomocnikowi powoda kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

W uzasadnieniu apelacji powód rozwinął podniesione zarzuty.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się bezzasadna.

Sąd Rejonowy przeprowadzając w sprawie wnikliwe i obszerne ustalenia faktyczne w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w sprawie, które to ustalenia Sąd Okręgowy przyjmuje za własne. Sąd Okręgowy podziela przy tym również rozważania prawne przedstawione przez Sąd Rejonowy.

Apelacja powoda stanowi jedynie polemikę z prawidłowym i należycie uzasadnionymi ustaleniami Sądu Rejonowego, przy czym nie została poparta konkretnym odniesieniem się do materiału dowodowego w sprawie.

W szczególności za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w powyższym przepisie sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału", a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967/5-6/21; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, Nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, Lex, nr 80266; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, Lex, nr 80267). Jak ujmuje się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś wiarygodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę. Przyjmuje się jednocześnie, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (vide uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980/ 10/200; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000/17/655; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2000 r., III CKN 1049/99, Lex nr 51627; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2000 r., IV CKN 1097/00, Lex nr 52624; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, Lex nr 52589; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00, Lex nr 52544; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003, Nr 5, poz. 137; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2002 r., IV CKN 859/00, Lex nr 53923; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, Lex nr 55499; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, Lex nr 56906; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, Lex nr 80273).

Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 19 czerwca 2008 r. (I ACa 180/08, LEX nr 468598), jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia wyżej wymienionego przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może, więc polegać li tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na własnej ocenie, lecz konieczne jest przy tym posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznym wykazywanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wyrok sprawy (analogicznie Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 lipca 2008 r., VI ACa 306/08). Sąd Rejonowy uwzględnił przy czynieniu ustaleń faktycznych zeznania świadka T. Ś. (k – 456 – 461). W zakresie lokalu przy ul. (...) szczegółowo na karcie 673 – 674 (strona 16 i 17 uzasadnienia) wskazał przyczyny, dla których ustalił obowiązek wymiany wszystkich okien. Sąd Rejonowy odwołał się bowiem do umowy zawartej pomiędzy stronami z dnia 4 marca 2009 roku (k – 242 – 244) oraz kosztorysu ofertowego, w którym pod poz. 32 (k – 257) wskazano demontaż i montaż okien dwudzielnych z PCV z szybą o wys. U. = 1,1 i nawiewnikiem automatycznym typu A. w każdym pomieszczeniu oraz parapety – obmiar 12,2 m2. W konsekwencji pozytywne stwierdzenie Sądu w zakresie przyczyn, dla których ustalił taki a nie inny zakres umowy co do tego lokalu wyłącza możliwość czynienia ustaleń na podstawie zeznań świadka T. Ś.. Zeznania świadka T. Ś. w zakresie tego lokalu były enigmatyczne, przy czym niezrozumiałe jest stanowisko powoda tyczące się związku pomiędzy jego szkodą a brakiem konieczności wymiany tych okien. Niewątpliwie bowiem wymiana okien była objęta umową, zaś zgodnie z § 11 umowy wszelkie zmiany umowy mogą być dokonane za zgodą obu stron wyrażoną na piśmie pod rygorem nieważności. Takowej zgody na piśmie powód nie przedłożył, w konsekwencji zeznania świadka Ś. pozostają bez znaczenia. Bez znaczenia jest okoliczność czy okna wymagały wymiany czy też nie, jeżeli ich wymiana była objęta umową. Niezrozumiałe są też twierdzenia tyczące się konieczności zadłużenia się powoda celem wymiany tych okien, albowiem ich wymiana wchodziła w zakres umówionych prac i powód miał obowiązek prace te wykonać. Powód otrzymał przy tym wynagrodzenie za umówiony zakres prac. Podzielić należy też stanowisko Sądu Rejonowego (k – 675) tyczące się wymiany drzwi w lokalu przy ul. (...), albowiem skoro umowa przewidywała ich naprawę brak jest podstaw do obciążania pozwanej kosztami decyzji powoda o ich wymianie. Powód prowadząc działalność gospodarczą winien mieć świadomość wagi i znaczenia podpisywanych przez siebie umów. Błędne zaś jest przyznawanie przez niego prymatu ustnym uzgodnieniom dokonywanym z osobami nieumocowanymi do reprezentacji pozwanej. Również zarzuty co do wadliwości ustaleń w zakresie remontu przy ul. (...) należy uznać za chybione. Powód nie wykazał bowiem swoich roszczeń w tym zakresie, co prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy. Podkreślić należy, że powód nie może domagać się wyznaczenia przez pozwaną (stronę umowy) innej komisji odbiorczej. W zakresie składu komisji decyzję bowiem podejmuje wyłącznie pozwana, gdyż to jej przedstawiciele dokonują odbioru. Powód przy tym nie wykazał, aby w zakresie odbioru tych prac doszło do zwłoki wierzyciela.

Za chybiony należy też uznać zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Powód w swej apelacji nie wskazuje jakie dowody Sąd pominął, czy też do jakich dowodów nie odniósł się w uzasadnieniu wyroku. Postawienie w sposób ogólny zarzutu, bez precyzyjnego wskazania konkretnych dowodów i okoliczności nie może być skuteczne. Uzasadnienie Sądu Rejonowego bowiem w sposób szczegółowy i obszerny odnosi się do zebranego materiału dowodowego, wyraźnie wskazując materiał dowodowy.

Podzielić należy również stanowisko Sądu Rejonowego co do kwestii naruszenia dóbr osobistych powoda. W tym zakresie Sąd Rejonowy wskazał (k – 686), że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, podając jakim dowodami ustalił, że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, a tym samym przeciwnym dowodom odmówił wiarygodności. Powód w swej apelacji nie wskazuje jakie inne dowody, poza jego zeznaniami, wskazują na naruszenie jego dóbr osobistych, co skutkuje uznaniem jego apelacji w tym zakresie za polemiczną. Przede wszystkim zaś podkreślić należy, że nawet ustalenie, iż miało miejsce zdarzenie wskazywane przez powoda, brak było podstaw do uznania odpowiedzialności pozwanej, gdyż pozwana (co prawidłowo zaznaczył Sąd Rejonowy – k – 687) nie odpowiada za naruszenie dóbr osobistych innych osób przez swych pracowników. Z tych względów rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego oddalające powództwo w zakresie żądań o zapłatę wynagrodzenia (art. 627 k.c.) oraz art. 23 i 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 439 k.c. i 120 k.p. należy uznać za w pełni prawidłowe, co skutkowało oddaleniem apelacji na podstawie art. 385 k.p.c.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powód przegrał postępowanie apelacyjne w całości, co uzasadnia zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania poniesionych przez pozwaną. Wysokość tych kosztów Sąd Okręgowy ustali na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych… w kwocie 1 200,- zł.

W zakresie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi w postępowaniu apelacyjnym z urzędu Sąd Okręgowy rozstrzygnął na podstawie powyższych przepisów, powiększając wynagrodzenie przyznane od Skarbu Państwa o podatek VAT.

Dodano: 26 października 2016, Opublikował(a): Dorota Szlachta
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Szczecinie
Osoba, która wytworzyła informację: Violetta Osińska, Małgorzata Grzesik
Data wytworzenia informacji: 8 grudnia 2014