Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód: G. (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, złożył w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko D. N., domagając się zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 40.887,18 zł z odsetkami:

-

od kwoty 31.900,17 zł – z odsetkami w wysokości umownej tj. czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu (tj. 9 grudnia 2016 roku) do dnia zapłaty,

-

od kwoty 7.588,65 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (por. k. 5) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1.398,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (por. k. 5) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

jak również zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwany zawarł w dniu 9 grudnia 2013 roku z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank (...) S.A. W. ( (...) Bank (...) S.A. W.) umowę - kredyt gotówkowy nr (...)\ (...). Kwota kredytu została pozwanemu wypłacona, a jego spłata rozłożona na raty, pozwany jednak nie wywiązał się z terminowej spłaty rat, skutkiem czego było wypowiedzenie umowy kredytowej przez bank. Umową przelewu wierzytelności z dnia 28 września 2016 roku powód nabył wierzytelność od banku. Na dochodzoną kwotę składają się:

-

kwota 31.900,18 zł tytułem kapitału niespłaconego kredytu,

-

kwota 7.588,65 zł tytułem odsetek umownych skapitalizowanych przez bank na dzień 30 czerwca 2016 roku,

-

kwota 1.398,36 zł tytułem odsetek umownych skapitalizowanych przez powoda, naliczanych od kapitału za okres od dnia 1 lipca 2016 roku do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu.

Powód domaga się zapłaty dalszych odsetek umownych od kapitału udzielonego kredytu, wskazano na §5 ust. 1/ §4 ust. 1 umowy. Powód zawiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności i wezwał do zapłaty, uprzedzając, że brak zapłaty spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego. Ponieważ powód nie dokonał zapłaty w wyznaczonym terminie, pozew jest zdaniem powoda uzasadniony. Dodatkowo wskazano (k. 7), że umowa kredytowa została wypowiedziana z dniem 15 października 2014 roku.

W dniu 2 lutego 2017 roku pod sygn. VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem powoda (k. 9). Sprzeciw od nakazu zapłaty złożył skutecznie pozwany.

W złożonym sprzeciwie (k. 10) pozwany D. N. zaskarżył nakaz w całości i zarzucił brak wykazania podstaw materialnych powództwa, legitymacji procesowej materialnej i formalnej, nieudowodnienie roszczenia objętego pozwem, przedawnienie roszczeń, wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty, przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi właściwemu, oddalenie powództwa w całości i obciążenie kosztami postępowania powoda.

W piśmie z dnia 24 lipca 2017 roku (k. 24) pełnomocnik powoda, wezwany do usunięcia braków pozwu, wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentów, które załączył, w tym m.in. był to wyciąg z umowy przelewu wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika nr 1.

W piśmie z dnia 7 sierpnia 2017 roku (k. 64 i nast.) odnosząc się bardziej szczegółowo do treści sprzeciwu, pełnomocnik powoda podtrzymał swoje żądanie. Wskazał, że zarzut braku materialnej podstawy powództwa jest niezasadny, ponieważ została przedłożona umowa kredytu (w odpisie), która została wykonana, przez udostępnienie pozwanemu kwoty kredytu zgodnie z postanowieniami umowy, a to pozwany (który przystąpił do wykonania umowy i dokonał spłaty dwóch rat) nie wykonał jej i nie spłacał swojego zobowiązania. Zdaniem strony powodowej niezasadny jest również zarzut dotyczący braku legitymacji czynnej powoda i nieważności umowy cesji. Zgłoszono wówczas wniosek o przeprowadzenie dowodu ze sporządzonego przez notariusza wyciągu z umowy sprzedaży wierzytelności wraz z notarialnym wyciągiem z załącznika, wskazując, że powód zwrócił się do notariusza o ten wyciąg i nadeśle go do sądu; jednocześnie podkreślono, że w materiale dowodowym znajduje się już odpis takiego wyciągu. Podkreślono, że również zarzut przedawnienia jest niezasadny, ponieważ wypowiedzenie umowy nastąpiło ze skutkiem na dzień 15 października 2014 roku, do przedawnienia doszłoby z upływem dnia 15 października 2017 roku, natomiast pozew został wniesiony w dniu 9 grudnia 2015 roku. Wskazano również na dowody świadczące o sposobie wyliczenia dochodzonego roszczenia. Podkreślono, że pozwany nie przedstawił żadnego dowodu, że spłacił zobowiązanie lub że spłacił je w inny sposób niż ten wskazany przez powoda.

W piśmie z dnia 28 sierpnia 2017 roku (k. 68) pozwany podtrzymał dotychczasowe zarzuty, zaprzeczył wszystkim twierdzeniom pozwu i wniósł o oddalenie powództwa w całości na koszt powoda. Na rozprawie (k. 83) podnosił zarzuty dot. postępowania dowodowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 grudnia 2013 roku (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z D. N. umowę o kredyt gotówkowy nr (...)\ (...), której przedmiotem było udzielenie mężczyźnie przez bank kredytu na warunkach określonych w §9 umowy i w regulaminie. Wskazano na całkowitą kwotę kredytu – 33.528,00 zł, kwotę kredytu przeznaczoną na cele konsumpcyjne – 30.000,00 zł, dzień płatności raty – 15, liczba rat 84, termin płatności I raty – 15 stycznia 2014 roku, termin płatności ostatniej raty – 15 grudnia 2020, wysokość raty – 549,71 zł. W §4 ust. 1 umowy wskazano, że niespłacenie rat kredytu w terminie powoduje powstanie zadłużenia przeterminowanego, od którego bank pobierze odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (na dzień zawarcia umowy 16%). W §7 wskazano na przyczyny m.in. wypowiedzenia umowy o kredyt.

dowód : umowa – k. 46, potwierdzenie przelewu – k. 52, harmonogram spłat – k. 53-54

Z tytułu umowy na rachunek banku wpłynęły dwie raty po 549,71 zł (w dniu 20 stycznia 2014 roku i 21 lutego 2014 roku) oraz z rozliczenia polisy – 2.742,35 zł w dniu 15 października 2014 roku.

dowód : rozliczenie – k. 55, raport – k. 56-57

Pismem z dnia 19 sierpnia 2014 roku bank wypowiedział umowę kredytu, wskazując na niedotrzymanie przez D. N. warunków umowy o kredyt poprzez nieterminową spłatę zobowiązań z niej wynikających i zaistnienie przesłanek z §7 umowy. Wskazano na zadłużenie przeterminowane w kwocie 3.368,25 zł. Pouczono, że w przypadku braku spłaty zadłużenia w terminie do dnia upływu terminu wypowiedzenia (30 dni) umowa ulegnie rozwiązaniu, a kwota całkowitego salda zadłużenia powiększona o odsetki umowne oraz odsetki od zadłużenia przeterminowanego stanie się natychmiast i w pełni wymagalna; bank będzie uprawniony do dochodzenia swoich należności w drodze postępowania egzekucyjnego, na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, a w przypadku skierowania sprawy na drogę egzekucji komorniczej, również o obciążeniu kosztami egzekucji. Pouczono również, że bank ma prawo zbyć wierzytelności innym podmiotom.

dowód : wypowiedzenie – k,. 47, dowód nadania – k. 48-49,

W dniu 1 czerwca 2015 roku (...) Bank (...) S.A. w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...)\ (...)\ (...), w którym stwierdzono, że D. N. jest zobowiązany do zapłaty na rzecz banku z tytułu umowy nr (...)\ (...):

-

kwoty 31.900,17 zł z tytułu niespłaconego kapitału wraz z odsetkami umownymi naliczonymi na podstawie §5 ust. 1 umowy od niespłaconego kapitału od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, które na dzień wystawienia bte wynoszą 10% w skali roku,

-

kwoty 4.127,70 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych na podstawie §5 ust. 1 umowy od niespłaconego kapitału id dnia 21 marca 2014 roku do dnia 31 maja 2015 roku.

Wskazano, że cała należność jest wymagalna. Postanowieniem z dnia 24 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy w Białogardzie pod sygn. I Co (...) nadał w/w bte sądową klauzulę wykonalności. Z adnotacji na tytule wynika, że było prowadzone na jego podstawie postępowanie egzekucyjne przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białogardzie, sygn. KM (...) – z informacją o wyegzekwowaniu kwoty 0,00 zł na rzecz wierzyciela.

dowód : bankowy tytuł egzekucyjny – k. 50, postanowienie – k. 51

W dniu 28 września 2016 roku (...) Bank (...) S.A. w W. zawarła z G. (...) umowę przelewu wierzytelności, wśród których znajdowała się ta wynikająca z umowy nr (...)\ (...) zawartej z D. N.. Bank dokonywał zbycia wierzytelności z zastrzeżeniem wpłaty na rachunek bankowy sprzedającego pełnej ceny nabycia. W dniu 17 listopada 2016 roku przedstawiciele banku złożyli oświadczenie, że cena nabycia została zapłacona w całości, co oznacza, że wierzytelności przeszły na nabywcę z dniem 3 października 2016 roku.

dowód : wyciąg z umowy i załącznika - k. 31-38,39-43, 75-76, oświadczenie – k. 44

Pismem z dnia 7 października 2016 roku, nadanym przesyłką poleconą, D. Bank zawiadomił D. N. o przelewie wierzytelności z umowy nr (...)\ (...) na rzecz G. (...), ze skutkiem na dzień 3 października 2016 roku.

dowód : zawiadomienie- k. 31, dowód nadania – k. 32-33

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uznać za zasadne w całości.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. przedłożonej dokumentacji, nie znajdując żadnych okoliczności podważających treść i prawdziwość dokumentów.

Strona powodowa oparła swoje roszczenie o umowę kredytu zawartą przez jego poprzednika prawnego z pozwanym. Jak wskazuje art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe – przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Powód przedstawił w formie przewidzianej w art. 129 §3 kpc, odpis umowy o kredyt, podpisanej przez pozwanego. W sytuacji, gdy w sprzeciwie pozwany zgłasza zarzut - „brak wykazania podstaw materialnych powództwa” – należy uznać, że jest to zarzut bezpodstawny. Umowa jest dokumentem prywatnym, w myśl art. 245 kpc dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Jest to pełnoprawny środek dowodowy, który sąd może wykorzystać dla poczynienia ustaleń faktycznych, a następnie i wyrokowania. Art. 253 kpc wskazuje, że jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. W aktach znajdują się również inne dokumenty, w tym te, do których należy zastosować art. 308 kpc (np. – z uwagi na brak podpisów i formę wydruków – potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu, harmonogram spłat, raporty i wydruki k. 55-57), a ponieważ pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, które mogłyby przeczyć ich prawdziwości i treści, Sąd uznał je również za pełnoprawne środki dowodowe, pozwalające na ustalenie stanu faktycznego sprawy. Z problematyką dowodu z dokumentów wiąże się również kolejny zarzut D. N., tj. braku legitymacji formalnej i materialnej. Strona powodowa przedstawiła – przy piśmie z dnia 24 lipca 2017 roku, ponownie w formie przewidzianej w art. 129 §3 kpc, wyciąg z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 września 2016 roku. Przy kolejnym piśmie zgłosiła dowód w postaci wyciągu notarialnego z umowy. W tym miejscu należy wskazać, co następuje:

Jak wskazuje art. 217 kpc §1 i 2 kpc strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej; sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Dodatkowo należy wskazać na art. 207 §3 kpc, który pozwala przewodniczącemu, przed pierwszym posiedzeniem wyznaczonym na rozprawę, zobowiązać strony do złożenia dalszych pism przygotowawczych, oznaczając porządek składania pism, termin, w którym należy je złożyć i okoliczności, które mają być wyjaśnione. Podobny w treści do art. 217 §2 kpc jest art. 207 §6 kpc. W przedmiotowej sprawie wyznaczając termin pierwszej rozprawy Sąd dla dwóch stron, doręczając im wzajemnie pisma, zakreślił termin 14 dni do ustosunkowania się do pism, pod rygorem pominięcia stanowiska. Dwie strony skorzystały z tego uprawnienia, przy czym o ile strona powodowa szeroko przedstawiła swoje stanowisko, powołując się na zgłoszone dowody, o tyle pozwany lakonicznie zaprzeczył wszystkim twierdzeniom powoda, podtrzymując dotychczasowe stanowisko. Pozwany, co istotne, nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych, chociaż mógł to uczynić (art. 232 kpc, art. 6 kc). Przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc), przy czym zauważyć należy, z uwagi na adnotację w protokole rozprawy, że Sąd w trybie art. 228 §1 i 2 kpc zwrócił stronom uwagę na to, że sądowi z urzędu jest wiadomo, że pozwany wykonuje zawód radcy prawnego (stąd zarzuty odnoszące się do działania po stronie powodowej pełnomocnika profesjonalnego, a po drugiej stronie – pozwanego samodzielnie jako „słabszej” strony procesu, można uznać za chybione). Jeżeli strona powodowa przedstawiła przy pierwszym piśmie kierowanym do Sądu po sprzeciwie pozwanego dowód w postaci odpisu z wyciągu z umowy cesji, a następnie – niejako wzmacniając dowód – zaoferowała przy kolejnym piśmie wyciąg sporządzony przez notariusza, zastrzegając, że zwróciła się do notariusza o sporządzenie tego wyciągu i nadeśle go po jego otrzymaniu, to taka sytuacja jest dopuszczalna. Zgłoszenie wniosku dowodowego nie jest równoznaczne i nie może być utożsamiane z fizycznym przedstawieniem dowodu już na etapie zgłoszenia wniosku (podobne stanowisko - por. wyrok SA w Warszawie z dnia 30 września 2013 roku, sygn. VI ACa 198/13, Lex nr 1416431).

Jak wskazuje art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły (art. 510 §1 kc). Umowa cesji nie wymaga formy szczególnej. Przedłożony wyciąg notarialny z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 września 2016 roku, która była zawarta w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi, wskazuje w załączniku do umowy numer umowy kredytowej, datę zawarcia umowy, dane pozwanego, dlatego zdaniem Sądu właściwie wykazuje przejście wierzytelności na powoda, przy zgodzie kredytobiorcy na dokonanie przeniesienia wierzytelności przez bank z umowy kredytu na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny (por. §6 pkt. 4 umowy jak na k. 46). Zarzuty dot. braku legitymacji procesowej są zatem również bezzasadne. Wysokość roszczenia zdaniem Sądu również została prawidłowo wykazana, skoro pozwany nie przedstawił własnego sposobu wyliczenia zaległości na rzecz pierwotnego wierzyciela, nie przedstawił dowodów dot. dobrowolnej spłaty zadłużenia, jak również nie wykazał, że informacja (k. 51) o bezskuteczności egzekucji w sprawie KM (...) jest niewłaściwa.

Ostatni z zarzutów zgłoszonych przez pozwanego to zarzut przedawnienia roszczenia. Sąd również ten zarzut uznał za bezzasadny. Jak wskazuje art. 117 §1 i 2 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu; po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne). Terminy podstawowe przedawnienia roszczeń wskazuje art. 118 kc: jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat 10, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W przedmiotowej sprawie stosunek pierwotny, z którego wynikało roszczenie, oparty był o umowę kredytu zawartą z pozwanym przez poprzednika prawnego powoda. To oznacza, że podstawowy termin przedawnienia był trzyletni, jako że związany z działalnością gospodarczą pierwszego wierzyciela. Strona powodowa prawidłowo wykazała, że umowa kredytu była zawarta w dniu 9 grudnia 2013 roku i że na poczet jej spłaty wpłynęły jedynie dwie wpłaty. Wypowiedzenie umowy nastąpiło pismem z dnia 19 sierpnia 2014 roku, ze skutkiem na dzień 15 października 2014 roku. Termin trzyletni przedawnienia upływałby zatem z dniem 15 października 2017 roku, natomiast z akt wynika, że pozew został złożony w dniu 9 grudnia 2016 roku (k. 2), a zatem przed upływem terminu przedawnienia.

Mając powyższe na uwadze, uznając żądanie pozwu za w pełni zasadne, w pkt. I sentencji wyroku zasądzono od pozwanego D. N. na rzecz powoda kwotę 40.887,18 zł z odsetkami: umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (ale nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie) od kwoty 31.900,00 zł od dnia 9 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty; ustawowymi za opóźnienie od kwoty 7.588,65 zł od dnia 9 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty i ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.398,36 zł od dnia 9 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Jak wskazuje art. 98 §1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Ponieważ pozwany przegrał proces w całości, w pkt. II sentencji wyroku zasądzono od niego na rzecz powoda kwotę 4.129,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (których wysokość ustalono w oparciu o §2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

z/

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem o apelacji doręczyć pozwanemu

3.  akta z wpływem lub za miesiąc

B., dnia 21 grudnia 2017 roku SSR Joanna Kurek