Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Małgorzata Gronowska - Plust
Protokolant:	sekr. sądowy Izabela Cyrwus

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2015 r. w G.

sprawy z powództwa A. R.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

orzeka:

1.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki A. R. kwotę 100.000 zł (sto tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 16.10.2015 r. do dnia zapłaty.

2.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 8.654 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.634 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

4.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. kwotę 1.981,69 zł tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt IC 2345/13

UZASADNIENIE

Powódka A. R. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą
w W. o zapłatę kwoty 100 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 16 października 2010 roku z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty oraz o zapłatę na rzecz powódki kwoty 385,68 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności liczonym od trzydziestego dnia od wniesienia powództwa do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów leczenia.

W uzasadnieniu wskazano, iż w dniu 16 października 2010 roku o godzinie ósmej, na drodze wojewódzkiej nr (...) na odcinku N. - Z. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący samochodem osobowym marki V. (...)
o numerze rejestracyjnym (...), P. R. na łuku drogi zjechał na przeciwległy pas ruchu i doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowanym przez Ł. S.. W wyniku zderzenia pojazdów powódka doznała poważnych obrażeń ciała. Pojazd sprawcy wypadku ubezpieczony był w chwili wypadku od odpowiedzialności cywilnej w towarzystwie strony pozwanej. Wskutek przedmiotowego zdarzenia Komenda Powiatowa Policji w Z. wszczęła dochodzenie, które następnie zostało umorzone, gdyż sprawcą kolizji był brat powódki. W wyniku wypadku powódka doznała złamania kości udowej prawej, wstrząśnienia mózgu, wieloodłamowego złamania szyjki oraz trzonu łopatki prawej i złamania miednicy. Bezpośrednio z miejsca zdarzenia powódka została przewieziona do szpitala powiatowego w Z., gdzie na oddziale chirurgicznym przebywała przez okres ponad 3 tygodni. W trakcie hospitalizacji odnotowano nagłe pogorszenie stanu zdrowia powódki, co skutkowało koniecznością umieszczenia jej na oddziale intensywnej terapii. Przeprowadzone badania doprowadziły do zdiagnozowania u powódki stłuczenia mózgu oraz krwiaka rdzenia przedłużonego. W trakcie hospitalizacji powódka została również poddana zabiegowi operacyjnemu zespolenia kości udowej. Wobec skargi powódki na ograniczenie ruchomości barku, bóle okolicy krzyżowej oraz prawego kolana
w dniach od 5 stycznia 2011 roku do 16 lutego 2011 roku powódka była rehabilitowana w szpitalu specjalistycznym MSWiA w Z.. W dniach od 8 maja 2011 roku do 31 maja 2011 roku wobec utrzymujących się dolegliwości bólowych kręgosłupa oraz dolnej kończyny, w ramach prewencji rentowej ZUS powódka przebywała na leczeniu rehabilitacyjnym w Ośrodku (...) w D..

W wyniku urazów odniesionych na skutek zdarzenia z dnia 16 października 2010 roku powódka zmuszona była korzystać ze stałej opieki medycznej, w tym
z częstych wizyt lekarskich, zabiegów rehabilitacyjnych czy też pobytów
w placówkach leczniczych. Powódka leczyła się w okresie od 1 grudnia 2010 roku do 17 sierpnia 2011 roku w Poradni (...) Urazów Ortopedycznych (...) w Z.. W okresie od 5 stycznia 2011 roku do dnia 16 lutego 2011 roku powódka przebywała na Oddziale (...) Wieloprofilowej Szpitala MSWiA
w Z.. Ponadto w okresie od dnia 28 lutego 2011 roku do 11 marca 2011 roku powódka korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych w zakładzie rehabilitacji dla zdrowia. Następnie powódka w okresie od 8 maja 2011 roku do 31 maja 2011 roku przebywała na rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS w ośrodku (...) w G.. Ponadto powódka zmuszona była korzystać z konsultacji okulistycznej, gdzie potwierdzono u niej przejściowe znaczne obniżenie ostrości wzroku dla oka prawego, które miało związek z wypadkiem
z dnia 16 października 2010 roku. Po powrocie powódki do pracy doszło do problemu z mową (powódka odczuwała łaskotanie w gardle, cierpiała na napadowy kaszel). Podjęte leczenie doprowadziło do diagnozy niewydolności głośni powodujące dysfonię, która powstała przy reanimacji podczas zaintubowania poszkodowanej. Następnie dnia 6 czerwca 2012 roku powódka skorzystała
z konsultacji neurologicznej, a dnia 12 czerwca 2012 wykonano u niej badanie RTG kręgosłupa. W dniu 09 sierpnia 2012 roku powódka korzystała z konsultacji laryngologicznej, w wyniku której potwierdzono u niej niewydolność głośni, powodującą dysfonię oraz wyraźną niedomykalność fałdów głosowych w części międzybłoniastej i międzychrzęstnej.

Szkoda na osobie powódki, powstała w związku ze zdarzeniem z dnia 16 października 2010 roku, została zgłoszona stronie pozwanej pismem pełnomocnika powódki z dnia 10 grudnia 2010 roku. Wskutek przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, w związku z przesyłanymi pismami, strona pozwana decyzjami z dnia 12 stycznia 2011 roku, 21 lutego 2011 roku i 30 sierpnia 2011 roku przyznała na rzecz powódki następujące kwoty: 55 000 złotych tytułem zadośćuczynienia; 1 629,76 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia; 1 786,44 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych; 1 800 zł tytułem zwrotu kosztów opieki; 360 zł tytułem kosztów odżywiania; 340 zł tytułem kosztów zniszczonej w wypadku odzieży, co dało łączną sumę 60 916,20 zł.

W ocenie powódki doznana przez nią krzywda zasługuje na zrekompensowanie żądania w niniejszym pozwie dodatkową kwotą zadośćuczynienia w wysokości 100 000 zł. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i powinno znosić negatywne odczucia poszkodowanej osoby. Określenie wysokości zadośćuczynienia winno nastąpić na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar powstałej szkody. Równocześnie na mocy brzmienia przepisu art. 444 § 1 k.c. powódka wnosi o zwrot kosztów leczenia w wysokości 529,82 zł. Kwota ta wynika z kosztów leczenia poniesionych przez powódkę, składają się na nią wizyty w gabinetach lekarskich oraz zakup leków. Żądanie odsetek jest uzasadnione tym, iż pełnomocnik powódki zgłosił szkodę strony pozwanej w dniu 14 grudnia 2010 roku zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Biorąc pod uwagę siedmiodniowy termin na doręczenie korespondencji powinna ona dotrzeć do strony pozwanej najpóźniej w dniu 21 grudnia 2010 roku. W związku z powyższym roszczenie stało się wymagalne w dniu 21 stycznia 2011 roku.

Pozwany: Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą
w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu wskazano, iż obecnie legitymacja bierna w niniejszym procesie przysługuje Towarzystwo (...) S.A. w W., bowiem z dniem 28 grudnia 2012 roku nastąpiło formalne przeniesienie całego majątku spółki (...) S.A. z siedzibą
w W., która uprzednio prowadziła postępowanie likwidacyjne wobec osoby powódki, na rzecz Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą
w W. - na podstawie art. 429 § 1 pkt 1 w związku z art. 506 § 4 k.s.h. - co
z kolei zostało wykazane precyzyjnie za pośrednictwem dołączonych do odpowiedzi na pozew dokumentów w postaci m.in. odpisu z KRS i postanowienia Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy z dnia 28 grudnia 2012 roku.
W związku z tym konieczne jest przyjęcie, że obecnie po stronie pozwanej winna występować spółka o nazwie Towarzystwo (...) S.A.
z siedzibą w W.. Do dnia sporządzenia odpowiedzi na pozew nie zostały odnalezione przez centralę pozwanego Towarzystwa akta szkody osobowej odnoszące się do osoby powódki A. R., co spowodowane jest czynnościami podejmowanymi w wyniku przejęcia całości akt szkodowych zakładu (...) przez Towarzystwo (...). Powództwo zgłoszone
w pozwie nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd powinien ustalać umiarkowane kwoty zadośćuczynienia za doznane przez poszkodowanych krzywdy, bacząc, by sumy powyższe nie doprowadziły do bezpodstawnego wzbogacenia osób, którym je przyznano. W judykaturze wyrażono na tę okoliczność godny zaaprobowania pogląd, zgodnie z którym wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna
w stosunku do rozmiarów doznanej krzywdy, lecz musi być odpowiednia w tym znaczeniu, iż winno się ją kształtować, przy pełnym uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego, w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej współczesnego społeczeństwa. Przenosząc owe ogólne rozważania na grunt sprawy niniejszej pozwana wskazuje, iż uiściła już na rzecz poszkodowanej tytułem należnego zadośćuczynienia sumę w łącznej wysokości 55 000 zł, wypłacając poszkodowanej z tego tytułu kolejno kwoty 15 000 zł oraz 40 000 zł, co precyzyjnie wynika wprost z dokumentacji załączonej przez samą powódkę do jej pozwu. Sumę powyższą ustalono na podstawie obiektywnych kryteriów, kierując się w tym zakresie przede wszystkim opinią lekarską - orzecznika, który w toku postępowania likwidacyjnego ustalił, iż stopień uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznać powódka wprawdzie był stosunkowo wysoki, lecz
z pewnością nie przekroczył 55 %. Nie kwestionując oczywiście okoliczności, zgodnie z którą stopień uszczerbku na zdrowiu poniesionego przez poszkodowanego nie może stanowić wyłącznego kryterium służącego oszacowaniu wartości zadośćuczynienia, gdyż zakres tegoż uszczerbku determinuje z kolei rozmiar krzywdy oraz cierpień doznanych przez osobę domagającą się wypłaty przedmiotowego świadczenia. Strona pozwana uiściła przeto na rzecz poszkodowanej kwotę o wartości 55 000 zł, stanowiącą świadczenie w pełni adekwatne do związanych ze zdarzeniem z dnia 16 października 2010 roku cierpień natury fizycznej i psychicznej, jakie stało się udziałem powódki. Suma ta jest całkowicie godnym i wystarczającym świadczeniem dla powódki, która wprawdzie odniosła istotne obrażenia ciała w rezultacie przebytego zdarzenia komunikacyjnego, lecz co wynika nawet z treści uzasadnienia wniesionego przez nią pozwu, z powodzeniem przybyła proces leczenia szpitalnego, a następnie poddała się skutecznej rehabilitacji, która umożliwiła jej już powrót do pracy zarobkowej. Co więcej, godzi się podkreślić, że w żadnym zakresie strona powodowa nie zdołała dotychczas udowodnić, ażeby dolegliwości poszkodowanej związane z pogorszeniem się jej zdolności widzenia czy mające powodować u niej dysfonię rzeczywiście pozostawały w jakimkolwiek adekwatnym związku przyczynowym z przebytym przez nią zdarzeniem komunikacyjnym. Tym samym stwierdzić należy, iż dotychczas wypłacone powódce zadośćuczynienie było w pełni adekwatne do zakresu faktycznie doznanej przez nią krzywdy i jako takie nie powinno obecnie podlegać jakiemukolwiek skutecznemu kwestionowaniu. Strona pozwana nie znajduje podstaw, dla których powódka domaga się zapłaty odsetek ustawowych od kwoty dochodzonego dodatkowo zadośćuczynienia, poczynając od dnia 21 stycznia 2011 roku. W tym zakresie pozwane Towarzystwo podnosi, iż w przypadku sądowego ustalania wysokości należnego zadośćuczynienia data wymagalności odsetek powinna być ustalona, licząc od dnia następującego po wydaniu stosownego orzeczenia. W żadnym zakresie nie można uznać chociażby za uprawdopodobnione roszczeń odszkodowawczych powódki, a to z uwagi na ich niedostateczne wykazanie. Nie jest wiadome, jakie ostatecznie kwoty, tytułem dodatkowego odszkodowania za koszty swojej terapii leczniczej dochodzi finalnie poszkodowana, skoro w pozwie wskazała w petitum kwotę 385,68 zł, zaś w uzasadnieniu powództwa podano już sumę o wartości 529,82 zł. Strona powodowa nie udowodniła, aby poszkodowana musiała zakupić w związku ze swoją powypadkową rekonwalescencją środki farmakologiczne wyszczególnione
w dołączonych do pozwu fakturach VAT, które zostały wystawione w miesiącu wrześniu i listopadzie 2012 roku, a więc po upływie około 2 lat od daty powstania zdarzenia szkodowego i po powrocie poszkodowanej do wykonywania jej pracy zarobkowej. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że na dochodzoną kwotę odszkodowania składają się także koszty rzekomych wizyt lekarskich, uiszczonych przez powódkę, jakkolwiek przedstawione przez stronę powodową faktury dotyczą jedynie zakupu farmaceutyków, a nie odpłatnych konsultacji lekarskich.

W piśmie z dnia 2.10.2013 r. ( k. 274 ) pełnomocnik powódki wskazał, iż kwota 529,82 zł została wskazana w uzasadnieniu pozwu omyłkowo.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 października 2010 roku o godzinie ósmej, na drodze wojewódzkiej nr (...) na odcinku N. - Z. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący samochodem osobowym marki v. (...) o numerze rejestracyjnym (...), P. R. na łuku drogi zjechał na przeciwległy pas ruchu
i doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowanym przez Ł. S.. Pojazd sprawcy wypadku ubezpieczony był w chwili wypadku od odpowiedzialności cywilnej w towarzystwie strony pozwanej. Wskutek przedmiotowego zdarzenia Komenda powiatowa policji w Z. wszczęła dochodzenie, która następnie zostało umorzone, gdyż sprawcą kolizji był brat powódki. Powódka po wypadku została przewieziona do Szpitala (...) w Z. i przyjęta do oddziału chirurgicznego. Na oddziale przebywała w dniach 16 października - 8 listopada 2010 roku z rozpoznaniem: złamanie kości udowej prawej, wstrząśnienie mózgu, wieloodłamowego złamania szyjki oraz trzonu upadki prawej, złamanie miednicy, prawostronne zapalenie płuc. Podczas pobytu w szpitalu wykonano u powódki szereg badań diagnostycznych, w tym TK głowy w dniach 17 października 2010 roku, 19 października 2010 roku i 21 października 2010 roku. Badanie z 19 października 2010 roku TK głowy wykazało w obrębie wzgórza lewego oraz okolicy górnego bieguna głowy jądra ogoniastego lewej półkuli zmiany, poza tym gęstość tkankową istoty szarej i białej prawidłowe, w części grzbietowej rdzenia przedłużonego ognisko hyperdensyjne - podejrzenie krwiaka, poza tym struktury tylnej jamy czaszki bez zmian. W badaniu kontrolnym z 21 października 2010 roku: obecności krwiaka rdzenia przedłużonego nie stwierdzono, TK kanału kręgowego - zmian pourazowych w strukturach kostnych kręgosłupa nie stwierdzono. W dniu 20 października 2010 roku wykonano u powódki zabieg operacyjny zespolenia złamania kości udowej gwoździem śródszpikowym ryglowanym. Przytoczono 6 jednostek krwi, prowadzono profilaktykę przeciwzakrzepową, rehabilitację przyłóżkową. W dniach 17 - 21 października 2010 roku powódka przebywała na (...). Była konsultowana neurologicznie z rozpoznaniem: stan po urazie wielonarządowym, śpiączka mózgowa i zespół majaczenia organicznego
w wywiadzie, cerebrastenia pourazowa. Wypisując powódkę z oddziału chirurgii zalecono ćwiczenia kończyn dolnych w łóżku, siadanie ze spuszczaniem nóg, zakaz pionizacji przez okres 6 tygodni ze względu na złamanie miednicy. Podczas kontroli poszpitalnej stwierdzono prawidłowe gojenie ran pooperacyjnych, zalecono utrzymanie unieruchomienia prawej kończyny górnej. W dniu 8 listopada 2010 roku powódka otrzymała skierowanie do oddziału rehabilitacyjnego celem usprawniania po urazie wielomiejscowym. Powódka zgłaszała się do kontroli w poradni ortopedycznej w Z.. W dniach 5 stycznia - 16 luty 2011 roku przebywała na oddziale rehabilitacyjnym w Z., a w dniach 08 - 31 maja 2011 roku w Ośrodku (...) w G. w ramach prewencji rentowej ZUS. Poza tym powódka prowadziła okresowo leczenie fizykoterapeutyczne w warunkach laboratoryjnych ze względu na dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego i stawów krzyżowo biodrowych. W dniu 12 czerwca 2012 roku wykonano RTG kręgosłupa lędźwiowego, gdzie oprócz drobnych osteofitów nie stwierdzono zmian kostnych w obrębie kręgosłupa. W dniach 18-21 grudnia 2013 roku powódka przebywała w oddziale chirurgicznym w Z. celem usunięcia gwoździa śródszpikowego. Na zwolnieniu lekarskim przebywała 182 dni, później decyzją ZUS otrzymała prawo do 5 miesięcy świadczeń rehabilitacyjnych.

Aktualnie badaniem przedmiotowym u powódki stwierdza się: czaszka - palpacyjnie niebolesna, nerwy czaszkowe bez zmian; kończyny górne - obrysy stawów prawidłowe, bolesność palpacyjna trzonu łopatki prawej, ruchomość stawu barkowego i pozostałych stawów kończyn górnych w normie; kręgosłup miednica - bolesność uciskowa okolicy stawów krzyżowo - biodrowych, okolica łonowa bez zniekształceń, ruchomości odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa w granicach normy; kończyny dolne: prawa - blizny pooperacyjne bocznej powierzchni biodra
i okolicy przynasady dalszej kości udowej, blizna skóry przedniej powierzchni uda prawego po przebytym w dzieciństwie urazie, napięcie mięśniowe prawidłowe, niewielkie ograniczenie rotacji wewnętrznej i zewnętrznej, zgięcie i wyprost
w stawie biodrowym prawym w granicach normy. Obwody obu ud równe, długość względna kończyn dolnych równa.

Aktualnie rozpoznaje się u powódki :

1. zespół adaptacyjny pourazowy, brak koncentracji, bóle głowy, osłabienie pamięci; stanowiący o 7% trwałym uszczerbku na zdrowiu.

2. wygojone złamanie wieloodłamowe trzonu oraz szyjki łopatki prawej; stanowiący o 5% trwałym uszczerbku na zdrowiu.

3. wygojone złamanie kości łonowej i kulszowej prawej z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi stawów krzyżowo-biodrowych; stanowiący o 6% trwałym uszczerbku na zdrowiu.

4. wygojone złamanie trzonu kości udowej prawej z niewielkim ograniczeniem ruchomości stawu biodrowego, stanowiący o 10% trwałym uszczerbku na zdrowiu.

W przebiegu leczenia zmian pourazowych dolegliwości bólowe odczuwane przez powódkę były znaczne, przez kilka dni przebywała na (...)ie. Bezpośrednio po wypadku prowadzono leczenie złamania uda wyciągiem bezpośrednim, później wykonano zabieg operacyjny zespolenia złamania gwoździem śródszpikowym.
W badaniu KT głowy podejrzewano istnienie krwiaka śródmózgowego, jednak kontrolne badanie wykluczyło to. Przybyła również zapalenie płuc. Złamanie miednicy wymagało leżenia w łóżku przez 6 tygodni, w okresie tym wymagała całodobowej pomocy w spełnianiu podstawowych funkcji życiowych. Obecnie dolegliwości bólowe stawów krzyżowo - biodrowych są niewielkie, wymagają okresowych zabiegów fizykoterapeutycznych, okazjonalnego stosowania leków przeciwbólowych. Stwierdzane obecnie ograniczenie ruchomości stawu biodrowego prawego, dolegliwości bólowe stawów krzyżowo - biodrowych i łopatki prawej nie upośledzają aktywności zawodowej powódki. Obecnie nie wymaga ona pomocy
w funkcjonowaniu życiowym. Rokowanie jest dobre, powódka może mieć ograniczenia w uprawianiu sportu.

Powódka źle zniosła psychicznie swoją sytuację po wypadku. Jej aktualna sytuacja zdrowotna ją przygnębia, jest nerwowa i płaczliwa.

Dowód:

- KRS pozwanej - k.10–22,

- notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym - k.30,

- postanowienie o umorzeniu śledztwa – k.31-32,

- zapytanie - k.33,

- akt dokumentacja medyczna k.34-96,

- umowa o pracę – k.120,

- faktury VAT i rachunki – k.124-181,

- umowa – k.182-183,

- postanowienie z 28 grudnia 2012 roku – k.263-264,

- zeznania świadka M. R. - k. 287-290,

- zeznania świadka J. R. - k. 290 -292,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego - k.295.

- przesłuchanie powódki A. R. - k.296-300,

- opinia biegłego J. B. (1) i J. W. (1) - k.308–310,

- przesłuchanie J. W. k. 492-493

- przesłuchanie J. B. k. 493

- zaświadczenie lekarskie - k.430,

Przed wypadkiem powódka widziała dobrze w korekcji. Ostrość wzroku powódki oka prawego i oka lewego w korekcji okularowej wynosiła 1,0 - była prawidłowa. Nie stwierdzano u powódki odchyleń od normy w oku prawym i oku lewym. Po wypadku powódka ma pourazowe uszkodzenie plamki oka prawego, jest praktycznie jednooczna z prawidłowym anatomiczne i funkcjonalnie okiem lewym. W wyniku wypadku z 16 października 2010 roku A. R. doznała wstrząśnienia siatkówki oka prawego, które jest identyczne z mechanizmem wstrząśnienia mózgu. Skutkiem tego powstała blizna w plamce, czyli w centralnej części siatkówki, odpowiedzialnej za prawidłowe widzenie do dali, z bliska i za widzenie barwne. Przy uszkodzeniu widzenia centralnego najlepszym widzeniem, jakie może osiągnąć oko jest 0,08, co klasyfikowane jest jako praktyczna jednooczność. Uszkodzenie siatkówki oka prawego u powódki nie zostało rozpoznane bezpośrednio po urazie, ale było leczone prawidłowo, ponieważ leczenie wstrząśnienia siatkówki jest identyczne z leczeniem wstrząśnienia mózgu czy stłuczenia mózgu, podaje się leki przeciwobrzękowe, stabilizuje ciśnienie krwi, zapewniając prawidłową perfuzję siatkówki oraz zabezpiecza się prawidłowe natlenowanie krwi. To leczenie było prowadzone u powódki w związku ze stwierdzonym stłuczeniem mózgu. Ani wstrząśnienie siatkówki, ani zastosowane leczenie, nie jest bolesne czy uciążliwe dla chorego. W wyniku urazu na skutek wypadku A. R. jest osobą trwale praktycznie jednooczną. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra pracy i polityki społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku trwały uszczerbek na zdrowiu A. R. w zakresie dotyczącym wzroku wynosi 35 %. Powódka nie ma możliwości leczenia ani rehabilitacji blizny plamki, wszystkie działania medyczne w tym przypadku są zakończone. Praktyczna jednooczność powódki wiąże się z zaburzeniami widzenia przestrzennego, w życiu codziennym skutkuje to trudnościami w obsłudze sprzętu mechanicznego w domu, krojeniu, nalewaniu płynów do naczynia. Osoby praktycznie jednooczne mają mniejsze poczucie bezpieczeństwa za kierownicą samochodu, trwale nie mogą prowadzić pojazdów jednośladowych, w tym roweru, w ruchu drogowym. W życiu zawodowym praca przy użyciu tylko jednego oka nastręcza trudności przy korzystaniu z komputera, trudniej zlokalizować i ustawić kursor. Zmiany w obrębie siatkówki są bezbolesne, powódka nie odczuwała i nie odczuwa dolegliwości bólowych w zakresie układu wzrokowego. Stan układu wzrokowego powódki jest stabilny, powódka jest trwale jednooczna, na bazie doznanego urazu nie rozwiną się inne uszkodzenia w zakresie prawej czy lewej gałki ocznej, będące konsekwencją urazów. Po wypadku powódka nie wymagała leczenia okulistycznego i nie miała przeprowadzonego żadnego leczenia po wypisaniu z oddziału szpitalnego.

Dowód:

- opinia biegłej D. P. - k.376-378,

- wynik badania okulistycznego -k.379-382,

Z punktu widzenia laryngologicznego u powódki nie stwierdza się żadnego uszczerbku na zdrowiu długotrwałego ani trwałego powstałego w wyniku obrażeń powypadkowych. W następstwie wypadku z dnia 16 października 2010 roku
u powódki nie doszło do uszkodzenia krtani ani anatomicznego ani czynnościowego wskutek przeprowadzonego zabiegu intubacji i wentylacji respiratorem. Niedomykalność szpary głośni u powódki miała charakter przejściowy, czynnościowy. Aktualnie zwarcie fonacyjne jest pełne.

Dowód:

- opinia biegłej A. J. - k. 355,

- historia choroby - k.383-385,

- opinia biegłej S. K. - k. 410-416, k.444-445,

- wynik badania wideostroboskopowego – k.431,446.

Leki, które powódka zakupiła w okresie od 22.09.2012 r. do 21.11.2012 r.: lek recepturowy niejałowy, D., N., Szałwia, G., , N., B., A., A., S., A., C., G., M., A., nie miały związku z leczeniem schorzeń związanych z wypadkiem z dnia 16.10.2010 r.

Dowód:

- opinia biegłej S. K. - k. 410-416, k.444-445,

- faktury k.112-119

- opinia biegłej D. P. - k.376-378,

- opinia biegłego J. B. (1) i J. W. (1) - k.308–310,

Powódka pismem z dnia 14 grudnia 2010 roku zgłosiła stronie pozwanej szkodę. Wskutek przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, strona pozwana decyzją z dnia 12 stycznia 2011 roku przyznała powódce kwotę 15 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Następnie decyzją z dnia 30 sierpnia 2012 pozwany przyznał powódce kwotę 40 000 zł tytułem zadośćuczynienia, łącznie powódka otrzymała kwotę 55 000 zł zadośćuczynienia.

Dowód:

- pismo z dnia 14 grudnia 2010 roku - k.97- 99,

- decyzja z dnia w 12 stycznia 2011 roku – k.101,

- decyzja z dnia 30 sierpnia 2012 - k.111. - pismo z 18 lutego 2011 roku- k.102-103,

- pismo z 24 lutego 2011- k.104,

- decyzja z dnia 22 lutego 2011 roku – k.105,

- pismo z dnia 23 sierpnia 2011 roku - k.106-108,

- pismo 30 sierpnia 2012 roku – k. 109-110,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione prawie w całości.

Podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego w niniejszej sprawie stanowią przepisy art. 805§1 i 2 pkt 1 kc, art. 822 kc, art. 34 ust.1 i 2 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. O ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, a także art. 415 kc, 445 §1 kc w związku z art. 444§1 kc, oraz art. 415 kc i art. 361 kc.

Zgodnie z treścią art. 805§ 1 kc przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

W myśl art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Natomiast § 2 tego artykułu stanowi, że jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

W myśl art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu mechanicznego uważa się również szkodę powstałą:

1) przy wsiadaniu do pojazdu mechanicznego i wysiadaniu z niego;

2) bezpośrednio przy załadowaniu i rozładowaniu pojazdu mechanicznego;

3) podczas zatrzymania, postoju lub garażowania.

Zgodnie z art. 445§1 kc w zw. z art. 444 §1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zgodnie z art. 415 kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W myśl art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z § 2 wyżej wymienionego art. w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Bezspornym między stronami procesu był fakt zaistnienia zdarzenia z dnia 16 października 2010 roku na skutek zachowania pojazdu, którego właściciel w dacie zdarzenia miał zawartą z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej kierujących pojazdami mechanicznymi.

Dowody zebrane w niniejszej sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne, były one ze sobą zbieżne w zasadniczych kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Co do dowodów z dokumentów – strony nie kwestionowały ich prawdziwości, zatem Sąd po analizie zgromadzonych w sprawie dokumentów – w tym dokumentacji medycznej - uznał je za wiarygodne. Z uwagi na konieczność ustalenia następstw wypadku dla stanu zdrowia powódki w sprawie zostały wydane opinie biegłych specjalistów tj. opinia biegłych J. B. (1) i J. W. (1) (k.308–310); opinia biegłej A. J. (k. 355); opinia biegłej D. P. (k.376-378); opinia biegłej S. K. (k. 410-416, k.444-445). Opinie te Sąd uznał za dowody wiarygodne, sporządzone profesjonalnie i w sposób wyczerpujący. Pozwalają one na rozstrzygnięcie w sprawie kwestii wymagających wiadomości specjalnych i tym samym Sąd oparł się między innymi na nich, ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy.

W sprawie przesłuchano powódkę (k.296-300), która podała m.in., że: Lekarze mówili, żebym się nie pytała o swój stan zdrowia, żebym się w ogóle cieszyła, że żyję”(k.297). Powódka zeznała, że w pierwszym okresie pobytu w szpitalu czuła się strasznie pod względem psychicznym. Powódka po wypadku nie mogła się ruszać
i nic zrobić koło siebie. Powódka wskazała, że nie jest w stanie chodzić po górach, chodzić na długie wycieczki, biegać, nie może dźwigać. Czasami powódka traci przytomność. Fakt posługiwania się praktycznie jednym okiem bardzo utrudnia powódce pracę zawodową. Obecna sytuacja zdrowotna frustruje powódkę, ma traumę powypadkową, na wiele sytuacji reaguje ona dużym stresem, jest płaczliwa. Powódce dokuczają bóle głowy, bolą ja barki i kręgosłup oraz biodra i kolana.

W ocenie Sądu powódka szczerze opisała swoje dolegliwości, samopoczucie, nie przejaskrawiając sytuacji, w której się znajduje.

W sprawie zeznania złożyli świadkowie M. R. (k. 287-290) oraz J. R. (k. 290 -292). Zeznania te potwierdzają ciężki stan powódki po wypadku, długie leczenie szpitalne, długą rehabilitację, brak samodzielności powódki. Zeznania świadków są spójne z okolicznościami podanymi przez powódkę.

Uszkodzenie ciała, o którym mowa w art. 444 kc, stanowi naruszenie integralności fizycznej człowieka poprzez zniszczenie - zerwanie ciągłości jego tkanek lub organów. Rozstrój zdrowia to zakłócenie funkcjonowania określonych układów organizmu ludzkiego. Krzywda, której naprawienia może domagać się podmiot na podstawie art. 445 k.c., stanowi niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych, wywołany uszkodzeniem ciała, rozstrojem zdrowia, pozbawieniem wolności lub skłonieniem za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu. Uszczerbki te mogą polegać na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też z jego dalszymi następstwami w postaci odczuwanego dyskomfortu w wyglądzie, mobilności, poczuciu osamotnienia, nieprzydatności społecznej bądź nawet wykluczenia.

W judykaturze i doktrynie dość powszechnie przyjmuje się wyłącznie kompensacyjny charakter ochrony majątkowej udzielanej pokrzywdzonemu
i niedopuszczalność przypisywania jej funkcji represyjnych. Kompensata majątkowa ma na celu przezwyciężenie przykrych doznań. Służyć temu ma nie tylko udzielenie pokrzywdzonemu należnej satysfakcji moralnej w postaci uznania jego krzywdy wyrokiem sądu, ale także zobowiązanie do świadczenia pieniężnego, które umożliwi pełniejsze zaspokojenie potrzeb i pragnień pokrzywdzonego lub wesprze realizację wskazanego przez niego celu społecznego (por. uchwała Pełnej Izby Cywilnej SN z 8 grudnia 1973 r., sygn. akt III CZP 37/73, (OSN 1974, nr 9, poz. 145); wyrok SN z 22 maja 1990 r., sygn. akt II CR 225/90; wyrok SN z 18 listopada 2004 r., I CK 219/04.

Ustalenie krzywdy ma podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. W żadnym razie ustalony stopień utraty zdrowia nie jest równoznaczny z rozmiarem krzywdy i wielkością należnego zadośćuczynienia por. wyrok SN z 5 października 2005 r., I PK 47/05 (Monitor Prawa Pracy rok 2006, nr 4, s. 208). Przy oznaczeniu zakresu wyrządzonej krzywdy za konieczne uważa się uwzględnienie: rodzaju naruszonego dobra, zakresu (natężenie i czas trwania) naruszenia, trwałości skutków naruszenia i stopnia ich uciążliwości, a także stopnia winy sprawcy i jego zachowania po dokonaniu naruszenia (por. wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03; wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, (OSN 1981, nr 5, poz. 81); wyrok SN z 9 stycznia 1978 r., IV CR 510/77, (OSN 1978, nr 11, poz. 210). Okoliczności indywidualne, związane z pokrzywdzonym, powinny zostać uwzględnione przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów oceny (np. sytuacja rodzinna - osoba samotna, jedno dziecko, rodzina wielodzietna, czy wiek pokrzywdzonego - młody, dojrzały, starszy). Wpływ na odczuwanie dyskomfortu, zwłaszcza związanego z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, może mieć sytuacja majątkowa pokrzywdzonego (np. warunki mieszkaniowe, dochody z pracy lub kapitału), wyznaczając poziom wydatków konsumpcyjnych, mogących zrównoważyć mu doznane cierpienia. Z uwagi na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia za krzywdę powszechnie uważa się, że ustalenie odpowiedniej sumy nie może polegać na przyznaniu wyłącznie symbolicznej kwoty pieniędzy, chyba że sam pokrzywdzony domaga się raczej satysfakcji moralnej. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia znajomość poziomu życia pokrzywdzonego i społeczeństwa powinna służyć ustaleniu zakresu potrzeby i pragnień pokrzywdzonego, których kompensata sprawi mu satysfakcję. Nie ma natomiast żadnych szczególnych podstaw do miarkowania zadośćuczynienia, a za „odpowiednią sumę” należy uznać świadczenie odpowiadające wielkości wyrządzonej krzywdy.

Analiza zebranych w sprawie dowodów bezsprzecznie prowadzi do wniosku, że stopień krzywdy odczuwanej przez powódkę na skutek wypadku z 16 października 2010 r. jest znaczny. Za konstatacją powyższą przemawiają doznane przez nią różnorakie poważne obrażenia i powstałe dolegliwości. Sam wypadek wywołał silny ból, długotrwałe leczenie i rehabilitację, konieczność korzystania z pomocy bliskich w niektórych czynnościach codziennych. Skutki wypadku powódka niewątpliwie będzie odczuwać do końca swojego życia. Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki doznany wskutek wypadku wynosi według biegłych ortopedy i neurologa łącznie 28%. Natomiast biegły okulista określił trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 35 %. Stopień uszczerbku zdrowia ustalono według tabeli uszczerbków na zdrowiu zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania
o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. 2002 nr 234 poz. 1974). Niezależnie, czy analizujemy trwały uszczerbek na zdrowiu w 28% albo 35%, to pokreślić należy, że obie te wartości wskazują na duży uszczerbek na zdrowiu powódki. Wartości powyższe nie przesądzają o wysokości przyznanego zadośćuczynienia, mają jedynie znaczenie pomocnicze dla sądu, niemniej jednak potwierdzają, że zakres cierpienia powódki był duży, a doznane urazy bardzo poważne. Wskazać trzeba przy tym, że w ocenie Sądu pomimo że złamania powódki wygojone są poprawnie, to fakt ich wystąpienia musi powodować negatywne skutki w codziennym funkcjonowaniu powódki. Powódka wskazuje, że obecnie odczuwa bóle różnego typu np. gdy dłużej siedzi albo za długo chodzi. Brak podstaw do przyjęcia, iż powódka nie odczuwa bólu. Kwestie związane z odczuwaniem bólu są bardzo osobnicze. W ocenie Sądu nawet zmiana pogody może powodować u powódki ból, co potwierdza opinia ortopedy. Dla sądu jest wiarygodne, iż powódka ma słabsze dni. Poważny zakres doznanych urazów, trwałość ich następstw opisuje opinia biegłych ortopedy i neurologa, uzupełniona podczas ich przesłuchania.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż o wysokości zasadnego zadośćuczynienia nie decyduje tylko ostateczny trwały uszczerbek na zdrowiu. Nie można pominąć bólu, cierpienia, stresu przeżywanego przez osoby poszkodowane bezpośrednio po wypadku, w szpitalu, następnie podczas rehabilitacji. Te okoliczności wskazują na szeroki zakres cierpienia powódki.

Natomiast okoliczność, iż powódka na skutek wypadku może posługiwać się w zasadzie tylko jednym okiem, ma bardzo duży wpływ na jej funkcjonowanie w życiu codziennym – zarówno prywatnym jak i zawodowym. Szczegółowo te kwestie opisuje opinia biegłej okulistki D. P.. Biegła opisała aktualne poważne ograniczenia powódki. Istnieje zatem znaczna różnica między funkcjonowaniem powódki obecnie a funkcjonowaniem jej przed wypadkiem. Ma to wpływ nie tylko na trudności w codziennym funkcjonowaniu, w posługiwaniu się przedmiotami, w posługiwaniu się komputerem, myszką, problemem może być stawianie kursora. Taka sytuacja wpływa również na obniżenie poczucia bezpieczeństwa u powódki, jej zdolność do kierowania pojazdami, poczucie bezpieczeństwa w aucie. Musi negatywnie wpływać na jej samopoczucie, poczucie własnej wartości, musi rodzić obawy o przyszłość.

Sąd nie uznał, by na stan zdrowia powódki pod względem laryngologicznym miał wpływ wypadek z dn. 16.10.2010 r. Zgodnie z opinią podstawową i uzupełniającą biegłej S. K. (k. 410-416, k.444-445) z punktu widzenia laryngologicznego u powódki nie stwierdza się żadnego uszczerbku na zdrowiu długotrwałego ani trwałego powstałego w wyniku obrażeń powypadkowych. W następstwie wypadku z dnia 16 października 2010 roku u powódki nie doszło do uszkodzenia krtani ani anatomicznego ani czynnościowego wskutek przeprowadzonego zabiegu intubacji i wentylacji respiratorem. Potwierdza powyższe również opinia biegłej A. J. (k. 355).

Sąd wziął pod uwagę w niniejszej sprawie również aspekt psychologiczny. W sprawie nie przeprowadzono opinii biegłego psychologa, jednak biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego, doznane przez powódkę obrażenia, negatywne skutki zdrowotne jakie odczuwa ona do dzisiaj i zapewne odczuwać będzie do końca życia, uzasadniają stwierdzenie, że krzywda powódki ma również charakter psychologiczny. Niewątpliwie powódka w wyniku wypadku z dnia 16.10.2010 r. doznała dolegliwości psychicznych w znacznym stopniu. Po dziś dzień te dolegliwości psychiczne towarzyszą powódce. Jak sama wskazała podczas przesłuchania, obecna sytuacja frustruje powódkę , na wiele sytuacji reaguje dużym stresem, jest płaczliwa.

Opinie biegłych są spójne i zrozumiałe, w wyczerpujący sposób udzieliły odpowiedzi na pytania stawiane przez Sąd. Zostały sporządzone przez profesjonalistów.

W świetle powyższego, Sąd uznał za uzasadnione żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz kwoty 100 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Kwota ta jest zasadna, mimo, że powódka otrzymała już od pozwanego kwotę 55 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Sąd uważa, że zasądzoną sumę 100 000 zł wraz z wcześniej otrzymaną sumą 55 000 zł uznać należy za odpowiednią kwotę zadośćuczynienia, zważywszy na stopień krzywdy powódki. Kwota ta jest właściwa, mając na uwadze konsekwencje wypadku dla zdrowia i aktualnego poziomu satysfakcji z życia odczuwanego przez powódkę. Jednocześnie jest to suma realnie pozwalająca – na tyle, na ile jest to możliwe w formie pieniężnej – na wynagrodzenie powódce odczuwanych cierpień.

Odnosząc się zaś do kwestii żądanych przez powódkę odsetek ustawowych, wskazać należy, że Sąd uznał żądanie powódki w tym zakresie za częściowo niezasadne. Odsetki ustawowe Sąd zasądził od dnia 16.10.2015 r. tj. od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty. Zdaniem Sądu nie można bowiem uznać, by pozwany był w opóźnieniu od dnia 21.01.2011 r. Pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i wypłaciła w sumie kwotę 55 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Natomiast dopiero w toku przedmiotowego procesu przeprowadzono szereg opinii biegłych specjalistów, dzięki czemu określić można było w pełnym zakresie doznaną krzywdę powódki i adekwatną kwotę zadośćuczynienia. Postępowanie sądowe wyjaśniło w szczególności kwestie związane ze stanem wzroku powódki oraz kwestie laryngologiczne. Wskazać należy, iż nawet w pozwie powódka wskazywała na przejściowe znaczne obniżenie ostrości wzroku dla oka prawego. Poważne następstwa w postaci właściwie jednooczności powódki wskazała dopiero opinia sądowa biegłej okulistki. Z tych względów sąd rozstrzygając ustalał kwotę zadośćuczynienia adekwatną do wszystkich następstw zdrowotnych powódki po wypadku na dzień wyrokowania.

W zakresie kwoty 385,68 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia, żądanie powódki należało oddalić. Sąd nie uwzględnił w tym zakresie żądania powódki, gdyż przedstawione przez powódkę faktury VAT (k.112-119) dotyczyły zakupu leków związanych z dolegliwościami laryngologicznymi. Biegli ortopeda i okulista stwierdzili, iż przedmiotowe faktury dotyczą leczenia laryngologicznego i okulistycznego. Natomiast jak wyżej wskazano, Sąd nie uznał, by istniał związek między wypadkiem z dn. 16.10.2010 r. a dolegliwościami zdrowotnymi powódki na tle laryngologicznym. Z kolei biegła okulista stwierdziła ( k. 378 ), iż faktury z k. 112-119 nie są fakturami na leki okulistyczne. Na marginesie trzeba też dodać, że faktury te wystawione zostały w miesiącu wrześniu i listopadzie 2012 roku, a zatem niemal dwa lata po wypadku. Sąd orzekł więc jak w punkcie II sentencji wyroku oddalając powództwo w zakresie ww. kosztów leczenia oraz żądanych odsetek ustawowych od dnia 21.01.2011 r. do 15.10.2015 r.

Na koszty procesu powódki składa się: 5 020 zł opłaty sądowej od pozwu;
34 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa; 3 600 zł kosztów zastępstwa procesowego, łącznie 8 654 zł. Na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348), Sąd w punkcie III sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 8 654 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3 634 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Koszty zastępstwa procesowego Sąd określił na kwotę 3 600 zł. W ocenie Sądu jest to kwota adekwatna i nieuzasadnione było przyznanie tytułem kosztów zastępstwa procesowego kwoty żądanej przez powódkę. Sprawa nie była na tyle skomplikowana pod względem faktycznym czy prawnym, aby pomnażać zasądzone wynagrodzenie pełnomocnika.

W punkcie IV wyroku Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim kwotę 1.981,69 zł tytułem kosztów sądowych – wynagrodzenia biegłych sądowych. Na kwotę powyższą składają się następujące kwoty wynagrodzeń biegłych: 480,40 zł, 512,19 zł, 158,52 zł, 180 zł, 295,27 zł, 295,27 zł, 30,02 zł, 30,02 zł, które zostały przyznane wydanymi postanowieniami.

ZARZĄDZENIE

1. odnotować w kontrolce uzasadnień

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- pełnomocnikowi powódki

3. akta przedłożyć za 14 dni od doręczenia lub w celu nadania biegu apelacji