Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 18 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Barbara Białecka
Sędziowie:	SSA Beata Górska SSO (del.) Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o zwrot nienależnie pobranych świadczeń

na skutek zażalenia ubezpieczonego W. W.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 21 września 2015 r. sygn. akt IV U 282/15

p o s t a n a w i a :

oddalić zażalenie

SSA Beata Górska SSA Barbara Białecka SSO (del) Gabriela Horodnicka-

Stelmaszczuk

UZASADNIENIE

W piśmie skierowanym do Sądu Okręgowego w Koszalinie W. W. domagał się wzruszenia decyzji z dnia 25 stycznia 2012 roku przez przekazanie na rzecz ubezpieczonego kwoty 3542, 02 zł niesłuszne potrąconej wskutek zajęcia komorniczego. W ocenie skarżącego Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. niezasadnie dokonał potrąceń w kwietniu, maju i czerwcu 2008 roku. Podkreślił, że żądana kwota jest częścią emerytury, która nie została wypłacona, a która przysługiwała mu zgodnie z wcześniejszymi decyzjami organu rentowego. W związku z powyższym wniósł o zasądzenie żądanej kwoty wraz z ustawowymi odsetkami od 10 maja 2009 roku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na odwołanie wniósł o odrzucenie odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że W. W. po raz kolejny kwestionuje decyzję z dnia 25 stycznia 2012 roku. Podkreślił, że zaskarżona decyzja została wydana w wyniku realizacji prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 23 marca 2011 roku sygn. akt IV U 1223/09. Ubezpieczony nie zgadzając się z jej treścią zainicjował kolejne postępowania sądowe, w których kwestionował zasadność decyzji w przedmiocie wysokości dokonanych potrąceń związanych z zajęciem komorniczym. Ostatecznie problem ten został rozstrzygnięty wyrokiem Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 13 czerwca 2013 roku. Stąd na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania.

Postanowieniem z dnia 21 września 2015 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odrzucił odwołanie.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Ubezpieczony W. W. w dniu 22 sierpnia 2005 r. złożył do organu rentowego wniosek o emeryturę. Decyzją organu rentowego z dnia 22 września 2005 r. uzyskał potwierdzenie uprawnień emerytalnych począwszy od 22 września 2005 r. Z uzasadnienia decyzji wynika, iż odmówiono mu przeliczenia podstawy wymiaru z 20 lat, gdyż ubezpieczony udokumentował wynagrodzenie jedynie za 12 lat. Nie został uznany okres zatrudnienia ubezpieczonego od 16 grudnia 1960 r. do 31 stycznia 1963 r. z uwagi na niewiarygodność wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej.

Po ustaleniu W. W. prawa do emerytury składał on szereg wniosków, w których kwestionował wysokość świadczenia i domagał się jego ponownego wyliczenia.

Po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego z dnia 23 października 2009 r. organ rentowy wydał decyzję z dnia 3 grudnia 2009 r., znak (...), w której przeliczył ubezpieczonemu W. W. emeryturę od 1 października 2009 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wskazał, że wysokość świadczenia do wypłaty od 1 stycznia 2010 r. wyniesie 1.482,75 zł.

Po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego z dnia 23 października 2009 r. organ rentowy wydał kolejną decyzję z dnia 8 stycznia 2010 r., znak: (...), w której przeliczył ubezpieczonemu emeryturę od 1 października 2009 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wskazał, że wysokość świadczenia do wypłaty od 1 lutego 2010 r. wyniesie 1.573,51 zł.

Po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego z dnia 13 lipca 2010 r. organ rentowy wydał decyzję z dnia 20 sierpnia 2010 r., znak: (...), w której przeliczył ubezpieczonemu emeryturę: od 1 października 2009 r. co do podstawy wymiaru świadczenia i od 1 lipca 2010 r. co do stażu pracy. Wskazał, że wysokość świadczenia do wypłaty od 1 października 2010 r. wyniesie 1.682,10 zł.

Ubezpieczony zaskarżył wszystkie trzy decyzje wnosząc od nich odwołania. Kwestionował m.in. przyjęte przez organ rentowy daty, od jakich dokonano przeliczenia świadczenia oraz podstawę wymiaru świadczenia. Odwołania ubezpieczonego rozpoznawał Sąd Okręgowy w Koszalinie w sprawie IV U 1223/09, który wyrokiem z dnia 23 marca 2011 r.:

- w punkcie I umorzył postępowanie w części obejmującej żądania ubezpieczonego uwzględnione decyzjami z dnia 3 grudnia 2009 r., 8 stycznia 2010 r. i 20 sierpnia 2010 r.,

- w punkcie II zmienił zaskarżoną decyzję z 3 grudnia 2009 r. w ten sposób, że prawo do wypłaty podwyższonego świadczenia z tytułu uwzględnienia przy ustalaniu wysokości emerytury wynagrodzeń osiągniętych w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w T. w latach 1976-1979 i 1982-1985 przyznał ubezpieczonemu od 1 lipca 2009 r.,

- w punkcie III zmienił zaskarżoną decyzję z 20 sierpnia 2010 r. w ten sposób, że prawo do wypłaty podwyższonego świadczenia z tytułu uwzględnienia przy ustalaniu wysokości emerytury okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych od 8 grudnia 2004 r. do 5 lipca 2005 r. przyznał ubezpieczonemu poczynając od 1 marca 2010 r,

- w punkcie IV w pozostałym zakresie odwołania ubezpieczonego oddalił.

Realizując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję w dniu 25 stycznia 2012 roku (znak (...)). Rozstrzygnął w niej problem zajęcia komorniczego z dnia 21 marca 2008 roku na podstawie tytułu egzekucyjnego Sądu Rejonowego we Włocławku. Ubezpieczony zaskarżył opisaną decyzję do Sądu Okręgowego w Koszalinie, który na mocy wyroku z dnia 13 czerwca 2013 roku oddalił prawomocnie odwołanie W. W..

Po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego z dnia 7 września 2012 r. organ rentowy wydał decyzję z dnia 21 września 2012 r., znak: (...), w której przeliczył ubezpieczonemu emeryturę od 1 września 2012 r. i uwzględnił do jego stażu pracy okres od 16 grudnia 1960 r. do 31 stycznia 1963 r. Wskazał, że wysokość świadczenia do wypłaty od 1 listopada 2012 r. wyniesie 2.248,79 zł.

Po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego z dnia 12 grudnia 2012 r. organ rentowy wydał decyzję z dnia 19 kwietnia 2013 r., znak: (...), w której przeliczył ubezpieczonemu emeryturę od 1 grudnia 2012 r. i uwzględnił jego wynagrodzenie za okres od 1 stycznia 1972 r. do 15 października 1972 r. Wskazał, że wysokość świadczenia do wypłaty od 1 czerwca 2013 r. wyniesie 2.348,27 zł.

Ubezpieczony zaskarżył obydwie decyzje wnosząc od nich odwołania. Kwestionował m.in. przyjęte przez organ rentowy daty, od jakich dokonano przeliczenia świadczenia. Odwołania rozpoznawał Sąd Okręgowy w Koszalinie w sprawie IV U 1761/13. Wyrokiem z dnia 21 października 2013 r. oddalił odwołania W. W..

W dniu 4 lipca 2014 r. ubezpieczony ponownie zaskarżył wymienione decyzje organu rentowego: z dnia 3 grudnia 2009 r., znak (...), z dnia 8 stycznia 2010 r., znak:(...), z dnia 20 sierpnia 2010 r., znak (...), z dnia 21 września 2012 r., znak (...), z dnia 19 kwietnia 2013 r., znak (...). Domagał się ich zmiany w ten sposób, aby przyjąć, iż złożył wnioski o przeliczeniu jego emerytur, stanowiące podstawę do wydania decyzji w okresie wcześniejszych, przywołanych powyżej z inną datą, niż wskazaną w poszczególnych decyzjach. Sąd Okręgowy w Koszalinie odrzucił odwołanie z powodu res iudicata postanowieniem z dnia 24 listopada 2014 roku. Zażalenie ubezpieczonego zostało również oddalone na podstawie orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy wskazał, iż z treści odwołania wynika, że W. W. zaskarżył decyzję z dnia 25 stycznia 2012 roku a od daty wydania zaskarżonej decyzji minęły prawie cztery lata. Organ rentowy wprawdzie nie podniósł zarzutu uchybienia terminowi do wniesienia odwołania, ale okoliczność tę Sąd meriti wziął pod uwagę z urzędu, podkreślając, że na wstępie analizie podlega kwestia rozważenia warunków formalnych, które są istotne z punktu widzenia nadania merytorycznego biegu złożonemu odwołaniu.

Sąd pierwszej instancji przypomniał, że zgodnie z art. 477 ⁹ § 1 k.p.c. odwołania od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ, w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji. Odwołanie złożone po tym terminie podlega odrzuceniu z mocy art. 477 ⁹ § 3 k.p.c. chyba, że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się.

Ubezpieczony wskazał, że jego odwołanie dotyczy decyzji z dnia 25 stycznia 2012 roku, zatem od daty jej wydania upłynęły prawie cztery lata. Tym samym, w ocenie Sądu Okręgowego, okres pomiędzy wydaniem zaskarżonej decyzji a odwołaniem znacznie przekroczył przepisany prawem termin. Odwołanie nie może więc być merytorycznie rozstrzygnięte, gdyż pomiędzy wydaniem decyzji a jej zaskarżeniem upłynął zbyt długi okres.

W tej sytuacji Sąd pierwszej instancji rozważył, czy istnieją przesłanki do przywrócenia terminu do skutecznego wniesienia odwołania. Treść art. 477 ⁹ § 1 k.p.c. wskazuje dodatkowo na dwie okoliczności, które pomimo opóźnienia mogą spowodować merytoryczne rozpoznanie odwołania: po pierwsze przekroczenie winno być niewielkie, a po drugie niezawinione przez ubezpieczonego, przy czym obydwa warunki muszą wystąpić kumulatywnie.

Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony jednak nie powołuje się na takie przesłanki. Stanowisko takie, w ocenie tego Sądu, nie może dziwić zważywszy, że jego roszczenia były wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć sądowych. Sąd wypowiedział się w kwestii zgłoszonego roszczenia w sprawie IV U 436/12. W postępowaniu tym dokonał kontroli zasadności decyzji z dnia 25 stycznia 2012 roku, a jej efektem było oddalenie odwołania.

Już tylko na marginesie Sąd meriti podkreślił, że ubezpieczony nie wskazał żadnych nowych okoliczności. Materiał dowodowy w niniejszej sprawie nie różnił się niczym od podstawy faktycznej ustalonej w prawomocnie osądzonych postępowaniach o sygn. akt IV 436/12.

Zważywszy na fakt, że niniejsza sprawa jest kolejną w przedmiocie tego samego roszczenia, to w ocenie Sądu Okręgowego, zgodzić się należy ze stanowiskiem organu rentowego, który wniósł o odrzucenie odwołanie ze względu na stan rzeczy osądzonej. W konsekwencji zatem Sąd meriti przyjął, że istnieją dwie podstawy prawne do odrzucenia odwołania. Tak więc odwołaniu ubezpieczonego nie można nadać merytorycznego biegu z dwóch powodów: po pierwsze ze względu treść art. 477 ⁹ § 1 k.p.c. , który nakazuje odrzucenie odwołania w przypadku uchybienia terminowi do wniesienia odwołania, a po drugie z powodu stanu rzeczy osądzonej. Stosownie do treści art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Powaga rzeczy osądzonej (res iudicata) zachodzi w każdym przypadku, gdy w sprawie uprzednio już osądzonej prawomocnym wyrokiem oraz w sprawie później wniesionej występuje tożsamość stron oraz identyczność przedmiotów rozstrzygnięcia w związku z podstawami obu powództw.

Mając na uwadze przedstawione rozważania Sąd Okręgowy w Koszalinie orzekł jak w postanowieniu z dnia 21 września 2015 roku.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się ubezpieczony, podnosząc, że uzasadnienie dotyczy sporu, a ponadto zawiera sprzeczne ze sobą dowody i stwierdzenia które siebie wykluczają.

Skarżący wskazał, że każde postanowienie musi zawierać uzasadnienie z oceną faktyczną i prawną, które muszą zawierać daty, dowody i fakty oraz ocenę prawną. Tego w sprawie treść uzasadnienia nie posiada. Brak bowiem wskazania daty pisma ubezpieczonego oraz daty odpowiedzi ZUS. Ubezpieczony nadmienił, że Sąd raz używał określenia „pismo” a innym razem „odwołanie”.

Skarżący wskazał, że w jego piśmie jest mowa o kwocie 3542, 02 zł, a odpowiedź ZUS dotyczy wysokości potrąceń dokonanych o oparciu o zajęcie komornika. Zdaniem ubezpieczonego, jest więc mowa o różnych problemach, a wysokość potrąceń nie była nigdy kwestionowana. Zatem w postanowieniu, w ocenie skarżącego, nie można ustalić ani daty rozpoczęcia sporu, ani o co chodzi, a Sąd ustalił dwa wykluczające się i sprzeczne powody sporu.

Odnośnie uzasadnienia faktycznego przedstawionego przez Sąd, skarżący wskazał, że jest to ocena faktyczna z postanowienia z 21.09.2015 r. w sprawie IV U 196/15 i nie ma ona nic wspólnego ze sprawą niniejszą, gdyż dotyczy wydanych przez ZUS decyzji podwyższających wysokość emerytury, a punkty wyroku wskazane przez Sąd również dotyczą wysokości emerytury. Natomiast Sąd nie wspomniał o pkt VI tego wyroku który jest związany ze sprawą, bo, w ocenie W. W. było to niewygodne.

Zdaniem skarżącego, nieprawdą jest, że ZUS wydał decyzję 25 stycznia 2012 r. jako realizację wyroku V U 1223/09. W punkcie VI wyroku sąd wyraźnie nakazał wydanie decyzji odnośnie kwoty 3542,02 zł z tytułu nienależnie potrąconych wskutek zajęcia komorniczego kwot świadczenia.

W. W. wskazał, że decyzja ZUS z 25 stycznia 2012 r. w pkt 1 brzmiała: „odmawia wypłaty kwoty potrąconej z Pana emerytury na podstawie zajęcia komorniczego”, a zatem ZUS nie odnosił się do kwoty 3547,02 zł która nie jest objęta zajęciem komornika, a stanowi różnicę od kwoty potrąceń 15945,50 zł, a zajęciem komornika ka kwotę 12373,48 zł .

W uzasadnieniu zażalenia ubezpieczony szczegółowo rozwinął postawione zarzuty opisując stan faktyczny i odnosząc się do kwestii nienależności świadczenia (niesłuszności potrącenia kwoty 3547 zł 02 gr.

Zdaniem skarżącego, ZUS nie spełnił do dzisiaj (przez 4 lata od wyroku sądu z 23.03.2011 r.) punktu VI, gdyż w swej decyzji nie orzekł o odmowie zwrotu kwoty 3542,02 zł. W decyzji nie wspomina się w ogóle kwoty 3542,02 zł a decyzją ponownie odmówiono wypłaty kwoty potrąconej z emerytury na postawie zajęcia komorniczego.

Ubezpieczony podniósł, że kwota zajęcia komorniczego opiewała na 12373,02 zł i do tej kwoty nie wnosił nigdy zastrzeżeń, ani odwołania i nie był ona wspomniana w wyroku sądu.

Skarżący wskazał, że ZUS potrącił z emerytury z zajęcia kwotę 15945,50 zł czyli o 3542,02 zł więcej niż należało i nie jest to, zdaniem ubezpieczonego, zajęciem komornika. Zajęcia na tę kwotę nie ma i jest to kwota niewypłaconej emerytury za okres od kwietnia do czerwca 2008 r. z uwagi na anulowanie zajęcia.

Zdaniem ubezpieczonego ocena prawna postanowienia i jego sentencja uwzględniać podniesione zarzuty i Sąd winien orzec, że ZUS nie wypełnił orzeczenia Sądu z 23.03.2011 r. IV 1223/09 w odniesieniu do kwoty 3542, 02 zł a sądowe nakazanie zwrotu tej kwoty wymaga decyzji ZUS.

Ubezpieczony odwołał się również do treści wyroku z dnia 23 marca 2011 r. i wskazał, że akta sprawy VI U 1223/09, w którym zawarty był ów wyrok nie zostały przesłane Sądowi Apelacyjnemu.

Reasumując, skarżący zażądał w terminie do 25.11.2015 r. ostatecznego orzeczenia we wskazanej przez niego formie zobowiązującej ZUS do wypłacenia emerytury za IV-VI 2008 r. w przyznanej decyzją z 11.03.2008 r. w łącznej wysokości 3542, 02 zł wraz z odsetkami, zobowiązującej ZUS do zapłaty grzywny 100 tys. zł z przeznaczeniem na wskazany dobroczynny za niewypełnienie przez 4 lata orzeczenia sądu (IV 1223/09 pkt VI )

Ponadto ubezpieczony zaprotestował przeciwko zmianie treści w wydanych wyrokach, zmianie słów w treści sentencji wyroku i zmianie ustaleń sądu i przejęcia znaczenia słowa nienależnie na słowo należnie i tym skarżące znaczenie ustalenia sądu.

Z uwagi na powyższe skarżący wskazał na stronniczość sędziego, fałszowanie faktów i orzeczeń sądów przez sędziego oraz powstawanie dowodów niezwiązanych ze sprawą aby wykazać ubezpieczonego w tym świetle jako pieniacza w ZUS.

Wskazał również na brak wnikliwości sędziego, nie zapoznanie się z aktami ZUS, nieumiejętność zestawiania zdarzeń i faktów, co wynika z braku logicznego myślenia i profesjonalizmu zawodowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie ubezpieczonego jest niezasadne. Dokonana przez Sąd Apelacyjny kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia doprowadziła do wniosku, że zapadłe rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego odpowiada prawu i zostało wydane zgodnie z przepisami obowiązującej procedury cywilnej.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd orzekający dokonał trafnych ustaleń faktycznych i przyjął właściwą podstawę prawną rozstrzygnięcia. Słusznie wywiódł, że wniosek ubezpieczonego o zwrot kwoty 3542,02, zł, jako niesłusznie potrąconej z emerytury w związku z egzekucją komorniczą, był już przedmiotem decyzji z dnia 25 stycznia 2012r., a następnie, wskutek odwołania ubezpieczonego, rozstrzygnięty prawomocnym wyrokiem z dnia 13 czerwca 2013 r. wydanym w sprawie o sygn. IV U 436/12, w którym oddalono odwołanie ubezpieczonego w tym zakresie, co wynika z punktu II wyroku. Ubezpieczony co prawda zaskarżył przedmiotowe orzeczenie, ale apelację ubezpieczonego prawomocnie odrzucono, w konsekwencji czego doszło do uprawomocnienia się powyższego wyroku. W sprawie o sygnaturze akt IV U 436/12, jaka toczyła się pomiędzy ubezpieczonym, a organem rentowym, przedmiotem sporu było właśnie żądanie zwrotu kwoty 3542,02 zł, w ocenie ubezpieczonego, niesłusznie mu niewypłaconej w związku z zajęciem komorniczym.

O powadze rzeczy osądzonej decyduje zaś - poza identycznością stron podstawy sporu, także niezmieniony stan faktyczny (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17.03.1950 r., WaC 339/49, OSN 1951 nr III, poz. 65, postanowienie z dnia 09.06.1971 r., II CZ 59/71, OSNCP 1971 nr 12, poz. 226). W niniejszej sprawie, niewątpliwie mamy do czynienia z tożsamością podmiotową i przedmiotową, ale również z niezmiennym stanem faktycznym.

W niniejszej sprawie nie doszło do zmiany okoliczności faktycznych żądania, tak jak sugeruje to ubezpieczony w swoim zażaleniu, które nadal sprowadza się do żądania zwrotu kwoty niewypłaconej mu ze świadczenia emerytalnego.

Zgodnie zaś z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo jeżeli została już prawomocnie osądzona. Oznacza to, że po wytoczeniu powództwa nie można wystąpić z drugim pozwem o to samo roszczenie, nawet w innym trybie postępowania cywilnego. Stan sprawy w toku zachodzi wówczas, gdy występuje identyczność stron i roszczeń procesowych. Identyczność stron istnieje kiedy w obydwu sprawach uczestniczą te same strony, zaś z identycznością roszczeń mamy do czynienia kiedy żądania obydwu pozwów i ich podstawy faktyczne (okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie) są takie same. Sąd bierze to pod rozwagę z urzędu w każdym stanie sprawy (art. 202 k.p.c.). Uwagi te mają zastosowanie w postępowaniu odrębnym w sprawach z ubezpieczenia społecznego, z tym zastrzeżeniem, że rolę pozwu spełnia tu odwołanie od decyzji organu rentowego.

Dokonując zatem subsumcji wskazanych okoliczności z regulacją przepisu art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że tożsamość żądań ubezpieczonego, a w efekcie tożsamość przedmiotów postępowań – w uprzednio zawisłej sprawie przed Sądem, i w niniejszym postępowaniu przesądza o zaistnieniu stanu rzeczy osądzonej, co powoduje konieczność odrzucenia odwołania w niniejszej sprawie na zasadzie cytowanej regulacji.

Zgodzić można się z ubezpieczonym, że Sąd Okręgowy nie zacytował w swoim uzasadnieniu punktu VI wyroku z dnia 23 marca 2011 r. i nie przesłał akt powyższej sprawy, jednakże punkt VI zawiera (oprócz przekazania innych kwestii) właśnie przekazanie wniosku skarżącego o zwrot kwoty 3542,02 zł. z tytułu nienależnie potrąconych wskutek zajęcia komorniczego kwot świadczenia. Wyrok ten znajduje się w II tomie akt rentowych na k. 407 i na k. 536 i nast. (wraz z uzasadnieniem – co do punktu VI na k. 573). Sąd Apelacyjny nie został zatem pozbawiony możliwości zapoznania się z tym rozstrzygnięciem. Realizując powyższy wyrok organ rentowy wydał wspomnianą już decyzję z dnia 25 stycznia 2012 roku (k. 618 akt rentowych), w której rozstrzygnął o wniosku przekazanym na mocy punktu VI wyroku z dnia 23 marca 2016 r. i braku podstaw do zwrotu kwoty 3542,02 zł, a z kolei odwołanie skarżącego od powyższej decyzji zostało rozstrzygnięte prawomocnym wyrokiem z dnia 13 czerwca 2013 r. (k. 687 akt rentowych).

Odnośnie drugiej przesłanki, która legła u podstaw odrzucenia odwołania to stwierdzić należy, że ubezpieczony nie podniósł żadnych zarzutów dotyczących tej kwestii, jednakże Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że w istocie odwołanie powinno ulec odrzuceniu jako spóźnione. Prawdą bowiem jest, że ubezpieczony ponownie odwołał się od decyzji z dnia 25 stycznia 2012 r., na co wyraźnie wskazuje treść wniosku na k. 2 niniejszych akt. Wszelkie ustalenia i rozważania Sądu Okręgowego dotyczące tej kwestii Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny uznając zaskarżone rozstrzygnięcie za prawidłowe, a wywiedzione zażalenie za niezasadne, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji postanowienia.

SSA Beata Górska SSA Barbara Białecka SSO (del) Gabriela Horodnicka-

Stelmaszczuk