Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Barbara Białecka (spr.)
Sędziowie:	SSA Romana Mrotek SSO del. Aleksandra Mitros
Protokolant:	St. sekr. sąd. Karolina Popowicz

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r. w Szczecinie

sprawy A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przywrócenie renty socjalnej

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 10 sierpnia 2015 r. sygn. akt VI U 294/14

oddala apelację.

SSA Romana Mrotek SSA Barbara Białecka del. SSO Aleksandra Mitros

Sygn. akt III AUa 768/15

UZASADNIENIE

Ubezpieczony A. K. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 31 stycznia 2014 r. odmawiającej prawa do renty socjalnej.

W uzasadnieniu podał, że stan jego zdrowia nie pozwala mu na podjęcie pracy zawodowej, wniósł o zmianę decyzji organu rentowego i przyznanie mu renty socjalnej.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Odział w G.
w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2015 r. oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

A. K. urodził się (...) Ukończył technikum (...), ale nie zdawał matury. Nie posiada również tytułu zawodowego technika.

Orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 12 grudnia 2006 r. ubezpieczony zaliczony został do osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności na okres do dnia 12 grudnia 2011 r., a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 30 października 2006 r. W dniu 17 listopada 2008 r. ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o przyznanie mu renty socjalnej. Orzeczeniem z dnia 5 stycznia 2009 r. Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do 31 grudnia 2011 r. Decyzją z dnia 20 stycznia 2009 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przyznał ubezpieczonemu prawo do renty socjalnej do dnia 31 grudnia 2011 r. W dniu 14 października 2011 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem z dnia 2 listopada 2011 r. Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 grudnia 2013 r. Orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 12 grudnia 2011 r. ubezpieczony zaliczony został do osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności na okres do dnia 12 grudnia 2021 r. Dnia 2 grudnia 2013 r. A. K. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 20 grudnia 2013 r. orzekł, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy, potwierdziła to Komisja Lekarska ZUS w Z. w orzeczeniu z dnia 22 stycznia 2014 r.

U ubezpieczonego rozpoznano porażenie dziecięce z niedowładem połowicznym lewostronnym i padaczką od urodzenia, organiczne zaburzenia osobowości u osoby
z upośledzeniem umysłowym lekkim i padaczką oraz porażenie mózgowe dziecięce. Ubezpieczony nie leczy się psychiatrycznie. Sprawność intelektualna mieści się na pograniczu normy i upośledzenia umysłowego. Stan psychiczny nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy i nigdy też nie był powodem przyznania renty socjalnej. W zakresie zaś jego stanu zdrowia w ocenie neurologicznej to jest on osobą, która cierpi od urodzenia na niedowład połowiczny lewostronny miernego stopnia oraz rozpoznaną w dzieciństwie padaczkę. Niedowład ten w miernym stopniu upośledza funkcjonowanie codzienne ubezpieczonego (jest on osobą praworęczną). Udokumentowana padaczka jest leczona od dzieciństwa tym samym lekiem przeciwpadaczkowym. Objawy padaczki nie upośledziły istotnie funkcji ustroju organizmu ubezpieczonego. Natomiast paluchy koślawe i stopy płaskie w stopniu tylko miernym ograniczają wydolność organizmu.

Ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy i nie wymaga opieki osób trzecich w codziennym funkcjonowaniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r.
o rencie socjalnej (Dz. U z 2003 nr 135 poz. 1268 z późn. zm., zw. dalej ustawą) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18 roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25 roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Natomiast ust. 2 wskazanego przepisu stanowi, iż osobie która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1) renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Art. 5 ustawy stanowi, że ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu, zwany dalej Lekarzem Orzecznikiem, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych t. j. Dz. U z 2009 r., nr 153 poz. 1227 ze zm., zwana dalej ustawą rentową).

Stosownie do treści art. 12 ustawy rentowej, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Natomiast art. 107 tejże ustawy wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W niniejszej sprawie istotą sporu była kwestia ustalenia czy ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które nastąpiło przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki w szkole średniej lub wyższej - przed ukończeniem 25 roku życia i jakie schorzenie powoduje całkowitą niezdolność do pracy.

W celu wyjaśnienia powyższych spornych okoliczności Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych, albowiem nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych lekarzy sądowych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Biegli sądowi: lekarz ortopeda J. B., lekarz psychiatra T. K., lekarz neurolog J. W. i lekarz medycyny pracy H. K. zgodnie uznali, że ubezpieczony A. K. nie jest całkowicie niezdolny do pracy
z powodu naruszenia sprawności organizmu, które nastąpiło przed 18 rokiem życia. Biegli rozpoznali u ubezpieczonego porażenie dziecięce z niedowładem połowicznym lewostronnym i padaczką od urodzenia, organiczne zaburzenia osobowości u osoby
z upośledzeniem umysłowym lekkim i padaczką oraz porażenie mózgowe dziecięce. Nie są to jednak schorzenia, które czynią go osobą całkowicie niezdolną do pracy.

Biegli wydali zgodną opinię opierając się na dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach, wywiadzie uzyskanym od ubezpieczonego a przede wszystkim na podstawie badania A. K..

Sąd orzekający w pełni dał wiarę opinii łącznej złożonej przez biegłych sądowych, albowiem w sposób jasny przedstawili oni powody swoich twierdzeń. Wskazali występujące u ubezpieczonego schorzenia oraz ocenili ich wpływ na zdolność do pracy. Opinię sporządzili zgodnie ze zleceniem Sądu i jest ona w jego ocenie jasna, logiczna oraz spójna. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższegoz dnia 3 listopada 1976 r. w sprawie IV CR 481/76 -OSNC 1977/5-6/102 „sąd nie może oprzeć swego przekonania o istnieniu lub braku okoliczności, których zbadanie wymaga wiadomości specjalnych, wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, ale powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów opinii, składających się na trafność jej wniosków końcowych.” Sąd Okręgowy w pełni podzielił przedstawiony pogląd i opierając się na nim uznał, że opinia biegłych spełnia te kryteria. Wnioski końcowe opinii stanowiły bowiem integralną część z innymi poszczególnymi jej elementami. Sąd nie miał tym samym powodów, by odmówić opinii przymiotu wiarygodności.

Sąd I instancji wskazał na przepis art. 232 k.p.c., który stwierdza, że to na stronie występującej z roszczeniem ciąży obowiązek wykazania faktów z których wywodzi skutki prawne. W ocenie Sądu, swojej całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczony nie wykazał. Biegli sądowi wydali opinię niekorzystną dla skarżącego, a zastrzeżenia do tej opinii nie były zasadne. W tym miejscu zauważyć należy, że specyfika oceny dowodu
z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd - który nie posiada wiadomości specjalnych - tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen. Opinia biegłych jest szczegółowa i daje pełny obraz zmian zdrowotnych wnioskodawcy, które mają wpływ na jego zdolność do pracy. Opinia biegłych jest wyczerpująca, spójna i logiczna a Sąd nie znalazł podstaw, by podważać wiedzę medyczną i doświadczenie biegłych.

Biorąc pod uwagę złożoną do sprawy opinię biegłych Sąd Okręgowy uznał, że okoliczności sporne w sprawie zostały już dostatecznie wyjaśnione. W orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2009 r. wydanym w sprawie I UK 37/09 czytamy: „sąd nie musi przeprowadzić dowodu zgłoszonego przez stronę, jeżeli uzna, że okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione (art. 217 § 2 k.p.c.).” Uwzględnienie wniosku ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub też wyznaczenie kolejnego terminu rozprawy celem przesłuchania biegłych sądowych zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania dlatego na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. Sąd oddalił ten wniosek ubezpieczonego. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza bowiem, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy. Jeżeli opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, to nie jest to uzasadniony powód przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2008 r., I UK 91/08, LEX nr 785520). Oznacza to, że sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód
z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., II UKN 604/00, LEX nr 363191).

W przekonaniu Sądu I instancji opinia biegłych była kategoryczna, przekonująca oraz wystarczająco wyjaśniała zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych, dlatego Sąd nie widział potrzeby dopuszczania dowodu z opinii uzupełniającej ani też przesłuchania biegłych sądowych na kolejnym terminie rozprawy.

Sąd Okręgowy wskazał, że z dostępnych powszechnie źródeł wiedzy - zwłaszcza
z literatury medycznej - wynika, że schorzenia na które cierpi ubezpieczony stanowią przeciwwskazania do wykonywania niektórych tylko prac i tak na przykład przy padaczce nie można wykonywać prac przy maszynach w ruchu, na wysokości, pracy jako kierowca samochodu oraz pracy w porze nocnej. Oznacza to jednak, że istnieje całe spektrum prac, które ubezpieczony wykonywać może. Fakt, że ubezpieczony nie może wykonywać tylko niektórych prac powoduje, że jest on osobą jedynie częściowo, a nie całkowicie niezdolną do pracy. O tym, że schorzenia występujące u A. K. powodują jedynie częściową niezdolność do pracy wskazywali biegli sądowi. Przesłuchani w sprawie świadkowie: M. D. (matka ubezpieczonego i A. P. (siostra ubezpieczonego) potwierdziły występujące u ubezpieczonego schorzenia i opisały ich wpływ na jego codzienne funkcjonowanie. Sąd dał wiarę ich zeznaniom. Nie dysponują one jednak specjalistyczną wiedzą medyczną, aby móc ocenić wpływ tych schorzeń na zdolność do pracy ubezpieczonego, dlatego też koniecznym było dopuszczenie przez Sąd dowodu z opinii biegłych sądowych specjalistów w dziedzinach schorzeń na które cierpi A. K..

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodził się ubezpieczony. Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

1)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, że istnieje całe spektrum prac, które A. K. może wykonywać, podczas gdy stan zdrowia ubezpieczonego, pojawiające się nagle i niespodziewanie ostre ataki padaczki w połączeniu z lekkim upośledzeniem, uniemożliwiają mu wykonywanie jakiejkolwiek pracy,

2)  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 217 § 3 k.p.c., poprzez jego zastosowanie
i oddalenie wniosku dowodowego o uzupełnienie opinii biegłych, m.in.
o wskazanie jakie prace ubezpieczony może wykonywać oraz o przesłuchanie biegłych na rozprawie w sytuacji, gdy wniosek ten został złożony pismem z dnia 21 maja 2015 r., a więc w żaden sposób nie zmierzał do przedłużenia postępowania,
a okoliczności złożone we wniosku dowodowym były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem ubezpieczony konsekwentnie twierdzi, że nie jest w stanie wykonywać żadnej pracy.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł: o zmianę zaskarżonego wyroku
poprzez uwzględnienie odwołania oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów sądowych wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje,
z uwzględnieniem opłaty od pełnomocnictwa oraz ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Organ rentowy nie wniósł odpowiedzi na apelację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji, przeprowadzając dowód z opinii biegłych sądowych i uznając jego miarodajność, prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, właściwie zastosował prawo materialne.

Sąd Apelacyjny w całości podzielił tak ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną Sądu Okręgowego. Zarzuty apelacyjne okazały się niezasadne.

Jednocześnie należy zauważyć, że ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem Sądu orzekającego. Sąd rozstrzyga kwestie sporne na podstawie własnego przekonania przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału w oparciu o procesową zasadę swobodnej oceny dowodów - art. 233 k.p.c. Uprawnienia sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów mogą zostać podważone jedynie w sytuacji przekonującego wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej wadze poszczególnych dowodów, niż ta przyjęta przez sąd lub ich odmiennej ocenie (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 6.11.1998, II CKN 4/98, LEX nr 322031).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy trafnie rozważył, że rozstrzygnięcie
o całkowitej niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy ze swej istoty wymagało medycznych wiadomości specjalnych, którymi sąd nie dysponował. Zasadnie zatem przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów ortopedy, psychiatry, neurologa, tj. specjalistów w zakresie adekwatnym do rodzaju schorzeń rozpoznanych
u ubezpieczonego, a nadto biegłego z zakresu medycyny pracy. Po przeanalizowaniu dokumentacji lekarskiej i bezpośrednim badaniu biegli jednoznacznie stwierdzili, że na datę spornej decyzji ubezpieczony nie był całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym,
w oparciu o specjalistyczną wiedzę medyczną biegli uzasadnili wnioski opinii. W takiej sytuacji procesowej Sąd I instancji nie mógł orzekać wbrew wnioskom opinii biegłych sądowych, ale jednocześnie musiał dokonać w sprawie ustaleń oraz podjąć decyzję, gdyż niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma tu znaczenie prawne (art. 4 ust. 1 ustawy
o rencie socjalnej). Należy podkreślić, że opinie w przedmiotowej sprawie sporządzone zostały przez biegłych lekarzy nie zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy, posiadających wieloletni staż zawodowy i dorobek naukowy. Biegli udzielili Sądowi Okręgowemu fachowych informacji dla ustalenia i oceny okoliczności sprawy, ułatwiając tym samym właściwą ocenę faktów i rozstrzygnięcie sporu. Stan zdrowia ubezpieczonego, w całym jego skomplikowaniu, był przedmiotem szczegółowej oceny biegłych. Wnioski co do stanu zdrowia były jednoznaczne, zgodne i kategoryczne; sprowadziły się do oceny, że schorzenia ubezpieczonego nie czyniły go w dacie wydania decyzji osobą całkowicie niezdolną do pracy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, opinie wydane przez właściwych biegłych, tj. ortopedę, neurologa, psychiatrę i lekarza medycyny pracy były miarodajne tak co do rozpoznania, jak i wniosków końcowych, stanowiąc podstawę do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Biegli odpowiedzieli na postawione pytania, w ramach zakreślonej im tezy dowodowej, wyjaśniając, że rozpoznane schorzenia nie upośledzają sprawności organizmu, w tym w płaszczyźnie intelektualnej, w takim stopniu, aby ubezpieczony stracił zdolność do podjęcia i wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Również upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego nie doprowadziło do takich uszkodzeń mózgu, aby ubezpieczony stał się całkowicie niezdolny do pracy. W sprawie nie było wątpliwości co do rozpoznania stanu zdrowia ubezpieczonego, wpływu jego schorzeń na zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak podstaw faktycznych, aby tylko w oparciu
o polemiczne stwierdzenia pełnomocnika ubezpieczonego skutecznie zakwestionować miarodajność dowodu z opinii sądowej. Skarżący w istocie nie przedstawił żadnych merytorycznych argumentów, w tym nie podważył dokonanego rozpoznania. Kierując się subiektywnymi odczuciami wydaje się, że zmierzał do wykazania odmiennego wpływu schorzeń na zdolność do pracy, co jednak nie miało waloru dowodowego, ponieważ
o stanie zdrowia ubezpieczonego w kontekście niezdolności do pracy obiektywnie wypowiedzieli się biegli sądowi z zakresu medycyny. W sprawie zbędne było przeprowadzenie dodatkowego dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy sądowych, gdyż wydana już opinia wyjaśniła wszystkie kwestie istotne z puntu widzenia przedmiotu rozstrzygnięcia. Należy dodać, że niezadowolenie samej strony z wyniku postępowania dowodowego, w tym wniosków opinii biegłych, również nie stanowi procesowej podstawy do ponawiania czynności z zakresu postępowania dowodowego.

Odnosząc się do argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji, Sąd Apelacyjny wskazuje, że biegli lekarze sądowi nie stwierdzili, aby ubezpieczony był pozbawiony zdolności wykonywania pracy. Wbrew apelacji, ubezpieczony mimo stwierdzonej niepełnosprawności umysłowej może wykonywać pracę. Także twierdzenia pełnomocnika ubezpieczonego, że A. K. ma pojawiające się nagle, niespodziewanie, ostre napady padaczki, które uniemożliwiają mu pracę w zwykłych warunkach na rynku pracy, pozostawały w sprzeczności zarówno z dokumentacją medyczną, wywiadem zebranym przez biegłych oraz badaniem podmiotowym ubezpieczonego. W swojej opinii biegli stwierdzili, że rozpoznana u ubezpieczonego padaczka jest leczona od dzieciństwa tym samym lekiem padaczkowym, bez istotnego upośledzenia funkcji ustroju, poziomy leku
w surowicy krwi są prawidłowe – poza tym padaczka nie jest monitorowana w innej formie.

W nawiązaniu do pozostałych zarzutów apelacji, należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej przedmiotowe świadczenie przysługuje osobie, która jest całkowicie niezdolna do pracy. W sprawie nie uznano ubezpieczonego za osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Ubezpieczony jest młody, na tyle sprawny ruchowo, że nie wymaga opieki osób trzecich w codziennym funkcjonowaniu. Jako u osoby prawnoręcznej niedowład połowiczny lewostronny w miernym stopniu upośledza funkcjonowanie codzienne, zatem daje podstawy jedynie do uznania częściowej niezdolności do pracy. Ubezpieczony ukończył technikum architektury krajobrazu, dysponuje potencjałem umysłowym – sprawność intelektualna mieści się na pograniczu normy i upośledzenia umysłowego – posiada zdolności adaptacyjne, pozwalające nie tylko na wykonywanie obowiązków domowych, ale również prac zawodowych (jedynie
z przeciwwskazaniem w zakresie pracy przy maszynach w ruchu, na wysokości, pracy jako kierowca samochodu oraz pracy w porze nocnej).

Odnośnie zaświadczenia lekarskiego z dnia 30 maja 2016 r. oraz kart medycznych czynności ratunkowych, przedstawionych przez pełnomocnika ubezpieczonego na rozprawie apelacyjnej w dniu 31 maja 2016 r. Sąd Apelacyjny wyjaśnia, że stan zdrowia osoby ubiegającej się o prawo do renty jest oceniany na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Nowa dokumentacja może być przedmiotem oceny w kolejnym postępowaniu przed organem rentowym, które powinien poprzedzić złożony kolejny wniosek o rentę, jeżeli oczywiście stan zdrowia ubezpieczonego się pogorszył.

Mając na względzie wskazane motywy, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonego.

SSA Romana Mrotek SSA Barbara Białecka SSO del. Aleksandra Mitros