Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 220/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 6 lipca 2020 r., sygnatura akt III K 349/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Wniosek o uzasadnienie złożył jedynie obrońca oskarżonego K. G., w związku z tym uzasadnienie poniższe dotyczy jedynie kontroli odwoławczej przeprowadzonej w zakresie wynikającym z apelacji tego oskarżonego.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu zarzuconego mu w pkt IV części dyspozytywnej (powinno być: wstępnej – uwaga SA) wyroku w sytuacji, gdy zebrany materiał dowodowy pozbawiony był jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, polegającego na używaniu wobec Z. G. (1) słów obelżywych oraz naruszenia jego nietykalności cielesnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, których efektem stało się przypisanie oskarżonemu K. G. sprawstwa w zakresie czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku, okazał się w całości niezasadny. Wyrażona w nim krytyka opiera się na twierdzeniu, że dowody odnoszące się do tej części zdarzenia, w której pokrzywdzonym został Z. G. (1) - ojciec oskarżonego, były niejednoznaczne i nazbyt wątpliwe, aby mogły stanowić podstawę skazania. Konkretyzując powyższe zastrzeżenia, w uzasadnieniu apelacji obrońca stwierdził, że podnoszone wątpliwości wynikają z faktu, iż Z. G. (1) skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy złożenia zeznań (art. 182 § 1 k.p.k.), natomiast matka oskarżonego - Z. G. (2) zaprzeczyła, aby w ogóle kiedykolwiek miała miejsce taka sytuacja, jak opisana we wskazanym wyżej zarzucie. Na wstępie krótkich rozważań dotyczących czynu z pkt IV części wstępnej wyroku, obrońca wyraził ogólną myśl, że skoro czyn ten (nie zaś dyspozytywnej - jak wskazano w apelacji) miał być popełniony na szkodę ojca oskarżonego, to podstawę ustaleń faktycznych w tym zakresie mogą stanowić zeznania członków rodziny, "którzy na co dzień mogli obserwować takie sytuacje". Zauważyć jednak należy, że chociaż w wielu analogicznych przypadkach, istotnie, można byłoby takie spostrzeżenie uznać za uprawnione, to jednak w tej konkretnej sytuacji, taki punkt wyjścia do dalszych rozważań i ocen, okazuje się pozbawiony uzasadnionych ku temu podstaw. Jedynym członkiem rodziny - poza oskarżonym - z którym pokrzywdzony wspólnie zamieszkuje (i zamieszkiwał w czasie czynu) jest matka oskarżonego Z. G. (2). Nie można wprawdzie twierdzić, iż nie jest ona zorientowana w swojej sytuacji rodzinnej i domowej, w tym istniejącej na tle relacji jej oraz jej małżonka Z. G. (1) z ich synem K. G.. Niezależnie jednak od tego, nie sposób pomijać fakt, że pomimo tego, nie miała ona sposobności obserwować na co dzień wszystkiego co działo się w ich domu, ponieważ w związku z wyjazdami do pracy, okresowo przebywała za granicą. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że kwestionowany przez obrońcę czyn, to jedno zdarzenie, które nie było rozciągnięte w czasie, lecz ograniczyło się do sytuacji zaistniałej jednego dnia - 22 lutego 2019 r. Nastąpiło ono w czasie wizyty w ich domu kuratora sądowego R. K., który w tamtym okresie sprawował dozór nad K. G. i z tym właśnie, związana była wspomniana wyżej jego wizyta. Nastąpiła ona w takim akurat okresie, kiedy Z. G. (2) przebywała za granicą. Już nawet tylko z tej racji, wskazane powyżej ogólne spostrzeżenie obrońcy, że jedynie członkowie rodziny dysponują wiedzą mogącą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w zakresie analizowanego czynu (pkt IV części wstępnej wyroku), okazuje się w sposób oczywisty chybione. Konkretną wiedzę na temat przebiegu tego zdarzenia, bez wątpienia posiada natomiast naoczny jego świadek R. K.. Okoliczność, że on sam również stał się wówczas obiektem agresywnych działań K. G. i tym samym - stał się także w tej sprawie pokrzywdzonym, nie dyskwalifikuje jego zeznań w jakimkolwiek zakresie. Nie ma żadnych obiektywnie uzasadnionych podstaw, aby wersji przebiegu całości zdarzenia wynikającej z zeznań R. K., przypisywać stronniczość, nielogiczność, czy jakiekolwiek inne mankamenty pozbawiające te zeznania cech pełnowartościowego dowodu. Poza przytoczonymi powyżej walorami, zauważyć nadto należy, że R. K. przez cały tok postępowania pozostał w swoich twierdzeniach konsekwentny. Podtrzymał swoje zeznania także w toku konfrontacji ze Z. G. (2). Jednoznacznie wskazywał na to, że K. G., reagując gwałtownie na zachęty ojca do skorzystania z pomocy kuratora przy sporządzaniu pisemnych przeprosin A. R. - policjanta pokrzywdzonego w sprawie, w której był nad oskarżonym sprawowany był dozór kuratora - kilkakrotnie kopnął ojca - Z. G. (1), szarpał go (naruszając jego nietykalność cielesną), ponadto krzyczał, aby "wypierdalał" i użył wobec niego innych wulgarnych słów, których świadek dokładnie nie był w stanie przytoczyć, ale nie miał wątpliwości, że były to wyzwiska, a więc słowa znieważające ojca oskarżonego. Logiczność i konsekwencja twierdzeń R. K. w powyższym zakresie, słusznie stały się zatem podstawą przypisania temu dowodowi przymiotu pełnej wiarygodności. Nie było więc żadnych rozsądnych powodów, aby zeznań R. K. nie uczynić podstawą ustaleń faktycznych - także w zakresie czynu, którym pokrzywdzony został Z. G. (1). Zaznaczyć przy tym należy, że spostrzeżenia związane z zaistniałym zdarzeniem zostały odnotowane przez R. K. w materiałach dozoru. Znamienne jest, że od razu w dniu zdarzenia, Z. G. (1) prosił kuratora, aby w dokumentach dozoru nie wykazywał on w jaki sposób zachował się tamtego dnia K. G.. W późniejszym czasie, kiedy po powrocie zza granicy Z. G. (2) R. K. rozmawiał z nią na temat sytuacji zaistniałej w dniu 22 lutego 2019 r., również ona prosiła, aby tego zdarzenia nie ujawniał. R. K. dysponował wiedzą, że oboje rodzice obawiali się oskarżonego i tym podyktowana była ich postawa w toku postępowania. W takim więc stanie rzeczy, skorzystanie przez Z. G. (1) z uprawnienia przewidzianego w art. 182 § 1 k.p.k. oraz treść zeznań matki oskarżonego, nie odzwierciedlająca rzeczywistego stanu rzeczy, wbrew twierdzeniu obrońcy oskarżonego, nie stanowiły przeszkody do zrekonstruowania przebiegu zdarzenia zaistniałego w dniu 22 lutego 2019 r. i ustalenia działań podjętych wówczas przez K. G., między innymi w stosunku do jego ojca Z. G. (1). Sąd pierwszej instancji nie powziął - i słusznie - w tym zakresie wątpliwości, które wymagałyby zastosowania zasady in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.). W rezultacie, w pełni zasadnie przypisał oskarżonemu sprawstwo i winę w zakresie czynu popełnionego na szkodę Z. G. (1), kwalifikowanego z art. 216 § 1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt IV jego części wstępnej, poprzez uniewinnienie oskarżonego K. G. od popełnienia tego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu popełnionego na szkodę Z. G. (1) nie zasługiwał na uwzględnienie z przyczyn oczywistych. Brak zeznań samego pokrzywdzonego na temat zachowania oskarżonego wobec niego, czy też negujące agresję oskarżonego - ogólnikowe i podyktowane obawą - zeznania Z. G. (2), która nie była zresztą świadkiem przedmiotowego zdarzenia - nie powodowały niemożności ustalenia przebiegu zdarzenia. Logiczne, spójne i konsekwentne zeznania świadka R. K. pozwoliły poczynić ustalenia faktyczne w zakresie tego czynu i na tym tle dokonać stosownej oceny prawnej zachowania K. G.. Argumentacja przedstawiona powyżej odnośnie nietrafności zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego dotyczącego tego czynu, jednoznacznie dowodzi również bezzasadności wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie K. G. od popełnienia tego występku.

3.2.

Zarzut drugi apelacji obrońcy K. G. dotyczy rażącej surowości kar wymierzonych oskarżonemu, tj. wymierzenia mu bezwzględnych kar jednostkowych za czyny opisane w kolejnych punktach części wstępnej wyroku (w zarzucie apelacji wskazuje się ponownie nieprawidłowo: "dyspozytywnej" odnośnie każdego z czynów):

- w pkt I - kary 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- w pkt II - 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- w pkt III - 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności,

- w pkt IV - 6 miesięcy pozbawienia wolności

oraz orzeczenie kary łącznej w rozmiarze 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy - jak wynika z materiału dowodowego - w przedmiotowej sprawie zasadnym jest wymierzenie oskarżonemu łagodniejszych kar jednostkowych pozbawienia wolności, a następnie kary łącznej w niższym niż orzeczona wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec K. G. kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności, okazał się w całości niezasadny. Wbrew temu, co twierdzi apelujący, kary jednostkowe wymierzone za poszczególne czyny zostały przez Sąd pierwszej instancji starannie wyważone. W apelacji nie przedstawiono żadnych przekonujących argumentów, które pozwalałyby uznać, że chociażby w minimalnym stopniu zasadne jest twierdzenie, iż przekraczają one stopień winy i społecznej szkodliwości czynów oraz że zostały ukształtowane z pominięciem właściwości i warunków osobistych oskarżonego. Krytyczna ocena wymiaru orzeczonych kar, nie została połączona z równoczesną krytyką pierwszoinstancyjnej oceny poszczególnych okoliczności, stanowiących elementy dyrektyw sądowego wymiaru kary. Pozwala to wnioskować, że ustalony stopień szkodliwości społecznej czynów oraz stopień zawinienia (w zakresie czynów opisanych w pkt I-III części wstępnej wyroku), nie budziły zastrzeżeń. Obrońca oskarżonego niezasadnie zarzucił Sądowi pierwszej instancji przywiązanie nadmiernej wagi do uprzedniej karalności K. G., podnosząc jednocześnie, że pomimo tego, iż nie wiódł on dotychczas nienagannego życia, nie należy przyjmować automatycznie co do niego negatywnej prognozy kryminologicznej. Argument tego rodzaju nie mógł okazać się skuteczny w sytuacji, gdy w sprawie tej, z powodów oczywistych (wymiaru orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej), niespecjalnie istniały podstawy do formułowania wniosków prognostycznych odnośnie K. G. i tego też w istocie Sąd pierwszej instancji nie czynił. Dał wyraz jedynie temu, że należy oskarżonemu dać szansę na poprawę i powrót do funkcjonowania w społeczeństwie, wyjaśniając w ten sposób niepodzielenie stanowiska prokuratora co do potrzeby orzeczenia wobec K. G. kary łącznej 12 lat pozbawienia wolności. W ogólności natomiast, przywiązanie określonej wagi do uprzedniej karalności oskarżonego było wręcz konieczne przy kształtowaniu wymiaru kar jednostkowych, zwłaszcza, że oskarżony popełnił wszystkie przypisane mu w tej sprawie czyny w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k. Nie ma jednak uzasadnionych podstaw, aby twierdzić, że Sąd Okręgowy nadał nadmierną rangę okoliczności, jaką stanowi wcześniejsza karalność sądowa oskarżonego.

Ukształtowanie we właściwy sposób odpowiedzialności karnej sprawcy za przypisane mu przestępstwa, w tym rzecz jasna wymiaru kary, jest kwestią natury ocennej, a więc dokonuje się w sferze swobodnego uznania sądu, jakkolwiek w granicach określonych ustawą. Poprzedzone jest analizą i oceną szeregu elementów, które mają wpływ na wymiar kary, w tym okoliczności decydujących o stopniu społecznej szkodliwości czynów oraz stopniu winy, nadto uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy, a także zrealizować w zakresie prawidłowego kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dokonuje się to poprzez ustawowo określone zasady wymiaru kary. W tym przypadku, Sąd Okręgowy dał wyraz temu, że miał na uwadze takie elementy ocen, które wynikają z przepisów art. 53 k.k., 54 k.k. i następnych. Nie powielając całości podniesionych w ramach tych rozważań okoliczności, jedynie sygnalitycznie wskazać należy, że kara 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku, a więc kwalifikowaną postać rozboju, w trakcie którego współoskarżony D. L. posłużył się wobec pokrzywdzonego nożem, a czego był w pełni świadomy K. G., nie może być uznana za niewspółmierną - rażąco surową, gdy zważy się przy tym na brutalność działań obu sprawców, w tym wcześniejsze użycie przez nich wobec pokrzywdzonego przemocy w postaci zadawania ciosów pięściami w twarz i głowę oraz kopania w okolice tułowia, barku i głowy. Wskazać również należy na jawność, ostentacyjność ich działań, które były dostrzegalne dla wielu przypadkowych osób, nie wyłączając młodzieży. Gdy uwzględni się ponadto niskie pobudki, którymi kierowali się sprawcy, stan nietrzeźwości ich obu oraz fakt, że K. G. dopuścił się tego przestępstwa w warunkach recydywy (art. 64 § 1 k.k.), to wymierzenie mu kary przewyższającej nieco ponad dwukrotnie dolny próg ustawowy, a zarazem znacząco odległej od górnej granicy zagrożenia przewidzianej w ustawie - należało ocenić jako właściwe jej wyważenie w relacji do elementów akcentowanych przez obrońcę, a więc do stopnia winy oskarżonego, którego to dolegliwość tej kary nie przekracza, a także - do stopnia szkodliwości społecznej tego przestępstwa, który zasadnie oceniony został przez Sąd pierwszej instancji jako bardzo wysoki.

W przypadku czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku (popełnionego m.in. na szkodę I. T.), a więc kradzieży rozbójniczej, nie sposób mówić o rażącej surowości kary, którą Sąd pierwszej instancji orzekł w wymiarze 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności. W tym zakresie należy ponownie zaakcentować niskie pobudki oskarżonego, ostentacyjność lekceważenia norm prawnych, jak również działanie w warunkach recydywy. Orzeczona kara oscyluje stosunkowo blisko dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a przy tym kara proponowana za ten czyn w apelacji obrońcy różni się od kary orzeczonej nieznacznie, bowiem za akceptowalną skarżąca uznaje karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności. W sposób oczywisty zatem, także w zakresie czynu z pkt II, zarzut rażącej niewspółmierności kary okazał się chybiony.

Przestępstwo z pkt III części wstępnej wyroku popełnione na szkodę R. K. obejmujące między innymi czyn z art. 222 § 1 k.k. zagrożone jest karą do 3 lat pozbawienia wolności. Okoliczności jego dokonania, zdecydowanie naganna motywacja, różnorodność przejawów agresywnej postawy oskarżonego, jak też specyfika powinności realizowanych wówczas przez kuratora sądowego i wreszcie także w tym przypadku - działanie w warunkach art. 64 § 1 k.k. - to wystarczający zakres okoliczności, aby uznać, że kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności za wskazane wyżej przestępstwo, nie jest nadmiernie dolegliwa w relacji do stopnia winy sprawcy, ani też nie razi nadmierną surowością ze względu na stopień szkodliwości społecznej tego czynu, który i w tym przypadku jest bardzo wysoki. Podkreślić należy, że przepis art. 222 § 1 k.k. chroni prawidłowe działanie instytucji państwowych, a w tych konkretnych okolicznościach - bezpieczne wykonywanie obowiązków służbowych przez kuratorów, co realizuje się na etapie wykonywania prawomocnych orzeczeń sądowych. Nie ulega wątpliwości, że niezakłócone funkcjonowanie tych organów winno być wolne w szczególności od fizycznych ataków ze strony skazanych podlegających dozorowi kuratora, dlatego też sprawcy dopuszczający się tego rodzaju przestępstw, nie mogą być traktowani pobłażliwie. Propozycja autorki apelacji w tym zakresie (8 miesięcy pozbawienia wolności) nie uwzględnia należycie wskazanej wyżej specyfiki tego czynu, zaś argumentacja apelacji nie przekonuje, że kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za przestępstwo popełnione na szkodę kuratora sądowego R. K. w czasie wykonywania przez niego obowiązków ustawowych jest karą rażąco niewspółmiernie surową.

Domagając się uniewinnienia w zakresie czynu popełnionego przez oskarżonego na szkodę Z. G. (1), obrońca nie podniosła równocześnie zastrzeżeń co do wymierzonej za ten czyn kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę analogiczne, przynajmniej w pewnym stopniu, okoliczności popełnienia tego występku do analizowanego powyżej, nadto fakt, iż sprawca godził w ten sposób w dobra prawne swojego ojca, któremu zarówno ze względu na taki charakter relacji, jak i z racji wieku, K. G. winien okazywać należny szacunek, jak i wreszcie z uwagi na działanie, także w tym przypadku, w warunkach art. 64 § 1 k.k. - stwierdzić trzeba, że również w zakresie tego czynu nie ma przekonujących podstaw, aby twierdzić, że orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności pozostaje w rażącej dysproporcji - jako nadmiernie dolegliwa - względem stopnia winy oskarżonego, czy też w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości tego występku.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone są poglądy co tego, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, "gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok SN z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60). Podkreśla się w orzecznictwie również, że kara jest rażąco niewspółmierna, gdy nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z 30.11.1990 r., Wr 363/90. OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39), jak również wtedy, gdy w relacji do elementów przedmiotowych, tj. dotyczących przestępstwa oraz podmiotowych, charakteryzujących sprawcę, jawi się jako pozostająca względem tych okoliczności w tak dużej dysproporcji, że nie da się jej zaakceptować (wyrok SN z 02.02.1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

Gdy zważy się na to, że orzekając karę łączną za zbiegające się przestępstwa (na podstawie stanu prawnego obowiązującego w tym zakresie przed dniem 24.06.2020 r.), Sąd Okręgowy rozważał jej wymiar wyznaczony granicami od 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia do 10 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności – Sąd odwoławczy uznał, że ukształtowanie jej na poziomie 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu pewnej rozpiętości czasowej pomiędzy poszczególnymi czynami oraz zróżnicowaniu rodzajowym działań przestępczych, nie może być postrzegane, jako wymierzenie kary łącznej nadmiernie dolegliwej, niezasłużonej i tym samym niesprawiedliwej. Postąpienie Sądu Okręgowego odzwierciedla dostatecznie staranne wyważenie okoliczności decydujących o wymiarze kary łącznej i w rezultacie prawidłowe posłużenie się w tym przypadku zasadą asperacji. Nie ulega przy tym wątpliwości, że stanowi to także konsekwencję orzeczenia w tym przypadku kar jednostkowych w określonych wymiarach.

Wymierzone K. G. kary jednostkowe za poszczególne czyny, a także orzeczona kara łączna pozbawienia wolności, znajdują należyte odzwierciedlenie w okolicznościach poddanych analizie i prawidłowo ocenionych przez Sąd pierwszej instancji. Wbrew temu, co wynika z apelacji obrońcy, tenże sąd dostrzegł szansę na możliwość skorygowania w jakimś stopniu dotychczasowej postawy życiowej oskarżonego, czemu dał bezpośredni wyraz, poprzez wskazanie w uzasadnieniu, że wnioskowane przez prokuratora kary, w tym kara łączna w wymiarze 12 lat pozbawienia wolności, stanowią przejaw nadmiernej surowości oraz dążenia do długotrwałej eliminacji oskarżonego ze społeczeństwa, który pomimo dotychczasowego sposobu życia i wielokrotnej karalności, zasługuje na posiadanie szansy powrotu do społeczeństwa. Takie podejście Sądu pierwszej instancji zasługiwało na aprobatę, zwłaszcza, że to nie mankamenty intelektualne oskarżonego, a w zdecydowanej mierze uzależnienie od alkoholu, stanowiło w jego przypadku zasadniczy wyznacznik jego dotychczasowego funkcjonowania w społeczeństwie. Odpowiednio wyważony, sprawiedliwy okres izolacji oskarżonego oraz podjęcie próby uporania się z problemem alkoholowym, będzie stwarzało szansę zrozumienia przez niego skali naganności dotychczasowej postawy życiowej, a tym samym możliwość należytego zrealizowania wobec niego celów kary.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie za czyn:

- z pkt. I części wstępnej wyroku - kary 4 lat pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt II - kary 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt. III - kary 8 miesięcy pozbawienia wolności

oraz wymierzenie kary łącznej w wymiarze 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze względu na uznanie za trafną argumentacji przedstawionej przez Sąd pierwszej instancji dla wykazania zasadności orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności wobec K. G. oraz szczegółową argumentację zawartą w pkt 3.2 niniejszego uzasadnienia - wniosek obrońcy oskarżonego o zmianę kar jednostkowych oraz kary łącznej w sposób proponowany w apelacji, nie zasługiwał na uwzględnienie. Dodać jedynie należy, że proponowane przez obrońcę kary jednostkowe oraz wymiar kary łącznej, są tak pomyślane, jak gdyby miały dotyczyć osoby niedemoralizowanej, niekaranej sądownie, w życiu której incydentalnie nastąpił wyłom w jej uprzednio poprawnym funkcjonowaniu społecznym. W sposób oczywisty, tego rodzaju sytuacja, nie dotyczy oskarżonego K. G..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku, w tym - w zakresie dotyczącym oskarżonego K. G., została utrzymana w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy było uznanie apelacji obrońcy oskarżonego za niezasadną z przyczyn, na które w tymże uzasadnieniu wskazano.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II wyroku

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. O. kwotę 738 zł, w tym 23 % podatku VAT, tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego K. G. w postępowaniu odwoławczym, zważywszy na to, że koszty obrony nie zostały przez oskarżonego uiszczone w żadnej części - na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawa o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

pkt IV wyroku

Zasądzono od oskarżonego K. G. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w części jego dotyczącej i wymierzono za drugą instancję opłatę w kwocie 600 zł - na podstawie art. 636 § 1 i 2 k.p.k., art. 634 k.p.k i art. 633 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Małgorzata Jankowska SSA Stanisław Kucharczyk

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygniecie dotyczące czynu opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku, rozstrzygnięcia o karach jednostkowych oraz o karze łącznej pozbawienia wolności za czynu z pkt I-III części wstępnej zaskarżonego wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana