Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

3UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 159/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 2024 r., w sprawie o sygn. akt

III Ko 418/23.

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik Prezesa Sądu Rejonowego w Stargardzie – reprezentanta Skarbu Państwa zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła wyrokowi

— obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 552 § 1 i § 4 k.p.k., polegającą na wadliwym uznaniu, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy było niewątpliwie niesłuszne, podczas gdy zgromadzone w sprawie Sądu Rejonowego w Stargardzie o sygn. akt VII K 153/22 dowody jednoznacznie wskazują, iż tymczasowego aresztowania wnioskodawcy dokonano zgodnie z przepisami prawa i było ono uzasadnione.

W przypadku nie podzielenia powyższego stanowiska, z ostrożności procesowej, zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła

— obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia tj. naruszenie art. 552 § 4 k.p.k. w zw. z art. 552 § 1 k.p.k. w zw. z art. 445 k.c., polegające na niewłaściwym ustaleniu wysokości należnego zadośćuczynienia i w konsekwencji zasądzenie nieodpowiedniej (tj. zbyt wysokiej) kwoty zadośćuczynienia, podczas gdy w niniejszej sprawie nie zachodziły ponadprzeciętne, świadczące o wysokim poziomie nieodwracalności krzywdy, okoliczności

— obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia tj. naruszenie art. 552 § 4 k.p.k. w zw. z art. 552 § 1 k.p.k. w zw. z art. 445 k.c., polegające na niewłaściwym ustaleniu wysokości należnego odszkodowania i przyjęciu, że zatrudnienie wnioskodawcy w dobie koronawirusa byłoby ciągłe i w wysokości wskazanej przez wnioskodawcę i w konsekwencji zasądzenie nieodpowiedniej tj. zbyt wysokiej kwoty odszkodowania

— obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. i art. 558 k.p.k. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że wnioskodawca wykazał, że w wyniku tymczasowego aresztowania doznał szkody i krzywdy w rozmiarze uzasadniającym przyznanie mu odpowiednio: 58 476 złotych oraz kwoty 50 000 złotych, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie uzasadniał przyznania zadośćuczynienia i odszkodowania, zaś Sąd nie uzasadnił z jakich względów kwoty te są odpowiednie, adekwatne do powstałej szkody i krzywdy.

Apelacja pełnomocnika Prezesa Sądu Rejonowego w Stargardzie nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim niesłuszny jest zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 552 § 1 i § 4 k.p.k., polegającej na wadliwym uznaniu, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy było niewątpliwie niesłuszne. Niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie ma miejsce, gdy tymczasowe aresztowanie zastosowano „z naruszeniem przepisów k.p.k. dotyczących tego środka zapobiegawczego albo okazało się niezasadne z punktu widzenia ostatecznego (prawomocnego) rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej, w świetle całokształtu okoliczności ustalonych w tej sprawie, a także w toku postępowania w przedmiocie odszkodowania lub zadośćuczynienia za niesłuszne tymczasowe aresztowanie" (uchwała SN z 15.9.1999 r., I KZP 27/99, OSNKW 1999, Nr 11-12, poz. 72). Za niewątpliwie niesłuszne, w zasadzie, uznać należy każde tymczasowe aresztowanie oskarżonego (podejrzanego), który ostatecznie (prawomocnie) został: uniewinniony, umorzono w stosunku do niego postępowanie, także warunkowo, sąd odstąpił od wymierzenia kary, nastąpiło skazanie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, wymierzona została tylko kara niezwiązana z pozbawieniem wolności lub środek karny, a także gdy wymierzona została kara pozbawienia wolności w wysokości niższej niż okres tymczasowego stosowania aresztowania – w tym ostatnim wypadku problem odszkodowania dotyczy tylko stosowania tymczasowego aresztowania w czasie stanowiącym różnicę między tymi okresami". Sąd Najwyższy zastrzega jednak, że "okoliczności ustalone w konkretnej sprawie mogą stać się podstawą oceny, że w niektórych z powyżej wskazanych wypadkach tymczasowe aresztowanie, co prawda, było niesłuszne, ale nie było ono niewątpliwie niesłuszne, co – w świetle unormowania art. 552 § 4 kpk (argumentum a contrario) – stanowi przesłankę egzoneracyjną. Taką okolicznością będzie zawinione zachowanie oskarżonego, pozwalające postawić mu zarzut, ze społecznego punktu widzenia, spowodowania niekorzystnego dla siebie orzeczenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania" (uchwała SN z 15.9.1999 r., I KZP 27/99, OSNKW 1999, Nr 11–12, poz. 72).

Niewątpliwe jest, że oceny słuszności zastosowania oraz przedłużenia tymczasowego aresztowania w rozumieniu przepisu art. 552 § 4 k.p.k. dokonuje się przez pryzmat treści ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego w konkretnej sprawie, to jednak nie zawsze tak jest, że wyłącznie sam fakt wydania finalnie rozstrzygnięcia uniewinniającego, niejako automatycznie, przesądza o niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania. Powyższy pogląd jest w istocie powszechnie prezentowany w orzecznictwie i ukształtował się w taki sposób jako racjonalna reakcja na potrzebę uwzględnienia okoliczności, które w pewnych sytuacjach wynikają z przyjęcia przez oskarżonego (podejrzanego) określonej - destrukcyjnej postawy, niweczącej możliwość prowadzenia postępowania i w rezultacie stanowiącej zasadniczy powód zastosowania tymczasowego aresztowania. Pogląd taki ma również swoje zakotwiczenie w stanowisku wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 września 1999 r., I KZP 27/99, OSNKW 1999/11-12/72, w uzasadnieniu której stwierdzono, że w takich przypadkach, gdy oskarżony (podejrzany) uporczywie nie stawiał się na wezwania, nie można przyjąć niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania i nie ma wówczas miejsca naruszenie przepisów zawartych w rozdziale 28 Kodeksu postępowania karnego. Sąd Najwyższy podkreślił, że w takiej sytuacji, stosowanie tymczasowego aresztowania nie tylko nie jest niewątpliwie niesłuszne, ale wręcz staje się jedynym skutecznym instrumentem pozwalającym sądowi, jako organowi państwa, realizować zasadnicze cele postępowania karnego określone w art. 2 k.p.k. Chodzi mianowicie o możliwość pociągnięcia sprawcy czynu przestępnego do odpowiedzialności karnej, niezależnie od tego że w ostateczności może zapaść orzeczenie stwierdzające brak podstaw do przypisania sprawstwa i winy, a tym samym do pociągnięcia konkretnej osoby do odpowiedzialności karnej. Bez względu na to, jakiej treści rozstrzygnięcie zostanie finalnie wydane, niewątpliwe jest, że postępowanie karne musi być przeprowadzone, a jeśli stadium przygotowawcze zakończy się wniesieniem oskarżenia, to konieczne jest przeprowadzenie postępowania sądowego w celu zweryfikowania zasadności tego oskarżenia. Zasadniczo jest tak, że wskazane wyżej cele nie mogą być zrealizowane bez wykonania czynności z udziałem osoby, której zarzuca się popełnienie przestępstwa, przy czym nie zawsze chodzi jedynie o jej przesłuchanie.

Przenosząc powyższe na realia rozpoznawanej sprawy należy podkreślić, że Sąd I instancji trafnie ocenił, że tymczasowe aresztowanie K. C. było niewątpliwie niesłuszne. K. C. swoim zachowaniem i postawą nie dał żadnych podstaw do przyjęcia, że zachodzi uzasadniona obawa utrudniania przez niego postępowania. Tymczasowe aresztowanie było niewątpliwie niesłuszne zarówno w momencie jego zastosowania, a także w świetle ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie i to niezależnie od przyczyn tego rozstrzygnięcia. Doszło bowiem do umorzenia postępowania z uwagi na cofnięcie wniosków o ściganie co do 4 zarzutów postępowania, a co do dwóch, uznając go za sprawcę czynów, warunkowo umorzono postępowanie. Jednocześnie K. C. w żaden sposób nie utrudniał prowadzonego wobec niego postępowania karnego, np. ukrywając się. W przedmiotowym postępowaniu K. C. sam zgłosił się do KPP w Pyrzycach, po tym, gdy dowiedział się od matki, że funkcjonariusze pytali o niego w miejscu jego zamieszkania. Należy podkreślić, że w tym celu przyjechał z Niemiec gdzie był zatrudniony. Z uzasadnień postanowień o zastosowaniu i przedłużaniu tymczasowego aresztowania w sprawach VIIKp 260/20, VIIKp 343/20, VIIKp 193/20, VIIKp 51/21 wynika, że sąd stosował i przedłużał środek zapobiegawczy ze względu między innymi na obawę, że podejrzany przebywając na wolności będzie nakłaniał osoby mogące posiadać wiedzę odnośnie zarzuconych mu czynów do składania fałszywych zeznań bądź w inny bezprawny sposób będzie utrudniał postępowanie. Dodatkowymi przesłankami uzasadniającymi zastosowanie wobec podejrzanego izolacyjnego środka zapobiegawczego były uzasadniona obawa, że podejrzany popełni przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu zwłaszcza, że popełnieniem takiego przestępstwa groził oraz grożąca podejrzanemu surowa kara.

Nie ma racji skarżąca twierdząc, iż Sąd pierwszej instancji zasądził na rzecz wnioskodawcy za wysokie zadośćuczynienie prowadzące do wzbogacenia poszkodowanego. Okoliczności przywołane przez Sąd Okręgowy, a jest ich wiele, wskazują, iż krzywda, jaka spotkała K. C., a będąca następstwem niesłusznego pozbawienia wolności, nie była minimalna. Sąd Okręgowy te niekorzystne skutki trafnie dostrzegł i ocenił (wartościował) oraz przekonująco je opisał w uzasadnieniu wyroku. Podkreślić należy, iż, wprawdzie negatywne następstwa bezpodstawnego tymczasowego aresztowania nie spowodowały daleko idących skutków na zdrowiu czy w życiu osobistym i rodzinnym wnioskodawcy, niemiej jednak było ich wiele, a to przecież potęgowało ich odziaływanie na zdrowie psychiczne i fizyczne uprawnionego. Dla interpretacji pojęcia zadośćuczynienia, o jakim mówi art. 552 § 4 k.p.k. zastosowanie mają przepisy Kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 445 § 2 k.c., z którego wynika, że zadośćuczynienie powinno być odpowiednie. Natomiast ustalenie, jaka kwota jest odpowiednia, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego (tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 15.02.2012 r., II Aka 8/12). Należy przy tym pamiętać, że zasadniczą przesłankę ustalenia zadośćuczynienia w odpowiedniej wysokości stanowi stopień natężenia doznanej krzywdy, który powinien być ustalony przy uwzględnieniu takich czynników jak rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych oraz ujemnych następstw psychicznych, ich intensywność, nieodwracalność, w tym także stopień i trwałość doznanego kalectwa. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r. IV CSK 221/11).

W judykaturze i w piśmiennictwie podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może być symboliczne, a powinno być odpowiednie i ma rekompensować doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, ale powinno uwzględniać "indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie wolności (…) pozbawiono" (tak wyr. SA w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129). Przyjąć należy, że "nawet krótkotrwałe bezprawne pozbawienie wolności człowieka wyrządza mu znaczną krzywdę. To, że z oczywistych względów różnorodne dolegliwości związane z pozbawieniem człowieka wolności zazwyczaj rosną wraz z wydłużaniem się jego czasu (ze względu na skutki osobiste, rodzinne, społeczne), nie może przesłaniać okoliczności, że – zwłaszcza w przypadku osób, które spotykają się z taką sytuacją po raz pierwszy – największy stres i naturalny lęk, czasem szok wywołują pierwsze godziny i dni więziennej izolacji, co winno znaleźć stosowne odzwierciedlenie w wysokości zasądzonego zadośćuczynienia" (wyr. SA w Katowicach z 16.11.2006 r., II AKa 359/06, KZS 2007, Nr 5, poz. 92). I tak jest w przypadku sumy zasądzonej na rzecz wnioskodawcy. Oczywistym jest, iż przyznane zadośćuczynienie w kwocie 50 000 zł nie jest symboliczne, ale zarazem nie jest wygórowane. Zasądzona suma nie doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia się, ponieważ jest na poziomie zarobków osiąganych przez poszkodowanego. Ale przecież niewątpliwym jest, iż przyznane zadośćuczynienie powinno stanowić dla uprawnionego wartość ekonomicznie odczuwalną, z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Zasada umiarkowanego (a przy tym, jak się należy domyślać, wyważonego i sprawiedliwego) rozmiaru zadośćuczynienia (…) łączy się z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nie nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia" (wyr. SA w Katowicach z 7.2.2008 r., II AKa 22/08, KZS 2008, Nr 7–8, poz. 105 i wyr. SA w Szczecinie z 30.06.2022 r. II AKa 70/22 Legalis). W orzecznictwie wskazuje się, że "do elementów, które należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, należy także przeciętna stopa życiowa społeczeństwa. Odwołanie się do owej przeciętnej stopy życiowej pozwala bowiem w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie za krzywdy, które z natury rzeczy u poszczególnych pokrzywdzonych ma subiektywny wymiar. "Kwotę zadośćuczynienia należy oznaczać z umiarem, stosownie do realiów społecznych, jak zamożność mieszkańców, wartość pieniądza itp., by nie pozostało poczucie krzywdy niesłusznie tymczasowo aresztowanego, ale by orzeczenie nie było sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych" (wyr. SA w Katowicach z 3.11.2017 r., II AKa 342/17, Legalis).

Zadośćuczynienie krzywdzie polega na przyznaniu odpowiedniej sumy pieniężnej. Powinna ona mieć "charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, niebędącą jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy" (por. m.in. post. SN z 12.8.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyr. SN z 2.2.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18). Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że: "ostateczne ustalenia, jaka konkretna kwota jest "odpowiednia", z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. Zawsze musi ono opierać się tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach ocennych, rzetelnie wskazanych w treści uzasadnienia" (wyr. SA w Lublinie z 5.5.2008 r., II AKa 83/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 68).

Zarzut nieodpowiedniego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdyby zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty naruszyło zasady ustalania wysokości tego zadośćuczynienia. O rażącym naruszeniu tych zasad mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia "symbolicznego" bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia (zob. wyr. SA w Krakowie z 9.4.2008 r., II AKa 46/08, KZS 2008, Nr 6, poz. 48; wyr. SA w Warszawie z 20.2.2013 r., II AKa 32/13, Legalis.

Zdaniem Sądu odwoławczego otrzymanie przez uprawnionego w okolicznościach tej sprawy, właściwie ustalonych przez Sąd pierwszej instancji, kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia nie stanowi uzyskania nadmiernych korzyści finansowych.

Przechodząc do zarzutu, w którym skarżąca zakwestionowała wysokość zasądzonego odszkodowania Sąd Apelacyjny nie zgadza ze skarżącą, że doszło do obrazy prawa procesowego mającego wpływ na treść wyroku polegającego na niewłaściwym ustaleniu wysokości należnego odszkodowania i przyjęciu, że zatrudnienie wnioskodawcy w dobie koronawirusa byłoby ciągłe i w wysokości wskazanej przez wnioskodawcę i w konsekwencji zasądzenie nieodpowiedniej tj. zbyt wysokiej kwoty odszkodowania. A także, że doszło do obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. i art. 558 k.p.k. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że wnioskodawca wykazał, że w wyniku tymczasowego aresztowania doznał szkody i krzywdy w rozmiarze uzasadniającym przyznanie mu odpowiednio: 58 476 złotych, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie uzasadniał przyznania odszkodowania, zaś Sąd nie uzasadnił z jakich względów kwoty te są odpowiednie, adekwatne do powstałej szkody.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji niewątpliwie w prawidłowy sposób zebrał w niniejszej sprawie kompletny materiał dowodowy. W rzeczowym, logicznym i obszernym uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd I instancji zaprezentował całokształt tychże dowodów, które zgromadził w toku przeprowadzonego postępowania, następnie wskazał, którym dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, którym zaś, w jakiej części, a także z jakich przyczyn, wartości tej odmówił, sumiennie przedstawił dokonane ustalenia faktyczne. W ocenie Sądu Odwoławczego zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy został prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji z zachowaniem reguł dowodzenia wynikających z przepisu art. 7 k.p.k. z zachowaniem zasady obiektywizmu, ocena jest oceną wszechstronną i obiektywną. Nie narusza granic oceny swobodnej, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczeniem życiowym oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych.

Błędem skarżącej jest powoływanie obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jedynie wtedy, gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody, a pomimo tego z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie równo-prawne wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości, niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. (zob. postanowienie SN z 14.07.2022 r., II KK 263/22, LEX nr 3480107). W przedmiotowej sprawie nie było dwóch wersji stanu faktycznego. Wnioskodawca żądając we wniosku zasądzenia odszkodowania z tytułu utraconego wynagrodzenia dołączył do wniosku dokumenty z tłumaczeniem związane z jego zatrudnieniem w Niemczech oraz dokumenty związane z wysokością wynagrodzenia. Sąd zweryfikował autentyczność dokumentów zwracając się do pracodawcy wnioskodawcy – firmy (...) w Niemczech o nadesłanie informacji czy rzeczywiście K. C. był pracownikiem firmy, czy świadczył pracę, czy zostało mu wypłacone wynagrodzenie, w jakiej wysokości i w jakiej formie gotówką czy przelewem. Sąd zwrócił się o potwierdzenie informacji i nadesłanie dokumentów potwierdzających wypłatę. W odpowiedzi Sąd meriti uzyskał żądane dokumenty i informacje. Poddał je ocenie zgodnie z art.7 k.p.k. i na podstawie tej oceny uznaniu dokumentów za rzetelne nie budzących zastrzeżeń natury faktycznej i prawnej ustalił, że oskarżony do momentu zatrzymania świadczył pracę i uzyskiwał dochód określony w dokumentach, w oparciu o te dokumenty i zeznania wnioskodawcy Sąd Okręgowy zgodnie z zasadami logiki, z zasadami wiedzy i doświadczeniem życiowym doszedł do konstatacji, że wnioskodawca świadczyłby pracę dalej, gdyby nie został zatrzymany i aresztowany. Nie było innych dowodów, które wskazywałyby, że w dobie koronawirusa wnioskodawca miałby nie kontynuować pracy u swojego pracodawcy. Wnioskowanie skarżącego jest gołosłowne i nie potwierdzone żadnym dowodem. Nie było dowodów przeciwnych, które tworzyłyby przeciwstawną do ustalonej przez Sąd I instancji wersji zatrudnienia K. C. i otrzymywania przez niego wynagrodzenia. Nie było żadnych dowodów, które wskazywałyby, że zatrudnienie to miało być zakończone.

Wskazać należy, że skarżąca pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa w zarzucie alternatywnym dotyczącym niewłaściwie ustalonej wysokości zadośćuczynienia i wysokości odszkodowania niewłaściwie postawiła zarzut jedynie obrazy prawa procesowego, w sytuacji gdy kształtowanie wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania dotyczy prawa materialnego. Zadośćuczynienie kształtuje się, miarkuje w oparciu o art. 445 § 1 k.c., zaś odszkodowanie w oparciu o przepis prawa materialnego z art. 361§ 1 i 2 k.c., zatem zarzut powinien dotyczyć także obrazy prawa materialnego. Dodatkowo formułując nieprecyzyjnie zarzut obrazy tylko prawa procesowego w zakresie dotyczącym wysokości odszkodowania skarżąca błędnie wskazała art. 445 § 1 k.c. który dotyczy zadośćuczynienia, powinna wskazać prawidłowo art. 361§ 1 i 2 k.c.

Niezasadny jest także zarzut, że kwota odszkodowania jest zawyżona. Konsekwencją braku uregulowania na gruncie przepisów Kodeksu postępowania karnego, pojęcia odszkodowania oraz jego zakresu, jest konieczność odwołania się do treści art. 361 § 2 kc, który stanowi, że w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie obejmuje zatem szkodę polegającą na stracie, którą poszkodowany poniósł oraz na utracie korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby zdarzenia wywołującego szkodę nie było (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.10.2020 r., II KK 16/20, LEX nr 3097169). Ustalenie utraconych korzyści następuje przy tym w sposób hipotetyczny. W wypadku utraconych dochodów szkodę stanowi równowartość tych środków pieniężnych, które nie weszły do majątku poszkodowanego z tytułu utraconych możliwości zarobkowych. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 19.11.2013 r., I ACa 748/13, LEX nr 1400309). Sąd meriti w części 6. formularza uzasadnienia precyzyjnie wykazał sposób wyliczenia powstałej szkody. Podstawą ustalenia średniego wynagrodzenia w kwocie 1320 euro była suma wynagrodzenia osiągniętego w ciągu czterech miesięcy zatrudnienia, podzielona przez cztery miesiące. Kwotę tę pomnożono przez 10 miesięcy, czyli czas kiedy wnioskodawca był tymczasowo aresztowany. Równowartość tej kwoty w PLN została określona na kwotę 58 476 złotych, czyli przy przyjęciu kursu euro w dniu składania wniosku o odszkodowanie 4,4286 złotych.

Obniżenie zasądzonej kwoty do kwoty 10 000 złotych byłoby sprzeczne ze zgromadzonym przez Sąd meriti dowodami w postaci dokumentów, nie stanowiłoby równowartości rzeczywistej szkody, którą faktycznie poniósł wnioskodawca.

Wniosek

Podnosząc powyższe zarzuty, pełnomocnik Prezesa Sądu Rejonowego w Stargardzie wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie w całości wniosku o odszkodowanie, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie zasądzonej w pkt I tiret pierwszy kwoty tytułem odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie do kwoty 10000 zł

— zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie w całości wniosku o zadośćuczynienie, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie zasądzonej w pkt I tiret drugi kwoty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę związaną z niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem do kwoty 10000 zł

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za niezasadny omówiono powyżej w części 3.1 formularza.

3.2.

Pełnomocnik wnioskodawcy na podstawie art. 444 § 1 k.p.k w związku z art. 554 § 2 k.p.k, zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie, w części dotyczącej kwoty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.naruszenie prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k., poprzez błędną wykładnię polegającą na chybionym uznaniu, bez wyczerpującego uzasadnienia, że kwota 50.000 zł będzie kwotą adekwatną do wyrządzonej wnioskodawcy krzywdy niesłusznym stosowaniem przez okres ponad 10 miesięcy tymczasowego aresztowania, i pominięcie przy tym większości okoliczności faktycznych sprawy, nadanie marginalnego znaczenia subiektywnym odczuciom krzywdy towarzyszącym wnioskodawcy oraz skutkom związanym z jego pobytem w areszcie, czy konsekwencjom związanym z jego przeżyciami takim jak wzrost nerwowości i agresji, poczucie traumy, jakiej doświadczył wnioskodawca.

2.naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej i uchybiającej zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego oceny dowodu w postaci wyjaśnień matki wnioskodawcy oraz samego wnioskodawcy w zakresie, w jakim opisali oni reperkusje zatrzymania i niesłusznego ponad 10 - miesięcznego tymczasowego aresztowania, dla jego stanu zdrowia psychicznego oraz zmian w charakterze i stylu życiu wnioskodawcy, skutkujące błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegającym na przyjęciu, że zatrzymanie to nie miało dla wnioskodawcy negatywnych następstw w tym obszarze, podczas gdy ze szczegółowej i wiarygodnej relacji wnioskodawcy jak i jego matki wynika, że zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie posiadało bardzo silne i długotrwale negatywne skutki dla zdrowia psychicznego wnioskodawcy, polegające m.in. na trwałym zburzeniu poczucia bezpieczeństwa, wzroście u niego poczucia i nerwowości, problemach ze snem, roztargnieniem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy i podniesione w niej zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie. Przedstawiając motywy jakimi kierowano się oceniając, że omawiane zarzuty podniesione przez pełnomocnika wnioskodawcy nie są zasadne należy poprzedzić stwierdzeniem, że Sąd Okręgowy po prawidłowym, zdaniem Sądu II Instancji, przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie odnoszącym się do faktów mających znaczenie dla ustalenia wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego, która stała się podstawą ustalenia wskazanych faktów dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4, 5 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu odwoławczego instancyjna kontrola nie doprowadziła do stwierdzenia zaistnienia podstaw do zanegowania prawidłowości ustalenia faktów istotnych z punktu widzenia ustalania wysokości zadośćuczynienia. W żadnym zakresie nie stwierdzono by ocena materiału dowodowego dotycząca wskazanego obszaru dokonana przez Sąd I Instancji nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego czego konsekwencją jest przyjęcie oceny, iż Sąd Okręgowy nie dopuścił się popełnienia błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie ustalenia faktów branych pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Nie można zgodzić się z pełnomocnikiem wnioskodawcy, że zeznania świadków w zakresie, kiedy zeznawali o wzroście agresji wnioskodawcy nie zostały dostatecznie uzasadnione przez Sąd I instancji. Sąd Odwoławczy w pełni podziela wnioski Sądu meriti dotyczące oceny zeznań wnioskodawcy i jego matki M. C. w zakresie negatywnych skutków w psychice wnioskodawcy, co przejawiało się u niego w dużej agresji, a wcześniej agresywny nie był. Słusznie Sąd meriti ocenił, że zeznaniom świadków przeczy charakter czynów zarzucanych K. C., które były przejawem narastającej agresji łącznie z naruszeniem nietykalności cielesnej. Dokonana ocena jest zgodna z zasadami logiki, zasadami wiedzy i doświadczeniem życiowym. W ocenie Sądu II Instancji, przy uwzględnieniu okoliczności wynikających z ustalonego w sprawie stanu faktycznego oraz przy uwzględnieniu argumentacji Sądu orzekającego kwota zadośćuczynienia przyznana wnioskodawcy w pełni czyni zadość krzywdom doznanym przez wnioskodawcę, albowiem uwzględniono przy ustalaniu wysokości tej kwoty wszystkie czynniki, które powinny być uwzględnione, które wynikały z wiarygodnych dowodów, a które wymieniono w formularzu uzasadnienia na k-98 verte. Przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia Sąd prawidłowo ocenił okres aresztowania i jego okoliczności oraz związane z nimi przeżycia osoby uprawnionej. Ustalenie jaka kwota zadośćuczynienia w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia" należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Istotne jest to, aby wszystkie relewantne okoliczności sprawy zostały wzięte pod uwagę, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie. O rażącym naruszeniu zasad ustalania „odpowiedniego” zadośćuczynienia mogłoby świadczyć np. przyznanie zadośćuczynienia wręcz symbolicznego, zamiast stanowiącego rekompensatę doznanej krzywdy bądź kwoty znacznie wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia się tą drogą. W zakresie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stosuje się art. 445 § 2 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2001 roku, w sprawie II KKN 351/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2008 roku, w sprawie WA 20/08; czy postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2014 roku, w sprawie II KK 221/14). Zadośćuczynienie powinno spełniać funkcję kompensacyjną, mającą na celu przede wszystkim „wyrównanie, przezwyciężenie, złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, tj. negatywnych doznań, których doznała osoba występująca z roszczeniem. Najistotniejsze jest jednak to, aby zadośćuczynienie było odpowiednie, adekwatne, sprawiedliwe, a więc musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Nie może być symboliczne. Choć ustalenie, jaka konkretnie kwota jest odpowiednia, należy do sfery swobodnego sędziowskiego uznania, to jednak nie może być to uznanie dowolne, a uwzględniać musi wszystkie okoliczności sprawy i opierać się na czytelnych kryteriach.” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 roku, w sprawie III K 81/17).

Nieuprawnione jest także twierdzenie skarżącej w uzasadnieniu apelacji, że kwota zadośćuczynienia nie czyni zadość realiom społeczno- gospodarczym. Sąd zasądził wnioskodawcy za 10 miesięcy niewątpliwie niesłusznego aresztowania kwotę 50 000 złotych, czyli 5000 złotych za jeden miesiąc tymczasowego aresztowania. Jak wskazano w części 3.1 zasądzona kwota jest na poziomie średnich zarobków osiąganych przez wnioskodawcę 1320 euro. Jest zatem adekwatna do poziomu życia na jakim żył K. C.. Przyznane zadośćuczynienie powinno stanowić dla uprawnionego wartość ekonomicznie odczuwalną, z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Wysokość ustalonego zadośćuczynienia sprawia, w ocenie Sądu Odwoławczego, że jest ono, zgodnie z treścią art.445 § 1 k.c., odpowiednie. Kwota ta jest wystarczającym ekwiwalentem za doznane przez osobę uprawnioną cierpienia psychiczne, łagodzi doznaną krzywdę, jej wysokość ustalono tak, by utrzymana była w rozsądnych granicach, odpowiada warunkom życia i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Wniosek

Pełnomocnik wnioskodawcy wniosła o

1. zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy dalszej kwoty 100.000 (słownie: sto tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

2. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za niezasadny omówiono powyżej w części 3.2 formularza

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 2024r. sygn. akt III Ko 418/23 w zakresie w jakim zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy K. C. kwotę 50.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania wnioskodawcy oraz w zakresie zasądzenia kwoty 58 458 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem odszkodowania, ponadto na podstawie art. 554 § 4 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz K. C. kwoty 806,23 złotych tytułem zwrotu poczynionych przez wnioskodawcę uzasadnionych wydatków w postępowaniu, oraz kwoty 336 złotych tytułem ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru. Wyrokiem tym oddalono wniosek w pozostałym zakresie.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Patrz punkt 3.1. i 3.2.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt II

Zgodnie z treścią art. 554 § 4 kpk postępowanie jest wolne od kosztów sądowych. Należało zatem kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.

PODPIS

SSO del. do SA Małgorzata Puczko SSA Stanisław Kucharczyk SSA Andrzej Olszewski

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Organ reprezentujący Skarb Państwa Pełnomocnik Prezesa Sądu Rejonowego w Stargardzie

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 2024r. sygn. akt III Ko 418/23 w zakresie w jakim zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy K. C. kwotę 50.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania wnioskodawcy oraz w zakresie zasądzenia kwoty 58 458 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem odszkodowania, ponadto na podstawie art. 554 § 4 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz K. C. kwoty 806,23 złotych tytułem zwrotu poczynionych przez wnioskodawcę uzasadnionych wydatków w postępowaniu, oraz kwoty 336 złotych tytułem ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru. Wyrokiem tym oddalono wniosek w pozostałym zakresie. Pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa zakwestionował wyrok w całości, zarzucił wyrokowi obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 552 § 1 i § 4 k.p.k., polegającą na wadliwym uznaniu, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy było niewątpliwie niesłuszne, podczas gdy zgromadzone w sprawie Sądu Rejonowego w Stargardzie o sygn. akt VII K 153/22 dowody jednoznacznie wskazują, iż tymczasowego aresztowania wnioskodawcy dokonano zgodnie z przepisami prawa i było ono uzasadnione. Alternatywnie w wypadku gdy Sąd Apelacji nie podzieli takiego stanowiska zaskarżył wyrok w części zasądzającej zadośćuczynienie i odszkodowanie na rzecz wnioskodawcy.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 2024r. sygn. akt III Ko 418/23 w zakresie w jakim zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy K. C. kwotę 50.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania wnioskodawcy oraz w zakresie zasądzenia kwoty 58 458 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem odszkodowania, ponadto na podstawie art. 554 § 4 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz K. C. kwoty 806,23 złotych tytułem zwrotu poczynionych przez wnioskodawcę uzasadnionych wydatków w postępowaniu, oraz kwoty 336 złotych tytułem ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru. Wyrokiem tym oddalono wniosek w pozostałym zakresie.

Pełnomocnik wnioskodawcy zakwestionował wyrok w części oddalającej wniosek o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia ponad kwotę 50 000 złotych. Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy dalszej kwoty 100.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana