Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 44/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 27 listopada 2023 r. w sprawie II K 70/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. K.

Oskarżony pozostaje osobą nie karaną.

Informacja o karalności.

998

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-2

informacja z Krajowego Rejestru Karnego.

Dokumenty wystawione przez uprawnione organy, w trybie prawem przewidzianym, których treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. naruszenie art. 410 w zw. z art. 7 k.p.k. polegającą na wybiórczej, dowolnej, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania ocenie dowodów zgromadzonych w toku całego postępowania karnego i w konsekwencji:

uznanie wyjaśnień A. K. za niewiarygodne w zakresie zamiaru towarzyszącego oskarżonemu, gdy brak jest podstaw do poczynienia takich ustaleń w świetle zgromadzonego materiału dowodowego – zwłaszcza wobec występowania dowodów świadczących o tym, że oskarżony miał autentyczny i rzeczywisty zamiar pozbawienia życia H. G., co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia błędnej kwalifikacji prawnej czynu z art. 13 § 1 w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

Pominięcie faktu, że oskarżony żałuje popełnionego przez niego czynu, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwej oceny postawy A. K. i w ocenie Sądu było jednym z czynników przemawiających za ustaleniem występowania po stronie oskarżonego rzeczywistego zamiaru pozbawienia życia H. G., co skutkowało przyjęciem wadliwej kwalifikacji prawnej czynu – z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 15 § 1 pkt 2 k.k.,

Uznaniu, że słowa „wyrokiem może mniejszym” zostały wypowiedziane przez oskarżonego, a faktycznie wypowiedział je funkcjonariusz Policji, co doprowadziło do niezastosowania przez Sąd art. 15 § 1 i § 2 k.k. oraz przyczyniło się do wadliwego ustalenia występowania po stronie oskarżonego zamiaru zabicia H. G..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługiwała na częściowe uwzględnienie, co doprowadziło do istotnej zmiany orzeczenia w szczególności w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu skarżącego co do błędnej oceny dowodów odnoszących się do przebiegu zdarzenia, nie mniej uznał, że dokonując oceny zachowania oskarżonego podjętego już po zadaniu pokrzywdzonej uderzeń i pozostawieniu jej w miejscu gdzie doszło do zdarzenia, oskarżony podjął działania mające na celu zapobiegnięciu skutkowi w postaci śmierci pokrzywdzonej nawet jeśli uprzednio do realizacji celu, jakim było pozbawienie życia pokrzywdzonej dążył, a tym samym winien mieć w odniesieniu do oskarżonego zastosowanie art. 15 § 1 k.k., co skutkowało potrzebą zmiany tak opisu przypisanego oskarżonemu czynu, jak i jego kwalifikacji prawnej, wreszcie wymiaru orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności..

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów zawartych w apelacji należy stwierdzić, że Sąd I instancji zasadnie uznał, że oskarżony podejmował swoje działania w zamiarze (choć ewentualnym) pozbawienia życia H. G.. Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego materiał dowodowy, w oparciu o który Sąd Okręgowy owe ustalenie poczynił był w tej mierze dość jednoznaczny i w pełni uprawniał do zajęcia takiego stanowiska i odrzucenia wiarygodności wyjaśnień oskarżonego co do braku zamiaru pozbawienia pokrzywdzonej życia. O istnieniu takiego zamiaru w działaniu podjętym przez oskarżonego jednoznacznie świadczą okoliczności na jakie trafnie wskazał Sąd I instancji. Zważyć bowiem należy, że oskarżony idąc do pokoju zajmowanego przez pokrzywdzoną uzbroił się w przedmiot (deskę), która niewątpliwie (biorąc pod uwagę sposób jej użycia wobec pokrzywdzonej stanowiła narzędzie zdolne do osiągnięcia celu jakim było pozbawienie jej życia). Nie zaniechał swojego zamiaru pomimo tego, że pokrzywdzone, kobieta już starsza leżała na łóżku w pozycji utrudniającej jej jakąkolwiek reakcję na zachowanie oskarżonego, uderzył ja przy tym co najmniej trzykrotnie i to w ważne dla życia organy, z siła dość znaczną co wprost wynika z treści opinii biegłych. W kontekście tych okoliczności twierdzenia oskarżonego co do braku zamiaru pozbawienia życia H. G. jawią się jako niewiarygodne. Zasadnie Sad odmówił oskarżonemu wiarygodności w tym zakresie. To właśnie suma okoliczności wynikająca z poszczególnych dowodów, zasadnie doprowadziła Sąd Okręgowy do uznania, że oskarżony usiłował, działając z zamiarem ewentualnym, pozbawić życia swoją teściową, z którą nie tylko miał złe relacje, ale wobec której również na co dzień okazywał wrogość, co niewątpliwie było obopólne. Konsekwencja w relacji oskarżonego w zakresie zamiaru jaki mu towarzyszył nie może prowadzić do pominięcia okoliczności wynikających wprost z okoliczności wskazanych przez Sąd I instancji. Sąd Okręgowy wziął pod uwagę tak okoliczności poprzedzające zdarzenie, jak i jego przebieg. Rodzaj narzędzia, sposób jego użycia, zadanie uderzeń w miejsca istotne dla życia pokrzywdzonej wskazują na zamiar jaki towarzyszył oskarżonemu. Wbrew stanowisku skarżącego właśnie uwzględnienie całokształtu okoliczności związanych z funkcjonowaniem oskarżonego w środowisku rodzinnym wskazują na to, że oskarżony swoim zamiarem obejmował skutek w postaci śmierci pokrzywdzonej. O tym, że oskarżony był zdeterminowany sytuacją w jakiej funkcjonował i w dniu zdarzenia dążył do zakończenia owego stanu, świadczą też jego wypowiedzi poprzedzające dzień zdarzenia, na jakie wskazali świadkowie. Również wypowiedzi po czynie, w których jednoznacznie wskazywał na to, że zdawał sobie sprawę ze skutku do którego jego zachowanie miało doprowadzić. Nie jest więc tak, że Sąd I instancji oparł swoje stanowisko co do działania oskarżonego z zamiarem (ewentualnym) zabójstwa pokrzywdzonej jedynie mając na względzie charakter użytego narzędzia, jak i okoliczność, że oskarżony zadał pokrzywdzonej uderzenia min. w głowę. Przywołane przez Sąd Okręgowy judykaty i wnioski jakie w kontekście realiów przedmiotowej sprawy Sąd z nich wyciągnął poprzez pryzmat zawartych w nich wskazań, jawią się jako trafne i nie są obarczone wadami na jakie powołuje się skarżący. Sąd i instancji trafnie też ocenił, na co już powyżej wskazano, przyczyny z powodu których pomiędzy oskarżonym i jego teściową panowały złe relacje. Nie pominął sposobu zachowania pokrzywdzonej tak wynikającego używania przez nią upokarzających oskarżonego inwektyw, jak i jej roszczeniowości, czy przerzucenia na oskarżonego i jego żonę kosztów utrzymania. Nie mniej bezpośrednio przed zdarzeniem będącym przedmiotem tego postępowania, pokrzywdzona znajdowała się w swoim pokoju i nie podejmowała wobec oskarżonego działań, które mogłyby doprowadzić do niekontrolowanego wybuchu jego emocji, nawet jeśli w dniu zdarzenia taka sytuacja miała miejsce. Oskarżony zaś jako osoba zdrowa psychicznie i fizycznie zamiast miał możliwość skorzystania z drogi prawnej dla powstrzymania H. G. przed zachowaniami, które były dla niego trudne do zniesienia. Postawa oskarżonego poprzedzająca zdarzenie, zachowanie spokoju, czy brak przejawów fizycznej agresji względem H. G. nie stanowi czynnika, który by wskazywał, że oskarżony nie działał z zamiarem zabójstwa, a Sąd I instancji nie wskazuje by uznał, że podjęte przez oskarżonego działanie było zaplanowane. Co więcej Sąd, jak wskazuje sam autor apelacji, wszystkie te okoliczności dostrzegł, a wbrew stanowisku skarżącego nie mogły one podważyć zasadności uznania, że oskarżony w dniu zdarzenia usiłował pozbawić pokrzywdzoną życia. Zaistniały w dniu zdarzenia atak słowny pokrzywdzonej nie spowodował natychmiastowej reakcji oskarżonego, miał on więc czas na to by emocje związane z wypowiedziami pokrzywdzonej powściągnąć, nawet jeśli nie było to pierwsze takie jej postąpienie. Podjął zaś działania, które w żadnej mierze nie wskazują, że jego celem było „nastraszenie” pokrzywdzonej, ale które ocenione tak poprzez pryzmat relacji panujących pomiędzy oskarżonym i jego teściową, czasookresu ich trwania, wreszcie tego do czego doszło w dniu zdarzenia, jednoznacznie wskazują na towarzyszenie oskarżonemu zamiaru ewentualnego zabójstwa, pozbawienia życia H. G.. To, że oskarżony z pośród dostępnych mu narzędzi wybrał deskę, a nie siekierę świadczy jedynie o tym, że zamiar oskarżonego należało ocenić jako zamiar ewentualny, a nie że oskarżony w ogóle takiego zamiaru by pozbawić życia teściową nie powziął. Oskarżony zresztą sam wskazał, że szedł po deskę, tak więc nie dokonywał wyboru narzędzia w pomieszczeniu skąd ją zabierał, na jaki wskazuje skarżący. Uznanie zaś przez Sąd I instancji, że wzięcie deski i następnie postąpienie z nią w sposób mający miejsce w niniejszej sprawie, potwierdza prawidłowość ustaleń Sadu w tym zakresie. Brak też było podstaw do uznania, że w dniu zdarzenia zachowanie ze strony pokrzywdzonej odbiegało od jej dotychczasowej postawy, czy mogło dla oskarżonego być na tyle zaskakującym by możliwym było rozważanie, że oskarżony znajdował się w stanie silnego wzburzenia na jaki powołuje się obrońca.

Również argumentacja obrońcy odnosząca się do zadania „jedynie” trzech ciosów ze średnio dużą siłą nie podważa trafności ustaleń Sądu co do istnienia owego zamiaru. Zważyć bowiem należy, że okoliczność ta nie zmienia tak tego, że ciosy te były kierowane w newralgiczne dla życia pokrzywdzonej części ciała, jak i z siłą, która mogła zapewnić osiągnięcie skutku. To, że ciężki uszczerbek na zdrowiu nie doprowadził do zgonu pokrzywdzonej był jedynie wynikiem udzielenia jej pomocy medycznej (o czym poniżej).

Z tych też względów podzielając stanowisko zawarte w orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 marca 2020 roku przywołane przez obrońcę oskarżonego, uznać należało, że suma okoliczności trafnie ustalona przez Sąd Okręgowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony skutek śmiertelny przewidywał i nań się godził. Sąd Okręgowy do takich wniosków doszedł zaś nie poprzez domniemanie, lecz poprzez dogłębną ocenę zespołu czynności tak poprzedzających sam czyn, jak i stanowiących jego realizację, ale i tych które dotyczą ściśle oskarżonego i okoliczności w jakich się znajdował, tak w okresie poprzedzającym zdarzenie, jak i w dniu kiedy doszło do zdarzenia będącego przedmiotem osądu. Nie powielając już przywoływania orzeczeń, dających ku takiej ocenie podstawy, te przywołał skarżący, stwierdzić jedynie należy, że Sąd i instancji nie uznał by oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonej, ale jednoznacznie wskazał, że działanie oskarżonego podjęte z zamiarem ewentualnym zmierzało do pozbawienia pokrzywdzonej życia. Strona podmiotowa czynu nie może się opierać jedynie na okolicznościach wynikających z wyjaśnień oskarżonego, a musi uwzględniać wszelkie okoliczności związane ze zdarzeniem w tym i wypowiedzi samego oskarżonego bezpośrednio po zdarzeniu, kierowane do innych osób, które wraz z okolicznościami czynu dawały podstawę do stwierdzenia, że oskarżony usiłował pozbawić pokrzywdzoną życia działając z zamiarem ewentualnym.

Nie mniej rację należy przyznać obrońcy oskarżonego, że błędne jest stanowisko Sądu I instancji w zakresie w jakim Sąd ten nie uznał za zasadne, że w przedmiotowej sprawie winien znaleźć zastosowanie art. 15 § 1 k.k.. Bez wątpienia bowiem na gruncie niniejszej sprawy należało ów przepis zastosować. Działania podjęte przez oskarżonego zapobiegły skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

Oskarżony bowiem pierwszej napotkanej osobie (sąsiadowi) wskazał, że jego teściowa potrzebuje pomocy, należy wezwać pogotowie, w związku z tym co zrobił, jak też bezzwłocznie zadzwonił do swojej żony informując ją o swoim postąpieniu, ale i wskazując, że teściowa jeszcze żyje i potrzebuje pomocy medycznej. To na skutek zachowania oskarżonego doszło do wezwania pomocy medycznej, a w konsekwencji pokrzywdzona na skutek udzielenia tej pomocy nie poniosła śmierci w związku z postępowaniem oskarżonego. Rozważania Sadu I instancji co do tego, że zachowanie oskarżonego nie może być uznane za spełniające normę art. 15 § 1 k.k. jest nieuprawnione. Sąd I instancji dostrzegając, że przepis art. 15 § 1 k.k. nie wymaga aby zapobieżenie skutkowi było wyłącznie wynikiem zachowania sprawcy i przywołując’ ogół okoliczności” związanych z zachowaniem sprawcy po dokonaniu czynu zabronionego, zupełnie dowolnie wywodzi z nich, że oskarżony pozostawał obojętny i nie wystąpił u niego decydujący element subiektywny wskazujący na wystąpienie okoliczności z artykułu w/wymienionego. Stanowisko Sądu I instancji nie jest zasadne to, że oskarżony sam nie wybrał numeru pogotowia, czy nie sprawdzał, że osoby którym wskazał na taką potrzebę wezwały odpowiednie służby tego nie zmienia. Bo służby te zostały wezwane i to na skutek działania oskarżonego, który zwracając się chociażby do żony mógł mieć w istocie pewność, że dojdzie z jej strony do działania. Oskarżony niewątpliwie dobrowolnie poprosił o wezwanie pomocy medycznej, niezależnie od tego jakich słów użył. Artykuł 15 § 1 k.k. nie wymaga aby zapobieżenie skutkowi było wyłącznie wynikiem zachowania sprawcy, może on posłużyć się innymi osobami. Każde zachowanie sprawcy, które uruchomiło ten proces – odwrócenia skutku, i doprowadziło do tego, że skutek nie nastąpił jest zapobieżeniem skutkowi. Oskarżony nie ograniczył się w swoich wypowiedziach do powiadomienia sąsiada, czy żony o zdarzeniu, ale wyraźnie wskazał na potrzebę wezwania pomocy i niezależnie jakich słów użył, czy sam się zachowywał dał wyraz temu, że towarzyszył mu cel w postaci zapobiegnięcia skutkowi. . Nie sposób uznać by oskarżony działał jedynie w celu poinformowania o zdarzeniu. Brak z jego strony innych czynności, czy dopytywania się o to czy służby zostały wezwane nie wskazuje by nie wykazał czynnego żalu po zdarzeniu. Oskarżony mając świadomość, że pokrzywdzona żyje zachował się w sposób świadczący o czynnym żalu. Nie wykazywanie emocji podczas oczekiwania na służby medyczne i policję wpisuje się z resztą w osobowość oskarżonego, która wynika z akt niniejszej sprawy i niewątpliwym fakcie, że wiedział, że sam niczego już zrobić nie może, bo uczynił już wszystko co możliwe by zapobiec skutkowi z art. 148 § 1 k.k.. Sąd uznając takie zachowanie za obojętne i świadczące o nie wystąpieniu elementu subiektywnego, który umożliwia uznanie, że w sprawie winien mieć zastosowanie art. 15 § 1 k.k. skoncentrował się na okolicznościach, które wcale takiej wymowy nie miały. Z treści art. 15 § 1 k.k. nie wynika warunek podjęcia natychmiastowej akcji zmierzającej do zapobiegnięcia skutkowi, czy obowiązek wyrażania emocji. Dla wyłączenia karalności o jakiej mowa w art. 15 § 1 k.k. ważne jest tylko aby działanie sprawcy było dobrowolne, podjęte z wolą zapobieżenia skutkowi, żeby okazało się skuteczne (zob. wyrok z dnia 8 października 1975 roku, VKR180/75OSPi KA 1976,z 11 poz.210, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 grudnia 2018 roku II AKa179/18). Skoro przyczyną nienastąpienie skutku objętego zamiarem oskarżonego było zachowanie oskarżonego uruchamiające proces odwracania skutku i doprowadziło to do tego, że skutek nie nastąpił to przepis ten należało zastosować. Uznanie przez Sąd, że nie doszło do realizacji art. 15 § 1 k.k. bo oskarżony nie podjął swoich działań z wolą zapobieżenia skutkowi jest ustaleniem nieuprawnionym. To, że oskarżony cieszył się faktem, że pokrzywdzona przeżyła i z tego powodu może mieć mniejszy wyrok, nie podważa zasadności przyjęcia, że działał w celu zapobieżenia skutkowi.

Z tego też względu Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok poprzez zmianę opisu czyny przypisanego oskarżonemu wobec treści art. 15 § 1 k.k. wskazującego, że sprawca nie podlega karze.

Z tej już przyczyny należało podzielić stanowisko skarżącego co do konieczności zmiany tak opisu czynu jak i kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa. Nie negując zaś okoliczności wskazanych przez obrońcę oskarżonego, a wskazujących, że oskarżony żałuje popełnionego przez siebie przestępstwa, jak i tego, że jest osobą, która dotychczas prowadziła przykładny tryb życia, nawet jeśli pozostawała w konflikcie z pokrzywdzoną, to w ocenie Sądu Apelacyjnego trafnie ustalone przez Sąd Okręgowy okoliczności przestępstwa świetle brzmienia art. 53 k.k. jak i pozostałe zasady wymiaru kary, nakazują orzeczenie względem oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 lat. Tak ukształtowana kara winna spełnić tak cele wychowawcze jak i prewencyjne. W ocenie Sądu odwoławczego jest to bowiem kara sprawiedliwa.

Wniosek

1.zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że A. K. jest winny popełnienia czynu z art. 156§ 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany dokonanej z dniem 1 października 2023 roku ustawą z dnia 7 lipca 2022 roku o zmianie ustawy – kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

ewentualnie zmianę wyroku poprzez nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do A. K., który dobrowolnie starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego oraz odstąpił od jego dokonania ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie II Wydział Karny z dnia 27 listopada 2023 roku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji,

nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przyczyny takiego stanowiska w sprawie wskazano w pkt 3.1 niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina ( przy zmienionym opisie czynu) w zakresie przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany przepisów dokonanej z dniem 1 października 2023 roku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezkarność usiłowania zamierzonego przez sprawcę czynu nie oznacza całkowitego uwolnienia od odpowiedzialności karnej. Oskarżony usiłując dokonać czynu zabronionego, wyczerpał jednocześnie znamiona przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., karalność tego przestępstwa nie zostaje wyłączona i oskarżony ponosi za nie odpowiedzialność. Oskarżony spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci: rany głowy i rozcięcia prawej małżowiny usznej z towarzyszącym złamaniem kości potylicznej po prawej stronie sięgającym części sutkowej prawej kości skroniowej z niewielkim wgłobieniem odłamów, a także przemieszczeniem kilku odłamów w obręb prawego płata potylicznego, z obecnymi w przylegających częściach płata potylicznego i prawej półkuli mózgu linijnymi laceracjami oraz drobnymi ogniskami stłuczenia i pęcherzykami gazu, rany na szyi z towarzyszącym złamaniem trzonu kręgu C2 z przemieszczeniem odłamów i modelowaniem worka oponowego, rany barku lewego ze złamaniem łopatki lewej z oddzieleniem ku dołowi całego wyrostka barkowego i wyrostka kruczego, czym spowodował u pokrzywdzonej ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Szczegółowe powody wskazano powyżej w pkt 3.1.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że Sąd uznał A. K. za winnego tego, że w dniu 4 kwietnia 2022 roku w S. przy ulicy (...), używając deski o nieustalonych wymiarach zadał H. G. trzy ciosy tą deską w głowę, szyję i bark lewy, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci: rany głowy i rozcięcia prawej małżowiny usznej z towarzyszącym złamaniem kości potylicznej po prawej stronie sięgającym części sutkowej prawej kości skroniowej z niewielkim wgłobieniem odłamów, a także przemieszczeniem kilku odłamów w obręb prawego płata potylicznego, z obecnymi w przylegających częściach płata potylicznego i prawej półkuli mózgu linijnymi laceracjami oraz drobnymi ogniskami stłuczenia i pęcherzykami gazu, rany na szyi z towarzyszącym złamaniem trzonu kręgu C2 z przemieszczeniem odłamów i modelowaniem worka oponowego, rany barku lewego ze złamaniem łopatki lewej z oddzieleniem ku dołowi całego wyrostka barkowego i wyrostka kruczego, czym spowodował u pokrzywdzonej ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, tj. popełnienia przestępstwa
art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany dokonanej z dniem
1 października 2023 roku ustawą z dnia 7 lipca 2022 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 §1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności;

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu A. K. okres tymczasowego aresztowania od dnia 4 kwietnia 2022r., godz. 17:45;

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana orzeczenia była wynikiem uwzględnienia przez Sąd, że w sprawie doszło do realizacji treści art. 15 § 1 k.k. co skutkowało bezkarnością usiłowania – za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. jako, że nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego, z tych względów oskarżonemu przypisano popełnienie przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany dokonanej z dniem 1 października 2023 roku ustawą z dnia 7 lipca 2022 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 §1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzono mu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności. Powyższe spowodowało zmianę wyroku w zakresie orzeczenia o karze. Sąd Apelacyjny dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu uwzględnił wszystkie okoliczności związane z jego popełnieniem, jak też okoliczności zaistniałe przed zdarzeniem będącym przedmiotem osądu, w tym i te dotyczące osoby oskarżonego (niekaranego, prowadzącego spokojny tryb życia), jak i dotyczące sposobu postępowania pokrzywdzonej względem niego przez stosunkowo długi okres. Tej ostatniej okoliczności nie sposób jednak przydawać priorytetowego znaczenia, jako, że oskarżony, osoba dorosła, winien radzić sobie ze stresem wywołanym zachowaniami pokrzywdzone, zwłaszcza, że w kontekście podejmowania przez nią opisanych w ustaleniach faktycznych zachowań jej postawa w dniu zdarzenia nie mogła go zaskoczyć. Uwzględniając okoliczności przywołane przez Sąd I instancji, z uwzględnieniem poczynionych zmian, Sąd uznał, że wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności będzie karą która nie tylko spełni cele ogólnoprewencyjne ale przede wszystkim cele wychowawcze. Tak orzeczona kara będzie adekwatna tak do wagi czynu i wynikających z niego okoliczności, jak i osoby sprawcy, osoby niekaranej i prowadzącej dotychczas prawidłowy tryb życia i żałującej swojego postępowania. Uwzględniając w całości treść art. 53 k.k..

1.9.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu A. K. okres tymczasowego aresztowania od dnia 4 kwietnia 2022r., godz. 17:45;

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Zasądzono od oskarżonego A. K. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza mu opłatę w kwocie
600 (sześciuset) złotych za obie instancje., Brak było podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki uzasadniające zwolnienie oskarżonego od poniesienia wydatków tego postepowania.

7.  PODPIS

SSA Dorota Mazurek SSA Jacek Szreder SSA Piotr Brodniak

1.10.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art.13 §1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana