Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 9/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 9 października 2023r. , sygnatura akt
III K 138/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

V. P.

dotychczasowa niekaralność oskarżonego

dane z KRK

k. 1312

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane z KRK

dokument urzędowy, wydany przez kompetentny organ, którego wiarygodność nie była kwestionowana.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca skarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. na podstawie art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. gdzie przez działanie sprzeczne z przepisami prawa procesowego tj. art. 2 § 2 k.p.k., bezpodstawnie oddalano wniosek dowodowy o przesłuchanie świadków w osobach I. H., O. K. A. S., Y. M., M. C., które to naruszenie miało wpływ na treść wydanego postanowienia, podczas gdy okoliczności na jakie mieli zostać przesłuchani świadkowie, mają istotne znaczenie dla sprawy, bowiem zmierzały do pełnych i prawdziwych ustaleń faktycznych;

2. na podstawie art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wydanego wyroku tj. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. gdzie przez działanie sprzeczne z przepisami prawa procesowego tj. art. 193 § 1 k.p.k. i art. 2 § 2 k.p.k., bezpodstawnie oddalano wniosek dowodowy o powołanie w sprawie psychologa, albowiem biegły psychiatra wskazał w wydanej opinii, że zdolność rozpoznawania czynu i kierowania swoim czynem oskarżony miała zachowaną, podczas gdy okoliczności które miały być ustalone w drodze opinii biegłego psychiatry zmierzały do ustalenia w jaki sposób Oskarżony może reagować, zachowywać się w stanie silnego stresu, jako okoliczności mające istotne znaczenie dla ustalenia sprawstwa i zamiaru w działaniu Oskarżonego;

3. na podstawie art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wydanego wyroku tj. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. gdzie przez działanie sprzeczne z przepisami prawa procesowego tj. art. 193 § 1 k.p.k. i art. 2 § 2 k.p.k., bezpodstawnie oddalano wniosek dowodowy o wydanie uzupełniającej opinii psychiatrycznej albowiem biegli psychiatrzy w swojej pisemnej opinii uzupełniającej wypowiedzieli się co do możliwości zaistnienia silnego wzburzenia u Oskarżonego, a stan silnego wzburzenia to stan fizjologiczny, a jego zaistnienie podlega ocenie Sądu przy wyrokowaniu, podczas gdy okoliczności które miały być ustalone w drodze opinii biegłych psychiatrów miały się odnosić do stanu psychicznego Oskarżonego w związku z jego czynnym udziałem podczas działań wojennych na Ukrainie w 2014 roku, i mają istotne znaczenie dla ustalenia sprawstwa i zamiaru w działaniu Oskarżonego;

4. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania które miały wpływ na treść wydanego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną i wadliwą ocenę dowodów tj. zeznań świadka A. P. (1) i S. S., wyjaśnień Oskarżonego i Opinii Zakładu Medycyny Sądowej PUM z 11 siepania 2022 roku i 27 października 2022 roku, że Oskarżony wyszedł z domu zabrawszy ze sobą nóż kuchenny z drewnianą rękojeścią, podczas gdy zgromadzonych w sprawie materiał dowodowy, nie powala na przyjęcie, że Oskarżony z domu wyszedł z narzędziem zbrodni

5. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania które miały wpływ na treść wydanego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną i wadliwą ocenę dowodów tj. opinii biegłego Zakładu Medycyny Sądowej PUM z 11 sierpnia 2022 roku i opinii uzupełniającej Zakładu Medycyny Sądowej PUM z 27 października 2022 roku, gdzie Sąd i Instancji przyjął za udowodniony fakt, że Oskarżony doznał obrażeń ciała podczas zadawania ciosów nożem Pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego nie pozwala na takie ustalenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja niezasadna.

Skarżący kwestionował rozstrzygnięcie wydane przez Sąd Okręgowy wskazując na uchybienia w zakresie gromadzenia przez ten Sąd materiału dowodowego. Zarzuty nie są trafne.

Co do kwestii nieprzesłuchania świadków I. H., O. K., A. S., Y. M., M. C. wskazać należy, że nie zachodziła potrzeba ich przesłuchania w sprawie. Skarżący nie wskazuje by osoby te miały wiedzę, że na temat okoliczności co od których miałyby one zeznawać - czy S. S. korzystała po dacie wyprowadzki z mieszkania oskarżonego. Znajdujące się w aktach protokoły przesłuchania tych właśnie osób wskazują wręcz, ze wiedzy takiej wymienieni świadkowie nie mają. Co jednak istotniejsze, okoliczność, czy S. S. korzystała po dacie wyprowadzki z mieszkania oskarżonego w istocie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nawet ustalenie, że korzystała ona z tego mieszkania nie dowodzi, że z mieszkania tego zabrała nóż jakim w trakcie zdarzenia posłużył się oskarżony. Zwłaszcza, że córka oskarżonego (wspólnie z nim zamieszkująca) A. P. (1), stwierdziła w swych zeznaniach, że jest to nóż który używali z ojcem (oskarżonym) i mieli oni tylko ten nóż. A. P. (1)nie twierdziła, by nóż ten zginął z mieszkania, które wspólnie z ojcem zajmowali, nie miała też takiej wiedzy. Nawet jeśli mieć na uwadze, że po powrocie ze szpitala świadek nie była zainteresowana korzystaniem z noża, to też nic nie słyszała od oskarżonego by nóż z mieszkania zginął. Byłoby przy tym nielogiczne, by S. S. z mieszkania oskarżonego zabrała potajemnie (w rzeczywistości ukradła) nóż bez konkretnych planów jego wykorzystania. Okoliczności zdarzenia świadczą bowiem że nie było ono przez żadnego z uczestników zaplanowane (oskarżony wyszedł z mieszkania w czasie gdy pokrzywdzony z S. S.już oddalali się i w zasadzie, gdyby nie wyjście oskarżonego przed budynek, zdarzenie zakończyłoby się bez dalszego konfliktu).

W tej sytuacji trafnie Sąd I instancji uznał za zbędne przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków I. H., O. K., A. S., Y. M., M. C. i uchybienie w tym zakresie nie wystąpiło.

Tak samo ocenić należy decyzję procesową Sądu Okręgowego o oddaleniu wniosków obrońcy o przeprowadzenie dodatkowych dowodów z opinii biegłych lekarzy psychiatrów i biegłego psychologa. Skarżący forsując tezę o konieczności uzyskania takich dodatkowych opinii, pomija okoliczności trafnie wskazane przez Sąd Okręgowy, w świetle których twierdzenia oskarżonego, że nie pamięta przebiegu zdarzenia są po prostu niewiarygodne. Sąd I instancji zasadnie wskazuje w pisemnym uzasadnieniu swego wyroku, ze owa niepamięć oskarżonego jest wybiórcza (pamięta on jednak zachowanie innych osób w trakcie zdarzenia), a jednocześnie podejmowane przez oskarżonego działania były całkowicie zborne i logiczne. Nawet pomijając te elementy zdarzenia, które oskarżony odmiennie relacjonował od świadka S. S., to już dalsze zachowanie rzeczywiście świadczy o tym, że oskarżony wychodząc z mieszkania (uciekając po zdarzeniu) miał obmyślony plan działania i go konsekwentnie realizował. W takich okolicznościach zasadne uznał Sąd Okręgowy, że zebrane dotychczas dowody, z tym z opinii biegłych psychiatrów, są wystarczające do pełnej oceny zachowania oskarżonego podczas zdarzenia. Opinie wydane w sprawie przez biegłych psychiatrów pozwalały na poczynienie ustaleń co od istotnych dla sprawy kwestii poczytalności oskarżonego w czasie zdarzenia, ale też zakresu wpływu na zachowanie oskarżonego zespołu stresu pourazowego. Odrębną zaś kwestią jest, czy w sprawie wystąpiły okoliczności usprawiedliwiające ewentualny stan silnego wzburzenia, przy czym, jak zasadnie ustalił Sąd Okręgowy, biegli nie zidentyfikowali u oskarżonego psychopatologicznych objawów, które wskazywałyby na silne wzburzenie w czasie czynu. Nie ma zatem racji skarżący zarzucając Sądowi Okręgowemu błędne oddalenie złożonych wniosków dowodowych o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i opinii biegłego psychologa. Z tych też powodów nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia takich dowodów w postępowaniu odwoławczym.

Nie ma racji skarżący podnosząc, ze zebrany materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony z domu wyszedł z narzędziem zbrodni. Kwestię tą Sąd Okręgowy należycie rozważył, co zaprezentował w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a zaprezentowane wywody wskazują, że rozumowane jakie przeprowadził Sąd I instancji w pełni respektuje wymagania z art. 7 kpk. Sąd Apelacyjny w pełni te wywody (sekcja 2.1.1.1 do punktu III) podziela. Zbędne jest powielanie przedstawionej tam argumentacji na okoliczność ustalenia, że to oskarżony wyszedł z domu z nożem - Sąd Apelacyjny do tych wywodów się odwołuje. Dodatkowo jednak podkreślić należy, ze wersja iż to oskarżony wyszedł do pokrzywdzonego z noże była od samego początku jednoznacznie i konsekwentnie przedstawiana przez S. S.. Powiedziała ona o tym już w zgłoszeniu telefonicznym o zdarzeniu, a potem przybyłym na miejsce policjantom (zeznania M. K.). Jeśli mieć na uwadze traumatyczność dla świadka całego zdarzenia i krótki czas po nim składania takich wypowiedzi, to nie można uznać, że są one wynikiem obmyślenia przez S. S. fałszywej wersji, która miałaby pogrążyć oskarżonego. Także kontekst, w jakim miało zdarzenie z udziałem oskarżonego zaistnieć czyni niewiarygodnym twierdzenie, że to poszkodowany O. T. przyniósł nóż ze sobą. Jakkolwiek wyzywał on oskarżonego pod jego mieszkaniem, to jednak nie groził mu, a samo zdarzenie między oskarżonym i pokrzywdzonym rozegrało się, gdy w zasadzie pokrzywdzony odstąpił już od aroganckich działań kierowanych do oskarżonego. Wszak gdyby oskarżony pozostał w swoim mieszkaniu, pokrzywdzony odszedł by, a nic nie wskazuje by dążył on do zaatakowania oskarżonego w mieszkaniu. To, że według relacji S. S., nie uciekała ona gdy oskarżony ruszył w kierunku pokrzywdzonego, nie podważa jej wiarygodności, skoro opisywany przez nią kontekst sytuacyjny wskazuje, że gwałtowne zachowanie oskarżonego nie było kierowane do niej, a właśnie do O. T.. Bynajmniej nie świadczy to też że świadek nie czuła zagrożenia, skoro jednak nie było ono skierowane bezpośrednio do niej, a atakowany był jej towarzysz, nie dziwi, że pozostała ona na miejscu by choćby obserwować zachowanie oskarżonego. Widziała ona przy tym już, że oskarżony ma nóż, wobec czego zrozumiałym jest, że sama nie podejmowała żadnych działań obronnych, skoro sama była bezbronna. Przy tym wbrew twierdzeniom skarżącego właśnie zeznaniaA. P. (1)wykazują, że nóż, którym posłużył się oskarżony, to jego nóź, pochodzący z jego mieszkania. Tylko dodatkowo potwierdziła to S. S.. W rezultacie ocena zebranych dowodów, która doprowadziła do uznania wyjaśnień oskarżonego co do okoliczności wyjścia z domu z nożem za niewiarygodne, była całkowicie prawidłowa.

Nieskutecznie też podważa skarżący ustalenie o okolicznościach odniesienia ran dłoni przez oskarżonego. Skarżący buduje w oparciu o te obrażenia narrację o zaatakowaniu oskarżonego przez pokrzywdzonego. Jednakże, wobec wymowy pozostałych dowodów (wyżej też wskazanych) obrażenia dłoni oskarżonego, o niejednoznacznym mechanizmie powstania, nie mogą przesądzić o prawdziwości relacji oskarżonego. Nie są one nawet wystarczające dla zakwestionowania zeznań S. S.co do zachowania oskarżonego w trakcie zdarzenia. Podkreślić należy, że biegli w swej opinii (k. 384-387) nie wykluczyli nawet możliwości powstania tych obrażeń w wyniku samouszkodzenia oskarżonego, który przecież miał ku temu czas i sposobność by je sobie zadać, a jego zachowanie po zajściu było konsekwentne i logiczne, a więc mogło też zmierzać do spreparowania obrażeń dla poparcia tezy o zaatakowaniu oskarżonego przez poszkodowanego. Przyjęta przez Sąd Okręgowy wersja o odniesieniu obrażeń przez oskarżonego w trakcie zadawania ciosów pokrzywdzonemu (było ich wszak ponad 20) jest prawdopodobna, tak z resztą jak i podawana przez biegłych wersja o samouszkodzeniu i nie jest wystarczająca do obalenia wersji przebiegu zdarzenia przedstawionej przez S. S.. Sąd Okręgowy nie naruszył zatem zasad oceny dowodów. W kontekście tego zarzutu formułowanie zarzutu naruszenia art. 366 1 kpk jest też całkowicie niezrozumiałe, skoro materiał dowodowy był kompletny i został poddany trafnej ocenie.

Wniosek

Obrońca w swej apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu I Instancji celem przeprowadzenia zawnioskowanych, a bezzasadnie oddalonych przez Sąd I Instancji dowodów tj. przesłuchania świadków, współlokatorów mieszkania Oskarżonego, uzyskania uzupełniającej opinii psychiatrycznej ewentualnie uzyskania opinii biegłego psychologa zgodnie z wnioskiem Obrońcy wyrażonym w piśmie z 29 czerwca 2023 roku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów podniesionych przez obrońcę w apelacji, skutkowała brakiem podstaw do uwzględnienia sformułowanego w apelacji wniosku odwoławczego.

3.2.

Prokurator w swojej apelacji wyrokowi zarzucił rażąco niewspółmierną łagodność orzeczonej wobec oskarżonego kary 14 lat pozbawienia wolności na podstawie art. 148 § 1 kk, podczas gdy całokształt okoliczności przedmiotowych i podmiotowych przypisanego oskarżonemu czynu wskazują, że kara pozbawienia wolności w ww. wymiarze nie uwzględnia wysokiego ogromnego stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, w szczególności mając na uwadze ilość - 27 ciosów zadanych ofierze nożem oraz zachowanie oskarżonego po zdarzeniu, a także celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, jak również potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja niezasadna.

Kara wymierzona oskarżonemu nie razi łagodnością. Została zmiarkowana przy uwzględnieniu istotnych okoliczności przedmiotowych i podmiotowych, stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Nie negując wagi okoliczności podkreślonych przez skarżącego w uzasadnieniu sformułowanego zarzutu odwoławczego, Sąd Apelacyjny stwierdza, że jednak nie są one tego rodzaju, by uznać, że oskarżony powinien ponieść karę 25 lat pozbawienia wolności. Same okoliczności zabójstwaO. T.są niewątpliwie drastyczne. Nie można jednak też pomijać, że poza przedmiotowym zdarzeniem oskarżony był oceniany jako osoba spokojna i bezkonfliktowa. Jest też osobą niekaraną. Do samego zdarzenia doszło także nie bez przyczyny, a jednak w pewny stopniu w skutek sprowokowania przez pokrzywdzonego. Okoliczności te wskazują, że nie można przyjąć, iż dla resocjalizacji oskarżonego konieczne jest pozbawienie go wolności na 25 lat. Kara taka, mająca charakter eliminacyjny, w przypadku oskarżonego byłaby zbyt surową. Nie jest on osobą zdemoralizowaną, przed którą społeczeństwo powinno być chronione przez tak długi okres. Kara zaś wymierzona przez Sąd Okręgowy jest na tyle wieloletnia, że daje możliwość podjęcia działań resocjalizacyjnych. Nie jest też ona w ocenie Sądu Apelacyjnego rażąco łagodna w odbiorze społecznych. Jest wszak zbliżona do maksymalnej kary pozbawienia wolności możliwej do orzeczenia w ramach sankcji obejmującej podstawową formę kary pozbawienia wolności. Uwzględniając powyższe okoliczności, Sąd Apelacyjny uznał, że nie ma podstaw by w miejsce kary orzeczonej przez Sąd Okręgowy wymierzyć oskarżonemu karę 25 lat pozbawienia wolności. Kara w takim wymiarze byłaby rażąco surowa, a więc nieakceptowalna.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej kary, poprzez podwyższenie wymierzonej oskarżonemu na podstawie art. 148 § 1 kk kary do 25 lat pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu podniesionego przez oskarżyciela publicznego w apelacji, skutkowała brakiem podstaw do uwzględnienia sformułowanego w apelacji wniosku odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy w zakresie przestępstwa przypisanego oskarżonemu, zebrał kompletny materiał procesowy, dokonał prawidłowej jego oceny, czyniący zadość zasadom z art. 7 kpk. Ujawnione w toku przewodu sądowego dowody zostały poddane ocenie, która uwzględnia wskazania doświadczenia życiowego i reguły logicznego rozumowania. Potwierdza to analiza akt sprawy i uzasadnienie wyroku, w którym prawidłowo wskazano, jakie fakty zostały uznane za udowodnione i jakie dowody były podstawą ich przyjęcia. Prawidłowe okazały się być również poczynione ustalenia faktyczne stanowiące podstawę orzeczenia. Także kara wymierzona oskarżonemu była współmierna do stopnia winy, społecznej szkodliwości popełnionego czynu, okoliczności przedmiotowych i podmiotowych, uwzględniała także warunek jej społecznego oddziaływania.

Okoliczności wskazywane przez skarżących nie doprowadziły do zmiany zaskarżonego orzeczenia, ani też jego uchylenia.

Sąd odwoławczy nie stwierdził również okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu w ramach kontroli instancyjnej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II

W zakresie zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu Sąd Apelacyjny rozstrzygnął na podstawie § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, który to przepis zastosowano wobec treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 lutego 2024r. w sprawie SK 90/22. Nadto uwzględniono § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, którego to przepisu obowiązywanie nie zostało zakwestionowane wskazanym wyżej orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego.

pkt III

Co do zwrotu oskarżycielce posiłkowej kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym, wobec faktu, że w sprawie zostały wywiedzione apelacje przez dwa podmioty (obrońcę oskarżonego i prokuratora) i obie one nie zostały uwzględnione, a jednocześnie wniosek złożony przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej dotyczył wyłącznie zasądzenia zwrotu kosztów zastępstwa od oskarżonego, Sąd Apelacyjny rozstrzygnął na podstawie § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz art. 636 2 kpk w zw. z art. 633 kpk. Wobec nieuwzględnienia obu apelacji wywiedzionych w sprawie względy słuszności przemawiały za obciążeniem kosztami procesu skarżących po połowie.

pkt IV

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk wobec nieuwzględnienia obu apelacji, w tym apelacji obrońcy, opłatę zaś za drugą instancję wyliczono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych. Wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy i prokuratora, oskarżony został obciążony tylko połową wydatków poniesionych przez Skarb Państwa, resztą zaś tych wydatków obciążono Skarb Państwa, a to w związku z nieuwzględnieniem apelacji prokuratora. Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu należnych Skarbowi Państwa, jako że oskarżony przed zatrzymaniem osiągał dochody z pracy zarobkowej, a choć przebywa w izolacji więziennej, i w takich warunkach ma możliwość podjęcia pracy odpłatnej, dzięki której zgromadzi środki pozwalające na uiszczenie zasądzonych należności, choćby w ratach.

7.  PODPIS

SSO del. Maciej Kawałko SSA Andrzej Olszewski SSA Andrzej Wiśniewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o winie i sprawstwie oskarżonego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana