Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 2/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 4 kwietnia 2019 r., sygn. akt III K 198/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Przeprowadzone aktualnie przed Sądem Apelacyjnym w Szczecinie postępowanie odwoławcze, nie było w sposób bezpośredni zainicjowane apelacją któregokolwiek z podmiotów uprawnionych. Takie postępowanie toczyło się wcześniej pod sygnaturą akt II AKa 138/19 w związku z apelacją wniesioną przez obrońcę oskarżonego J. S. od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 4 kwietnia 2019 r., sygn. akt III K 198/18. Wskazanym wyżej wyrokiem oskarżony został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 207 § 1 k.k. i skazany za ten czyn na karę 2 lat pozbawienia. Ponadto, tymże wyrokiem J. S. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za które wymierzono mu karę 8 lat pozbawienia wolności,

Za zbiegające się przestępstwa Sąd Okręgowy w Szczecinie orzekł wobec oskarżonego karę łączną 9 lat pozbawienia wolności.

Apelację od całości powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zarzucił kwestionowanemu orzeczeniu:

- w zakresie czynu z pkt I - obrazę przepisów postępowania - art. 7 i 410 k.p.k. i w rezultacie przyjęcie, że oskarżony popełnił czyn z art. 207 § 1 k.k. w okresie od IX 2013 r. do 01.12.2017 r., a na wypadek nieuwzględnienia tego zarzutu podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, jako nieadekwatnej do stopnia winy oskarżonego oraz celów kary,

- w zakresie czynu z pkt II - obrazę art. 7 k.p.k. poprzez niedanie wiary "zeznaniom" (wyjaśnieniom) oskarżonego co do okoliczności zdarzenia z dnia 27.01.2018 r. i w rezultacie błąd w ustaleniach faktycznych skutkujący przyjęciem, iż oskarżony działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia B. S. spowodował u niej użytym nożem obrażenia ciała w postaci między innymi rany płatowej okolicy brodawki piersi prawej, rany kłutej okolicy żuchwy po stronie lewej o liczne otarcia skóry, zasinienia w obrębie klatki piersiowej i kończyn górnych, podczas gdy oskarżony wymachując nożem tylko dwukrotnie zranił pokrzywdzoną powierzchownie, a spowodowane obrażenia nie zagrażały jej życiu, co winno skutkować uznaniem, że nie usiłował pozbawić jej życia , lecz jedynie spowodował lekki uszczerbek na zdrowiu. Obrońca oskarżonego wniósł w apelacji:

- w zakresie czynu z art. 207 § 1 k.k. - o uniewinnienie, ewentualnie wymierzenie łagodniejszej kary,

- w zakresie czynu z pkt II - o zmianę wyroku przez uniewinnienie,

- a w zakresie czynu z art. 157 § 1 k.k. - o uchylenie wyroku, przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego i wymierzenie sprawiedliwej kary przez Sąd pierwszej instancji.

W wyniku rozpoznania apelacji obrońcy J. S. od wskazanego wyżej wyroku Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 25 lipca 2019 r., sygn. akt II AKa 138/19 zmienił zaskarżony wyrok w następujący sposób:

- uchylił orzeczenie o karze łącznej,

- odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I - uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. w opisie jak w pkt 1 części wstępnej wyroku i obniżył wymierzoną za ten czyn karę do 1 roku,

- w ramach czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, uzna l oskarżonego za winnego tego, że przewidując możliwość pozbawienia życia B. S. i na to się godząc, uderzając dwukrotnie trzymanym w ręku nożem w brodę i klatkę piersiową, kończyny górne i brzuch, spowodował u niej obrażenia w postaci rany kłutej w okolicy żuchwy po stronie lewej, ciętą ranę w okolicy brodawki piersi prawej o wymiarze 4x5 centymetrów, liczne krwiaki podskórne w obrębie klatki piersiowej obu ramion i kończyn górnych, otarcie naskórka w okolicy pępka, otarcie naskórka i krwiaki w okolicy obu stawów łokciowych, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała jakimi są powłoki miękkie twarzy i klatka piersiowa pokrzywdzonej na okres trwający dłużej niż 7 dni, jednak zamierzonego celu w postaci pozbawienia życia nie osiągnął z uwagi na skuteczną obronę pokrzywdzonej i stosując art. 60 § 2 k.k. oraz art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 lat pozbawienia wolności.

Za zbiegające się przestępstwa orzekł wobec J. S. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, a w pozostałej części - utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Od wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 lipca 2019 r. , sygn. akt II AKa 138/19 Prokurator Generalny wniósł kasację na niekorzyść oskarżonego, zaskarżając ten wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i orzeczenia o karze łącznej. Zarzucił rażącą niewspółmierność kary 4 lat pozbawienia wolności , jako efekt nienależytego rozważenia istniejących w sprawie okoliczności obciążających (stopień winy, bardzo wysoki stopień szkodliwości społecznej czynu, motywacja, sposób i skutki działania), nadanie nadmiernego znaczenia okolicznościom uznanym za łagodzące i oczywiście bezpodstawne zastosowanie wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary, uzasadnione okolicznościami mającymi wpływ na wysokość kary w granicach określonych ustawowo dla tego przestępstwa.

Prokurator Generalny wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Szczecinie w postępowaniu odwoławczym.

S ąd Najwyższy wyrokiem z dnia 15 grudnia 2021 r., V KK 316/20 uchylił w części zaskarżonej kasacją wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Szczecinie.

Stwierdził, że w skardze kasacyjnej zasadnie wskazano na braki w argumentacji Sądu Apelacyjnego, która miałaby wykazać, że wystąpiły okoliczności uzasadniające zastosowanie wobec J. S. na podstawie art. 60 § 2 k.k. nadzwyczajnego złagodzenia kary za przypisaną mu zbrodnię. Sąd Najwyższy stwierdził, że w tym przypadku Sąd Apelacyjny nie wskazał żadnych okoliczności, które można byłoby postrzegać jako szczególne, a więc odznaczające się nietypowością i w sposób wyjątkowo pozytywny charakteryzujące cechy lub zachowania skazanego. Dopiero bowiem istnienie takich szczególnych, wyjątkowych okoliczności może uzasadniać zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, nie zaś jedynie zwykłych pozytywnych, do których stosuje się standardowe dyrektywy wymiaru kary.

Sąd Najwyższy zaznaczył, że wyrażenie skruchy przez oskarżonego jawi się jako wątpliwe (przez całe postępowanie negował usiłowanie zabójstwa,) przeproszenie pokrzywdzonej- czysto formalne (w swoich wyjaśnieniach negatywnie charakteryzował pokrzywdzoną, ją obwiniał za konflikty), a chęć mediacji - pozorna (krótko po złożeniu wniosku o skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego, domagał się konfrontacji z pokrzywdzoną, wyrażał się o niej negatywnie). Podważył zasadność twierdzenia, że pokrzywdzona swoją postawą (pozwoleniem oskarżonemu na dalsze wspólne zamieszkiwanie, pomimo zastosowanych środków) przyczyniła się do sytuacji konfliktowych, umniejszając karygodność działania oskarżonego. Sąd Najwyższy krytycznie ocenił także poczytanie na korzyść oskarżonego, jako okoliczności o szczególnie pozytywnej wymowie, "skomplikowanych uwarunkowań rodzinnych i osobistych" skazanego, jego niekaralności, posiadania dobrej opinii w miejscu pracy oraz starań o utrzymanie rodziny.

Podzielił stanowisko autora kasacji co do tego, że w realiach niniejszej sprawy nie zostały należycie uwzględnione dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k., a ponadto liczne okoliczności obciążające, co skutkowało ukształtowaniem przez Sąd Apelacyjny kary na poziomie 4 lat pozbawienia wolności, a więc rażąco niewspółmiernie łagodnej.

Formułując wskazania pod kątem powtórnego rozpoznania sprawy, Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na potrzebę rozstrzygnięcia jaką karę winien ponieść J. S. za przypisaną mu zbrodnię, uwzględniając rozważania poczynione przez Sąd Najwyższy i następnie, odpowiednio do kary orzeczonej za zbrodnię usiłowania zabójstwa, ukształtować wymiar kary łącznej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza okoliczności charakteryzujących zdarzenie zaistniałe w dniu 27 stycznia 2018 r., a także określających sylwetkę oskarżonego J. S., doprowadziła Sąd Apelacyjny procedujący powtórnie w tej sprawie (w zakresie wynikającym z wyroku SN) do konkluzji, że w całokształcie ustalonych faktów nie sposób doszukać się takich, których pozytywna wymowa byłaby na tyle wyrazista i szczególna, że skłaniałyby do konkluzji, iż nawet najniższą karę przewidzianą za przypisaną oskarżonemu zbrodnię usiłowania zabójstwa, należałoby postrzegać jako nadmiernie surową.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14 § 1 k.k. sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa. Oznacza to zatem, że w przypadku usiłowania zbrodni zabójstwa, zgodnie z art. 148 § 1 k.k. także wobec sprawcy usiłowania tej zbrodni aktualizuje się zagrożenie karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż 8 lat, karą 25 lat pozbawienia wolności albo karą dożywotniego pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny w obecnym składzie w pełni podziela oceny zaprezentowane w wyroku Sądu Najwyższego, a w znacznej mierze także w kasacji Prokuratora Generalnego, w świetle których skrucha, przeproszenie oraz wnioskowanie o mediację, nie były w tym przypadku niczym innym jak tylko przejawem dążenia oskarżonego do uzyskania doraźnych korzyści w toczącym się postępowaniu karnym. Nie sposób mówić o autentyczności tych aktów, gdy zważy się na to, jakie innego rodzaju zachowania oskarżonego miały miejsce wespół z nimi lub w bardzo bliskim dystansie czasowym. Nie może trafiać do przekonania skrucha deklarowana przez oskarżonego, z którą szło w parze negowanie działań sprawczych, znajdujących oczywiste potwierdzenie w innych zgromadzonych w sprawie dowodach. Akt przeprosin nie może być poczytywany jako rzeczywisty i szczery, gdy równolegle z nim przypisuje się osobie przepraszanej szereg negatywnych zachowań i obarcza ją winą za niekorzystne zdarzenia. Tak natomiast, należało postrzegać zdawkowe przeproszenie w tym postępowaniu pokrzywdzonej przez J. S.. Wreszcie też, inicjowanie postępowania mediacyjnego połączone z konsekwentnie konfrontacyjnym nastawieniem oskarżonego wobec B. S., nie może być poczytywane za rzeczywisty przejaw dążenia do wygaszenia konfliktu, czy też pojawienia się u oskarżonego krytycznego spojrzenia na jego wcześniejsze poczynania. J. S. w trakcie wieloletniego związku z B. S. niejednokrotnie podejmował działania, poprzez które zmierzał do zdyskredytowania jej, i przedstawiania w negatywnym świetle np. przed organem opieki społecznej, przed Policją, kiedy to niezasadnie przypisywał jej różne naganne zachowania. Również wskazane powyżej działania podjęte w toku postępowania karnego, są odzwierciedleniem tego manipulacyjnego rysu osobowości oskarżonego. Miały one służyć przedstawieniu pokrzywdzonej w zdecydowanie złym świetle, natomiast oskarżonego zaprezentować jako rozsądnego, skłonnego do ugody i kompromisu.

Kwestia tego, co zostało określone jako "skomplikowane uwarunkowania rodzinne i osobiste", a co również miało stanowić element ocen przemawiających za zasadnością zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary, nie została szerzej rozwinięta we uprzednio wydanym orzeczeniu sądu odwoławczego Jeśli jednak miałoby to być rozumiane jako okoliczność intensywnie korzystna dla oskarżonego, to wskazana byłaby duża ostrożność w formułowaniu ocen i wyciąganiu z tego wniosków, gdyż byłyby one naznaczone jednostronnością. Przyjęcie bowiem, że to położenie oskarżonego w powyższym aspekcie odznacza się skomplikowaniem, może oznaczać uznanie za przekonującą narracji oskarżonego w tym zakresie, a więc uznania za zgodny z rzeczywistością takiego obrazu funkcjonowania jego samego i całej rodziny, jaki wynika ze złożonych przez niego wyjaśnień. Tymczasem, nawet jeśli pewne zachowania B. S. mogą "na pierwszy rzut oka" nasuwać określone uwagi krytyczne (np. pozostawienie na kilka dni dzieci z samym oskarżonym), to pamiętać należy, iż nie można tu poprzestawać jedynie na powierzchownym oglądzie tej sytuacji, a przede wszystkim nie wolno tracić z pola widzenia specyfiki jej wieloletniego związku z oskarżonym, który od samego początku (1998 r.) był niełatwy i w którym wciąż obecna była przemoc fizyczna wobec pokrzywdzonej. Z całą pewnością jednak, nie rysują się na tym tle żadne okoliczności tego rodzaju, których wymowa byłaby wyjątkowo korzystna dla oskarżonego i które umacniałyby przekonanie o zasadności uczynienia z nich elementu argumentacji mającej tworzyć podstawę do zastosowania wobec J. S. nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Koncentrując się natomiast na okolicznościach standardowo poddawanych analizie w ramach rozważań dotyczących kształtowania kary, należy w pierwszym rzędzie stwierdzić, że poza wcześniejszą niekaralnością, wykonywaniem pracy zarobkowej i łożeniem na potrzeby rodziny, niespecjalnie można doszukać się jakichkolwiek innych, przedstawiających oskarżonego w korzystnym świetle. Te zaś - jako zwykłe, a więc nie noszące w sobie żadnego rysu wyjątkowości, stanowią normalne, zwyczajne okoliczności o wymowie niewątpliwie pozytywnej, łagodzącej, natomiast żadną miarą nie stwarzające podstawy do rozważań o celowości i potrzebie wyjątkowo łagodnego potraktowania oskarżonego.

Analizując sytuację oskarżonego w płaszczyźnie wymogów określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. należy stwierdzić, że przypisana mu zbrodnia usiłowania zabójstwa jest czynem o wysokim stopniu szkodliwości społecznej. Została popełniona wprawdzie w zamiarze ewentualnym, z czego wynika odpowiednio niższy stopnień jej karygodności, aniżeli z przypadku zamiaru bezpośredniego, tym niemniej nie można pomijać faktu, że swoim zachowaniem oskarżony godził nie tylko w życie, a więc dobro podlegające najwyższej ochronie prawnej, ale równolegle atakował nadto inne, bardzo istotne dobro jakim jest zdrowie człowieka. Należy bowiem mieć na uwadze fakt, że usiłowanie zabójstwa było tu połączone ze spowodowaniem u pokrzywdzonej uszkodzeń ciała, których charakter określono jako średnie w rozumieniu art. 157 § 1 k.k..

Okoliczności czynu popełnionego w dniu 27 stycznia 2018 r. mają dla oskarżonego wymowę zdecydowanie negatywną. Niezależnie bowiem od tego, że jego działanie było nagłe, nacechowane brutalnością, agresją, to rozegrało się w obecności małoletnich dzieci. Oskarżony posługiwał się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża, był pod działaniem alkoholu i co wymaga podkreślenia - przebywał w mieszkaniu na Os. (...) (...) w S. w sytuacji, gdy stosowany był wobec niego dozór Policji połączony z nakazem opuszczenia wskazanego wyżej lokalu oraz zakazem kontaktowania się z pokrzywdzoną B. S.. Negatywnego wydźwięku zachowania oskarżonego nie minimalizuje okoliczność, że pokrzywdzona nie przeciwstawiała się jego obecności w tym mieszkaniu, chociaż sygnalizowała swoje niezadowolenie wtedy, gdy oskarżony wracał do domu nietrzeźwy. Motywacja, która przyświecała oskarżonemu w czasie tego zdarzenia nie zasługuje również na usprawiedliwienie. Oskarżony jednoznacznie tego nie wyartykułował, ale na podstawie kontekstu, w jakim doszło wówczas do popełnienia przypisanego czynu, można zasadnie wnioskować, że chodziło o swego rodzaju odwet na pokrzywdzonej za uruchomienie postępowania karnego i w rezultacie konieczność opuszczenia przez oskarżonego dotychczasowego lokalu. Oskarżony najwyraźniej nie zdobył się na refleksję, że toczące się postępowanie karne i zastosowane wówczas wobec niego środki zapobiegawcze były spowodowane jego wcześniejszym, nagannym zachowaniem wobec B. S.. Stopień zawinienia w zakresie analizowanej zbrodni należy ocenić jako znaczny, bowiem nie istniały żadne okoliczności, ani zewnętrzne, ani też wewnętrzne, które utrudniałyby oskarżonemu wybór należytego postąpienia i zachowania się zgodnie z porządkiem prawnym.

W świetle przedstawionych powyżej okoliczności, nasuwa się jako oczywisty wniosek, że stopień szkodliwości społecznej zbrodni przypisanej oskarżonemu jest wysoki.

Nie można tracić z pola widzenia również tego, że to na skutek intensywności działań obronnych pokrzywdzonej, oskarżony został ostatecznie pozbawiony noża, co spowodowało fakt, że zaraz potem oddalił się z miejsca przestępstwa. Jako wysoce naganną należy ocenić postawę oskarżonego po popełnieniu czynu. W osobliwy sposób sprawiał trudności w jego zatrzymaniu, demonstrował bowiem wobec policjantów zamiar popełnienia aktu samobójczego, przykładając do swojej szyi szyjkę potłuczonej butelki i krzycząc: "zabiłem tę kurwę, teraz zabiję siebie". Dopiero po zaangażowaniu policyjnych negocjatorów, udało się powtrzymać działania oskarżonego i dokonać jego zatrzymania. Krótko potem, gdy oczekiwał w szpitalu na badanie, twierdził wprost, że chciał zabić pokrzywdzoną i żałuje, że nie dokonał tego, bo powinien był "spuścić ją" z 4 piętra. Ostatecznie stwierdził, że kiedy "wyjdzie" to i tak ją zabije. Tak więc, niezależnie od tego, w jakim stopniu powyższa postawa była wynikiem emocji, na tle których doszło wówczas do zdarzenia, w jakim miał na to wpływ stan nietrzeźwości oskarżonego, to taki charakter jego wypowiedzi ma niewątpliwie zdecydowanie negatywny wydźwięk.

Całość przedstawionych powyżej okoliczności, przy uwzględnieniu również na korzyść J. S. faktów wskazanych na wstępie (niekaralność, wykonywanie pracy zarobkowej i łożenie na potrzeby rodziny), doprowadziła Sąd Apelacyjny do konkluzji, że niewątpliwie brak jest uzasadnionych podstaw do zastosowania wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary. Poza tymi, na które uprzednio powołał się Sąd Apelacyjny w innym składzie, a które poddane dokładniejszej analizie, okazały się niemożliwe do identyfikowania ich jako szczególnie pozytywnych - w całokształcie ustalonych w tej sprawie faktów, w toku powtórnego rozpoznania sprawy, nie dostrzeżono też jakichkolwiek innych, które czyniłyby zasadnym zastosowanie wobec J. S. instytucji przewidzianej w art. 60 § 2 k.k.

Sąd Apelacyjny uznał, że pomimo działania w zamiarze ewentualnym, wobec istnienia szerokiej gamy okoliczności obciążających, nie ujawniły się podstawy do wnioskowania, że nawet najniższa przewidziana ustawą kara byłaby wobec oskarżonego zbyt surowa. Wprost przeciwnie - sąd doszedł do konstatacji, że kara 8 lat pozbawienia wolności jest ze względu na przedstawione powyżej argumenty, karą należycie wyważoną i odpowiednio zrelatywizowaną do stopnia winy oskarżonego. Uwzględnia odpowiednio całość bezprawia kryminalnego będącego udziałem oskarżonego i we właściwy sposób realizuje wymogi kary sprawiedliwej. Jako taka, a więc nie będąca nazbyt surową, ale też nie nadmiernie pobłażliwa, pozwoli właściwie wpłynąć na postawę oskarżonego i wdrożyć go przestrzegania porządku prawnego (głównie na płaszczyźnie relacji rodzinnych), a jednocześnie wywrze pożądany wpływ na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Orzekając wobec J. S. karę łączną, Sąd Apelacyjny stosując przepis art. 4 § 1 k.k. opierał się na przepisach rozdziału IX Kodeksu karnego w ich brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r., co wynikało z faktu, że prawomocne w części wyroki Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 04.04.2029 r., III K 198/18 oraz Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25.07.2019 r., II AKa 138/19, zapadły przed wejściem w życie zmienionego brzemienia tych przepisów, obowiązującego od dnia 24 czerwca 2020 r.

Kształtując karę łączną, sąd zastosował zasadę pełnej absorpcji, mając na uwadze bardzo bliski związek przedmiotowy pomiędzy czynami, niewielki odstęp czasu dzielący oba przestępstwa, jak też tożsamość osoby pokrzywdzonej. Uznał, że wymiar kary orzeczonej za zbrodnię, w na tyle dużym stopniu przewyższa karę orzeczoną za czyn z art. 207 § 1 k.k., że we wskazanym powyżej układzie okoliczności, nie jest konieczne wymierzenie kary łącznej przewyższającej wymiar 8 lat pozbawienia wolności. Ukształtowana w taki sposób kara łączna, spełni należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec skazanego, jak również zrealizuje odpowiednio potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

Sąd Najwyższy wskazał na potrzebę rozstrzygnięcia w toku ponownego rozpoznania sprawy jaką karę powinien ponieść J. S. za przypisaną mu zbrodnię, przy uwzględnieniu rozważań tegoż Sądu i w zależności od orzeczonej za ten czyn kary – na potrzebę odpowiedniego ukształtowania wymiaru kary łącznej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uznał, że w stosunku do J. S. nie istniały żadne okoliczności szczególne, które uzasadniałyby zastosowanie wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary. Dlatego, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. uznał, że karą odpowiednią i adekwatną do stopnia winy, będzie w tym przypadku kara 8 lat pozbawienia wolności.

Kształtując karą łączną (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.), na podstawie przepisów rozdziały IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do 23.06.2020 r., Sąd Apelacyjny orzekł wobec J. S. karę łączną 8 lat pozbawienia wolności, uznając ją za właściwą dla zrealizowania celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec sprawcy, jak też dla wywarcia należytego wpływu na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny w toku powtórnego rozpoznania sprawy nie orzekał w szerszym zakresie, aniżeli wynikający z wyroku Sądu Najwyższego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

Na podstawie art. 22 ³ ust. 2 ustawy z dnia 06.07.1982 r. o radcach prawnych w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 3 rozporządzenia MS w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu zasądzono na rzecz r.pr. J. K. kwotę 738 zl, w tym 23 % podatku VAT tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 624 k.p.k. zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, z uwagi na względy słuszności.

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Wiśniewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana